ΑΥΡΙΟ ΤΙΜΑΤΑΙ Η ΜΝΗΜΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΙΑΚΩΒΟΥ.

Το μεγάλο θαύμα της διάσωσης αεροπλάνου από τον Άγιο Ιάκωβο, όπως το διηγείται ο Έλληνας επιβάτης του.

             ΑΥΡΙΟ ΤΙΜΑΤΑΙ Η ΜΝΗΜΗ 

                   ΤΟΥ  ΑΓΙΟΥ ΙΑΚΩΒΟΥ

            "Σε ένα από τα ταξίδια μου στην Νέα Υόρκη χτυπήθηκε από κεραυνό το αεροπλάνο. 

      Ράγισε το παρμπρίζ από το πιλοτήριο.  

    Πετούσαμε στα 37.000 πόδια. 

     Πεφταμε. 

     Δεν πρόλαβα να πω το Πάτερ ημών. Έβγαλα από την τσέπη μου τις δύο εικονιτσες.

 Άγιε μου Δαβίδ..

Άγιε μου Γέροντα Ιάκωβε, 

βοηθήστε μας. 

Πεθαίνουμε.. 

Τότε,Τον είδα από το παράθυρο .

 Ο Άγιος Γέροντας Ιάκωβος πετούσε δίπλα μου. Το ράσο ανέμιζε από τη σφοδρότητα του ανέμου. Κρατούσε με τα χέρια Του το αεροπλάνο. Το προσγείωσε. Όταν κατεβήκαμε όλοι οι επιβάτες σώοι και αβλαβείς, κανείς δεν το πίστευε.

 " Άγιο είχαμε",  μας έλεγαν όλοι.

 Ναι είχαμε Άγιο! Είχαμε τον ιερό Βλαστό του Λιβισίου , Μικράς Ασίας. 

Τον Άγιο Γέροντα μας Ιάκωβο Τσαλικη, τον Θαυματουργό."

Δημήτρης Δραγατσίκας , κάτοικος Αμερικής.

ΘΑΥΜΑ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΣΤΟΝ ΔΗΜΗΤΡΗ!!!

ΘΑΥΜΑ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΣΤΟΝ ΔΗΜΗΤΡΗ!!!

 ΠΡΙΝ ΑΠΟ λίγο καιρὸ ἕνας ἄνθρωπος ἀπὸ τὴ βόρεια Ελλάδα, ὁ Δημήτριος, ἔλαβε τὴν ἰαματικὴ ἐπέμβαση τῆς Θεοτόκου ἐνῶ ἔπασχε ἀπὸ σοβαρῆςμορφῆς καρκίνο στὴ σπλήνα και στο στομάχι. 

Βλέποντας, ὅμως, ἡ Παναγία τη συντριβὴ καὶ τὴ μετάνοιά του, ἐμφανίστηκε στὸν ὕπνο του καὶ τοῦ παρήγγειλε:

«Θὰ σὲ κάμω τελείως καλά, ἀλλὰ ἐσὺ νὰ μοῦ

Φέρεις στὴν Ἰβήρων, στὸ παρεκκλήσι μου, τὸ λάδι τῆς

χρονιᾶς. Καὶ μετά, στη λιτανεία μου, τὴν ἄλλη μέρα

τοῦ Πάσχα, θὰ ἔρθεις να λάβεις μέρος. Ὅμως, πρόσεξε! Θα καθίσεις τελευταῖος, ὄχι πρῶτος!»

Μὲ τὸ παράγγελμα αὐτὸ διαπιστώνουμε πόσο

ἀγαπᾶ καὶ προτιμᾶ ἡ Θεοτόκος τὸ τελευταῖο, τὸ

ἔσχατο, τὸ ἐλάχιστο, τὸ ταπεινό, τὸ σιωπηλό, τὸ ἀφανές, τὸ ἀπαρατήρητο, τὸ ἀσήμαντο, τὸ περιφρονημένο... Διότι καὶ Ἐκείνη, μὲ τὴ θέλησή Της, ταπεινή, σιωπηλὴ καὶ ἀπαρατήρητη στάθηκε.

«Χαῖρε ἡ ἐν σιωπῇ τὸν Θεὸν ἀνυμνοῦσα,

Χαῖρε ἡ τὸν Δεσπότην ἀσπόρως τεκοῦσα!»

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΊΑ.  ΠΑΤΉΡ ΔΙΟΝΎΣΙΟΣ ΤΑΜΠΑΚΗΣ.ΝΑ ΑΓΙΑΖΕΙΣ ΝΆ ΚΑΤΑΛΑΓΙΆΖΕΙΣ

ΘΑΥΜΑΣΤΟ ΓΕΓΟΝΟΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΓΙΟ ΜΗΝΑ!!!

 

Θα θέλαμε να ευχαριστήσουμε τον Άγιο Τριαδικό Θεό και τον Άγιο Μεγαλομάρτυρα Μηνά διότι εχθές ανήμερα στη γιορτή του Αγίου, ο σύζυγος μου γλίστρησε στις σκάλες και έπεσε με την πλάτη στη γωνία ενός σκαλοπατιού χτυπώντας με δύναμη στη μέση του. Υπήρξε μέγας κίνδυνος να πάθει κατάγματα στην σπονδυλική στήλη ή ακόμη και να παραλύσει… Αλλά ω του θαύματος!

Μόνο ένα μεγάλο αιμάτωμα σαν όγκος ο οποίος θα φύγει, μας είπαν οι γιατροί. Οι ακτινογραφίες δεν έδειξαν κανένα κάταγμα ἢ σπάσιμο. Το πρωί βρισκόταν στην Θεία Λειτουργία και είχε κοινωνήσει. Τον φύλαξε ο καλός Θεός και ο Άγιος Μηνάς!

Δόξα τω Θεώ!

«Όλα θα πάνε καλά» ή η Θαυμαστή διάσωση ανθρώπου από τον γέροντα Γαβριήλ!!!!!!

 

«Όλα θα πάνε καλά» ή η Θαυμαστή διάσωση ανθρώπου από τον γέροντα Γαβριήλ

Ειρήνη Κριχέλι

 

Πριν από μερικά χρόνια, είχα να αντιμετωπίσω στο Υπουργείο Δικαιοσύνης μια δύσκολη υπόθεση, στην οποία με βοήθησε πολύ ο πατήρ Γαβριήλ (Ουργκεμπάτζε). Και τώρα που μου παρουσιάστηκαν παρόμοια προβλήματα, απευθύνθηκα και πάλι σε αυτόν τον καταπληκτικό άγιο για βοήθεια. Καθ' οδόν προς το Υπουργείο γνώρισα, με την Πρόνοια του Θεού, μια πιστή γυναίκα που πήγαινε και αυτή εκεί για παρόμοια υπόθεση. Πιάσαμε κουβέντα και μου είπε ότι ευλαβείται πολύ τον γέροντα Γαβριήλ. Η γυναίκα αυτή μου μίλησε για τη βοήθεια του πατέρα Γαβριήλ στη ζωή της. Συγκλονίστηκα τόσο πολύ από την ιστορία της που, με την άδειά της, αποφάσισα να την καταγράψω και να την μοιραστώ με τους αναγνώστες. Μεταφέρω πιστά την αφήγησή της:

 

 

 

Τη δεκαετία του 1990, η οικογένειά μου – ο σύζυγός μου, εγώ και το μικρό μας παιδί – αναγκαστήκαμε να εγκαταλείψουμε δυστυχώς την πατρίδα μας, την Αμπχαζία. Ως πρόσφυγες, πήγαμε στη Ρωσία, όπου εγκατασταθήκαμε στη Δημοκρατία Κόμι. Εκεί γεννήθηκε το δεύτερο παιδί μας. Τα παιδιά μεγάλωναν, η ζωή μας γινόταν καλύτερη και ξαφνικά ανακάλυψα ότι ήμουν έγκυος στο τρίτο παιδί. Και όλα θα ήταν μια χαρά, αλλά οι γιατροί που παρακολουθούσαν την εγκυμοσύνη άρχισαν να με τρομοκρατούν. Μου είπαν ότι το παιδί έχει πολύ σοβαρές ανωμαλίες και είναι απαραίτητο να γίνει επειγόντως έκτρωση. Οι γιατροί επέμεναν, αλλά εγώ δεν ήθελα να κάνω έκτρωση, ούτε για ιατρικούς λόγους, και, ως τελευταία ελπίδα, αποφάσισα να πάω στην εκκλησία και να προσευχηθώ στον Θεό για βοήθεια. Εκείνη την εποχή, στην πόλη που ζούσαμε, μόλις που είχε χτιστεί η πρώτη εκκλησία. Και εγώ, που δεν είχα πάει ποτέ πριν στην εκκλησία, πήγα εκεί και άρχισα να ζητώ από τον Θεό να με βοηθήσει να μην διακόψω την εγκυμοσύνη και να γεννήσω ένα υγιές μωρό.

 

Μετά την προσευχή, αισθάνθηκα πολύ πιο ήρεμη και άναψε η ελπίδα μου ότι όλα θα πάνε καλά. Σταμάτησα να πηγαίνω στους γιατρούς, οι οποίοι εξακολουθούσαν να επιμένουν στην έκτρωση. Πήγαινα όμως τακτικά στην εκκλησία, προσευχόμουν, και ως αποτέλεσμα γέννησα ένα απόλυτα υγιές μωρό. Καθώς έμπαινα ενεργά στη ζωή της Εκκλησίας, έμαθα για τους αγίους, συμπεριλαμβανομένων των Γεωργιανών αγίων, ένας από τους οποίους ήταν ο πατήρ Γαβριήλ (Ουργκεμπάτζε). Λίγα χρόνια αργότερα, όταν μετακομίσαμε στη Γεωργία, ο γέροντας ήταν ήδη ένας από τους πιο αγαπητούς μου αγίους και συχνά προσευχόμουν σε αυτόν.

 

Έχει περάσει πολύς καιρός από τότε. Μια μέρα, πήγαινα στη δουλειά ακολουθώντας γνωστό δρόμο, και, καθώς διέσχιζα το δρόμο, προς μεγάλη μου έκπληξη, είδα ακριβώς μπροστά μου τον γέροντα Γαβριήλ, ακριβώς όπως τον είχα δει στην εικόνα, μόνο που τα μάτια του δεν ήταν καστανά, όπως ήταν στην πραγματικότητα, αλλά μπλε. Ο πατήρ Γαβριήλ με κοίταξε και μου είπε: «Όλα θα πάνε καλά». Και πρόσθεσε: «Εσύ έχεις τρία παιδιά, ενώ εγώ έχω τέσσερα».

 

 

Ακούγοντας τα λόγια του αγίου, πάγωσα στη μέση του δρόμου και δεν κοίταζα καθόλου γύρω μου, και ο γέροντας μου επέστησε την προσοχή: «Πρόσεχε το αυτοκίνητο». Παρακολούθησα προς τα πού στρεφόταν το βλέμμα του και είδα ένα αυτοκίνητο, έκανα μερικά βήματα για να το αποφύγω, αλλά όταν γύρισα, δεν υπήρχε κανείς δίπλα μου. Ο γέροντας λες και είχε εξαϋλωθεί στον αέρα! Συγκλονισμένη, στάθηκα για λίγο σε ένα σημείο, και μετά συνέχισα το δρόμο μου. Προσπαθούσα να καταλάβω γιατί ο Κύριος μου είχε στείλει τον γέροντα ακριβώς εδώ, στη μέση του δρόμου, και τι σήμαιναν τα λόγια του ότι «όλα θα πάνε καλά».

 

Βέβαια, το νόημα των λόγων του «εσύ έχεις τρία παιδιά, ενώ εγώ έχω τέσσερα», το κατάλαβα σύντομα. Αφού θα έπρεπε να είχα τέσσερα παιδιά, αν δεν είχα κάνει την πρώτη έκτρωση. Όπως μαρτυρούσαν όσοι τον γνώριζαν, ο σοφός γέροντας, στη διάρκεια της ζωής του, συχνά προσπαθούσε να υποδεικνύει στον άνθρωπο τις αμαρτίες που είχε διαπράξει, και τις οποίες απέδιδε στον εαυτό του. Να, και τώρα ο πατήρ Γαβριήλ προσπάθησε με αυτόν τον τρόπο να μου υποδείξει την αμαρτία που είχα διαπράξει πριν από πολύ καιρό.

 

Πέρασε ένας μήνας από τότε που μου εμφανίστηκε ο γέροντας. Κάθε φορά που περπατούσα σε αυτόν τον δρόμο από και προς τη δουλειά, αναπολούσα τη συνάντησή μου μαζί του. Ξαφνικά μια μέρα είδα, στο σημείο όπου μου είχε εμφανιστεί ο γέροντας, έναν πολύ άσχημα παραμορφωμένο στύλο και κοντά του ένα δέντρο στην ίδια κατάσταση στην άκρη του δρόμου, και κάτω στο χώμα κάτι μεταλλικά κομμάτια. Ρώτησα τους περαστικούς τι είχε συμβεί εδώ, και μου είπαν: «Έγινε ένα τρομερό δυστύχημα, όπου ένας άνδρας έχασε τον έλεγχο του αυτοκινήτου του με αποτέλεσμα να πέσει με μεγάλη ταχύτητα πάνω στον στύλο και στο δέντρο που βρισκόταν δίπλα του. Πιθανόν, όλοι όσοι βρίσκονταν στο αυτοκίνητο σκοτώθηκαν, γιατί είναι αδύνατο να επιβιώσει κανείς μετά από ένα τέτοιο δυστύχημα». Πένθησα τους νεκρούς και πήγα στο σπίτι μου.

 

Φτάνοντας στο σπίτι, έμαθα τρομοκρατημένη ότι ο ανιψιός μου, για τον οποίο ανησυχούσα πολύ τον τελευταίο καιρό και για τον οποίο προσευχόμουν έντονα σε όλους τους αγίους, συμπεριλαμβανομένου του αγαπημένου μου γέροντα Γαβριήλ, είχε πάθει ένα τρομερό δυστύχημα. Αμέσως θυμήθηκα το δυστύχημα στον τόπο, όπου είχα συναντήσει τον γέροντα, και όλα μέσα μου πάγωσαν.

 

– Μήπως σε εκείνο το σημείο είχε γίνει το δυστύχημα; – ανέφερα την οδό.

 

– Ναι, μου απάντησαν.

 

– Και ο ανιψιός μου; – ρώτησα με μεγάλο φόβο.

 

– Δόξα τω Θεώ, αυτός είναι καλά, αλλά το αυτοκίνητο είναι μια μάζα! Ο ίδιος και εμείς απορήσαμε για το πώς κατάφερε να σωθεί, γιατί μετά από ένα τέτοιο δυστύχημα δεν είχε καμία πιθανότητα να επιβιώσει!

 

Μου ήρθε η φώτιση: να για ποιο λόγο συνάντησα τον γέροντα Γαβριήλ σε εκείνο ακριβώς το σημείο! Να τι σήμαιναν τα λόγια του: «Όλα θα πάνε καλά»! Να ποιος έσωσε τον ανιψιό μου από τον βέβαιο θάνατο!

 

Ευχαρίστησα τον γέροντα από τα βάθη της καρδιάς μου για την τόσο θαυμαστή διάσωση του ανιψιού μου και για το γεγονός ότι, προβλέποντας εκ των προτέρων τι θα συνέβαινε, με επισκέφθηκε με τη θαυμαστή του εμφάνιση και προσπάθησε να με παρηγορήσει, λέγοντας ότι όλα θα πάνε καλά με τον ανιψιό μου!

 

Άγιε πατέρα Γαβριήλ, μην μας εγκαταλείπεις. Διαφύλαξέ μας σε όλους τους δρόμους της ζωής μας, πρέσβευε υπέρ ημών!

 

Ειρήνη Κριχέλι

Μετάφραση για την πύλη gr.pravoslavie.ru: Αναστασία Νταβίντοβα

 

Sretensky Monastery

 

11/1/2024

«Γυναίκες, να υποτάσσεστε στους συζύγους σας...» Νέες μαρτυρίες για τα θαύματα του Οσίου Γαβριήλ (Ουργκεμπάντζε)

 

«Γυναίκες, να υποτάσσεστε στους συζύγους σας...»

Νέες μαρτυρίες για τα θαύματα του Οσίου Γαβριήλ (Ουργκεμπάντζε)

Κωνσταντίνος Τσερτσβάτζε

Καθ' όλη τη διάρκεια της παραμονής της εικόνας στη Μόσχα έλαβαν χώρα πολλές θαυματουργές περιπτώσεις και θεραπείες. Μια μέρα μετά τη παράκληση ήρθε κοντά μας ένα νεαρό κορίτσι με το όνομα Άννα. Ήταν γεωργιανής υπηκοότητας. Φυσικά ήταν πανευτυχής όταν είδε την εικόνα και τα λείψανα του Οσίου στο ναό. Ήταν πολύ αναστατωμένη επειδή ο συγγενής της έπρεπε να κάνει μια επείγουσα χειρουργική επέμβαση στο πόδι του. Υπήρχε μεγάλη πιθανότητα ακρωτηριασμού. Της δώσαμε ένα σκουφάκι ευλογημένο πάνω στα λείψανα του γέροντα, λάδι από τη μονή Σαμτάβρο και μια εικόνα με λείψανο. Μια εβδομάδα αργότερα ο συγγενής της χειρουργήθηκε. Φυσικά η επέμβαση ήταν επιτυχής. Το πιο ενδιαφέρον είναι ότι όταν οι γιατροί κοίταξαν το πόδι του ασθενούς πριν από την επέμβαση, έμειναν έκπληκτοι. Έμειναν έκπληκτοι, διότι αν στις προκαταρκτικές εξετάσεις υπήρχε μεγάλη πιθανότητα ακρωτηριασμού, στην συγκεκριμένη περίπτωση ο ακρωτηριασμός αποκλείονταν. Οι γιατροί ρώτησαν έκπληκτοι με τι είχε υποβληθεί σε θεραπεία. Ο ασθενής απάντησε ότι του χορηγήθηκε λάδι από τα λείψανα του Γεωργιανού Οσίου Γαβριήλ (Ουργκεμπάντζε). Όταν η Άννα είπε στους γονείς της τι θαύμα είχε κάνει ο Κύριος μέσω των προσευχών του ιερέα, η μητέρα της Άννας τους είπε ότι όταν ήταν νεογέννητο μωρό, είχε σοβαρά προβλήματα υγείας και μεταφέρθηκε στο μοναστήρι του Σαμτάβρο στον τάφο του ιερέα. Κάποια στιγμή, όπως αποδεικνύεται, τους εντόπισε η μοναχή Παρασκευή, η βοηθός του Γέροντα Γαβριήλ, και διέταξε αυστηρά να τοποθετηθεί το μωρό στον τάφο. Από εκείνη την ημέρα, όλα τα προβλήματα υγείας του μωρού εξαφανίστηκαν.

 

***

 

Στη Μόσχα, στην εκκλησία της Αγίας μεγαλομάρτυρος Ειρήνης, έλαβε χώρα επίσης ένα πολύ ενδιαφέρον γεγονός, το οποίο συνδέεται επίσης με την εικόνα του Οσίου Γαβριήλ και του Οσίου Σεραφείμ.

 

Η δούλη του Θεού Σοφία μαρτυρεί:

 

- Ο σύζυγός μου και εγώ είχαμε μια διαφωνία αφού μου απαγόρευσε να πηγαίνω σε διάφορους γιατρούς και θεραπευτές προκειμένου να μείνω έγκυος. Προς μεγάλη μου λύπη, μίλησα άσχημα στον σύζυγό μου, αναφερόμενη στο γεγονός ότι με είχε συμβουλεύσει να αναζητήσω εναλλακτικές και παραδοσιακές θεραπείες. Εκείνος έφυγε από το σπίτι και είπε: όταν σταματήσεις να πιστεύεις τους μάγους γιατρούς σου, τότε πάρε με τηλέφωνο. Ήμουν τόσο προσβεβλημένη που δεν επρόκειτο να τον καλέσω εγώ η ίδια. Δεν θα μπορούσε κανείς να πει ότι η οικογένειά μας ήταν της εκκλησίας ή βαθιά θρησκευόμενη. Πέρασαν περίπου πέντε ημέρες και τυχαία στο ίντερνετ διάβασα ότι θα φέρουν στη Μόσχα μια εικόνα από τη Γεωργία, μπροστά στην οποία έγιναν πολλά θαύματα, και ότι θα την έφερναν σε μια λειψανοθήκη. Σκέφτηκα: «Τι έχω να χάσω; Θα πάω και θα προσπαθήσω να θεραπευτώ, διότι πολλοί άνθρωποι έχουν ήδη βρει παρηγοριά και θεραπεία». Πήγα, μπήκα στο ναό, πλησίασα την εικόνα και άρχισα να ρωτάω ποιοι ήταν οι Άγιοι. Δεν αναγνώρισα αμέσως τον Όσιο Σεραφείμ του Σαρώφ και δεν ήξερα τίποτα για τον πατέρα Γαβριήλ. Περίμενα ότι η εικόνα θα έλαμπε και θα μυρόβλυζε, αφού ήταν θαυματουργή, αλλά όταν δεν είδα κάτι τέτοιο, απογοητεύτηκα λίγο, αλλά παρόλα αυτά ήρθα και επέστρεψα στο σπίτι μου. Στην επιστροφή θυμήθηκα ότι δεν είχα ζητήσει τίποτα από την εικόνα, αλλά παρηγόρησα τον εαυτό μου λέγοντας ότι η εικόνα ούτως ή άλλως δεν λάμπει και δεν μυροβλύζει, οπότε δεν ήταν και τίποτα το σπουδαίο.

 

Λίγες μέρες αργότερα είδα ένα παράξενο όνειρο. Στεκόμουν σε μια εκκλησία μαζί με αρκετές γυναίκες, τελούνταν η λειτουργία, αρκετοί ιερείς θρηνούσαν και ένας στεκόταν στον άμβωνα με ένα σταυρό και επαναλάμβανε τα λόγια: «Γυναίκες, να υποτάσσεστε στους συζύγους σας όπως προς τον Κύριο, διότι ο σύζυγος είναι η κεφαλή της γυναίκας...». Όταν ξύπνησα, ήμουν ανήσυχη. Σκέφτηκα ότι ήταν ένα σημάδι από τον Θεό ότι έπρεπε να συμφιλιωθώ με τον σύζυγό μου και να του ζητήσω συγγνώμη.

 

 

   

 

Στις 12 Ιανουαρίου του 2023 νωρίς το πρωί ο σταθμός λεωφορείων της Τιφλίδας ήταν γεμάτος κόσμο. Εκτός από την εγχώρια κυκλοφορία, ο σταθμός λεωφορείων της Τιφλίδας εξυπηρετεί και διεθνή δρομολόγια. Τα μέλη της δημιουργικής μας ομάδας κατευθύνθηκαν προς το λεωφορείο για Τιφλίδα-Μόσχα. Πάμε στη Ρωσία για να γυρίσουμε την τρίτη ταινία για τον Όσιο Γαβριήλ και θα μεταφέρουμε τη λειψανοθήκη με τα ιερά λείψανά του στη Ρωσία. Όπως πάντα, η εικόνα και η λειψανοθήκη δεν πέρασαν απαρατήρητα. Γεωργιανοί, Ρώσοι, Λευκορώσοι και Αρμένιοι άρχισαν να ρωτούν πού θα πηγαίναμε και σε ποια εκκλησία θα φυλάσσονταν τα ιερά λείψανα. Έχοντας συνηθίσει στο γεγονός ότι ποτέ δεν εφαρμόζονται τα σχέδιά μας, απαντήσαμε: «Όπως προβλέψει ο Θεός και κατευθύνει ο Όσιος Γαβριήλ. Έτσι, από τα πρώτα κιόλας λεπτά, διαδόθηκε η πληροφορία για την έναρξη του προσκυνήματος και τη συνέχιση των γυρισμάτων του Οσίου Γαβριήλ στη Ρωσία. Η εικόνα του Οσίου Σεραφείμ του Σαρώφ και του Οσίου Γαβριήλ της Σαμταβρίας με τίτλο "Φιλία και Ενότητα εν Χριστώ του ρωσικού και του γεωργιανού ορθόδοξου λαού" μεταφέρθηκε επίσης από τη Λευκορωσία για προσκύνηση».

 

 

   

 

Με την ευλογία του Αρχιεπισκόπου Βίτεμπσκ και Όρσας Δημητρίου μεταφέραμε τα λείψανα στην εκκλησία της Μόσχας προς τιμήν της Αγίας μεγαλομάρτυρος Ειρήνης. Δεν περιγράφεται με λόγια η χαρά και η αγαλλίαση των ενοριτών όταν είδαν την εικόνα στην εκκλησία. «Σας περιμέναμε τόσο καιρό», «Χαιρόμαστε που βλέπουμε εικόνες, προσκυνήματα», «Μας λείψατε». Και προσευχηθήκαμε όλοι μαζί, εμείς στα γεωργιανά και εκείνοι στα ρωσικά, αλλά όλοι μαζί δόξασαν τον μεγάλο Όσιο της εποχής μας, τον Όσιο Γαβριήλ (Ουργκεμπάντζε), ο οποίος είπε: «Ο σταυρός μου είναι η Γεωργία και η μισή Ορθόδοξη Ρωσία». Εκείνες τις μέρες τις ονομάσαμε θρίαμβο της Ορθοδοξίας. Υπήρχαν δάκρυα χαράς, θαύματα και η αίσθηση, ή μάλλον μια άλλη διαβεβαίωση, ότι στον Χριστό δεν υπάρχει «ὅπου οὐκ ἔνι Ἕλλην καὶ Ἰουδαῖος».

 

Μια μέρα, μετά από μια παράκληση στην εκκλησιαστική σλαβονική και γεωργιανή γλώσσα, ανοίξαμε τη λειψανοθήκη με τα λείψανα του Οσίου Γαβριήλ. Πρώτα οι άνθρωποι ήρθαν στον ιερέα για να τους δώσει χρίσμα, μετά σε εμάς, και ανοίξαμε την λειψανοθήκη του Γέροντα για να προσκυνήσουν. Την προσοχή μας τράβηξε μια γυναίκα που δυσκολευόταν να έρθει για να λάβει το χρίσμα. Στην αρχή σκεφτήκαμε ότι πονούσαν τα πόδια της, αλλά εξακολουθήσαμε να έχουμε την αίσθηση ότι κάποια δύναμη την εμπόδιζε και στεκόταν σε ένα σημείο κοκαλωμένη και προσπαθούσε να πλησιάσει τον ιερέα. Ακριβώς όπως σας το λέω. Με τη χάρη του Θεού κατάφερε να πλησιάσει, ο αιδεσιμότατος την άλειψε σταυρωτά με λάδι και μετά έκανε πίσω σαν κάποιος να την είχε σπρώξει δυνατά. Αυτό κράτησε μόνο λίγα δευτερόλεπτα. Στη συνέχεια η γυναίκα πλησίασε τα ιερά λείψανα, και τότε συνέβη κάτι που κανείς δεν περίμενε. Η γυναίκα άρχισε ξαφνικά να στριφογυρίζει και να ουρλιάζει με τρομερή φωνή και να μιλάει σε μια γλώσσα που ούτε εμείς ούτε ο ιερέας καταλαβαίναμε. Δεν μπορώ να πω ότι δεν φοβήθηκα, αλλά ο Κύριος μου έδωσε δύναμη. Προσευχήθηκα από μέσα μου με τον δικό μου τρόπο, ζητώντας από τον γέροντα να μεσιτεύσει για τη γυναίκα, να τη βοηθήσει

 

. Αφού προσκύνησε για άλλη μια φορά τα ιερά λείψανα και ο ιερέας την ράντισε με αγιασμό, η γυναίκα αναστέναξε βαθιά, γαλήνεψε και με την απαλή φωνή είπε δυνατά «Δόξα τω Θεώ»!

 

 Τα δάκρυα κύλισαν από τα μάτια μου. Τόσο επειδή θεραπεύτηκε (τις επόμενες ημέρες πλησίαζε ήσυχα τα ιερά λείψανα) όσο και λόγω της φράσης που ξεστόμισε: «Δόξα τω Θεώ»! Εξάλλου, ο γέροντας είχε αφιερώσει όλη του τη ζωή στον Κύριο και δίδασκε σε όλους: «Πρώτα απ' όλα, πρέπει να ευχαριστείτε τον Θεό». Και τότε συνέβη αυτό το γεγονός: ο ιερέας μεσίτευσε για τη δαιμονισμένη γυναίκα, ο Κύριος τη θεράπευσε αμέσως μέσω των προσευχών του γέροντα και η γυναίκα ευχαρίστησε δυνατά τον Θεό! Αυτό είναι υπέροχο! Τέτοια είναι η τόλμη του Οσίου γέροντά μας ενώπιον του Κυρίου!

 

 

Μια φορά κι έναν καιρό, ένα ανδρόγυνο ήρθε στον Πατέρα τον Άγιο Γαβριήλ για ευλογία.

Μια φορά κι έναν καιρό, ένα ανδρόγυνο ήρθε στον Πατέρα τον Άγιο Γαβριήλ  για ευλογία. Η σύζυγος ήταν έγκυος. Ο πατήρ Γαβριήλ άρχισε να τους δίνει οδηγίες να ζουν μια χριστιανική ζωή, να μην ενοχλούνται, να παρακολουθούν την ομιλία τους κ.τ.λ.  

Το παιδί ακούει τα πάντα.

Ο σύζυγός της είχε αντίρρηση για εκείνη:

- Τι λες πάτερ Γαβριήλ: δεν μπορείς να ακούσεις τη συζήτηση πίσω από τον τοίχο, αλλά ακούς το παιδί στην κοιλιά;

- Ώστε δεν το πιστεύεις; - είπε ο πατέρας Γαβριήλ και, γυρίζοντας στη μητέρα του, ρώτησε το παιδί με δυνατή φωνή: "Χάιδω, σε ρωτάω, δεν ακούς τον λόγο του Θεού; « » Το παιδί άρχισε να τρέμει τόσο απότομα στην κοιλιά που, αρπάζοντας την κοιλιά, η μητέρα βγήκε βιαστικά από το κελί.

Ζεί Κύριος ο Θεός εν τοις Αγίοις Αυτού !

Στον Ιερό Ναό Κοιμήσεως της Θεοτόκου στο Οράχοβατς του Κοσόβου άρχισε να ρέει μύρο από την εικόνα του Κυρίου Ιησού Χριστού σήμερα το πρωί μετά τη Θεία Λειτουργία. Την εικόνα του Κυρίου Ιησού Χριστού έφεραν στην εκκλησία σήμερα το πρωί προσκυνητές της οργάνωσης "Σερβική Αλληλεγγύη."ΜΕΓΑΣ ΕΊΣΑΙ ΚΥΡΙΕ!

Ασύλληπτο Θαύμα στην Πάρο

 

Τα μωρά στη μήτρα προσεύχονται να μην αποβληθούν (δείτε τη φωτογραφία υπερήχων, όπου τα μωρά στέκονται με τα χέρια τους ενωμένα στην προσευχή)

Τα μωρά στη μήτρα προσεύχονται να μην αποβληθούν (δείτε τη φωτογραφία υπερήχων, όπου τα μωρά στέκονται με τα χέρια τους ενωμένα στην προσευχή)

 Μου γράφει μια μάνα, με καλεί στο τηλέφωνο.  Έχει καρκίνο του μαστού (καρκίνωμα) και είναι επίσης έγκυος σε δίδυμα. 

 Ένας πατέρας στην Ιταλία τους συμβούλεψε να κρατήσουν τα παιδιά πάση θυσία, και να τους ονομάσουν Κόσμα και Δαμιανό, από τους θεράποντες αγίους. 

 Οι γιατροί της λένε να αποβάλει τα θαύματα και να ξεκινήσει χημειοθεραπεία.  «Αν κάνεις έκτρωση και ξεκινήσεις χημειοθεραπεία, ζεις 4 χρόνια, αν όχι, δεν την πιάνεις για περισσότερο από ένα χρόνο». 

 Η γυναίκα καταλήγει να κλαίει.  Της συμβουλεύω να κρατήσει τα παιδιά γιατί θα καθαρίσουν τον καρκίνο.  Τη συμβουλεύω να προσεύχεται στον Άγιο Ιωάννη τον Ρώσο, τους αγίους Ανάργυρους γιατρούς Κοσμά και Δαμιανό και την Παναγία της Παντάνασσας, σωτήρα του καρκίνου. 

 Οι γιατροί είναι έξαλλοι.  Αλλά η γυναίκα τους είπε: αν πεθάνουν, τουλάχιστον γέννησα αθάνατα μωρά. 

 Έχει δύο πανέμορφα δίδυμα.  Μετά από μια πρόωρη και πολύ δύσκολη γέννα, ο Κοσμά και ο Δαμιανός βαπτίζονται . Τα δύο μωρά είναι πολύ όμορφα. 

 Μετά τη Βάπτιση, η γυναίκα πηγαίνει για εξετάσεις. 

 Ο όγκος καταργείται.  Έχει μείνει μόνο μια ουλή 1 χιλιοστού, όπου ο θάνατος είχε κάνει το σπίτι του, ως υπενθύμιση του θαύματος που έκαναν οι Άγιοι Κοσμάς και Δαμιανός. 

 Τα μωρά είναι ερωτευμένα με την εικόνα της Παναγίας της Παντάνασσας, την οποία φιλούν με τη σειρά τους. 

 Χάρη στους αγίους γιατρούς.

 Η πιο τρομερή φωτογραφία στον κόσμο: 

 Στη μήτρα, τα άγια μωρά προσεύχονται με σταυρωμένα χέρια να μην σκοτωθούν.

Πατήρ Ιωάννης Ιστρατι.

ΠΑΤΉΡ ΙΩΆΝΝΗΣ ΙΣΤΡΆΤΙ.ΤΑ ΔΊΔΥΜΑ ΜΊΛΗΣΑΝ.

Φώναξε στη μαμά

 Μια πολύ πιστή οικογένεια.  Προσεύχονταν πολύ για να κάνουν παιδιά.  Πήγαν στα μοναστήρια.  Έβαλαν κόπο στους παπάδες.  Προσεύχονταν για χρόνια για τη γέννηση της ζωής. 

 Και πριν από τέσσερα χρόνια, μετά από 10 χρόνια αναμονής, η γυναίκα έφερε στον κόσμο δίδυμα μωρά.  Δύο αγόρια πανομοιότυπα στην εμφάνιση.

 Υπήρχε τεράστια χαρά στην οικογένεια.  Ό,τι έκανε ο ένας άγγελος, το έκανε ο άλλος.  Ήταν τόσο πολύτιμα που έκλαγαν και οι δύο στο ίδιο δευτερόλεπτο.  Δύο θαύματα. 

 Φέτος μου γράφει η μαμά τους .  

Είναι λυπημένη.  Τα παιδιά έχουν κλείσει τα τέσσερα και δεν μιλούν.  Τους κάλεσα σε προσευχές.  Ο Θεός δεν κάνει θαύματα κατά το ήμισυ.

 Ήρθαν με τους δύο γονείς..  Έχουν τεράστια ενέργεια, κυλιούνται, γελούν, φιλιούνται, χορεύουν με τον δικό τους τρόπο, τρέχουν συμμετρικά γύρω από ένα τραπεζάκι.  Ένα αληθινό θέαμα ομορφιάς και αθωότητας. 

 Οι γονείς τα δίνουν σέ εμένα.  Παίζουν με τα γένια μου, μου βάζουν  τα δάχτυλά του στη μύτη, με φιλάνε, μου βάζουν τον Σταυρό στο κεφάλι τους. 

 Καταφέρνω να τους βάλω για μια στιγμή  τό σκουφάκι του Αγίου Ιωάννη του Ρώσου κάνω τις προσευχές. 

 Τα παιδιά είναι πολύ έξυπνα.  Καταλαβαίνουν τα πάντα.  Απλώς δεν μιλάνε.

Στα λόγια της προσευχής: ανοίγουν τα στόματά τους μέχρι εκεί όμως.

 Η μητέρα, εξουθενωμένη από την τρομερή τους ενέργεια, κλαίει.  Τα παιδιά την φιλούν. 

 Πατέρα, το μόνο που θέλω είναι να πουν είναι μαμά. 

 Αλλά λέω: αν θέλεις να πεις Μαμά, πρέπει να φωνάξεις και στην Μαμά.  Στη Μητέρα του Θεού.  Μιλήστε επίσης με τον υπέροχο χειρουργό Ιωάννη τόν Ρωσσο.

 Ναι, πατέρα, καλώ τη μητέρα. 

 Τους αγκαλιάζω.  Θέλουν να βγάλουν μια φωτογραφία μαζί μου. 

 Μετά από περίπου τρεις μέρες, η γυναίκα μου γράφει: 

 Πατέρα, έκανα το Παράκληση της Θεοτόκου, καί τόν Ακάθιστο του Αγίου Ιωάννη του Ρώσου.  Πριν από 5 λεπτά πήγα και προσευχήθηκα σε μια εκκλησία κοντά μας.  Άφησα τα παιδιά στο αυτοκίνητο για ένα λεπτό.  Έκλαψα και μίλησα στην μητέρα τού Θεού.

 Όταν μπήκα στο αυτοκίνητο, τα παιδιά φώναζαν χορωδιακά: Μαμά! 

 Αυτό φώναζαν σε όλη τη διαδρομή.

 Έκλαιγα από ευτυχία.  Σταμάτησα το αυτοκίνητο και σου έγραψα.  Ακριβώς όπως είπες. 

 Ας φωνάξουμε και στη Μητέρα στην Παναγία μας.

Ο σκοτωμένος στρατιώτης του SVO ξύπνησε στο δρόμο για το νεκροτομείο και μίλησε για έναν γέρο με ένα σταυρό στο καπέλο του.

 

Ο σκοτωμένος στρατιώτης του SVO ξύπνησε στο δρόμο για το νεκροτομείο και μίλησε για έναν γέρο με ένα σταυρό στο καπέλο του.

Η σφαίρα του ελεύθερου σκοπευτή ήταν εκρηκτική. Κατέστρεψε πολλά όργανα και έσπασε τη σπονδυλική της στήλη. «Δεν έπρεπε να αναπνέει καθόλου», λέει ο γιατρός.που τον χειρούργησε.. Δεν ανέπνεε. Ενώ ετοιμάζονταν για την επέμβαση, ο σφυγμός εξαφανίστηκε. Αλλά στο δρόμο για το νεκροτομείο ξύπνησε... Η νοσοκόμα που είδε αυτό έχασε τις αισθήσεις της.

Ο Ντιούλουσταν Ιβάνοφ (καταγωγή από τη Γιακουτία) επισκέφτηκε τον άλλο κόσμο και αυτό που είδε εκεί τον ξαφνιάζει. «Ήταν ένας τόσο ψηλός γέρος με άσπρα γένια και σταυρό στο καπέλο... Είπε ότι ήταν πολύ νωρίς για μένα...» εξηγεί ο μαχητής του SVO.

Αυτός ο τύπος δεν ήταν πιστός. Παρόλα αυτά, με βάση τη λεπτομερή περιγραφή του, ο ιερέας κατέληξε στο συμπέρασμα ότι ο Άγιος Λουκάς της Κριμαίας εμφανίστηκε στον Deuce. Όταν έδειξαν στον τραυματία μια φωτογραφία του αγίου, τον αναγνώρισε αμέσως.

Για τον μαχητή Yakut, αυτό το φαινόμενο έγινε σημείο καμπής. Σύντομα βαφτίστηκε και η αρραβωνιαστικιά και η αδερφή του έκαναν το ίδιο μαζί του.

Σας προσκαλούμε εγκάρδια στο τηλεγράφημά μας https://t.me/+xiTKgqWSch5hNmUy

Στον Ιερό Ναό του Αγίου Δημητρίου του Μυροβλύτη στη Θεσσαλονίκη,ο ζωντανός Άγιος και Προστάτης της πόλης μας Μυροβλυζει!!!!

Μαντέψτε ποιος είναι,; Πατήρ Ιωάννης Ιστρατι.

Μαντέψτε ποιος είναι

 Στα 14 μου αρρώστησα βαριά.  Δεν ήταν η πρώτη φορά, αρρώστησα αρκετά με τον τρόπο μου, αλλά τώρα ένας τεράστιος πόνος στο πόδι μου και μια τεράστια φλεγμονή στην περόνη μου με καθήλωσαν στο κρεβάτι.  Ο χειρουργός γιατρός στην πόλη όπου ζούσα είπε στη μητέρα μου, επίσης ανώτερη επαγγελματία ιατρικής, ότι επρόκειτο για οξύ αρθρικό ρευματισμό, μια περίοδο πόνου.  Έγραψε λοιπόν οξακιλλίνη και γενταμυκίνη κάθε 6 ώρες για αρκετούς μήνες και μου έβαλε το πόδι σε γύψο.  Τον πόνο τόσων ενέσεων, το πρήξιμο και τη θανάτωση του ιστού στον οποίο μου έκαναν ένεση εκατοντάδες φορές, τις προσευχές που έλεγε η μητέρα μου πάντα δίπλα στο κρεβάτι μου, για ώρες, θυμάμαι πολύ καλά.  Αφού η μητέρα μου είχε πει πολλές δεκάδες φορές τους ψαλμούς «Ελέησόν με, Θεέ» και «Εκείνος που κατοικεί στη βοήθεια του Υψίστου», τελείωσε με κούραση, ήταν περασμένα μεσάνυχτα, της έλεγα: «πες περισσότερα. προσευχές σε μένα...» Ήταν λίγοι μήνες με τρομερούς πόνους, και το πόδι γινόταν όλο και πιο επώδυνο, είχε μάλιστα αραιώσει πολύ.  Η γενταμυκίνη που έλαβα ενδομυϊκά θα ήταν αρκετή για να κωφώσω 10 άτομα, αλλά και πάλι, με τη χάρη του Θεού, μπορώ ακόμα να ακούσω.  Μετά από μερικούς μήνες που ήμουν στο σπίτι με ένα τεράστιο γύψο, το πόδι ήταν δύο φορές πιο αδύναμο από πριν.  Οι γιατροί είπαν ότι το πόδι έπρεπε να ακρωτηριαστεί.

 Οι γονείς μου επέμειναν να πάμε στο laşi, στο Νοσοκομείο Παίδων, στον γιατρό Gabriel Lonescu, έναν διάσημο γιατρό που είχε λύσει πολλές ανίατες περιπτώσεις.  Είναι αυτός που χειρούργησε τις διάσημες σιαμαίες τη δεκαετία του '80, ο πατέρας μου, ένας ιερέας, με μετέφερε στην πλάτη του στο νοσοκομείο.  Όταν με συμβουλεύτηκε, ο γιατρός ξέσπασε σε κραυγές θυμού: «Είστε ιατρικό προσωπικό, αλλά τον συμπεριφερθήκατε σαν αγρότες».  Θυμάμαι ότι είχε κάτι μεγάλα ξύλινα τσόκαρα.  Πήρε ένα τσόκαρο και το πέταξε σε μια γυάλινη πόρτα μιας ντουλάπας που άνοιξε.

 Είχα οξεία οστεομυελίτιδα στη δεξιά περόνη, μια φοβερή ασθένεια που ακόμα κι αν χειρουργηθεί, υποτροπιάζει σε άλλα οστά, σε όλη μου τη ζωή.  Σε όλο αυτό το διάστημα οι γονείς μου στέκονταν πάντα δίπλα στο λείψανο της Αγίας Παρασκευής τής Επιβατηνης και προσεύχονταν με δάκρυα για μένα.  Ο πατέρας λειτουργούσε καθημερινά.

 Οι πιθανότητες να σωθεί το πόδι ήταν πολύ μικρές.  Ήμουν επίσης ύποπτος για καρκίνο των οστών.

 Η επέμβαση διήρκεσε 6 ώρες.  Όταν έφυγα από το νοσοκομείο διασωληνωμένος, με είδε ο πατέρας μου και λιποθύμησε.  Αλλά ο γιατρός είπε: είχε μια ευκαιρία.  Δόξα τω Θεώ.

 Ανάρρωσα σε λίγους μήνες.  Οι δάσκαλοι από το σχολείο ήρθαν να με ακούσουν και να βάλουν τις σημειώσεις μου στο σπίτι.  Η μητέρα μου μου έλεγε: «Είσαι θαύμα Θεού».  Και απάντησα: «Ναι, κουτσό θαύμα».  Και τώρα περπατάω τέλεια και δεν έχω κάνει άλλη επέμβαση, χάρη στην Αγία Παρασκευή. Ζω για την προσευχή της, για τα δάκρυά της, για την απέραντη καρδιά της, γεμάτη από τη Χάρη του Θεού που αισθάνεται τους πόνους μας και τους καταπραΰνει με έλεος, στην απέραντη αγάπη του Θεού.

 Το παιδί που θεράπευσε η Αγία Παρασκευή είμαι εγώ.

Θαυμαστές επαληθεύσεις για τις ωφέλειες από την ανάγνωση του Ψαλτηρίου υπέρ οικείων

 

Θαυμαστές επαληθεύσεις για τις ωφέλειες από την ανάγνωση του Ψαλτηρίου υπέρ οικείων

Ευγενία Καλατσίχινα

 

Σε μια ενορία στη Μόσχα υπάρχει ομάδα ανάγνωσης Ψαλτηρίου. Πρόκειται για μια αρκετά διαδεδομένη πρακτική, κατά την οποία οι άνθρωποι χωρίζονται σε ομάδες ανά είκοσι και διαβάζουν κάθε μέρα από ένα κάθισμα, μνημονεύοντας τον εαυτό τους και τους αγαπημένους τους υπέρ υγείας και αναπαύσεως. Έτσι, μέσα σε μία ημέρα διαβάζεται ολόκληρο το Ψαλτήριο. Συνήθως μια τέτοια υπακοή την αναλαμβάνουν οι ενορίτες στη διάρκεια της Μεγάλης Σαρακοστής και άλλων νηστειών. Ωστόσο, η εν λόγω ομάδα, εδώ και αρκετά χρόνια, διαβάζει το Ψαλτήρι όλο το χρόνο. Οι προσευχόμενοι ισχυρίζονται ότι οι ευεργετικές ωφέλειες από την ανάγνωση του Ψαλτηρίου, γίνονται αισθητές από όλους. Ορισμένα από τα μέλη της ομάδας μοιράστηκαν τις ιστορίες τους με τους αναγνώστες της πύλης Pravoslavie.Ru και κάνουν λόγο για θαυματουργές περιπτώσεις βοήθειας του Θεού σε ζώντες και τεθνεώτες, τις οποίες αποδίδουν στην από κοινού ανάγνωση του Ψαλτηρίου.

 

 

«Ἐπὶ χειρῶν ἀροῦσί σε, μήποτε προσκόψῃς πρὸς λίθον τὸν πόδα σου» (Ψαλ.90, 12)

 

Η Τ.Ν. διηγείται:

 

– Ένιωσα την ευεργετική ωφέλεια της ανάγνωσης του Ψαλτηρίου από την πρώτη μέρα που άρχισα να προσεύχομαι με αυτόν τον τρόπο. Όλα άλλαξαν: κάθε φορά που με βρίσκουν συμφορές, με το που αρχίζω να διαβάζω το δικό μου κάθισμα, γαληνεύει η ψυχή μου και τα προβλήματα εξομαλύνονται.

Δύο περιστατικά που συνέβησαν σχετικά πρόσφατα μου προξένησαν μεγάλη έκπληξη και στερέωσαν την πίστη μου. Και οι δύο αυτές ιστορίες συνέβησαν στη ντάτσα μας (καλοκαιρινή παραθεριστική κατοικία – ΣτΜ),όπου μένουμε τα καλοκαίρια. Ως συνήθως, άλλαζα τα παπούτσια μου χωρίς να κρατιέμαι από κάτι. Κάποια στιγμή ένιωσα σαν να με σπρώχνει κάτι και να χάνω την ισορροπία μου. Άρχισα απροσδόκητα να πέφτω. Πίσω μου υπήρχε ένα πέτρινο κατώφλι ύψους περίπου είκοσι εκατοστών, και σύμφωνα με όλους τους νόμους της φυσικής, θα έπρεπε να είχα πέσει ανάσκελα. Αλλά ξαφνικά – την επόμενη στιγμή – είδα ότι στεκόμουν όρθια πάνω ακριβώς σε αυτό το κατώφλι, που το είχα πίσω μου. Μόνη μου δε θα μπορούσα να κρατήσω την ισορροπία μου (ήδη έπεφτα εκείνη τη στιγμή), πόσο μάλλον να βρεθώ πάνω στο κατώφλι, να πηδήξω πάνω σε αυτό. Δεν μπορούσα να πιστέψω τον εαυτό μου, πώς ήταν δυνατόν να συμβεί αυτό!

 

Είχα την αίσθηση πραγματικού θαύματος, λες και κάποιος με είχε βάλει εκεί. Διότι αν είχα πέσει πάνω σε αυτό το πέτρινο κατώφλι, οι συνέπειες θα ήταν πολύ θλιβερές.

 

Η δεύτερη ιστορία συνέβη τρεις ημέρες μετά το πρώτο περιστατικό. Πήγα να ανοίξω την πύλη για να μπει το αυτοκίνητο. Οι πύλες μας, όταν είναι ανοιχτές, κρατιούνται με σιδερένιες ράβδους. Και όταν είναι κλειστές, οι ράβδοι αυτές σηκώνονται. Είχα ανοίξει το μάνταλο της πύλης και τον τράβηξα προς το μέρος μου. Ο μάνταλος είναι πολύ βαρύς και μακρύς, τρία μέτρα. Πρέπει να τον τράβηξα απότομα έτσι που μια από τις ράβδους έπεσε κάτω, χωρίς να χτυπήσει στο έδαφος, αλλά στο παπούτσι μου, καρφώνοντάς το κάτω στο έδαφος. Και τότε ξαφνικά αυτός ο μάνταλος άρχισε να έρχεται κατά πάνω μου. Δεν είχα πώς να μετακινηθώ μια και στηριζόμουν μόνο στο ένα πόδι και το άλλο ήταν καρφωμένο στο έδαφος. Έπεσα ανάσκελα μαζί με το μάνταλο πάνω στο χοντρό χαλίκι που υπήρχε στο έδαφος. Αλλά προς έκπληξή μου δεν ένιωσα τίποτα. Κανέναν πόνο απολύτως. Κυριολεκτικά, ένιωσα λες και με είχαν ξαπλώσει απαλά σε ένα πουπουλένιο κρεβάτι και όχι στα κοφτερά χαλίκια. Ένιωσα ότι ήταν κάτι το μαλακό! Και ως εκ τούτου δεν είχα ούτε εκδορές ούτε γρατζουνιές. Ωστόσο, το βάρος του μάνταλου που είχε πέσει από ψηλά πάνω μου το ένιωσα, αν και ούτε αυτός με πόνεσε εκείνη τη στιγμή. Δόξα τω Θεώ!

 

Βεβαίως, και στις δύο αυτές περιπτώσεις πρόκειται για το έλεος του Θεού, αλλά τις συνδέω, έτσι το νιώθω στην καρδιά μου, με την από κοινού ανάγνωση του Ψαλτηρίου. Για μένα το Ψαλτήρι είναι ένα μοναδικό βιβλίο που έχει απαντήσεις σε όλα τα ερωτήματα.

 

Ο 26ος ψαλμός στο αεροπλάνο

 

Η Ι. διηγείται:

 

– Με τον σύζυγό μου και τον μικρό μου γιο πετούσαμε από τη Μόσχα στο Σότσι. Στο αεροπλάνο ο σύζυγός μου κάθισε στο πλαϊνό κάθισμα προς το διάδρομο και ο γιος μας στη μέση. Ο γιος μας αποκοιμήθηκε με το κεφάλι του στα γόνατα του συζύγου μου. Εγώ σηκώθηκα και στάθηκα στον διάδρομο για να τεντώσω τα πόδια μου και ταυτόχρονα όντας όρθια άρχισα από το τηλέφωνό μου να διαβάζω το Ψαλτήρι – εκείνη την ημέρα είχα το 4ο κάθισμα. Οι άνθρωποι που κάθονταν παραδίπλα, σηκώθηκαν και αυτοί όρθιοι και προσπάθησαν να ανοίξουν τον επάνω χώρο των αποσκευών με τις τσάντες. Τον ανοίγουν και ξαφνικά ένας φορητός υπολογιστής που ήταν μέσα σε σκληρή βαλίτσα πέφτει πάνω στον άντρα μου, ακριβώς στο κεφάλι του. Αυτό το βαρύ πράγμα έρχεται ακριβώς πάνω στο κεφάλι του άντρα με τον γιο μας να κοιμάται δίπλα του! Το θαύμα είναι ότι ο άνθρωπος που είχε βγάλει αυτή τη βαλίτσα κατάφερε να την πιάσει κυριολεκτικά σε κλάσματα δευτερολέπτου. Εγώ δεν πρόλαβα καν να κάνω αχ! Το θυμάμαι σαν τώρα, τη στιγμή του περιστατικού διάβαζα τους πρώτους στίχους του 26ου Ψαλμού: «Κύριος φωτισμός μου καὶ σωτήρ μου· τίνα φοβηθήσομαι; Κύριος ὑπερασπιστὴς τῆς ζωῆς μου· ἀπὸ τίνος δειλιάσω;» (Ψαλ. 26, 1). Στον άντρα μου είπα αργότερα: «Το είδες αυτό; Τι δύναμη έχει το Ψαλτήρι, τι ισχύ! Δόξα τω Θεώ για όλα!»

 

«Νιώθω πολύ καλύτερα… Αν δεν ήσουν εσύ…»

 

Η Ν.διηγείται:

 

– Όταν είχα ξεκινήσει να διαβάζω το Ψαλτήρι και έγραφα τις πρώτες λίστες με ονόματα υπέρ ανάπαυσης, θυμήθηκα ξαφνικά τη γειτόνισσά μου Νέλλη, η οποία είχε πεθάνει σε ηλικία 55 ετών από θρόμβωση. Ήταν πολύ καλή με τον γιο μου και εμένα, αλλά δεν μπορείς να χαρακτηρίσεις τον τρόπο ζωής της έστω κατά κάποιον τρόπο ηθικό, σε καμία περίπτωση. Κάποτε, σε μια ιδιωτική ειλικρινή συζήτηση μου είχε πει ότι είχε κάνει περίπου 28 εκτρώσεις. Και εκτός από αυτό είχε αρκετές περιπέτειες... Δεν ήμασταν και πολύ κοντινοί, αλλά όλα αυτά τα 3 χρόνια που είχε πεθάνει την θυμόμουν με αυτόν τον τρόπο: «Πώς είναι εκεί άραγε; Πού είναι;…» Και ήξερα ότι κανείς δεν θα προσευχόταν γι' αυτήν και δε θα έγραφε το όνομά της σε δίπτυχα, πόσο μάλλον να την μνημονεύει στην ανάγνωση του Ψαλτηρίου. Εν πάση περιπτώσει, έγραψα το όνομά της, και προσευχόμασταν γι' αυτήν για αρκετούς μήνες, μέχρι την επόμενη αλλαγή των ονομάτων.

 

Ήρθε η ώρα αλλαγής ονομάτων, και της είπα νοερά: «Νέλλη, όλοι προσευχηθήκαμε για σένα, ελπίζω να σε βοηθήσαμε όσο μπορέσαμε, θέλω τώρα να διαβάσω το Ψαλτήρι για την παιδική μου φίλη Μαρίνα». Η Μαρίνα, παρεμπιπτόντως, βρισκόταν περίπου στην ίδια κατάσταση με τη Νέλλη, τότε που ζούσε.

Και να που, το βράδυ της ημέρας που μνημονεύσαμε για τελευταία φορά τη Νέλλη στο Ψαλτήρι στις κοινές λίστες ονομάτων, είδα ένα όνειρο... Ναι, ναι, τα καταλαβαίνω όλα και ξέρω ότι στην Ορθοδοξία δεν ερμηνεύουμε τα όνειρα, αλλά παρ' όλα αυτά. Ονειρεύτηκα ότι είχα πάει σε πάρτι γενεθλίων της Νέλλης! Αυτή έχει στρώσει τα τραπέζια, υπήρχαν πολλά κεράσματα. Η ίδια φοράει ένα λευκό λινό πουκάμισο – νέα, φρέσκια και όμορφη. Στο τραπέζι κάθονται οι συγγενείς και οι φίλοι της. Όλοι τους ήταν κάπως «ελαφροί». Εκείνη όλο να με φροντίζει – να μου βάλει κάτι στο πιάτο, να με σερβίρει, να με προσέχει. Μου έδειξε μια πολύ ιδιαίτερη μεταχείριση. Και τέτοια ευγνωμοσύνη είχε στα μάτια της, τέτοια κουταβίσια αφοσίωση – μέχρι δακρύων! Και στο τέλος μου λέει: «Σ' ευχαριστώ, νιώθω πολύ καλύτερα... Αν δεν ήσουν εσύ...».

 

«Το χρειαζόμαστε πολύ εδώ…»

 

Η Λ.διηγείται:

 

– Άρχισα να διαβάζω το Ψαλτήρι στην ομάδα από τη νηστεία των Χριστουγέννων του 2023. Ξεκίνησα με ιδιαίτερη αποφασιστικότητα, επειδή το επιθυμούσα εδώ και καιρό. Ήθελα να το κάνω για τον γιο μου, που είχε φύγει από τη ζωή το 2016..... Η ανάγνωση, ειδικά τις πρώτες μέρες, γινόταν πολύ εύκολα, με μεγάλη χαρά, σαν να βρήκα μετά από μια μακράς διάρκειας δίψα μια ζωντανή πηγή. Είχα τέτοιο συναίσθημα και τώρα ακόμα το έχω. Και να που μετά τα Χριστούγεννα, κατά τη διάρκεια του δωδεκαημέρου, είδα ένα ιδιαίτερο όνειρο. Είναι αδύνατο να μην θυμάται κανείς ένα τέτοιο όνειρο.

 

Η δράση ξετυλίγεται σε περιοχή όπου βρίσκεται, ακόμη και τώρα, το σπίτι των προγόνων μας, το οποίο έχτισε ο προπάππους μας στα τέλη του 19ου αιώνα. Στο ίδιο μέρος, 20 μέτρα πιο πέρα, υπήρχε κάποτε ένα παρεκκλήσι των Αγίων Φλώρου και Λαύρου, σε μέρος όπου τώρα υπάρχει ένας μνημειακός σταυρός. Στο όνειρό μου στέκομαι κοντά στο σπίτι, απέναντι από το σημείο όπου τώρα στέκεται ο σταυρός, αλλά αντί για αυτόν στο όνειρό μου υπάρχει ένας ψηλός λόφος, στην κορυφή του οποίου οδηγεί ένας φαρδύς, καθαρός χωματόδρομος. Ακούω τη φωνή της μητέρας μου (αυτή ζει, δόξα τω Θεώ): «Κόρη μου, κοίτα, ο μπαμπάς έρχεται από τα λουτρά!» Συνειδητοποιώ ότι πρόκειται για τον πατέρα μου που είχε πεθάνει το 2002. Προσευχόμαστε και γι' αυτόν. Τρέχω πολύ εύκολα στο δρόμο μέχρι την κορυφή του λόφου για να δω τον πατέρα μου. Βλέπω μπροστά μου την ακόλουθη εικόνα: πολλά καλοφτιαγμένα χωριάτικα λουτρά, από τα παράθυρα και τις πόρτες των οποίων ξεχύνεται ένα πολύ ζεστό, λαμπερό φως, και κοντά σε κάθε λουτρό υπάρχουν ομάδες όμορφα ντυμένων ανθρώπων. Ένας μπαίνει και άλλος βγαίνει από αυτά τα λουτρά. Όλοι μιλούν πολύ ζωηρά, όλοι έχουν χαρά και χαμόγελα στα πρόσωπά τους.... Τα πρόσωπα της πιο κοντινής ομάδας προς εμένα τα κράτησα στη μνήμη μου. Ανάμεσά τους ήταν μια νεαρή γυναίκα, με ένα πολύ όμορφο χαμόγελο, που μιλούσε με μια άλλη γυναίκα. Όλοι τους έβγαιναν από τα λουτρά τους και ήταν αρκετοί.... Και όλοι τους ήταν πολύ, πολύ χαρούμενοι. Κι αυτό το έβλεπες παντού, κοντά σε κάθε λουτρό. Δεν υπήρχε, όμως, καπνός ή ατμός. Μόνο φως!

 

Εκείνη τη στιγμή είδα τον γιο μου, που ερχόταν κι αυτός από το λουτρό. Πολύ όμορφος, ώριμος, ανδρείος νεαρός άντρας, όμορφα ντυμένος, τον βλέπω να με πλησιάζει με χαμόγελο. Τον ρωτάω: «Πλύθηκες κιόλας, γιόκα μου;» Στο όνειρό μου δεν θυμόμουν ότι δε ζει πλέον. Τότε με αγκαλιάζει και μου λέει: «Ναι, μαμά, σ' ευχαριστώ, νιώθω τόσο καλά!». Τον ρωτάω: «Θα ξανάρθεις εδώ;» Μου λέει: «Ναι, ναι, σίγουρα θα έρχομαι και θα φέρω και τους φίλους μου εδώ..... Το χρειαζόμαστε πολύ αυτό...». Και αυτό ήταν, τελείωσε το όνειρο.....

 

Είμαι σίγουρη ότι ήταν ένα παρήγορο όνειρο που σχετιζόταν με την ανάγνωση του Ψαλτηρίου στην ομάδα μας. Κάθε λεπτομέρεια εκεί έχει σημασία. Και το γεγονός ότι ο τόπος της ζωής των προγόνων μου είναι σημαντικός για μένα, και ότι ο δρόμος είναι καθαρός και φωτεινός, που οδηγεί προς τα πάνω, προς τον ιερό τόπο όπου υπήρχε κάποτε ένα εκκλησάκι, και ότι ανέβηκα εύκολα και με χαρά – έτσι άρχισα να διαβάζω το Ψαλτήρι στην ομάδα, αν και η ανηφόρα απαιτεί αρκετό κόπο.... Τα λουτρά είναι ένα σύμβολο εξαγνισμού για τους αγαπημένους μας. Καταλαβαίνω ότι υπήρχαν 20 λουτρά, καθώς και μέλη της ομάδας, και σε καθένα από αυτά οι αγαπημένοι μας, για τους οποίους διαβάζουμε, είναι πολύ ευτυχισμένοι. Και το γεγονός ότι ο γιος μου είπε ότι θα φέρει φίλους, νομίζω ότι πρόκειται για τους φίλους που απέκτησε εκεί, όχι εδώ. Ήταν πάντα πολύ φιλικός και υπεύθυνος. Είμαι σίγουρη ότι έκανε πολλούς φίλους εκεί....

 

Είμαι απολύτως βέβαιη για τη ζωή τους εκεί, και ότι ο χωρισμός μας είναι προσωρινός, και ότι η Αγάπη δεν παύει.... Και είμαι ιδιαίτερα ευγνώμων που ο Κύριος με έφερε σε αυτή την ομάδα. Μέχρι τότε, μετά την απώλεια του γιου μου, δεν ειρήνευε ποτέ η ψυχή μου. Τώρα όμως, νιώθω ειρήνη.

 

Ήθελα επίσης να προσθέσω ότι δεν είδα τον πατέρα μου σε αυτό το όνειρο, αλλά ξέρω ότι χάρη στο πάθος του για τη φωτογραφία στα νιάτα του, διατηρείται η μοναδική απεικόνιση του παρεκκλησίου των Αγίων Φλώρου και Λαύρου. Ο μπαμπάς είχε τραβήξει αυτήν την φωτογραφία από το παράθυρο αυτού ακριβώς του προγονικού σπιτιού μας. Με βάση αυτή τη φωτογραφία καθορίστηκε ο τόπος, όπου στις μέρες μας τοποθετήθηκε ο μνημειακός Σταυρός.

 

Η ανάγνωση του Ψαλτηρίου σε ομάδα είναι καθημερινός κόπος, και εδώ, νομίζω, λειτουργεί ο νόμος, όπου η ποσότητα μετασχηματίζεται τελικά σε ποιότητα. Για μένα είναι πολύτιμο ότι στην ομάδα μας κινούμαστε συνεχώς, σαν μυλόπετρα, έστω και κυκλικά – όμως το αλεύρι πάντα βγαίνει, οι αμαρτίες αλέθονται, η εργασία συνεχίζεται. Συνήθως βάζουμε στόχους στη ζωή, κάτι σχεδιάζουμε, μετά ξεπερνάμε τα εμπόδια. Συχνά όμως κάνουμε άλματα με αγώνες που υπερβαίνουν τις δυνάμεις μας, μετά κάνουμε παύση, ύστερα ξανά αγώνας. Τώρα όμως προτιμώ μια τέτοια εργασία, ένα βήμα μπροστά κάθε μέρα.

 

Βασιλεία των Ουρανών και αιωνία η μνήμη σε όλους τους κεκοιμημένους συγγενείς μας!

 

***

 

Αυτές είναι προσωπικές ιστορίες που διηγήθηκαν οι συμμετέχουσες σε ομάδα ανάγνωσης του Ψαλτηρίου. Τις διηγήθηκαν επειδή αυτό τους ενίσχυσε στην πίστη και τους έδωσε παρηγοριά. Ίσως κάποιοι από τους αναγνώστες της πύλης να υιοθετήσουν την ιδέα της από κοινού ανάγνωσης του Ψαλτηρίου και να οργανώσουν μια ανάλογη ομάδα στην ενορία τους. Δόξα τω Θεώ πάντων ένεκεν!

 

Τις ιστορίες κατέγραψε η Ευγενία Καλατσίχινα

Μετάφραση για την πύλη gr.pravoslavie.ru: Αναστασία Νταβίντοβα

 

Pravoslavie.ru

 

9/17/2024

ΤΡΟΜΑΚΤΙΚΌ ΌΝΕΙΡΟ ΠΑΤΗΡ. ΙΩΆΝΝΗΣ SUVOROV.ΑΛΗΘΙΝΗ ΙΣΤΟΡΊΑ.

Αληθινές ιστορίες

Τρομακτικό όνειρο

πρωτ. Ioann Suvorov

Με αυτή την ιστορία ξεκινάμε τη σειρά εκδόσεων «Σημειώσεις ενός χωριανού ιερέα» του Αρχιερέα Ιωάννη Σουβόροφ.

Μάλλον δέκα χρόνια γνώριζα έναν έμπειρο και καλό γιατρό. Δυστυχώς, έχει ήδη πεθάνει. Ας τον πούμε Βασίλι Φεντόροβιτς. Και δεν έχει σημασία ποια ήταν η ειδικότητά του.

Όταν ήρθα να τον δω, για κάποιο λόγο ήταν πεπεισμένος ότι ήμουν πάντα εξαιρετικά απασχολημένος με τα ποιμαντικά μου και δεν ήταν καλό για μένα να χάνω χρόνο να κάθομαι στην ουρά. Αλλά το να παρακαπτεις τη σειρά είναι επίσης κατά κάποιο τρόπο απρεπές. Και ο ίδιος μου πρόσφερε ένα τέτοιο σχέδιο.

Όταν ήρθα για ραντεβού στο διαγνωστικό κέντρο (είχε ραντεβού εκεί μια φορά την εβδομάδα και πάντα υπήρχε κόσμος να τον δει), έγραψα στη ρεσεψιόν, πήγα στον δεύτερο όροφο και μπήκα στην ουρά. Περίμενα μέχρι να πάρει τη σειρά μου ο επόμενος ασθενής. Αφού στάθηκα για ντεκόρ για άλλα πέντε με δέκα λεπτά, περπατούσα αργά, σαν να περπατούσα, κατά μήκος του διαδρόμου. Επέστρεψε και περπάτησε πάλι προς την ίδια κατεύθυνση. Έστριψε στη γωνία και εδώ έβγαλε το κινητό από την τσέπη του, τηλεφώνησε και ανέφερε αθόρυβα:

- Βασίλι Φεντόροβιτς, είμαι εδώ!

Στη συνέχεια, επίσης με «περπατητικό» βηματισμό, επέστρεψε στην ουρά καθιστών και όρθιων και περίμενε λίγη ώρα ακόμα. Περίμενε μέχρι να φύγει ο ασθενής από το ιατρείο. Ακολουθώντας τον ασθενή, εμφανίστηκε ο Βασίλι Φεντόροβιτς, κοίταξε τη γραμμή και, βλέποντάς με, είπε τόσο ευγενικά και με επαγγελματικό τρόπο:

- Ιβάν Νικολάεβιτς, έλα σε μένα.

Και κατ' ιδίαν δεν με αποκαλούσε τίποτα άλλο παρά «Πατέρα Ιωάννη». Έχοντας ζητήσει συγγνώμη από όσους στέκονταν στην ουρά, πήγα στο γραφείο του.

Αλλά δυσφημηθήκαμε έτσι, μάλλον μερικές φορές. Δεν είναι αυτό που μιλάμε τώρα. Τον ευχαρίστησα για τον αρχικό τρόπο να μπω χωρίς ουρά, αλλά παρόλα αυτά αρνήθηκα αυτό το παιχνίδι. Απλώς, νιώθοντας άβολα και ίσως αμαρτωλά, την επόμενη φορά που ήρθα, ειλικρινά άρχισα να στέκομαι στην ουρά.

Κάποτε, η γυναίκα του Βασίλι Φεντόροβιτς μου ζήτησε να αγιαζω ένα διαμέρισμα για αυτούς. Έφτασα και έκανα την ιεροτελεστία του αγιασμού. Στο σπίτι ήταν και ο ιδιοκτήτης.

Καθώς με έδιωξε, ψιθύρισε την ακόλουθη υπόθεση:

«Μου φαίνεται ότι κάποιος κάνει μάγια στον Βασίλι Φεντόροβιτς». Δεν μου το λέει, αλλά νιώθω ότι ο άντρας μου είναι άρρωστος.

Δεν το πήρα σοβαρά εκείνη τη στιγμή και απάντησα εν συντομία:

- Βγάλτο από το κεφάλι σου! Όπως λένε, ο Θεός δεν θα το επιτρέψει - το γουρούνι δεν θα το φάει.

Και σκέφτομαι από μέσα μου: καλά, αν ήσουν νέος, θα ήταν εντάξει, μπορείς ακόμα να το σκεφτείς, αλλά είναι κάπου γύρω στα εβδομήντα. Ποιος χρειάζεται έναν γέρο; Γενικά, δεν έδωσα καμία σημασία σε αυτό. Και έφυγα.

Μετά από λίγο, με κάλεσε ο ίδιος ο Βασίλι Φεντόροβιτς και μου ζήτησε να πάω στο γραφείο του στο νοσοκομείο στην οδό Πλεχάνοφ και όρισε μια κατάλληλη στιγμή.

Φτάνοντας, ράντισα με αγιασμό το ντουλάπι με όλα τα αποστειρωμένα όργανα του, σκεπασμένο με ένα λευκό σεντόνι, και ξεκινήσαμε μια χαλαρή συζήτηση. Ο Vasily Fedorovich παραδέχτηκε ειλικρινά:

«Δεν ξέρω τι μου συμβαίνει, αλλά νιώθω αηδιαστικός». Η υγεία μου χειροτερεύει κάθε μέρα... Και δεν καταλαβαίνω καν τι είναι;

«Ίσως έχει δίκιο η γυναίκα του;» — Σκέφτηκα τότε.

«Όπως και να ‘χει», άρχισα, «σε συμβουλεύω, Βασίλι Φεντόροβιτς, να αγιάσεις την ψυχή σου». Αυτό είναι ένα εκατομμύριο φορές πιο σημαντικό από τα γραφεία και τα διαμερίσματα. Ένα εκατομμύριο φορές ή περισσότερες!

—Έχετε μετανοήσει ποτέ για τις αμαρτίες σας ή έχετε λάβει τη Θεία Κοινωνία; - τον ρώτησα.

Αποδείχθηκε ότι - ποτέ. Αν και γνώριζε, σύμφωνα με τα λόγια του, τον πατέρα Anatoly Rodionov, τον πατέρα Alexander Isaev και άλλους ιερείς.

«Είναι εντάξει», λέω.

«Αρχίστε πρώτα να θεραπεύετε την ψυχή και ο Κύριος είναι δυνατός να βοηθήσει και το σώμα». (Τώρα στάθηκε μπροστά μου σαν ασθενής.). Μη φοβάσαι, Βασίλι Φεντόροβιτς! Ο Θεός χτυπά την ψυχή σου μέσω της αρρώστιας. Άνοιξε την καρδιά σου σε Αυτόν! Πρέπει με κάποιο τρόπο να αλλάξετε τη ζωή σας σε χριστιανική. Όταν οι τέσσερις παράλυτοι του Ευαγγελίου έφεραν στην αγκαλιά τους στον Χριστό, Αυτός πρώτα τον απάλλαξε από τις αμαρτίες του και μόνο τότε θεράπευσε το σώμα του...

«Άκου», συνεχίζω, προσπαθώντας να του φτιάξω τη διάθεση, «τι μου είπε κάποτε ένας γενικός γιατρός».

Και του λέω αυτή την ιστορία:

«Έφεραν μια από τους ενορίτες μας, τη Maria Petrovna Obolsheva, στο Semashko σε κρίσιμη κατάσταση, με αμφοτερόπλευρο πνευμονικό οίδημα. Ηλικία - περίπου 74 ετών. Με παίρνει τηλέφωνο και μου ζητά να της δώσω επειγόντως τη Θεία Κοινωνία.

«Πατέρα», λέει με δυσκολία, «για χάρη του Χριστού, είναι ξεκάθαρο ότι ήρθε η ώρα να πεθάνω». 

Πράγματι, υπήρχε πραγματική απειλή για τη ζωή. Όταν φτάνω, είναι στην εντατική σε έναν αναπνευστήρα. Κοιτάζω και υπάρχει αφρός στο στόμα της. Το χέρι δεν σηκώνεται για να κοινωνήσει τέτοια χείλη. Στέκομαι εκεί και σκέφτομαι τι να κάνω; Ο γιατρός βλέποντας την αναποφασιστικότητα μου λέει:

«Ελπίζω ότι αυτά τα συμπτώματα θα εξαφανιστούν σε λίγες μέρες».

- Λοιπόν, ας συμφωνήσουμε. Μόλις δεν υπάρχει αφρός στο στόμα, λέω στον γιατρό, σε παρακαλώ να με πάρεις τηλέφωνο και θα έρθω. Ακόμα και το βράδυ, αν χρειαστεί... 

Αυτό αποφάσισαν. Η Μαρία Πετρόβνα συμφώνησε επίσης. Βασιστήκαμε στο θέλημα του Θεού μαζί της.

Και πράγματι, λίγες μέρες αργότερα έφτασα και, προς μεγάλη γενική χαρά, έδωσα στη άρρωστη Σώμα και Αίμα Χριστού, δηλαδή κοινώνησε.

Σύντομα μεταφέρθηκε στον γενικό θάλαμο και, προς έκπληξη όλων (!), ήταν η πρώτη που πήρε εξιτήριο.

Όταν έφτασα να την πάρω, ο θεράπων ιατρός με χαιρέτησε με γνήσια χαρά. Πιάνοντάς με από τον αγκώνα και με παραμερίζοντας ενώ επεξεργαζόταν το έκκριμα, άρχισε να μου λέει:

«Για πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια της ιατρικής μου πρακτικής, κατέληξα σε αυτό το συμπέρασμα: το σώμα πρέπει να θεραπεύεται, ξεκινώντας από την ψυχή». Εδώ είσαι ιερέας. Φτάσαμε, τη μάθαμε... πώς είναι; Κοινωνία;

- Ναι, ναι.

Και ξέρετε, μετά από αυτό γιατρεύαμε εύκολα τα πάντα. Αν και έφτασε πιο αργά από όλους, ήταν πιο δύσκολο από όλους, αλλά... το αποτέλεσμα είναι εμφανές. Είναι απλώς ένα είδος μυστικισμού, ειλικρινά! Κοίτα, είναι νεότεροι και όχι τόσο σοβαροί, και ξέρουμε τι και πώς να θεραπεύσουμε, και θεραπεύουμε, αλλά η ανάρρωση είναι πολύ αργή. Και εδώ, με τη Μαρία Πετρόβνα, είμαστε όλοι χαμένοι.

Σε γενικές γραμμές,χωρίσαμε, δίνοντας εγκάρδια τα χέρια.

- Λοιπόν, τι λες, Βασίλι Φεντόροβιτς; - Αφού τελείωσα την ιστορία μου, τον ρώτησα.

- Ναι, ναι, ναι, αλλά... δεν είμαι ακόμα έτοιμος. Όταν είμαι έτοιμος, θα σε βρω.

Τον κοιτάζω και σκέφτομαι: μήπως ντρέπεται για μένα;

- Προσκαλέστε οποιονδήποτε ιερέα, μετανοήστε ταπεινά και λάβετε κοινωνία,

Vasily Fedorovich, και ο Κύριος θα σας βοηθήσει. Ακριβώς στο λέω!

«Εντάξει, εντάξει, εντάξει, θα το σκεφτώ», διαβεβαιώνει.

Και χωρίσαμε. Για πάντα ήδη. Πέθανε αμέσως μετά στο νοσοκομείο.

Αλλά αυτό είναι που μου συνέβη τη στιγμή του θανάτου του... Είναι ακόμη τρομακτικό για μένα να το θυμάμαι. Αλλά θα προσπαθήσω να το περιγράψω.

***

Η ακατανόητη ασθένεια του Βασίλι Φεντόροβιτς προχωρούσε και το καταλάβαινε. Κάθε μέρα είχε όλο και λιγότερο χρόνο να σκεφτεί την αιωνιότητα και την ψυχή του.

Σε γενικές γραμμές, όπως φαίνεται, δεν επέτρεψε ούτε τη σκέψη του θανάτου του.

Ήρθε η μέρα που ο Βασίλι Φεντόροβιτς δεν μπορούσε πλέον να πάει στη δουλειά. Τον εισήγαγαν στο περιφερειακό νοσοκομείο. Είπα εν συντομία στη γυναίκα του, που με τηλεφώνησε στο κινητό της, περίπου το ίδιο που του είπα όταν γνωριστήκαμε. Ήδη ζήτησε μέσω αυτής να τον καλέσει με κάποιο τρόπο σε μετάνοια.

Αχ, τι τρομερό εμπόδιο για τη σωτηρία της ψυχής είναι η απιστία μας!

- Κι αν είναι πραγματικά ώρα να πεθάνεις; - της λέω.

Σύμφωνα με αυτήν, προσπάθησε επίσης με κάθε δυνατό τρόπο να τον πείσει σε μετάνοια και θεία κοινωνία.

Η απάντησή του ήταν κατηγορηματική:

-Τι κάνεις; Σκοπεύουν όλοι να με θάψουν; Ανυπομονώ! - εκνευρίστηκε.

- Λοιπόν, γιατί να το θάψεις, Βάσια; Αντίθετα, θέλουμε να αναρρώσει γρήγορα. Ο Κύριος είναι ελεήμων...» προειδοποίησε η σύζυγος.

Αλλά ο Βασίλι Φεντόροβιτς ήταν ανένδοτος. Ο θανάσιμος φόβος για τα μυστήρια δέσμευσε κάθε νηφάλιο συλλογισμό μέσα του. Ή μάλλον, δεν είχε πίστη – καθόλου!

Περνάνε λίγες μέρες ακόμα. Ο γιος του Σάσα έρχεται στην ενορία μου στο Πετελίνο. Ζητάει βαθιές προσευχές για τον μπαμπά:

«Αυτός», λέει, «είναι πολύ κακός».

Και για άλλη μια φορά, μέσω της Σάσα, προτείνω να κανονίσω μια συνάντηση μαζί του, έστω και στην εντατική, στην οποία ο γιος υπόσχεται να πείσει τον πατέρα του, και μάλιστα σήμερα το βράδυ.

Και εγώ, ένας αμαρτωλός, κατά κάποιο τρόπο δέθηκα ανθρώπινα με τον Βασίλι Φεντόροβιτς. Μου φερόταν πάντα ευγενικά και μάλιστα με σεβασμό. Μου έγραψε τις απαραίτητες συνταγές, μου έδωσε χρήσιμες επαγγελματικές συμβουλές, μίλησε μαζί του στο τηλέφωνο και τώρα... πραγματικά τον λυπόμουν.

Η απάντηση το βράδυ μέσω του γιου μου, δυστυχώς, ήταν ακόμα η ίδια:

«Δεν είμαι... έτοιμος», είπε μετά βίας με τις τελευταίες δυνάμεις του. -Θα τηλεφωνήσω…

«Θα έχεις χρόνο, αγαπητέ άνθρωπε; Γιατί είσαι τόσο επίμονα  σκληροτράχηλος;» — Ήδη σκεφτόμουν δυνατά.

Πράγματι, ο Απόστολος Παύλος έγραψε για τέτοια: «Ο φυσικός άνθρωπος δεν δέχεται τα του Πνεύματος του Θεού, διότι τα θεωρεί ανόητα και δεν μπορεί να τα κατανοήσει, γιατί πρέπει να κριθούν πνευματικά...». ( 1 Κορ. 2:14 ).

«Ναι, είναι μεγάλο έλεος του Θεού για σένα που είσαι ακόμα στη μνήμη σου και σου απομένουν μέρες ή ίσως ώρες, σαν συνετός κλέφτης, να στραφείς στον Κύριο και να αρπάξεις τον αιώνιο Παράδεισο για μια μετάνοια για την απιστία σου!» - Όλα αυτά τα λέω στον γιο του.

Αυτό το ερχόμενο Σάββατο, ενώ εκτελούσα τη λειτουργία στην εκκλησία του Σμολένσκ, απευθύνθηκα στους πιστούς πριν από την έναρξη με ένα αίτημα που δεν είχα κάνει ποτέ πριν:

— Προσευχηθείτε, αδελφοί και αδελφές, για τον βαριά άρρωστο γιατρό Βασίλι. Τώρα βρίσκεται στην εντατική και σε πολύ σοβαρή κατάσταση. Ως γιατρός και ως άνθρωπος είναι πολύ καλός.

Πέρασαν αρκετές μέρες. Κατάφερα μάλιστα να πάω στο Volgodonsk, να δω και να υπογράψω το πιστοποιητικό αποδοχής για τον νέο τρούλο για τον νεόκτιστο ναό μας Petelinsky. Όταν επιστρέφω, το πρώτο πράγμα που κάνω είναι να τηλεφωνήσω στον γιο του:

- Πώς είναι ο μπαμπάς, Σάσα;

- Πατέρα Γιάννη, ο μπαμπάς είναι σε κώμα, και ήθελα να σε πάρω τηλέφωνο σήμερα.

«Αυτό είναι το τέλος», απαντώ.

«Λοιπόν, κάλεσε τον ιερέα…» ρωτάω με καρδιά που βουλιάζει;

Η Σάσα αναστέναξε:

- Όχι, δεν... Δεν έχει μιλήσει τις τελευταίες μέρες. Αλλά, αν μη τι άλλο, θα τον ψαλεις τότε στο νεκροτομείο του νοσοκομείου;

- Ναι, ας το τραγουδήσουμε... Με κέρασε. Αλλά αυτό δεν είναι ένα μυστήριο, αλλά απλώς μια προσευχή για ανάπαυση. Γιατί επέμενε τόσο πολύ, λέω πικρά και σχεδόν κλαίγοντας.

***

Αύριο είναι Κυριακή, ή, εκκλησιαστικά, η εικοστή όγδοη εβδομάδα μετά την Πεντηκοστή. Αποδείχτηκε ότι λόγω του πολυάσχολου επαγγελματικού μου ταξιδιού, δεν είχα χρόνο να ετοιμάσω ένα κήρυγμα.

Μόλις κάθισα στον καναπέ το βράδυ για να αναθεωρήσω την ανάγνωση του Αποστόλου και του Ευαγγελίου για αύριο. Και οι «συλλήψεις» του Ευαγγελίου (δηλαδή οι περικοπές που διαβάζονται στην υπηρεσία) έχουν ήδη προγραμματιστεί για ολόκληρο το έτος εκ των προτέρων, και αύριο στο Ευαγγέλιο υπάρχει μια παραβολή «Σχετικά με τους προσκεκλημένους στο δείπνο». Αυτό είναι από τον Λουκά, 76, σύλληψη κεφ. 14:14–24. Συνοπτικά, η σημασία του έχει ως εξής.

Ένας ευγενικός άντρας ετοίμασε ένα πλούσιο δείπνο. Και έστειλε τον υπηρέτη του να καλέσει τους καλεσμένους στο τραπέζι. Αλλά όλοι οι καλεσμένοι, σαν να συμφωνούσαν, άρχισαν να ζητούν συγγνώμη:

«Αγόρασα γη και πρέπει να πάω να το κοιτάξω, συγνώμη», είπε ένας.

Ένας άλλος αγόρασε πέντε ζευγάρια βόδια και πάει να τα δοκιμάσει. Ο τρίτος παντρεύτηκε... Σε γενικές γραμμές όλοι βάλθηκαν, παραμελούσαν την πρόσκληση και το απέφευγαν.

Ο σκλάβος το ανέφερε στον κύριό του. Θύμωσε πολύ:

«Πήγαινε γρήγορα από τους δρόμους και τα σοκάκια της πόλης», διατάζει τον δούλο, «και φέρε εδώ τους φτωχούς, τους ανάπηρους, τους κουτούς και τους τυφλούς».

Ο σκλάβος του απαντά:

- Δάσκαλε! Εκτελέστηκε όπως παραγγείλατε, και υπάρχει ακόμα χώρος!

- Πήγαινε στους δρόμους και στους φράχτες (δηλαδή στις πολύ, πολύ μακρινές γωνιές) και πείστε τους να έρθουν, για να γεμίσει το σπίτι Μου! Γιατί σας λέω ότι κανένας από τους καλεσμένους δεν θα γευτεί το δείπνο Μου, γιατί πολλοί είναι καλεσμένοι, αλλά λίγοι εκλεκτοί...

Γενικά, αυτό είναι το Ευαγγέλιο για αύριο, και αποφάσισα: Θα μιλήσω για αυτό το θέμα.

Αφού προσευχήθηκα και πήγα για ύπνο στον καναπέ μου, ακόμα δεν ήξερα ότι το χειρότερο πράγμα μόλις άρχιζε για μένα, και όχι μόνο για μένα. Ξάπλωσα και αποκοιμήθηκα.

***

Και έχω ένα πολύ καθαρό όνειρο. Είμαι κάπως νέος άντρας. Τρέχω κατά μήκος της οδού μου Rechnaya (τώρα Shchetinina) στην πατρίδα μου, στο Shakhty. Ο καιρός είναι ηλιόλουστος, ο ουρανός καθαρός και καθαρός.

Και πρέπει να τρέξετε στους Kruglovs, είναι στο τέλος του δρόμου, και να μάθετε κάποιο είδος διεύθυνσης από αυτούς. Λοιπόν, παραλείπω, καθώς τα παιδιά συνήθως τρέχουν και πηδάνε.

Και μόλις έφτασα στο σπίτι του γέρου Μάκαρ Τίτιτς, κυριολεκτικά δύο σπίτια μακριά από αυτό το μέρος, το σκοτάδι με σκέπασε ξαφνικά. Από πού ήρθε; Κύριε, τι είναι αυτό; Κατέβηκε τόσο γρήγορα και τόσο πηχτό. Σταμάτησα φοβισμένος, γύρισα προς όλες τις κατευθύνσεις - έχασα τον προσανατολισμό μου. Πού να πάω μετά;

Και το σκοτάδι πυκνώνει και πυκνώνει. Ένας φοβερός φόβος με κυρίευσε τότε από αυτό το σκοτάδι. Και ακούω μερικές τρομακτικές φωνές από μακριά. Δεν καταλαβαίνω τι είδους φωνές είναι, αλλά ενσταλάζουν ακόμη μεγαλύτερο φόβο και γίνονται όλο και πιο δυνατές. Δηλαδή πλησιάζουν. Είτε ψάχνουν κάποιον είτε τηλεφωνούν...

Και ξαφνικά μου έρχεται μια σκέψη: αυτοί είναι δαίμονες! Ω, η φρίκη!

Ο φόβος αυτού του αστραφτερού σκοταδιού και αυτοί οι παγκόσμιοι κυρίαρχοι του σκοταδιού αυτού του αιώνα με τρόμαξαν τόσο που έπεσα, πίεσα τον εαυτό μου στον φράχτη και φαινόταν ότι σταμάτησα να αναπνέω. Μακάρι να με περνούσαν αυτά τα κακά πνεύματα... Και ακούω ακόμη και την καρδιά μου να χτυπάει: χτύπησε, χτύπησε, χτύπησε.

- Ναι, έχουν “σκυλιά”! - μου ήρθε ξαφνικά, - Θα με μυρίσουν σίγουρα, και μετά... θα τελειώσω! Θα σε ξεσκίσουν! Θεέ μου!

Δεν θυμάμαι, ίσως και να ούρλιαξα από αυτή τη φρίκη στον ύπνο μου. Ξύπνησα. Άνοιξε τα μάτια του. Και δεν καταλαβαίνω - αυτό είναι όνειρο ή πραγματικότητα;

Είμαι ξαπλωμένος στο πλάι, η πλάτη μου πιέζεται στο πίσω μέρος του καναπέ, αναπνέω - ήδη ασφυκτιά και το μπλουζάκι μου είναι βρεγμένο από τον ιδρώτα, σαν να με κυνηγούσε κάποιος.

Κοίταξα την κουρτίνα και προσπάθησα να καταλάβω: πού είμαι; Βλέπω τον ουρανό, τα αστέρια. Είναι και πάλι καθαρό. Το στρογγυλό φεγγάρι λάμπει από το παράθυρο και... είναι ήσυχο και ήσυχο μέσα στο σπίτι. Κοιτάζω τριγύρω, συνέλθοντας. Το φως στη βιβλιοθήκη δεν είναι πλέον αναμμένο, πράγμα που σημαίνει ότι η μητέρα μου κοιμάται ήδη.

Γιατί όμως τρέμει το σπίτι; Σήκωσα το κεφάλι μου και πάγωσα κοιτάζοντας το φεγγάρι στο πλαίσιο του παραθύρου. Πραγματικά ακόμα δεν μπορώ να καταλάβω αν τρέμει το σπίτι ή εγώ;

Το φεγγάρι στο παράθυρο με κοιτάζει ήρεμα. Η λάμπα τρεμοπαίζει μπροστά στην εικόνα του Σωτήρος και μόνο το ρολόι στον τοίχο: τικ-τακ, τικ-τακ...

Άρχισα σιγά σιγά να συνέρχομαι και να συνειδητοποιώ ότι τελικά ήταν ένα όνειρο.

Κατέβασα το κεφάλι μου στο μαξιλάρι και ένιωσα το μαξιλάρι να τρέμει. Ο σπασμός από τον φόβο ήταν τόσο δυνατός που συνέχισε να με ταρακουνάει.

Άπλωσα το χέρι μου, πήρα το κινητό από το πίσω μέρος του καναπέ και κοίταξα πιο προσεκτικά. Τι ώρα είναι τώρα; Μηδέν ώρες και είκοσι λεπτά... Θεέ μου, όλη η νύχτα είναι ακόμα μπροστά.

Σηκώθηκα τότε από τον καναπέ, χωρίς να ανάψω το φως, έκανα το σημείο του σταυρού και άρχισα να ψιθυρίζω τον ενενηκοστό ψαλμό από μνήμης: «Ζει στη βοήθεια του Υψίστου». Μετά άρχισε να διαβάζει προσεκτικά το «Ο Θεός να αναστηθεί» και να κάνει το σημείο του σταυρού και στις τέσσερις πλευρές. Διάβασα το «Πάτερ ημών» και ολοκλήρωσα με τρεις προσκυνήσεις στο έδαφος.

- Θεέ μου! Είθε να διαλύσεις αυτό το σκοτάδι... και να διώξεις μακριά αυτούς τους δαίμονες-τέρατα.

Α, και είναι μάλλον τρομακτικά, έτσι δεν είναι;

Μακάρι να μην είχα ξανά αυτόν τον εφιάλτη... Στην πραγματικότητα φοβάμαι ακόμη και να πάω για ύπνο.

Ξάπλωσα, αλλά δεν υπάρχει ύπνος. Περπατούσα και γύριζε από άκρη σε άκρη. Το ρολόι του τοίχου έχει ήδη χτυπήσει μία το πρωί και δύο, και δεν κοιμάμαι. Ίσως τον πήρε ο ύπνος γύρω στις τρεις.

Το πρωί είπα στη μητέρα μου τον εφιάλτη μου.

«Λοιπόν, αυτό είναι κάτι, σε ξέρω», λέει. - Θεέ μου! Σώσε μας όλους και ελέησέ μας.

***

Έκανα τη λειτουργία. Είπα και ένα μάθημα για τους καλεσμένους στο δείπνο, έψαλα προσευχή και λιτή και τελείωσα με το χτύπημα των καμπάνων.

Ο κόσμος έφυγε σιγά σιγά από την εκκλησία, σταυρωμένος, και πήγα στο σπίτι από  την εκκλησίας μας ευχαριστώντας τον Κύριο. Μπαίνω και βλέπω στο κινητό μου δύο αναπάντητες κλήσεις από τον Σάσα, τον γιο του Βασίλι Φεντόροβιτς. Παίρνω τηλέφωνο και ρωτάω αμέσως:

- Λοιπόν, τι λες, Σάσα, πώς είναι ο μπαμπάς σου;

- Πατέρα... Ο Βασίλι Φεντόροβιτς, ο μπαμπάς μας, πέθανε. Απόψε...στο μηδέν είκοσι λεπτά...Μεθαύριο θα τον θάψουμε. Θα μπορέσετε να τελέσετε την κηδεία του στο περιφερειακό νοσοκομείο; Θα επιβεβαιώσουμε την ώρα...

«Φυσικά και μπορούμε», απαντώ, συνέλθοντας.

- Και παρακαλώ, με ψάλτες αν γίνεται, αλλιώς θα έρθουν πολλοί φίλοι...

Οι συγγενείς, φυσικά, ήταν ήδη προετοιμασμένοι για ένα τέτοιο τέλος.

«Ε, Σάσα», σκέφτηκα, «αν ήξερες, αδερφέ, τι μου συνέβη αυτό το βράδυ, στις μηδέν ώρες και είκοσι λεπτά».

Μέχρι σήμερα, χρόνια μετά, έμεινα σιωπηλός.

***

Στο τέλος της θλιβερής μου ιστορίας, θα συνεχίσω να μοιραστώ μερικές από τις σκέψεις μου, αναφερόμενος στον Λόγο του Θεού.

Αργότερα είπα σε έναν ιερέα αυτήν την ιστορία. Χωρίς δισταγμό, είπε με αδερφικό τρόπο:

«Πατέρα, αν ήμουν στη θέση σου, δεν θα τον θυμόμουν ξανά… Τον παρέδωσα στο θέλημα του Θεού». Ήταν το εκούσιο πείσμα του και η απόρριψη του Χριστού. Τολμώ να μαντέψω ότι είναι εκεί για αυτόν», και έδειξε το δάχτυλό του στον ουρανό, «ή μάλλον, μάλλον είναι εκεί», και κατέβασε το δάχτυλό του κάτω — είναι πολύ δύσκολο... Πολύ!

Ίσως, σύμφωνα με το γράμμα του νόμου, ο ιερέας έχει δίκιο, αλλά αποφάσισα: αν υπάρχει κάποιο είδος νουθεσίας για μένα, έναν αμαρτωλό, από πάνω, ίσως πάλι μέσω ενός ονείρου, αν και είμαι ανάξιος γι' αυτό, αλλά ξαφνικά ! Τότε θα βάλω ένα τέλος. Στο μεταξύ από έλεος τον θυμάμαι.

Στην πραγματικότητα τελέσαμε την κηδεία του Βασίλι Φεντόροβιτς μπροστά σε ένα αρκετά αξιοπρεπές πλήθος ιατρικού προσωπικού και συγγενών. Ένα πανάκριβο, βερνικωμένο καφέ φέρετρο με επιχρυσωμένες λαβές, και πολλά φρέσκα λουλούδια ξαπλωμένα πάνω στον νεκρό, μαρτυρούσε μεγάλο σεβασμό και αγάπη για τον αποθανόντα συνάδελφο.

Υπήρχαν αρκετές σύντομες ομιλίες και μετά από όλες είπα λίγα για το τι περιμένει την ψυχή κάθε ανθρώπου μετά τον αναπόφευκτο θάνατό του.

Ενώ τραγουδιόταν το «Eternal Memory», το φέρετρο τοποθετήθηκε σε νεκροφόρα και συνοδευόταν στο μονοπάτι ολόκληρης της γης - στη χώρα της σιωπής.

***

Κάποτε διάβασα τα κηρύγματα του ηγουμένου της Τριάδας-Σεργίου Λαύρας, πατέρα Κρονίντ (Λιουμπίμοφ). Και ξαφνικά βρίσκω μια σχεδόν παρόμοια περίπτωση που περιγράφει ο ίδιος και μου συνέβη. Αλήθεια, οι λόγοι ήταν διαφορετικοί και η παραίνεση δεν ήταν στον πατέρα Κρονίδη, αλλά σε έναν άθεο. Μιλάμε για έναν νεαρό άνδρα στον οποίο η πίστη έχει πεθάνει σχεδόν ολοκληρωτικά στην ψυχή του. Μπορούμε ευθαρσώς να πούμε ότι έγινα μηδενιστής, δηλαδή άθεος.

Και η μητέρα αυτού του άπιστου, παρεμπιπτόντως, ήταν μια πολύ θρησκευόμενη γυναίκα.

Αλλά, όπως λένε, με όποιον τα βάζεις θα σε κάνει να κερδίσεις και οι κακές κοινότητες διαφθείρουν τα καλά ήθη. Ο γιος της Βάνια δεν ξέφυγε από την επιρροή τέτοιων κοινοτήτων. Παρόλο που το αγόρι εκπαιδεύτηκε για να γίνει γιατρός, η πίστη του καταπατήθηκε εντελώς.

Άρχισε πρώτα να κοροϊδεύει, και μετά απλώς να χλευάζει, την πίστη στον Κύριο της μητέρας και της θείας του.

«Οι αδαείς θα εφεύρουν έναν θεό για τον εαυτό τους», είπε, «και κάποιο είδος δαιμόνων με πρόσωπα γουρουνιού, κέρατα και οπλές». Πραγματικά, όλα αυτά είναι αστεία. Λοιπόν, ποιος τους είδε; Σε ποιον εμφανίστηκαν; Και αν το έχει δει κανείς, τότε είναι, εξάλλου, αποκύημα αρρωστημένης φαντασίας.

«Κι εγώ», σκέφτηκε ο Ιβάν. - Παράδεισος, κόλαση, «η κρίση του Θεού», κάποιο είδος δαιμόνων μετά θάνατο - όλα ανοησίες και ανοησίες! Αγράμματοι εφευρέτες! Ένας άνθρωπος πεθαίνει, και αυτό είναι το τέλος, δεν υπάρχει τίποτα άλλο. Ουφ! Έχω ήδη βαρεθεί μια τέτοια «ευσέβεια!» - σκέφτηκε ο «μορφωμένος» νεαρός.

Κι έτσι, μια μέρα, προερχόμενος από το θέατρο -όπως θυμόταν ο ίδιος- απλά από συνήθεια, άρχισε να κοροϊδεύει την ευσέβεια και τη θρησκευτικότητα της μητέρας και της θείας του, που είχαν ξεκινήσει την καθημερινή απογευματινή προσευχή τους. Γέλασα, έφαγα... και πήγα για ύπνο.

Αλλά, προφανώς, η υπομονή της μητέρας και της θείας έχει ήδη εξαντληθεί. Ο βλάσφημος Βάνια πήγε στο κρεβάτι και γονάτισαν μπροστά στις εικόνες και δακρυσμένοι, με πίκρα, άρχισαν να ζητούν από τον Κύριο μόνο ένα πράγμα - να σώσει την ψυχή του και να νουθετεί το αγαπημένο του πρόσωπο με οποιονδήποτε τρόπο.

Ο νεαρός γιατρός Ιβάν Ιβάνοβιτς αποκοιμιέται ήδη, αλλά ψυχικά βρίσκεται ακόμα στο κουτί του θεάτρου. Οι σκηνοθέτες είναι μπροστά στα μάτια του... Όταν ξαφνικά από κάπου εμφανίστηκαν κάποια αποκρουστικά και τρομερά τέρατα, με μακριές μύτες, πλημμυρισμένα με κάποιο είδος βρώμικου υγρού, τσιρίζουν και σκαρφαλώνουν προς το μέρος του... για να φιληθούν. Τι τρομερές αηδίες είναι αυτά τα κακά πνεύματα!

Παραλείπω πολλές λεπτομέρειες... Πόσο αηδιαστικό είναι ακόμα και η επανάληψη ενός τέτοιου ονείρου!

Ο νεαρός γιατρός ξύπνησε από αυτόν τον εφιάλτη με τέτοια φρίκη που μετά δεν έβρισκε λόγια για να μεταφέρει μια τόσο τρομερή δαιμονική εμμονή. Σκέλη από γκρίζα μαλλιά εμφανίστηκαν πάνω του -κατά τα λόγια του, μέσα σε μια νύχτα.

«Ξεκινούμενοι από τον ύπνο, πέφτουμε ευλογημένοι…» διαβάζουμε στις πρωινές προσευχές μας.

Το ίδιο συνέβη άθελά του και στη νεαρο άθεο Βάνια. Από φόβο άρχισε άθελά του να βαφτίζεται και να... προσεύχεται στον Θεό.

Και οι δαίμονες του εμφανίστηκαν πολλές φορές σε ένα όνειρο, αλλά κάθε τέτοιο όνειρο, προφανώς μέσω των προσευχών της μητέρας και της θείας του, τώρα μόνο τον ξεσήκωσε και τον ενίσχυε στην πίστη του στον Χριστό τον Σωτήρα.

Θα περάσει ο καιρός και ο άλλοτε άθεος Βάνια θα γίνει μοναχός, ιερέας και ακόμη και επίσκοπος. Αυτό είναι από τη ζωή του Μητροπολίτη των Ουραλίων Tikhon (Obolensky) και του Nikolaev (1856–1926).

***

Τώρα ας συνοψίσουμε τα πάντα. Και στις δύο περιπτώσεις, αυτό που μου συνέβη σε ένα όνειρο στο θάνατο του Βασίλι Φεντόροβιτς και αυτό που ονειρευόταν τότε ο «ελεύθερος σκεπτόμενος» νεαρός, υπήρχε ένας άγριος και ανεξήγητος φόβος.

Ο φόβος είναι από τη συνάντηση με πεσμένα πνεύματα, ή δαίμονες, με τους οποίους η ψυχή θα συναντηθεί στη μετά θάνατον ζωή.

Αν ο Απόστολος Παύλος έγραψε για τον Παράδεισο ότι είναι αδύνατο οι άνθρωποι να μεταδώσουν την ομορφιά του, απλά δεν υπάρχουν τέτοιες λέξεις και ομοιότητες, τότε η Κόλαση εξίσου, δεν θα μπορούμε να περιγράψουμε ή να μεταφέρουμε το μαρτύριο των αμαρτωλών.

«Διότι είναι καιρός να αρχίσει η κρίση από τον οίκο του Θεού. Αν όμως ξεκινήσει πρώτα από εμάς, ποιο θα είναι το τέλος όσων δεν υπακούουν στο Ευαγγέλιο του Θεού; - ρωτά ο Απόστολος Πέτρος ( Α' Πέτρου 4:17 ).

«Και αν οι δίκαιοι δύσκολα μπορούν να σωθούν, πού θα εμφανιστούν οι πονηροί και αμαρτωλοί;» - προσθέτει ( 1 Πέτρου 4:17-18 ).

Τι φρίκη, νομίζω, θα αποκαλυφθεί σε ένα άτομο με το θάνατό του, αν συνειδητοποιήσει ότι πεθαίνει, και πεθάνει χωρίς πίστη, μετάνοια και τα Ιερά Μυστήρια που έχει θεσπίσει ο Κύριος.

Και ο αόρατος πνευματικός κόσμος θα του ανοίξει ήδη...

Στη Βίβλο, στο βιβλίο της Γένεσης, υπάρχει ένα επεισόδιο όπου μια μέρα ο προπάτορας Άβραμ, όταν κοιμόταν καλά, βίωσε μεγάλο φόβο και φρίκη: «Όταν έδυσε ο ήλιος, ένας βαθύς ύπνος έπεσε στον Άβραμ, και μετά μεγάλη φρίκη και το σκοτάδι έπεσε πάνω του...» ( Γεν. 15:12 ).

Μήπως εκείνο το βράδυ μου επιτέθηκε η ίδια φρίκη και το μεγάλο σκοτάδι που έζησα;

Ο Άγιος Απόστολος Παύλος μας προτρέπει: «Να θυμάστε τους δασκάλους σας, που σας κήρυξαν τον λόγο του Θεού, και λαμβάνοντας υπόψη το τέλος της ζωής τους, μιμηθείτε την πίστη τους...» ( Εβρ. 13:7 ). Σημείωση: κοιτάζοντας τον χαμό τους.

***

Στην ποιμαντική μου πρακτική, υπήρξαν τουλάχιστον τρεις περιπτώσεις ευσεβούς θανάτου σεμνών απλών χριστιανών, των οποίων η τελευταία πνοή άφησε ένα χαμόγελο παγωμένο στα ψυχρά τους χείλη. Αυτός είναι ο Pyotr Pavlovich Vasiliev, η Maria Petrovna Obolsheva και η Inna Evgenievna Gorshkova - ένας πραγματικός ευσεβής χριστιανικός θάνατος.

Σχετικά με τέτοιους δίκαιους ανθρώπους αόρατους στον κόσμο, κάποιος σημείωσε πολύ έξυπνα: "Όταν γεννιέται ένα παιδί, κλαίει, και όλοι χαίρονται, και όταν ένας δίκαιος πεθαίνει, όλοι κλαίνε και χαίρονται..." Και πόσοι από αυτούς Υπάρχουν που βρίσκονται κυριολεκτικά στην πόρτα του θανάτου, ήδη πεθαίνουν, συγγενείς ή ιερείς, μιλάνε για μετάνοια και θεία κοινωνία - και αρνούνται! Φοβούνται! Μη γνωρίζοντας τι λέει η Αγία Γραφή για τους φοβισμένους και άπιστους. Αυτές είναι οι τρομακτικές λέξεις:

«Αλλά οι φοβισμένοι, οι άπιστοι, οι αποτρόπαιοι, οι δολοφόνοι, οι πόρνοι, οι μάγοι, οι ειδωλολάτρες και όλοι οι ψεύτες θα έχουν το μέρος τους στη λίμνη που καίγεται με φωτιά και θειάφι. Αυτός είναι ο δεύτερος θάνατος...» ( Αποκ. 21:8 ).

Και οι ευσεβείς νεκροί έχουν κάτι να μάθουμε εμείς οι ζωντανοί.

Κύριε, αύξησε την πίστη μας και χάρισε τον χριστιανικό θάνατο! Άλλωστε μας είπες:

«Εγώ είμαι η ανάσταση και η ζωή. Αυτός που πιστεύει σε Εμένα, ακόμα κι αν πεθάνει, θα ζήσει». ( Ιωάννης 11:25 ).