Η πολιτισμική συνέχεια που εκφράζεται
μέσα από την Αρχιτεκτονική αποτελεί σημαντικό παράγοντα για την αντοχή
της πόλης στον χρόνο και στις αναπόφευκτες αλλαγές.
του ΓΙΩΡΓΟΥ ΠΡΕΒΕΛΑΚΗ
Η σημερινή
πολυσυζητημένη κρίση του Κέντρου της Αθήνας δεν καθορίζεται αποκλειστικά
από την έλευση των αλλοδαπών. Το πρόβλημα είναι ότι οι νέοι αυτοί
κάτοικοι βρίσκουν ένα περιβάλλον το οποίο δεν μπορεί να τους επιβληθεί.
Για τον μετανάστη που δυσκολεύεται να κατανοήσει την γλώσσα της χώρας, η
εικόνα αποκτά κυρίαρχη σημασία. Η ασυναρτησία του τοπίου της πόλης
σηματοδοτεί την έννοια της ανομίας: εδώ όλα επιτρέπονται.
Η μεταπολεμική καταστροφή των κτιρίων
του Μεσοπολέμου, η « πολυκατοικιοποίηση » απομόνωσε τα νεοκλασσικά
μνημεία του 19ου αιώνα• τα κατέστησε ασύνδετα, σαν νησίδες,
υπογραμμίζοντας την αίσθηση της ασυνέχειας. Καθώς αντιμετωπίζονται ως
σύμβολα ενός ξεπερασμένου εθνικισμού, ακολουθεί η επίθεση με graffitti.
Μετά την ραγδαία απάλειψη των
αρχιτεκτονικών θησαυρών κατά την Δικτατορία, η Μεταπολίτευση
επεξεργάστηκε μια πολιτική προστασίας, τα « διατηρητέα », εμπνευσμένη
από τα ευρωπαϊκά πρότυπα. Στην Αθήνα, στον Πειραιά και σε άλλες πόλεις
ένας μεγάλος αριθμός κτιρίων εμπίπτει στην κατηγορία αυτή, αφαιρώντας
από τους ιδιοκτήτες την δυνατότητα να εκμεταλλευτούν οικόπεδα με μεγάλη
αξία. Για να μειωθεί η ανισότητα σε σχέση με τα γειτνιάζοντα ακίνητα,
ελήφθησαν μέτρα, όπως η μεταφορά του συντελεστή δομήσεως...
