Πολιτικά ορθό ή Τερατώδες ψεματάκι?

Ποτέ δεν υπήρξα άνθρωπος που αποδέχομαι τα έτσι και τα πρέπει στους κοινωνικούς κανόνες και χαρακτηρισμούς. Πάντα ψάχνω την αλήθεια, τον μηχανισμό πίσω από κοινωνικά φαινόμενα και ζητήματα και αν δεν μπορώ στην τελική να την βρώ δεν κάνω το λάθος να του αποδώσω ιδιότητες μυστικιστικές.

Στην όλη διαδικασία αποδέχομαι πλήρως την μαγεία του συνειδητού ή ασυνείδητου λάθους ή αν θελετε την απόλαυση που προκύπτει όταν αφήνεσαι σε οφθαλμοφανοί λάθη αλλά δεν δέχομαι με τίποτα την μη παραδοχή της συγκεκριμένης μεθόδευσης.

Από τότε που απέκτησα σοβαρή συνείδηση, δηλαδή από τότε που σταμάτησα να είμαι παιδί κατάλαβα ότι η ηθική είναι υποκειμενική και συνεπώς ποτέ δεν μπορεί να συμμετάσχει σαν επιχείρημα σε μια κουβέντα μέσα. Ειδικά εγώ, δέχομαι κάθε ηθική, ανεξαρτήτως αν συμφωνώ, αρκεί να έχει τα κότσια ο εκπρόσωπος της να υπερασπίζεται τις ευθύνες που προκύπτουν από αυτή. Λέξεις όπως σωστό ή λάθος δεν χωράνε ακριβώς σε ένα επιχείρημα καθώς εμπεριέχουν υποκειμενισμό. Σε μια σοβαρή συζήτηση με επιχειρήματα χωράει μόνο η λογικά ορθή ροή σκέψης.

Έχω σπουδάσει μαθηματικός και ασχολούμαι με τον προγραμματισμό από το δημοτικό. Τα παραπάνω δύο, αν τα αφομοιώσεις στην ζωή σου, σου δίνουν δύο χαρακτηριστικά ένα κακό και ένα καλό, μάλλον αλληλένδετα. Χαρακτηρίζεσαι αξιωματικά καμμένος κυρίως γιατί απλά κανείς δεν μπορεί καν να φανταστεί ακριβώς την δομημένη σκέψη που σχετίζεται με τα παραπάνω δύο, μια ικανότητα που αποτελεί και το καλό μέρος.

Γενικώς κανόνας για μένα θα πρέπει να είναι ποτέ μην κάνεις σε άλλους πράγματα που δεν θες να σου κάνουν. Και λέω θα πρέπει, γιατί επί της ουσίας το παραπάνω είναι μια προσδοκία των περισσοτέρων που γενικώς δουλεύει μονόπλευρα και με μονομερείς απαιτήσεις.

Ο Ελληνικός λαός έχει τις περισσότερες παροιμίες εκτών οποίων οι περισσότερες μέσα στην απλότητα τους εκφράζουν μεγάλες αλήθειες που οι Έλληνες δεν θέλουν οικοποιηθούν παρόλο που ξέρουν ακριβώς τι λέει η παροιμία την οποία και εύκολα χρησιμοποιούν για να χαρακτηρίσουν τρίτους. Η ταινία με τις σοφότερες ατάκες όλων είναι το Matrix γιατί με απλά παραδείγματα και με κοφτές ατάκες έχει πεί τεράστιες αλήθειες για την ανθρώπινη ψυχή που άλλοι αναλλύουν σε ολόκληρες ταινίες αν όχι σε τεράστια βιβλία. Η ταινία έλεγε αυτό που ήθελε στεγνά και χωρίς πιθανότητες παρανόησης για όσους είχαν την διάθεση να το καταλάβουν. Σαν λαός επίσης έχουμε από τα καλύτερα και πιο διδακτικά παραμύθια όπως αυτά του Αισώπου αλλά κατά μια έτσι περίερη συγκυρία έχουμε διδαχθεί λιγότερο από αυτά.

Μετά την παραπάνω εισαγωγή σαν κάποιες οδηγίες κατανοήσεις των παρακάτω σκέψεων θα μπω στο θέμα του ποστ που σχετίζεται με την πολιτικά ορθή (politically correct) άποψη.

Σε πάρα πολλές συζητήσεις που κάνω, σκοντάφτω πάνω στο τοίχο της πολιτικής ορθότητας και ειλικρινά δεν μπορώ να κατανοήσω την εμμονή της κοινωνίας με αυτή την άποψη σε διάφορες της κύριες μορφές που έχω εντοπίσει.

• Μια ομάδα Ο με ένα κοινό χαρακτηρισκό Α είναι τάδε έστω Β. Άμεση αντίδραση είσαι απόλυτως. Αντε να εξηγήσεις τι σημαίνει μια τέτοια έκφραση και τι αυτόματα εμπεριέχει μιας και η κοινωνία ποτέ δεν μπορεί να εγκλωβιστεί σε απόλυτα στατιστικά αλλά σίγουρα μπορεί να παρατηρηθεί και να μελετηθεί. Το παραπάνω σημαίνει στην ομάδα Ο που χαρακτηρίζεται από το Α τότε κατά συντριπτική πλειοψηφία ισχύει το Β. ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ ότι υπάρχουν εξεραίσεις δεν θα πω λαϊκιστή που απλά επιβεβαιώνουν τον κανόνα. Τι σημαίνει το παραπάνω? Μα πολύ απλά ότι αν πχ συναντάς ένα μέλος με το χαρακτηριστικό Α κατά μεγάλη πιθανότητα θα έχει το γνώρισμα Β. ΔΕΝ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ότι αυτόματα έχει το γνώρισμα Β, μιας και αυτό είναι φοράω παροπίδες. Σημαίνει ότι αφήνεις το μέλος αυτό να σου επαληθευσει αν έχει το γνώρισμα Β ή αποτελεί την εξαίρεση στον κανόνα. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μπορείς να έχεις μια αίσθηση για την ομάδα Ο. Εννοείται επίσης αν στην πορεία συναντήσεις πολλές εξεραίσεις που δεν συντηρούν την συντριπτικότητα του ποσοστού, ε τότε ο κανόνας αναθεωρείται ή και καταργείται.
  Όσο και αν δεν αρέσει το παραπάνω είναι κάτι που κάνουμε αυτόματα σαν άνθρωποι και είναι ο βασικός μηχανισμός δημιουργιών εμπειριών αλλά και μηχανισμων προστασίας από τα κακώς κείμενα. Και δυστυχώς στην πλειοψηφία της κοινωνίας ισχύει το φαινόμενο παροπίδα παρά το δείξε μου ποιος πραγματικά είσαι.
  Όσο το παραπάνω γίνεται για ουδέτερα ζητήματα ή κρατάμε τις απόψεις μας για μας τότε όλα είναι οκ και δεν υπάρχουν προβλήματα. Σε περίπτωση ευαίσθητων ζητημάτων που οι συντηρητικοί κοινωνία δεν μας έμαθε ποτέ να αντιμετωπίζουμε κριτικά παρόλη την αίσθηση του κανόνα εξού και ότι κινούμαστε εμπειρικά δεν μπορούμε να δεχτούμε την έκφραση και κατηγορούμε εύκολα για απολυτοσύνη, τιμωρώντας έτσι απλά και όμορφα οποιονδήποτε έχει διάθεση να κινηθεί έξω από το τυποποιημένο καθωσπρεπισμό της κοινωνίας.
• Μας αρέσουν τα ψέματα. Γουστάρουμε τα ψέματα σαν άνθρωποι. Στο Matrix το είχε πει στην σκηνή που τρώει ένας τύπος μιας μπριζολά και λέει ότι ξέρει ότι αυτή είναι επί της ουσίας ένα ψέμα αλλά καλύτερο αυτό από την πραγματικότητα. Η μεγάλη ατάκα ήταν Ignorance is Bliss.
  Η παραπάνω ιδεολογία είναι από τις βασικότερες της κοινωνίας μας. Προτιμούμε να ακούμε αυτά που θέλουμε παρά να αντιμετωπίσουμε τα δύσκολα που επιφέρει μια κακή αναγνώριση μιας αλήθειας. Έστω και αν δεν είναι πραγματικά αληθινό κάτι, και μόνο η πιθανή διερεύνυση της απογορεύεται καθώς μέσα μας έντρομοι φοβόμαστε τις πληγές που θα ξήσει μια τέτοια αναζήτηση.
  Προσωπικά καταλαβαίνω την παραπάνω συμπεριφορά. Όλοι δεν είναι το ίδιο δυνατοί να αντιμετωπίσουν την ασχήμια και προτιμούν να περάσουν ένα ειδηλιακά πλασμένο μυθικό κόσμο. Άλλοι απλά προτιμούν τον “χαβαλέ” από την πιθανή μιζέρια. Σε κάθε περίπτωση το πρόβλημα δεν είναι μια πιθανή αλήθεια που μας τρομάζει αλλά η επιλογή μας να βυθιζόμαστε όλο και περισσότερο σε ένα μυθικά ψεύτικό κόσμο σωστά ιδεολογιών ενώ εμείς συνήθως πράτουμε το ψέμα που κατηγορούμε ότι δεν κάνουμε. Όπως είπα το θέμα δεν είναι οι λέξεις σωστό ή λάθος αλλά η ολοφάνερη μας τάση να κάνουμε άλλα από όσα λέμε, με άλλα λόγια να ψευδόμαστε.
  Και βέβαια για να πεις καλά ψέματα πρέπει πρώτα να έχεις πεί ψέματα στον μεγαλύτερο κριτή όλων τον εαυτό μας. Και επειδή οι επιλογές είναι ή αναζήτηση χαρακτήρα και ειλικρίνεια με τον εαυτό μας ή συντασσόμαστε με ένα ψέμα που μια ζωή μέσα μας παλεύουμε να πείσουμε τον εαυτό μας αλλά διαρκώς αναβάλει την πραγματικά δύσκολη διαδικασία αυτής της διευρεύνησης του είναι μας.
  Το καλύτερο της ιστορίας είναι αν βολευόμαστε τόσο με τα προσωπικά ψέματα άλλο τόσο βολευόμαστε με τα ψέματα τρίτων αρκεί να μην ανοίγουμε πληγές. Κάθε προσπάθεια παραβίασης του μυθικού κόσμου μας αντιμετωπίζεται με χαρακτηρισμούς που απαξιώνουν τον φορέα μιας πιθανής αλήθειας αρκεί να μην χρειαστεί να διευρευνήσουμε το είναι μας. Λογικό δεν είναι για ένα άτομοπου ζει σε μύθους αν αρχίσει να σκαλίζει να μην έχει τελειωμό το τι μούφα θα βρεί? Καλά κάνει όποιος το κάνει αυτό αν θεωρεί ότι έτσι έχει την ψυχική του ηρεμία αλλά μεγάλε βάστα μην κατηγορείς και απαξιώνεις όσους τουλάχιστον προσπαθούν να είναι πιο ειλικρινείς με τον εαυτό τους. Κατά συντριπτική πλειοψηφία και ειδικά τα συναισθηματικά και ανασφαλοί άτομα δεν μπορούν να ακούσουν κάτι διαφορετικό εκτός από προγραμματισμένο ψέμα που έχουν μάθει να ακούνε.
• Λέμε ψέματα διαρκώς και με τα τσουβάλια. Ένα ψέμα όσο μικρό και αν είναι είναι η βάση για μεγαλύτερα ψέματα και αναδρομικά συνήθως οδηγεί σε πραγματικά μεγάλα ψέματα. Ο μηχανισμός που παράγει το ψέμα είναι απλός. Αν υποθέσουμε ότι πραγματικά δεν θέλουμε να προκαλούμε κακό στους συναθρώπους μας και ειδικά αυτούς που αγαπάμε τότε θεωρητικά θα πράξουμε το καλύτερο για το συμφέρον και των δύο, το πραγματικό συμφέρον όμως. Τι συμβαίνει τώρα. Υπό συγκεκριμένες συνθήκες αντιλαμβανόμαστε ότι αυτές είναι υποκειμενικά κατάλληλες ώστε να πούμε κάτι που θα μας ωφελήσει από το αν λέγαμε την παραμικρή αλήθεια. Είναι ένα μηχανισμός που έχουμε όλοι οι άνθρωποι μέσα μας και χρησιμοποιούμε κατά κόρον. Για παράδειγμα στα επαγγελματικά αλλά εκεί όλοι παραδεχόμαστε ότι το κάνουμε γιατί συζητάμε για βιοπορισμό.
  Στην περίπτωση όμως των ανθρώπων που αγαπάμε τουλάχιστον η βασική ιδέα είναι ότι αν σε προσωπικό επίπεδο κρίνουμε οτι μας βολεύει και χρειάζεται τότε ένα ψεματάκι είναι αναγκαίο. Η προσωπική αυτή πεποίθηση είναι όμως υποκειμενική και κρύβει μια δυναμική του χαρακτήρα μας. Αν κρίνουμε ότι χρειάζεται, μας βολεύει, έχουμε να κερδίσουμε τότε ακριβώς με τον ίδιο μηχανισμό μπορούμε να πούμε και ένα ακόμα μεγαλύτερο ψέμα. Η αναδρομικότητα του παραπάνω είναι τόσο ισχυρή που σπανιώς δεν χάνουν την μπάλα οι άνθρωποι που πιστεύουν ότι ένα ψεματάκι εδώ και εκεί χρειάζεται.
  Το χειρότερο είναι ότι η παραπάνω διεργασία είναι τόσο ασυνείδητη μιας και έχουμε ήδη το ψέμα της αρκούδας στον εαυτό μας που απλά δεν καταλαβαίνουμε το μέγεθος και την συχνότητα αυτών.
  Το παραπάνω είναι σαν την εμπιστοσύνη? Γιατί λέμε ότι ράγισε το τζάμι σε μια σοβαρή στραβή ενός ατόμου που εμπιστευόμασταν? Μα γιατί ο άλλος σε συνθήκες που αυτός έκρινε ικανοποιητικές προς το μεσοπρόθεσμο ή βραχυπρόθεσμο συμφέρον/ώφελος του έκρινε να πράξει τα καθέκαστα. Στην περίπτωση όμως αυτή το συγκεκριμένο συμφέρον/ώφελος δεν το συμμεριζόμασταν ή χειρότερα λειτούργησε ακριβώς αντίθετα για μας. Συνεπώς αν το συγκεκριμένο άτομο βλέπουμε ότι έχει την δυναμική να μας βλάψει επειδή τον βόλεψε τότε τι τον εμποδίζει να το ξανακάνει σε μεγαλύτερη κλίμακα ιδιώς όταν τόσο καιρό δηλώνει άλλα δηλαδή λέει ψέματα? Γιατί λοιπόν εφόσον η συγκυρία είναι κατάλληλη να μην κινηθεί με παρόμοιο τρόπο? Το ίδιο ακριβώς είναι και με το ψέμα.
  Στην περίπτωση μας η μαγική έκφραση είναι “το ένα ψέμα φέρνει το άλλο”.
• Σαν άνθρωποι ισορροπούμε καλύτερα από την μιζέρια. Οριοθετούμε καλύτερα τον βίο μας από την αρνητική πλευρά της παρόλο που γενικώς κανόνας είναι ότι οι αναμνήσεις μας από το παρελθόν εστιάζονται κυρίως στις θετικές αυτών. Ίσως χαρακτηριστικότερο παράδειγμα αυτού είναι η στρατιωτική θητεία. Οι περισσότεροι την θεωρούμε σαν ένα σοβαρό αρνητικό της ζωής μας αλλά οι περισσότεροι γελάμε και θυμόμαστε μόνο τις χαβαλέ καλές στιγμές αυτής της περιόδου σε σημείο που καταλήγουμε να λέμε το μεγαλύτερο ψέμα ότι περάσαμε και καλά όταν την συγκεκριμένη περίοδο γκρινιάζαμε και βλαστημούσαμε ασυστόλως.
  Στο Matrix  συγκεκριμένα αναφέρει ότι ο μοναδικός επιτυχημένος κόσμος που είχαν δημιουργήσει για τους ανθρώπους ήταν αυτός με την μιζέρια. Συγκεκριμένα είπε “you humans define yourself through misery” και όπως και να το δεις στην ιστορία της ανθρωπότητας, αυτό είναι μια τεράστια αλήθεια. Μόνο τους πολέμους, την βία, την καταπίεση και την εκμετάλευση να βάλεις φτάνει. Στην σύγχρονη ζωή οι ζωές μας ορίζονται από ένα σύνηθες επιβλητικό σε ποσοστό της καθημερινότητας μας 8ώρο που μόνο ευχαρίστησει δεν προσφέρει ενώ στο υπόλοιπο που περισσεύει από τον ύπνο συνήθως έχουμε “υποχρεώσεις”. Ακόμα και στα αθώα ακόμα παιδιά μας, τα πρήζουμε με ατελείωτες υποχρεώσεις διαβάσματος που μόνο χαρά δεν προσφέρουν. Ακόμα και οι μεγαλύτεροι έρωτες, αυτοί στους οποίους χάνουμε τελείως την μπάλα και την ισορροπία, χαρακτηρίζονται από σοβαρά σκαμπανευάσματα και σημαντικά ορόσημα στεναχώριας ασχέτως αν καταλήγουν στο λεγόμενο make up sex για να επέλθει και καλά η ισοροπία. Συντριπτικά στην ζωή μας χαρακτηριζόμαστε από καταστάσεις όχι της επιλογής μας ακριβώς, σίγουρα όχι τέτοιες που θα οδηγούσαν στην ευτυχία του καθενώς μας, εξού άλλωστε ο όρος ουτοπική κοινωνία και η θεωρητική και μόνη υπόσταση του σε αντίθεση με την γνωστή πραγματικότητα μιας κακιάς ταλαιπωρημένης κοινωνίας. Ακόμα και αυτοί τα έχουν όλα συνήθως χαρακτηρίζονται από πλήξη και ανικανότητα εξεύρησης ικανοποιήσης, χαρακτηριστικό μίζερης ζωής.
  

Τα παραπάνω είναι βασικές αιτίες μη αποδοχής μεγάλων αληθειών παρόλη την ισοπεδωτική στήριξη από την ίδια της πραγματικότητα της ζωής. Για παράδειγμα η πλήρως παρεξηγημένη ισότητα των δύο φύλλων που οδηγεί σε μια διαρκής απόρριψη των καθολικών πρωτερημάτων αλλά και μειονεκτημάτων ανά φύλλο σε διάφορες πτυχές της ζωής.
Έπίσης παρατηρώ μια διαρκή απόρριψη των βιολογικών μας δυνατοτήτων όχι μόνο σε σωματικό επίπεδο αλλά και σε πνευματικό επίπεδο. Αρνούμαστε να δεχτούμε τον οφθαλμοφανή παραλογισμό πολλών συνηθείων μας, εκτός και αν δούμε οικονομικό συμφέρον στην αντιπρόταση ή απλά κινδυνεύσει η ίδια η ύπαρξη μας.

Αρνούμαστε να δούμε πόσο έχουμε εγκαταλείψει την ατομικότητα μας στην σύγχρονη εποχή αποτελόντας έρμαια μαζοποιημένων συμπεριφορών. Αρνούμαστε καθολικά να καταλάβουμε την ανυπαρξία πραγματικά προσωπικών επιλογών μας όταν δεν μπορούμε να παρατηρήσουμε με τίποτα ότι αν 9/10 κάνουν το ίδιο σε κάτι που έχει 10 φαινομενικά τυχαίες ελεύθερες επιλογές, τότε απλά δεν υπάρχει ο χαρακτηρισμός τυχαίο και ελεύθερο στο παραπάνω. Κάτι δεν πάει καλά, όπως λέμε και στον κόσμο του λογισμικού “it does not compile”

Αρνούμαστε φανατικά να καταλάβουμε το μεγαλιώδες των ηθικά άρτιων δηλώσεων μας. Αρνούμαστε φανατικά να αντιληφθούμε ότι όπως και παλαιότερα έτσι και πιθανά στο μέλλον θα καταπατήσουμε μεγάλες δηλώσεις, σήμα κατατεθέν του χαρακτήρα μας. Στο ίδιο ακριβώς μοτίβο αρνούμαστε φανατικά να καταλάβουμε το λάθος των μεγάλων υποσχέσεων που περιλαμβάνουν διαχρονικές δεσμεύσεις. Ακριβώς στο ίδιο μοτίβο δεν θέλουμε ποτέ να δεχθούμε την διαφορά της απίστευτης μυθικής ηθικής που διατυμπανίζει την ανωτερότητα μας, ενώ στην πρώτη ευκαιρία κρυφά ή φανερά, κρυφά συνήθως θα την καταπατήσουμε βρίσκοντας πάντα κάτι ευφάνταστες δικαιολογίες ειδικών περιστάσεων.

Ειδικά σαν Έλληνες αρνούμαστε να συνειδητοποιήσουμε την μεγάλη ιδέα που έχουμε για τον εαυτό μας. Αρνούμαστε να δεχθούμε την αλήθεια την πραγματικότητας και αρνούμαστε φανατικά όχι να δώσουμε λύσεις σε προβλήματα αλλά να διευρευνήσουμε αν υπάρχουν καν λύσεις εκτός από αυτές που είναι λάθος. Ανταυτού συζητάμε και συζητάμε για όλα τα θέματα και όλες τις πτυχές εκτός από τα ζητήματα που εντοπίζονται στην ρίζα του προβλήματος. Ο λαός μας έχει δύο σχετικές παροιμίες τις οποίες για κάποιο λόγο απλά δεν καταλαβαίνουμε. Το πολύ το κυριελέισον το βαριέται και ο παπάς και το όποιος δεν θέλει  να ζημώσει δέκα χρόνια κοσκινίζει.

Εννοείται ότι αρνούμαστε να δεχτούμε ότι η επανάλληψη στο κατά λάθος, στο ασυνείδητο και στο δεν το κατάλαβα μεταφράζεται σε πλήρως συνειδητή πράξη ή αμέλεια, εν ολίγοις σταρχιδισμό και άγιος ο θεός, εγώ θα κάνω ότι γουστάρω ενώ θα κρύβομαι πίσω από δικαιολογιούλες ξανά και ξανά.

Και φυσικά το κυριότερο όλων κάθε άποψη που έρχεται σε αντίθεση με όλά τα παραπάνω προβλήματα μας τα αντιμετωπίζουμε αξιωματικά ως απόλυτα. Και απόλυτα να είναι κανένας δεν θα εξετάσει την έστω και πιθανή μιδαμινή πιθανότητα να επωφεληθούμε από το ίδιο το περιεχόμενο που χαρακτηρίσαμε απολύτο. Είναι σαφώς πιο εύκολο να σκοτώσουμε τον αγκελιοφόρο επειδή μας έφερε ένα μήνυμα που δεν μας αρέσει. Μπορούμε να του αποδώσουμε την ευθύνη όλων των δεινών μελλοντικών ή μή, αρκεί να μην κάνουμε το ένα και πιο απλό πράγμα που υπάρχει.

ΝΑ ΕΞΕΤΑΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΠΙΘΑΝΗ ΟΡΘΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΤΙΣ ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ ΤΟΥ ΙΔΙΟΥ ΤΟΥ ΜΗΝΥΜΑΤΟΣ.

Για όποιον ήδη ξέχασε, όλες οι παραπάνω αναφορές σε σύνολα και ομάδες γίνονται υπό την παραδοχή της ύπαρξης μεμονωμένων εξαιρέσεων. Μόνο οι ίδιοι ξέρουν ποιοι είναι και αν είναι ή το ονειρεύονται.

Σε προσωπικό επίπεδο, δεν βγάζω τον εαυτό μου έξω από πολλά από τα παραπάνω πάθη/λάθη. Όμως ποτέ μα ποτέ δεν έχω πέσει να φάω κάποιον που έχει μια άποψη που έχει πονέσει. Αναγνωρίζω στον εαυτό μου την ανθρώπινη αδυναμία αλλά προσπαθώ όσο το δυνατόν περισσότερο να έχω επίγνωση του γιατί και πως και έκανα κάτι, ειδικά αν είναι λάθος και ειδικότερα αν συνεχίζω να κάνω την πατάτα. Για μένα παρόλο που η παραπάνω γνώση μου έχει στοιχίσει ασυμβατότητα με την κοινωνία εν γένη, το ignorance is bliss απλά δεν μου αρκεί. Ίσως προτιμώ να αυτοπροσδιορίζομαι από την μιζέρια της αυτογνωσίας και κατανόησης από την μιζέρια του τρώω μεγαλιωδώς τα μούτρα μου χωρίς να το καταλαβαίνω.

Προσφάτως συνειδητοποιώ ότι μάλλον έφτασε η στιγμή να γίνω και εγώ το ηθικό καθίκι που τόσο πολύ εκτιμούμαι για την ηθική ανωτερότητα στην κοινωνία. Αυτό γιατί κυρίως έχω βαρεθεί να πέφτω σε ανυπέρβλητούς τοίχους ψευδαισθήσεων μοναδικότητας και εξαίρεσεις από κοινωνικές νόρμες που δεν θέλουμε να καταλάβουμε ότι έχουμε ή από πλύση εγκεφάλου ή γιατί έτσι είναι στατιστικά η μέση ικανότητα του ανθρώπινου είδους. Τον τοίχο αυτό γυαλίζει και φωτίζει η προσδοκία μας να είμαστε ηθικά σωστή ενώ στην πραγματικότητα μόνο αυτό δεν είμαστε. Και όλα αυτά συνοψιζονται σε μια κοινή επιχειρηματολογία του τύπου είσαι απόλυτως.

Και οκ δεν αντιλέγω, αν αυτό προσδοκά κανένας από την ζωή τους αλλά καλό θα είναι να κάνει και μια εσωτερική αναζήτηση, ίσως να αφήσει και λίγο χώρο για αυτογνωσία μέσα στην άγνοια που του παρέχει ευτυχία.

Το καλύτερο είναι ότι στην αποσπασματική και μικρή ομολογουμένος προσπάθεια μου να πλησιάσω το ηθικό καθίκι που τόσο ποθούμε σαν κοινωνία συνειδητοποιώ ότι πραγματικά όσο το εξασκώ έχει αποτέλεσμα επαληθεύοντας όλες τις παραπάνω απόψεις μου καθώς αυτό το καθίκι έχει όλα τα παραπάνω χαρακτηριστικά κατά βάση κρυφά γιατί μην ξεχνάμε ότι είναι και ηθικό πάνω από όλα.

Μένει μόνο να ξεπεράσω τον φραγμό που έχω σχετικά με τον κανόνα μην κάνεις στους άλλους ότι δεν θες να σου κάνουν. Και κάποιες φορές με ξενερώνει πολύ που δεν μπορώ να τον ξεπεράσω, καθώς όλες οι ενδείξεις λένε “be an a-hole and you shall be rewarded”. Απορώ ποιος μου έβαλε τον φραγμό και τον έχει σφηνώσει και καλά τον άτιμο.