Λόγος & Αντίλογος

Αν δεν ήταν για κλάματα, θα κάναμε τρελά γέλια

Τρίτη, 2 Μαΐου 2017. Στις 8.30 αρχίζει το γλέντι του χωριού. Είναι ήδη 7.30 κι είμαστε με το νερό κομμένο από τις 3 μ.μ. Και δεν θα το κάναμε θέμα, αν δεν είχε συμβεί πριν από λίγες μέρες η 12ωρη διακοπή, που η ΔΕΥΑΚ χρέωσε στην ΔΕΗ, για να ‘χουμε εμείς οι παθόντες να βρίζουμε δύο: την ΔΕΥΑΚ και την ΔΕΗ. Κι επειδή η ανάμνηση είναι νωπή, φοβόμαστε μήπως συμπληρώσει και σήμερα η διακοπή 12 ώρες, χτύπα ξύλο!

Την προηγούμενη φορά ήταν τόση η αγανάκτησή μας που περιμέναμε, αδημονούσαμε, για μια συγγνώμη. Δεν την ακούσαμε ποτέ, παραείναι προχωρημένο κάτι τέτοιο για τα δικά μας δεδομένα.
Μια συγγνώμη που σηκωθήκαμε το πρωί για να στείλουμε τα παιδιά μας στο σχολείο και, καθώς δεν είχε μείνει ούτε σταγόνα νερό από το βράδυ, σπεύσαμε στα χωράφια για να φέρουμε νερό από τις γεωτρήσεις, να πλυθούν τα παιδιά μας βρε αδερφέ, πώς να τα στείλουμε άπλυτα; Καλά που δε βάφτηκαν τα πρόσωπά τους με το χρώμα της ώχρας, σαν τα δέντρα μας που οι κορμοί τους αποκτούν αυτό το χρώμα από το πότισμα! Πάει όμως, πέρασε αυτό κι ήμασταν έτοιμοι να ξεχάσουμε την πολύωρη ταλαιπωρία, ώσπου ήρθε το σημερινό.

Έχουν περάσει ήδη περίπου 5 ώρες και η βρύση μένει βουβή κι ούτε σταγόνα. Και τις προάλλες και σήμερα τηλεφωνήσαμε στη ΔΕΥΑΚ, όπου οι υπάλληλοι-άντρας την πρώτη φορά, γυναίκα σήμερα- δεν ήξεραν ακριβώς τι να μας πουν. Σαν μασημένα τα λόγια τους, δεν μας φώτισαν καθόλου.

Όμως σήμερα τα μαγαζιά είναι ακόμη ανοιχτά και, για να μην πάθουμε τα προχτεσινά, αγοράσαμε εμφιαλωμένα για τα πολύ βασικά. Κι αυτό το καζανάκι πόσο νερό ξοδεύει! Ένα μπουκάλι φτάνει δε φτάνει για να μη βρομίσει το σπίτι. Χώρια το έκτακτο έξοδο. Δεν περιμένουμε να μας τα πληρώσει ο καλά αμειβόμενος Πρόεδρος, αλλά τη συγγνώμη του την περιμένουμε, μας τη χρωστάει. Πρώτα αυτήν κι ύστερα τους λόγους και τις εξηγήσεις.

Όσο για το αν φταίει η ΔΕΗ ή η ΔΕΥΑΚ, ας το εξετάσουν οι αρμόδιοι (αν υπάρχουν τέτοιοι στον τόπο μας). Το παιχνίδι με το μπαλάκι των ευθυνών που πηγαινοέρχεται μας εκνευρίζει τα μάλα. Ας το προσέξουν αυτό ιδιαιτέρως. Ας το προσέξουν όλοι τους επιτέλους!

Κανείς δεν μπορεί να παίζει με την υπομονή και την ανοχή μας. Είμαστε ο λαός που αυτοί αποκαλούν «κυρίαρχο», αλλά στην πράξη δεν μας υπολογίζουν καθόλου. Ντροπή τους!
Αλλά μεταξύ μας, οι αιρετοί που μας διοικούν (ανήκουν στους αρμόδιους) μάλλον δεν έχουν καταλάβει τι ρόλο παίζουν. Αλλιώς θα φυλάγονταν λίγο και δεν θα εξέθεταν τους εαυτούς τους τόσο οικτρά.

Όπως εκτέθηκε ο δημοτικός σύμβουλος που μητέρα τού έθεσε το αίτημα του υποχρεωτικού ελέγχου των παιδικών χαρών, όπου κρύβονται κίνδυνοι για τα παιδιά λόγω της φθοράς τους, κι αυτός απάντησε ότι τα δικά του παιδιά είναι μεγάλα και δεν πηγαίνουν πια στις παιδικές χαρές! Έμεινε σύξυλη η μαμά και με ευγένεια και διακριτικότητα επέμενε να του υποδεικνύει ότι ο έλεγχος δεν θα γινόταν για τα δικά του παιδιά, αλλά για όλα τα παιδιά του Δήμου του, γιατί αυτός γι’ αυτό έχει εκλεγεί: για όλον τον Δήμο κι όχι μόνο για την οικογένειά του ή για το σόι του ή για τη γειτονιά του. Η μητέρα είναι ακόμη κάγκελο και καθόλου δεν πείσθηκε ότι ο δημοτικός σύμβουλος κατάλαβε κάτι, το ελάχιστο έστω απ’ ό,τι του έλεγε, δυστυχώς.

Τέλος, άκουσα (σήμερα πάλι)έκπληκτος από εξίσου έκπληκτη μητέρα την παράκληση άλλου δημοτικού συμβούλου να προσεχθούν τα φρεσκοφυτεμένα εκ μέρους του Δήμου λουλούδια ώσπου να τελειώσει η Έκθεση Γούνας. Γιατί μόνο ως τότε; Δηλαδή μετά μπορούν ελεύθερα οι δημότες να τα ξεριζώσουν για να τα μεταφυτέψουν στον δικό τους ανθόκηπο; Ύστερα γιατί αγανακτούν όταν τα βρίσκουν ξεριζωμένα; Όταν λένε τέτοια πράγματα, τι περιμένουν να συμβεί;

Τρίτη 2 Μαΐου 2017, ώρα 8 το βράδυ. Το νερό δεν ήρθε ακόμα κι ούτε ήχος ακούγεται από τον άδειο σωλήνα. Σε μισή ώρα θα βαρέσουν τα όργανα κι εμείς δεν έχουμε σταγόνα νερό για να πλυθούμε.

Και κάτι ακόμα: αυτό το δεύτερο άτομο που είναι απαραίτητο για να κρατάει το μπουκάλι (κατά προτίμηση εμφιαλωμένο, γιατί της γεώτρησης κιτρινίζει) δεν μπορούμε να το διαθέτουμε όλοι. Κι αν είσαι μόνος με ποιο χέρι να κρατήσεις το μπουκάλι, ποιο χέρι να πλύνεις; Όσο για το μπάνιο, η μόνη λύση είναι να το ξεχνάμε κάτι τέτοιες ώρες, όσο πολλές κι αν είναι.

Οπότε ένα μόνο μας απομένει: η κραυγή «Έλεος», γιατί κάπως πρέπει κι εμείς να ξεσπάσουμε. Αλλιώς «την έχουμε βαμμένη» και να πλυθούμε δεν μπορούμε.

Σε αναμονή για το νερό και για την οφειλόμενη σε όλους μας συγγνώμη.

Ένας αγανακτισμένος δημότης Καστοριάς, 

από αυτούς που στερούνται τα τελείως απαραίτητα. 

Α.Ν. 

aldente@in.gr

Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 4 Μαΐου 2017, αρ. φύλλου 884

Επιλογή σχετικών αναρτήσεων:

• ΟΔΟΣ: Σήμερα εσύ, αύριο εγώ.
• ΟΔΟΣ: Δει δε χρημάτων
• ΟΔΟΣ: «Δυσεξήγητα»
• ΟΔΟΣ: Συμφωνία να μη γίνει κανένας διαχειριστικός έλεγχος;