Ἰόεσσα καὶ Πυθίας και Λυσ´ιας.
Ἰόεσσα
Θρύπτῃ, ὦ Λυσία, πρὸς ἐμέ; καὶ καλῶς,
ὅτι μήτε ἀργύριον πώποτε ᾔτησά σε μὴτ᾽ ἀπέκλεισα ἐλθόντα,
ἔνδον ἕτερος, εἰποῦσα, μήτε παραλογισάμενον
[p. 311] τὸν πατέρα ἢ ὑφελόμενον τῆς μητρὸς ἠνάγκασα ἐμοὶ τι
κομίσαι ὁποῖα αἱ ἄλλαι ποιοῦσιν, ἀλλ᾽ εὐθὺς ἐξ ἀρχῆς
ἄμισθον, ἀξύμβολον εἰσεδεξάμην. οἶσθα ὅσους ἐραστὰς
παρεπεμψάμην, Ἠθοκλέα τὸν πρυτανεύοντα νῦν καὶ Πασίωνα
τὸν ναύκληρον καὶ τὸν συνέφηβόν σου Μέλισσον,
καίτοι ἔναγχος ἀποθανόντος αὐτῷ τοῦ πατρὸς καὶ κύριον
αὐτὸν ὄντα τῆς οὐσίας: ἐγὼ δὲ σὲ τὸν Φάωνα μόνον εἶχον
οὔτε τινὰ προσβλέπουσα ἕτερον οὔτε προσιεμένη ὅτι
μὴ σέ: ᾤμην γὰρ ἡ ἀνόητος ἀληθῆ εἶναι ἃ ὤμνυες, καὶ
διὰ τοῦτό σοι προσέχουσα ὥσπερ ἡ Πηνελόπη ἐσωφρόνουν,
ἐπιβοωμένης τῆς μητρὸς καὶ πρὸς τὰς φίλας ἐγκαλούσης.
σὺ δὲ ἐπείπερ ἔμαθες ὑποχείριον ἔχων με τετηκυῖαν
[p. 261]
ἐπὶ σοί, ἄρτι μὲν Λυκαίνῃ προσέπαιζες ἐμοῦ ὁρώσης,
ὡς λυποίης ἐμέ, ἄρτι δὲ σὺν ἐμοὶ κατακείμενος ἐπῄνεις
Μαγίδιον τὴν ψάλτριαν: ἐγὼ δ᾽ ἐπὶ τούτοις δακρύω
καὶ συνίημι ὑβριζομένη. πρῴην δὲ ὁπότε συνεπίνετε
Θράσων καὶ σὺ καὶ Δίφιλος, παρῆσαν καὶ ἡ αὐλητρὶς
Κυμβάλιον καὶ Πυραλλὶς ἐχθρὰ οὖσα ἐμοί. σὺ δὲ τοῦτ᾽
εἰδὼς τὴν Κυμβάλιον μὲν οὔ μοι πάνυ ἐμέλησεν ὅτι πεντάκις
ἐφίλησας: σεαυτὸν γὰρ ὕβριζες τοιαύτην φιλῶν:
Πυραλλίδα δὲ ὅσον ἐνένευες, καὶ πιὼν ἄν ἐκείνῃ μὲν
ὑπέδειξας τὸ ποτήριον, ἀποδιδοὺς δὲ τῷ παιδὶ πρὸς τὸ
οὖς ἐκέλευες, εἰ μὴ Πυραλλὶς αἰτήσειε, μὴ ἂν ἄλλῳ
ἐγχέαι: τέλος δὲ τοῦ μήλου ἀποδακών, ὁπότε τὸν Δίφιλον
εἶδες ἀσχολούμενον — ἐλάλει γὰρ Θράσωνι — προκύψας πως
εὐστόχως προσηκόντισας ἐς τὸν κόλπον αὐτῆς,
οὐδὲ λαθεῖν γε πειρώμενος ἐμέ: ἡ δὲ φιλήσασα μεταξὺ [p. 312]
τῶν μαστῶν ὑπὸ τῷ ἀποδέσμῳ παρεβύσατο.
[2]
ταῦτα
οὖν τίνος ἕνεκα ποιεῖς; τί σε ἢ μέγα ἢ μικρὸν ἠδίκησα,
ἢ ἐλύπησα ἐγώ; τίνα ἕτερον εἶδον; οὐ πρὸς μόνον σὲ
ζῶ; οὐ μέγα, ὦ Λυσία, τοῦτο ποιεῖς γύναιον ἄθλιον λυπῶν
μεμηνὸς ἐπὶ σοί; ἔστι τις θεὸς ἡ Ἀδράστεια καὶ τὰ
τοιαῦτα ὁρᾷ: σὺ δέ ποτε λυπήσῃ τάχα, ἂν ἀκούσῃς τι
περὶ ἐμοῦ, κειμένην με ἤτοι βρόχῳ ἐμαυτὴν ἀποπνίξασαν
ἤ ἐς τὸ φρέαρ ἐπὶ κεφαλὴν ἐμπεσοῦσαν, ἢ ἕνα γέ τινα
τρόπον εὑρήσω θανάτου, ὡς μηκέτ᾽ ἐνοχλοίην βλεπομένη.
πομπεύσεις τότε ὡς μέγα καὶ λαμπρὸν ἔργον ἐργασάμενος.
τί με ὑποβλέπεις καὶ πρίῃ τοὺς ὀδόντας; εἰ
γάρ τι ἐγκαλεῖς, εἰπε, Πυθιὰς ἡμῖν αὕτη δικασάτω. τί
τοῦτο; οὐδὲ ἀποκρινάμενος ἀπέρχῃ καταλιπών με; ὁρᾷς,
ὦ Πυθιάς, οἷα πάσχω ὑπὸ Λυσίου;
Πυθίας
ὢ τῆς ἀγριότητος, τὸ μηδὲ ἐπικλασθῆναι δακρυούσης:
λίθος, οὐκ ἄνθρωπός ἐστι. πλὴν ἀλλ᾽ εἴ γε
χρὴ τἀληθὲς εἰπεῖν, σύ, ὦ Ἰόεσσα, διέφθειρας αὐτὸν
[p. 262]
ὑπεραγαπῶσα καὶ τοῦτο ἐμφαίνουσα. ἐχρῆν δὲ μὴ πάνυ
αὐτὸν ζηλοῦν: ὑπερόπται γὰρ αἰσθανόμενοι γίγνονται
παὖ, ὦ τάλαινα, δακρύουσα, καὶ ἤν μοι πείθῃ, ἅπαξ
[p. 313] ἢ δὶς ἀπόκλεισον ἐλθόντα: ὄψει γὰρ ἀνακαιόμενον αὐτὸν
πάνυ καὶ ἀντιμεμηνότα ἀληθῶς.
Ἰόεσσα
ἀλλὰ μηδ᾽ εἴπῃς, ἄπαγε. ἀποκλείσω Λυσίαν;
εἴθε μὴ αὐτὸς ἀποσταίη φθάσας.
Πυθίας
ἀλλ᾽ ἐπανέρχεται αὖθις.
Ἰόεσσα
ἀπολώλεκας ἡμᾶς, ὦ Πυθιάς: ἠκρόαταί σου ἴσως ‘ἀπόκλεισον’ λεγούσης.
Λυσ´ιας
[3]
οὐχὶ ταύτης ἕνεκεν, ὦ Πυθιάς, ἐπανελήλυθα,
ἣν οὐδ᾽ ἂν προσβλέψαιμι ἔτι τοιαύτην οὖσαν, ἀλλὰ
διὰ σέ, ὡς μὴ καταγιγνώσκῃς ἐμοῦ καὶ λέγῃς, ἄτεγκτος ὁ Λυσίας ἐστίν.
Πυθίας
ἀμέλει καὶ ἔλεγον, ὦ Λυσία.
Λυσ´ιας
φέρειν οὖν ἐθέλεις, ὦ Πυθιάς, Ἰόεσσαν ταύτην
τὴν νῦν δακρύουσαν αὐτὸν ἐπιστάντα αὐτῇ ποτε
μετὰ νεανίου καθευδούσῃ ἐμοῦ ἀποστάσῃ;
Πυθίας
Λυσία, τὸ μὲν ὅλον ἑταίρα ἐστί. πότε δ᾽ οὖν
κατέλαβες αὐτοὺς συγκαθεύδοντας;
Λυσ´ιας
ἕκτην σχεδὸν ταύτην ἡμέραν, νὴ Δί᾽, ἕκτην
γε, δευτέρᾳ ἱσταμένου: τὸ τήμερον δὲ ἑβδόμη ἐστίν. ὁ
πατὴρ εἰδὼς ὡς πάλαι ἐρῴην ταυτησὶ τῆς χρηστῆς, ἐνέκλεισέ
με παραγγείλας τῷ θυρωρῷ μὴ ἀνοίγειν: ἐγὼ δέ,
οὐ γὰρ ἔφερον μὴ οὐχὶ συνεῖναι αὐτῇ, τὸν Δρόμωνα ἐκέλευσα
παρακύψαντα παρὰ τὸν θριγκὸν τῆς αὐλῆς, ᾗ ταπεινότατον
ἦν, ἀναδέξασθαί με ἐπὶ τῶν νώτων: ῥᾷον
[p. 314] γὰρ οὕτως ἀναβήσεσθαι ἔμελλον. τί ἂν μακρὰ λέγοιμι;
ὑπερέβην, ἧκον, τὴν αὔλειον εὗρον ἀποκεκλεισμένην
ἐπιμελῶς: μέσαι γὰρ νύκτες ἦσαν. οὐκ ἔκοψα δ᾽ οὖν,
ἀλλ᾽ ἐπάρας ἠρέμα τὴν θύραν, ἤδη δὲ καὶ ἄλλοτ᾽ ἐπεποιήκειν
αὐτό, παραγαγὼν τὸν στροφέα παρεισῆλθον
[p. 263]
ἀψοφητί. ἐκάθευδον δὲ πάντες, εἶτα ἐπαφώμενος τοῦ τοίχου ἐφίσταμαι τῇ κλίνῃ.
Ἰόεσσα
[4]
τί ἐρεῖς, ὦ Δάματερ; ἀγωνιῶ γάρ.
Λυσ´ιας
ἐπειδὴ δὲ οὐχ ἑώρων τὸ ᾆσθμα ἕν, τὸ μὲν
πρῶτον ᾤμην τὴν Λυδὴν αὐτῇ συγκαθεύδειν: τὸ δ᾽ οὐκ
ἦν, ὦ Πυθιάς, ἀλλ᾽ ἐφαψάμενος εὗρον ἀγένειόν τινα
πάνυ ἁπαλόν, ἐν χρῷ κεκαρμένον, μύρων καὶ αὐτὸν
ἀποπνέοντα. τοῦτο ἰδὼν εἰ μὲν καὶ ξίφος ἔχων ἦλθον,
οὐκ ἂν ὤκνησα, εὖ ἴστε. τί γελᾶτε, ὦ Πυθιάς; γέλωτος
ἄξια δοκῶ σοι διηγεῖσθαι;
Ἰόεσσα
τοῦτό σε, ὦ Λυσία, λελύπηκεν; ἡ Πυθιὰς
αὕτη μοι συνεκάθευδε.
Πυθίας
μὴ λέγε, ὦ Ἰόεσσα, πρὸς αὐτόν.
Ἰόεσσα
τί μὴ λέγω; Πυθιὰς ἦν, φίλτατε, μετακληθεῖσα
ὑπ᾽ ἐμοῦ, ὡς ἅμα καθεύδοιμεν: ἐλυπούμην γὰρ σὲ μὴ ἔχουσα.
Λυσ´ιας
[5]
Πυθιὰς ὁ ἐν χρῷ κεκαρμένος; εἶτα δι᾽ ἕκτης
ἡμέρας ἀνεκόμησε τοσαύτην κόμην;
Ἰόεσσα
ἀπὸ τῆς νόσου ἐξυρήσατο, ὦ Λυσία: ὑπέρρεον
γὰρ αὐτῇ αἱ τρίχες. νῦν δὲ καὶ τὴν πηνήκην ἐπέθετο.
δεῖξον, ὦ Πυθιάς, δεῖξον οὕτως ὄν, πεῖσον αὐτόν.
ἰδοὺ τὸ μειράκιον ὁ μοιχὸς ὃν ἐζηλοτύπεις.
Λυσ´ιας
οὐκ ἐχρῆν οὖν, ὦ Ἰόεσσα, καὶ ταῦτα ἐρωντα
ἐφαψάμενον αὐτόν;
Ἰόεσσα
οὐκοῦν σὺ μὲν ἤδη πέπεισαι: βούλει δὲ [p. 315]
ἀντιλυπήσω σε καὶ αὐτή; ὀργίζομαι γὰρ δικαίως ἐν τῷ μέρει.
Λυσ´ιας
μηδαμῶς, ἀλλὰ πίνωμεν ἤδη, καὶ Πυθιὰς
μεθ᾽ ἡμῶν: ἄξιον γὰρ αὐτὴν παρεῖναι ταῖς σπονδαῖς.
Ἰόεσσα
παρέσται. οἷα πέπονθα διὰ σέ, ὦ γενναιότατε
νεανίσκων Πυθίας.
Πυθίας
ἀλλὰ καὶ διήλλαξα ὑμᾶς ὁ αὐτός, ὥστε μή
[p. 264]
μοι χαλέπαινε. πλὴν τὸ δεῖνα, ὅρα, ὦ Λυσία, μή τινι
εἴπῃς τὸ περὶ τῆς κόμης.
