Νέα χρονιά....

Η πρώτη σκέψη της νέας χρονιάς θα είναι για όλους αυτούς που είναι τούτες τις ημέρες μακριά από τους αγαπημένους τους είτε λόγω υγείας είτε λόγω εργασίας είτε λόγω υποχρεώσεων είτε ακόμα και για λόγους που σε εμάς μπορεί να μην είναι κατανοητοί απόλυτα, αλλά για αυτούς προφανώς είναι ιδιαίτερα σημαντικοί...

Σας σκεφτόμαστε και σας αγαπάμε... Είστε πάντα στη σκέψη μας! και θα είστε....

Σημασία τι έχει τελικά;

Σημασία δεν έχει που βρίσκεται το κορμί,

αλλά που ταξιδεύει η ψυχή...

(Σωκράτης)

Χρόνια καλά για τις μέρες αυτές!
Στιγμές όπως τις θέλει ο καθένας και η καθεμία από εσάς...

Είναι στιγμές...

Δε θέλω πλέον να σκέφτομαι... Είναι ευλογία ή κατάρα να τα βάζει όλα αυτά κάποιος μέσα του και να τα δουλεύει και να επεξεργάζεται? Ώρες ώρες σκέφτομαι τα χρυσόψαρα... Μακάρια εν τη λήθη τους... Τι τυχερά που είναι...

Ο χρόνος είναι φίλος ή εχθρός τελικά? Ακόμα δεν έχω κατασταλάξει... Προς το παρόν "είμαστε σε απόσταση"... Μακριά κι αγαπημένοι που λένε... Αλλά κάποιες φορές θυμώνω μαζί του... Όχι για τις ρυτίδες ή τις άσπρες τρίχες και άλλα τέτοια χαζά... Δικά μου είναι όλα αυτά και κάθομαι στον καθρέφτη και τα χαζεύω... Περνάω τα δάχτυλά μου πάνω από όλες αυτές τις εμπειρίες μου και τους χαμογελάω... Δικές μου είναι και τις έζησα μια προς μια... αυτές με έφτασαν εδώ που είμαι... και τους είμαι ευγνώμων... Για άλλα του θυμώνω... Για όλα αυτά τα "αν".... για όλα αυτά τα "αν" που "δεν"... για όλα αυτά τα "μήπως"... για όλα αυτά τα "γιατί ρε γμτ"....
για να μην τα βάλω μαζί μου...

Δε χωράς πουθενά...

Πάντα είχα αυτήν την απορία...
Κόλαση τελικά είναι οι άλλοι ή οι απουσία των άλλων?
Πλέον έχω καταλήξει....
Κόλαση είναι ο συνδυασμός τους! Και η παρουσία και η απουσία των άλλων... Αυτή είναι η κόλαση φίλε μου... αυτή!
Αει στα κομμάτια... Πάλι λάθος δρόμο έχω πάρει...




Τότε τι κρίμα, τι κρίμα, τι κρίμα
παντού περισσεύεις και παντού ξεψυχάς
Τότε τι κρίμα, τι κρίμα, τι κρίμα
δεν χώρας πουθενά δεν χώρας πουθενά....

Ο Σίσυφος

Ώρες ώρες νιώθω σαν το Σίσυφο... Σπρώχνω το δικό μου βράχο και λίγο πριν φτάσω να τον πετάξω από την κορυφή πάντα κάτι γίνεται και ξανακυλάει κάτω... και πάλι από την αρχή...

Μάτωσαν τα χέρια μου, πλήγιασαν τα γόνατά μου, ρόζιασε η ψυχή μου και έμεινα εκεί να κοιτάω αποκαμωμένη μια πέτρα να κυλάει στην κατηφόρα... μαζί με τις σκέψεις μου, τα όνειρά μου, τα χαμόγελα μου, τη δύναμή μου, τις ελπίδες μου... μέχρι που τα δάκρυα μου δε με άφηναν να τη βλέπω πια...

γμτ... γμτ...

Πάλι εδώ...

Τελικά κάποια πράγματα δεν αλλάζουν... Περνάει καιρός και όμως είναι πάντα εκεί είτε στο προσκήνιο είτε χωμένα στην τελευταία θέση του εξώστη, όμως είναι πάντα εκεί... Καπνίζοντας το τσιγάρο τους, πίνοντας νωχελικά το ποτό τους, απολαμβάνοντας το θέαμα και περιμένοντας να κάνουν τη στιγμή που θα κάνουν την κίνησή τους προς το θύμα τους... Αλλά πάντα εκεί... Το θέμα είναι εσύ τι κάνεις... Τι επιλέγεις να κάνεις...

Πάει τόσος καιρός...

Κάποτε έγραφα σχεδόν κάθε μέρα και εδώ και κάμποσα χρόνια το'χω αμελήσει... Όμως είναι πάντα εδώ και με περιμένει, σαν το πιστό φίλο του ανθρώπου που περιμένει πάντα το αφεντικό του να γυρίσει, να του γλύψει με χαρά το πρόσωπο, τα χέρια, να βάλει απλά το κεφάλι του πάνω στα πόδια του και να τον κοιτάει με αυτά τα υπέροχα μάτια γεμάτα με λατρεία... Τελικά, ναι, χαίρομαι πολύ που το έφτιαξα το μπλογκ τότε... Χαίρομαι πολύ που είναι πάντα εδώ να "αποθηκεύω" χαρές, λύπες, φόβους, αγωνίες, προβληματισμούς, θυμό και γενικά ό,τι νιώθει κανείς... Χαίρομαι πολύ που γνώρισα μέσω αυτού υπέροχους φίλους μπλογκερ.... Χαίρομαι πολύ που υπάρχει ακόμα εδώ!

Προσκυνώ Στάθη!

Είχα καιρό να ανεβάσω κάτι (για προσωπικούς λόγους)॥ όμως αυτό σήμερα δεν μπόρεσα να μην μοιραστώ αυτό μαζί σας!

http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=249520

παρακαλώ διαβάστε το με προσοχή και χωρίς παρωπίδες! έλα να ξεκολλάμε!!!

"Μαραθώνιος" σκέψεων...

Πόσο συγκινήθηκα με όλους αυτούς που είδα να τιμούν την πατρίδα μου από όλον τον κόσμο με τη συμμετοχή τους στο κλασσικό μαραθώνιο δρόμο σήμερα...

Βγήκαμε στη Μαραθώνος και με τη μικρή και τους λοιπούς συγγενείς να τους πούμε ένα μπράβο, ένα "συνεχίστε" και να τους χειροκροτήσουμε! Έβλεπες ανθρώπους κάθε ηλικίας, κάθε εθνικότητας (μέχρι και από Αυστραλία, Νότια Αφρική, Κίνα και πόσες άλλες που αδυνατώ να τις απαριθμήσω όλες μια προς μια), με αθλητική περιβολή, με περικεφαλαίες και με στολές αρχαίων Ελλήνων πολεμιστών, με στολές χωρών, με ένα κλαδί ελιάς στα μαλλιά τους ή στα χέρια τους, αλλά πάνω απ'όλα με χαμόγελο και καλή διάθεση να συνεχίζουν αυτόν τον αγώνα με δύναμη ψυχής, γιατί οι σωματικές αντοχές σε κάποιους είχαν αρχίσει να μειώνονται! Εμείς τους χειροκροτούσαμε και τους λέγαμε μπράβο και αυτοί μας απαντούσαν σε σπαστά ελληνικά "καλημέρα", "ευχαριστώ", "μπράβο", άλλοι χειροκροτούσαν εμάς, άλλοι μας χαιρέταγαν, άλλοι μας έδιναν μπάρες δημητριακών που τους είχαν δώσει νωρίτερα (βέβαια εμείς τις δίναμε σε επόμενους δρομείς), άλλοι σταμάταγαν για λίγο να βγάλουν φωτογραφίας με τη μικρή που είχε ενθουσιαστεί και όλο φώναζε "μπάβο, μπάβο" και χειροκροτούσε με τα χεράκια της να έχουν κοκκινίσει...

Οι εθελοντές του ερυθρού σταυρού έκαναν ότι μπορούσαν με ό,τι είχαν από ιατροφαρμακευτικά υλικά... Όταν κάποια στιγμή δεν είχαν κάτι άλλο~προς το τέλος, τους χειροκροτούσαν και τους ενθάρρυναν και αυτοί, ελπίζοντας ίσως ότι αυτό ήταν το καλύτερο φάρμακο, το καλύτερο δυναμωτικό!

Κοντά στο τέλος ήταν ένας κύριος, από την Ιταλία θαρρώ, που όταν μας είδε να χειροκροτάμε και να λέμε "μπράβο, keep going", μας λέει σε σπαστά ελληνικά "ευχαριστώ πολύ" Τότε του απάντησε ένα παλικάρι του ερυθρού σταυρού "Εμείς ευχαριστούμε για την τιμή!"
Όντως ήταν αυτό που νιώθαμε όλοι όσοι ήμασταν εκεί... Ότι με όλα αυτά που λέγαμε και τα ελάχιστα που κάναμε εκείνη τη στιγμή θέλαμε να πούμε ένα μικρό ευχαριστώ σε όλους αυτούς τους ανθρώπους που ξεκίνησαν από όλα τα μήκη και πλάτη της γης και ήρθαν εδώ για να τιμήσουν την πατρίδα μας σε αυτή την επέτειο και όχι μόνο!

Σας ευχαριστούμε όλους!


ΥΓ μέχρι και το Google άλλαξε το λογότυπο του σήμερα!