Τιμή στις διαφορές μας

Είναι κάτι που νομίζω πολλοί άνθρωποι δεν συνειδητοποιούν, 

παρά την ευφυΐα ή την μόρφωσή τους: 

πως δεν είμαστε όλοι ίδιοι, 

δεν σκεπτόμαστε όλοι με τον ίδιο τρόπο 

και δεν διακατεχόμαστε όλοι από τα ίδια συναισθήματα. 

Όταν κάποιος θυσιάζεται π.χ. για το κοινό καλό ή για την πατρίδα, 

δεν σημαίνει οπωσδήποτε πως είναι «ήρωας»· 

μπορεί επίσης να σημαίνει πως δεν ενδιαφέρεται για τη ζωή του 

ή πως πιστεύει ότι ο θάνατος είναι το πέρασμα σε μιαν άλλη μορφή ύπαρξης, 

ενδεχομένως πιο ευτυχή.

Όταν κάποιος κάνει κάτι για τα μάτια των πολλών 

εξαιρετικά ανιδιοτελές ή «μεγαλειώδες», 

μπορεί για εκείνον να είναι κάτι το αυτονόητο

ή κάτι που του προσφέρει τεράστια ικανοποίηση.

Όταν κάποιος δημιουργεί αριστουργήματα, 

μπορεί να το κάνει με την ευκολία που κάποιος άλλος πηγαίνει το σκύλο του βόλτα. 

Ή ακόμα και να το κάνει ψυχαναγκαστικά, 

σαν κάποιος να του υπαγορεύει την κάθε του κίνηση.

Όπως εξάλλου και κάθε ποταπή ενέργεια αντιστρόφως
μπορεί να οφείλεται σε αγνή, παρθένα βλακεία,
σε κάποια διαστρεβλωμένη θέαση των πραγμάτων,
κι ουχί στην κακή πρόθεση που συχνά τους αποδίδουμε.

Ένας παλιός φίλος έλεγε χαρακτηριστικά πως 

«Ο ένας είναι ανάπηρος κι ο άλλος παγκόσμιος πρωταθλητής». 

Τέτοιες είναι οι διαφορές ανάμεσα στους ανθρώπους 

σε όλα τα επίπεδα και αναφορικά με όλες τις ιδιότητες.

Είναι ανόητο να κρίνουμε τους άλλους βάσει των προσωπικών μας βιωμάτων και δυνατοτήτων. 

Συχνά δεν είμαστε καν σε θέση να φανταστούμε τον εσωτερικό κόσμο του άλλου, 

όπως δεν μπορούμε να φανταστούμε πώς μοιάζει κάποιος πλανήτης σε έναν μακρινό μας γαλαξία.

Ναι, όλοι είμαστε ένα, όλοι αποτελούμαστε από τα ίδια κοσμικά υλικά, 

κι όμως ταυτόχρονα τόσο διαφορετικοί… 

Μόνο αν αποδεχθούμε το γεγονός της αδιανόητης διαφορετικότητάς μας, 

μόνο αν πάψουμε να προβάλλουμε στο σύμπαν την εικόνα μας, 

-όπως την αντιλαμβάνεται ο λειψός μας εγκέφαλος-, 

μόνο τότε θα μπορέσουμε να βιώσουμε και την κοινότητα, 

μόνο τότε θα νιώσουμε αληθινά την έννοια της ενότητας·

μέσα απ’ το διάφορο.

Γιατί το θέλησα

Είδα μια νύχτα μέσα στο σώμα μου

να κάνουν έρωτα φίδια, λιοντάρια, αετοί…

Είδα μια μέρα μέσα μου την γένεση,

την απαρχή του κόσμου τούτου·

του κόσμου των τόσο πλανερών,

τόσο μεθυστικών αισθήσεων.

Κι ήμουν εκεί από πιο πριν.

Ανέκαθεν παρούσα. 

Όμως το θέλησα να τον γευτώ,

θέλησα να υπάρξω.

Μα γιατί να διαβάζω;

Ο σύγχρονος "επιτυχημένος" δυτικός άνθρωπος θεωρεί το διάβασμα χαμένο χρόνο. Δεν είναι πλάκα αυτό, είναι αλήθεια. Να διαβάζεις, σου λέει, ό,τι χρειάζεται να διαβάσεις, για να φέρεις εις πέρας μια αποστολή. Το να διαβάζεις γενικώς και αορίστως λογοτεχνία, φιλοσοφία ή... χαχα... ποίηση, είναι άχρηστο.

Δεν του περνά καν από το μυαλό η αξία της πολύπλευρης καλλιέργειας, ή μάλλον του περνάει αντεστραμμένη: θεωρεί πως σε καθιστά χασομέρη, αναποτελεσματικό και αντιπαραγωγικό.

Και πιθανώς αυτό να είναι αλήθεια· αρχίζεις κι αναρωτιέσαι "Γιατί πρέπει σώνει και καλά να γίνουμε τα καλογυαλισμένα γρανάζια μιας μηχανής, που κατατρώει τη σύντομη ζωή μας;"

Και γράφοντας αυτό, θυμήθηκα τις ταινίες του Τσάρλυ Τσάπλιν, θυμήθηκα και τον Κάφκα, θυμήθηκα όλα αυτά που κάποτε ακούγονταν επαναστατικά και τώρα ακούγονται ως η δικαιολογία του loser...

Η ιστορία του πατέρα μου, που ήρθε από την Σμύρνη το '22

Φωτό: Μανώλης Μεγαλοκονόμος, ο σημαντικότερος ίσως φωτογράφος της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας και φίλος της οικογένειας

Μιας και λόγω των Σύρων όλοι θυμήθηκαν προσφάτως την καταστροφή της Σμύρνης -το Lifo κάνει εκτενές αφιέρωμα με προσωπικές ιστορίες προσφύγων από τη Σμύρνη-, ας παραθέσω κι εγώ την ιστορία του μπαμπά μου, όπως τουλάχιστον την έχω ακούσει και την ξέρω.

Ο πατέρας μου λοιπόν γεννήθηκε στη Σμύρνη το 1915 -την ίδια χρονιά με τον Frank Sinatra, είχε να το λέει! Ο αδελφός του το ‘17, δυο αδέλφια ήταν. Ο πατέρας τους Ηλίας ήταν γέννημα-θρέμμα Σμυρνιός κι η μάνα τους Σαπφώ ήταν από τη Λέσβο, πολλοί γάμοι συνάπτονταν τότε μεταξύ αυτών των πληθυσμών, μιας και τα ελληνικά νησιά είναι μία πετριά από τις ακτές της πάλαι ποτέ Ιωνίας.

Ο παππούς τους Όθων είχε έρθει από το Αϊβαλί στη Σμύρνη -αν οι πληροφορίες είναι σωστές- και για ένα φεγγάρι ήταν διπλωματικός απεσταλμένος της Σμύρνης στην Τεργέστη  -αυτό το έχω δει με τα ίδια μου τα μάτια, ψαχουλεύοντας για ώρες τα αρχεία της «Εστίας» Νέας Σμύρνης, όταν κάποτε ενδιαφερόμουν ακόμα για το γενεαλογικό μου δέντρο. Παντρεμένος με την επίσης Λέσβια Αλεξία από την οποία πήρα και τ’ όνομά μου. Κάποια στιγμή θέλησε να ανοίξει στην Σμύρνη τράπεζα και για οικονομικά συμφέροντα τον σκότωσαν κάπου στα τέλη του 19^ου αιώνα - αρχές '20^ου.

Το 1922 λοιπόν η οικογένεια του πατέρα μου ζούσε κι ευημερούσε στη Σμύρνη με σπίτι και μαγαζί «Εδώδιμων-Αποικιακών» πάνω στον γνωστό μεγάλο παραλιακό δρόμο της Σμύρνης. Το 1922, όταν ξέσπασε η μεγάλη πυρκαγιά κι άρχισε ο διωγμός των Ελλήνων από τη Σμύρνη, η γιαγιά μου πήρε τα δυο της παιδιά με σκοπό να περάσει με βάρκα απέναντι, στη γενέτειρά της Μυτιλήνη. Για 3 μέρες κρύβονταν σε τάφους να μην τους βρουν και τους σκοτώσουν. Ο παππούς έμεινε πίσω και δεν γύρισε ποτέ. Μέχρι που πέθανε η γιαγιά μου το 1973, έβαζε συνεχώς ανακοίνωση στις Αναζητήσεις Αγνοουμένων του Ερυθρού Σταυρού, που τις ακούγαμε κι απ΄ το ραδιόφωνο –αυτό το θυμάμαι προσωπικώς.

Από τη Μυτιλήνη σύντομα κατέφθασαν στην Αθήνα. Η γιαγιά είχε ράψει τα κοσμήματά της στη φόδρα κάποιων φορεμάτων και πουλώντας τα πέρασαν τον πρώτο καιρό στην Αθήνα. Για μερικά χρόνια έμεναν μαζί με πολλούς άλλους πρόσφυγες και κοιμόντουσαν στα πατώματα ενός αρχοντικού που είχε παραχωρήσει ο Κανελλόπουλος –δεν ξέρω ποιος ακριβώς Κανελλόπουλος- γι’ αυτόν τον σκοπό στου Ψυρρή. Ο πατέρας μου μέχρι που πέθανε έλεγε «Εγώ στου Ψυρρή μεγάλωσα», για να δηλώσει πως ήταν «περπατημένος». Μόλις ήρθε στην Ελλάδα άρχισε να καπνίζει και το έκοψε στα 10!

Μερικά χρόνια αργότερα το ελληνικό κράτος αποφάσισε να μοιράσει ομοιόμορφα κτήματα 400 περίπου μέτρων στους πρόσφυγες της Σμύρνης με ένα συμβολικό αντίτιμο, πάνω από την Συγγρού, στο ύψος της Καλλιθέας. Το 1928 λοιπόν η γιαγιά μου αγόρασε το κτήμα αυτό στην περιοχή που προς τιμήν των προσφύγων από τη Σμύρνη ονομάστηκε Νέα Σμύρνη και στο οποίο ακόμα μένω -δόθηκε για αντιπαροχή λίγο πριν ξεσπάσει η οικονομική κρίση.

Η γιαγιά μου άρχισε αμέσως να δουλεύει για να μεγαλώσει τα δυο της παιδιά -μία γυναίκα μόνη με ελάχιστους μακρινούς συγγενείς στην Αθήνα. Της άρεσε να κεντάει, αλλά έμαθε και ραπτομηχανή κι έπιασε δουλειά ως ράφτρα στην τότε επιχείρηση της Singer στην Ελλάδα. Ο πατέρας μου ως ο μεγαλύτερος από τα δύο παιδιά βγήκε από πολύ μικρός στη βιοπάλη, κάνοντας δουλειές του ποδαριού για να βοηθάει την οικογένειά του και για να σπουδάσει ο μικρός σε στρατιωτική σχολή αρχικά και στη συνέχεια αρχιτέκτονας. Κι ο ίδιος όμως, παρ’ όλο που δούλευε και ήταν αθλητής σφύρας στον Πανιώνιο, ταυτόχρονα παρακολουθούσε τη νυχτερινή Εμπορική Σχολή και με τα χρόνια κατάφερε να ανοίξει τυπογραφείο, το οποίο μετέτρεψε εν συνεχεία σε ένα μικρό εργοστάσιο επεξεργασίας χαρτιού. Το πρώτο του τυπογραφείο ήταν πάνω στην Κεντρική πλατεία της Νέας Σμύρνης, στον ισόγειο χώρο που αργότερα έγινε ο γνωστός «Άδωνις».

Και τα δύο παιδιά πολέμησαν για την Ελλάδα το ’40 -ο θείος μου ως αξιωματικός του στρατού τότε είχε πάει με την κυβέρνηση στην Αίγυπτο για ένα διάστημα. «Οι πρόσφυγες είναι πιο Έλληνες κι από τους Έλληνες», συνήθιζαν να λένε κι οι δυο με περηφάνεια. Κι ήταν αλήθεια…

Ο θείος μου πήγε κάπου το ‘70 στη Σμύρνη να ψάξει τι απέγινε ο πατέρας τους. Βρήκε το σπίτι, βρήκε και το μαγαζί τους -άθικτα ακόμα και σε τουρκικά χέρια. Βρήκε κι έναν ομαδικό τάφο, όπου είχαν πετάξει τον πατέρα τους μαζί με πολλούς άλλους Έλληνες…

Ένας "τέλειος" κόσμος

Φαντάζομαι όλοι συμφωνούμε πως η φύση είναι ωραία· 

είτε πιστεύουμε πως την δημιούργησε κάποιος θεός, είτε πως είναι προϊόν εξέλιξης.

Η ομορφιά της φύσης έγκειται στη συνύπαρξη αταίριαστων πραγμάτων.

Πώς θα ήταν η φύση αν υπήρχαν μόνο τα "αγαθά" και τα "ωφέλιμα" -σύμφωνα πάντα με την ανθρώπινη κρίση; 

Χωρίς τα άγρια ζώα και τα δηλητηριώδη φυτά; 

Πώς θα ήταν η ζούγκλα αν της έβαζες τάξη; 

Πώς θα συνεχιζόταν η ζωή χωρίς τους "αιμοβόρους" καρχαρίες, τις "ενοχλητικές" μέλισσες και τα "γλοιώδη" ερπετά;

Έκανε ο "παντοδύναμος" λάθος επιλογές ή μήπως ο πλανήτης μας έχει αυτοκαταστροφικές τάσεις; 

Θα αμφισβητήσουν οι θρήσκοι τη σοφία του θεού ή οι επιστήμονες την εξελικτική διαδιακασία;

Η ανθρώπινη κοινωνία αποτελείται από ανθρώπους-δημιουργήματα της φύσης και δε μπορεί παρά να ομοιάζει στη φύση. 

Φαντάζεστε έναν κόσμο γεμάτο ανθρώπους που θα μιλούσαν μόνο για την αγάπη και την αρμονία; 

Όπου όλοι θα ήταν ευγενικοί, μετρημένοι και ήπιοι και θα θυσίαζαν τα ένστικτά τους στο βωμό της "τέλειας" ψυχής;

Δεν θα ήταν παρά ένας κόσμος μισερός, υποκριτικός, υποταγμένος στη θέληση των "καλών". 

Θα ζούσαμε απλά μιαν ακόμα δικτατορία· 

κι όλοι οι φθονεροί, οι λαίμαργοι και οι άπληστοι θα γίνονταν οι αγαπημένοι ήρωες της αντίστασης.

Ίσως σοφά ο παράδεισος δεν είναι παρά μια απραγματοποίητη ελπίδα, μια ανεκπλήρωτη υπόσχεση...

Όλα είναι φυσικά και ισότιμα

Φτιάχνουμε μαζικές θεωρίες και τις πιστεύουμε. Θα μπορούσε να ονομάσει κανείς αυτές τις θεωρίες μαζική παράκρουση –μια ιδέα καρφώνεται στα κεφάλια των πολλών και λατρεύεται ως απόλυτη αλήθεια.

Αναφερόμαστε στη Φύση όποτε θέλουμε να επιχειρηματολογήσουμε υπέρ ή κατά κάποιας τέτοιας ανθρώπινης θεωρίας. Όμως στη Φύση απλά υπάρχουν τα πάντα. Αυτό που κάνουμε είναι να απομονώνουμε κάθε φορά συγκεκριμένα παραδείγματα και να τα φωτίζουμε.

Λέμε πως η Φύση φτιάχνει τα πλάσματα όμορφα σε μικρή ηλικία για να ζευγαρώνουν και να τεκνοποιούν. Όμως τα ζώα δεν έχουν συναίσθηση της εμφάνισης, ούτε της δικής τους ούτε των άλλων. Τα αρσενικά πηδούν απλά όποιο θηλυκό βρίσκεται κοντά τους -αυτό εξάλλου το συμμερίζονται και οι αρσενικοί άνθρωποι.

Αν η Φύση φτιάχνει τα μικρά γλυκούλικα, κι αν η Φύση έχει οποιονδήποτε σκοπό και δεν είναι όλα αυτά πάλι δικές μας θεωρίες, είναι για να δημιουργούν συναισθήματα συμπόνοιας, για να τα προστατεύσει όσο αυτά είναι αδύναμα -όχι για να είναι σέξυ.

Λέμε πως η Φύση έχει φτιάξει τα πάντα με σκοπό τη διαιώνισή της. Μπορεί… Ίσως όμως υπάρχει απλά για να υπάρχει. Σε κάθε περίπτωση η Φύση διαθέτει τόσους πολλούς τρόπους διαιώνισης, που σίγουρα δεν δίνει δεκάρα για το τι κάνει κάθε μεμονωμένο μέρος της.

Λέμε πως η ομοφυλοφιλία είναι ανθρώπινη ανωμαλία. Στη Φύση όμως υπάρχουν όντα ερμαφρόδιτα, που αναπαράγονται μόνα τους, υπάρχουν αρσενικά που γεννούν, υπάρχει ό,τι βάζει και δε βάζει ο ανθρώπινος νους. Και ο άνθρωπος είναι έτσι κι αλλιώς μέρος της Φύσης, άρα η Φύση έχει φτιάξει και τους έτσι και τους αλλιώς και τους αλλιώτικους. Όλα είναι φυσικά.

Μόνο τα μάτια μας μεταφράζουν το κάθε τι -ανάλογα με τις μαζικές θεωρίες της κάθε εποχής- σε όμορφο ή άσχημο, καλό ή κακό, ηθικό ή ανήθικο. Στη Φύση συνυπάρχουν όλα ισότιμα.

Στη Φύση, στη Ζωή, τα πάντα είναι φυσικά και ισότιμα.-

Για το καλό σου...

Τα εξελιγμένα αρπακτικά δεν κυνηγούν·

σε νανουρίζουν.

Γλυκά στ' αυτί σου ψιθυρίζουν

πως είν' τιμή που σε καταβροχθίζουν.

Περί "θετικής σκέψης"

Διαβάζω διάφορα άρθρα και αναλύσεις πώς η σύγχρονη προπαγάνδα της θετικής σκέψης και της προσωπικής ενδυνάμωσης, στην πραγματικότητα αποσαθρώνει τον κοινωνικό ιστό και μας υπνωτίζει, ώστε να δεχόμαστε αμαχητί την επιβολή των πολιτικών και οικονομικών συνθηκών που συμφέρουν τις κυβερνήσεις και τις πολυεθνικές.

Αυτές οι σκέψεις έχουν μια βάση, διότι ανέκαθεν όλα τα ρεύματα τα οικειοπούνταν οι κυρίαρχοι και τα διαστρέβλωναν προς όφελός τους. Το ίδιο συμβαίνει και τώρα. Εστιάζουν στις lifestyle παραμέτρους αυτής της τάσης, και ποντάρουν στην έτσι κι αλλιώς υπνωτισμένη από τις διαφημίσεις κοινωνία. Και πετυχαίνουν. Όμως αυτό δεν σημαίνει πως οι εν λόγω θεωρίες και πρακτικές είχαν εξ αρχής αυτόν τον σκοπό ή ότι επιφέρουν αυτό το αποτέλεσμα.

Ο άνθρωποι που ασχολούνται ουσιαστικά με όλα αυτά και όχι με το φαίνεσθαι της ιστορίας, κάθε άλλο παρά «ιδιώτες» είναι. Αντιθέτως, είναι πολύ ευαισθητοποιημένοι και κινητοποιημένοι σε όλα τα επίπεδα της κοινωνικής ζωής και του περιβάλλοντος. Είναι άνθρωποι που δρουν εθελοντικά σε όλους τους τομείς, δημιουργούν μικρές νησίδες ανθρωπισμού και αλληλεγγύης, κοινότητες γεμάτες πολυποίκιλα ενδιαφέροντα και χρήσιμες δραστηριότητες.

Το να ασχολείσαι με το να βελτιώσεις τον εαυτό σου δεν σε οδηγεί στην αποξένωση και στην κοινωνική αναισθησία. Σε «ξυπνά» προς τα μέσα και προς τα έξω ταυτοχρόνως.

• Αυτό που σε υπνωτίζει και σε οδηγεί σε μια εφιαλτική πραγματικότητα είναι η διαρκής ενασχόληση με πρόσκαιρες ειδήσεις που προάγουν το φόβο και την κατάρρευση της εμπιστοσύνης προς τον άνθρωπο εν γένει.
• Αυτό που σε υπνωτίζει είναι η διαρκής επίρριψη ευθυνών στους άλλους, στις συνθήκες, στην κοινωνία, στις διεθνείς συνωμοσίες.
• Αυτό που σε υπνωτίζει είναι η αίσθηση της παντελούς έλλειψης ελέγχου πάνω στην ίδια σου τη ζωή.

Ακόμα κι αν δεν έχει ο άνθρωπος τον απόλυτο έλεγχο, όταν πιστεύει πως μπορεί να διαχειριστεί αν μη τι άλλο την προσωπική του ζωή, τον κάνει να προσπαθεί, να παλεύει, ενώ το αντίθετο τον κάνει να νιώθει άχρηστος, ανήμπορος, να καταθέτει τα όπλα, βγάζοντας μόνο χολή και μεμψιμοιρώντας.

Παίρνοντας στα χέρια τη ζωή μας, προσπαθώντας να βελτιώσουμε τον εαυτό μας και το κοντινό μας περιβάλλον, μας καθιστά μέρα με τη μέρα δυνατότερους, μας οπλίζει με αυτοπεποίθηση και έτσι μπορούμε να αγωνιζόμαστε και για το κοινωνικό σύνολο.

Κι αν δεν με πιστεύετε, απλά ρωτήστε ειλικρινά τον εαυτό σας: ποιους ανθρώπους θαυμάζετε, σε ποιους θα θέλατε να μοιάζετε, ποιους ζηλεύετε λιγάκι; Αυτούς που σας χαρίζουν ένα από καρδιάς «περιττό» χαμόγελο στο δρόμο πηγαίνοντας στην -όποια- δουλειά τους ή αυτούς που αναλύουν διαρκώς σκυφτοί την «κακία του κόσμου» από τον καναπέ τους και βρίζοντας για την -όποια- δουλειά τους;

Και ποιοι, λέτε, θα τα πάνε εντέλει καλύτερα;

Και με ποιους ολόκληρη η κοινωνία θα πάει καλύτερα;

Η λύση ενός κόμπου

Όλοι έχουμε θέματα, εσωτερικά προβλήματα, που δεν αντιλαμβανόμαστε παρά μόνον εκ του αποτελέσματος: κάτι δεν πάει καλά στη ζωή μας, στην υγεία μας, στις σχέσεις μας -αυτό είναι ο δείκτης.

Ο δείκτης λοιπόν μας βοηθά να  συνειδητοποιήσουμε πως κάπου υπάρχει κάποιος κόμπος που πρέπει να λυθεί -αυτό λέγεται και είναι η "λύση" κάθε προβλήματος.

Πώς κάνουμε λοιπόν με έναν πραγματικό κόμπο, ακόμα και μ' ένα κουβάρι που φαντάζει σχεδόν αδύνατον να λυθεί;

1. Στην αρχή το παρατηρούμε, το περιεργαζόμαστε: το κοιτάμε από 'δώ, το κοιτάμε από 'κεί, προσπαθούμε να καταλάβουμε λίγο τι γίνεται...

2. Μετά κάνουμε μια γενική κίνηση για να το χαλαρώσουμε κάπως, του δίνουμε χώρο... Είναι αδύνατον να λύσεις έναν σφιχτό κόμπο.

3. Κι ύστερα με συγκέντρωση και υπομονή αρχίζουμε να κάνουμε πιο συγκεκριμένες κινήσεις.

Αυτός ακριβώς είναι ο τρόπος για να λύσουμε όλους τους κόμπους.

Νους υγιής εν σώματι υγιεί

Στον κόσμο της yoga λένε «Do your practice and all is coming».

Έτσι αναρωτήθηκα προχθές γιατί τόσες/-οι κάνουν practice κάθε μέρα και παρ’ όλ’ αυτά διακρίνονται πρωτίστως για το ναρκισσισμό τους και το ανταγωνιστικό τους πνεύμα -σημάδια όχι και τόσο μεγάλης αφύπνισης.

Κατ’ αρχήν να πω πως practice στη yoga δε νοείται μόνο το σωματικό practice, αλλά και ο διαλογισμός, όπου διαλογισμός δεν είναι μόνο η ώρα του κλασσικού διαλογισμού, αλλά η διαρκής παρατήρηση του εαυτού μας.

Μού ‘πε χθες ο άνθρωπος που θαυμάζω περισσότερο απ’ όλους στον κόσμο, σχετικά με ένα παρ’ ολίγον ατύχημα στο δρόμο: «Ντράπηκα… Όχι που τον έβρισα, αλλά επειδή σκέφτηκα να πάει στο διάολο, εγώ να μη μπω σε μπελάδες…» Αυτό είναι διαλογισμός: να παρατηρείς τις σκέψεις σου. Και να τις ανακατευθύνεις.

Οι άνθρωποι λοιπόν που ασχολούνται πολύ με το σωματικό practice, θεωρούν -και σωστά- πως είμαστε μία ολότητα και εξελίσσοντας το σώμα, εξελίσσουμε και το νου μας.

Όμως ο νους είναι πιο δύσκολο μαραφέτι από το σώμα. Είναι ο κυρίαρχος του παιχνιδιού. Το να προσπαθείς να τον δαμάσεις μέσω του σώματος, είναι ακριβώς ό,τι κάνει και η σύγχρονη ιατρική, τα φάρμακα και το life coaching: παλεύουν να εξαλείψουν τα συμπτώματα, θεωρώντας πως έτσι θα εξαλείψουν και το αίτιό τους.

Ως ένα σημείο αυτό λειτουργεί και είναι θεμιτό, ειδικά όταν τα συμπτώματα σε μπλοκάρουν τόσο πολύ που δε μπορείς να λειτουργήσεις. Σου ανοίγουν ένα παράθυρο να ανασάνεις και να μπορέσεις να δουλέψεις πάνω στα αίτια. Αλλά μέχρι εκεί.

Το σώμα είναι το όχημα και αποτελεί προϋπόθεση μιας καλής ζωής, όμως ο νους είναι ο καπετάνιος. Όσο και να «φτιάξεις» το όχημα, δεν θα βελτιωθεί η οδήγησή σου· αντιθέτως, θα στουκάρεις με μεγαλύτερη ταχύτητα.

Αν πάλι είσαι άριστος οδηγός με σαράβαλο… προσεύχεσαι να φτάσεις.

 «Νους υγιής εν σώματι υγιεί», έλεγαν οι αρχαίοι Έλληνες. Ταυτόχρονα, ισοδύναμα, μαζί.

Homo sapiens

Ο σοφός δεν μαθαίνει από τα λάθη των άλλων, όπως είχε πει ο Otto von Bismarck, Γερμανός καγκελάριος, και επαναλαμβάνουμε με στόμφο από τότε. Οι Γερμανοί (καγκελάριοι) δεν μαθαίνουν ούτε καν από τα δικά τους, αλλά αυτό είναι ένα άλλο ζήτημα.

Δεν μπορείς να μάθεις τίποτα μιμούμενος. Πρέπει να διαγράψεις ολόκληρη την πορεία για να μάθεις κάτι.

Κάθε άνθρωπος είναι η ιστορία ολόκληρης της ανθρωπότητας. Ένας άνθρωπος που δεν ανακαλύπτει τον τροχό, δεν ξέρει τι είναι ο τροχός, ούτε πού χρησιμεύει. Απλά τον χρησιμοποιεί κατά το δοκούν.

Η αλήθεια είναι η μη λήθη, είναι η μνήμη, και η μνήμη προϋποθέτει το βίωμα. Ο παπαγάλος δεν σημαίνει πως κατανοεί, επειδή μπορεί να παπαγαλίσει αποφθέγματα.

Η ανθρωπότητα ως σώμα όλων των ανθρώπων που έχουν ζήσει, εμπεριέχει τη μνήμη όλης της ανθρώπινης εμπειρίας, αλλά η εμπέδωση της α-λήθειας απαιτεί η πλειοψηφία (τουλάχιστον) των ζώντων όντων να θυμάται. Είναι εν γένει «δημοκρατική» η ζωή.

Και επειδή δεν θυμόμαστε, κάθε άνθρωπος ξεχωριστά οφείλει να «θυμηθεί», και για να θυμηθεί πρέπει να βιώσει ο ίδιος, και ο χρόνος μας είναι περιορισμένος και όλο τρέχουμε να τον προλάβουμε, αλλά τρέχουμε για να αποδείξουμε πως ο κάθε ένας από εμάς είναι καλύτερος από τον κάθε άλλο, όχι για να προάγουμε την ανθρωπότητα ως σύνολο.

Κι αυτός είναι ο φαύλος κύκλος μας…

Γιατί, αν ο «σοφός άνθρωπος», ο homo sapiens, μάθαινε από τα λάθη «των άλλων», θα θυμόταν πως «οι άλλοι» είναι ο ίδιος του ο εαυτός και δεν θα επαναλάμβανε διαρκώς το ίδιο μοτίβο, αυτό της αλληλο(αυτο)εξόντωσης.

Η τέλεια Φύση

Λένε πως αν δεν έκανε ό,τι έκανε ο άνθρωπος στην πορεία της ιστορίας του ως γένος, δεν θα εξελισσόταν, πως θα ‘μασταν ακόμα μαϊμούδες πάνω στα δέντρα. Αυτό όμως θα συνέβαινε μόνο αν η Φύση μας είχε προορίσει να μείνουμε μαϊμούδες. Οι μαϊμούδες έμειναν όντως μαϊμούδες, γιατί έτσι είναι φτιαγμένες. Εμείς «εξελιχθήκαμε», γιατί είμαστε αλλιώς. Όχι καλύτεροι, όχι χειρότεροι: αλλιώς.

Θα μου πείτε: «Χρησιμοποιήσαμε όμως τις δυνατότητες που μας χάρισε η Φύση για να εξελιχθούμε». Τις χρησιμοποιήσαμε με έναν τρόπο, ίσως υπάρχουν κι άλλοι τρόποι. Αντί να βιώσουμε την ήδη τέλεια φύση μας, εμείς μπήκαμε εξ αρχής στο τριπάκι να την ανταγωνιστούμε. Να κάνουμε ό,τι ήδη υπήρχε με τον «δικό» μας τρόπο.

Κι αυτό το κάναμε μιμούμενοι κι εκμεταλλευόμενοι την Φύση: «κλέβοντας» τις «ιδέες» της, χρησιμοποιώντας τα «υλικά» της, αντικαθιστώντας τα τέλεια δικά της με τις ατελείς απομιμήσεις μας και σταδιακά καταστρέφοντάς την -δεν είμαστε σε θέση να την καταστρέψουμε, αν «ήθελε» θα μας αποτίναζε ανά πάσα στιγμή.-, αλλά κάνουμε ό,τι μπορούμε.

Και θα μου πείτε πάλι: «Η Φύση δεν έχει αεροπλάνα, θα ήμασταν καρφωμένοι στον τόπο που γεννηθήκαμε. Η Φύση δεν έχει Ίντερνετ, δεν θα μαθαίναμε ποτέ τι σκέπτεται ένας άλλος άνθρωπος στην άλλη άκρη της γης. Η Φύση δεν έχει τηλεσκόπια, ούτε μικροσκόπια να μελετήσουμε όσα οι αισθήσεις μας αδυνατούν να αντιληφθούν».

Ναι, η Φύση έχει άλλους τρόπους να τα κάνει αυτά, μόνο που εμείς δεν προσπαθήσαμε επαρκώς να τους αναζητήσουμε, γιατί –όπως προείπον- θέλαμε να την ανταγωνιστούμε, όχι να ολοκληρωθούμε μέσα σε και από αυτήν. Αν εμβαθύναμε π.χ. στην εσώτερη φύση των πουλιών και όχι στη μηχανική των φτερών τους, ίσως μαθαίναμε να πετάμε οι ίδιοι. Ίσως καταφέρναμε όπως αυτά ή όπως τα ψάρια να επικοινωνούμε τηλεπαθητικά -άγνωστο ακόμα πώς. Ίσως μαθαίναμε από τα φυτά να στρεφόμαστε πάντα προς τον ήλιο για ενέργεια, προς τη γη για τροφή -ξέρετε, η Φύση δημιουργούσε ανέκαθεν τη ζούγκλα χωρίς τη φροντίδα μας, χωρίς λιπάσματα και ποτιστικά συστήματα.

Ίσως πάλι αρκούμασταν σ' αυτό που είμαστε.

Ο Άνθρωπος αρνήθηκε την τέλεια Φύση (του) για να φτιάξει μια ατελή δική του πραγματικότητα και νιώθει πως αν δεν το είχε κάνει, θα ήταν ένα «Τίποτα», ένα ακόμα «ηλίθιο» ζώο. Ίσως όμως τα ζώα απλά να μη νιώθουν την ανάγκη να αλλάξουν κάτι, ίσως εκεί έγκειται η ουσιαστική διαφορά μας. Εμείς γεννηθήκαμε με αυτήν την ανάγκη, γεννηθήκαμε με την ανάγκη να γίνουμε θεοί, μόνο που μπερδευτήκαμε λίγο: θελήσαμε να γίνουμε θεοί στη θέση του Θεού –Χαλίφης στη θέση του Χαλίφη-, θελήσαμε να γίνουμε κακέκτυπα του Θεού, ενώ από τη Φύση μας είμαστε ο Θεός, η Φύση –η ορατή και η αόρατη- είναι ο Θεός κι εμείς ήμασταν ανέκαθεν «μέτοχοι».

Αλλά κι αυτό το χαρακτηριστικό μας είναι δοσμένο από τη Φύση: αυτή η αντίστασή μας, αυτή η ανταγωνιστικότητά μας, ίσως είναι ένα τέχνασμα της Φύσης για να «παίξει», για να «βιώσει» μέσα από εμάς την αίσθηση του να μην είναι τέλεια…

Ίσως πάλι για εμάς, να είναι ένα στάδιο πριν την ολοκλήρωσή μας· μέχρι να μάθουμε να απολαμβάνουμε την τέλεια αυθεντική μας φύση.

Ασκόπως...

Οι άνθρωποι κάνουμε συνέχεια κάτι για να πετύχουμε κάτι άλλο. 

Σπανίως κάνουμε κάτι γι’ αυτό το ίδιο.

Σπουδάζουμε για να πάρουμε πτυχίο ή/και να βρούμε δουλειά, 

εργαζόμαστε για να βγάλουμε λεφτά, 

βγαίνουμε ή ξεκουραζόμαστε για να «γεμίσουμε τις μπαταρίες». 

Ακόμα και μπάνιο στη θάλασσα, κάνουμε επειδή «μας κάνει καλό», όχι επειδή γουστάρουμε.

Από τα πάντα προσδοκούμε κάποιο μεταγενέστερο «όφελος».

Από αυτήν την μετατόπιση της ζωής ξεκινά η δυστυχία του ανθρώπου. 

Και συνεχίζεται με την προσκόλλησή του στα κεκτημένα «οφέλη».

Η χαρά των παιδιών πάλι κρύβεται ακριβώς στο ότι δεν κάνουν τίποτα προσδοκώντας κάτι άλλο.
Όλα τα κάνουν γιατί τους αρέσει να τα κάνουν. 

Παίζουν για να παίξουν.
Και παίζουν με οτιδήποτε βρίσκεται μπροστά τους. 

Ένα κλαδί το κάνουν σπαθί και τόξο, 

πετάνε πέτρες με δεξιοτεχνία στο νερό να κάνουν «ψαράκια»,  

χοροπηδάνε και κάνουν τούμπες, 

χτίζουν κάστρα στην άμμο…

Κι όλα αυτά τα κάνουν με τη μεγαλύτερη προσήλωση του κόσμου…

Ασκόπως, μα δίνοντας όλο τους το είναι, τον καλύτερό τους εαυτό, 

βάζοντας στο παιχνίδι όλες τους τις γνώσεις, τη φαντασία, όλες τους τις δυνάμεις…

Αυτό είναι η λεγόμενη «ευτυχία της στιγμής» 

κι ακόμα κι αν δεχθούμε πως «Η ευτυχία είναι στιγμές» και όχι απόφαση, 

πάλι στον ίδιο παρονομαστή καταλήγουμε...

Δράση αντί αντίδραση

"Η υγεία και η ευτυχία είναι το μέτρο όλων των πραγμάτων" - Επίκουρος

Κι αυτό σημαίνει πως όταν ένας άνθρωπος αρρωσταίνει ή νιώθει ψυχολογικά άσχημα, κάτι δεν πηγαίνει καλά στη ζωή του...

Κι εφόσον υπάρχουν άνθρωποι, οι οποίοι υπό κακές "εξωτερικές" συνθήκες παραμένουν καλά, ενώ άλλοι υπό εξαιρετικά καλές συνθήκες φθίνουν, σημαίνει πως η υγεία και η ευτυχία μας εξαρτάται κυρίως από εμάς τους ίδιους.

Οπότε, την επόμενη φορά που θα γκρινιάξουμε για τα προβλήματά μας, ας αναλογιστούμε μήπως κάτι δεν κάνουμε εμείς καλά.

Ακούω π.χ. τελευταίως ότι στην Ελλάδα της κρίσης, έχουν "σαπίσει" τα χαμόγελα, γιατί δεν έχουμε χρήματα να πάμε στον οδοντίατρο. Έχουμε όμως χρήματα για να τρώμε γλυκά, να πίνουμε αναψυκτικά και ποτά, να καπνίζουμε ή να πίνουμε μαύρο και να καταστρέφουμε έτσι συστηματικά τα δόντια μας.

Και αν είχαμε χρήματα, θα βρίσκαμε το χρόνο να πηγαίνουμε κάθε λίγο και λιγάκι στον οδοντίατρο, αλλά δεν βρίσκουμε 10' την ημέρα για να φροντίζουμε τα δόντια μας όπως πρέπει.

Κι αυτό το παράδειγμα μπορεί να αναχθεί στα πάντα: πρόληψη αντί θεραπεία, δράση αντί αντίδραση.

Διαλιέχτε...

Μας λένε συνέχεια, πως τα ωραιότερα μονοπάτια τα ανοίγεις με κάθε σου βήμα· αυτό μπορεί να είναι αλήθεια, μπορεί όμως να ανοίξεις κι έναν κατσικόδρομο που οδηγεί στο πουθενά. Σε κάθε περίπτωση χάνεις χρόνο.

Υπάρχουν τόσα πεπατημένα μονοπάτια που μπορεί να περπατήσει κανείς σχεδόν άφοβα… μιας και είναι πεπατημένα και μπορείς να δεις reviews από ανθρώπους που τα έχουν ήδη περπατήσει: τις ίδιες τις ζωές τους, την εξέλιξή τους, τη βιογραφία τους.

Μπορείς εξάλλου να ανατρέξεις σε πηγές, να τα μελετήσεις, να τα δοκιμάσεις, να τα ασπαστείς ή να τα αρνηθείς.  

Δε λέω να ακολουθείς την «πεπατημένη», η πεπατημένη είναι ο δρόμος των πολλών. Λέω όμως πως δεν χρειάζεται κάθε άνθρωπος να ανακαλύπτει εξ αρχής τον τροχό· η συλλογική γνώση είναι εκεί, μια τεράστια δεξαμενή, απ’ όπου μπορείς να αντλήσεις τα πάντα, εσύ επιλέγεις.

---

Χρόνια τώρα προσπαθώ μέσα μου να ερμηνεύσω μια κάποια αποστροφή που έχω προς το διάβασμα -το διάβασμα το γενικώς και αορίστως, το ό,τι πέσει στα χέρια μας-, ενώ από την άλλη θεωρώ πως το διάβασμα ως διαδικασία είναι πολύ εμπνευστική, μία πολύτιμη άσκηση του νου και της φαντασίας.

Αυτή η ακαθόριστη λοιπόν αποστροφή μου βασίζεται κατ' αρχάς στο γεγονός, πως γνωρίζω πολλούς ανθρώπους που διαβάζουν πολύ και παρ' όλ' αυτά έχουν μυαλό στόκο. Πιθανότατα, αν δεν διάβαζαν βέβαια να ήταν το μυαλό τους μπετόν, ντουβάρι να σπας πάνω του καρύδες.

Κατά δεύτερον, φοβάμαι πως μπερδεύονται. Πολλή πληροφορία, ετερόκλητη, αντιφατική, κι εντέλει άγονη.

Νομίζω λοιπόν, πως ο άνθρωπος καλό είναι να διαβάζει πολλά διαφορετικά πράγματα στην εφηβεία και την πρώτη νεότητά του, αλλά αργότερα καλύτερο είναι να επιλέξει ένα «μονοπάτι», ό,τι του ταιριάζει περισσότερο και να εμβαθύνει σ’ αυτό. Αλλιώς τσαλαβουτάει από 'δώ κι από 'κεί, γίνεται και το διάβασμα μια «διασκέδαση», ήτοι το αντίθετο της εστίασης, της συγκέντρωσης· ένα σκόρπισμα του νου.

---

Αν πρέπει σώνει και καλά να βάλω επίλογο σ’ αυτό το μικρό ποστ, προτείνω σ’ όποιον θέλει να εξελιχθεί μέσα σ’ αυτήν τη ζωή -και όχι στην επόμενη-, τόσο που να μονολογήσει πεθαίνοντας «Καλά ήταν, έζησα μια ζωή ωραία, γεμάτη, είμαι ικανοποιημένος», να επιλέξει κάποιο μονοπάτι που του αρέσει και να το περπατήσει μέχρι το τέλος του, να το βιώσει ως το μεδούλι. Μετά μπορεί ενδεχομένως να πάρει κάποιο άλλο, που θα τον πάει ακόμα πιο πέρα.

Έτσι μεταμορφωνόμαστε όμως… βουτώντας στα βαθιά, όχι κάνοντας απλωτές από τη μία άκρη της παραλίας μέχρι την άλλη.

Η Ματσούκα είναι όμορφη, αλλά... δεν θα γράψω γι' αυτήν

Είδα χθες μια ελληνική ταινία με τη Δήμητρα Ματσούκα, ο «Δρόμος» λεγόταν κι έκλαψα πολύ, αφού τελείωσε. Αφού ξάπλωσα στο αγαπημένο μου κρεβάτι, δίπλα στον αγαπημένο μου άντρα, μέσα στο αγαπημένο σπίτι, ανάμεσα στα πράγματα και τις ενέργειες που έχουμε δημιουργήσει μαζί, αλλά και ο καθένας ξεχωριστά.

Έκλαψα γιατί θυμήθηκα τον πόνο των ανθρώπων, τον πόνο που έχει πολύ γλυκάνει, πολύ αμβλυνθεί μέσα μου με τα χρόνια -είτε γιατί μεγάλωσα, είτε γιατί ωρίμασα, είτε γιατί έψαξα κι ανακάλυψα, είτε γιατί έτσι ήταν γραφτό, είτε εντελώς τυχαία.

Αυτόν τον πόνο που σε κατακλύζει όταν νιώθεις μόνος, ξέχωρος, ανήμπορος -απόλυτα φοβισμένος μπροστά στις ανεξέλεγκτες δυνάμεις της ζωής.

Τον πόνο που νιώθεις όταν προσκολλάσαι στο παρελθόν, στους νεκρούς, στην απώλεια.

Τον πόνο των έμμονων ιδεών, τον πόνο του εγώ ενάντια στους πάντες και τα πάντα.

Τον θυμό.

Και τον φόβο του θανάτου, τον ύστατο πόνο της ψυχής.

Δεν ξέρω τι ακριβώς είναι η ψυχή, ούτε τι είναι ο θάνατος, δεν έχω ιδέα, ούτε πιστεύω κάτι ιδιαιτέρως. Αυτό που ξέρω είναι πως όταν με οποιονδήποτε τρόπο απελευθερωθείς απ’ τα δεσμά του νου, αυτού του τύραννου που σε καθηλώνει και σε γεμίζει με αγωνία για το μέλλον και οδύνη απ’ το παρελθόν, είσαι ελεύθερος.

Και χαρούμενος. 

Και καρφάκι δεν σου καίγεται ούτε για το τι έχει γίνει, ούτε για το τι θα γίνει μετά.

Περί τρέλας

Το πρόβλημα με τους τρελούς είναι πως δεν είναι ολότρελοι.
Αντιλαμβάνονται την πραγματικότητα μέσω των αισθήσεων τους όπως ακριβώς και οι «γνωστικοί»,
απλώς την ερμηνεύουν λίγο διαφορετικά, με μία άλλη «λογική»,
μία λογική που τους βολεύει περισσότερο απ’ ό,τι η λογική των άλλων·
μία λογική που συγκρούεται λιγότερο με τις επιθυμίες και τις ανάγκες τους,
μα συνεχίζει να συγκρούεται.
Στην ουσία είναι δηλαδή ημίτρελοι.

Ένας ολότρελος θα εκλάμβανε την πραγματικότητα ως μια άλλη πραγματικότητα εξ αρχής.
Το χαστούκι θα το ένιωθε ως ένα άξαφνο, αλλά ευχάριστο ράπισμα του ανέμου.
Την πόλη ως ένα συναρπαστικό μελίσσι. Τους αυτοκινητόδρομους ως υπέροχους γαλαξίες,
τους ανθρώπους ως αγγέλους, την ανάγκη ως πλεονεξία, την ελευθερία ως τα πετεινά του ουρανού
που δεν σπέρνουν ούτε θερίζουν, μα ο Θεός φροντίζει γι’ αυτά:
ο δεσμοφύλακας θα ήταν πιθανώς ο θεός που φροντίζει για όλα.

Ένας ολότρελος θα ήταν ευτυχισμένος, γιατί ο εγκέφαλος του θα ερμήνευε τα πάντα
όπως ο ίδιος βαθιά μέσα του θα ήθελε να είναι
και θα ζούσε μέσα σ’ αυτήν την ψευδαίσθηση σε απόλυτη αρμονία με τα πάντα γύρω του.

Ο συνήθης τρελός είναι ημίτρελος κι ελάχιστα διαφέρει από τον ημιγνωστικό.
Η διαφορά τους έγκειται κυρίως στο ποια λογική είναι κάθε ιστορική στιγμή η κρατούσα.
Κι ο φωτισμένος -αυτός δηλαδή που απορροφήθηκε πλήρως από το φως της προσωπικής του πίστης-
ελάχιστα διαφέρει εντέλει από τον ολότρελο· ίσως μονάχα στην πρότερη πορεία τους.

Alexia Iliadou

Ο δρόμος προς την επιτυχία

Ο δρόμος προς την επιτυχία -οποιαδήποτε επιτυχία, για οτιδήποτε έχεις θέσει ως στόχο-, είναι η προσήλωση, η πίστη, ενδεχομένως και η εμμονή: τόσο στον στόχο, όσο και σε κάποια προδιαγεγραμμένη πορεία, κάποιο συγκεκριμένο σύστημα, κάποια μέθοδο προς την υλοποίηση του στόχου.

Όταν μπαίνεις σε κάποιο μονοπάτι, που έχουν χαράξει άλλοι πριν από σένα και το ακολουθείς πιστά και επίμονα, βήμα-βήμα, κάποτε θα το περπατήσεις ολόκληρο –ακόμα κι αν είσαι ηλίθιος.

Υπάρχουν πάρα πολλά τέτοια παραδείγματα, με κλασσικότερο αυτό του σχολείου: τάξη-τάξη, κουτσά-στραβά, θα το βγάλεις κάποτε το σχολείο –ειδικά όσο αυτό είναι υποχρεωτικό και δεν χρειάζεται την πρώτη βασική παράμετρο, την δική σου δηλαδή προσήλωση στο στόχο «βγάζω το σχολείο».

Όταν μπαίνεις σε μια πυραμίδα ιεραρχίας, συμβαίνει επίσης κάτι ανάλογο: βαθμό-βαθμό, ό,τι και να ‘σαι, φτάνεις κάποτε να γίνεις στρατηγός, διευθυντής, αρχηγός κόμματος κι αν σε ευνοήσουν οι καταστάσεις και πέσεις στη συγκυρία η δική σου "πυραμίδα" να είναι στα πράγματα, μπορεί να γίνεις μέχρι και αρχηγός κράτους.

Ακόμα και στον επιχειρηματικό κόσμο το ίδιο ισχύει –παρά τον τεράστιο ανταγωνισμό: επιτυγχάνουν συχνά άνθρωποι που θέλουν αφενός πολύ να επιτύχουν και αφετέρου ακολουθούν κατά γράμμα κάποια εξακριβωμένα επιτυχημένη φόρμουλα, στατιστικές, διαγράμματα και μεθοδολογίες.

Αλίμονο σ’ αυτούς που δεν ανήκουν πουθενά και δεν βαδίζουν στην πεπατημένη…

Αλίμονο και σ’ όσους δεν ξέρουν ακριβώς τι θέλουν.

Alexia Iliadou

Χριστουγεννιάτικη θλίψη

Όλοι ή οι περισσότεροι από εμάς έχουμε βιώσει κάποια στιγμή στη ζωή μας
αυτό που λέμε «κατάθλιψη».

Μπορεί να μην νιώθουμε θλίψη-θλίψη, αλλά όλοι ξέρουμε τα συμπτώματα:
δεν θέλεις να ξυπνήσεις, βαριέσαι να κάνεις οτιδήποτε
κι όλα σου φαίνονται μάταια και σκοτεινά
-όπως σ’ εκείνα τα χαοτικά μαυρόασπρα όνειρα,
με λαβυρίνθους και άπειρες πόρτες που δεν οδηγούν πουθενά...

Σήμερα με το που ξύπνησα, έπεσα πάνω σε δυο posts στη σειρά με θέμα τον ύπνο.

Το ένα post έγραφε:

«βλεπεις στον υπνο σου οτι εισαι αλλου...
Και αισθανεσαι μια αγαλλιαση, μια γαληνη και μια απεραντη ανακουφιση που εισαι εκει...
και ξαφνικα ξυπνας και μεσα σε δευτερολεπτα διαλυονται ολα και εισαι παλι εδώ...
καλημερα…»

Θυμήθηκα τη μητέρα μου, που στα τελευταία της ήταν καθηλωμένη στο κρεβάτι…
Φανταζόμουν τότε, πως στα όνειρά της θα έβλεπε πως περπατά, πως τρέχει -ίσως και πως πετά.
Κι όταν ξυπνούσε, ζούσε τον πραγματικό εφιάλτη…

Αμέσως μετά σκέφτηκα πως όσο είμαστε υγιείς, όλα μπορούν να αλλάξουν
και πως τα περισσότερα που μας απασχολούν είναι σχεδόν μηδαμινά,
πως θα 'πρεπε να είμαστε ευγνώμονες για τη ζωή μας.

Όμως, η γυναίκα που έγραφε το post έχει ένα παιδί αυτιστικό.
Η ίδια έχει την υγεία της, δεν την έχει όμως το παιδί της,
ο άνθρωπος που κατά πάσα πιθανότητα αγαπάει περισσότερο από καθετί στον κόσμο,
παρά τις καθημερινές έγνοιες που της προκαλεί η κατάστασή του.

Αναρωτιόμουν αν είχε νόημα να της γράψω τα περί ευγνωμοσύνης, όταν η ίδια πρόλαβε να απαντήσει:

«καπως ετσι ειναι, μπορει να μην ειμαι καθηλωμενη σ ενα κρεβατι,
αλλα ειμαι σε μια στασιμη και μη αναστρεψιμη πραγματικοτητα...
και ερχεται ενα ονειρο και σου θυμιζει οτι καποτε ζουσες, και εκανες ονειρα, και περναγες ομορφα...
και η μεταβαση στην πραγματικοτητα δε παλευεται, γμτ…»

Η απάντησή της περιείχε τη φράση-κλειδί: «μη αναστρέψιμη πραγματικότητα».
Αυτό το ανεπιστρεπτί, η αίσθηση της απόλυτης ανημπόριας να αλλάξεις κάτι,
η απώλεια κάθε ελπίδας, σε οδηγεί αναπόφευκτα στην κατάθλιψη.

Κι αν βρεις το κουράγιο, προχωράς στην αποδοχή της κατάστασης και ψάχνεις να βρεις
τι μπορείς να κάνεις μέσα σ’ αυτή ή πέρα απ’ αυτή.

Το άλλο post ήταν ευχές για γενέθλια μ' αυτήν την εικόνα:

Alexia Iliadou

Οικογενειακό Δίκαιο

Είναι πραγματικά πολύ άδικο να είσαι μαζί με κάποιον για μια ολόκληρη ζωή
και να μην έχεις δικαίωμα όχι να τον κληρονομήσεις, ούτε καν να τον θάψεις,
μόνο και μόνο γιατί δεν είσαι "παντρεμένος".

Αλλά ακόμα κι αν δεν εμπεριέχεται στη σχέση το "σεξ",
ακόμα κι αν είναι δυο φίλες π.χ. που συγκατοικούν 30 χρόνια,
και πάλι αυτός δεν είναι ο πιο κοντινός σου άνθρωπος;

Το "σύμφωνο συμβίωσης" κατ' εμέ θα έπρεπε να συμπεριλαμβάνει κάθε ενδεχόμενο,
να επιλέγεις εσύ ποιος θέλεις να θεωρείται "οικογένεια".

Και μην αρχίσετε να μου λέτε για τη Φύση:
στη φύση τα ζώα δεν έχουν καμία σχέση ούτε με τους γονείς τους, ούτε με τα παιδιά τους,
ούτε με τα αδέλφια τους, ούτε βεβαίως με τους θείους και τα ξαδέλφια τους.

Ούτε κληροδοτούν, ούτε κληρονομούν,
και τη φωλιά τους την παίρνει όποιος προλάβει και είναι πιο δυνατός.

Αλλά έχουμε εδώ και χρόνια πάψει να είμαστε ζούγκλα.

Το οικογενειακό δίκαιο είναι ανθρώπινο κατασκεύασμα
και οι άνθρωποι το αλλάζουν σύμφωνα με τις ανάγκες και την παιδεία κάθε εποχής.

Alexia Iliadou