Από την κλεπτοκρατία στην χρεοκοπία

Τον μήνα που έψαχνα δουλειά στο Βέλγιο και τα πρώτα Σαββατοκύριακα που δεν είχα ιντερνετ διάβασα το τελευταίο βιβλίο του Σταύρου Λυγερού, Από την κλεπτοκρατία στην χρεοκοπία

Το βιβλίο είναι μια ιστορική ανασκόπηση της Ελληνικής κοινωνίας στην λεγόμενη περίοδο της μεταπολίτευσης. Δεν εστιάζεται τόσο σε οικονομικά ζητήματα, αλλά σε κοινωνικά και πολιτικά.

Με εξαιρετική λεπτομέρεια αναλύει τι έχει γίνει στην Ελλάδα στην περίοδο αυτή και τι ακριβώς ρόλο έπαιξαν οι πολιτικοί, τα κόμματα αλλά και ο λαός.

Ειλικρινά αν και ήμουν μικρός για να ξέρω τι έγινε πραγματικά μέχρι το 1990, διαβάζοντας το βιβλίο νιώθω πραγματικά ότι πολλά από αυτά που έχω καταλάβει και υποψιαζόμουν ήταν σωστά. Κάποια πράγματα δεν ήξερα για την κυβέρνηση Καραμανλή και την αρχή της κυβέρνησης Ανδρέα Παπανδρέου.

Το βιβλίο αναφέρεται σε ένα ανομολόγητο κοινωνικό συμβόλαιο που αιτιολογεί και την απίστευτη σχέση διαφθοράς πολίτη και εξουσίας σε όλα τα επίπεδα. Καθώς διαβάζεις το βιβλίο είναι σαν να βλέπεις τον εκτροχιασμό όλης αυτής της κατάστασης και τον παραλογισμό.

Αυτό το βιβλίο πρέπει να το διαβάσει κυρίως αυτή η γενιά του πολυτεχνείου, μήπως και αισθανθεί ή αναλογιστεί έστω και στο ελάχιστο το μερίδιο ευθύνης της για την σημερινή κατάσταση. Γιατί πριν τις επαναστάσεις χρειάζεται να έχεις ξεπεράσει το εύκολο "αυτός φταίει". Η δικιά μου γενιά καλό είναι να το διαβάσει, μπας και απομυθοποιήσει λίγο την παραμυθένια εικόνα που έχει για τους γονείς και παππούδες και ίσως αντιληφθεί τι πραγματικά έχει συμβεί και γιατί δυστυχώς τα πράγματα θα αλλάξουν πολύ δύσκολα.

Ένα βιβλίο μάθημα ιστορίας για την μεταπολιτευτική Ελλάδα. Ελπίζω να γεμίσει ενοχές τους μεγάλους και λίγο αποστασιοποίηση από το ένδοξο οικογενειακό παρελθόν τους νεωτέρους. Ελπίζω να βοηθήσει λίγο στο κατέβασμα του δαχτύλου με στόχο την ουσιαστικότερη κατανόηση των κοινωνικών πτυχών των προβλημάτων μας.

Εδώ υπάρχει και ο σχολιασμός του βιβλίου από το Ποντίκι.

Η υπόθεση “Ελληνική Κρίση”

Προσφάτως ολοκλήρωσα την ανάγνωση του βιβλίου Η υπόθεση “ Ελληνική Κρίση” του συγγραφέα Πάνου Παναγιώτου. Το βιβλιο ουσιαστικά διαπραγματεύεται, το κατά πόσο η Ελληνική Κρίση είναι πράγματι μόνο Ελληνική ή κάτι γενικότερο και αν ναι, τι;

Στην αρχή ο συγγραφέας παραθέτει κάποια ιστορικά νούμερα στα οποία δείχνεται ότι τα στατιστικά της Ελληνικής οικονομίας προ χρεοκοπίας δεν διέφεραν από παλαιότερες εποχές που δανειζόμασταν με υψηλά επιτόκια χωρίς όμως κάποια αναφορά σε θέματα χρεοκοπίας.

Αυτό που μου έκανε την μεγαλύτερη εντύπωση στο βιβλίο είναι η νομική υπόσταση του Ελληνικού χρέους, θέμα στο οποίο έχει αναφερθεί και ο κ. Καζάκης. Συγκεκριμένα, στο βιβλίο αναφέρεται ότι πριν το μνημόνιο το 90% του ελληνικού χρέους, υπαγόταν στην Ελληνική νομοθεσία που είναι υπέρ του δανειζόμενου. Ο συγγραφέας ισχυρίζεται ότι μόνο με κάποιες νομικές παρεμβάσεις,παρόμοιες με αυτές που έγιναν για τον πτωχευτικό κώδικα, θα μπορούσαν να είχαν λύσει το πρόβλημα χωρίς θέματα πτώχευσης. Μάλιστα, ο συγγραφέας απορεί για την χρήση αυτής της επιλογής, καθώς όπως λέει η Ελληνική κυβέρνηση γνώριζε για αυτή την επιλογή, καθώς η ίδια κάποια χρόνια είχε χρησιμοποιήσει παρόμοιες μεθόδους για να “προφυλάξει” επιχειρήσεις.

Για το ίδιο θέμα, στο βιβλίο εξηγείται πως ουσιαστικά το μνημόνιο, αποτελεί ένα μηχανισμό μετατροπής του Ελληνικού χρέους από χρέος Ελληνικής νομοθεσίας χωρίς εμπράγματες εξασφαλίσεις σε χρέος βασισμένο στην Αγγλοσαξωνική νομοθεσία με εμπράγματες εξασφαλίσεις. Η Αγγλοσαξωνική νομοθεσία, σε ζητήματα χρέους είναι σαφώς υπέρ αυτού που δανείζει.

Επίσης, το βιβλίο διαπραγμετεύται το πως η Ελληνική κρίση βοήθησε τις οικονομίες των χωρων που πρωτοστατούν στις παγκόσμιες οικονομίες να ανακάμψουν. Μετά το 2008, όπου και οι οικονομίες της Αμερικής και Γερμανίες χρειαζόντουσαν επειγόντως ανάκαμψη και η Ελληνική κρίση βοήθησε σαφώς αυτές τις δύο χώρες, γιατί δημιούργησε αστάθεια στην Ευρωζώνη. Συγκεκριμένα η Γερμανία χρειαζόταν μια υποτίμηση του ευρώ, η οποία και τόνισε σαφώς τις εξαγωγές της και έφερε σε ανάπτυξη ρεκόρ την οικονομία της. Η ίδια υποτίμηση του ευρώ βοήθησε στην ανάκαμψη του δολαρίου κάτι που χρειαζόταν η Αμερική. Δεν είναι λοιπόν τυχαία, η συμπεριφορά της Γερμανίας στο θέμα , η οποία λειτούργησε μονοδιάστατα στην ευρωζώνη, με βάση και μόνο τα δικά της συμφέροντα. Αν σε αυτό συνυπολογίσουμε και τα περί ιδιωτικοποιήσεων που έχουν υποσχεθεί οι αδύναμες χώρες της ευρωζώνης, νομίζω γίνεται σαφές το πως η Ευρωπαική Ένωση είναι τελικά μια Γερμανική οικονομική αυτοκρατορία.

Τέλος το βιβλίο ολοκληρώνεται με τις συνέπειες που θα έχει όλη αυτή η κατάσταση για την χώρα. Οι προβλέψεις είναι πολύ απογοητευτικές και δυστυχώς παρόλα αυτά οι Έλληνες θα συνεχίσουμε να κοιμόμαστε όσον αφορά την βιοσημότητα, όχι μόνο της δικής μας αλλά και των παιδιών μας.

Στο βιβλίο γίνεται συχνά αναφορά στα κακώς κείμενα της Ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας. Καθώς το βιβλίο έχει ιστορικές αναφορές, φαίνονται τα ιστορικά λάθη των Ελλήνων πολιτικών μας αλλά και των ίδιων πολιτών που τους ψηφίζαν κατεξακολούθηση. Όμως, ανεξαρτήτως αυτών των κακών κειμένων, θέση του συγγραφέα είναι ότι τα παραπάνω δεν είναι ακριβώς η αιτία της και καλά “παραλίγο” πτώχευσης μας, αλλά σίγουρα δεν βοήθησαν στην θωράκιση/προστασία της Ελληνικής οικονομίας από τις κερδοσκοπικές επιθέσεις. Επίσης, θέση του συγγραφέα είναι, ότι όσο και αν η Ελληνική στατιστική υπηρεσία έβγαζε ψεύτικα στοιχεία που η ΕΕ αποδεχόταν, τα μεγάλα ξένα οικονομικά κέντρα σίγουρα γνώριζαν για την αλήθεια, καθώς σε τεχνοκρατικό επίπεδο είναι έτη φωτός μπροστά στην διαχείριση του παιχνιδιού από μας. Άλλωστε το παιχνίδι είναι δικό τους, και εμείς πρέπει δυστυχώς να μάθουμε με τους δικούς τους κανόνες.

Το βιβλίο είναι γραμμένο με μικρά κεφάλαια τα οποία ουσιαστικά αποτελούν ανάλυση επιχειρημάτων που σιγά σιγά χτίζουν την παραπάνω θέση του συγγραφέα, ότι δηλαδή παγκόσμια οικονομικά συμφέρονταν έκαναν την Ελλάδα αποδιοπομπαίο τράγο, για τα εξυπηρετήσουν τα δικά τους.

Η Ελλάδα των κρίσεων

Διάβασα το πιο πρόσφατο βιβλίο του κ. Μαρκεζίνη, η Ελλάδα των Κρίσεων.

Το βιβλίο είναι μια προσωπική προσπάθεια τοποθέτησης του συγγραφέα, μπας και αλλάξει κάτι στην χώρα και πάει μπροστά. Καλώς ή κακώς, υπάρχει μια σαφή επανάληψη σε κριτική και χαρακτηρισμούς που έχει δεχθεί ο συγγραφέας, αλλά το βασικό θέμα του βιβλίου είναι οι προτάσεις του συγγραφέα.

Οι προτάσεις αυτές όμως δεν υπάρχουν χωρίς αιτιολόγηση, συνεπώς το βιβλίο είναι μια ακόμη πολιτικό-οικονομική-γεωπολιτική ανάλυση για την χώρα μας. Πολλά από αυτά τα έχει ξαναφέρει ο συγγραφέας σε προηγούμενα του βιβλία.

Ιδιαίτερη σημασία δίνεται στο θέμα της Θράκης, που κατά τον συγγραφέα είναι χαμένη αν δεν γίνει κάτι τώρα. Το απίστευτο στην όλη ανάλυση είναι οι εμφανώς προδοτικές κινήσεις των ελληνικών κυβερνήσεων υπό την καθοδήγηση των Αμερικανών, στο θέμα της Θράκης. Πραγματικά είμαστε για λύπηση.

Το βασικότερο επιχείρημα του συγγραφέα είναι ότι επιτέλους πρέπει να ξεκολλήσουμε σαν έθνος από την μονόπλευρα φίλο αμερικάνικη πολιτική, που έτσι και αλλιώς η ιστορία έχει δείξει ότι δεν μας έχει βοηθήσει (μάλλον το αντίθετο) γιατί η Αμερική δεν τιμά ούτε την σχέση αυτή προς την Ελλάδα αλλά και εύκολα εγκαταλείπει συμμάχους όποτε την βολεύει. Μπορεί να μην καταλαβαίνω πολλά, αλλά σίγουρα αντιλαμβάνομαι το λάθος στις μονόπλευρες προσεγγίσεις.

Για μένα τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα. Το έχω ξαναπεί, και θα το ξανά πω. Θα έπρεπε κάθε Έλληνας να έχει μπει στην διαδικασία ξεστραβώματος, με ότι μπορεί να διαβάσει, αν θέλουμε την χώρα μας να σωθεί. Προσωπικά δεν το βλέπω όμως να γίνεται.

Η Τράπεζα

Ολοκλήρωσα πρόσφατα το βιβλίο αυτό. Γενικώς δεν πολύ συγκινήθηκα και πολύ.

Το βιβλίο είναι μια εκ βάθους μελέτη στον τρόπο λειτουργίας του οργανισμού και των στελεχών της. Δηλαδή το κύριο θέμα του είναι πως είναι οργανωμένη σαν "τράπεζα", και τι προσδοκούνε από τα στελέχη της.

Παράλληλα με τα παραπάνω, υπάρχει και ιστορική αναδρομή της τράπεζας από την δημιουργία της, μέχρι προσφάτως που ξαφνικά έγινε Νο1 παίχτης.

Επιπλέον, υπάρχει και μια σχετική ανάλυση στον ρόλο που έπαιξε η τράπεζα στην δημιουργία της μεγάλης κρίσης του 2008 αλλά και στο πως οι επηροές της στην κυβέρνηση οδήγησαν στο κλείσιμο της Leaman και τελικά την δημιουργία τριών υπερ-τραπεζών, μία εκ των οποίων η ίδια η Sachs.

Τέλος, για μας τους Έλληνες, υπάρχουν και αναφορές για το ρόλο που έπαιξε η τράπεζα στο μαγείρεμα του χρέους μας για να μπούμε στο Ευρώ.

Το Δόγμα του Σοκ

Σε συνέχεια λοιπόν της προσπάθειας εθνικής αφύπνισης, τουλάχιστον της δικιάς μου, ολοκλήρωσα Το Δόγμα του Σοκ της Naomi Klein.

Συχνά, αναφέρομαι ότι δεν ξέρουμε που πάνε τέσσερα. Ε διαβάζοντας αυτό το βιβλίο, ότι και να έχω πει είναι πολύ λίγο αρχίζοντας από μένα..

Το βιβλίο διαπραγμετεύται την ιστορία του νεο-φιλευλευθερισμού από την γέννηση του, κάπου το 1950 μέχρι σήμερα.

Διαβάζοντας το βιβλίο πραγματικά έχω μισήσει το όνομα του Milton Friedman. Εν ολίγοις ο τύπος –καθηγητής οικονομικών στο πανεπιστήμιο του Σικάγου - πίστευε σε μια θεωρία, κατά την οποία αν από μια οικονομία στερήσεις κάθε κρατική παρέμβαση, τότε αυτή θα αυτορυθμιστεί και όλα θα πάνε τέλεια για όλους. Έννοείται ότι αν η οικονομία δεν πήγε καλά, τότε δεν έφταιξε τίποτα άλλο εκτός από κάποια μυστική κρατική παρέμβαση ακόμα και αν αυτή είναι η ύπαρξη του ίδιου του κράτους. Και φυσικά κάθε προσπάθεια επιβολής για της βίας ήταν ένα άσχετο ζήτημα, για το οποίο ουδέποτε η θεωρία του είχε ευθύνη.

Το πρόβλημα είναι την θεωρία αυτού του τύπου, πήραν οι εταιρίες της Αμερικής και τα τελευταία 60 χρόνια ρήμαξαν τον κόσμο. Στο βιβλίο αυτό λοιπόν, υπάρχει αναλυτική ιστορία για το πως “η σχολή του Σικάγου”, της οποίας υπήρξε και πνευματικός πατέρας αλλά και ηγέτης, κυρίευσε τον κόσμο και κατάφερε να αυξήση την διαφορά μεταξύ φτωχών και πλουσιών ανά την υφήλιο.

Το βιβλίο είναι εξαιτερικά αναλυτικό και έχει ανατριχιαστικές και σοκαριστικές λεπτομέριες. Μιλάμε για στοιχεία και μεθόδους που φυσικά ποτέ δεν διδαχτήκαμε, ενώ ακόμα και σήμερα κανένα ΜΜΕ θα τολμήσει να αναφερθεί. Η κυρία Klein χρησιμοποιεί τόνους από αναφορές για να στοιχειωθετήσει αυτά που λέει, σε σημείο που το βιβλίο έχει πάνω από 50 σελίδες αναφορές ανά κεφάλαιο στο τέλος.

Ξεκινώντας λοιπόν από την Χιλή και την ευρύτερη περιοχή της Νοτίου Αμερικής, θα φτάσει στην Ινδονησία, την Νότιο Αφρική,την Κίνα, την Πολωνία, την Ρωσία, το Ιράκ, το τσουνάμι της Ινδονησία και την καταστροφή στην Β. Καρολίνα της Αμερικής. Σε κάθε περίπτωση, η επιβολή της ιδεολογίας αυτής, είτε από στρατιωτικά καθεστώτα είτε από οικονομικές ομηρίες ενορχηστρωμένες από την παγκόσμια τράπεζα και το ΔΝΤ, οδήγησαν τις χώρες σε οδύνη και καταστροφή. Έχουν πραγματικά πολύ ενδιαφέρον οι αναλύσεις για κάθε χώρα, καθώς εκτός από οικονομική αξία έχουν και ευρύτερη ιστορική αξία.

Γεννημένος το 1978, θυμάμαι ιστορικά γεγονότα πρακτικά από την καταστολή στην πλατεία της Τιεν Αμέν και μετά. Αυτό που θυμάμαι να λαμβάνω τότε ήταν ότι οι φοιτητές είχαν εξεγερθεί εναντίον του κακού κομουνισμού, ενώ στην πραγματικότητα το κράτος της Κίνας ήταν σε απόλυτη καπιταλιστική πορεία υπό τις συμβουλές του κ. Φρίντμαν που είχε πάει προηγουμένος αυτοπροσώπος στην χώρα για να δώσει σεμινάρια. Διαβάζοντας το βιβλίο ξαφνικά έπαθα σοκ, γιατί μέχρι εκεί δεν είχα μνήμη καθώς είτε δεν είχα γεννηθεί είτε ήμουν πολύ μικρός για να καταλαβαίνω.

Το επόμενο έτσι χοντρό που διάβασα ήταν για την Ρωσία. Ποιοι από εσάς γνωρίζουν ότι ο Γέλτσιν, ο προστάτης κατά τους Μπους, Κλίντον και άλλους ηγέτες της ΕΕ της Ρωσίας, ουσιαστικά πυρπόλησε το κοινοβούλιο τους, γιατί οι γερουσιαστές της τότε Ρωσίας αντιτίθονταν στο ξεπούλημα της χώρας τους? Εγώ σίγουρα ούτε καν είχα ακούσει για αυτό. Και μάλιστα αφού το έκανε, οι προαναφερθέντες ηγέτες του δυτικού κόσμου συνέχεραν τον Γέλτσιν για της προσπάθειες του να προστατέψει την νέα δημοκρατία της Ρωσίας από τους κακούς κομουνιστές, που ήθελαν να επιστρέψουν στο παλιό καθεστώς!

Φυσικά, και το βιβλίο αναλύει την διακυβέρνηση του Μπους του νεότερου, κατά την διάρκεια της οποίας η σχολή του Σικάγου κατέβασε κάθε προσωπείο και χωρίς ντροπή κατήργησε κάθε διαχωρισμό κυβέρνησης και εταιριών.

Ειλικρινά δεν μπορείτε να φανταστείτε τι έγινε και πως. Το βιβλίο είναι πραγματικά αποκαρδιωτικό αλλά και εξαιρετικά διδακτικό για το τι ακριβώς πάνε να κάνουν στην χώρα μας αλλά και την Ευρώπη γενικότερα. Για αυτό επιμένω να διαβάσει ο κόσμος και να ενημερωθεί, γιατί ο καφές, το ξεκατίνιασμα και η φαγομάρα για το ποδόσφαιρο τίποτα δεν προσφέρει στο να αποφύγουμε το δυσοίωνο μέλλον, που οι εθνικοί μας προδότες πολιτκοί μας επιφυλάσουν. Το πιο αποκαρδιωτικό που συνυδητοποιήσα είναι ότι στις χώρες της Νοτίου Αμερικής, Κίνας και Ρωσίας η οικονομική εξαθλίωση επιβλήθηκε με κάποιας μορφής απολυταρχικού καθεστώτος, ενώ στην Ελλάδα έχουμε καταφέρει να βγάλουμε τα μάτια μόνοι μας με δημοκρατία. Αυτό, μπας και ο κάθε Ελληναράς προσγειωθεί λίγο στην ευθύνη των πράξεων του.

Κάπου μέσα στο βιβλίο γίνονται και αναφορές και στο σχέδιο Μάρσαλ, και το πως αυτό οδήγησε στην δημιουργία των σύγχρονων Ευρωπαϊκών χωρών. Το βιβλίο με βρίσκει απόλυτα σύμφωνο, στο ότι ο μόνος λόγος που οι χώρες της Ευρώπης αφαίθηκαν να αποκτήσουν ισχυρά εργατικά συνδικάτα παρόλο το καπιταλιστικό τους σύστήμα, ήταν ότι η Αμερική ήθελε να κρατήσει την Ευρώπη μακρυά από τον κομουνισμό. Για να το κάνει αυτό, έπρεπε να δώσει τα καλά της χλιδής που προσφέρει ο καπιταλισμός αλλά και τα καλά της προστατευμένης εργασίας και εν γένη ενός κράτους που προστατεύει τους πολίτες του. Όπως, αναφέρεται και στο βιβλίο, αυτό ήταν μια συνειδητή παραχώρηση που έκανε η εταιριοκρατούμενη Αμερική για την Ευρώπη. Αυτό και μόνο λέει πολλά, όσον αφορά τις επιλογές των πολιτικών μας μετά την κατάρευση του κομουνισμού, όταν δηλαδή ο μόνος λόγος για την συντήρηση ενός δίκαιου δυτικού κράτους, κατέρευσε.

Το βιβλίο τελειώνει και με μια αισιόδοξη ανάλυσηπου μου άρεσε. Στο τελευταίο κεφάλαιο γίνεται ειδική αναφορά για τις προσπάθειες που γίνονται από τους λαούς που καήκαν, δηλαδή τις χώρες της Νοτίου Αμερικής, ως προς την προσπάθεια τους απεξάρτισης από τους κάθε άλλο, παρά χρήσιμους οργανισμούς των ΔΝΤ και Παγκόσμια Τράπεζα. Περιγράφει και αναλύει τακτικές και μεθόδους που ακολουθούνται ώστε να μην είναι οι χώρες τους έρμαια των χρηματο-οικονομικών κύκλών της Νέας Γιόρκης και της Ουάσικτον. Κατά την προσωπική μου γνώμη, θα έπρεπε σοβαρά να πάμε να ενημερωθούμε για τις μεθόδους τους, γιατί φαίνονται οι μόνες που μπορούν να προσφέρουν κάτι σε μας αλλά και στην Ευρώπη. Βέβαια βασική διαφορά των λαών μας είναι η εθνική συνείδηση που έχουν αυτοί οι λαοί σε σχέση με μας. Δυστυχώς την απέκτησαν, αφού καήκαν στον χυλό για δεκαετίες και υπέφεραν.

Εμείς σαν λαός τι περιμένουμε? Να πάθουμε τα ίδια πρώτα και μετά να ξυπνήσουμε? Μήπως τότε θα είναι αργά?

Ο Αιώνιος Πόλεμος

Ο Αιώνιος Πόλεμος είναι το τελευταίο βιβλίο του 2010 που διάβασα. Μου το έδωσαν σαν επιστημονικής φαντασίας και πιθανά γιατί έχει αντιπολεμικό θέμα.

Διαβάζοντας στην αρχή ούτε αισθάνθηκα το επιστημονικής φαντασίας αλλά και το αντιπολεμικό του, όχι ότι δεν το καταλάβαινες αλλά μου φαινόταν κάπως αποτυχημένο.

Όσο προχώρησα στην ανάγνωση και μετά το ένα τρίτο του βιβλίου, σίγουρα μου κινήθηκε η περιέργεια για το τι θα γίνει. Τελικά είναι ένα άξιο βιβλίο επιστημονικής φαντασίας, όχι τόσο με εξωγήινους αλλά κυρίως γιατί αποδίδει με ένα έξυπνο αλλά έμεσο τρόπο, ένα ταξίδι στο μέλλον της ανθρωπότητας. Αυτό για μένα είναι το δυνατό στοιχείο του βιβλίου.

Το αντιπολεμικό, συνεχίζω να το θεωρώ αποτυχημένο. Βέβαια για μένα, αυτό δεν θα ήταν κανένα πρόβλημα αν ο συγγραφές δεν επέμενε στην εισαγωγή περί του αντιπολεμικού του σεναρίου.

Στο θέμα των περιγραφών που εγώ δεν εκτιμώ, δυστυχώς έχει αρκετές και λεπτομερείς. Επίσης χαρακτηρίζεται από πολύ μεγάλες δόσεις technobubble, ένας όρος που δημιουργήθηκε ειδικά για το Star Trek.

Συνολικά ένα καλό βιβλίο και με ένα σενάριο που σε κρατάει γιατί απλά θες να δεις τι θα γίνει σε ένα άτυπο ταξίδι χρόνου!

Μια Νέα Εξωτερική Πολιτική για την Ελλάδα

Ένα από τα δύο τελευταία βιβλία που διάβασα είναι αυτό της εικόνας του Βασίλειου Μαρκεζίνη.

Τα τελευταία χρόνια διαβάζω διάφορα βιβλία και μιας και γενικά η μυθιστηρηματική λογοτεχνία δεν μου πολύ αρέσει διαβάζω βιβλία που έχουν κάτι να μου αφήσουν κάτι να μου μάθουν.

Θεωρώ τους Έλληνες ανιστόρητους και εντελώς κακομαθημένους για να ασχοληθούν με την βιόσημότητα του τόπου τους. Ανιστόρητο θεωρώ και τον εαυτό μου σίγουρα δεν έχω την εμβέλεια για να μπορώ να καταλάβω σημαντικές πτυχές της παγκόσμιας πολιτικής.

Επειδή ομως η βιοσημότητα της χώρας με ενδιαφέρει προσπαθώ να διαβάσω βιβλία που θα μπορέσουν να αναλύσουν πτυχές που σχετίζονται με την παγκόσμια πολιτική σκακιέρα ειδικά για την περιοχή της Μέσης Ανατολής που αφορά και την Ελλάδα.

Μετά το Σταυροφόροι Χωρίς Σταυρό λοιπόν διάβασα το βιβλίου του κ. Μαρκεζίνη και ομολογουμένως έχω συγκλονιστεί, γιατί βλέπω και με ένα άλλο μάτι αυτά που δυστυχώς δεν κολάνε στην Ελληνική πολιτική πραγματικότητα.

Στο βιβλίο αναλύονται σαφώς οι έννοιες της γεωπολιτικής, του ανύπαρκτου βασικά διεθνούς δικαίου και πως αυτή η ανυπαρξία σχετίζεται με την εξωτερική πολιτική και τα συμφέροντα του κάθε κράτους. Ο συγγραφέας κάνει έτσι μια μίνι ανασκόποηση ιστορικών γεγονότων για να αναδείξει το επιχείρημα του όσον αφορά αυτά που αναλύει ενώ στην συνέχεια παρουσιάζει την ομολογουμένος πραγματικά απίστευτη εξωτερική πολιτική που έχει ακολουθήσει το Τουρκικό κράτος. Ο άνθρωπος έχει άποψη και ανάλυση και εμείς σαν λαός τώρα αντιλαμβανόμαστε σαν απλοί πολίτες το βάθος της Τουρκικής εξωτερική πολιτικής. Στην συνέχεια αναλύεται η πεποίθηση ότι η Ελλάδα έχει φτάσει σε κομβικό σημείο ίσως και χωρίς επιστροφή από την καταστροφή αλλά και το πως οι πολιτικοί αλλά και οι πολίτες επέτρεψαν να φτάσουμε εδώ. Τέλος ο κ.Μαρκεζίνης κάνει προτάσεις για το πως θα πρέπει να βελτιωθούμε σαν πολίτες, πολιτικοί και κράτος ώστε να μπορέσουμε να κάνουμε τα απαραίτητα μπας και σώσουμε την χώρα.

Φυσικά και αυτές οι τρομερές επιλογές μας σαν Ελληνικό έθνος έχουν δώσει απίστευτο χώρο σε μια Τουρκία που διδάσκει με τους πολιτικούς της τι σημαίνει να έχεις πολιτική ηγεσία που θέλει το καλό του τόπου και δεν διστάζει να χαράξει πορεία με βάθος χρόνων και φυσικά να προσαρμόζεται στις διαρκώς μεταβαλόμενες γεωπολιτικές συνθήκες. Ντρέπομαι που το λέω αλλά οι Έλληνες έχουμε πολλά να μάθουμε από τους Τούρκους και τους Κύπριους που για διαφόρους λόγους είναι σαφώς πιο πολιτικά συνειδητοποιήμενη. Δυστυχώς με τις βλακείες μας έχουμε παραδώσει στην Τουρκία λουκούμι την Θράκη και την Κύπρο ενώ της επιτρέψαμε να έχει φτάσει πολύ κοντά στο ηγεμονικό ρόλο της περιοχής.

Ορισμένα βιβλία πρέπει να γίνουν υποχρεωτικά για τους Έλληνες, μήπως και σαν λαός καταλάβουμε πόσο κακό στον τόπο έχουμε κάνει τόσα χρόνια με τις μικροπολιτικές μας επιλογές. Καιρός είναι αν όχι να ξανα αποκτήσουμε ιστορική μνήμη, τουλάχιστον να αποκτήσουμε εθνική βούληση και ταυτότητα αντί να συνεχίζουμε τις γελοίες κομματικές μας προσκολήσεις στους προδότες του έθνους μας.

Αυτός είναι και ο λόγος που γραφτηκε και το συγκεκριμένο βιβλίο. Μπας και ξυπνήσει τίποτα στους Έλληνες μέσα.

Βασίλειος Μαρκεζίνης: «Μία Νέα Εξωτερική Πολιτική για την Ελλάδα». from Αντίφωνο on Vimeo.

Οι επτά ηγέτες του Πολέμου [1918-1945]

Αυστηρά ιστορικό βιβλίο. Μελετάει την ιστορία του 2ου παγκοσμίου πολέμου, από την άνοδο των ναζι με την συνθηκολόγηση των Ιαπώνων, μέσα από τους βασικούς πρωταγωνιστές, δηλαδή τους ηγέτες των σημαντικότερων χωρών που ενεπλάκησαν.

Προσωπικά δεν έχω ξαναδιαβάσει τόσο σφαιρική ανάλυση του 2ου παγκοσμίου πολέμου, που πάντα με ενδιέφερε γιατί γενικώς η ιστορία προσφέρει σοβαρά μαθήματα, αλλά και καλά πατήματα για να ξέρεις πως και γιατί έχεις βρεθεί εκεί που είσαι.

Το πρόβλημα μου είναι, σίγουρα όχι του βιβλίου, ότι θα μπορούσε να είναι βιβλίο για εξετάσεις με ειδίκευση στον 2ο παγκόσμιο πόλεμο. Εγώ ομως μετά το πανεπιστήμιο δεν μπορώ να διαβάσω, έτσι σοβαρά, άσε που πιστεύω ότι πάσχω από έλλειψη ικανότητας να κάνω visualize περιγραφές, ονόματα, οργανωγράματα και συσχετισμούς εν γένη. Αυτός είναι και ο βασικός λόγος που δεν διαβάζω καθαρά μυθιστορήματα και απεχθάνομαι τις περιγραφές στα βιβλία. Προφανώς δεν μου λένε και τίποτα.

Το βιβλίο έχει πολλά ονόματα μέσα και έχει γίνει εξαιρετική μελέτη του θέματος, παρόλο που σε ορισμένα σημεία είχα χάσει την μπάλα για το ποιος είναι ποιος. Το συστήνω πάντως ανεπιφύλακτα, αν και μάλλον το βιβλιοπωλείο πρέπει να κάνει δώρο έξτρα τυπωμένα οργανωγράμματα με σχέσεις συγκένεις στην καλή έκδοση. Στην βασική ένα στυλό και λίγο χαρτί για να τα ανακαλύψετε μόνη σας.

Σταυροφόροι Χωρίς Σταυρό

Είναι το τελευταιο, ακριβώς όμως τελευταίο γιατί μόλις το τελείωσα, βιβλίο που διάβασα και ασχολείται με την Ισλαμική τρομοκρατία, τις ΗΠΑ και τον νεοοθωμανισμό.

Παραθέτω τον πρόλογο:

Οι Σταυροφόροι χωρίς Σταυρό είναι μία ανάγνωση των διεθνών εξελίξεων μετά την καμπή της 11ης Σεπτεμβρίου του 2001.  Ο πόλεμος εναντίον της ισλαμικής τρομοκρατίας, που κήρυξε ο πρόεδρος Τζορτζ Μπους, ήταν κάτι πολύ περισσότερο απ’ αυτό που ισχυριζόταν η ρητορική της Ουάσινγκτον. Το πρωτοφανές τρομοκρατικό πλήγμα λειτούργησε σαν καταλύτης. Δρομολόγησε την υλοποίηση της αυτοκρατορικής στρατηγικής των Νεοσυντηρητικών για το «νέο αμερικανικό αιώνα». Μίας στρατηγικής που είχε σχεδιασθεί από τη δεκαετία του 1990 και είχε ως στόχο να εξαργυρώσει τη νίκη της Δύσης στον Ψυχρό Πόλεμο κατά τρόπο που να εξασφαλίσει στη μοναδική πια υπερδύναμη την αναμφισβήτητη παγκόσμια ηγεμονία.

Το παρόν βιβλίο αναλύει τις εξελίξεις στα μέτωπα της ευρύτερης Μέσης Ανατολής. Αυτό γίνεται επειδή εκεί κρίθηκε το εγχείρημα της παγκόσμιας ηγεμονίας. Οι δύο πόλεμοι και τα πολλά διπλωματικά παίγνια σ’ αυτό το χώρο σφράγισαν την πρώτη δεκαετία του 21ου αιώνα και κατά πάσα πιθανότητα θα επικαθορίσουν τις ισορροπίες σε πλανητικό επίπεδο για πολλά ακόμη χρόνια.

Το παρόν βιβλίο αποτελείται από τέσσερα μέρη και έναν Επίλογο:

Στο πρώτο μέρος αναλύονται η ισλαμική τρομοκρατία, η αυτοκρατορική στρατηγική των Νεοσυντηρητικών, η σχέση αυτής της στρατηγικής με το Ισραήλ και, τέλος, ο τρόπος με τον οποίο η κατάρρευση αυτής της στρατηγικής έστειλε τον Μπαράκ Ομπάμα στο Λευκό Οίκο.

Στο δεύτερο μέρος εξετάζονται η εκστρατεία στο Αφγανιστάν, ο ανταρτοπόλεμος των Ταλιμπάν, η αντιπαράθεση του γαλλογερμανικού άξονα με την Ουάσινγκτον ο πόλεμος στο Ιράκ, η αιματηρή αντίσταση στην αμερικανική κατοχή, η σημασία του κουρδικού κρατιδίου στο βόρειο Ιράκ και το ρήγμα στις αμερικανοτουρκικές σχέσεις κατά τη διάρκεια του πολέμου.

Το τρίτο μέρος είναι αφιερωμένο εξ’ ολοκλήρου την Τουρκία. Αναλύονται το «βαθύ κράτος», η σύγκρουση του κεμαλικού κατεστημένου με το μετριοπαθές πολιτικό Ισλάμ, το εσωτερικό Κουρδικό πρόβλημα και ο ρόλος του PKK, ο Νεοοθωμανισμός ως ιδεολογία και πολιτική στρατηγική, οι βλέψεις της Άγκυρας στο βόρειο Ιράκ και, τέλος, η σχοινοβασία της αμερικανικής διπλωματίας προκειμένου να προωθήσει μία διευθέτηση στο τρίγωνο Άγκυρα – Κούρδοι – Βαγδάτη. Δόθηκε έμφαση στην Τουρκία αφ’ ενός λόγω του αυξημένου ρόλου της στις ισορροπίες της ευρύτερης περιοχής και αφ’ετέρου λόγω του ειδικού ενδιαφέροντος της ελληνικής κοινής γνώμης για τα τεκταινόμενα στη γειτονική χώρα.

Στο τέταρτο μέρος παρουσιάζονται το Παλαιστινιακό ζήτημα και η σημασία του γα το μουσουλμανικό κόσμο, η αδιέξοδη εμμονή του Ισραήλ στην επιδίωξη στρατιωτικής λύσης, το άνοιγμα του Μπαράκ Ομπάμα προς το Ισλάμ και πώς αυτό το άνοιγμα δοκιμάζεται στο ισραηλινοπαλαιστινιακό μέτωπο, η διένεξη για το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν, οι αντιθέσεις στους κόλπους του ισλαμικού καθεστώτος και τα σενάρια βομβαρδισμού.

Όλα τα ανωτέρω δεν είναι πλίνθοι και κέραμοι ατάκτως ερριμμένοι. Αποτελούν κομμάτια του ίδιου γεωπολιτικού παζλ, το οποίο, όπως ήδη έχουμε σημειώσει, επικαθόρισε τις ισορροπίες σε πλανητικό επίπεδο.

Στον Επίλογο επιχειρείται μία επιγραμματική σύνθεση αυτού του παζλ.

Επιλογή μου ήταν να γράψω ένα περιεκτικό και ευκολοδιάβαστο βιβλίο, που να μην προϋποθέτει ειδικές γνώσεις. Ένα βιβλίο, όμως, έγκυρο και ικανό να βοηθήσει όσους ενδιαφέρονται να εντάξουν τις καθημερινές ειδήσεις σ’ ένα συνεκτικό ερμηνευτικό πλαίσιο και κατ’ αυτόν τον τρόπο να κατανοήσουν τη λογική και τη δυναμική των εξελίξεων. Όπως συμβαίνει πάντα, η τελική κρίση ανήκει στους αναγνώστες.

Το βιβλίο, όπως διαφαίνεται ειναι καθαρά ιστορικό και πολιτικό. Δεν έχει ίχνος μέσα μυθιστορήματος άρα δεν χωράει και πολύ ανάλυση σε προσωπικό επίπεδο.

Αυτό που θέλω εγώ να πω είναι οτι ο συγγραφέας, Σταύρος Λυγερός, το έχει ψάξει πολύ το θέμα. Το κατέχει άγρια, και σε κανένα σημείο δεν έχεις την αίσθηση ότι τα μπουρδουκλώνει!

Σε προσωπικό επίπεδο, ο λόγος που το διάβασα, είναι γιατι πάντα μαρέσει να ξέρω τα κακώς κείμενα των εξελίξεων και γιατί αν και δεν τους συμπαθώ, θαυμάζω ιδιαίτερα την πορεία της Τουρκίας. Βέβαια, δεν ήξερα καθόλου πως και γιατί έχει γίνει αυτό, κάτι που το τελευταίο βιβλίο εξηγεί σαφώς. Ειλικρινά, είναι θαυμαστό τις έχει καταφέρει το κόμμα του Ερντογάν, κόντα σε ένα πρακτικά δικτατορικό καθεστώς, στηριζόμενη και από την τύχη και τις συγκοιρίες αλλά και γιατί έχει ανθρώπους που ξέρουν να παίξουν μπάλα και πιστεύουν στο έθνος τους.

Υπενθυμίζω ότι η Τουρκία το 2001, αν θυμάμαι καλά, μπήξε ΔΝΤ και προσφάτως αρνήθηκε μια δόση του ταμείου. Δεν λέω ότι θα μπορούσα να ζήσω εκεί, σε κανένα σημείο δεν ξεχνώ την καταπιεστική φύση της χώρας τους, ειδικότερα τώρα που ενημερώθηκα καλύτερα για το τι ειναι το “βαθύ” κράτος. Όμως παρόλα τα κακώς κείμενα, έχουν ανθρώπους που θέλουν το καλό της χώρας σαν διεθνή δύναμη, και τουλάχιστον σε διεθνές επίπεδο το παλεύουν έχουν άποψη και δεν κάθονται σαν κότες να τους παρέχουν επειδή τους το χρωστάνε. Ναι τους συγκρινώ με τους δικούς μας εθνικούς προδότες.

Λίγο από το τσαγανό των Τούρκων να είχαν τότε θα μιλάγαμε για άλλη Ελλάδα, χωρίς να έχουμε θυσιάσει την δημοκρατία μας.

Να το θέσω και εντελώς απολίτιστα, μπορεί οι Τούρκοι να ειναι μεγάλοι μαλάκες, μεγάλα καθίκια με τους πολίτες τους που δεν υποτάσονται αλλά δεν παύουν σαν κράτος να έχουν αρχίδια και άποψη.

Μα γιατί δεν με καταλαβαίνεις?

Ειναι το τελευταιο βιβλίο που διάβασα με αφορμή την πρόταση ενός σχολιαστή σε ένα προηγούμενο μου ποστ που τα ειχα πάρει λίγο με τις γυναίκες.

Παραθέτω τα δικά του σχόλια:

Αλήθεια είναι ανάλαφρο και χιουμοριστικό βιβλίο με επιστημονική τεκμηρίωση βάση έρευνας

Ομολογώ στην αρχή ο τίτλος μου είχε φανεί σαν κάτι βιβλία που διαφήμιζε παλιά το STAR, αλλά ευτυχώς ο m_stelios επέμενε και το ξεκίνησα και ειχε δίκιο.

Το βιβλιο βασίζεται σε έρευνες και στατιστικές για να επιχερηματολογήσει σχετικά με την διαφορετικότητα των φύλλων, αλλά και γιατι τόσα πολλά τα κάνουμε και αντιλαμβανόμεστα τόσο διαφορετικά.

Μέχρι πρότεινως ήμουν και εγώ οπαδός της άποψης ότι οι πλειοψηφία της ανδρικής και γυναικίας μαλακιας βασίζεται στο κοινωνιό σιδέρωμα που τρώμε από μικρά, αλλά διαβάζοντας τελευταία διάφορα μεταξύ άλλων και αυτό το βιβλίο τείνω να ισχυροποιήσω την πεποιήθηση μου ότι για τα περί ίσότητας των φύλλων, τρεις λαλούν και δυο χωρεύουν. Ανέκαθεν υποστήριζα οτι οι φεμινίστριες είναι κουκουρούκου καθώς δεν μπορούν καν να αντιληφθούν τι σημαίνει ισότητα καθώς όπως και να το κάνουμε η φυσιολογία ειναι τόσο διαφορετικά που γενικώς δεν γίνεται να έχεις απόλυτη ισότητα, και φυσικά σε κάποια πράγματα διαπρέπουν οι άνδρες και σε κάποια οι γυναίκες. Φυσικά πολλές έχουν πέσει να με φάνε, αλλά ποια έχω να τους αντιπαραθέσω το βιβλίο. Προσωπικά με θεωρώ και ευτυχώς και κάποιες κοπέλες, ότι ειμαι σαφώς πιο σωστός οπαδός της ισότητας των φύλλων από την υστερική μαλακία των για την πόρωση και κατά φαντασία φεμινίστριων.

Τώρα σχετικά με το βιβλίο που αναλύει γιατι ειμαστε γενετικά προγραμματισμένοι να κάνουμε τα περισσότερα με βάση το φύλλο μας. Η απλή ετοιμολογία ειναι ότι οι κοινωνικές μας πεποιθήσεις και προσδοκίες ειναι πολλά εκατομύρια χρόνια γενετικής εξέλιξης πίσω από την αντίστοιχη τωρινή και παρόλη την μη πολιτικά ορθή τοποθέτηση, ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ να ξεχνάμε ότι στην φύση άνδρας και γυναίκα ειναι διαφορετικοί και λειτουργούν διαφορετικά.

Κυρίως το βιβλίο επικεντρώνεται στην ερωτική συνύπαρξη ανδρών και γυναικών, και πως και γιατι πράγματα που θεωρούνται αυτονόητα από το κάθε φύλλο, απλά δεν υπάρχουν για το άλλο. Ειναι μια προσπάθεια κατανόησης του αλλου φύλλου για την καλύτερη κατανόηση των συντρόφων μας, και συμφωνώ ιδιαίτερα ότι σε μια εποχή που τα έχουμε ισοπεδώσει όλα, και λίγη γνώση δεν βλάπτει μπας και σώσουμε τιποτα.

Το καλό με το βιβλιο ειναι ότι έχει μια χαλαρή νότα, και ειδικά σε κάποια σημεία έχει κάτι ατάκες που δεν μπορεί να μην σε κάνουν να χαμογελάσεις συνήθως και με διάθεση αυτοσαρκασμού. Και μάλιστα πολλές από τις καταστάσεις που περιγράφει έχουν παράγει ανέκδοτα ή ειναι παρμένα από ανέκδοτα και αυτο βοηθάει πολύ στην χαλαρώτητα και αποδοχή αυτού που λέει. Γιατι όποια και να ειναι η πόρωση, κάποια πράγματα έτσι ειναι και καλύτερα να αυτοσαρκάζεσαι παρα να τα πέρνεις σοβαρά. Μου θυμίζει σε ορισμένα σημεία τον αυτοσαρκασμό των μεταλάδων.

Όμως το βιβλιο για μένα σε ορισμένα σημεία δεν μπορεί να εξηγήσει κάποια πράγματα, που για μένα παραμένουν κοινωνικό σιδέρωμα ή αυτό που ειπε στο Matrix ο Agent Smith “ You humans thrive on misery”. Καλά όσα λέει το βιβλιο αλλά εγώ ακομα δεν μπορώ να καταλάβω την τάση που παρατηρώ καθολικά, να γουστάρουμε αυτούς που μας βασανίζουν και μας τρέχουν. Ειδικά προς το γυναικείο φύλλο, γιατι όπως εχω ξαναπει αυτό με απασχολεί, αν υποθέσουμε ότι ισχύουν όλα όσα λέει το βιβλίο περί εντικτώδης προτίμησης αυτού που θα παρέχει σιγουριά και βεβαιότητα διαμέσω της τρομερής ικανότητας αντίληψης των πραγμάτων, τότε πως ειναι δυνατόν να διαλέγουν τους μεγαλύτερους μαλάκες? Και οκ και οι άνδρες διαλέγουν τις ναζιάρες και μαλακισμένες, γιατι ειναι πάλι μαζόχες.

Αλλά σαν άνδρας μπορώ να καταλάβω και λίγο την λογική παρόλο που θα θεωρηθώ σεξιστής. Οι άνδρες, και το λέει και στο βιβλίο, κινούνται πολύ με βάση την εξωτερική εμφάνιση και την προσδοκία του σεξ. Αυτο αν το ξέρει και το έχει καταλάβει μια κοπέλα ευλογημένη, τότε θα το εκμεταλευτεί κιολας. Ο μεν άνδρας λοιπον θέλει την πιο όμορφη και φυσικά θα ανεχτεί τα τσαλίμια μιας που ξέρει ότι αυτό έχει αυτό πουλάει και αυτό την πέρνει να κάνει. Επίσης οι άνδρες ειμαστε και βλάκες και δεν καταλαβαίνουμε, αρκεί να βλέπουμε τις καμπύλες συνεπώς παίζει οι περισσότεροι να μην παίρνουμε χαμπάρι του πως έχουμε επαληθεύσει τις παροιμίες με τα καραβια και τα βουνά.

Από την άλλη μια κοπέλα που θέλει και καλά τον σταθερό, τον καλό τον άνδρα και εχει και την τρομερή ικανότητα να αντιλαμβάνεται πολλά περισσότερα πράγματα από τον άνδρα, πως ειναι δυνατόν να διαλέγει τον εν δυνάμη τυπο που θα της αλλάξει τα φώτα? Βέβαια το ρεμάλι, το αληταμπούρι, ο μεγάλος παίχτης λίγο πολύ εξασφαλίζει κάποια κριτήρια του μεγάλου κυνηγού (δεν μιλάω για καμάκι) συνεπώς αν αυτός έρχεται σε πρωτεραιότητα μπροστά σε σχέση με το πιστό και σταθερό τότε άντε οκ μπορώ να το καταλάβω. Προσωπικά θεωρώ στο συγκεκρμένο θέμα ότι και ειμαστε μαζόχες σαν ειδός στο ζωικό βασίλειο αλλά και τα πρώτυπα μας ειναι εντελώς λάθος σιδερωμένα από εποχές μάλιστα που δεν έχουν σχέση με την σημερινή κοινωνική πραγματικότητα.

Μπορώ να πω πολλά, αλλά εγώ προτείνω να τα διάβασετε μόνοι σας από το βιβλίο, γιατι ανεξαρτήτως αν συμφωνεί κανείς μαζί μου ή όχι, ανεξαρτήτως του πόσο θα συμφωνήσει ή όχι με το βιβλίο σίγουρα διαβάζοντας το θα καταλάβει πτυχές του χαρακτήρα του και αυτό που στα αγγλικά λέγεται what makes you tick.

Ο Βασιλιάς Ο Σοφός και ο Γελωτοποιός

Ειναι ο τίτλος του βιβλίου που μόλις ολοκληρωσα. Συγγραφέας ο Σαφίκ Κεσαβζί.

Παραθέτω την περίληψη του βιβλίου

Μετά από κάποια περίεργα όνειρα, ο Βασιλιάς μιας μακρινής χώρας, ακολουθώντας τις συμβουλές του Σοφού του και του Γελωτοποιού του, αποφασίζει να συγκαλέσει τον πρώτο Μεγάλο Αγώνα των Θρησκειών. Οι διαγωνιζόμενοι είναι αθλητές υψηλών επιδόσεων· τομέας τους ο αθεϊσμός και όλες οι μεγάλες θρησκείες του κόσμου. Αναζητώντας την αιώνια Ομορφιά και την απόλυτη Σοφία, θα κάνουν τα πάντα ώστε να ξεπεράσουν τον εαυτό τους και να επικοινωνήσουν με τους άλλους κινητοποιώντας όλο τους το είναι.
Τι γίνεται, όμως, όταν συναντιούνται ένας εβραίος, ένας μουσουλμάνος, ένας ινδουϊστής, ένας βουδιστής, ένας χριστιανός και ένας άθεος;
Ποιος θα βγει νικητής από αυτή την αναμέτρηση;
Ένας υπέροχος μύθος, όπου οι θρησκείες βρίσκονται στην καρδιά μιας συναρπαστικής αφήγησης

και του συγγραφέα.

O Σαφίκ Kεσαβζί γεννήθηκε στην Kένια το 1955 και ζει στην Ελβετία. Σπούδασε κοινωνικές και πολιτικές επιστήμες, θεολογία και ιστορία των θρησκειών. Σήμερα είναι πάστορας της Eκκλησίας της Mεταρρύθμισης.
Συνέγραψε το διδακτορικό του με θέμα το έργο του Mίρσεα Eλιάντε και είναι ένας από τους εμψυχωτές του Λ’ Aρζιλιέρ, το οποίο είναι το σπίτι του διαλόγου μεταξύ των θρησκειών με έδρα τη Λοζάνη.

Το βιβλίο έχει εξαιρετική ιδέα, αν και ο τίτλος ειναι εντελώς παραπλανητικός. Ο χαρακτήρας του γελωτοποιού γιά μένα ειναι ο πραγματιστής με τεράστιες δόσης κυνισμού. Το βασιλειο που αναφέρεται ειναι ουσιαστικά μια ουτοπική φανταστική κοινωνία που δυστυχώς δεν μπορεί να ξεφύγει από το θρησκευτικό παρελθόν και παρών του συγγραφέα και ειναι τουλάχιστον μια εξελιγμένη, απελευθερωμένη αλλά κυρίως πρώην χριστιανική χώρα.

Δυστυχώς υπάρχουν και άλλα λάθη του συγγραφέα οσον αφορά το θρησκευτικό του παρών. Τελευταιος και πιο σωστός μίλησε ο εκπρόσωπος του Χριστιανισμού κάτι σαν να είχε τον τελευταιο λόγο και επίσης εγώ αισθάνθηκα σε αυτον μια ανωτερώτητα την οποία και δικαιώς κατηγορεί ο αθεος στον Χριστιανισμό. Τελευταιο σφάλμα του συγγραφέα ειναι η αναφορά στον Χριστιανισμό ως η πιο τέλεια θρησκεία έστω και αν δεν ειναι η πιο αποτελεσματική.

Εγώ από το βιβλίο ομως έμαθα πολλά και διαφορά για τις διάφορες θρησκείες του κόσμου. Το θέμα ειναι οτι χωρίς καν να τις έχεις μελετήσει ξέρεις εκ των προτέρων το μεγάλυτερο τους μειονέκτημα, κάτι που επιβεβαιώνεται όταν ακούσεις καθέναν από αυτούς να μιλάει για την θρησκεία του όπως κάνουν οι εκπρόσωποι στο βιβλίο.

Πρώττο και βασικότερο δεν θεωρώ τον Ινδουισμό και Βουδισμό θρησκείες. Σε τίποτα από όσα αναφέρεται μέσα στο βιβλίο δεν θα διαφαίνεται η θεία υπόσταση, και γιαυτο όπως και πριν πιστεύω οτι ειναι απλά Ιδεολογίες. Και γιαυτο τις θεωρώ σαφώς ανώτερες από τις τρεις μονοθειστικές θρησκείες τον οποίο το εγγενές ελάττωμα τους ειναι η στηριξη του θείου στοιχείου τους με ιστορικά στοιχεία και άλλα καλά.

Για μένα το θείο, είναι απλά μια υποκειμενική έννοια. Ειναι ελεύθερη επιλογή να αισθάνεσαι το θείο όπως ακριβώς γουστάρεις όσο γελοιο κουφό και ανυπόστατο να φαινεται στον άλλον. Η μαζοποιήση προς κάτι εννιαίο και συγκεκριμένο ειναι η πηγή του ελατώματος αλλά και δυναμης κάθε θρησκείας. Κάθε πραγματικά θρησκευόμενος θα έπρεπε αξιωματικά να παραδεχτεί ότι εφόσον αυτο το κορυφαίο δόγμα του μιλάει για αγάπη και ελευθερίες και άλλα, τότε το θειο που δεν στοιχειωθετείτε δεν μπορεί να κανονικοποιηθεί και να μαζοποιηθεί στα πλαίσια μιας θρησκείας, αναιρώντας έτσι πλήρως την και καλά αγνότητα μιας θρησκείας. Δηλαδή η ίδια η υπόσταση της και ο τρόπος λειτουργίας της ειναι και τα χάρτινα της θεμέλεια που στηρίζεται στον φόβο του κάθε ανθρώπου όσο και αν οι εκπρόσωποι της δεν θέλουν να το παραδεχτούν. Πέρα από το θειο, κάθε μια από αυτές τις θρησκείες ειναι μια ιδεολογία, γενικώς κοινή και με πρακτικές που έχουν γεννηθεί με βάση τις ανάγκες επιβιώσης της κοινωνίας τους. Μέχρι εδώ θα ήταν όλα καλα, αλλα με το που βάζουν το δική τους εννιαία αλάνθαστη ερμηνεία του θείου για να δώσουν βάση στην ιδεολογία τους, έχουν απλά χάσει το παιχνίδι και φυσικά έχουν γινει κατώτερες μιας σκέτης ιδεολογίας.

Προσωπικά δέχομαι την ερμηνεία και αποδοχή του θειου σε προσωπικό επίπεδο σαν κάτι αγνό. Η εκμετάλευση ομως αυτής της ερμηνείας, μαζοποιήση της ξεφτυλίζει την έννοια του αγνου και υποβιβάζει αυτή την ελεύθερη επιλογή να μην πω σε τι. Και φυσικά αυτο ειναι το μεγαλύτερο πάτημα κάθε άθρησκου. Και μετά βέβαια υπάρχουν και όλα τα άλλα που βασιζονται στο “κοιτα λίγο τριγυρω σου και την ιστορία” και άσε τα παραμύθια.

Μια θρησκεία ειναι παρακλάδι της ιδεολογίας, που για να αποκτήση ισχυ και κύρος δίνει θεία υπόσταση στίς θέσεις της. Το κύρος και η αποδοχή χρειάζονται για ένα και μονο λόγω, αυτόν της εξουσίας και δυναμης.Ίσως παλιά και για την αποδοχή από τον δυστυχως αγράμματο λαό για πιο αποτελεσματική διαβίωση. Γιαυτο και οι θρησκείες για μένα ειναι η χειρότερη εφεύρεση του ανθρώπου και έχει καταδυναστεύσει τα ελεύθερα πνεύματα αιώνες τώρα. Ίσως ξεκινησε με όλη την καλή διαθεση αλλά γνωρισμά του ανθρώπου ειναι να εκμεταλεύεται κάθε τι προς ώφελός του. Αντι να μορφώσουν τον λαό και να τον πείσουν απλά εκμεταλευτήκαν την αδυναμία του να κατανοησει το οικείο του χώρο και τον θάνατο. Δεν ειναι οτι δεν τους βόλεψε κιολας όλους αυτούς τους ιερείς που τόσο σφαζόντουσαν για τον ποιμνιο τους ή όπως αλλιώς λέγεται σε κάθε θρησκεία.

Στο βιβλιο μέσα έχει μια εξαιρετική έκφραση που αφορά όλους μας ανεξαρτήτως θεματολογίας θρησκειών.

Υπάρχουν τριών ειδών ψέματα. Τα μεγάλα, τα μικρά και και οι στατιστικές.

Ψηνομαι χοντρά πάντως να στέιλω επιστολή στον συγγραφέα καθώς μέσα από το βιβλιο του ζητάει τα σχόλια των αναγνωστών του. Στην επιστολή θα αναφέρω τα λάθη του, που δυστυχως αποκαλύπτουν εμπάθεια που 100% έχει κάθε θρηκευόμενος όσο και αν προσπαθεί να ξεφύγει από αυτήν. Άλλωστε πως να στηρίξεις κάτι που στο πρώτο σωστό τοποθετημένο ορθολογικό επιχείρημα πέφτει σαν χάρτινος πύργος χωρίς να βάλεις εμπάθεια. Επίσης μιας και φαινεται ανοιχτός, αν το κάνω θα του στείλω και την αποψη μου για την θρησκεία.

Ένας 100% άθρησκος. Όχι άθεος αλλά σιγουρα άθρησκος.

Η ράβδος του Ευκλείδη

Μόλις τελειωσα την ράβος του Ευκλείδη του Jean-Pierre Luminet. Ενα τέλειο ιστορικο μυθιστορηματικό βιβλίο.

Παραθέτω την περιγραφή

Το 642 μ.Χ. ο Άραβας στρατηγός Αμρ παίρνει εντολή από το χαλίφη Ομάρ να καταλάβει την Αλεξάνδρεια και να κάψει την πλούσια συλλογή βιβλίων που υπάρχει στη Βιβλιοθήκη της, με το επιχείρημα ότι τα βιβλία βλάπτουν τα συμφέροντα του Ισλάμ.
Ο Αμρ όμως δεν είναι μόνο ένας σκληροτράχηλος στρατηγός. Είναι ονειροπόλος, ποιητής και διανοούμενος, ένας ευγενής που θεωρεί έγκλημα να καταστραφεί αυτός ο μοναδικός πλούτος γνώσεων.
Στην αντίθεσή του αυτή στις εντολές του Ομάρ, θα βρει συμπαραστάτες τρία πρόσωπα: τον Ιωάννη το Φιλόπονο, ένας χριστιανό φιλόσοφο και γραμματικό, την όμορφη Υπατία, μαθηματικό και μουσικό, και τον Ραζή, έναν Εβραίο γιατρό. Θα του διηγηθούν τη ζωή επιστημόνων, ποιητών και φιλοσόφων, οι οποίοι έζησαν και εργάστηκαν στη Βιβλιοθήκη: του Ευκλείδη αλλά και του Αρχιμήδη, του Αρίσταρχου του Σάμιου και τόσων άλλων.
Οι τρεις τους προσπαθούν να πείσουν το στρατηγό να μάθει για το περιεχόμενο των βιβλίων πριν τα ρίξει στην πυρά. Θα καταφέρουν να τον πείσουν τελικά να μην κάψει το ναό της σοφίας, τη μεγαλύτερη βιβλιοθήκη της αρχαιότητας;
Η Ράβδος του Ευκλείδη είναι ένας φόρος τιμής που αποτίει ένας σύγχρονος αστρονόμος και ποιητής στους Αλεξανδρινούς προγόνους του, στους οποίους οφείλουμε την πρώτη εικόνα του δικού μας ουρανού, μια εικόνα ενός απέραντου σύμπαντος, που είναι εντούτοις μετρήσιμο.
Ο Ζαν-Πιερ Λουμινέ, αφηγούμενος το εξαιρετικό πεπρωμένο αυτών των μεγάλων πνευμάτων της αρχαιότητας, χειρίζεται μια γραφή στην οποία εναλλάσσονται το επικό ύφος, η μυθιστορηματική πλοκή και η φιλοσοφική διήγηση.

Το βιβλίο ειναι βασικά μια ιστόρική αναδρομή της βιβλιοθήκης της Αλεξάνδρειας και κάποιες φιλοσοφικες αντιπαραθέσεις μεταξύ 4 διαφορετικών εκπροσώπων θρησκειών, του χριστιανισμού, του εβραισμού, του ισλαμισμού αλλά και της πλευράς κανενός από τις τρεις. Οι τρεις πρεσβευτές της εκάστοτε θρησκείας ομως δεν ειναι κολημένοι αλλά πραγματικα ανοιχτόμυαλοι ή τουλάχιστον με την τάση να ακούσουν και το ξένο, όπως πολύ σωστά αναφέρει στο βιβλίο σαν κάτι που πρέπει να χαρακτηρίζει ένα άνθρωπο.

Το μυθισταρηματικό του μέρος, αν και δεν ειμαι αυτής της φάσης, ήταν πάρα πολύ καλό και θα έλεγε στο τέλος (SPOILER ALERT αν δεν ξέρεις ιστορία) που κάψανε τα βιβλία, με μελαγχόλησε. Πραγματικά το βιβλίο κατάφερε να με συνδέσει συναισθηματικά με όλο το οικοδόμημα της βιβλιοθήκης της Αλεξάνδρειας.

Για μια ακόμη φορά διαφαίνεται το πως οι θρησκείες, όλες οι θρησκείες όμως, μονο κακό έχουν κάνει στην ανθρωπότητα καθώς στην κατηγορία τους δεν επικρατους οι ανοιχτόμυαλοι αλλά οι πιο φανατισμένοι που θέλουν το κακό σε οτιδήποτε λάμπει περισσότερο, πόσο μάλλον όταν λάμπει δια της αξιοκρατικής και αντικειμενικής αξίας του.

Ο Αστάθμητος Παράγων στην Ιστορία

Ο αστάθμητος παράγων στην ιστορία του Eric Durchmied ειναι το τελευταιο βιβλίο που διαβασα. Το αγόρασα με συστάσεις πολεμικής ιστορίας και ανάλυσης καθώς οι περιγραφές ειναι βαρετές και από ένα βιβλίο θέλω κυρίως να μάθω και κάτι.

Το συγκεκριμένο βιβλίο ασχολείται με αυτό που αποκαλούσε η παρέα μου σαν random encounter σε διάφορες μάχες στην ιστορία της ανθρωπότητας και πως τελικά αυτός ο παράγων επηρέασε την μάχη. Πολύ ενδιαφέρουσα ιδέα όμως η προσέγγισή του ήταν απογοητευτική. Κάθε ανάλυση ξεκινάει με μια περιγραφή της μάχης σαν να βρισκόσουν μέσα της, τύπους πύλες της φωτιές αλλά σαφώς υποδεέστερη. Προσωπικά δεν αντιλαμβάνομαι και ιδιαίτερα ενα χώρο από τις περιγραφές τυπου το βουναλάκι εκει πάνω δεξία ή με ονομασίες καθώς είμαι περισσότερο οπτικός τύπος. Σε κάθε περίπτωση μετά από ένα ατελειώτο μπλα μπλα, τελειώνει την ιστορία και έρχεται η ανάλυση μισής σελίδας του τύπου…

Αν όμως …….

Και μετά ακολουθεί μια πολύ συντομη ανάλυση της κοινωνικής και πολιτικής κατάστασης που οδηγούσε στην μάχη και φυσικά τι έγινε μετά την μάχη. Δηλαδή αν και το τυπάκι ισχυρίζεται οτι κάνει ανάλυση των μαχών, απλά περιγράφει μαχες και πετάει και μια τεχνοκρατική σουπα. Οι περιγραφές υπόκεινται στην σφαίρα της περι ορέξεως κολοκυθόπιτα, αλλα η τεχνική ανάλυση είναι απίστευτα λακωνική και ελλειπής. Το εντυπωσιακό “Αν όμως…” ειναι απλά στάχτη στα μάτια, και εφέ για παιδάκια για να μην πω χειρότερα. Ασε που τα περισσότερα αν ομως απλά δεν υπάρχουν σαν παράμετροι.

Συνεπώς το βιβλιο ειναι μουφα, ειδικά αν ψάχνεις να διαβάσεις κάτι με σοβαρή τεχνική ανάλυση.

Το σκακιστικό αυτόματο

 

Το άλλο βιβλιο που διάβασα στις διακοπές μου ήταν αυτό του τίτλου του Ρόμπερτ Λερ. Καταρχήν κάτι που δεν φαίνεται ή εγώ λόγω της συνταγής εγκέφαλος σε ζελέ, η ιστορία βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα όπως λέει και στον επίλογο.

Μέτριο το βιβλίο καθώς το πραγματικό σενάριο είναι οι πρώτες 100 σελίδες και μετά το κουράζει σε μπουμπλε μπούμπλε και ιστορίες τύπου αρλεκιν μεταξύ των ηρώων χωρίς γενικά κάποιο ενδιαφέρον πέρα από αυτό της περιέργειας για το τι σκατά έγινε, μιας και το βιβλίο ξεκινά περίπου με το τέλος.

Σε τέτοιου τύπου (έχουν και κατηγορία που δημιουργησε και εδραίωσε νομίζω ο κώδικας Da Vinci) βιβλία το Οκτώ της Katherine Neville παραμένει το καλύτερο που έχω διαβάσει.

Τώρα έχω άλλα δύο ένα εκ των οποίων της Katherine Neville.

Η αέναη ευφορία

Ναι διαβάζω που και που και κανένα βιβλίο, αρκεί να μην με Ζζζζζζζ στις περιγραφές αν και οι πύλες της φώτιάς ήταν και γαμώ τα βιβλία. 

Στις πρόσφατες διακοπές μου διάβασα δύο βιβλία ένα εκ των οποίων είναι το

Η αέναη εφορία

δοκίμιο για το καθήκον της ευτυχίας

του Πασκαλ Μπρυκνερ

 

 

 

Ανάμεικτα τα συναισθήματα. Καταρχήν λέει πολλά και καλά αλλά σε ορισμένα σημεία το κουράζει αδερφέ και ξεφεύγει χάνοντας το δίκιο του για μένα. Δηλαδή μακρυγορεί χωρίς λόγο, ίσα ίσα για να ενισχύσει και αν δικαιώσει κάτι στο οποίο έχει ήδη δίκιο. Εϊναι σαν ένας μαθηματικός να γράφει 10 τόνους εξισώσεις και μαλακίες για να αποδείξει μια σχέση μια γραμμής. Γκρρρρρ γιαυτό με τσαντίζουν τα βιβλία. Μπλα μπλα μπλα και ακόμα περισσότερα μπλα και τελείωνε μεγάλε, νυχτώσαμε.

Όμως για μένα αυτό το βιβλίο είναι υποχρεωτικό για όλους αυτούς της κοινωνίας και τα χώνει ιστορικά στον άνθρωπο και στις θρησκείες ειδικά στον χριστιανισμό καθώς επίσης και στην σύγχρονη μόδα τον βουδισμό. Το βιβλίο είναι γεμάτο ατάκες που θα ήθελα να γράψω σε φόρουμ και μπλογκς γιαυτό και δεν θα γράψω κανένα καθώς δεν έχει νόημα. Πέρα από το θρησκευτικό χώσιμο, το οποίο δεν γίνεται αντιθρησκευτικά αλλά όπως κράζει και όλες τις μόδες συμπεριφορών και όλους όσους ικανοποιούνται από την ένταξη σε μια μάζα, το βιβλίο μάρεσε (και δεν μάρεσε) επειδή είναι όπως λέει εμέσως πλην σαφώς ένα ατελείωτο χώσιμο σε πράγματα που ανα περιόδους θεωρούμε τόσο δεδομένα ενώ μόνο αυτό δεν είναι.

Επίσης μάρεσε γιατί είναι από τα λίγα πράγματα, που έχουν την επιχειρηματική λογική να μου την πουν και εμένα όσο ψωνιστικό και αν ακούγεται. Βέβαια στο βιβλίο δεν μαρέσει η ισοπεδωτική πορεία που ακολουθεί για όλα χωρίς γενικά να παρουσιάζει αντιπροτάσεις πέρα από το τέλος που ουσιαστικά λέει ότι αν θες να είσαι ευτυχισμένος , γράψε στα από τέτοια σου την έννοια ευτυχία που συμφωνώ απολύτως. Πέρα από αυτό όμως καλό είνα να το διαβάσουν τα σύγχρονα πρόβατα που αποτελούν μέλη αυτής της κοινωνίας κατευθυνόμενων ηλιθίων μπας και καταλάβουν λίγο τι τους γίνεται.

Έχει ένα αντιμερικανισμό αν μπορείς να το πείς αλλά καμιά σχέση με τους ηλίθοιυς που είναι σε όλα αντι- αμερικάνοι και μετά τρέχουν και καταναλώνουν οτιδήποτε αντιμερικάνικο. Τα χώνει στην σύγχρονη υπερδύναμη και στο πως πολιτισμικά έχει καταφέρει να κάνει ότι έκανε σε παγκόσμιο επίπεδο, αλλά ανανγωρίζει και κάποια θετικά σε σχέση με την πρώην κολυμένοι ευρώποι.

Αναλύει όχι σαν λεξικό αλλά σαν βιβλίο ζωης όρους όπως η χυδαιοότητα, και ο τρόπος που το κάνει είναι για μένα το πιο σημαντικό του τμήμα, γιατί σου ανοίγει λίγο τα μάτια για τους μηχανισμούς των κοινωνίων που ούτε καν τους πέρνουμε χαμπάρι.

Το μεγάλο του κακό είναι ότι λέει απίστευτα πολλά, σε σημείο που τελικά χάνεις την ουσία. Σε πόσα σημεία αναγνώρισα το χώσιμο προς τον χαρακτήρα μου αλλά ειλικρινά δεν τα θυμάμαι. Ίσως αυτό να γίνεται και από το ατελείωτο μπλα μπλα μπλα και την τάση του βάλε και αυτό και αυτό και αυτό που τελικά ξεχνάς τι έλεγε. Είναι λες και ο τύπος ήθελε να μου αποδείξει ότι έχει διαβάσει τον κώλο του, και επιπλεόν τα θυμάται όλα και μάλιστα κάθετι και από ποια πηγή είναι.

Θαυμάζω το γεγονός ότι γενικά, το μικρότερο χώσιμο έπεσε στους αρχαίους και αυτό γιατί όπως είπε σε αντίθεση με μας είχαν σοφία, κάτι που εμείς δεν έχουμε από την στιγμή που παραβίασαμε την ισορροπία ... δεν το βρίσκω τώρα και που να το βρώ μέσα στον χαμό που γίνεται.

Τέλος περιλιπτικά να πω δύο πράγματα.

1. Πόσο μεγάλη ταινία υπήρξε το Matrix και πόσο κουφιοκέφαλοι είναι οι κουλτουριάρηδες και οι ηλίθιοι που δεν την κατάλαβαν. Το βιβλίο είναι μεταγενέστερο της ταινίας και ουσιαστικά για μένα λέει ότι είπε σε μια ατάκα στην ταινία μέσα ο Agent Smith στον Morpheus όταν τον ανέκρινε. Του είπε ότι η πρώτη προσπάθεια του Μάτριξ ήταν όλοι οι άνθρωποι να είναι τρισευτυχισμένοι και ότι αυτή η προσπάθεια απέτυχε παταγωδώς καθώς το ανθρώπινο είδος Thrives on its Misery. Να είναι καλά τα απίστευτα εφέ που είχε και οι ηλίθιοι που θεωρούνται σήμερα από τα παραπάνω πρόβατα ως κουλτουριάδες ούτε καν πήραν χαμπάρι τι έλεγε. Αδύνατον ταινία με περιπέτεια και εφέ, να έχει να πει και κάτι. Και δεν είπε απλά. Καλύτερα έτσι, της έδωσαν και μεγαλύτερη αξία, που δεν άρεσε στους δήθεν.
2. Τίποτα καλό δεν γίνεται χωρίς το αντίστοιχο κακό και ανάποδα (χμμμμ όμως), κάτι το οποίο εξηγώ σε όλους τους δεν κάνω τίποτα, δεν ρισκάρω και μένω στάσιμος μια ζωή που βασιλεύουν σε αυτό το κόσμο, αλλα ειδικά στην Ελλάδα που την ζω και ξέρω.
3. Με το που πιάσεις τον στόχο ευτυχία αυτός αυτομάτως εξαφανίζεται και μαζί και η ευτυχία που θεωρούσαμε οτι θα έχουμε. Αυτό είναι και το σημαντικότερο και γιαυτό και καταλήγει στο αν θες να είσαι ευτυχισμένος ξέχασε ότι υπάρχει και στο τέλος ο λογαριασμός μετράει.

 

 

Ένα από τα πράγματα πάντως για τα οποία με έχει βάλει σε σκέψεις είναι να σταματήσω να γράφω το μπλογκ τουλάχιστον για τα προσωπικά που έτσι και αλλιώς δεν το κάνω, μια και τα χώνει πάρα πολύ στους κρατάω ημερολόγιο και δίκιο έχει να σας πω. Ελπίζω να μην γράφω πολλά προσωπικά. Μάλλον θα περιοριστώ στα κράζω, και ενδιαφέντα του κόσμου έστω και αν αυτά προέρχονται με αφορμή μια προσωπική εμπειρία όπως διαβάζω ένα βιβλίο ή πήγα σινεμα. Αλλά σίγουρα το ποστ των διακοπών για τα Κύθηρα θα είναι για τα Κύθηρα αυστηρά.

Οικονομικοί Δολοφόνοι

Διαβάζω ένα απίστετο βιβλίο από σήμερα με τίτλο "Εξομολογηση ενός οικονομικού δολοφόνου". Είναι πρακτικά η αυτοβιογραφία του John Perkins που όπως και ο ίδιος λέει επαγγελόταν την ιδιότητα του Οικονομικού Δολοφόνου, μιας ειδικής κατηγορίας κατασκόπων που δρούσαν με μοναδικό στόχο την εδραίωση των αμερικανικών συμφερόντων σε παγκόσμια κλίμακα.

Δυστυχώς δεν μπορώ να βρω link για το βιβλίο αυτό αλλά έχοντας διαβάσει καμιά 60ρια σελίδες έχω πορωθεί. Και να σκεφτείς ότι δεν διαβάζω βιβλία καθώς δεν μαρέσει η λογοτεχνία και οι ατελείωτες περιγραφές. Αυτό το βιβλίο όμως έχοντας περιγραφές καταφέρνει να σου κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον κυρίως από το αφηγηματικό του στιλ, αλλά και τις γνώσεις που σου προσφέρει. Έτσι για να ξέρουμε και σε ποιο πλανήτη ζούμε.