Όποιος δεν θέλει να ζημώσει δέκα χρόνια κοσκινίζει

λέει η μια Ελληνική παροιμία.

Οι Έλληνες έχουμε από τις καλύτερες και σοφότερες παροιμίες στον κόσμο. Για όλα υπάρχει μια και είναι σχεδόν πάντα πετυχημένη γιατί λέει ακριβώς αυτό που χρειάζεται χωρίς ανάλυση.

Το αξιοπερίεργο της ιστορίας είναι το πως σαν λαός τις έχουμε ακούσει από παιδιά, τις καταλαβαίνουμε και ξέρουμε να τις χρησιμοποιούμε αλλά σε προσωπικό αλλά και συλλογικό επίπεδο δεν έχουμε διδαχθεί τίποτα από αυτές.

Για παράδειγμα η παροιμία που με έκανε να γράψω αυτό το post.

Ο μέσος Έλληνας που είναι και ικανότατος αλλά και πανέξυπνος, σπαταλάει όλη αυτή την δυναμική βρίσκοντας και εφευρίσκοντας δικαιολογίες για να μην λύσει ένα πρόβλημα ή κάνει κάτι που πρέπει αντί να την σπαταλάει στην εκτέλεση όσων χρειάζονται ή για να βρει τουλάχιστον λύσεις.

Το μισό που λένε να δίναμε στο να σκεφτούμε πως θα μπορέσουμε να το κάνουμε, αντί στο πως δεν θα μπορέσουμε να κάνουμε τα πάντα νομίζω ο τόπος και οι άνθρωποι θα ήταν μέρα με την νύχτα.

Είναι πραγματικά εκπληκτικό πως για το οτιδήποτε ακούς σε χρόνο dt, που λένε, μια αρνητική πτυχή του γιατί να μην κάνουμε αυτό που πρέπει ή χρειάζεται εκείνη την στιγμή. Είναι τόσο καθολικό το πρόβλημα που καταντάει απλά γελοίο.

Και φυσικά αν το θέμα είναι πρόβλημα που χρειάζεται επίλυση η αντιμετώπιση, μάλλον θα αναχθεί στο επίπεδο της πυρηνικής φυσικής το πόσο δύσκολο, πολύπλοκο και μεγάλο είναι το πρόβλημα ξεχνώντας συνήθως την απλότητα της πρώτης προϋπόθεσης επίλυσης που είναι η ύπαρξη διάθεσης επίλυσης.

Οι πλειοψηφία των προβλημάτων λύνεται αρκεί να έχεις διάθεση και θέλησει. Τουλάχιστον φαίνεται ότι το προσπαθείς. Δεν λύνονται όσο αυτά αναβάλλονται και ανάγονται στα πιο δύσκολα του κόσμου. 

Ιστορικά απορώ ποιος μας έμαθε ότι τα προβλήματα δεν λύνονται και δεν αντιμετωπίζονται από μας αλλά αν είναι να λυθούν ας το φροντίσει κάποια θεία δύναμη ή κάποιος βλάκας που μάλλον ενδιαφέρεται περισσότερο. 

Σε κάθε περίπτωση επειδή κάπως το θέμα λύθηκε σε κάποιο βαθμό, αυτοπαραμυθιαζόμαστε στο να επενδύουμε στο "έχει ο θεός" και "αύριο μέρα είναι". Άλλωστε αρέσουν τα παραμύθια στους Έλληνες και είμαστε πολύ δεκτικοί σε αυτά.

Και όπως πάντα πρέπει να καταλήγουμε να αναλύουμε σε γελοίο βαθμό το αυτονόητο που μια παροιμία περιγράφει με μια φράση, όπως έκανα με αυτό το post.

Ψηφίζοντας στην Ελλάδα

Ένας φίλος και πρώην συνάδερφος έγραψε τις σκέψεις του σε μια ανάρτηση με τις οποίες συμφωνώ.

Παραθέτω τις σκέψεις του και μετά επειδή θέλω να γίνω λίγο κακός θα τις επεκτείνω λίγο αναλογικά.

Ένα κράτος όπου πρέπει να εμφανιστεί στην τηλεόραση ο αποτυχημένος πολιτικός ή ο ανερχόμενος λαϊκιστής για να δοθούν φάρμακα σε ανθρώπους που δεν ξέρουν αν έχουν αύριο, έχει αποτύχει πλήρως.

Ένα κράτος όπου πρώην υπουργός βρίσκεται στην φυλακή ενώ όλοι οι υπόλοιποι εμπλεκόμενοι είναι ελεύθεροι λες και ο υπουργός δρα μόνος του σε ένα γιγαντιαίο κράτος, έχει φυσικά αποτύχει πλήρως.

Ένα κράτος όπου άνθρωποι μπορούν και δηλώνουν μηδενικό εισόδημα εδώ και 10 χρόνια, ενώ κυκλοφορούν με τζιπ, έχει αποτύχει πλήρως.

Ένα κράτος όπου ψηφίζουν οι πολίτες όποιον τους υποσχεθεί ότι θα ρίξει λεφτά στα προβλήματα χωρίς να τους πει πως θα τα βρει και θα συνεχίσουν να ζουν όπως πριν τουλάχιστον αυτοί που είναι βολεμένοι, έχει αποτύχει πλήρως.

Ένα κράτος όπου ακούς τους αποτυχημένους πολιτικούς να λένε ότι θα διορθώσουν τα προβλήματα που οι ίδιοι δημιούργησαν, ενώ ταυτόχρονα οι ανερχόμενοι λαϊκίζουν δίνοντας τις ίδιες υποσχέσεις που μας έφεραν εδώ, έχει αποτύχει πλήρως.

Ένα κράτος όπου η προστασία του πολίτη περιορίζεται σε επικοινωνιακά παιχνίδια και στο φιλότιμο λίγων αστυνομικών, έχει αποτύχει πλήρως.

Δεν δικαιολογούνται οι ανοησίες που λέγονται αυτές τις μέρες από τα άτομα που διεκδικούν την εξουσία. Κανείς τους δεν θέλει να αναγνωρίσει το πρόβλημα. Όλοι τους κάνουν τις πάπιες και ή μιλάνε για αστεία ημίμετρα ή για εύκολους στόχους προς εύρεση χρημάτων.

Πιστεύει κανείς ότι μπορούν να δημιουργηθούν 150000 θέσεις εργασίας αν αλλάξουμε ακόμα μία φορά πρόχειρα το φορολογικό;

Πιστεύει κανείς ότι θα επιστρέψουν χαμηλοί οι μισθοί και συντάξεις εκεί που ήταν, αν μπει μία ακόμα έκτακτη εισφορά στους "πλούσιους" ή αν αφαιρεθούν κάποιες φοροελαφρύνσεις;

Το πρόβλημα της χώρας είναι δομικό. Το κράτος συντηρεί αυτή τη στιγμή ένα στρατό από διαπλεκόμενες και διεφθαρμένες δομές που έχουν εξαπλωθεί παντού. Από τις προμήθειες στα νοσοκομεία ως και τις ιδιωτικές επενδύσεις στον τουρισμό, από τις εφορίες ως τα υποθηκοφυλακεία, από το στράτευμα ως την αστυνομία.... την δικαιοσύνη, την τοπική αυτοδιοίκηση.

Η έκταση αυτή της διαφθοράς είναι ασύλληπτη από τον μέσο πολίτη, που όμως συνήθως μετέχει σε κάποιο τμήμα της έστω και χωρίς την επίγνωση ότι κάνει κάτι τέτοιο. Το να ντρέπεται κάποιος να μην δώσει φακελάκι στον Γιατρό, το να θεωρεί λογικό να δώσει κάτι για να προχωρήσει η δουλειά του στο υπουργείο ή σε κάποια δημόσιο υπηρεσία... το να δέχεται εκπτώσεις για να μην κόψει απόδειξη, το να κάνει τα στραβά μάτια σε κατάχρηση εξουσίας... θα μπορούσα να γράφω σελίδες ολόκληρες με παραδείγματα. Όλα αυτά έχουν τεράστιο κόστος στην οικονομία της χώρας. Όλα αυτά επιφέρουν είτε σπατάλες, είτε φοροδιαφυγή δισεκατομμυρίων ευρώ το χρόνο. Και θέλουν να μας πείσουν ότι με αστεία μέτρα και χωρίς να αγγίξουν καν αυτά τα θέματα, θα λύσουν το πρόβλημα της χώρας; Για πόσο βλάκες μας περνάνε;

Χρειάζεται αλλαγή στην νοοτροπία. Χρειάζεται παιδεία. Πρέπει οι νέοι να καταλάβουν ότι η αποχή τους από την πολιτική επιτρέπει να τους εκμεταλλεύονται οι προηγούμενες γενιές. Γιατί πρέπει να καταλάβουν ότι οι προηγούμενοι τρώνε και συνεχίζουν να τρώνε το δικό τους μέλλον. Ο πατέρας που έχει χτίσει 10 σπίτια φοροδιαφεύγοντας δεν αφήνει στο παιδί του κάτι. Αφήνει τσιμέντο που δεν τρώγεται. Τι θα τα κάνει τα σπίτια όταν θα υπάρχει 50% ανεργία; Όταν το εθνικό νόμισμα θα καταρρέει; Δεν υπάρχει παραγωγή και δεν υπάρχει ανάπτυξη γιατί δεν θέλουν κάτι τέτοιο αν δεν μπορούν να φάνε το μισό... σε μίζες και ρουσφέτια.

Να μιλήσουμε λοιπόν με ονόματα. Πιστεύετε ότι ο Τσίπρας, ο Σαμαράς, ο Βενιζέλος (από τους "μεγάλους") ή ο Κουβέλης, ο Καμμένος, ο Μάνος, ο Μιχαλολιάκος έχουν οποιαδήποτε λύση; (Δεν αναφέρω το ΚΚΕ γιατί η δική του "λύση" είναι σε τελείως άλλη βάση που θεωρώ ανεφάρμοστη όχι λόγο δική του αποτυχίας, αλλά λόγο του ότι είμαστε άνθρωποι και όχι μυρμήγκια.)

Σε συζήτηση που είχα με κάποιον οπαδό του ΣΥΡΙΖΑ, υποστήριζε ότι αρκούν να καταργηθούν κάποιες φοροελαφρύνσεις και να μπουν μερικοί έκτακτοι φόροι για να έχουμε έσοδα και να επαναφέρουμε το επίπεδο των μισθών εκεί που ήταν. Τα προβλήματα της χώρας τα απέδιδε στον καπιταλισμό αγνοώντας τελείως ότι υπάρχει διαφθορά και διαπλοκή πέραν των "πλουσίων" που εκμεταλλεύονται τον υπάλληλό τους. Η φοροδιαφυγή δεν υπήρχε για αυτόν. Το πρόβλημα δεν ήταν θεσμικό, αλλά έλλειψης νόμων που να επιβάλλουν περισσότερους φόρους! Βέβαια για κάθε φόρο που θα επιβληθεί, το ότι θα προκληθεί αντίστοιχη φοροδιαφυγή όσο το σύστημα παραμένει το ίδιο δεν μπορούσε να το καταλάβει. Γιατί; Μα γιατί το σύστημα αυτό είναι που στήριζε πριν το ΠΑΣΟΚ, την απραξία της Ν.Δ. και τώρα στηρίζει τον ΣΥΡΙΖΑ. Χωρίς αυτό το σύστημα των βολεμένων ψηφοφόρων δεν υπάρχουν αυτά τα κόμματα.

Καταλαβαίνω ότι με τόση κατάθλιψη που έχει πέσει είναι δύσκολο να καθίσει κάποιος να σκεφτεί και να προσπαθήσει να βρει λύσεις. Οπότε του είναι εύκολο να διαλέξει έναν Τσίπρα ή έναν Σαμαρά που φαίνεται να ξέρει τι λέει. Ε... τους πληροφορώ ότι δεν ξέρουν τι λένε. Είναι ανόητοι λαϊκιστές.

Εδώ και χρόνια μιλάω για την επικείμενη κατάρρευση του κράτους μαζί με άλλους, επώνυμους ή ανώνυμους, αλλά ήμασταν μειοψηφία και η φωνή μας εύκολο να αγνοηθεί. Σήμερα που συμβαίνουν αυτά για τα οποία μιλούσαμε, ούτε και εμείς οι ίδιοι δεν μπορούμε να το πιστέψουμε. Όμως να τα. Συμβαίνουν. Μην πιστέψετε λοιπόν τα ίδια ψέμματα. Σας εκλιπαρούν τα παιδιά σας. Για μια φορά σταθείτε στο ύψος των περιστάσεων και μην ψηφίσετε υποσχέσεις και σαν τρομοκρατημένα ανθρωπάκια. Ψηφίστε με λογική και με το βλέμμα στο μέλλον των παιδιών σας. Ενημερωθείτε. Υπάρχουν υγιής δυνάμεις που θέλουν όχι την πίστη σας, αλλά την συμμετοχή σας. Θέλουν την γνώμη σας και την συνεχή ενημέρωσή σας. Θέλουν να συμμετέχετε στις λύσεις των προβλημάτων και όχι να παρακολουθείτε σαν θεατές και στο τέλος να ψηφίζετε για... Μις Κυβέρνηση κάθε τέσσερα χρόνια!!!

Εγώ βρήκα μία τέτοια δύναμη. Το Κόμμα Πειρατών Ελλάδας. Και προσθέτω και την δική μου στην δική του. Συμμετέχω γιατί θέλω και πρέπει. Γιατί είναι από τα κόμματα που μου επιτρέπουν να έχω γνώμη και να κατευθύνω τις εξελίξεις. Και καλώ όλους σας να συμμετέχετε. Αλλά πρώτα ενημερωθείτε. Γιατί αλλάζουμε τον κόσμο μόνο μέσα από πραγματικές μεταρρυθμίσεις και μέσα από παιδεία συμμετοχής. Όχι με τον οπαδισμό.

Και τα δικά μου ερωτήματα: 

• Ένας λαός λοιπόν που ψηφίζει κατ επανάληψη πολιτικούς που έχουν εμφανώς κλέψει και συμμετάσχει σε σκάνδαλα τι έχει κάνει;
• Ένας λαός που θεωρεί δεύτερο και πρώτο κόμμα, κόμματα που έχουν αναδείξει προέδρους πολιτικούς που και με την βούλα έχουν προδώσει το έθνος τι έχει κάνει;

Ο λόγος που επιμένω και γίνομαι κακός, αν και ίσως να πονάει, είναι γιατί ακόμα δεν βλέπω ένα βασικό πράγμα στην χώρα. Γιατί το να λες ότι ένα κράτος έχει αποτύχει σε διάστημα δεκαετιών χωρίς την προέκταση στο σε από ποιους αποτελείται ένα κράτος για μένα είναι μονό-πλευρό. Μπορεί βέβαια ο αρθρογράφος να το εννοεί έμμεσα, αλλά στην Ελλάδα αυτό το "τα ευκόλως εννοούμενα παραλείπονται" δεν έχει βοηθήσει και πολύ. Είναι ένα πρώτο βήμα βέβαια είτε το εννοεί είτε όχι. Και αυτό που λείπει για μένα είναι η αναγνώριση ευθύνης αν όχι προσωπικής αλλά τουλάχιστον άμεσου κοινωνικού κύκλου. Επιμένω σε αυτό γιατί για μένα είναι το πιο σημαντικό για την επίλυση ενός προβλήματος χωρίς το ξε-πέταγμα από το ένα άκρο στο άλλο. Πρέπει να ξέρεις που έσφαλε για να μην το ξανακάνεις. Και το καταλαβαίνεις καλά αν και μόνο αν αναγνωρίσεις προσωπική ή γενική ευθύνη αν υπάρχει.

Τουλάχιστον, το κείμενο κάνει το πρώτο βήμα προς την αναγνώριση ευθύνης που είναι και αναγνώριση του προβλήματος. Όχι βέβαια ότι ο συγκεκριμένος αρθρογράφος δεν γνώριζε το πρόβλημα χρόνια τώρα, καθώς έχει αναφερθεί πολλές φορές σε αυτό στο παρελθόν. Δυστυχώς όμως τέτοιες παραδοχές έχω διαβάσει πολλές. Το πρόβλημα είναι ότι ποτέ δεν έχουν κάνει το επόμενο βήμα. Και αυτό με προβλημάτιζε πάντα. Και φυσικά συνεχίζει να με προβληματίζει.

Αυτοκριτική

Με αφορμή ένα πρόσφατο ποστ ενός φίλου και πρώην συναδέρφου ξεκίνησα να γράφω ένα σχόλιο που τελικά θα το κάνω ανάρτηση εδώ.

Από τότε που το γνωρίζω το παιδί διαφωνούμε στο ΝΔ/δεξιά υπερσπιζόμενο από την πλευρά του εναντίον όλοι σάπιοι είναι από την πλευρά μου. Προσφάτως το παλικάρι μετά τις κολοτούμπες του Σαμαρά ρίχνει βροντές και κατάρες στην ΝΔ και έχει επιλέξει άλλη πολτική παράταξη.

Ανεξαρτήτως αν καλά κάνει, αυτό που με προβληματίζει είναι ότι δεν βλέπω ούτε ένα ίχνος αυτοκριτικής ή ανάληψης ευθυνών. Και δεν το λέω για τον γνωστό μου αλλά όπως είχα γράψει και παλαιότερα εδώ, δάχτυλο όλοι εύκολα δείχνουμε. Πρώτη μούρη στο καβούρι που λένε. Όμως η πορεία μια κοινωνίας είναι συλλογική ευθύνη και όλο και κάπου θα έχει ο καθένας μας ευθύνη. Την αναγνώριση της ευθύνης δεν την βλέπω και για μένα αυτό δείχνει ότι σαν λαός δεν έχεις μάθει.

Δεν είναι ακριβώς θέμα του να πεις εγώ έφταξα. Δεν ψάχνω για δηλώσεις. Ψάχνω για ίχνη που δείχνουν μια ροή σκέψης που δείχνει κατανόηση στο που έσφαλες. Πέρα από τις προθέσεις ενοχοποιήσεις των Ελλήνων από τους προδότες πολιτικούς μας, σαν Έλληνες είχαμε ατομική και συλλογική ευθύνη με την επαναλαμβανόμενη ψήφο μας. Και συγνώμη κιόλας αλλά δεν το κάναμε ακριβώς αφιλοκερδός.

Αν σαν λαός θέλουμε να πάμε μπροστά αν μπορέσουμε να πάρουμε τις τύχες στα χέρια μας πρέπει πρώτα να καταλαβούμε τι κάναμε λάθος. Είναι σαν την ιστορία. Αν δεν ξέρεις την ιστορία σου και γενικότερα ούτε καν φαντάζεσαι από που θα σου έρθει.

Ακόμα περιμένω ίχνη αυτοκριτικής.....

Ηθική ασυμβατότητα. Πόσο "ασύμβατοι" είμαστε όταν την αποδεχόμαστε αδιαμαρτύρητα στον κοινωνικό μας κύκλο;

Εδώ και κάποιο καιρό, με αφορμή ένα δυο περιστατικά, με προβληματίζει ένα ερώτημα και ηθικό αλλά και πρακτικό.

Το ερώτημα είναι τι σημαίνει για τον χαρακτήρα ενός ανθρώπου, όταν αυτός αποδέχεται στον κοινωνικό του κύκλο άτομα που χαρακτηρίζονται από μια συμπεριφορά, θεωρητικά ασύμβατη με αυτό. Τι σημαίνει λοιπόν αυτό, και ατομικά για τον άνθρωπο αυτό, αλλά και συλλογικά για μια κοινωνία που απαρτίζεται σε μεγάλο βαθμό, και από τους ανθρώπους που πράτουν τα “ασύμβατα” και από τους ανθρώπους που τα αποδέχονται χωρίς έστω και ένα στοιχειώδες κράξιμο.

Να το κάνω λίγο πιο πρακτικό το θέμα σε επίπεδο διλήματος, σε αναλογία πάντα με το ατομικό αλλά και συλλογικό ερώτημα.

• Λέω ότι μισώ του παιδεραστές αλλά στον κοινωνικό μου κύκλο έχω άτομα που είναι παιδεραστές.
• Λέω ότι μισώ τα ψέματα αλλά στον κοινωνικό μου κύκλο έχω άτομα που διαρκώς λένε ψέματα όποτε μπορέσουν.
• Λέω ότι είμαι ηθικός αλλά στον κοινωνικό μου κύκλο έχω άτομα, ανήθικά κατά την προσωπική μου εκτίμηση.
• Λέω ότι εγώ είμαι τίμιος αλλά στον κοινωνικό μου κύκλο έχω άτομα που είναι κλέφτες και μάλιστα μου το περιφανεύονται κιολας.
• Λέω ότι θέλω το συλλογικό καλό και στον κοινωικό μου κύκλο έχω άτομα που τελικά κοιτάζουν αποκλειστικά και μόνο την παρτούλα τους.

Όλα τα διλήματα είναι βασικά το ίδιο, διαφοροποιούμενα μόνο στο πόσο σημαντική είναι η ασυμβατότητα. Σε κάθε περίπτωση, υποτίθεται ότι έχω μια θέση ή μια στάση ζωής( σωστή ή λάθος) που έρχεται σε αντίθεση με την στάση ζωής κάποιων στον κοινωνικό μου κύκλο.

Αν το σκεφτεί κανείς, τέτοιες διαφοροποιήσεις υπάρχουν, όχι μόνο μεταξύ ατόμων, αλλά και στο ίδιο το άτομο, όπου οι δύο πλευρές, θεωρητική και πρακτική, διαφέρουν πολύ. Δηλαδή άλλο τι δηλώνει και άλλο τι πράττω. Αυτό όμως είναι αλλού παπά ευαγγέλιο.

Και επανέρχομαι στο δίλημμα. Τι σημαίνει λοιπόν για το άτομο και κατεπέκταση για την κοινωνία;

Δεν δείχνει δηλαδή κάτι για το άτομο μου, αν πχ κοινωνικοποιούμαι με

• βιαστές
• κλέφτες
• νονούς της νύχτας
• προδότες του έθνους
• με παπάδες που τα πέρνουν για να πράξουν τα της πίστης τους
• …

Για μένα δείχνει και μάλιστα πολλά. Πιστεύω ότι δείχνει ότι με βάση το συμφέρον μας κάποια τα κάνουμε γαργάρα εως και τα θαυμάζουμε κιόλας, ειδικά στα οικονομικά θέματα και στα θέματα προβολής. Συνεπώς ή λέω ψέματα (μεγάλο η μικρό) ή κάνω γαργάρα γιατί είμαι ένας ακόμα wanna-be.

Πως δηλαδή είναι δυνατόν κάποιοι σκληρά τίμιοι εργαζόμενοι να ανέχονται κάποιους που καμιά σχέση με αυτό δεν έχουν και τους δημιουργούν και πρόβλημα; Εγώ, δεν βλέπω άλλη επιλογή από το ή δεν είσαι τίμιος πχ ή απλά προσδοκάς για σένα ή για τα παιδιά σου, μια θέση ατιμίας.Άλλωστε δεν έχει περάσει καιρός, και αν έχει περάσει δηλαδή, από τότε που ήταν μάγκας στο οικογενειακό τραπέζι, ο Νο 1 λαμόγιος. Μήπως, σήμερα όποια διαφορά στην πλευρά της ηθικής που έχουμε διαλέξει προκύπτει από την έλλειψη επιλογής και όχι γιατί πραγματικά έχουμε κάποιο ήθος;

Πως είναι δυνατόν, για παράδειγμα να θεωρούμε καλό άνθρωπο, κάποιον ο οποίος έχει άμεσα πάρεδώσε με αυτή την κάστα Ελλήνων, που έχουν προδόσει το έθνος? Τι δείχνει αυγό για μια κοινωνία, δηλαδή την Ελληνική, όσον αφορά το τι ακριβώς έχει καταλάβει και πως έχει βρεθεί σε αυτό το σημείο;

Στην Αμερική για παράδειγμα, που τους κράζουμε, πως μπορεί να συσχετιστεί η συμπεριφορά του όλα για την πάρτυ μου αλλά και του καλού οικογενειάρχη και γείτονα; Στην Ελλάδα, πως μπορούμε να αποδεχόμαστε ακόμα, άτομα που ξέρουμε από πρώτο χέρι ότι μας κλέβουν έμεσα ή άμεσα; Για τους Γερμανούς τι δείχνει πχ, που τα λεφτά τους βγαίνουν από διεφθαρμένες εταιρίες και κατηγορούν αυτούς που διαφθείρουν;

Μπορεί αντιστοιχως ένα πατέρας με κόρη, να είναι κολητός με ένα μπίχτουλα με ιστορικό στις μικρούλες;

Και ένα πολύ μικρό δίλημα αλλά για μένα πολύ σημαντικό. Πως είναι δυνατόν ένας εργαζόμενος που γκρινιάζει για το ωράριο του, να πηγαίνει στο σουπερμαρκετ και στα μαγαζιά συστηματικά 10 λεπτά πριν κλείσουν οι επιχειρήσεις, χωρίς σεβασμό στην εργασία των συνανθρώπων του; Πως είναι δυνατό, υπό το σκεπτικό του "και αν πεινάσω στις τρεις", να θεωρούμε οκ την εργασία ανθρώπων σε ακατάλληλες ώρες. Πως είναι δυνατόν να κοινωνικοποιούμαστε με εργοδότες που ξεζουμίζουν τους σκλάβους, (ε υπαλλήλους ήθελα να πω) και να παραπονούμαστε για την δική μας εργασία; Ακόμα καλύτερα, πως είναι δυνατόν να ψωνίζουμε και από τέτοιες επιχειρήσεις, όταν έχουν πλήρη γνώση και επιλογή;

Δεν θεωρώ τον εαυτό μου αμέτοχο σε όλα τα παραπάνω, αλλά κάπου βλέπω ότι η ελληνική κοινωνία, από τα μικρά πράγματα μέχρι τα πιο χοντρά, ουσιαστικά ούτε καν να αντιλαμβάνεται την συμμετοχή της στα δεινά που έχουν έρθει, ανεξαρτήτως των μεγάλων συμφερόντων. Και η συμμετοχή φαίνεται από την έλλειψη κοινωνικής συνοχής και την απουσία εθνικής κοινωνικής θωράκισης σε εχθρούς τους έθνους, ξένους ή Ελληνικούς.

Δεν μπορεί πάντα να κρυβόμαστε πίσω από την σημαντικότητα του ηθικού διλήμματος, γιατί καλώς ή κακώς ουσιαστικά εφαρμόζουμε το ότι είναι Νόμιμο (ή δεν τιμωρείται) δεν είναι πάντα και ηθικό. Πρέπει κάποια φάση, αν θέλουμε να πούμε ότι κάτι θα κάνουμε όχι σαν χώρα αλλά σαν ελληνικό έθνος, να βάλουμε το μαχαίρι στο κόκκαλο και να πάρουμε θέση σε θέματα νομικά αλλά και ηθικά.

Να μείνεις ή να φύγεις?

IQ2 Greece - European Vision Debate - Full Length from Intelligence Squared Greece on Vimeo.

Το έχω δει περίπου ένα μήνα. Το αντικείμενο του debate, που μόνο debate δεν είναι, αφορά το αν πρέπει ένας Έλληνας να μείνει στην Ελλάδα ή να φύγει. Τρείς καλεσμένοι από κάθε πλευρά επιχειρηματολογούν σχετικά, ενώ το κοινό και το ιντερνετ στο τέλος κάνει κάποιες ερωτήσεις.

Οι δικές μου παρατηρήσεις είναι ότι η πλευρά που στηρίζει το να μείνεις, ουσιαστικά δεν έχει επιχειρήματα όπως περίπου άφησε να φανεί και ένας από τους υπέρμαχους ομιλητές. Επίσης σε ένα σημείο, έγινε και αναφορά στο γνωστό “να πεθάνει η κατσίκα του γείτονα” που λειτουργεί ανασταλτικά στην χώρα, ενώ και κάποιος άλλος αναφέρθηκε στον συναισθηματικό εκβιασμό που ασκεί ο οικογενειακός κύκλός, καταπίεζοντας το όνειρα και την πιθανή οικονομική και συναισθηματική επιτυχία του παιδιού.

Και για την κατσίκα και για τον οικογενειακό συναισθηματικό έχω αναφερθεί πολλές φορές. Για μένα είναι και τα δύο το ίδιο. Η ίδια η οικογένεια επί της ουσίας δεν θέλει το παιδί της να κηνυγήσει τα όνειρα του, ίσως γιατί φοβάται ότι μπορεί αν πετύχει έξω από την φούστα της μάνας uber alles.

Για μένα σαν debate δεν έλεγε μια, άλλωστε δεν είπε και κάτι που δεν ξέραμε. Απλά, ήταν άλλο ένα κράξιμο για την βλακεία που δέρνει τον όμορφο τόπο μας.

Μια αναλογία / παρομοίωση

Η όλη κατάσταση μου θυμίζει την ιστορία με τους ελέφαντες στο τσίρκο. Όταν είναι μικροί τους δένουν σε ένα πασαλάκι, το οποίο είναι αρκετά ισχυρό ώστε να αντέχει τη δύναμη των μικρών. Συνηθίζοντας τα ελεφαντάκα στην ιδέα ότι δεν μπορούν να λυθούν από το πασαλάκι, εγκαταλείπουν την προσπάθεια. Έτσι βλέπουμε το "αστείο" φαινόμενο, όταν αργότερα ενηλικιωθούν, τεράστια ζώα να παραμένουν δεμμένα στα μικρά πασαλάκια. Ούτε καν σκέφτονται πως δεν είναι στην ουσία δεμένα.

Κάποιος το έγραψε σε ένα forum, μια εξαιρετική κατά την γνώμη μου παρομοιώση για τι συμβαίνει, ειδικά για τα άτομα τα οποία δεν μπορούν να ξεκολήσουν από την έννοια του κάθε αρχή και δύσκολη.

Βλέπεις άτομα, που σε άλλες πτυχές της ζωής τους, με δύσκολα αλλά σταδιακά βήματα έχουν πετύχει πολλά και σε άλλες πτυχές της ζωής τους αντιμετωπίζουν και το μικρότερο βήμα αρνητικά, υπό την λόγική ότι δεν θα αλλάξει και κάτι. Νομίζω ότι τέτοια άτομα, όπως σε κάποια σημεία υπήρξα και εγώ, ταιριάζουμε εξαιρετικά με την παραπάνω αναλογία.

Αλέκος Παπαδόπουλος - Νέοι Φάκελοι

Τις προάλλες παρακολούθησα την εκπομπή στο ΣΚΑΙ, που είχε καλεσμένο τον κ. Αλέκο Παπαδόπουλο.

Προσωπικά, θεωρώ όλους τους πολιτικούς στην Ελλάδα σκάρτους. Όμως για πρώτη φορά μπορώ να πω ότι εντυπωσιάστηκα.

Ήταν η πρώτη φορά που άκουσα, όχι απλά ένα πολιτικό αλλά ένα εκπρόσωπο της γενιάς του, να λέει ότι η γενιά του έχει υποθηκεύσει το μέλλον των επόμενων. Πιο συγκεκριμένα ήταν έξαλος όσον αφορά τον λαϊκισμό που διακρίνει όλη την Ελληνική Κοινώνία, ανεξαρτήτως πολιτικών κομμάτων που τόσο εύκολα οι Έλληνες πολίτες κατηγορούμε αλλά και ψηφίζουμε.

Οι Έλληνες θέλουμε τον λαϊκισμό έλεγε και συμφωνώ απόλυτα. Χρόνια τώρα, πέφτω πάνω σε ένα τοίχος που τελικά πιστεύω ότι περιγράφεται από αυτή ακριβώς την λέξη. Κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλο μας ενώ σε κάθε αλήθεια ψάχνουμε να προβληματιστούμε με το ποιος φορέας το είπε και αν του επιτρεπόταν.

Ο κ. Παπαδόπουλος είπε ότι επιτέλους σε αυτή την χώρα πρέπει να κυριαρχήσει μια νέα δύναμη, η οποία θα θέλει να σώσει το έθνος και να κάνει το κράτος πραγματικά δυτικό και όχι να συνεχίζει να είναι ένα καθαρό ανατολιτικο μασκαρισμένο σαν δυτικό.

Το πιο αποκαρδιωτικό της ιστορίας όμως ήταν ότι δεν είχε πραγματική απάντηση στο πως μια τέτοια δύναμη, που ισχυρίζεται ότι υπάρχει, θα αναδειχτεί σε βάρος του λαϊκισμού! Χαρακτηριστικά, όταν ρωτήθηκε στο πως θα υπάρχει προκοπή, όταν ο ίδιος σαν μέλος μιας τέτοιας δύναμης, αρνείται να βοηθήσει αν πχ τον καλέσει ο Παπανδρέου, πραγματικά δεν είχε απάντηση εκτός από την εννοήση ότι εγώ δεν μπορώ να με ξαναγαμήσει το σύστημα του λαϊκισμού.

Και πραγματικά το ίδιο πρόβλημα έχω και εγώ. Δυστυχώς, χωρίς ακριβώς να είναι επιθυμία μου, έχω κολήσει σε αυτό τον τόπο. Μιας και είμαι εδώ προσπαθώ να το παλέψω, μιλώντας σε άλλους, γράφοντας στο φόρουμ adslgr και γράφωντας σε αυτό το blog, μπας και αφυπνιστεί και κανένας ακόμα. Όμως εκτός από αυτό το blog, που δεν το διαβάζουν και πολλοί, πάντα γίνομαι ο κακός. Οι εύκολοι αντιδρούντες λαϊκιστές, με έχουν αποκαλέσει παπαγαλάκι, κεφάλαιο και εγώ δεν ξέρω τι άλλο, γιατί απλά τολμώ να πω ενα δυο πράγματα απλά σωστά. Στην καλύτερη περίπτωση απλά συμφωνούν για να μην τους πρίζω. Και το ίδιο γίνεται χρόνια τώρα, γιατί από το 97 έπρεπε να είσαι τυφλός να μην τα βλέπεις, το πρόβλημα. Πιο πριν απλά έπρεπε να ήσουν χαζός.

Ε λοιπόν, και που έχω σκεφτεί να ενεργοποιηθώ σαν πολίτης τι θα καταφέρω όταν ο άμεσος κύκλος μου, μέσα του αντιδρά με ένα ωχ αδερφέ παλαιότερα και σήμερα ένα “ναι ναι αλλά σταμάτα γιατί θέλω να καλοπεράσω”. Δηλαδή που να προσπαθήσω να πείσω και κόσμο που δεν γνωρίζω! Εδώ, άτομα του στενού μου κύκλου, που θεωρητικά είμαστε στο ίδιο μήκος κύματος αντιδρούν έτσι. Πως πραγματικά θα πολεμήσεις την δύναμη του λαϊκισμού, ειδικότερα όταν στηρίζεται από το κεφάλαιο και τα ΜΜΕ?

Υπάρχει υπό αυτές τις συνθήκες ελπίδα? Μονάδική διέξοδος διαμαρτυρίας προς έθνος που αυτοκτονεί και δεν θέλει να σωθεί, μερικά blog. Και τι έγινε? Αφού είμαστε χρόνια τώρα ευχαριστημένοι με τον μικρόκοσμο της βόλεψης μας. Ντροπή μας που θέλουμε να αποκαλούμαστε και Έλληνες.

Πραγματικά πιστεύω ότι δεν έχουμε ελπίδα και ότι οι Έλληνες απλά δεν θέλουμε να συνειδητοποιήσουμε τι πάει να πει πάτος. Ο κ. Παπαδόπουλος ήταν με απλά λόγια πολύ ξεκάθαρος για το που βρισκόμαστε χωρίς τεχνοκρατικούς όρους. Επίσης εξήγησε τι σημαίνει χρεοκοπία, αναδιάθρωση και έξοδο από το ευρώ.

Μας αξίζει να σωθούμε? Μπορούμε να σωθούμε? Απογοητευμένος νιώθω ένα όχι και στα δυο.

Η ιστορία μιας μεγάλης συμμορίας

Μια θλιβερή πραγματικότητα είναι ότι τα στελέχοι της σημερινής συμμορίας όπως χαρακτηρίζουν τα ηγετικά στελέχοι της κυβέρνησης, δεν εμφανίστηκαν από το πουθενά.
Υπήρξαν στελέχοι και των προηγούμενων συμμοριών, τις οποίες τότε θαυμάζαμε και για την χάρη των οποίων σφαζόμασταν!

Η μόνη διαφορά είναι ότι οι τότε συμμορίες ήταν πιο διευρυμένες, συμπεριλαμβάναν δηλαδή και τον λαό, ο οποίος ένιωθε και μεγάλος μάγκας για τα καταρθώματα του, όσο του ρίχναν στάχτη στα μάτια.

Αν κανείς κάνει τις μεταφράσεις, θα καταλάβει ότι το σύνολο των υπεύθυνων των συμμοριών αποτελεί τον πολιτικό κόσμό του τόπου, ενώ και με την παλαιότερη διεύρυνση έχουμε σχεδόν το σύνολο του Ελληνικού έθνους.

Και δυστυχώς ο Ελληνικός λαός δεν θέλει να καταλάβει τον ρόλο που έπαιξε στην όλη διαδικασία

Ιδιωτικοποιήση Δημοσίων υπηρεσιών

Ανέκαθεν πίστευα σε ένα κράτος που πρέπει να παρέχει σωστά βασικές και απαραίτητες υπηρεσίες στους πολίτες του. Αυτό περιλαμβάνει υγεία, εκπαίδευση, μετακίνηση, κρατικές λειτουργίες υποδομές, νερό και ρεύμα. Αν όχι δωρεάν, έστω με μιας μορφής σοβαρής κρατικής επιδότησης.

Από μικρός έχω ταξιδέψει πολύ στο εξωτερικό και έχω δει πως δουλεύουν αυτές οι υπηρεσίες από ένα κράτος που έχει την διάθεση αλλά και από πολίτες που καταλαβαίνει την ετυμηγορία της λέξης κρατικός λειτουργός.

Όμως, στην Ελλάδα μιλάμε για το δωρεάν των δημοίων υπηρεσιώς αλλά ούτε καν ξέρουμε τι σημαίνει αυτό. Κανείς από τις δύο πλευρές δεν το ξέρει, εξού και η σημερινή κατάσταση.

Η μια πλευρά είναι αυτή του πολίτη / καταναλωτή των υπηρεσιών. Στην Ελλάδα, ο μέσος Έλληνας έχει σίγουρα μπερδέψει την έννοια του δωρεάν και του τσάμπα. Με το τσάμπα, εννοώ ότι ο Έλληνας θεωρεί τις δημόσιες υπηρεσίες σαν θεόσταλτο δικαιώμα του αλλά πουθενά στην όλη ιστορία δεν βλέπει την συμμετοχή του σαν πολίτης. Πρώτος από όλους θα λαμογέψει, πρώτος από όλους θα την δει πονηρός. Φυσικά, η μέχρι πρότεινος εθνική καθαρότητα του Ελληνικού πληθυσμού σημαίνει ότι σχεδόν κάθε πολίτης σε αυτή την χώρα και έκραζε και προσπαθούσε να κλέψει. Και δεν φέραμε και στην χώρα μας τους ποιοτικότερους των λαών, άρα φαντάσου τι έχει γίνει.

Η άλλη πλευρά, είναι οι ίδιοι υπάλληλοι του δημοσίου και του ευρύτερου δημοσίου τομέα που θεωρούν και αυτοί θεόσταλτη την υποχρεώση του κράτους να τους δίνει δουλειά και να τους πληρώνει χωρίς να δουλεύουν. Ταυτόχρονα θεωρεί ότι οι μη προνομιούχοι πολίτες σαν αυτούς, ακριβώς αυτοί οι προηγούμενοι που ανέφερα, υποχρεούνται να ανέχονται τα καπρίτσια του αλλά και να δείχνουν κατανόηση σε κάθε μορφής κινητοποιήση που τους χρησιμοποεί σαν μοχλό εκβιασμού. Ταυτόχρονα βέβαια, κάθε τέτοιος υπάλληλος προσδοκά το υπόλοιπο δημόσιο να δουλεύει για την πάρτυ του στην τρίχα.

Ειδικά οι συγγενείς αυτών, είναι περίφανοι και για την επιτυχία του παιδιού τους να βολευτεί στο δημόσιο, συνήθως με δική τους παρέμβαση, και κατευάζουν καντήλια όταν πχ στο νοσκομείο ταλαιπωρήθηκαν.

Κανένα φυσικά δεν μπορεί να αντιληφθεί την υποχρεώση του είτε σαν πολίτης είτε σαν κρατικός λειτουργός ως προς αυτό το πραγματάκι που λέγεται κοινωνικές παροχές. Μόνο να ζητάει ξέρει και σε κάθε περίπτωση να ζητάει και να λέει μια ιδιωτικοποιήση σας χρειάζεται. Όσοι βέβαια είναι στον ιδιωτικό, μια χαρά βλέπουν τι σημαίνει αυτό.

Τα τελευταία χρόνια που τα πράγματα έχουν ζορίσει και για τους “κρατικούς λειτουργούς”, όπως ακριβώς συμβαίνει χρόνια τώρα με τον ιδιωτικό, παρατηρώ ένα παράλλογο αγώνα που ταλαιπωρεί ΞΑΝΑ τους ίδιους που τόσα χρόνια έχει χρησιμοποιήσει σαν μοχλό εκβιασμού για την διακδίκηση παράλλογων δικαιωμάταν και μισθών βαπτίζοντας της κοινωνική αλληλεγγύη και κατανόηση. Σήμερα λοιπόν, επιτίθεται πάλι στους ίδιους που έχει ρημάξει χρόνια τώρα, τούς ίδιους που χρόνια τώρα έχει φάει από τα ΜΜΕ το παραμύθι περί της ανώρεότητας των αντίστοιχων ιδιωτικών υπηρεσιών.

Δεν έχει σημασία αν έχουν δίκιο ή άδικο. Σημασία έχει ότι το cry wolf έχει πάει τόσο σύννεφο που το ποτήρι έχει ξεχειλίσει. Κάθε απεργία, όπως αυτές των ΜΜΜ, αυτομάτως εξαγριώνει τους ήδη στα όρια ιδιωτικούς υπαλλήλους, που και πρέπει να πάνε στην δουλειά και πρέπει να πληρώσουν ένα σοβαρό αντίτιμο σε ταξί ή καύσιμα για εισιτήρια που έχουν ήδη πληρώσει. Και αυτό, όταν τα παπαγαλάκια του φιλελευθερισμού ΜΜΜ των βομβαρδίζουν περί έλλειψη ανταγωνιστικότητας και άλλα καλά, ενώ το μόνο που χρειάζεται είναι εξυγίανση και ουστ από εδώ οι σάπιοι υπάλληλοι. Και μην ξεχνάμε ότι επί της ουσίας συνήθως οι απεργοί δεν χάνουν την μισθοδοσία τους για τις μέρες των απεργιών τους.

Τι ακριβώς λοιπόν ζητούν οι απεργοί με τον τρόπο που κινούνται? Και τι ακριβώς πετυχαίνουν κιόλας?

Κοινωνική κατανόηση? Μάλλον όχι καθώς το χαρτί αυτό το έχουν κάψει καιρό. Ειδικά όταν οι αρχισυνδικαλιστές ξέρουμε πόσο πολύ έχουν δουλέψει και ψηθεί στην εργασία

Μη ιδιωτικοποιήση? Μα, και μόνο με τον προηγούμενο έχουν φέρει σε τέτοια κατάσταση τον λαό που αν και λάθος παρακαλάει να φάει το αγγούρι των ιδιωτικοποιημένων υπηρεσιών.

Μήπως και οι απεργοί να το σκεφτούν λίγο καλύτερα για τις μεθόδους τους? Μήπως να κάνουν καμιά εξω-συνδικαλιστική συνέλευση μπας και κάποιες λογικές φωνές που υπάρχουν στο σώμα τους μέσα ακουστούν αντί να λιτσάρονται από τους συνδικαλιστές?

Εγώ δεν είμαι υπερ των ιδιωτικοποιήσεων αλλά με τις πράξεις της, η συγκεκριμένη μερίδα των εργαζομένων με κάνει να θέλω ακριβώς αυτό. Γιατί,  και είμαι στα όρια μου, και με πιέζουν και άλλο. Ήδη κρατιέμαι που δεν σκέφτομαι ΑΠΛΑ να τους πετάξουν όλους έξω όπως πολλοί άλλοι συμπολίτες μου.

Επιτέλους πότε στην Ελλάδα θα καταλάβει και ο γενικότερος δημόσιος υπάλληλος ότι δεν είναι σε άλλο πλανήτη αλλά είναι τμήμα του προβλήματος που θέλει να λύσει αν δεν θέλει να του το λύσουν.

Μήπως να κοιτάξουν να αυτο-εξυγιανθούν πρώτα για να γίνουν πραγματικά δημόσιες υπηρεσίες?

Συγχώρεση

Δεν αρκεί να συγχωρήσεις κάποιον. Δεν είναι απλά στο χέρι αυτού που συγχωρεί.

Πρώτα από όλα πρέπει να ζητήσει κάποιος/α συγχώρεση. Αυτό σημαίνει ότι θεωρητικά καταλαβαίνει το λάθος του και ζητάει κατανόηση και συγχώρεση. Αυτό επίσης σημαίνει μεταμέλεια και ανάλληψη ευθυνών.

Λογικό επακόλουθο είναι ότι το άτομο αυτό δεν θα επαναλλάβει τα ίδια, γιατί υποτίθεται ότι έχει καταλάβει το λάθος και μιας και ο ίδιος ζήτησε την συγνώμη προφανώς δεν θέλει να ξανά κάνει το λάθος ή να πληγώσει!

Όταν όμως απλά ζητάει μόνο συγνώμη και κάνει τα ίδια και ίδια ξανά, γιατί δηλαδή πρέπει να τον συγχωρούν πάλι? Γιατί δηλαδή είναι κακός αυτός που χάνει την εμπιστοσύνη του στο άτομο του και όχι αυτός που αρχικά είπε ψέματα ζητώντας συγνώμη και κατά δεύτερον θεωρεί τον εαυτό μάλλον υπέράνω και με κάποιο ειδικό δικαιώμα στο να πικραίνει τους συναθρώπους του?

Έχει σημασία αν η σχέση που συνδέει τα άτομα είναι δεσμός αίματος, ερωτικός ή φιλικός? Είναι δυνατόν να υπάρχει μια υγειής σχέση με εκτίμηση όταν το ένα από τα δύο μέλη διαρκώς τσαλαπατάει την ψυχική υγεία του άλλου? Πως μπορεί να υπάρξει εμπιστοσύνη και αλληλοσεβασμός – απαραίτητα στοιχεία για μια ποιοτητική και όχι τυπική σχέση – όταν ένας από τους δύο απλά δεν δείχνει καμιά διάθεση σεβασμού του ατόμου από το οποίο διαρκώς ζήτάει συγχώρεση με ψεύτικα δάκρυα?

Και να το πάω και ένα βήμα πιο πέρα. Γιατί να συγχωρέσεις κάποιον, που προειδοποιήθηκε για το λάθος του και με χαρακτηριστική ευκολία σε απαξίωσε? Τι πρέπει να κάνεις όταν συστηματικά κάποιος κάνει βλακείες και όταν τα πράγμα στραβώσει τρέχει να κλαφτεί στο ίδιο το άτομο που απαξίωνε?

Εϋκολα κατηγορούμε κάποιον ότι δεν συγχωρεί! Καμιά προσπάθεια όμως να μάθουμε τι σημαίνει συγχώρεση και τι περιλαμβάνει? Μήπως να καταλάβουμε πριν την πιπίλα του συγχώρεσε με ότι η μετάνια και η επανάλληψη είναι ασύμβιβαστες έννοιες στο θέμα μας.

Η ουσιαστική συγχώρεση δεν έχει καμιά σχέση με τις μετάνιες και συγχωρέσεις τις θρησκείας. Κανείς δεν στην χρωστάει πόσο μάλλον όταν αυτή επαναλαμβάνεται!

Όποιος θέλει να εμπαίζει τον κόσμο, ας πάει σε ένα παπά για εξομολόγηση γιατί στον πραγματικό κόσμο υπάρχουν και άνθρωποι που πληγώνονται με μια αξιοπρέπεια!

Εθνική Αφύπνιση

Έλληνα, δεν νομίζεις ότι ήρθε ο καιρός να ξυπνήσεις από την λήθη?

Λαός χωρίς ιστορική μνήμη είναι λαός καταδικασμένος να χαθεί στην ιστορία.

Λαός χωρίς ιστορική μνήμη είναι λαός χωρίς πραγματικό εθνικό φρόνημα.

Και εμείς οι Έλληνες σίγουρα έχουμε ξεχάσει την ιστορία. Ακόμα χειρότερα δεν μας ενδιαφέρει η ιστορία!

Στην εποχή της παγκοσμιοποιήσης δεν αρκεί απλά να ξέρεις μόνο την εθνική ιστορία. Πρέπει να ξέρεις παγκόσμια ιστορία, γιατί η ιστορία είναι γνώση και εργαλείο. Είναι εργαλείο και για καλό και για κακό σκοπό. Ο λαοί με ιστορική γνώση προστατεύονται από τους λίγους που την χρησιμοποιούν εις βάρος των πολλών.

Στην Ελλάδα του 80, η αλλαγή του Ανδρέα Παπανδρέου σήμανε και την συστηματική αποδόμηση της Ελληνικής παιδείας σε όλες τις πτυχές της. Μια βασική πτυχή αυτής είναι και η ιστορία. Η αποδόμηση ενός έθνους δεν είναι μια διαδικασία που γίνεται σε ένα χρόνο. Χρειάζεται τουλάχιστον μια γενιά που θα φάει στάχτη στα μάτια και την επόμενη αυτής που θα μάθει να επιζητά την στάχτη. Για την Ελλάδα η στάχτη ήταν το χρήμα και η ρεμούλα που έπεσε στην Ελληνική κοινωνία!

Τίποτα δεν έγινε τυχαία! Το έχω ξαναπει στο μπλογκ και θα το ξαναπω. Μιλάμε για εθνική προδοσία, όχι μόνο των πολιτικών μας αλλά και της κοινωνίας που για δεκαετίες επέτρεψε να παραμυθιαστεί και να υποθηκεύσει το μέλλον των επόμενων γενεών επικροτώντας τους προδότες πολιτικούς ηγέτες του έθνους. Και το χειρότερο όλων? Τα πάντα έγιναν σε δημοκρατικό καθεστώς. Δεν υπήρξε βία και καταπίεση όπως έγινε με τις χώρες της λατινικής Αμερικής από Αμερικάνικα δικτατορικά καθεστώτα. Υπήρχε δημοκρατία και ένας λαός που επικρότησε την αυτοκτονία του.

Στα φόρουμ και παντού ρωτάνε τι πρέπει να κάνουμε τώρα. Εγώ απαντώ ότι πρώτα από όλα πρέπει να καταλάβεις, τι λάθος έκανες ώστε να μπορέσεις να το διορθώσεις. Κανείς δεν θα σου φέρει λύσεις “μάνα εξ'ουρανού”. Αν εσύ επιτρέπεις να σε εκμεταλεύονται τότε εννοείται ότι θα συνεχίσουν να σε εκμεταλεύονται.

Δυστυχώς η ελληνική κοινωνία έχει περάσει το point of no return. Είναι τόσο μα τόσο τυφλωμένη από ένα άπιαστο όνειρο μεγαλοσύνης που δεν μπορεί ούτε να δει που στράβωσε το θέμα. Είναι τόσο τυφλωμένη που κατεβαίνει σε αγώνες με αρχηγό το ίδιο είδος προδότη που τον έφερε σε αυτά τα χάλια. Και η ιστορική εγωπάθεια του έθνους δεν βοηθάει και πολύ.

Τι πρέπει να κάνουμε λοιπόν? Δυστυχώς τα πράγματα είναι ζορικα και πρώτα από όλα χρειάζεται μια ποιοτική μεταστροφή της κοινωνίας, ώστε μακροπρόθεσμα να μπορέσει να προχωρήσει στο μέλλον με ελπίδα. Ο μεγαλύτερος φόβος των πολιτικών είναι ο λαός που ξέρει και καταλαβαίνει και αυτό είναι κάτι που καταλαβαίνεις σαν άνθρωπος σχεδόν στο πρώτο σοβαρό μάθημα ιστορίας σου. Ένα μάθημα που απαιτήσαμε να μας στερηθεί στο όνομα της χλιδης και του εκπαιδευτικού συνδικαλισμού!

Βήμα βήμα λοιπόν πρέπει να αφυπνηστούμε σαν λαός. Και για να μην κρυβόμαστε πίσω από δικαιολογίες, για το πως και τι, εγώ προτείνω αυτό που μόλις συνειδητοποίησα σήμερα.

Αντί να πας μόνο καφέ, ποτό, μπύρα, αντί να παίζεις τάβλι, world of warcraft και κάθε άλλο καμένο παιχνίδι και αντί να τρέχεις πίσω από κάθε τηλεορασή-χαζομάρα, κάνε μια επένδυση να διαβάσεις κανένα ιστορικό βιβλίο. Δεν λέω να εγκαταλείψεις κάθε συνήθεια σου, απλά βάλε στην ζωή σου το πρώτο βήμα της κοινωνικής αφύπνησης, γιατί απλά χωρίς ιστορική γνώση κάθε αγώνας και επανάσταση θα είναι πάλι κατευθυνόμενος. Απόδειξη αυτού, το γεγονός ότι συνεχίζουμε να διεκδικούμε τα δικαιώματα μας κάτω από την σημαία των αιώνιων συνομοσιολόγων και μελλοντικών προδοτών μας.

Και φτάνω στο σημείο του πως μου προέκυψε αυτό το ποστ. Πως για πρώτη φορά συνειδητοποιήσα τι ακριβώς πρέπει να κάνουμε σαν έθνος, ώστε να έχουμε μέλλον. Το συνειδητοποιήσα ακριβώς την στιγμή που ένας φίλος μου είπε “τι να κάνω μόνος εγώ?” όταν του είπα διάβασε κανένα ιστορικό βιβλίο, δες καμιά μελέτη για το τι έγινε σε χώρες που θεωρείς τρίτο κόσμο. Την στιγμή λοιπόν, που μου είπε τι να κάνω μόνος μου – δηλαδή ωχ αδερφέ που να ασχολιέμαι τώρα, συνειδητοποιήσα το πόσο σαν λαός περιμένουμε να μας σώσουν. Δεν υπάρχει τέτοια σωτηρία, δεν υπάρχει σωτηρία που δεν έχει διεκδικήσει σαν κοινωνία, σαν σύνολο. Δεν μπορεί να μένουμε στο μόνο ουαου?? σοβαρά έγινε αυτό? και πόσο δίκιο έχεις?? και μετά να πας να καίγεσαι στο gaming στην φράπα και στο lifestyle.

Tο σύνολο είναι η συλλογική δράση των μεμονωμένων ατόμων της. Δεν πρόκεται ποτέ να υπάρξει κοινωνική αφύπνιση, όταν ο καθένας από μας αρνείται να μπει στην διαδικασία. Δεν μιλάμε για επανάσταση, μιλάμε για ιστορική μελέτη πρώτα. Και όταν αρχίσεις να συνειδητοποιείς τους παραλληλισμούς, τότε θα θελήσεις να μάθεις και άλλα. Kαι το καλύτερο όλων, θα αρχίσεις να πρίζεις τον κοινωνικό σου κύκλο να ξεστραβωθεί και αυτό. Things will be set in motion, και συνολικά η κοινωνία θα αποκτήσει σταδιακά συνείδηση μια προϋποθέση για την ύπαρξη της εθνικής ταυτότητας.

Όταν υπάρξει κοινωνική συνείδηση, υπάρχει και μια αυτόματη κοινωνική απαίτηση για ποιοτικότερη ηγεσία. Είναι μια αμφίδρομη σχέση κατά την οποία ένας πολιτικός φοβάται τον έλεγχο από ένα συνειδητοποιημένο λαό και ο λαός αναδεικνύει ηγέτες με ευθύνη και εθνικό όραμα.

Είναι ακριβώς αυτό που κάθε κακόβουλος πολιτικός και κάθε λογής συνδιαλλαγόμενος με το κεφάλαιο φοβάται από το πρόβατα που ειδυλλιακά προτιμά να ηγηθεί. Συνεπώς, κάθε Έλληνας που συνεχίζει να πστεύει, ότι το να διαβάσει ένα ιστορικό βιβλίο, μια μελέτη είναι χάσιμο χρόνου, γιατί μόνος του δεν μπορεί να αλλάξει κάτι, είναι ένας ηττημένος Έλληνας και εν δυνάμει ένας προδότης των μελλοντικών γενεών, αν αυτές υπάρξουν. Και δεν υπήρξε άλλη εποχή στην ανθρωπότητα που η γνώση ήταν τόσο εύκολα προσβάσιμη.

Όλα αυτά τα λέω με πλήρη αυτοκριτική. Ήμουν ένας από αυτούς που δεν διάβαζε βιβλία γιατί στο σχολείο του μεταφέρθηκε εντελώς λάθος το τι είναι επικοδομητική ανάγνωση. Σταδιακά συνειδητοποιήσα την ανάγκη μου να διαβάσω και να μελετήσω ιστορία, γιατί με βάση την λογική πάντα ένιωθα τον παραλογισμό της ελληνικής πραγματικότητας αλλά και τον παραλληλισμό μας με άλλα έθνη που κατεληξαν στα νύχια των κεροσκόπων. Εκτός της λογικής, χρειάστηκα και την γνώση των βιβλίων για να επιβεβαίωσω και να ενισχύσω τη διαισθήση μου.

Έχοντας διαβάσει κάποια βιβλία πια, έχοντας διαβάσει και κάποια πράγματα στο ιντερνετ, έχοντας δει και κάποια video μπορώ να πω ότι σίγουρα έχω καλύτερη κοινωνική συνείδηση και σε σχέση με παλαιότερα μπορώ να συνδέσω την λογική με την ιστορία. Δεν υποστηρίζω ότι διαβάζω πάντα το σωστό ούτε ότι ξέρω οπωσδήποτε το σωστό και σίγουρα δεν είμαι ο καλύτερος πολίτης, αλλά τουλάχιστον έχω μια πιο σοβαρή και πιο υπεύθυνη αντιμετώπιση στα κοινωνικά και εθνικά ζητήματα από το εύκολο φταίνε όλοι οι άλλοι! Μπορεί και να κάνω λάθος αλλά έχω την δυνατότητα να διακρίνω την προσωπική μου ευθύνη.

Είμαι ένας από αυτούς που έχω απογοητευτεί από τους Έλληνες σε σημείο που έχω αποδεχτεί το καταδικασμένο μέλλον της χώρας. Για κάποιο λόγο όμως, παρόλη την απογόητευση αυτή, πάντα ασυναίσθητα είχα μια τάση να βρίσκεται στο δρόμο μου, οποιασδήποτε μορφή γνώσης που βοηθάει στην κατανόηση του τι συμβαίνει λάθος στην χώρα μας και τι συνέβη λάθος σε άλλες. Πάντα έβλεπα documentaries με τρομερό ενδιαφέρον, πάντα άκουγα φίλους με οποιαδήποτε ιστορική γνώση με έντονο ενδιαφέρον και πάντα ήμουν ο κακός αποδέκτης του ωχ αδερφέ όταν συζητάγαμε για κοινωνικά θέματα. Σίγουρα βοήθησε και το γεγονός ότι γνώρισα ένα άτομο που γνωρίζει αρκετά για βιβλία.

Κανείς δεν μας χρωστάει σωτηρία, κανείς δεν μας χρωστάει λύσεις. Μήπως ήρθε ο καιρός να αφήσουμε το κατηγορώ όλου του υπόλοιπου κόσμου και να μπούμε σε διαδικασία επιμόρφωσης? Που ξέρετε, ίσως συνειδητοποιήσουμε κάποια πράγματα και ίσως αποκτήσουμε κάτι που λέγεται κοινωνική συνείδηση!

Ωριμότητα

Τι είναι η ωριμότητα? Είναι η σοβαροφάνεια που θεωρεί το γυναικείο φύλλο ότι έχει κατακτήσει και κατηγορεί το ανδρικό ότι δεν ωριμάζει γιατί συνεχίζει να κάνει τα καραγκιοζιλίκια σε σε φάση χαβαλε?

Όχι

Ωριμότητα είναι:

• να ξέρεις τι θες και να ξέρεις τι μπορείς να έχεις.
• να ξέρεις την διαφορά ονείρου και επιτεύξημου πόθου.
• να ξέρεις τι δυστυχώς πρέπει να κάνεις και αν δεν σαρέσει, ειδικά όταν αυτό αφορά τον βιοπορισμό.
• να ξέρεις τι από τις πράξεις σου επηρεάζουν θετικά ή αρνητικά το κοινωνικό σύνολο.
• να μην πνίγεσαι σε μια κουταλιά νερό και να δίνεις σύντομα και αποδοτικές λύσεις στα προβλήματα σου.
• να μπορείς να καταβαίνεις την διαφορά θεωρίας και πραγματικότητας
• να αποδέχεσαι τους περιορισμούς που προκύπτουν από την πραγματικότητα.
• να έχεις καταλάβει ότι τίποτα στην ζωή δεν έρχεται μόνο με τα θετικά του αλλά πάντα έχει και κάποια αρνητικά.
• να καταλαβαίνεις την διαφορά χαβαλέ time και σοβαρότητα time
• να προγραμματίζεις το μέλλον σου, να έχεις σχέδιο δράσης
• να καταλαβαίνεις τον παραλογισμό των συνηθειών σου.
• να έχεις καταλάβει την χρησιμότητα αυτού που βρίσκεται ανάμεσα στα δύο αυτιά.
• να έχεις καταλάβει ότι όπως δεν πρέπει να λες ΠΟΤΕ έτσι δεν πρέπει να λες και για πάντα και σίγουρα να μην πιάνεσαι από ανθρώπους που υπόσχοντε παντοτινές υποσχέσεις
• να έχεις καταλάβει ότι οι άνθρωποι είμαστε πρωτίστως ζώα και άρα σαφώς επηρεασμένοι από τα ένστικτά μας που δεν έχουν προλάβει την κοινωνική εξέλιξη.
• να έχεις καταλάβει ότι οι πλειοψηφία των ανθρώπινων επιλογών είναι μια διαδικασία “συνναλλαγής” και ότι όλοι μα όλοι οι άνθρωποι πατάνε/εκμεταλεύονται και “πουλάνε” το φυσικό τους χάρισμα που τους ξεχωρίζει
• να έχεις χωνέψει ότι ηθική είναι υποκειμενική. Η λογική όχι.
• να ξέρεις το γιατί και πως ακόμα και όταν συνειδητά επιλέγεις το λάθος.

Υπάρχει και η συναισθηματική ωριμότητα που λίγο πολύ με βάση τα παραπάνω σημαίνει ότι πρέπει να έχεις καταλάβει ότι

• όλα δεν είναι πάντα μέλι γάλα
• οι άνθρωποι έχουν αδυναμίες και κάνουν κακό έστω και άθελα τους
• ξεβράκωτος δεν πας στα αγγούρια
• όλοι δεν έχουν την ίδια καλή προαίρεση με σένα
• βασικότερο όλων, να μην λες ψέματα στον εαυτό σου πρώτα για χάρη της και καλά αφέλειας σου και όποιον πάρει ο χάρος
• τα ετερόφυλλα έλκονται. Αυτό σημαίνει ότι δεν έλκονται για φιλοσοφικές αναζητήσεις αλλά με σεξουαλικές προσδοκίες

Προσωπικά δεν βλέπω τίποτα από όλα αυτά στον μέσο Έλληνα. Ειδικά για την συναισθηματική ωριμότητα το γυναικείο φύλλο είναι πιο ώριμο μόνο κατά φαντασία, ίσως είναι και πιο ανώριμο ενώ μέσα στην φαντασίωση του περί εκπληρωμένου στόχου είναι μάλλον σαφώς πιο εκτεθειμένο σε κάθε μορφής κατευθυνόμενη χειραγώγηση.

Την επόμενη φορά που θα θεωρήσεις ότι είσαι ώριμος/η σκέψου καλύτερα γιατί αν σαν λαός είμασταν ώριμοι δεν θα τα είχαμε κάνει τόσο σκατά σαν έθνος.

Κύπρος – Κοινωνία και Κράτος

Στην Κύπρο κάθησα και μελέτησα την ζωή γιατί μιας και μιλάμε Ελληνικά και είναι και κοντά ίσως να αποτελέσει ένα πιθανό τόπο οικονομικής μετανάστευσης, αν κρίνω από τις Ελληνικές εξελίξεις.

Καταρχήν η Κύπρος είναι κράτος όσο και να γκρινιάζουν οι Κύπριοι. Χαρακτηριστικά θα σας πω ότι όταν ρώτησα αν έχουν διόδια για τους απίστευτα καλο διατηρμένουν δρόμους τους, η απάντηση ήταν απλά γιατί να πληρώνουν αφού πληρώνουν φόρους. Και πληρώνουν λιγότερους φόρους από την Ελλάδα, ενώ σαν κοινωνικές κρατήσεις έχουν μόλίς 6,8% των μικτών τους το οποίο τους παρέχει ότι και σε μας συν δωρεάν νοσοκομεία.

Εν ολίγοις, οι Κύπριοι παρόλο που έχουν την ίδια νεοτροπία με μας τους Έλλαδίτες όπως μας λένε στην καλή περίπτωση, έχουν ένα κρατικό μηχανισμό που στο ελάχιστο παρέχει τις απαραίτητες δικλείδες ασφαλείας ώστε η δουλειά να γίνεται, να γίνεται σωστά και φυσικά ο παραβάτης να τιμωρείται. Φυσικά, και το όλο σύστημα βασίζεται στους λεγόμενους καλοθελητές, δηλαδή αυτούς που καταγγέλουν αλλά εγώ πιστεύω ότι η αγάπη τους για τον τόπο τους αλλά και την τσέπη τους σε συνδυασμό με τις αγγλικές βάσεις που τους ξεμείναν από την αγγλική κατοχή έχει σαν αποτέλεσμα ένα κράτος που εκεί που χρειάζεται δουλεύει. Δεν είναι τέλειο, σίγουρα έχει κομματικά ελατώματα ενώ και το δημόσιο από ότι κατάλαβα είναι ζηλευτό σαν της Ελλάδας αλλά με κάποιο μαγικό τρόπο η χώρα τους δουλεύει και δουλεύει αρκετά καλά.

Όμως, κάνουν όλα τα λάθη που κάναμε και εμείς στην Ελλάδα την εποχή που το χρήμα έρεε. Έχουν φέρει μετανάστες για να κάνουν όλες τις δουλειές που οι πολύ υπεράνω Κύπριοι δεν θέλουν να κάνουν. 850.000 Κύπριοι και 100.000 μετανάστες στην Ελληνική πλευρά να κρατούν τα μωρά τους και να δουλεύουν σε όλες τις δουλειές που δεν αρμόζουν σε ένα μελλοντικό καρεκλάτο διευθυντή. Βέβαια μόνο οι 30000 από αυτούς είναι παράνομοι γιατί όπως είπα το κράτος τους δουλεύει και δεν είναι μπάτε σκύλοι αλέστε. Ανεξαρτήτως όμως, οι μετανάστες αυτοί θα κάνουν παιδιά και θα μαζέψουν τα λεφτά αντί να τα ξοδεύουν σε πανάκριβους καφέδες, ψώνια στο Λονδίνο για ένα χειμώνα που δεν έχουν μάλλον και σε καγκουρο αυτοκινητά. Δυσοίωνα τα πράγματα για μένα σε αυτο το μέτωπο γιατί δυστυχώς αντιγράφουν το Ελληνικό μοντέλο.

Από θέμα δημοσιογραφίας και ενημέρωσης θα έλεγα ότι μπορεί να μην βλέπεται η τηλεόραση τους, αλλά οι ειδήσεις τους και οι ενημερωτικές εκπομπές τους είναι έτη φωτός ανώτερες σε ποιότητα. Δεν έχουν γίνει σόου ακόμα, παρόλο που οι Κύπριοι φαίνεται να θαυμάζουν κάθε Ελληνικό σοου και ξεκατίνιασμα από τα σκουπίδια που παράγουμε. Χαρακτηριστικά να αναφέρω ότι σε κανένα σημείο δεν είναι περισσότερους από δύο καλεσμένους, οι οποίοι πάντα μίλαγαν σε σειρά ενώ και οι ερωτήσεις του κοινού ήταν άμεσες και οι καλεσμένοι απαντούσαν σε αυτές.

Το Κυπριακό τώρα είναι πονεμένη ιστορία στην οποία σαν Έλληνας ντρέπομαι για την ανυπαρξία υποστήριξης από το Ελληνικό κράτος. Παρόλο που πιστεύω οτι οι Κύπριοι έχουν πιο ισχυρή ιστορική μνήμη, από τους Έλληνες, δυστυχώς η καλοπέραση μάλλον αποδεικνύεται όπως και για την Ελλάδα κακώς σύμβουλος των νέων γενεών. Σε κάθε περίπτωση για μένα το πρόβλημα δυστυχώς δεν λύνεται παρά μόνο με διχοτόμηση, γιατί με 1,2 εκ Τούρκους κάθε πιθανή ένωση θα κάνεις τους Κύπριους μειονότητα στο νησί τους.

Σαν οικονομία είναι σε ύφεση και διαρκώς μιλάνε για μέτρα μείωσης του κόστους του δημοσίου. Γενικά το δημόσιο τους πληρώνει απίστευτα καλά, ειδικά με δέκα χρονάκια προϋπηρεσία. Εξωφρενικά καλά θα έλεγα για τους ρυθμούς εργασίας αλλά και το παραγώμενο έργο. Όμως, από ότι καταλαβαίνω και στον ιδιωτικό τομέα σχετικά χαλαρά δουλεύουν και επειδή ακριβώς είναι κράτος τα ωράρια φαίνεται να τηρούνται. Γενικώς φαίνεται ότι το κράτος υπάρχει proactivly σε αντίθεση με την Ελλάδα που πρέπει να νιώσεις τσάτσος για το αυτονόητο δικαιώμα σου. Σε κάθε περίπτωση τα νούμερα της οικονομίας τους δεν έχουν καμιά σχέση με τα δικά μας, ενώ το Ρώσικο χρήμα ρέει άφθονο. Αυτό που με προβλημάτισε είναι ότι το χρήμα αυτό αφορά οικονομία του αέρα και όχι υποδομές και πολύ εύκολα συνεπώς μπορεί να μετακομίσει.

Τέλος από ζωή, σε πρώτη φάση φαίνεται ένα σαφώς καλύτερο μέρος να μεγαλώσεις οικογένεια. Ελπίζω μόνο να προλάβουν να καλύψουν τα κενά στην μετακίνηση χωρίς αυτοκίνητο πριν πήξουν τελείως στην κίνηση που ήδη σε ορισμένα σημεία γίνεται. Άλλο ένα θεματάκι που μας αντιγράφουν σαν τον διάολο. Γενικά υπάρχει μια αίσθηση φθόνου αλλά και ταυτόχρονου “μίσους” προς τους Έλληνες. Το φθόνο δεν τον καταλαβαίνω το μίσος όμως είναι απόλυτα κατανοητό. Βέβαια ένας λαός που στέλνει συστηματικά τα παιδιά για σπουδές σε έθνη που “μισεί”, όπως τους Άγγλους και τους Έλληνες , ε χμμμμμμμμμμμμμμ έχω να πω εγώ.

Και για να έχουμε μια αίσθηση για το πόσο γελοίες δικαιολογίες προβάλουμε διαρκώς για πράγματα εντελώς απλά, θα αναφέρω ότι οι Κύπριοι καπνίζουν το ίδιο ή και περισσότερο από ότι οι Έλληνες, ειδικά οι κοπέλες. Στην Κύπρο όμως δεν καπνίζει κανείς μέσα ή όπου δεν είναι κοντά στο παράθυρο και αν τύχει να καπνίσεις αμέσως στο μαγαζί θα σου πει και θα το κόψεις. Το είδα δηλαδή μπροστά μου για άτομα που ήταν στο παράθυρο δίπλα. Το λέω αυτό για να δούμε για μια ακόμη φορά πόσο γελοίες είναι οι δικαιολογίες που βρήκαμε για να ξαναεπιτρέψουμε το κάπνισμα στις καφετέριες και εστιατόρια. Δικαιολογίες δικαιολογίες δικαιολογίες για κάθε μαλακία στην χώρα. Από σπατάληση μέχρι συμπεριφορά. Μήπως έφτασε ο καιρός εμείς να αντιγράψουμε σε τίποτα τους Κυπρίους?

Μαζί τα φάγαμε

Αν και πολύ αντιπαθής ο Πάγκαλος πολλές φορές έχει την τάση να λέει ωμές αλήθειες που φυσικά ποτέ δεν αρέσουν.

Μέρες τώρα θέλω να σχολιάσω το πόσο συμφωνώ με τον κ. Πάγκαλο και πόσο διαφωνώ με τον κάθε θιγμένο Έλληνα. Μεσολάβησαν και κάποιες συζητήσεις που προσωπικά μου επιβεβαιώνουν πολλά κείμενα μου σχετικά με την αδυναμία μας σαν λαός να παραδεχόμαστε τα λάθη μας, πόσο μάλλον να μάθουμε από αυτά.

Πριν λοιπόν θιχτείτε και μαζί μου, πρέπει να πρώτα να καταλάβετε ότι η έκφραση φάγαμε περιλαμβάνει την έννοια του κλέφτη του λαμόγιου. Πρώτα λοιπόν ξεκινάμε από την αποδοχή ή όχι του αν σαν λαός υπήρξαμε τα τελευταία τριάντα χρόνια στο σύνολο μας κλέφτες και λαμόγια? Θέλετε και ανάλυση? Δημόσιο γενικά, αναποτελεσμάτικότητα, 1 εκακτομύριο και δημόσιοι υπάλληλοι, απίστευτα πράγματα σε ΔΕΚΟ τύπου ΟΣΕ και Ολυμπιακή, συνδικαλισμός, κλέφτες, θαυμασμός και στήριξη προδοτών πολιτικών!

Είμαι 32 και οι γενιά των γονιών των συνομιλήκων μου έχουν παραδόσει καμένη γή, καθώς στο απώγειο των ενήλικων χρόνων τους το μόνο που θαύμασαν ήταν το απίστευτο οικονομικό ξεπούλημα των πολιτικών τεχνικών που εισήγαγε ο κ. Παπανδρέου χωρίς κανένα όριο ενώ στον αντίποδα οι υπόλοιποι απλά φθόνησαν.

Επίσης σπανιώς ένας κλέφτης λειτουργεί μόνος. Υπάρχει κύκλωμα επίσημο ή ανεπίσημα ή πολλές φορές συνδυασμός κυκλωμάτων διαφορετικής δυναμικότητας. Κλασσικός κανόνας της ζωής είναι ότι όλοι δεν απολαμβάνουν τα ίδια, αλλά ανάλογα με την θέση ισχύος τους πέρνουν και τα περισσότερα. Λογικό δεν είναι λοιπόν σε κάθε συμμορία ο αρχηγός αυτής να παίρνει και τα περισσότερα από τον μπράβο και απλό εκτελεστεί? Μπορεί ο ο αρχηγός να κάνει 10 εγκλήματα, αλλά και ο τελευταίος της συμμορίας και αυτός εγκληματίας είναι.

Αντίστοιχα λοιπόν και εμείς σαν λαός που κλέψαμε και φάγαμε. Φυσικά και τα φάγαμε με την επίγνωση των ξένων αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία, καθώς αυτοί σαν πιο αργηγοί της παγκόσμιας συμμορίας όχι μόνο θα βγούν κερδισμένοι αλλά θα φανούν ότι είχαν και δίκιο. Αυτή είναι η μαγεία με την συγχρονη πολιτική. Μπορείς να είσαι απίστευτα ηθικά κλέφτης αλλά να κρύβεσαι πίσω από ατάκες του τύπου Βουλγαράκη.

Στην Ελλάδα λοιπόν όποιος πιστεύει ότι ο μέσος αγρότης, δημόσιος υπάλληλος, υπάλληλος ΔΕΚΟ, καθηγητής, εφοριακός, συνδικαλιστής, δικηγόρος, δικαστικός, αστυνομικός, στρατιωτικός ….. και είναι όλες οι κατηγορίες μέσα δεν έφαγε είναι βαθιά νυχτωμένος. Συγκεκριμένα η αντίδραση στην θέση Πάγκαλου είναι πανομοιότυπη με αντιδράσεις του τύπου όποιος έχει την μύγα μυγιάζεται. Και πριν ο καθένας ακόμα επιμένει στην θέση του ας σκεφτεί και λίγο τα νούμερα και ας δει και λίγο την ιστορία της οικογενείας του από οικονομικής σκοπιάς.

Φυσικά και ο πλουτισμός τελείωσε κάπου στο ευρώ όπου οποιαδήποτε ψευδαίσθηση διατηρήκε λόγο δανείων από κεκτημένη ταχύτητα σε ένα τρόπο ζωής που απλά ήταν παράλογος για τα οικονομικά δεδομένα του κράτους.

Και λίγα νούμερα και αλήθειες για να καταλάβεται πόσο πλούτησε ο μέσος Έλληνας ενώ το κράτος ξεπουλιόταν. Δεν θα γίνω τεχνοκράτης αλλά θα αναφέρω στοιχεία που αντικατοπρίζουν την πραγματική κατάσταση του κόσμου.

Ο πατέρας μου ήταν Ιδιωτικός Υπάλληλος σε εταιρία ξένων συμφερόντων. Η δουλειά του πατέρου μου θεωρούταν αξιοζήλευτη ενώ ο μισθός του σε σχέση με την υπόλοιπη κοινωνία αλλά και το δημόσιο ήταν ίσως αξιοζήλευτη. Σϊγουρα λοιπόν ο μισθός αυτός εξασφάλιζε μια αξιοπρεπή ζωή για την οικογένεια μου, πάντα με μέτρο. Την ίδια περίοδο η ελληνική κοινωνία ήταν σε ένα σημείο που ο γιος θα έμενε στο σπίτι και θα δούλευε νωρίς ώστε να συντηρήσει την οικογένεια του. Κοιτάξτε αντίστοιχα σκηνικά με τις πρώιμες ταινίες του Μουστάκα. Μιλάμε για δύσκολες καταστάσεις και σίγουρα σπίτια στα οποία δεν υπήρχαν από μια τηλεόραση και ένα βίντεο σε κάθε δωμάτιο. Δεν υπήρχε καμία πιο συγκεκριμένα. Για αυτοκίνητο ούτε κουβέντα, που ούτε και εμείς οικογενειακός είχαμε.

Η έλευση στην εξουσία του κ. Παπανδρέου σήμανε τον απίστευτο απότομο πλουτισμό του κάθε ευκολόπιστου. Κάθε έλληνας που δεν ήταν υπάλληλος ξένων συμφερόντων που δεν είχε και λόγο να ξεσαλώσει στις παροχές της, από μια κατάσταση σαν την παραπάνω βρέθηκε να έχει χτίσει/αγοράσει 3-4 σπίτια να αφήσει στα παιδιά του, να έχει μια τηλεόραση και βίντεο σε κάθε δωμάτιο, καταναλωτικά αγαθά σε επίπεδο οργιών, 2 αυτοκίνητα για να ξεπεράσουμε το θέμα δακτύλιο και πολλά άλλα όπως κέντρα κομμωτηρίων ομορφιάς και γενικά μια κατάσταση σαν την σειρά των Απαράδεκτων. Και όλα αυτά δεν έγιναν με ιδρώτα και μόχθο αλλά με ξεκούραστους δημοσίους υπαλλήλους, μια απίστευτη υπονόμευση της ποιότητας της κοινωνίας, ένα τσούρμο αρπαχτών, κλειστά επαγγέλματα με απαιτήσεις στην κλεφτιά, αέρα πατέρα μούφα στην επαρχία για κοινοτικά κονδύλια, παραοικονομία σε επίπεδο μαγκιάς με καθηγητές και φροντιστήρια που προτιμόντουσα από ένα σχολείο που οι γονείς χειρόκτησαν την εξαθλίωση του.

Νομικοί και λογιστές και δικαστές δεν επωφελήθηκαν με την απίστευτη αναποτελεσματικότητα ενός συστήματος που ίδιοι φρόντησαν να σαπίσει μέσα από συνδικαλιστικούς αγώνες? Αγώνες για τι άραγε? Για δύο φραπέδες την ημέρα και μια εφημερίδα αντί για εργασία? Δημοτικοί υπάλληλοι και κυβερνόντες που έπαιρναν τρελές μίζες για εργολαβίες έργων που χάλαγαν κάθε 15 μέρες ή στην πρώτη βροχή. Οι μηχανικοί δεν επωφελήθηκαν δηλαδή?

Μέσα σε 30 χρόνια, 1981-2001 σαν κράτος καταφέραμε να χτίσουμε ατελείωτα κύριες κατοικίες αλλά και εξοχικά αποκτόντας και καλά την ατμομηχανή της ελληνικής οικονομίας. Καταφέραμε να άποκτήσουμε τα περισσότερα αυτοκίνητα ανά κάτοικο ενώ καλοπληρωμένα λαμόγια στις δημόσιες συγκοινωνές να προσφέρουν εως ανύπαρκτες υπηρεσίες με μηχανικούς να κλέβουν τα ανταλλακτικά και να βάζουν σωλήνες αντί για εξατμίσεις σπάζοντας κάθε ρεκόρ σε παλαίωση ολοκαίνουργιου στόλου λεωφορείων. Είμασταν από τις πρώτες χώρες σε δυείσδιση καταναλωτικών αγαθών, ενώ εντελώς ανούσια μαγαζιά όπως καφετέριες, ταβέρνες, κομμώτήρια να έχουν ξεφιστρώσει σαν τα μανιτάρια και μάλιστα να βγάζουν τα λεφτά της αρκούδας. Βενζινάδικα και βυτιοφορείς που απαιτούσαν να μπορούν να κλέβουν στους μετρητές ενώ οι πραγματικές αξίες διαφόρων πραγμάτων όπως άδειες επαγγέλματος και κατοικιών να απέχουν κατά πολλά μηδενικά από την πραγματικότητα. Για την υγεία και τα φαρμακεία να σχολιάσω ότι είμαστε από τις πρώτες χώρες σε κατανάλωση άχρηστων φαρμάκων, φακελάκι αέρα πατέρα και φαρμακοποιούς απόλυτους μεταπωλητες. Συμβολαιογράφοι και άλλα κλειστά επαγγέλματα κατέντησαν να είναι κληροδότημα όχι σημαντικού επαγγέλματος αλλά εξασφαλισμένης άνετης διαβίωσης.

Και όλα αυτά για όποιον δεν θυμάται με πληθωρισμό της τάξης του 18% και αυξήσεις διαρκώς αυξανόμενων αχρήστων και πρώιμων συνταξιοδοτήσεων με ταυτόχρονη υποβάθμιση των παρεχόμενων υπηρεσιών σε μια εποχή που η τεχνολογία έδεινε παντού λύσεις για την βελτίωση αυτών. Ο πατέρας λοιπόν που δούλευε για ξένα συμφέροντα έγινε από περιζήτητος ένας μαλάκας και μισός.

Στο εξοχικό των Αγ. Θεοδώρων, μέσα λίγα χρόνια έφτασα να νιώθω φτωχαδάκι όταν εμείς είχαμε μια ασπρόμαυρη τηλεόραση ενώ οι περισσότεροι απέκτησαν έγχρωμες στο δωμάτιο κάθε παιδιού, ενώ βιντεοκλάμπ φτιάχτηκε κάθε δυο τετράγωνα.

Αν μια οικογένεια 4 ατόμων την εποχή εκείνη χρειαζόταν μόλις ένα άτομο να βρίσκεται μέσα στο κύκλωμα εσείς ακόμα πιστεύετε ότι το επάγγελμα του πατέρα σας, αν υπήρξε κιόλας, δεν επωφελήθηκε από το απίστευτο φαγοπότι? Τυχαία φτάνει μια κοινωνία να φωνάζει Τσοβόλα δώστα όλα? Μπορεί κανείς να φανταστεί τι πραγματικά έγινε από μια γενιά που μας παρέδωσε καμένη γη? Δεν νομίζω ότι όλοι εσείς να είχατε παράπονα από τα παραμυθένια παιδικά χρόνια που περάσετε με ανέσεις που πριν 10 χρόνια δεν υπήρχαν. Και πριν πείτε ανάπτυξη, σκεφτείτε λίγο ότι σαν χώρα καταφέραμε να κλείσουμε ή να κάνουμε δημόσιο κάθε υγειή βιομηχανία είχαμε και τελικά να την κλείσουμε. Καταφέραμε να χρεωκοπήσουμε κάθε υγείη εταιρία ενώ η βιομηχανία του γρήγορου πανάκριβου και γενικώς έξω φαγητού άνθησε. Και για όσους ακόμα δεν καταλάβατε, η αναποτελεσματικότητα στην μισθωμένη εργασία αλλά και η σκοπίμη υποβάθμιση αυτής είναι μια μορφής “φάγαμε”, γιατί όταν δεν παράγεις για αυτό που πληρώνεσαι τότε και ας μην έκλεψες, στην λούφα σίγουρα έφαγες σαν λαμόγιο και σίγουρα βοήθησες κάποιο κοντινό σου πρόσωπο να φάει μαύρα εξαιτίας της δικής σου αναποτελεσματικότητας.

Δέχομαι ότι κάποιοι στην κοινωνία αδικηθήκαμε. Οι γονείς μας, εμείς, ο θείος και η θεία μας. Στην πλειοψηφία των περιπτώσεων όμως μέσω του άμεσου, έμεσου οικογενειακού περιβάλλοντος μας αλλά και του φιλικού μας κύκλου με βύσμα, παρακάλια, φακελάκια, δολοπλοκίες και πουλημένες ψήφους έμεσα ή άμεσα φάγαμε όλοι, γονείς, παπούδες και παιδιά για τρείς δεκαετίας. Η καλή ζωή στο ευρώ συνεχίστηκε λόγω του τελευταιου μεγάλου κοινωνικού πάρτυ, των ολυμπιακών αγώνων αλλά και λόγω κεκτημένης ταχύτητας με φάσεις διακοποδάνεια. Εμείς που αδικηθήκαμε όμως δεν νομίζω ότι αποτελούμε ούτε το 1% του πληθυσμού. Φυσικά βέβαια κάθε Έλληνας θεωρεί ότι είναι μια ιδιότυπη εξαίρεση και ανήκει σε αυτό το 1% ενώ όλοι οι υπόλοιποι έφαγαν μόνο, ενώ λογαριάζει τις πράξεις τους μόνο όταν τα πράγματα στραβώσουν γιατί φυσικά πιστεύει ότι το σύστημα μπορεί να σου επιτρέπει να το αρμέγει ασύστολα μια ζωή χωρίς κάποια στιγμή να σε εκδικηθεί. Κάθε σοβαρός άνθρωπος μιας παλαιότερης εποχής γνώριζε ότι φροντίζεις την ροή κατανάλωσης για να έχεις να φας και στις δύσκολες στιγμές. Είτε λέγονται λεφτά είτε λέγεται φαγητό μεταξύ εποχών.

Όλοι επωφελήθηκαν! Πώς? Ένα απλό παράδειγμα …Ένας εμπορος που ανεξαρτήτως ποιότητα παροχής υπηρεσιών και προιόντων βρέθηκε να πουλάει με τα τσουβάλια σε λεφτάδες που απομιζούσαν το σύστημα ενώ ταυτόχρονα έβριζε την υποβάθμιση του δημοσίου.

Ναι κάποιοι λίγοι φάγαν απίστευτα, κάποιοι δεύτεροι σε ιεραρχία έφαγαν λίγοτερο και πολλοί, σχεδόν όλοι οι Έλληνες, έφαγαν τόσο που σε σύνολο έχουν ξεπεράσει κάθε μορφή και αριθμό σκανδάλου. Και κάποιοι ανάμεσα στην κλιμάκωση έφαγαν με βάση την θέση της κλίμακα τους. Έτσι δεν γίνεται σε κάθε συμμορία? Και αν δεν είσασταν ακριβώς στην οικογένεια που με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο επωφεληθήκατε από τον παραπάνω παραλογισμό, σίγουρα θα είσασταν σε αυτούς που επωφελήθηκαν από την κατανάλωση αυτών των κλεμμένων από τους άλλους. Κλεπταποδόχοι δηλαδή. Σίγουρα όμως δεν ήσασταν στο 1% που ακόμα και αυτοί σε κάποιο βαθμό επωφελήθηκαν.

Πραγματικά? Θιχτήκατε? Σιγά μην κλάψετε κιόλας γιατί τέτοια ευθυξία είναι εφάμιλη με το μέλος της συμμορίας που πιάστηκε να διαμαρτύρεται που βρέθηκε στην φυλακή ενώ ο αρχήγός της συμμορίας την έκανε στην Βραζιλία και πέρναει ζωή και κότα με δύο μοντελάκια στην αγκαλία του. Απλά βγήκε το τυπάκι με τις γκόμενες και την είπε στον φυλακισμένο. Τραγωδία και αυτός, αλλά δεν αλλάζει ότι εγκληματήσαμε όλοι σαν προδότες αυτής της χώρας, μόνο και μόνο στηρίζοντας τους πρώην αρχηγούς μας.

Ένας άνθρωπος στην ζωή του κάνει το δυνατότερο δυνατόν λιγότερα λάθη. Προσπαθεί δηλαδή. Τα λάθη ομως ειναι αναπόφευκτα, όχι ότι αυτό τα δικαιολογεί, αλλά μέσα στην αρνητικότητα των συνεπειών τους, φέρνουν την βελτίωση μέσα από την διδαχή αρκεί να τα αναγνωρίσεις και να δεχτείς την προσωπική ευθύνη. Ένας λαός που δεν μπορεί να αντιληφθεί ότι σε κανένα σημείο δεν έφταιξε για την σημερινή κατάσταση και μια γενιά που δεν μπορεί να αναγνωρίσει ότι πιθανά ο πατέρας και η μάνα του που τόσο θαυμάζει του παρέδωσε καμένη γή πρώτα από όλα δεν έχει αναγνωρίσει τα λάθη του και συνεπώς είναι ανάξιος να σωθεί.

Συγνώμη αλλά δεν φτάνει να κατηγορούμε άλλους. Για ρίξτε μια καλή ματιά στον καθρέπτη και ας είστε από αυτούς που η αρπαχτή έχει εκδικηθεί με τον πιο άδικο τρόπο.

Ακόμα πιστεύεται λοιπόν ότι μαζί δεν τα φάγαμε λοιπόν? Ακόμα εμένετε στο ότι οι αρχηγόι είναι στην Βραζιλία?

Δίκιο

Σε γενικές γραμμές υπάρχει το σωστό και το λάθος. Αν δεν υπάρχει σε καθολική μορφή, τότε τουλάχιστον υπάρχει σε μορφή γενικά κάτι σαν ποσοστό!

Το αξιοπερίεργο της ιστορίας είναι ότι οι πλειοψηφία δεν μπορεί να καταλάβει, πως προκύπτει η έκφραση του έχω δίκιο. Δεν προκύπτει αξιοματικά και σίγουρα δεν προκύπτει επειδή στα δέκα φορές που είχαν δίκιο άλλοι μας αφήσαν μια φορά να έχουμε εμείς, έτσι για να κρατάμε ισοροπίες.

Αν θες να έχεις δίκιο, τότε πρέπει να στελεχώσεις λογική ροή στην επιχειρηματολογία σου. Φυσικά θεωρητικά το ίδιο έχει κάνει και άλλος. Σπανίως μου έχουν τυχει περιπτώσεις όπου και οι δύο πλευρές είχαν ροή επιχειρηματολογίας που δεν φαινόταν πουθενά το λάθος της. Σπάνιες περιπτώσεις από σπάνιους χαρισματικούς ανθρώπους που αποδυκνείουν ότι δεν υπάρχει καθολικό δίκιο.

Μην ονειρεύεστε όμως, αυτό συμβαίνει σπάνια. Συνήθως η μια από τις δύο επιχειρηματολογίες μπάζει νερά και τελικά δεν μπορεί να στηριχτεί. Αν δεν έχει δίκιο η μια πλευρά, τότε σίγουρα η μπαρούφα επιχειρηματολογία έχει άδικο.

Στις επιστήμονικές συζητήσεις, αν κάτι που στέκει λογικά δεν μπορεί να σπάσει, τότε εν γένη θεωρείται σωστό. Μόλις κάτι σπάσει τότε αυτομάτως θεωρείται λάθος. Δεν ειναι και καμιά επιστήμη η λογική αυτή.

Είναι απλή, και βασίζεται λίγο στην λογική της εις άτοπο απαγωγής.

Το λέω αυτό γιατί εύκολα ορισμένοι αποφασίζουν ότι κάποιοι θέλουν να έχουν δίκιο. Απλά βλέπουν ότι σε κάθε συζήτηση ο συνομιλητής τους κάνει κουρέλια τα επιχειρήματά τους χωρίς αυτοί να μπορούν να αναιρέσουν αυτά τους συνομιλητή τους και αντί να σκεφτούν τι λάθος κάνουν, φυσικά και αποφασήζουν ότι φταίει ο άλλος. Φυσικά και σε κάνενα σημείο δεν δίνει δίκιο στην πλευρά της οποίας το επιχείρημα δεν έσπασε, αλλά σίγουρα δεν δίνει δίκιο σε αυτουνού που έσπασε.

Όποιος νιώθει ότι ο συνομιλητής του έχει δίκιο, καλύτερα να εξετάσει ένα κύριο πράγμα. Γιατί δεν μπόρεσε να βρει το λάθος στο επίχειρημα του άλλου. Δύο οι πιθανές πτυχές:

1. Δεν υπάρχει το λάθος
2. Παρόλη την αίσθηση του λάθους των επιχειρημάτων, σαν άτομο δεν μπορεί να υποδείξει το λάθος.
3. Ο συνομιλητής είναι κακός ή ξεροκέφαλος.

Το τελευταίο θέλει μια ικανότητα διάκρισης, συνήθως παραπλήσια της ικανότητας που σχετίζεται με το 2. Οι περισσότεροι άνθρωποι δεν μπορούν να αντιληφθούν αυτό το πράγμα, και γενικώς αδυνατούν να καταλάβουν πως όταν τελικά κατηγορούν τον άλλο ότι θέλει να έχει πάντα δίκιο επειδή δεν πετυχαίνουν κανένα από τα 1 και 2, πολλές φορές τελικά καταλήγουν να είναι οι ίδιοι το Νο 3.

Δεν έχουμε δίκιο γιατί μας το χρωστάνε λοιπόν. Έχουμε δίκιο γιατί το κερδίζουμε με την ικανότητα μας να τοποθετούμε ένα επιχείρημα που φαίνεται αλάνθαστο, τουλάχιστον υπό το πρίσμα των γνώσεων που έχουμε μέχρι στιγμής.

Ετσι ακριβώς έχει δουλέψει όλη η επιστημονική εξέλιξη της ανθρωπότητας. Απλά είχε και τύπους! Φυσικά και πράγματα που είχαν θεωρηθεί αλάνθαστα, τελικά αποδείχτηκαν λάθος ή με προβλήματα.

Πολιτικά ορθό ή Τερατώδες ψεματάκι?

Ποτέ δεν υπήρξα άνθρωπος που αποδέχομαι τα έτσι και τα πρέπει στους κοινωνικούς κανόνες και χαρακτηρισμούς. Πάντα ψάχνω την αλήθεια, τον μηχανισμό πίσω από κοινωνικά φαινόμενα και ζητήματα και αν δεν μπορώ στην τελική να την βρώ δεν κάνω το λάθος να του αποδώσω ιδιότητες μυστικιστικές.

Στην όλη διαδικασία αποδέχομαι πλήρως την μαγεία του συνειδητού ή ασυνείδητου λάθους ή αν θελετε την απόλαυση που προκύπτει όταν αφήνεσαι σε οφθαλμοφανοί λάθη αλλά δεν δέχομαι με τίποτα την μη παραδοχή της συγκεκριμένης μεθόδευσης.

Από τότε που απέκτησα σοβαρή συνείδηση, δηλαδή από τότε που σταμάτησα να είμαι παιδί κατάλαβα ότι η ηθική είναι υποκειμενική και συνεπώς ποτέ δεν μπορεί να συμμετάσχει σαν επιχείρημα σε μια κουβέντα μέσα. Ειδικά εγώ, δέχομαι κάθε ηθική, ανεξαρτήτως αν συμφωνώ, αρκεί να έχει τα κότσια ο εκπρόσωπος της να υπερασπίζεται τις ευθύνες που προκύπτουν από αυτή. Λέξεις όπως σωστό ή λάθος δεν χωράνε ακριβώς σε ένα επιχείρημα καθώς εμπεριέχουν υποκειμενισμό. Σε μια σοβαρή συζήτηση με επιχειρήματα χωράει μόνο η λογικά ορθή ροή σκέψης.

Έχω σπουδάσει μαθηματικός και ασχολούμαι με τον προγραμματισμό από το δημοτικό. Τα παραπάνω δύο, αν τα αφομοιώσεις στην ζωή σου, σου δίνουν δύο χαρακτηριστικά ένα κακό και ένα καλό, μάλλον αλληλένδετα. Χαρακτηρίζεσαι αξιωματικά καμμένος κυρίως γιατί απλά κανείς δεν μπορεί καν να φανταστεί ακριβώς την δομημένη σκέψη που σχετίζεται με τα παραπάνω δύο, μια ικανότητα που αποτελεί και το καλό μέρος.

Γενικώς κανόνας για μένα θα πρέπει να είναι ποτέ μην κάνεις σε άλλους πράγματα που δεν θες να σου κάνουν. Και λέω θα πρέπει, γιατί επί της ουσίας το παραπάνω είναι μια προσδοκία των περισσοτέρων που γενικώς δουλεύει μονόπλευρα και με μονομερείς απαιτήσεις.

Ο Ελληνικός λαός έχει τις περισσότερες παροιμίες εκτών οποίων οι περισσότερες μέσα στην απλότητα τους εκφράζουν μεγάλες αλήθειες που οι Έλληνες δεν θέλουν οικοποιηθούν παρόλο που ξέρουν ακριβώς τι λέει η παροιμία την οποία και εύκολα χρησιμοποιούν για να χαρακτηρίσουν τρίτους. Η ταινία με τις σοφότερες ατάκες όλων είναι το Matrix γιατί με απλά παραδείγματα και με κοφτές ατάκες έχει πεί τεράστιες αλήθειες για την ανθρώπινη ψυχή που άλλοι αναλλύουν σε ολόκληρες ταινίες αν όχι σε τεράστια βιβλία. Η ταινία έλεγε αυτό που ήθελε στεγνά και χωρίς πιθανότητες παρανόησης για όσους είχαν την διάθεση να το καταλάβουν. Σαν λαός επίσης έχουμε από τα καλύτερα και πιο διδακτικά παραμύθια όπως αυτά του Αισώπου αλλά κατά μια έτσι περίερη συγκυρία έχουμε διδαχθεί λιγότερο από αυτά.

Μετά την παραπάνω εισαγωγή σαν κάποιες οδηγίες κατανοήσεις των παρακάτω σκέψεων θα μπω στο θέμα του ποστ που σχετίζεται με την πολιτικά ορθή (politically correct) άποψη.

Σε πάρα πολλές συζητήσεις που κάνω, σκοντάφτω πάνω στο τοίχο της πολιτικής ορθότητας και ειλικρινά δεν μπορώ να κατανοήσω την εμμονή της κοινωνίας με αυτή την άποψη σε διάφορες της κύριες μορφές που έχω εντοπίσει.

• Μια ομάδα Ο με ένα κοινό χαρακτηρισκό Α είναι τάδε έστω Β. Άμεση αντίδραση είσαι απόλυτως. Αντε να εξηγήσεις τι σημαίνει μια τέτοια έκφραση και τι αυτόματα εμπεριέχει μιας και η κοινωνία ποτέ δεν μπορεί να εγκλωβιστεί σε απόλυτα στατιστικά αλλά σίγουρα μπορεί να παρατηρηθεί και να μελετηθεί. Το παραπάνω σημαίνει στην ομάδα Ο που χαρακτηρίζεται από το Α τότε κατά συντριπτική πλειοψηφία ισχύει το Β. ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ ότι υπάρχουν εξεραίσεις δεν θα πω λαϊκιστή που απλά επιβεβαιώνουν τον κανόνα. Τι σημαίνει το παραπάνω? Μα πολύ απλά ότι αν πχ συναντάς ένα μέλος με το χαρακτηριστικό Α κατά μεγάλη πιθανότητα θα έχει το γνώρισμα Β. ΔΕΝ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ότι αυτόματα έχει το γνώρισμα Β, μιας και αυτό είναι φοράω παροπίδες. Σημαίνει ότι αφήνεις το μέλος αυτό να σου επαληθευσει αν έχει το γνώρισμα Β ή αποτελεί την εξαίρεση στον κανόνα. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μπορείς να έχεις μια αίσθηση για την ομάδα Ο. Εννοείται επίσης αν στην πορεία συναντήσεις πολλές εξεραίσεις που δεν συντηρούν την συντριπτικότητα του ποσοστού, ε τότε ο κανόνας αναθεωρείται ή και καταργείται.
  Όσο και αν δεν αρέσει το παραπάνω είναι κάτι που κάνουμε αυτόματα σαν άνθρωποι και είναι ο βασικός μηχανισμός δημιουργιών εμπειριών αλλά και μηχανισμων προστασίας από τα κακώς κείμενα. Και δυστυχώς στην πλειοψηφία της κοινωνίας ισχύει το φαινόμενο παροπίδα παρά το δείξε μου ποιος πραγματικά είσαι.
  Όσο το παραπάνω γίνεται για ουδέτερα ζητήματα ή κρατάμε τις απόψεις μας για μας τότε όλα είναι οκ και δεν υπάρχουν προβλήματα. Σε περίπτωση ευαίσθητων ζητημάτων που οι συντηρητικοί κοινωνία δεν μας έμαθε ποτέ να αντιμετωπίζουμε κριτικά παρόλη την αίσθηση του κανόνα εξού και ότι κινούμαστε εμπειρικά δεν μπορούμε να δεχτούμε την έκφραση και κατηγορούμε εύκολα για απολυτοσύνη, τιμωρώντας έτσι απλά και όμορφα οποιονδήποτε έχει διάθεση να κινηθεί έξω από το τυποποιημένο καθωσπρεπισμό της κοινωνίας.
• Μας αρέσουν τα ψέματα. Γουστάρουμε τα ψέματα σαν άνθρωποι. Στο Matrix το είχε πει στην σκηνή που τρώει ένας τύπος μιας μπριζολά και λέει ότι ξέρει ότι αυτή είναι επί της ουσίας ένα ψέμα αλλά καλύτερο αυτό από την πραγματικότητα. Η μεγάλη ατάκα ήταν Ignorance is Bliss.
  Η παραπάνω ιδεολογία είναι από τις βασικότερες της κοινωνίας μας. Προτιμούμε να ακούμε αυτά που θέλουμε παρά να αντιμετωπίσουμε τα δύσκολα που επιφέρει μια κακή αναγνώριση μιας αλήθειας. Έστω και αν δεν είναι πραγματικά αληθινό κάτι, και μόνο η πιθανή διερεύνυση της απογορεύεται καθώς μέσα μας έντρομοι φοβόμαστε τις πληγές που θα ξήσει μια τέτοια αναζήτηση.
  Προσωπικά καταλαβαίνω την παραπάνω συμπεριφορά. Όλοι δεν είναι το ίδιο δυνατοί να αντιμετωπίσουν την ασχήμια και προτιμούν να περάσουν ένα ειδηλιακά πλασμένο μυθικό κόσμο. Άλλοι απλά προτιμούν τον “χαβαλέ” από την πιθανή μιζέρια. Σε κάθε περίπτωση το πρόβλημα δεν είναι μια πιθανή αλήθεια που μας τρομάζει αλλά η επιλογή μας να βυθιζόμαστε όλο και περισσότερο σε ένα μυθικά ψεύτικό κόσμο σωστά ιδεολογιών ενώ εμείς συνήθως πράτουμε το ψέμα που κατηγορούμε ότι δεν κάνουμε. Όπως είπα το θέμα δεν είναι οι λέξεις σωστό ή λάθος αλλά η ολοφάνερη μας τάση να κάνουμε άλλα από όσα λέμε, με άλλα λόγια να ψευδόμαστε.
  Και βέβαια για να πεις καλά ψέματα πρέπει πρώτα να έχεις πεί ψέματα στον μεγαλύτερο κριτή όλων τον εαυτό μας. Και επειδή οι επιλογές είναι ή αναζήτηση χαρακτήρα και ειλικρίνεια με τον εαυτό μας ή συντασσόμαστε με ένα ψέμα που μια ζωή μέσα μας παλεύουμε να πείσουμε τον εαυτό μας αλλά διαρκώς αναβάλει την πραγματικά δύσκολη διαδικασία αυτής της διευρεύνησης του είναι μας.
  Το καλύτερο της ιστορίας είναι αν βολευόμαστε τόσο με τα προσωπικά ψέματα άλλο τόσο βολευόμαστε με τα ψέματα τρίτων αρκεί να μην ανοίγουμε πληγές. Κάθε προσπάθεια παραβίασης του μυθικού κόσμου μας αντιμετωπίζεται με χαρακτηρισμούς που απαξιώνουν τον φορέα μιας πιθανής αλήθειας αρκεί να μην χρειαστεί να διευρευνήσουμε το είναι μας. Λογικό δεν είναι για ένα άτομοπου ζει σε μύθους αν αρχίσει να σκαλίζει να μην έχει τελειωμό το τι μούφα θα βρεί? Καλά κάνει όποιος το κάνει αυτό αν θεωρεί ότι έτσι έχει την ψυχική του ηρεμία αλλά μεγάλε βάστα μην κατηγορείς και απαξιώνεις όσους τουλάχιστον προσπαθούν να είναι πιο ειλικρινείς με τον εαυτό τους. Κατά συντριπτική πλειοψηφία και ειδικά τα συναισθηματικά και ανασφαλοί άτομα δεν μπορούν να ακούσουν κάτι διαφορετικό εκτός από προγραμματισμένο ψέμα που έχουν μάθει να ακούνε.
• Λέμε ψέματα διαρκώς και με τα τσουβάλια. Ένα ψέμα όσο μικρό και αν είναι είναι η βάση για μεγαλύτερα ψέματα και αναδρομικά συνήθως οδηγεί σε πραγματικά μεγάλα ψέματα. Ο μηχανισμός που παράγει το ψέμα είναι απλός. Αν υποθέσουμε ότι πραγματικά δεν θέλουμε να προκαλούμε κακό στους συναθρώπους μας και ειδικά αυτούς που αγαπάμε τότε θεωρητικά θα πράξουμε το καλύτερο για το συμφέρον και των δύο, το πραγματικό συμφέρον όμως. Τι συμβαίνει τώρα. Υπό συγκεκριμένες συνθήκες αντιλαμβανόμαστε ότι αυτές είναι υποκειμενικά κατάλληλες ώστε να πούμε κάτι που θα μας ωφελήσει από το αν λέγαμε την παραμικρή αλήθεια. Είναι ένα μηχανισμός που έχουμε όλοι οι άνθρωποι μέσα μας και χρησιμοποιούμε κατά κόρον. Για παράδειγμα στα επαγγελματικά αλλά εκεί όλοι παραδεχόμαστε ότι το κάνουμε γιατί συζητάμε για βιοπορισμό.
  Στην περίπτωση όμως των ανθρώπων που αγαπάμε τουλάχιστον η βασική ιδέα είναι ότι αν σε προσωπικό επίπεδο κρίνουμε οτι μας βολεύει και χρειάζεται τότε ένα ψεματάκι είναι αναγκαίο. Η προσωπική αυτή πεποίθηση είναι όμως υποκειμενική και κρύβει μια δυναμική του χαρακτήρα μας. Αν κρίνουμε ότι χρειάζεται, μας βολεύει, έχουμε να κερδίσουμε τότε ακριβώς με τον ίδιο μηχανισμό μπορούμε να πούμε και ένα ακόμα μεγαλύτερο ψέμα. Η αναδρομικότητα του παραπάνω είναι τόσο ισχυρή που σπανιώς δεν χάνουν την μπάλα οι άνθρωποι που πιστεύουν ότι ένα ψεματάκι εδώ και εκεί χρειάζεται.
  Το χειρότερο είναι ότι η παραπάνω διεργασία είναι τόσο ασυνείδητη μιας και έχουμε ήδη το ψέμα της αρκούδας στον εαυτό μας που απλά δεν καταλαβαίνουμε το μέγεθος και την συχνότητα αυτών.
  Το παραπάνω είναι σαν την εμπιστοσύνη? Γιατί λέμε ότι ράγισε το τζάμι σε μια σοβαρή στραβή ενός ατόμου που εμπιστευόμασταν? Μα γιατί ο άλλος σε συνθήκες που αυτός έκρινε ικανοποιητικές προς το μεσοπρόθεσμο ή βραχυπρόθεσμο συμφέρον/ώφελος του έκρινε να πράξει τα καθέκαστα. Στην περίπτωση όμως αυτή το συγκεκριμένο συμφέρον/ώφελος δεν το συμμεριζόμασταν ή χειρότερα λειτούργησε ακριβώς αντίθετα για μας. Συνεπώς αν το συγκεκριμένο άτομο βλέπουμε ότι έχει την δυναμική να μας βλάψει επειδή τον βόλεψε τότε τι τον εμποδίζει να το ξανακάνει σε μεγαλύτερη κλίμακα ιδιώς όταν τόσο καιρό δηλώνει άλλα δηλαδή λέει ψέματα? Γιατί λοιπόν εφόσον η συγκυρία είναι κατάλληλη να μην κινηθεί με παρόμοιο τρόπο? Το ίδιο ακριβώς είναι και με το ψέμα.
  Στην περίπτωση μας η μαγική έκφραση είναι “το ένα ψέμα φέρνει το άλλο”.
• Σαν άνθρωποι ισορροπούμε καλύτερα από την μιζέρια. Οριοθετούμε καλύτερα τον βίο μας από την αρνητική πλευρά της παρόλο που γενικώς κανόνας είναι ότι οι αναμνήσεις μας από το παρελθόν εστιάζονται κυρίως στις θετικές αυτών. Ίσως χαρακτηριστικότερο παράδειγμα αυτού είναι η στρατιωτική θητεία. Οι περισσότεροι την θεωρούμε σαν ένα σοβαρό αρνητικό της ζωής μας αλλά οι περισσότεροι γελάμε και θυμόμαστε μόνο τις χαβαλέ καλές στιγμές αυτής της περιόδου σε σημείο που καταλήγουμε να λέμε το μεγαλύτερο ψέμα ότι περάσαμε και καλά όταν την συγκεκριμένη περίοδο γκρινιάζαμε και βλαστημούσαμε ασυστόλως.
  Στο Matrix  συγκεκριμένα αναφέρει ότι ο μοναδικός επιτυχημένος κόσμος που είχαν δημιουργήσει για τους ανθρώπους ήταν αυτός με την μιζέρια. Συγκεκριμένα είπε “you humans define yourself through misery” και όπως και να το δεις στην ιστορία της ανθρωπότητας, αυτό είναι μια τεράστια αλήθεια. Μόνο τους πολέμους, την βία, την καταπίεση και την εκμετάλευση να βάλεις φτάνει. Στην σύγχρονη ζωή οι ζωές μας ορίζονται από ένα σύνηθες επιβλητικό σε ποσοστό της καθημερινότητας μας 8ώρο που μόνο ευχαρίστησει δεν προσφέρει ενώ στο υπόλοιπο που περισσεύει από τον ύπνο συνήθως έχουμε “υποχρεώσεις”. Ακόμα και στα αθώα ακόμα παιδιά μας, τα πρήζουμε με ατελείωτες υποχρεώσεις διαβάσματος που μόνο χαρά δεν προσφέρουν. Ακόμα και οι μεγαλύτεροι έρωτες, αυτοί στους οποίους χάνουμε τελείως την μπάλα και την ισορροπία, χαρακτηρίζονται από σοβαρά σκαμπανευάσματα και σημαντικά ορόσημα στεναχώριας ασχέτως αν καταλήγουν στο λεγόμενο make up sex για να επέλθει και καλά η ισοροπία. Συντριπτικά στην ζωή μας χαρακτηριζόμαστε από καταστάσεις όχι της επιλογής μας ακριβώς, σίγουρα όχι τέτοιες που θα οδηγούσαν στην ευτυχία του καθενώς μας, εξού άλλωστε ο όρος ουτοπική κοινωνία και η θεωρητική και μόνη υπόσταση του σε αντίθεση με την γνωστή πραγματικότητα μιας κακιάς ταλαιπωρημένης κοινωνίας. Ακόμα και αυτοί τα έχουν όλα συνήθως χαρακτηρίζονται από πλήξη και ανικανότητα εξεύρησης ικανοποιήσης, χαρακτηριστικό μίζερης ζωής.
  

Τα παραπάνω είναι βασικές αιτίες μη αποδοχής μεγάλων αληθειών παρόλη την ισοπεδωτική στήριξη από την ίδια της πραγματικότητα της ζωής. Για παράδειγμα η πλήρως παρεξηγημένη ισότητα των δύο φύλλων που οδηγεί σε μια διαρκής απόρριψη των καθολικών πρωτερημάτων αλλά και μειονεκτημάτων ανά φύλλο σε διάφορες πτυχές της ζωής.
Έπίσης παρατηρώ μια διαρκή απόρριψη των βιολογικών μας δυνατοτήτων όχι μόνο σε σωματικό επίπεδο αλλά και σε πνευματικό επίπεδο. Αρνούμαστε να δεχτούμε τον οφθαλμοφανή παραλογισμό πολλών συνηθείων μας, εκτός και αν δούμε οικονομικό συμφέρον στην αντιπρόταση ή απλά κινδυνεύσει η ίδια η ύπαρξη μας.

Αρνούμαστε να δούμε πόσο έχουμε εγκαταλείψει την ατομικότητα μας στην σύγχρονη εποχή αποτελόντας έρμαια μαζοποιημένων συμπεριφορών. Αρνούμαστε καθολικά να καταλάβουμε την ανυπαρξία πραγματικά προσωπικών επιλογών μας όταν δεν μπορούμε να παρατηρήσουμε με τίποτα ότι αν 9/10 κάνουν το ίδιο σε κάτι που έχει 10 φαινομενικά τυχαίες ελεύθερες επιλογές, τότε απλά δεν υπάρχει ο χαρακτηρισμός τυχαίο και ελεύθερο στο παραπάνω. Κάτι δεν πάει καλά, όπως λέμε και στον κόσμο του λογισμικού “it does not compile”

Αρνούμαστε φανατικά να καταλάβουμε το μεγαλιώδες των ηθικά άρτιων δηλώσεων μας. Αρνούμαστε φανατικά να αντιληφθούμε ότι όπως και παλαιότερα έτσι και πιθανά στο μέλλον θα καταπατήσουμε μεγάλες δηλώσεις, σήμα κατατεθέν του χαρακτήρα μας. Στο ίδιο ακριβώς μοτίβο αρνούμαστε φανατικά να καταλάβουμε το λάθος των μεγάλων υποσχέσεων που περιλαμβάνουν διαχρονικές δεσμεύσεις. Ακριβώς στο ίδιο μοτίβο δεν θέλουμε ποτέ να δεχθούμε την διαφορά της απίστευτης μυθικής ηθικής που διατυμπανίζει την ανωτερότητα μας, ενώ στην πρώτη ευκαιρία κρυφά ή φανερά, κρυφά συνήθως θα την καταπατήσουμε βρίσκοντας πάντα κάτι ευφάνταστες δικαιολογίες ειδικών περιστάσεων.

Ειδικά σαν Έλληνες αρνούμαστε να συνειδητοποιήσουμε την μεγάλη ιδέα που έχουμε για τον εαυτό μας. Αρνούμαστε να δεχθούμε την αλήθεια την πραγματικότητας και αρνούμαστε φανατικά όχι να δώσουμε λύσεις σε προβλήματα αλλά να διευρευνήσουμε αν υπάρχουν καν λύσεις εκτός από αυτές που είναι λάθος. Ανταυτού συζητάμε και συζητάμε για όλα τα θέματα και όλες τις πτυχές εκτός από τα ζητήματα που εντοπίζονται στην ρίζα του προβλήματος. Ο λαός μας έχει δύο σχετικές παροιμίες τις οποίες για κάποιο λόγο απλά δεν καταλαβαίνουμε. Το πολύ το κυριελέισον το βαριέται και ο παπάς και το όποιος δεν θέλει  να ζημώσει δέκα χρόνια κοσκινίζει.

Εννοείται ότι αρνούμαστε να δεχτούμε ότι η επανάλληψη στο κατά λάθος, στο ασυνείδητο και στο δεν το κατάλαβα μεταφράζεται σε πλήρως συνειδητή πράξη ή αμέλεια, εν ολίγοις σταρχιδισμό και άγιος ο θεός, εγώ θα κάνω ότι γουστάρω ενώ θα κρύβομαι πίσω από δικαιολογιούλες ξανά και ξανά.

Και φυσικά το κυριότερο όλων κάθε άποψη που έρχεται σε αντίθεση με όλά τα παραπάνω προβλήματα μας τα αντιμετωπίζουμε αξιωματικά ως απόλυτα. Και απόλυτα να είναι κανένας δεν θα εξετάσει την έστω και πιθανή μιδαμινή πιθανότητα να επωφεληθούμε από το ίδιο το περιεχόμενο που χαρακτηρίσαμε απολύτο. Είναι σαφώς πιο εύκολο να σκοτώσουμε τον αγκελιοφόρο επειδή μας έφερε ένα μήνυμα που δεν μας αρέσει. Μπορούμε να του αποδώσουμε την ευθύνη όλων των δεινών μελλοντικών ή μή, αρκεί να μην κάνουμε το ένα και πιο απλό πράγμα που υπάρχει.

ΝΑ ΕΞΕΤΑΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΠΙΘΑΝΗ ΟΡΘΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΤΙΣ ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ ΤΟΥ ΙΔΙΟΥ ΤΟΥ ΜΗΝΥΜΑΤΟΣ.

Για όποιον ήδη ξέχασε, όλες οι παραπάνω αναφορές σε σύνολα και ομάδες γίνονται υπό την παραδοχή της ύπαρξης μεμονωμένων εξαιρέσεων. Μόνο οι ίδιοι ξέρουν ποιοι είναι και αν είναι ή το ονειρεύονται.

Σε προσωπικό επίπεδο, δεν βγάζω τον εαυτό μου έξω από πολλά από τα παραπάνω πάθη/λάθη. Όμως ποτέ μα ποτέ δεν έχω πέσει να φάω κάποιον που έχει μια άποψη που έχει πονέσει. Αναγνωρίζω στον εαυτό μου την ανθρώπινη αδυναμία αλλά προσπαθώ όσο το δυνατόν περισσότερο να έχω επίγνωση του γιατί και πως και έκανα κάτι, ειδικά αν είναι λάθος και ειδικότερα αν συνεχίζω να κάνω την πατάτα. Για μένα παρόλο που η παραπάνω γνώση μου έχει στοιχίσει ασυμβατότητα με την κοινωνία εν γένη, το ignorance is bliss απλά δεν μου αρκεί. Ίσως προτιμώ να αυτοπροσδιορίζομαι από την μιζέρια της αυτογνωσίας και κατανόησης από την μιζέρια του τρώω μεγαλιωδώς τα μούτρα μου χωρίς να το καταλαβαίνω.

Προσφάτως συνειδητοποιώ ότι μάλλον έφτασε η στιγμή να γίνω και εγώ το ηθικό καθίκι που τόσο πολύ εκτιμούμαι για την ηθική ανωτερότητα στην κοινωνία. Αυτό γιατί κυρίως έχω βαρεθεί να πέφτω σε ανυπέρβλητούς τοίχους ψευδαισθήσεων μοναδικότητας και εξαίρεσεις από κοινωνικές νόρμες που δεν θέλουμε να καταλάβουμε ότι έχουμε ή από πλύση εγκεφάλου ή γιατί έτσι είναι στατιστικά η μέση ικανότητα του ανθρώπινου είδους. Τον τοίχο αυτό γυαλίζει και φωτίζει η προσδοκία μας να είμαστε ηθικά σωστή ενώ στην πραγματικότητα μόνο αυτό δεν είμαστε. Και όλα αυτά συνοψιζονται σε μια κοινή επιχειρηματολογία του τύπου είσαι απόλυτως.

Και οκ δεν αντιλέγω, αν αυτό προσδοκά κανένας από την ζωή τους αλλά καλό θα είναι να κάνει και μια εσωτερική αναζήτηση, ίσως να αφήσει και λίγο χώρο για αυτογνωσία μέσα στην άγνοια που του παρέχει ευτυχία.

Το καλύτερο είναι ότι στην αποσπασματική και μικρή ομολογουμένος προσπάθεια μου να πλησιάσω το ηθικό καθίκι που τόσο ποθούμε σαν κοινωνία συνειδητοποιώ ότι πραγματικά όσο το εξασκώ έχει αποτέλεσμα επαληθεύοντας όλες τις παραπάνω απόψεις μου καθώς αυτό το καθίκι έχει όλα τα παραπάνω χαρακτηριστικά κατά βάση κρυφά γιατί μην ξεχνάμε ότι είναι και ηθικό πάνω από όλα.

Μένει μόνο να ξεπεράσω τον φραγμό που έχω σχετικά με τον κανόνα μην κάνεις στους άλλους ότι δεν θες να σου κάνουν. Και κάποιες φορές με ξενερώνει πολύ που δεν μπορώ να τον ξεπεράσω, καθώς όλες οι ενδείξεις λένε “be an a-hole and you shall be rewarded”. Απορώ ποιος μου έβαλε τον φραγμό και τον έχει σφηνώσει και καλά τον άτιμο.

Χειροποιήτη Ζαμπονοτυρόπιτα

Κατεβαίνοντας προχθές στην εταιρία, έχω πεινάσει σοβαρά. Πάω λοιπόν ομως σε ένα πουλάω βιοτεχνία τυρόπιτες και κρουασάν αλλά Γρηγόρης κατάσταση και βλέπω μια χειροποιήτη ζαμπονοτυρόπιτα.

Είχε και την κανονική ζαμπονοτυρόπιτα από την οποία είχε και διαφορετική μορφή. Βέβαια χαζή δεν είμαστε, μόνο χειροποιήτη δεν πιστέψαμε ότι είναι. Απλά το εντυπωσιακό είναι το σημείο που έχουμε φτάσει, να πουλάμε προϊόντα με διακριτικά για αυτό που θα έπρεπε να είναι σαν added value ενώ και πάλι δεν έχει αυτό το διακριτικό.

Ο παραλογισμός είναι τρομερός σε κάτι απλό και καθημερινό, αλλά δείχνει σε πιο σημείο έχουμε φτάσει και αλλοτριωθεί σαν άνθρωποι. Είναι σαν την πορτοκαλάδα που σήμερα μου έδειχναν, ότι το κουτάκι τόνιζε ότι είχε 30% χυμό πορτοκάλι!! Δηλαδή, τι θα έπρεπε να είχε η πορτοκαλάδα? Μήπως η ταινία με το Γκιονάκι και τις ατάκες “πορτακαλάδα θέλετε?;” και με “πορτοκάλι;” τελικά ήταν προφητικές εκτός από κωμικές?

Και το πιο αστείο της όλης μαρκετινίστικής κατάστασης, είναι ότι όλο αυτή η επίκληση ενός χαρακτηριστικού που θα μας θύμιζε την πιο αγνή πτυχή της μαζικής μας κατανάλωσης γίνεται καθαρά για να αυξήση την τιμή σε ένα προϊόν! Και το πιο αστείο? Πιάνει, και ο κόσμος δίνει τα έξτρα, κάπου μέσα του νομίζοντας ότι έφαγε την πιο παραδοσιακή εκδοχή!

Πορείες και Διαμαρτυρίες

Με αφορμή το παραπάνω video με το οποίο στο μόνο που συμφωνώ είναι ότι η υπάρχουσα μορφή διαμαρτυριών μάλλον το αντίθετο καταφέρνει, θέλω λίγο να κράξω την υπάρχουσα νεοτροπία! Βασικά την κράζω από τα πανεπιστημιακά μου χρόνια.

Αρχικά ξεκινώ με την πολιτικοποιήση ενός δίκαιου αιτήματος. Ανεξαρτήτως, πολλά πράγματα απλά είναι κοινή λογική, διεθνή διαμαρτυρία και κοινωνική δικαιοσύνη. Δεν είναι δυνατόν σε μια τέτοια πορεία να κατεβαίνεις με κοκκινα, μπλε και πράσινα σημαιάκια. Ειδικά τα κοκκινα το ξεφτυλίζουν. Δεν γουστάρω ρε φίλε να σφαιτερίζεσαι την άποψη μου για ένα υπερκομματικό θέμα. Ανέκαθεν με εκνεύριζε αυτό το κόκκινο στις πορείες λες και και οι μόνοι άνθρωποι με αντίληψη ειναι οι αριστεροί κόκκινοι “εργάτες”, ασχέτως αν ορισμένοι από αυτούς έχουν και 15000 για μια νύχτα να γεννήσει η γυναίκα τους!

Ύστερα, δεν ειναι δυνατόν να περιμένεις τον κόσμο να αντιδρά θετικά σε κάθε μορφής καθολικό όχι. Δείχνει αδιαλιαξία, πόσο μάλλον όταν τα τυπάκια που μιλάνε εκ μέρους των αδικημένων σκάνε μύτη με κάτι γυαλιά των 300 ευρώ. Για να μην πω τι κάνουν και τα τυπάκια που πάνε στις πορείες. Ξέρετε αυτοί οι αγωνιστές που κλείνουν το μεγαλύτερο λιμάνι της Ελλάδας, όντας ούτε το 1 τις χιλίοις αυτών που υποτίθεται ότι εκπροσωπουν και αγωνίζονται!

Το σημαντικότερο όμως είναι ότι αυτοί οι αγωνιστές, παλαιστές της ζωής που εκπροσωπουν την κοινωνική δικαιοσύνη απλά δείχνουν ότι δεν έχουν καμιά σχέση με αυτή και εν γένη την κοινωνία. Στην Ελλάδα ειναι γνωστό ότι απεργία στον ιδιωτικό, συνήθως σημαίνει και απόλυση η στην καλύτερη πρόβλημα στην εργασία σου. Αυτό συμβαίνει γιατι οι υπεύθυνοι Δημόσιοι Υπάλληλοι (με την άνεση της απεργίας) που δουλεύουν στην επιθεώρηση εργασίας απλά δεν κάνουν καλά την δουλειά τους, παρά μονο διαμαρτύρονται για φράγκα και δικαιώματα. Συνεπώς, μια μερίδα που δεν έχει δικαιώμα στην απεργία, βλέπει μια άλλη να ξεσκίζεται σε αυτές ζητώντας μόνο αλλά ποτέ παρέχοντας.

Δεν συζητάμε για τον συνήθη παρολογισμό των αιτημάτων τους που απλά είναι αστείος στα μάτια ενός ιδιωτικού υπαλλήλου. Το χειρότερο όλων είναι ότι όταν θέλει να απεργήσει και ο ιδιωτικός υπάλληλός αλλά πρέπει να πάει στην δουλειά με το ζόρι, απεργουν και οι υπηρεσίες της κοινωνίας σαν να λέμε ΜΜΜ, και βγάζουν και από την μύτη την υπάρχουση αδικία. Και δεν κάνουν καλά την δουλειά τους δηλαδή οι απεργοί, και ζητάνε μόνο αλλά και φορτώνουν έξοδα και ταλαιπωρία στον κακομοιρο τον ιδιωτικό υπάλληλό που πρέπει να πληρώσει ταξί, να πληρώσει άτομα να φυλλάξουν το σπίτι και κάθε άλλο τρελό σκηνικό επειδή οι άχρηστοι έχουν μάθει μόνο να απεργούν.

Οκ τώρα έχουν δίκιο, αλλά με τι μούτρα να στηρίξεις την απεργία σου και ποια κοινωνία θα μπορέσει να απεργήσει μαζί σου??? Αφού τόσα χρόνια υποβάθμησες την έννοια της απεργίας σε επίπεδο ξεφτίλας. Και όλα αυτά από εργατοπατέρες που ειναι καθαρά κομματόσκυλα και πιθανά δεν έχουν δουλέψει ποτέ.

Σπανίως έχω ακούσει τον πρόεδρο της ΓΣΕΕ να λέει κάτι σωστό, και επιτέλους μήπως πρέπει να καταλάβουν ότι ΓΣΕΕ δεν ειναι το ΠΑΜΕ και οι ΔΕΚΟ, γιατί όλοι οι υπόλοιποι με τίποτα δεν εκφράζονται από τις βλακείες και ασυναρτησείες του εκάστοτε προέδρου της.

Σίγουρα χρειάζεται νέος τρόπος κινητοποιήσεων. Που ειναι τα επιτελεία και τα προεδρία να βρούνε ένα και να πειραματιστούν ώστε να φέρουν την κοινωνία να τους στηρίξει. Ασε ρε τάκη καραμήτρο πρόεδρε που έχετε δοκιμάσει και δεν έχετε πετύχει! Για κανονιστε τις απεργίες το βράδυ και να μπορεί να κινηθεί ο κόσμος. Αλλά ξεχνάω τότε έχει μπύρες και σάπισμα γιατί την επομένη δεν έχουμε και ξύπνημα. Χαραμοφάιηδες.

Συνεπώς, τώρα που χρειάζονται απεργίες από όλη την κοινωνία, αυτή έχει υποβαθμιστεί σε εικόνα αλλά και δυνατότητα που απλά τα πάντα γίνονται ασυζητητή!!!

Τυχαίο?? Δεν νομίζω κύροι συνδικαλιστές και αγωνιστές της εργατιάς, ονόματε δεν λέμε μην σας κακοχαρακτηρίσουμε κιόλας.

Ποιος έφταιξε – Μέρος ένα ακομη έχουμε χάσει το μέτρημα

Σαββάτο βράδυ ειμαι στον περίχωρο μιας εκκλησίας στο Χαλάνδρι ενός φίλου μονιμά! Είναι το μοναδικό παλικάρι που εκτιμώ από τα ένστολα σώματα, και προφανώς σχεδόν όλοι οι καλεσμένοι από την πλευρά του είχαν πάρεδώσε με το συγκεκριμένο σώμα.

Ειναι λοιπόν ένας πρώτος μηχανικός και αναφέρονται στο συνταξιοδοτικό και πως θα χάσει την 25ετία. Αντε προς το παρών δεν μιλάω. Αργότερα και ενώ έχει έρθει ένας ακόμα του ένδοξου σώματος, συζητάνε κλασσικά για το πως μας κλέψαν και φταίξαν ενώ εννοείται ότι εμείς σαν πολίτες ατομικά ΔΕΝ ΦΤΑΙΞΑΜΕ.

Το γεγονός ότι ακριβώς πριν θεωρούσε δικαιώμα του την συνταξιοδότηση στην 25ετία, όπως ακριβώς κάνει και ο φιλος μιας φίλης μου, δεν είναι παραλογισμό μεγάλε? Πραγματικά 20 χρονών και 25 κάνει 45. Τι είσαι ρε καραγκιόζη που θες να βγεις και στην σύνταξη, και κλασσικά να κάνεις και μούφα δουλειά από πίσω? Οχι οτι πάω στις δεξιώσεις για ιδεολογικούς λόγους, αλλά ειδικά εκεί θα είχαμε σφαχτεί.

Θα το πω ΞΑΝΑ. Έλληνες πολίτες, αν δηλαδή ξέρουμε τι είναι πολίτης, είστε ΗΛΙΘΙΟΙ. Ακόμα και στο χείλος της καταστροφής δεν μπορείτε να καταλάβετε ότι αυτή η νεοτροπία του παρταδικισμού θα φέρει και ακόμα χειρότερα? Πως θα γίνει ρε μεγάλε? Μόνο εσυ θα είσαι έξυπνος και θα ζεις παράλογα και εις βάρος των επόμενων γενιών? Ο πολιτικός με εξουσία, ο τσάτσος και κάθε άλλος ίδιος με σένα αλλά με καλύτερες άκρες δεν θα κλέψει και μάλιστα περισσότερο?

Πως είναι δυνατόν να κοιμάστε ακόμα? Πως? Μα καλά τόσο χαζοί είμαστε? Κανείς να ξυπνήσει και να πει έλεος? Μόνο και καλά στα μίντια για αγανάκτηση μιλάνε, αλλά εγώ δεν βλέπω ειλικρινά ΟΥΤΕ ΕΝΑΝ από τους ΔΕΚΟ, Δημόσιους, γονείς λαμόγια, ενστολους, μαυρους καθηγητές μπλα μπλα μπλα μπλα να λένε οτι έφταιξα και εγώ. Και το χειρότερο όλων, ΟΥΤΕ ΕΝΑ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΗΣ. ΟΥΤΕ ΕΝΑΣ ΓΑΜΩ το στανιό μου δεν θα βγει και να πει, ότι σόρρυ σας γαμήσαμε γιατι δεν ξέρουμε τι πάει να πει μέτρο.

Ειλικρινά κρατιέμαι να μην τα χώσω σε άτομο στο δρόμο, συγκοινωνίες. Κρατιέμαι να μην τα χώσω σε μιντια και καραμήτρους δημοσιογράφους. Και ορισμένες φορές βλέπω και αυτούς τους υπερσπιστές των ελευθεριών μας και θέλω να τους δείρω όταν ακούω ίδιες βλακείες περί δικαιωμάτων και άλλες κλασσικές πιπιλο-επαναλήψεις των μαλακιών που τους σιδερώνουν πίσω από τις αριστερές πόρτες.

Το δικαιώμα για μια χώρα όχι κορυφαία, αλλά χώρα που θέλει το καλό των πολιτών το ξέρει κανείς? Κοινωνικό συμφέρον για την παρούσα αλλά και μελλοντική γενιά ξέρει κανείς από όλους αυτούς τους Die Hard με δέκα κομματικές πλάτες ξέρει τι είναι?

Και αρκεί που δεν φταίξαμε εμείς ατομικά και φταίξαν οι άλλοι.

Επόμενο θέμα!