Τετάρτη 25 Ιουνίου 2008

Τα δέντρα δεν τρέχουν...

φωτο: αλεπουδα


Αυτή εδώ η πόλη δεν κοιτάει τα βουνά αλλά μέρα με τη μέρα τα καταπίνει. Κυνηγάει ο άνθρωπος το ακίνητο και την σπρώχνει να απλώσει τα τσιμεντένια δάχτυλά της. Αυτή πλαταίνει, βαθαίνει και πνίγει τους ανθρώπους μέσα στο νέφος, στη ζέστη και στα ρηχά όνειρα τους. Ύστερα τη μισούν, τη λερώνουν, την απαρνιούνται, μα το τσιμέντο μοιάζει στα πόδια τους να έχει στεγνώσει.



Το βράδυ μεγάλες φωτιές κυκλώνουν το βουνό. Ο ουρανός βάφεται βαθύ πορτοκάλι. Οι κορυφές διαγράφονται ψηλά στον ουρανό. Ο άνθρωπος σηκώνει το κεφάλι και το κοιτά σαν να ‘ναι πρώτη φορά. Σα να έχει πιάσει φωτιά ο ουρανός.



Η Πάρνηθα στέκει βαθιά πληγωμένη μα ακόμα όμορφη. Η αλήθεια είναι ότι την είδαμε μόνο όταν φώτισε τον ουρανό με φλόγες και την ακούσαμε όταν πουλιά και ζώα τρέχαν πανικόβλητα για να γλιτώσουν.
Σήμερα, από όλη αυτή τη καταστροφή, έχει απομείνει η μισή
μα αυτό δεν την κάνει λειψή αλλά διπλά πολύτιμη.



Μπορείς να μην αφήσεις να χαθεί ό,τι σώθηκε.



Απόψε, όπως και πέρσι, ανέβηκα στα 1300 μέτρα,
για βραδιά πυροφύλαξης στη θέση Σκίπιζα
Ένα σημείο όπου δε φτάνει ο καύσωνας
και η θέα απλώνεται όσο φτάνει το μάτι σου.

Αν ενδιαφέρεσαι, μπορείς να ανέβεις κι εσύ

Συμμετείχα και απόλαυσα την εμπειρία της πυροφύλαξης μαζί με παρέα εθελοντών του Ε.ΔΑΣ.Α. (Εθελοντές Δασοπυροπροστασίας Αττικής). Για αυτούς που ίσως ενδιαφέρονται αλλά είναι καχύποπτοι με τις οργανώσεις, θα είμαι καθησυχαστική. Πρόκειται στην ουσία για μια εθελοντική ομάδα, με χαλαρό παρεϊστικο κλίμα. Χωρίς πολλές-πολλές τυπικούρες, αλλά με πολλή αγάπη για το δάσος. Τίποτα πολύπλοκο σαν διαδικασία, δίνεις όνομα και τηλέφωνο και συμμετέχεις ανάλογα με τη μέρα που μπορείς. Υπάρχει εκπαιδευμένος υπεύθυνος της ομάδας και σχετικός εξοπλισμός για την πυροφύλαξη.

Πάρτε τηλέφωνο για να σας ενημερώσουν πλήρως


Προς υπεύθυνο ομάδας και κριτσινιών: Τα πολύσπορα ήταν καλύτερα απο του τυριού


Περισσότερες πληροφορίες
στο site http://www.edasa.gr/
επικοινωνία edasa@otenet.gr
Αγ. Κωνσταντίνου 12,
Ομόνοια,
Τ.Κ. 104 31

τηλ.: 210-5200680,
fax: 210-5200681

Τρίτη 17 Ιουνίου 2008

ακτινογραφία



Τη ρώταγε λες και είχε τις λύσεις. Λες και θα έπαιρνε επιτέλους την απάντηση που έψαχνε. Με παιδική αφέλεια και ειλικρινή αγωνία. Χωρίς να τη νοιάζουν οι συνεπιβάτες στο βαγόνι που κρυφάκουγαν τις ακτινογραφίες της σκέψης της. Χωρίς εμμονή στις λεπτομέρειες, αλλά έτσι γενικά, φιλοσοφικά:
-Ξέρεις… για τις κρίσεις, αυτές των τριάντα, πριν, μετά… αυτές, ξέρεις… Είναι δηλαδή… Έτσι θα είναι πάντα? Θα περνάς συνέχεια τα ίδια και μετά θα ξανάρχεται? Είναι κάτι μεγάλο που το ξεπερνάς και ξεμπερδεύεις? Κι αν είναι για μια κι έξω γιατί δεν φεύγει? Καταλαβαίνεις? Νομίζεις πως είσαι καλύτερα αλλά μετά από λίγο καιρό πάλι τα ίδια…
-Ε… δε ξέρω, νομίζω πως…
-Δηλαδή αν πάει έτσι, θα έχω την κρίση των 30 μέχρι τα 40
- Ίσως να είναι κύκλοι… όχι κύκλοι, σπείρα… μια σπείρα με ανοδική πορεία. Να μοιάζει ότι είναι το ίδιο, αλλά να προχωράς, να αλλάζεις πίστα κάθε φορά
-Σκατά!
-…ναι
-Σα να περιμένεις το μετρό και να έρχεται συνέχεια το τρένο απο την άλλη μερια
-ναι, σκατά...

Τετάρτη 4 Ιουνίου 2008

Οι λέξεις

Λέξεις
που τραβάν γραμμές
και σκίζουνε σελίδες
πάνω στο χαρτί
η μία την άλλη
σκέψη πολεμάνε

Λέξεις
απαλές και κοφτερές,
μεγάλες και μικρές
λέξεις σαν ψίθυροι

Λέξεις που φτιάχνουνε φτερά
και ταξιδεύουν
και άλλες που βάζουνε φωτιά
κι ύστερα μετανιώνουν

Λέξεις από το ίδιο μελάνι φτιαγμένες
από την ίδια επιθυμία
και την ίδια αδυναμία

τέτοιες λέξεις σου γράφω
τέτοιες λέξεις,
σου γράφω και σβήνω

γράφω και σβήνω
επίθετα, ουσιαστικά
γράφω και χορογραφώ
πάνω στα πιο όμορφα τραγούδια
που δε μπορώ να σου πω

επίθετα πολύχρωμα που ιριδίζουν
και πετάνε ψηλά
σαν τις σαπουνόφουσκες
γράφω και σβήνω

μικρές επαναστάσεις ξεκινώ
κι ύστερα περνάω από πάνω
και τις καταπνίγω
γράφω και σβήνω

οι λέξεις που επέζησαν
σαν αιχμάλωτοι πολέμου
συγκεντρώνονται σε γραμμές
και κουβαλάνε μέσα τους
περισσότερα από όσα μπορούν να αντέξουν
από όσα μπορούν να σου πουν

κι οι λέξεις που σβήσαν
αυτές,
αυτές οι λέξεις πάνε στον παράδεισο

Τρίτη 3 Ιουνίου 2008

Απουσιολόγιο

Μαθαίνω στην καρδιά να μαθαίνει
κι αυτή κοιτάει έξω από το παράθυρο
και ονειρεύεται κοπάνες

Της λέω να προσέχει και μου βγάζει τη γλώσσα,
της λέω να με ακούει και ρωτάει «γιατί;»

Μαθαίνω στην καρδιά να μαθαίνει
κι αυτή κοιτάει έξω από το παράθυρο
και θέλει να παίξει

της λέω να σοβαρευτεί
κι αυτή μου το σκάει για να μάθω εγώ