6.11.17

ΟΔΟΣ: Διάπλαση συνειδήσεων


ΟΔΟΣ 22.12.2016 | 865

Αφορμή για αυτά που γράφονται στο σημερινό φύλλο, είναι και πάλι όσα παραπολιτιστικά και κίβδηλα προγραμματίστηκαν και οργανώθηκαν με την ευθύνη του Δήμου Καστοριάς, το περασμένο Σάββατο: Εκδρομή δήθεν αυθεντικών ραγκουτσαραίων στην Θεσσαλονίκη, στην πλατεία Αριστοτέλους κυρίως. Όπως γίνεται τέτοιες ημέρες, κάθε χρόνο τα τελευταία χρόνια, πριν τα Χριστούγεννα. Για την καθιερωμένη ζητιανιά και ελεημοσύνη, που εμφανίζεται ως διαφήμιση της Καστοριάς.

Έτσι έγινε και φέτος, με την μικρότερη από ποτέ άλλοτε απήχηση στους διερχόμενους της πλατείας Αριστοτέλους. Που απορούσαν, -όχι για την μουσική επένδυση, μιας και φέτος στην πλατεία Αριστοτέλους το μουσικό ρεπερτόριο ήταν αποκλειστικά καρναβαλίστικο και όχι σλαβοειδές. Αλλά για τι ακριβώς πρόβαλλαν οι «εκπρόσωποι» της Καστοριάς, αφού η ενημέρωση του κοινού ήταν μάλλον αποτυχημένη. Ενώ δεν αποφεύχθηκαν τα ευτράπελα να προσπαθούν να επιχειρηματολογήσουν οι επαΐοντες αυθέντες ότι, άλλο είναι τα «ραγκουτσάρια» που απαντώνται σε Μακεδονία και Θεσσαλία, και άλλο πράγμα τα «ραγκούτσια» που απαντώνται σε Μακεδονία και Θεσσαλία.

Με τούτα και τα άλλα, επέστρεψε από την ημερήσια εξόρμησή του το κλιμάκιο πίσω στην Καστοριά, η οποία επί τόπου, διασκεδάζει με εντελώς διαφορετικό μουσικό ύφος, απ’ αυτό που πρόβαλαν στην Θεσσαλονίκη. Διχασμένη –και κάτι παραπάνω– «προσωπικότητα» η Καστοριά.

Ακολουθούν -ως προπομπός των Καστοριανών Καρναβαλιών- τα Βαλκανικά «πανηγύρια» στην καρδιά της Καστοριάς, στην πλατεία Ομονοίας, χωρίς κανένα αντίκρισμα και χωρίς σοβαρή μελέτη των επιπτώσεων που προγραμματίσθηκαν να γίνουν κοντά στην Πρωτοχρονιά. Παρά την υπερβολική δόση σλαβικής μουσικής επίδρασης. Και στην συνέχεια, ακολουθεί κραιπάλη και αγριότητα σε ήχους πλαστούς, ως δήθεν παραδοσιακούς, για το τριήμερο των κάποτε Καρναβαλιών της Καστοριάς.

Εντάξει, είναι γεγονός ότι τίποτε απ’ όλα αυτά δεν είναι χωρίς εξήγηση. Αφού όσοι σημερινοί της μέσης ηλικίας είναι στα «πράγματα» της δημόσιας ζωής της Καστοριάς, μεγάλωσαν δηλαδή λίγο πριν ως λίγο μετά την δικτατορία, έχουν αναμνήσεις. Αναμνήσεις από μια ταραγμένη στο εσωτερικό πολιτική ζωή, την περίοδο του Ψυχρού Πολέμου σε ό,τι αφορά τις εξωτερικές σχέσεις της χώρας.

Μπορεί σήμερα να αρχίσει να φθίνει η ανάμνηση, αλλά είναι γεγονός, ότι για αρκετές δεκαετίες, τα σύνορα με την Αλβανία ήταν σφραγισμένα, και η Ελλάδα δεν διατηρούσε διπλωματικές σχέσεις με το γειτονικό κράτος, που ήταν εντελώς απομονωμένο. Τα σύνορα με τις υπόλοιπες δύο χώρες του «υπαρκτού» παραδείσου, την Γιουγκοσλαβία, δηλαδή (σημερινά Σκόπια) και την Βουλγαρία, δεν ήταν βέβαια ακριβώς κλειστά, αλλά σχεδόν αποκλεισμένα.

Το ποιος από τους γείτονες κέρδισε και ποιος έχασε αυτή την περίοδο, ήταν κάποτε αυταπόδεικτο. Στην Καστοριά ήταν κοινό βίωμα μια ζωηρή ανάπτυξη, ειδικά στον τομέα της γούνας, που σταδιακά περιόρισε τις απώλειες της μετανάστευσης, ενώ με την ένταξη στις Ευρωπαϊκές Κοινότητες, έγινε και το δημιουργικό μπουμ στον γεωργικό και κτηνοτροφικό τομέα.

Στα γειτονικά όμως κράτη, οι λαοί περιήλθαν σε ζώνες ιστορικής αδράνειας. Ειδικά στην περίπτωση της Αλβανίας, που δεν μετρούσε πολλά χρόνια ως ανεξάρτητο κράτος, ο χρόνος ελάχιστα σταμάτησε από την οθωμανική εποχή της. Οι σχέσεις μας με την άλλη γείτονα, την Τουρκία δηλαδή, προσδιορίζονταν από την συμμετοχή μας στην ίδια συμμαχία, το ΝΑΤΟ, με την ισορροπία 7 προς 10, και το ρητό «από μακριά και αγαπημένοι». Ως εκεί και μη παρέκει.

Σε αυτό το ψυχροπολεμικό κλίμα, στο εσωτερικό, ήταν όλα αρκετά εμποτισμένα από το τρίπτυχο «πατρίς, θρησκεία, οικογένεια», ειδικά σε ζητήματα πολιτιστικής παραδόσεως. Με αποτέλεσμα σήμερα όλα αυτά, για κάποιους να μοιάζουν αρνητικά, ίσως και αποκρουστικά.

Με την πτώση των καθεστώτων της βόρειας γειτονιάς στα βαλκανικά σύνορα της χώρας και της Ανατολικής Ευρώπης, ειδικά στην περιοχή της Καστοριάς, εκδηλώθηκαν δυνάμεις οι οποίες στο όνομα της «πολιτιστικής ταυτότητας» και της «γνήσιας παράδοσης», στήνουν ακόμη και σήμερα το δικό τους τρίπτυχο, την δική τους εκδοχή στο «πατρίς, θρησκεία, οικογένεια». Που περιλαμβάνει μια άλλη ανάγνωση, ακόμη πιο στρεβλή για την ιστορία της Καστοριάς, με πολύ σλαβοβαλκανικό στοιχείο, πολύ ρωσικό και βεβαίως πολύ αντιδυτικό πνεύμα. Με τα γνωστά αποτελέσματα.

Και ενώ η Καστοριά, μια από τις πιο άσχημες και ακατάλληλες για τους μόνιμους κατοίκους της πόλεις που υπάρχουν στην Ελλάδα (χάρη στην συνδυασμένη προσφορά των δημοτικών αρχών Αγγελή, Χατζησυμεωνίδη, Τσαμίση και Παπουλίδη -πλην της πρώτης τετραετίας), όλοι, ή σχεδόν όλοι, μέχρι και ο νέος αντιδήμαρχος Πολιτισμού κλπ κ. Λάζαρος Ζήσης, που ακόμη δείχνει αταίριαστος για το κουστούμι της πόλης, ετοιμάζονται να υποδεχθούν με φθηνές, ρηχές και κίβδηλες παραγωγές το εορταστικό 12ήμερο, το περιβάλλον της χώρας και της Καστοριάς, βρίσκεται σε ρευστότητα.

Η επεκτατική πολιτική της Ρωσίας μέσω δορυφόρων και δικτατόρων σε βάρος των ελληνικών συμφερόντων (υπενθυμίζεται η αποκάλυψη ότι ο τσαρεύων Βλ. Πούτιν αρνήθηκε σκληρά στην Κύπρο δάνειο). Οι εξωφρενικές δηλώσεις του πρωθυπουργού της Αλβανίας Έντι Ράμα, που συστηματικά πετάει το γάντι και προκαλεί την Ελλάδα, με διαρκείς αναφορές στην «φυσική» Αλβανία που φθάνει ως την Ακρόπολη, συμπεριλαμβανομένης «φυσικά» της ευρύτερης περιοχής μας.

Η απύθμενα θρασεία προπαγάνδα των Σκοπίων, που εξελίσσεται ως σαράκι εντός της Ελλάδας. Και βεβαίως οι υπερβατικές δηλώσεις της τουρκικής πολιτικής ηγεσίας στο σύνολό της, με επικεφαλής τον απόλυτο μονάρχη της, όχι μόνο για την αμφισβήτηση της συνθήκης της Λωζάννης, αλλά και για τα αμιγώς πολιτιστικά στοιχεία και ζητήματα που βρίσκουν έδαφος, ιδίως σε όσους υποστηρίζουν ότι το Αιγαίο ανήκει στα ψάρια του, ή απλά δεν γνωρίζουν ότι τα παράλια της Μικράς Ασίας ήταν αμιγώς ελληνικά, γι’ αυτό βρέθηκαν οι Τούρκοι απέναντι στα νησιά, και ότι δεν συνέβη το αντίθετο.

Όλα αυτά είναι νέα, ή σχεδόν νέα στοιχεία, στο περιβάλλον της Καστοριάς σε ό,τι την αφορά, βασισμένα όλα τους, και αυτά, στο ίδιο τρίπτυχο (τους) «Πατρίς θρησκεία οικογένεια», τα οποία σε συνδυασμό με την οικονομική κρίση στην Ελλάδα, προκαλούν το αίσθημα της καχεξίας και συρρικνώνουν την ελληνική εντύπωση.

Δίνεται έτσι στον Δήμο Καστοριάς η ευθύνη, που με τα σωστά και τα λάθη του, διαπλάθει συνειδήσεις, αρχής γενομένης από τον ίδιο τον δήμαρχο και τους αρμόδιους αντιδημάρχους του, αλλά και τις μειοψηφίες στο δημοτικό συμβούλιο, να επανεξετάσουν τις ενέργειές τους, και τα στερεότυπά τους. Να ελέγξουν την πεπατημένη τους.

Να ξανασκεφθούν μήπως σε μερικές περιπτώσεις, το «από μακριά και αγαπημένοι» είναι σοφότερο από το ξέφραγο αμπέλι. Και καθώς τα χρόνια περνούν και τα σημάδια της κρίσης γίνονται ακόμη πιο μελανά, οι ευθύνες, ιστορικές και όχι απλά πολιτικές, θα εντείνονται.

Δεν έχουν την ικανότητα ή την δυνατότητα για μεγάλο τεχνικό έργο, ας κάνουν τουλάχιστον καλά την δουλειά τους στα ζητήματα αυτά. Θα το κάνουν όμως; Ή θα συνεχίσουν την διάπλαση των παίδων;
Χρόνια Πολλά.



Φωτογραφία: Κώστας Λάκης: «Τώρα στην τσέπη μου, έχω λίγα κέρματα, ένα ψέμα και μια ανοιχτή πληγή» (2016)

Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 22 Δεκεμβρίου 2016, αρ. φύλλου 865



Στο ίδιο φύλλο δημοσιεύθηκε:


Επιλογή σχετικών αναρτήσεων:

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Η ΟΔΟΣ σας ευχαριστεί για την συμμετοχή σας στον διάλογο.Το σχόλιό σας θα αποθηκευτεί προσωρινά και θα είναι ορατό στο ιστολόγιο, μετά την έγκριση της ΟΔΟΥ.

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)

ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ