Μα γιατί να διαβάζω;

Ο σύγχρονος "επιτυχημένος" δυτικός άνθρωπος θεωρεί το διάβασμα χαμένο χρόνο. Δεν είναι πλάκα αυτό, είναι αλήθεια. Να διαβάζεις, σου λέει, ό,τι χρειάζεται να διαβάσεις, για να φέρεις εις πέρας μια αποστολή. Το να διαβάζεις γενικώς και αορίστως λογοτεχνία, φιλοσοφία ή... χαχα... ποίηση, είναι άχρηστο.

Δεν του περνά καν από το μυαλό η αξία της πολύπλευρης καλλιέργειας, ή μάλλον του περνάει αντεστραμμένη: θεωρεί πως σε καθιστά χασομέρη, αναποτελεσματικό και αντιπαραγωγικό.

Και πιθανώς αυτό να είναι αλήθεια· αρχίζεις κι αναρωτιέσαι "Γιατί πρέπει σώνει και καλά να γίνουμε τα καλογυαλισμένα γρανάζια μιας μηχανής, που κατατρώει τη σύντομη ζωή μας;"

Και γράφοντας αυτό, θυμήθηκα τις ταινίες του Τσάρλυ Τσάπλιν, θυμήθηκα και τον Κάφκα, θυμήθηκα όλα αυτά που κάποτε ακούγονταν επαναστατικά και τώρα ακούγονται ως η δικαιολογία του loser...

Σχέσεις επιχειρηματία-υπαλλήλων

Λένε πολλοί, πως αν δεν βγάζεις πολύ περισσότερα χρήματα απ' ό,τι οι υπάλληλοί σου, δεν έχεις κίνητρο να γίνεις επιχειρηματίας, γίνεσαι κι εσύ υπάλληλος και τελειώνεις.

Κατά τη γνώμη μου, επιχειρηματίας πρέπει να γίνεσαι επειδή αγαπάς το αντικείμενο της δουλειάς σου, επειδή σου αρέσει να καινοτομείς και να παίρνεις ρίσκα, επειδή θέλεις να είσαι ανεξάρτητος κι επειδή έχεις μεγαλύτερη προοπτική ανάπτυξης.

Όλα αυτά όμως οφείλεις να τα κάνεις μέσα σε ένα συγκεκριμένο πλαίσιο, νομικό και ηθικό.

Κάθε επιχείρηση στην αρχή της δεν βγάζει τόσα, ώστε ο επιχειρηματίας να μπορεί να παίρνει περισσότερα χρήματα από τους υπάλλήλους του -συχνότατα είναι υποχρεωμένος να παίρνει πολύ λιγότερα ή να βάζει και από την τσέπη του και να δουλεύει πολύ περισσότερο. Έτσι αρχίζουν παγκοσμίως οι επιχειρήσεις: με δάνεια, με απίστευτο κόπο, με τρελό άγχος και με ελάχιστες απολαβές για τον επιχειρηματία.

Οι άνθρωποι όμως που ζουν και πορεύονται απολύτως εγωιστικά, θεωρούν πως μπορούν να πλουτίζουν στις πλάτες των υπαλλήλων τους, γιατί αυτοί είναι οι μάγκες που παίρνουν τα ρίσκα του επιχειρηματία και οι υπάλληλοι είναι τα πειθήνια εκτελεστικά τους όργανα, που πρέπει να δουλεύουν για ψίχουλα και σαν σκλάβοι για να πάει καλά η δική τους επιχείριση.

Συχνά, δε, τους μπουστάρουν με συνθήματα όπως "Είμαστε ομάδα", "Η επιχείρηση είναι και δική σας και πρέπει να την πονάτε", "Αν πάει καλά η επιχείρηση, θα πάτε κι εσείς καλά" και άλλα τέτοια ωραία, που θα ήταν πράγματι ωραία, όταν και αν υπήρχε όντως μια δίκαιη κατανομή των κερδών στην πορεία της επιχείρησης.

Αλλά αυτό δεν συμβαίνει. Όσο πιο μεγάλη και πιο κερδοφόρα γίνεται η επιχείρηση, τόσο περισσότερο ξεζουμίζουν τους υπαλλήλους, για να μεγιστοποιήσουν το κέρδος τους. Και πάλι έχουν τη δικαιολογία τους: "Τώρα αναπτυσσόμαστε και έχουμε τεράστια έξοδα". Οι υπάλληλοι καλούνται δηλαδή και πάλι να πληρώσουν αυτοί τα "τεράστια έξοδα" με την κακοπληρωμένη εργασία τους.

Στο μεταξύ, οι περισσότεροι άνθρωποι ζουν με την πεποίθηση πως "Έτσι γίνονται τα λεφτά" ή "Μόνο οι τσιγκούνηδες κάνουν λεφτά· αυτοί που μετράνε και τη δεκάρα".

Προσωπικώς πιστεύω, πως ο επιχειρηματίας οφείλει να είναι έντιμος και δίκαιος. Και πως μπορεί άνετα ένας έντιμος και δίκαιος επιχειρηματίας να πάει μπροστά, απλά με αργότερο ρυθμό, με καθαρότερη συνείδηση και κυρίως με καλύτερες σχέσεις με τους ανθρώπους που ουσιαστικά περνάει το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του: τους υπαλλήλους του.

Ευγενική απόσυρση

Σε πολλές δυτικές κοινωνίες, η κατάληξη ενός ηλικιωμένου σε οίκο ευγηρίας είναι προγραμματισμένη: οι ίδιοι οι πολίτες θεωρούν σωστό να μην επιβαρύνουν την οικογένειά τους με τα αναπόφευκτα προβλήματα των γηρατειών.

Αυτό βέβαια συνεπάγεται απομάκρυνση, τόσο φυσική όσο και συναισθηματική: παύουν να συμμετέχουν στη ζωή των παιδιών και των εγγονιών τους. Η οικογένεια γίνεται αυτομάτως μικρότερη και φτωχότερη.

Σε παλαιότερου τύπου κοινωνίες, στις οποίες συμπεριλαμβάνεται και η ελληνική, θεωρούμε τα ηλικιωμένα μέλη της οικόγενειας εξίσου σημαντικά όσο και τα ελπιδοφόρα νιάτα -πολύ συχνά κάνουν και κουμάντο.

Αυτό συχνά συνεπάγεται ανακατωσούρα, άγχη και τρεξίματα, αλλά και τη χαρά της πολυμελούς οικογένειας, τις οικογενειακές γιορτές, την αίσθηση πως η ζωή δεν συρρικνώνεται σταδιακά και πεθαίνει, αλλά φουσκώνει, ωριμάζει και εναλλάσσεται.

Δεν ξέρω ποιο είναι το πιο σωστό -το "σωστό" γενικώς είναι μία έννοια που συνήθως περιγράφει το πιο βολικό γι' αυτόν που εκφέρει τη γνώμη.

Πάντως η δική μου γνώμη συμπίπτει με αυτήν του Paul Valery: "Η ευγένεια είναι οργανωμένη αδιαφορία". Προτιμώ μια οικογένεια γεμάτη προβλήματα, αλλά ζωντανή, παρά την "ευγένεια" της -έστω και οικειοθελούς- απόσυρσης...

Έγκλημα στο Κολωνάκι

Δεν παρακολουθώ τα «γεγονότα», τα νέα, τις ειδήσεις· έχω πάρει αυτήν την απόφαση χρόνια τώρα, θεωρώ πως μου κάνει κακό –μιας και τα γεγονότα είναι ως επί το πλείστον κακά- και η ενημέρωση περί τούτων δεν μου προσφέρει τίποτα ουσιαστικό.

Νομίζω πως οι περισσότεροι άνθρωποι παρακολουθούν τις ειδήσεις όχι από επιθυμία συμμετοχής στα κοινά, αλλά από αδράνεια και μια νοσηρή περιέργεια – «Δεν είμαι κουτσομπόλης, απλά επιδεικνύω κοινωνικό ενδιαφέρον».

Όταν λοιπόν περιπίπτω κι εγώ κάποιες στιγμές σε αδράνεια –κυρίως νοητική- αρχίζω και «ενημερώνομαι». Να, σήμερα ας πούμε αποφάσισα να μάθω τα πάντα για το Νίκο Ρωμανό και παρεμπιπτόντως έμαθα τα πάντα για το Θανάση Νάσιουτζικ και το «Έγκλημα στο Κολωνάκι».

Μόνο και μόνο ο τίτλος φτάνει για να σε παραπέμψει σε μυθιστόρημα του Γιάννη Μαρή. Ο παππούς του Νιάσουτζικ καπνέμπορος, «συνάδελφος» του παππού Καραμανλή στις Σέρρες, ο μπαμπάς του ιδιοκτήτης της τοπικής εταιρίας ηλεκτροδότησης -πουλήθηκε έναντι μεγάλου ποσού στη ΔΕΗ-, ο ίδιος αριστερός που βασανίστηκε από τους ομοϊδεάτες του επειδή επιστρατεύθηκε από τον Εθνικό Στρατό. Αργότερα έγινε πρόεδρος της Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών και φέρεται να σκότωσε έναν άλλο λογοτέχνη, που διέμενε στο Κολωνάκι, ίσως για χρέη, ίσως, λέει, από ζήλια…

Τον έναν λογοτέχνη τον υπερασπίστηκε ο μεγαλοδικηγόρος Αλέξανδρος Λυκουρέζος, σύζυγος της σταρ του ελληνικού κινηματογράφου Ζωής Λάσκαρη, τον άλλον ο Νίκος Κωνσταντόπουλος, μετέπειτα πρόεδρος του Συνασπισμού και πατέρας της Ζωής Κωνσταντοπούλου.


 

Η κόρη του Νάσιουτζικ, επίσης λογοτέχνης και διδάκτωρ Φιλοσοφίας, έπαθε κατάθλιψη και την κούραρε ο Γιώργος Χειμωνάς. Και γέννησε το Νίκο Ρωμανό, κολλητό του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου από τη Σχολή Μωραΐτη, που επί πρωθυπουργίας Κώστα Καραμανλή σκοτώθηκε από αστυνομικό –τον οποίο υπερασπίστηκε ο Αλέξης Κούγιας. Τη δολοφονία του ακολούθησαν τα γεγονότα του 2008. Ο ίδιος ο Ρωμανός μετά απ’ όλ’ αυτά μπήκε στον αντιεξουσιαστικό αγώνα, έκανε ληστείες, καταδικάστηκε, και στη φυλακή έκανε απεργία πείνας γιατί δεν τον άφηναν να πάρει φοιτητική άδεια.

Όχι, όχι… ο Γιάννης Μαρής δεν θα τολμούσε να εμπλέξει τόσους «επιφανείς» και τόσα γεγονότα σε ένα και μοναδικό μυθιστόρημα. Αλλά η ζωή είναι απ’ ό,τι φαίνεται πιο παλαβή κι από τα παλαβότερα μυθιστορήματα…

Περί "θετικής σκέψης"

Διαβάζω διάφορα άρθρα και αναλύσεις πώς η σύγχρονη προπαγάνδα της θετικής σκέψης και της προσωπικής ενδυνάμωσης, στην πραγματικότητα αποσαθρώνει τον κοινωνικό ιστό και μας υπνωτίζει, ώστε να δεχόμαστε αμαχητί την επιβολή των πολιτικών και οικονομικών συνθηκών που συμφέρουν τις κυβερνήσεις και τις πολυεθνικές.

Αυτές οι σκέψεις έχουν μια βάση, διότι ανέκαθεν όλα τα ρεύματα τα οικειοπούνταν οι κυρίαρχοι και τα διαστρέβλωναν προς όφελός τους. Το ίδιο συμβαίνει και τώρα. Εστιάζουν στις lifestyle παραμέτρους αυτής της τάσης, και ποντάρουν στην έτσι κι αλλιώς υπνωτισμένη από τις διαφημίσεις κοινωνία. Και πετυχαίνουν. Όμως αυτό δεν σημαίνει πως οι εν λόγω θεωρίες και πρακτικές είχαν εξ αρχής αυτόν τον σκοπό ή ότι επιφέρουν αυτό το αποτέλεσμα.

Ο άνθρωποι που ασχολούνται ουσιαστικά με όλα αυτά και όχι με το φαίνεσθαι της ιστορίας, κάθε άλλο παρά «ιδιώτες» είναι. Αντιθέτως, είναι πολύ ευαισθητοποιημένοι και κινητοποιημένοι σε όλα τα επίπεδα της κοινωνικής ζωής και του περιβάλλοντος. Είναι άνθρωποι που δρουν εθελοντικά σε όλους τους τομείς, δημιουργούν μικρές νησίδες ανθρωπισμού και αλληλεγγύης, κοινότητες γεμάτες πολυποίκιλα ενδιαφέροντα και χρήσιμες δραστηριότητες.

Το να ασχολείσαι με το να βελτιώσεις τον εαυτό σου δεν σε οδηγεί στην αποξένωση και στην κοινωνική αναισθησία. Σε «ξυπνά» προς τα μέσα και προς τα έξω ταυτοχρόνως.

• Αυτό που σε υπνωτίζει και σε οδηγεί σε μια εφιαλτική πραγματικότητα είναι η διαρκής ενασχόληση με πρόσκαιρες ειδήσεις που προάγουν το φόβο και την κατάρρευση της εμπιστοσύνης προς τον άνθρωπο εν γένει.
• Αυτό που σε υπνωτίζει είναι η διαρκής επίρριψη ευθυνών στους άλλους, στις συνθήκες, στην κοινωνία, στις διεθνείς συνωμοσίες.
• Αυτό που σε υπνωτίζει είναι η αίσθηση της παντελούς έλλειψης ελέγχου πάνω στην ίδια σου τη ζωή.

Ακόμα κι αν δεν έχει ο άνθρωπος τον απόλυτο έλεγχο, όταν πιστεύει πως μπορεί να διαχειριστεί αν μη τι άλλο την προσωπική του ζωή, τον κάνει να προσπαθεί, να παλεύει, ενώ το αντίθετο τον κάνει να νιώθει άχρηστος, ανήμπορος, να καταθέτει τα όπλα, βγάζοντας μόνο χολή και μεμψιμοιρώντας.

Παίρνοντας στα χέρια τη ζωή μας, προσπαθώντας να βελτιώσουμε τον εαυτό μας και το κοντινό μας περιβάλλον, μας καθιστά μέρα με τη μέρα δυνατότερους, μας οπλίζει με αυτοπεποίθηση και έτσι μπορούμε να αγωνιζόμαστε και για το κοινωνικό σύνολο.

Κι αν δεν με πιστεύετε, απλά ρωτήστε ειλικρινά τον εαυτό σας: ποιους ανθρώπους θαυμάζετε, σε ποιους θα θέλατε να μοιάζετε, ποιους ζηλεύετε λιγάκι; Αυτούς που σας χαρίζουν ένα από καρδιάς «περιττό» χαμόγελο στο δρόμο πηγαίνοντας στην -όποια- δουλειά τους ή αυτούς που αναλύουν διαρκώς σκυφτοί την «κακία του κόσμου» από τον καναπέ τους και βρίζοντας για την -όποια- δουλειά τους;

Και ποιοι, λέτε, θα τα πάνε εντέλει καλύτερα;

Και με ποιους ολόκληρη η κοινωνία θα πάει καλύτερα;

Εθελοντισμός: Εσύ θα βγεις κερδισμένος!

Γνωρίζω πολλούς ανθρώπους στην Ελλάδα που πάσχουν από δύο προβλήματα ταυτοχρόνως: α(ν)εργία και ανία.

Oι περισσότεροι απ' αυτούς δε μπορούν να βρουν δουλειά, αρκετοί θεωρούν πως στην Ελλάδα της κρίσης δεν αξίζει να εργάζεσαι, κάποιες νοικοκυρές και εύποροι δεν έχουν δουλέψει ποτέ από πεποίθηση, είναι και οι συνταξιούχοι…

Συχνά, όλοι αυτοί οδηγούνται και στην κατάθλιψη.

Από την άλλη υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που όχι απλώς είναι άνεργοι, είναι και πάρα πολύ ταλαιπωρημένοι -πολύ πιο ταλαιπωρημένοι από το μέσο Έλληνα:

• είναι αυτοί που έχουν χάσει για κάποιον λόγο ό,τι είχαν και δεν είχαν σ’ αυτήν τη ζωή και μένουν στους δρόμους,
• είναι οι οικονομικοί μετανάστες και οι πρόσφυγες πολέμου,
• είναι άνθρωποι με σοβαρές ή/και ανίατες ασθένειες,
• είναι παιδιά ορφανά ή με σοβαρά εκ γενετής προβλήματα υγείας,
• είναι εγκαταλελειμμένοι ηλικιωμένοι,
• είναι θύματα βίας ή trafficking,
• είναι εξαρτημένα άτομα,

είναι πολλές οι κατηγορίες ανθρώπων με πολύ σοβαρά προβλήματα που χρήζουν βοήθειας.

Είναι ακόμα και τα αδέσποτα, τα τραυματισμένα, τα κακοποιημένα ή τα υπό εξαφάνιση ζώα.

Είναι και το βασανισμένο περιβάλλον…

Είναι η παιδεία και ο πολιτισμός…

Σε όλους αυτούς τους τομείς, ένας Έλληνας που υποφέρει από τη γενικευμένη άσχημη οικονομική κατάσταση -και από ανία-, μπορεί να δώσει και να πάρει πολλά.

Η δυνατότητα να «δώσει» φαντάζομαι πως είναι σαφής. Κι αν κάποιος δε μπορεί να φανταστεί πώς μπορεί να δώσει, υπάρχουν εκατοντάδες σύλλογοι και ΜΚΟ στις οποίες μπορεί να απευθυνθεί, ώστε να του τονώσουν τη φαντασία.

Οι δυνατότητες να «πάρει» είναι όμως κι αυτές πολλές, κι εδώ είναι που δε λειτουργεί καθόλου η φαντασία μας –ούτε καν η λογική μας:

1. Θα πάψει να βαριέται, γιατί απλούστατα θα κάνει «κάτι».

2. Θα έχει μία αίσθηση ανάτασης ή/και ευχαρίστησης, γιατί αυτό το «κάτι» δεν θα έχει ως κίνητρο εγωιστικά οφέλη, αλλά θα συνεισφέρει στο γενικότερο καλό.

3. Θα αξιοποιήσει ένα μέρος από το δυναμικό του, τις γνώσεις του, τη δημιουργικότητά του, αντί να μένει άπραγος.

4. Θα εμπλουτίσει την κοινωνική του ζωή, εφόσον θα έρχεται σε επαφή με άλλους ανθρώπους.

5. Θα ακούσει καινούρια πράγματα και ιδέες, θα βιώσει πιθανώς πρωτόγνωρα συναισθήματα, σε πολλές περιπτώσεις θα διασκεδάσει κιόλας.

6. Μέσα απ’ όλες αυτές τις κοινωνικές επαφές, ενδέχεται να βρει και κάποια κανονική δουλειά ή να σκεφτεί να κάνει κάτι, που ούτε που του περνούσε από το μυαλό καθήμενος στο σπίτι και χαζεύοντας TV ή τα social media.

7. Θα γίνει καλύτερος άνθρωπος.

Χρειάζεστε κι άλλα επιχειρήματα;

Ο δρόμος προς την επιτυχία

Ο δρόμος προς την επιτυχία -οποιαδήποτε επιτυχία, για οτιδήποτε έχεις θέσει ως στόχο-, είναι η προσήλωση, η πίστη, ενδεχομένως και η εμμονή: τόσο στον στόχο, όσο και σε κάποια προδιαγεγραμμένη πορεία, κάποιο συγκεκριμένο σύστημα, κάποια μέθοδο προς την υλοποίηση του στόχου.

Όταν μπαίνεις σε κάποιο μονοπάτι, που έχουν χαράξει άλλοι πριν από σένα και το ακολουθείς πιστά και επίμονα, βήμα-βήμα, κάποτε θα το περπατήσεις ολόκληρο –ακόμα κι αν είσαι ηλίθιος.

Υπάρχουν πάρα πολλά τέτοια παραδείγματα, με κλασσικότερο αυτό του σχολείου: τάξη-τάξη, κουτσά-στραβά, θα το βγάλεις κάποτε το σχολείο –ειδικά όσο αυτό είναι υποχρεωτικό και δεν χρειάζεται την πρώτη βασική παράμετρο, την δική σου δηλαδή προσήλωση στο στόχο «βγάζω το σχολείο».

Όταν μπαίνεις σε μια πυραμίδα ιεραρχίας, συμβαίνει επίσης κάτι ανάλογο: βαθμό-βαθμό, ό,τι και να ‘σαι, φτάνεις κάποτε να γίνεις στρατηγός, διευθυντής, αρχηγός κόμματος κι αν σε ευνοήσουν οι καταστάσεις και πέσεις στη συγκυρία η δική σου "πυραμίδα" να είναι στα πράγματα, μπορεί να γίνεις μέχρι και αρχηγός κράτους.

Ακόμα και στον επιχειρηματικό κόσμο το ίδιο ισχύει –παρά τον τεράστιο ανταγωνισμό: επιτυγχάνουν συχνά άνθρωποι που θέλουν αφενός πολύ να επιτύχουν και αφετέρου ακολουθούν κατά γράμμα κάποια εξακριβωμένα επιτυχημένη φόρμουλα, στατιστικές, διαγράμματα και μεθοδολογίες.

Αλίμονο σ’ αυτούς που δεν ανήκουν πουθενά και δεν βαδίζουν στην πεπατημένη…

Αλίμονο και σ’ όσους δεν ξέρουν ακριβώς τι θέλουν.

Alexia Iliadou

Οικογενειακό Δίκαιο

Είναι πραγματικά πολύ άδικο να είσαι μαζί με κάποιον για μια ολόκληρη ζωή
και να μην έχεις δικαίωμα όχι να τον κληρονομήσεις, ούτε καν να τον θάψεις,
μόνο και μόνο γιατί δεν είσαι "παντρεμένος".

Αλλά ακόμα κι αν δεν εμπεριέχεται στη σχέση το "σεξ",
ακόμα κι αν είναι δυο φίλες π.χ. που συγκατοικούν 30 χρόνια,
και πάλι αυτός δεν είναι ο πιο κοντινός σου άνθρωπος;

Το "σύμφωνο συμβίωσης" κατ' εμέ θα έπρεπε να συμπεριλαμβάνει κάθε ενδεχόμενο,
να επιλέγεις εσύ ποιος θέλεις να θεωρείται "οικογένεια".

Και μην αρχίσετε να μου λέτε για τη Φύση:
στη φύση τα ζώα δεν έχουν καμία σχέση ούτε με τους γονείς τους, ούτε με τα παιδιά τους,
ούτε με τα αδέλφια τους, ούτε βεβαίως με τους θείους και τα ξαδέλφια τους.

Ούτε κληροδοτούν, ούτε κληρονομούν,
και τη φωλιά τους την παίρνει όποιος προλάβει και είναι πιο δυνατός.

Αλλά έχουμε εδώ και χρόνια πάψει να είμαστε ζούγκλα.

Το οικογενειακό δίκαιο είναι ανθρώπινο κατασκεύασμα
και οι άνθρωποι το αλλάζουν σύμφωνα με τις ανάγκες και την παιδεία κάθε εποχής.

Alexia Iliadou

Το παιχνίδι της παρατήρησης

Οι άνθρωποι διαλέγουν διάφορους δρόμους προς την υποτιθέμενη ευτυχία.
Υπάρχουν βέβαια εκατομμύρια δρόμοι, όμως υπάρχουν και γενικές κατευθυντήριες γραμμές.

Αυτές είναι η δράση, η πίστη, η ηθική, η γνώση, η ηδονή, η τέχνη, η προσφορά και η αυτοπραγμάτωση.
Ίσως να μου διαφεύγει και κάτι.

Ένας απλός τρόπος να εξετάσεις τις ιδιότητες αυτών των δρόμων, είναι να παρατηρήσεις αυτούς που τους ακολουθούν μέχρι το τέλος τους -με συνέπεια, με μανία θα μπορούσε να πει κανείς.

Στη δράση ανήκουν οι πολιτικοί, οι στρατιωτικοί, οι επιχειρηματίες, οι αθλητές κλπ.
Είναι αυτοί που θέλουν να καθιερωθούν στην κοινωνία κι αν είναι δυνατόν να της επιβληθούν.

Στην πίστη ανήκουν οι θρησκευόμενοι, αυτοί που ακολουθούν πιστά τους νόμους κάποιου θεού
με οποιοδήποτε κόστος, ακόμα και με αυτοθυσία.

Στην ηθική ανήκουν οι νομιμόφρονες, αυτοί που ακολουθούν πιστά τους νόμους κάποιου κράτους,
κάποιας παράδοσης, κάποιου πολιτισμού. Είναι αυτοί που θέλουν να είναι καλοί ή σωστοί άνθρωποι.

Στην γνώση ανήκουν οι επιστήμονες, οι ερευνητές, οι φιλόσοφοι,
όσοι προσπαθούν γενικώς να κατανοήσουν τον κόσμο εγκεφαλικά.

Στην ηδονή ανήκουν όσοι αναζητούν την ευτυχία μέσα από την ικανοποίηση των αισθήσεων.
Είναι οι bon viveur, οι ταξιδιώτες, οι τεχνόφιλοι, διάφοροι εξαρτημένοι από δράσεις ή ουσίες κ.α.

Στην τέχνη ανήκουν όσοι προσπαθούν να δημιουργήσουν έναν καινούριο κόσμο που να αντανακλά
τον εσωτερικό τους κόσμο και τις ιδέες τους. Εδώ εκτός από τους καλλιτέχνες, ανήκουν και οι εφευρέτες, πρωτοποριακοί επιστήμονες κ.α.

Στην προσφορά ανήκουν αυτοί που θεωρούν πως η ύψιστη δράση του ανθρώπου είναι να προσφέρει τις υπηρεσίες του αφιλοκερδώς. Είναι αυτοί που ασχολούνται με το να απαλύνουν τον ανθρώπινο πόνο, ευεργέτες, οικολόγοι, ζωόφιλοι κ.α.

Στην αυτοπραγμάτωση, τέλος, ανήκουν αυτοί που θεωρούν ότι μοναδικός στόχος του ανθρώπου είναι να ανακαλύψει τον εαυτό του. Είναι αυτοί που ασχολούνται με διάφορα πνευματικά μονοπάτια πέραν της πίστης, που συχνά όμως καταλήγουν στην πίστη.

Όλοι γνωρίζουμε ανθρώπους που ανήκουν σ’ αυτές τις κατηγορίες μέχρι κεραίας –αν και συνήθως
είμαστε λίγο απ’ αυτό και λίγο από ‘κείνο, αναλόγως και τις συνθήκες και την πρόσκαιρη κατάστασή μας.

Μπορούμε λοιπόν ν’ αρχίσουμε να παρατηρούμε την εξέλιξή των ανθρώπων μέσα στο χρόνο, αν όντως προσεγγίζουν την «ευτυχία» ή απομακρύνονται απ’ αυτήν, αν είναι ψυχικώς και σωματικώς
καλύτερα ή χειρότερα μετά από κάθε τους εγχείρημα, αν εξελίσσονται ή αν παραμένουν ίδιοι.

Είναι κι αυτό ένα παιχνίδι της ζωής, πολύ ενδιαφέρον: η καθαρή παρατήρηση. Χωρίς κρίση· απλή παρατήρηση.

Alexia Iliadou

Η βία γεννά βία

Διάλογος στο fb:

- Η βία είναι καταδικαστέα απ' όπου κι αν προέρχεται.
- Φυσικά και όχι (κατ' εμέ). Όλα εξαρτώνται από το σκοπό και τα μέσα. Βία με βία διαφέρει...


Κι αναρωτιέμαι:

Διαφέρει η βία του "μπάτσου" από τη βία του "επαναστάτη";

Διαφέρει η βία του φτωχού από τη βία του πλούσιου;

Διαφέρει η βία του ανθρώπου που του σκότωσαν το παιδί από τη βία του δολοφόνου του;

Διαφέρει η βία που αρχίζει τον χορό από τη βία που τον σέρνει;

Κατ' εμέ λοιπόν, όχι. Η βία γεννά βία. Και κάποιος πρέπει να την σταματά

-όχι λόγω φόβου, αλλά αντιθέτως λόγω ψυχικής δύναμης να διακόπτει τον φαύλο αυτό κύκλο, 

παρά τα όσα κακά και άδικα μπορεί να συμβαίνουν στη ζωή του.

Let's not be Iznogood

Οι άνθρωποι που κυβερνούν τον κόσμο είναι άνθρωποι όπως όλοι.

Ο διαχωρισμός "καλοί-κακοί" είναι για το νηπιαγωγείο.

Οι άνθρωποι όταν έχουν χρήμα -και ως εκ τούτου εξουσία-,

διακατέχονται από ιδεοληψίες που στηρίζουν τις επιλογές και τις πράξεις τους.

Αυτό συμβαίνει σε όλους τους ανθρώπους έτσι κι αλλιώς.

Όταν όμως αποκτούν εξουσία μπορούν να επιβάλλουν τις ιδεοληψίες τους.

Οι άνθρωποι που έχουν εξουσία θεωρούν πως ο "μέσος άνθρωπος" είναι βλαμμένος

1ον επειδή δεν έχει επιτύχει τον δικό τους βαθμό εξουσίας, άρα δεν έχει τα προσόντα και

2ον επειδή τους ανέχεται, πόσο μάλλον τους αποδέχεται, τους θαυμάζει, τους ζηλεύει,

θέλει να γίνει σαν κι αυτούς, άρα καλά κάνουν όσα κάνουν.

Αυτή είναι η δικαίωσή τους.

Έχουν δίκιο να σκέπτονται έτσι... έχουν ολόγυρα τις ζωντανές αποδείξεις τους.

Οι μόνοι άνθρωποι που μπορούν να αλλάξουν τα πράγματα είναι όσοι δεν τους ζηλεύουν,

όσοι δεν θέλουν να γίνουν Χαλίφης στη θέση του Χαλίφη.

Είναι οι άνθρωποι που έχουν άλλου τύπου ιδεοληψίες -όλοι έχουν-,

πιο ήπιες, πιο ολιστικές, λιγότερο εγωιστικές,

και που δεν ενδιαφέρονται να τις επιβάλλουν, δεν ενδιαφέρονται εντέλει να κυβερνήσουν.

Και πώς θα επέλθει η αλλαγή από ανθρώπους που δεν ενδιαφέρονται να κυβερνήσουν;

Απλά με το να γίνουν πολλοί, τόσοι πολλοί, που δεν θα δικαιώνουν πλέον τις ιδεοληψίες του Χαλίφη.

Ο Χαλίφης θα αυτοανακυρηχθεί τότε obsolete· παρωχημένος.

Αντικαταθλιπτικά χάπια

Τα αντικαταθλιπτικά είναι φάρμακα και μάλιστα φάρμακα με πολλές και ποικίλες παρενέργειες. Δεν είναι να τα παίρνει κανείς για πλάκα, δεν είναι recreational drugs, παρ’ όλο που λειτουργούν μια χαρά και ως τέτοια.

Λένε και προσωπικώς το πιστεύω –είμαι έτσι κι αλλιώς εν γένει κατά της χημείας- πως ο οργανισμός συνηθίζει την έξωθεν προερχόμενη σεροτονίνη ή whatever περιέχουν αυτά τα χάπια και μετά την παράγει σε μικρότερες ποσότητες. Αρχίζεις δηλαδή σταδιακά να εξαρτάσαι από αυτά, για να είσαι αξιοπρεπώς καλά.

Πάλι προσωπικώς θεωρώ πως κάποιος πρέπει να το παλεύει με άλλους τρόπους, φυσικούς, όπως άσκηση, βόλτες, παρέες, δημιουργικές ασχολίες κλπ.

Όμως… όταν βλέπεις…

• πως μια στάλα βροχής στο μάτι σε κάνει να κλαις για ώρες…
• πως δεν θες να βγεις απ’ το κρεβάτι…
• πως ό,τι κι αν κάνεις είναι μάταιο…
• πως είσαι ένα τίποτα…
• πως όλοι σε βλέπουν σαν σκουπίδι κλπ…

…ίσως πρέπει να σκεφθείς και τα αντικαταθλιπτικά χάπια ως ένα ενδεχόμενο πρόσκαιρο βοήθημα.

Πρόσκαιρο όμως… οκ;

Οι Λονδρέζοι...

Πήγα πρόσφατα σε ένα yoga retreat, που σημαίνει «διακοπές» σε συνδυασμό με yoga. 

Διακοπές βέβαια δεν το έλεγες, στρατιωτική εκπαίδευση το έλεγες, 

μιας και ξυπνούσαμε 6.30 η ώρα το πρωί, κάναμε σκληρή yoga 4 ώρες την ημέρα, 

η διατροφή ήταν vegetarian και πολύ λίγη -τουλάχιστον για τα ελληνικά δεδομένα-, 

καθόλου αλκοόλ, ένα τετραγωνικό μέτρο σε ολόκληρο το νησί για όποιον ήθελε να ανάψει τσιγάρο 

και τα φώτα έσβηναν στις 10.

Δεν είναι όμως αυτό που θέλω να μοιραστώ, 

είναι το γεγονός πως ήμουν η μοναδική Ελληνίδα σε ένα νησί που βρίσκεται στην Ελλάδα

και ένιωσα κυριολεκτικά σα μετανάστρια 

κι αυτό ήταν ένα ακόμα μάθημα για μένα, ζεστό, μεστό και ζουμερό.

Οι περισσότεροι ήταν Λονδρέζοι και υποτίθεται άνθρωποι ευγενικοί, καλλιεργημένοι, εκλεπτυσμένοι. 

Ευγενικοί όντως ήταν με τον τρόπο τού "από μακριά κι αγαπημένοι,
γιατί μου φαίνεται πως μπορεί και να βρωμάς". 

Καλλιεργημένοι; Εκλεπτυσμένοι;… αναλόγως πώς νοεί ο καθείς αυτές τις λέξεις. 

Κάποια μόρφωση πανεπιστημιακή την είχαν, πολυταξιδεμένοι ήταν επίσης 

–μιας και όλοι ήταν εύποροι- και… μέχρι εκεί. 

Α, είχαν και χιούμορ… το γνωστό βρετανικό χιούμορ είναι γεγονός αδιαμφισβήτητο.

Η αλαζονεία τους όμως ξεχείλιζε από τ’ αυτιά, τη μύτη, τους πόρους του δέρματός τους και κυρίως τα μάτια…
Το στόμα το ήλεγχαν κάπως σε προσωπικό επίπεδο, αλλά...
αδιαφορώντας πλήρως για την παρουσία μου ως εκπρόσωπο του ελληνικού πληθυσμού,
έβριζαν τους Έλληνες με τη μεγαλύτερη άνεση,
λες και είχαν γνωρίσει ποτέ στη ζωή τους Έλληνα: δεν είχαν, τους ρώτησα.
Ήξεραν όμως με κάποιον μαγικό τρόπο πως οι Έλληνες είναι τεμπέληδες, κοιμούνται όλη τη μέρα,
δεν γνωρίζουν την έννοια της ώρας και του ραντεβού,
δεν αναλαμβάνουν ποτέ την ευθύνη των πράξεών τους και όλο οι άλλοι τους φταίνε.
Επίσης είναι ανίκανοι να φροντίσουν ένα ζώο ακόμα και για μία ημέρα
και δεν μπορείς να συνεννοηθείς μαζί τους γιατί δεν ξέρουν αγγλικά!
(Περιττό να σας πω, πως κανείς τους δεν ήξερε δεύτερη γλώσσα)

Επίσης, όλοι άνθρωποι υποτίθεται «πνευματικοί»
-με την καλιφορνέζικη έννοια, μην φανταστείτε και τον Αλμπέρ Καμύ, spirituality λέμε, αλά L.A.-,
εν πάση περιπτώσει μιλούσαν διαρκώς για λεφτά, πώς θα κάνουν περισσότερα λεφτά,
πόσο οι γνωριμίες βοηθάνε στο να βγάζεις λεφτά, ποια celebrities γνωρίζουν προσωπικώς,
ποια είναι τα καλύτερα restaurants του Λονδίνου
πόσο γελοιωδώς ακριβό είναι το Sydney,
και πώς την έχουν δει έτσι οι άχρηστοι, οι βλάχοι οι Αυστραλοί…

Επίσης, ήταν όλοι πολύ περήφανοι για τα «ανθρωπιστικά τους αισθήματα»,
ειλικρινά αγαπούσαν αυτά τα pets που λέγονται άνθρωποι άλλων φυλών, χωρών και τάξεων…
Μία γέλαγε πάρα πολύ με τη Νιγηριανή γειτόνισσα της που αντιπαθούσε τους Πακιστανούς…
χαχα… η μαύρη αντιπαθεί τους μαύρους… χαχα!
Και δεν το έλεγε από ρατσισμό, όχι φυσικά, το έλεγε για να καυτηριάσει τον ρατσισμό της μαύρης!
Χαχα!

Η αποικιοκρατική νοοτροπία λοιπόν καλά κρατεί…
και το νησί παράγει κι αυτό απ’ ό,τι φαίνεται αμερικανάκια.

Όχι, ψέματα… η αγγλοσαξωνική φυλή παράγει αμερικανάκια.
Όχι… το χρήμα, ο καπιταλισμός παράγει αμερικανάκια.
Όχι… η έλλειψη πραγματικής παιδείας παράγει αμερικανάκια.
Όχι… ο καθοδηγούμενος τύπος παράγει αμερικανάκια.
Όχι… η ανθρώπινη βλακεία παράγει αμερικανάκια.

Όχι, εγώ τα βλέπω έτσι γιατί είμαι μια άτυχη Ελληνίδα, φτωχή, κομπλεξική και ζηλεύω…

-------

Φυσικά και δεν είναι όλοι οι Λονδρέζοι το ίδιο, την προσωπική μου εμπειρία με τους συγκεκριμένους κατέγραψα.

Ο κόσμος θα ήταν αλλιώς...

Ο κόσμος θα ήταν αλλιώς, αν ήμασταν εμείς αλλιώς.

Κι η χώρα μας θα ήταν αλλιώς -οικονομικά, πολιτισμικά, γενικά:

• Αν δεν ξοδεύαμε μια περιουσία σε άχρηστες συσκευές και gadgets μόνο και μόνο για επίδειξη.
   
• Αν τρώγαμε σωστά, και δεν ακριβοπληρώναμε χιλιοεπεξεργασμένες, εντέλει πλαστικές σαβούρες.
   
• Αν περπατούσαμε αντί να διαλέγουμε ανάμεσα σε 4 αυτοκίνητα και 2 μηχανές για να πάμε ως το περίπτερο και δη για ν' αγοράσουμε τσιγάρα.
   
• Αν δεν χρησιμοποιούσαμε παντού χημικά για ευκολία κι ύστερα να κλαιγόμαστε για την καταστροφή του περιβάλλοντος.
   
• Αν δεν σπαταλούσαμε την ενέργεια σε βλακείες και το νερό σε πισίνες δίπλα στη θάλασσα.
   
• Αν σιγοτραγουδούσαμε με τους φίλους μας κάτω από τα άστρα, αντί να πετάμε λουλούδια μαζεμένα από τάφους για να υφιστάμεθα τον εκφυλισμό αυτιών, αισθητικής και εγκεφαλικών κυττάρων.
   
• Αν ζούσαμε εξ αρχής στην ύπαιθρο, αντί να συνωστιζόμαστε μες στο μπετόν για να μπορέσουμε κάποτε να ζήσουμε στην ύπαιθρο.
   
• Αν διαβάζαμε κανά βιβλίο και δεν ξεφυλλίζαμε μόνο ιλουστρασιόν περιοδικά φίσκα στις διαφημίσεις,
   
• Αν δεν παρακολουθούσαμε τις χαζογκόμενες στην τηλεόραση και προτιμούσαμε εκπομπές που προάγουν κάπως το πνεύμα.
   
• Αν ενδιαφερόμασταν για τα κοινά και δεν ψηφίζαμε βάσει ατομικών συμφερόντων.
   
• Αν συμπαθούσαμε, συμπονούσαμε, συμπάσχαμε με τον συνάνθρωπο, αντί να τον ανταγωνιζόμαστε. 

Αν νιώθαμε πως είμαστε μέρος των πάντων, δημιουργοί και αποδέκτες τους.

Εφιάλτης

Είδα σήμερα όνειρο πως ήμουν σε κάποια πόλη γεμάτη άγρια ζώα,
τίγρεις, λύκους κι αγριόσκυλα, κανα-δυο ανθρωπόμορφα, ακόμα και μοχθηρές μαύρες μαϊμούδες
που κυνηγούσαν τον κόσμο στους δρόμους ολόγυρα και μέσα στα σπίτια τους, παντού.
Αυτοί έτρεχαν πανικόβλητοι, πολλούς τους έπιαναν τα θηρία και τους ξέσκιζαν,
κανείς δεν στεκόταν να τους βοηθήσει, όλοι έτρεχαν…

Πάνω απ’ όλα όμως φοβόντουσαν μία τεράστια καφετιά αρκούδα,
που όπως η ίδια νυχθημερόν κυκλοφορούσε ανάμεσα στα κτίρια,
έτσι ακριβώς κυκλοφορούσε και η φήμη ανάμεσα στους πολίτες
πως αυτήν ειδικά την έθρεφε και την αμόλαγε κατά πάνω τους η κυβέρνηση…
να τους κρατά όμηρους για κάποιον αδιόρατο λόγο μες στον αδιάκοπο φόβο,
μια κυριολεκτικά κτηνώδης τρομοκρατία του πλήθους.

Τα σπίτια ήταν όλα ερειπωμένα και διαλυμένα, καθένας κρυβόταν όπου έβρισκε,
έψαχνα κι εγώ μες σε διαδρόμους δαιδαλώδεις,
σε κτίσματα τεράστια σαν και αυτά της σοβιετικής ψυχροπολεμικής περιόδου,
βρήκα ένα με μεντεσέ και μάνταλο, μπήκα και κλειδώθηκα…
Μέσα απ’ τα πολύ μικρά ανοίγματα που είχε αφήσει ο ιδιοκτήτης
στα κατασκεπασμένα πορτοπαράθυρα με ρούχα, πανιά, πετσέτες
και ό,τι υπήρχε ολόγυρα για κάθε ανθρώπινη χρήση της αλλοτινής του καθημερινότητας,
έβλεπα λοιπόν μέσα απ’ τα ελάχιστα αυτά ανοίγματα στον πίσω κήπο τα θηρία να τρώνε ανθρώπους
κι αναρωτήθηκα με τρόμο πόσο άραγε θα έπρεπε να παραμείνω εκεί,
σ’ αυτήν την κατάσταση, δίχως νερό και φαγητό, μες στο σκοτάδι και μόνη… μόνη…

Όμως σιγά-σιγά άρχισαν να έρχονται, χτυπούσαν την πόρτα κι άλλοι που έψαχναν καταφύγιο,
ήρθε κι ο ιδιοκτήτης, συσκεπτόμασταν,
καμιά φορά χορεύαμε κιόλας στους ήχους κάποιας παλιάς σιντιέρας
και βγαίναμε σε βάρδιες παγανιά στους επικίνδυνους δρόμους
να βρούμε τρόφιμα πεταμένα, ή κάτι πάνω στους νεκρούς…
Τα θηρία τα ακούγαμε απ’ έξω,
ένας αφελής και ίσως υπερβολικά για τους καιρούς καλοσυνάτος
άνοιξε μία πόρτα, νόμιζε πως ήταν κάποιος δικός μας ή κάποιος που χρειαζόταν βοήθεια,
εγώ πρόλαβα και έκλεισα μία ενδιάμεση πόρτα, κρύφτηκα πίσω απ’ αυτήν
κι έμεινα να αφουγκράζομαι του κτήνους το ρουθούνισμα και σάρκες να ξεσκίζονται με βουλιμία…

Κάπου εκεί ξύπνησα κι είμαι μ’ αυτό το συναίσθημα…
του πέρα ως πέρα ευάλωτου…
της απόλυτης έκθεσης σε άλλων βουλές και κτηνώδεις ορέξεις.

Κυκλικότητα

Το όνειρο κάθε αστού είναι μια βίλα σε βουνοπλαγιά

-ει δυνατόν πευκόφυτη- και θέα στο απέραντο γαλάζιο.

Όμως…

Πολλές απ' τις κρυμμένες ομορφιές μιας πόλης είναι δίπλα στα ρέματα, 

ανάμεσα σε λάσπες, καλαμιές πυκνές με πλούσια έμβια ζωή κι ελάχιστα νερά... 

θολά και βαλτωμένα… 

που όμως κάποτε με τις βροχές φουσκώνουν, ρέουν, μοιάζουν ποτάμια 

και τρέχουν προς τη θάλασσα να ενωθούν, να αποθεωθούν κι αυτά μαζί της.

"Ή ίσως και να τη μολύνουν", παραπονιούνται της τύχης οι ευνοημένοι

και αποκόπτουν τα ρέματα, και τα χιλιομπαζώνουν.

Μέχρι να σπάσουν κάποτε απ’ την τρομακτική ορμή,

από τη θέληση της ίδιας της Φύσης να γίνουν κι αυτά τα ρέματα

θάλασσα· θάλασσα αήττητη.-

Φιλοσοφικές εκλογές

Θέλω να καταγράψω κάποιες σκέψεις για τις εκλογές αυτές

-όχι πως ενδιαφέρουν κανέναν,

αλλά είναι σημαδιακές και θέλω να έχω μιαν αναφορά, για μένα κυρίως…

τύπου ημερολόγιο (weB-Log).

Η κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε

είναι στην ουσία της παγκόσμιο -πανανθρώπινο- πρόβλημα.

Εμάς μας έσκασε νωρίτερα από τον υπόλοιπο «ανεπτυγμένο» κόσμο,

1. επειδή πάντα ήμασταν με το ένα πόδι εδώ και το άλλο εκεί,

και μ’ αυτό, ναι, εννοώ Ανατολή και Δύση,

όχι με οικονομικούς όρους όμως, αλλά με φιλοσοφικούς.

2. επειδή κατά συνέπεια δεν έχουμε ξεκάθαρους στόχους,

οπότε παλινδρομούμε μεταξύ διαφόρων επιλογών χωρίς ουσιαστικό αποτέλεσμα και

3. επειδή οι πιο ανεπτυγμένοι από εμάς μας κάνουνε πλάκα·

φάρσες… δεν μας χωνεύουν, ρε παιδί μου… bullying.

Προσωπικώς μου φαίνονται όλα πολύ γελοία,

θεωρώ πως η σκέψη του ανθρώπου δεν τον καθιστά ανώτερο ον,

αλλά ον ελαττωματικό,

πως ενώ όλα τα άλλα όντα ζουν ευτυχή μες στην υπέροχη, πλούσια φύση,

οι άνθρωποι ωσάν κύτταρα καρκινικά

-δυνατά πολύ, αλλά τρελαμένα-

επιτίθενται σε οτιδήποτε τα περιτριγυρίζει,

καταστρέφουν τη φύση,

ενώ παράλληλα τη μιμούνται·

ζουν αποσπασματικά κι αποσπασμένα.

Τι σχέση έχουν όλ’ αυτά με τις εκλογές;

Τα πάντα:

δεν έχει σημασία να διαλέξουμε τίποτα από τις προτεινόμενες βλακείες,

δεν έχει καν νόημα να αποδώσουμε ευθύνες σε μεμονωμένα ανθρωπάκια,

-μόνο ίσως προς παραδειγματισμό: ξέρετε, όπως κάνουν στα παιδάκια.

Σημασία έχει να σπάσουμε τον φαύλο κύκλο

του ΕΣΥ ΦΤΑΙΣ,

και να νιώσουμε στ’ αλήθεια όπως είπε ο μαλακοΠάγκαλος

πως ΟΛΟΙ ΦΤΑΙΜΕ:

όχι οι Έλληνες, οι άνθρωποι.

Αν το κατανοήσουμε αυτό, το νιώσουμε,

τότε θα είμαστε αντάξιοι των όποιων προγόνων μας

και θα ανάψουμε πάλι το φως στην ανθρωπότητα.

Είμαστε όλοι συνυπεύθυνοι για όλα.

Το έξυπνο πουλί από τη μύτη πιάνεται

Οι ξένοι 

ανέκαθεν είχαν οινόπνευμα στον εγκέφαλο

και νέφτι στον πισινό τους·

δεν πολυσκέπτονται,

τρέχουν, δουλεύουν και πετυχαίνουν στόχους.

Εμείς εδώ

-πάνω από την αραπιά-

έχουμε πνεύμα στον εγκέφαλο, 

αλλά άρνηση προς την πράξη·

με δυσκολία βάζουμε στις ιδέες ενέργεια.

Η νοοτροπία δεν έχει να κάνει μόνο με την παιδεία·

έχει να κάνει και με την ιδιοσυγκρασία.

Δε μπορούν να σου επιβληθούν μέθοδοι ξένες,

σίγουρα θα τα θαλασσώσεις.

Ποτέ όμως δεν κατάλαβα

γιατί όλοι αυτοί οι Βόρειοι

είναι τόσο βαθιά πεπεισμένοι,

πως ο δικός τους τρόπος είναι ο σωστός.

Σίγουρα ρόλο έχει παίξει πάντως 

ο Θεός απ' την Εγγύ Ανατολή,

που έπεισε την ανθρωπότητα 

συνεχώς να στοχεύει

στο ύστερα και στο αλλού.

Εμείς εδώ 

είμαστε «Εδώ και Τώρα»

κι εκείνος που τό ‘πιασε και το χρησιμοποίησε,

μόνον εκείνος μπόρεσε και γάμησε τις ψυχές μας.

Όλοι οι άλλοι έπονται.

Είναι η ανθρώπινη φύση...

Έχω μία περίπτωση στο μυαλό μου

ανθρώπου προς άνθρωπο,

φυσικού προσώπου προς φυσικό πρόσωπο,

που εφαρμόζει την τακτική της Ευρωπαϊκής Ένωσης

ή εν πάση περιπτώσει της Γερμανίας

προς την Ελλάδα (και όχι μόνο):

Είμαι δυνατότερος οικονομικά

και σ’ έχω στη «δούλεψή» μου.

Μπορεί να ξεκινήσαμε ως συνέταιροι

-καμιά σημασία δεν έχει αυτό-

ήταν ένα απλό τέχνασμα για να σε χειραγωγήσω.

Εσύ έπρεπε απλά να βάλεις ό,τι είχες στο παιχνίδι

στο όνομα ενός αβέβαιου κοινού και ανθηρού

υποτίθεται μέλλοντος.

Σταδιακά σε υποβίβαζα

με τρόπους παράνομους και νόμιμους ταυτοχρόνως

-ξέρετε πώς πάνε αυτά-,

σε έκανα δούλο μου στηριζόμενος σε αποφάσεις

που σου επέβαλα να παίρνουμε μαζί,

ώσπου σε έφτασα σε ένα σημείο

ομηρίας·

να σε πληρώνω ψίχουλα

κι εσύ να με πληρώνεις

με όλο και μεγαλύτερες συνεισφορές στην «εταιρία»

αλλά κυρίως με το μόχθο σου,

και με το ύστατο κεφάλαιο·

το ίδιο σου το είναι.

------------------------------------------

Ήμουνα σίγουρος πως δεν θα έφευγες

-μα πού να πας; Σε είχα δέσει κόμπο-,

όμως να που βρήκες θάρρος κρυμμένο
και μου την έκανες.

Από εξαθλίωση ως κάποιο βαθμό,

αλλά από περηφάνια κυρίως.

------------------------------------------

- Τόλμησες να σηκώσεις σ' εμένα το κεφάλι;

  Που είσαι ένα τίποτα;

  Ναι, σε περιφρονούσα ανέκαθεν,

  μα τώρα σε μισώ.

  Και ΠΡΕΠΕΙ να σε συντρίψω!»

- Κάνε ό,τι θες.

  Εγώ έτσι ή αλλιώς

  θα ζήσω.-

Εεεεε;; Πειράζει;;

Τα πιο ενδιαφέροντα σήματα τα λαμβάνω από Amerika.
Από μικρή τη σνόμπαρα και ιδιοσυγκρασιακά μου ταίριαζαν άλλα πράγματα.
Άλλο ύφος, άλλο στυλ, άλλοι ρυθμοί, άλλη προσέγγιση.

Ένα καθίκι μου έλεγε από παλιά πως τα United States είναι το λίκνο των πραγμάτων.

Νιώθω σχεδόν δυστυχής που δεν έχω καταφέρει να τα ζήσω.
New York, κατά κύριο λόγο...
αλλά δεν μου πάει ο τουρισμός και πια μεγάλωσα για μετανάστης.

Όλα εκεί συμβαίνουν· για κάποιο λόγο και στο μισητό νησί,
όπου τα παιδιά γεννιούνται όμως νεκρά.

Η Γερμανία είναι -ωιμέ- η καλή του Frankenstein.
Κι εμείς οι κάτω πάντα τεμπέληδες και καλοπερασάκηδες.
Είναι η ζέστη... μέσα-έξω.

Δεν θα διαλέξω. Απλά λέω.

Οι από 'δώ μου δίνουν να καταλαβαίνω,
οι από 'κεί με κάνουν να ονειρεύομαι.
Ιδέες. Οράματα.

Βαρέθηκα τη σαπίλα της Ευρώπης.