Οι αποφάσεις χωρών, όπως η Ισπανία, η Ιρλανδία και η Νορβηγία, που προβλέπουν την αναγνώριση Παλαιστινιακού κράτους, προφανώς έχουν την γοητεία τους σε διπλωματικούς και πολιτικούς κύκλους, ενώ από αρκετούς δημοσιολογούντες προσεγγίζονται εγκωμιαστικά, ωσάν να συνιστούν θρίαμβο του αυτονόητου και πεμπτουσία της απονομής του Δικαίου στις Διεθνείς σχέσεις...
του Κ. ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ
Αυτή όμως είναι η μία όψη του νομίσματος… Η συναισθηματική… Είναι η αποσπασματική
προσέγγιση μιας πρόκλησης, με μια μέθοδο, στην οποία δεν επιτρέπεται επ’ ουδενί
να ενδίδουν οι συγκροτημένες πολιτείες, διότι έτσι ανοίγουν επικίνδυνες Κερκόπορτες και τροφοδοτούνται απαράδεκτες
ορέξεις… Είναι η άκρως αντιφατική
διαχείριση μιας ιστορικής εκκρεμότητας δεκαετιών, που δεν συντηρήθηκε τυχαία
και αναιτιολόγητα μέσα στον χρόνο, ενώ η απερίσκεπτη
όσο και βεβιασμένη πρακτική η οποία επελέγη προκειμένου να διευθετηθεί,
ξεχειλίζει από αυτογκόλ και απύθμενη υποκρισία…
Στις Διεθνείς σχέσεις, η διαχείριση του αυτονόητου, ακόμη και στις περιπτώσεις που κατά
γενική ομολογία το αυτονόητο εκλαμβάνεται περίπου ως αδιαμφισβήτητο, δεν μπορεί να υπαγορεύεται από εκρήξεις
θυμικού και φυσικά σε καμία περίπτωση δεν επιτρέπεται να εκδηλώνεται ως μια
καταφανώς ετεροκαθοριζόμενη διαδικασία. Η
διαχείριση αυτή, ΔΕΝ είναι αποστολική πράξη που θα πρέπει να επιτελείται με
θρησκευτική ευλάβεια και με βάση τα οριζόμενα αποκλειστικά και μόνο στον
υπέρτατο κανόνα του Θεού. Είναι μια
πράξη ευθύνης, κατά την εφαρμογή της οποίας θα πρέπει να σταθμίζονται
δεδομένα, να συνεκτιμώνται ισορροπίες, διαφαινόμενες δυναμικές, παρελθόντα,
ισχύοντα και διαφαινόμενες εξελίξεις της επόμενης μέρας. Είναι φανερό ότι τίποτε απ’ όλα αυτά δεν συνέβη στην περίπτωση των
προθύμων…