Τρύφαινα καὶ Χαρμίδης.
Τρύφαινα
ἑταίραν δέ τις παραλαβὼν πέντε δραχμὰς
τὸ μίσθωμα δοὺς καθεύδει ἀποστραφεὶς δακρύων καὶ
στένων; ἀλλ᾽ οὔτε πέπωκας ἡδέως, οἶμαι, οὔτε δειπνῆσαι
μόνος ἠθέλησας: ἔκλαες γὰρ καὶ παρὰ τὸ δεῖπνον,
ἑώρων γάρ: καὶ νῦν δὲ οὐ διαλέλοιπας ἀνολολύζων ὥς2περ
βρέφος. ταῦτα οὖν, ὦ Χαρμίδη, τίνος ἕνεκα ποιεῖς;
μὴ ἀποκρύψῃ με, ὡς ἂν καὶ τοῦτο ἀπολαύσω τῆς νυκτὸς
ἀγρυπνήσασα μετὰ σοῦ.
Χαρμίδης
ἔρως με ἀπόλλυσιν, ὦ Τρύφαινα, καὶ
οὐκέτ᾽ ἀντέχω πρὸς τὸ δεινόν.
Τρύφαινα
ἀλλ᾽ ὅτι μὲν οὐκ ἐμοῦ ἐρᾷς, δῆλον: οὐ γὰρ
ἂν ἔχων με ἠμέλεις καὶ ἀπωθοῦ περιπλέκεσθαι θέλουσαν
καὶ τέλος διετείχιζες τὸ μεταξὺ ἡμῶν τῷ ἱματίῳ δεδιὼς
μὴ ψαύσαιμί σου. τίς δὲ ὅμως ἐκείνη ἐστίν, εἰπέ: τάχα
[p. 309] γὰρ ἄν τι καὶ συντελέσαιμι πρὸ τὸν ἔρωτα, οἶδα γὰρ ὡς
χρὴ τὰ τοιαῦτα διακονεῖσθαι.
Χαρμίδης
καὶ μὴν οἶσθα καὶ πάνυ ἀκριβῶς αὐτὴν
κἀκείνη σέ: οὐ γὰρ ἀφανὴς ἑταίρα ἐστίν.
Τρύφαινα
[2]
εἰπὲ τοὔνομα, ὦ Χαρμίδη.
Χαρμίδης
Φιλημάτιον, ὦ Τρύφαινα.
Τρύφαινα
ὁποτέραν λέγεις; δύο γάρ εἰσι: τὴν ἐκ Πειραιῶς,
τὴν ἄρτι διακεκορευμένην, ἧς ἐρᾷ Δάμυλλος ὁ
τοῦ νῦν στρατηγοῦντος υἱός, ἢ τὴν ἑτέραν, ἣν Παγίδα ἐπικαλοῦσιν;
Χαρμίδης
ἐκείνην, καὶ ἑάλωκα ὁ κακοδαίμων καὶ
συνείλημμαι πρὸς αὐτῆς.
[p. 259]
Τρύφαινα
οὐκοῦν δι᾽ ἐκείνην ἔκλαες;
Τρύφαινα
πολύς δὲ χρόνος ἔστι σοι ἐρῶντι ἢ νεοτελής τις εἶ;
Χαρμίδης
οὐ νεοτελής, ἀλλὰ μῆνες ἑπτὰ σχεδὸν ἀπὸ
Διονυσίων, ὅτε πρῶτον εἶδον αὐτην.
Τρύφαινα
εἶδες δὲ ὅλην ἀκριβῶς, ἢ τὸ πρόσωπον μόνον
καὶ ὅσα τοῦ σώματος φανερά, ἃ εἶδες Φιληματίου,
καὶ ὡς χρῆν γυναῖκα πέντε καὶ τετταράκοντα ἔτη γεγονυῖαν ἤδη;
Χαρμίδης
καὶ μὴν ἐπόμνυται δύο καὶ εἴκοσιν εἰς τὸν
ἐσόμενον Ἐλαφηβολιῶνα τελέσειν.
Τρύφαινα
[3]
σὺ δὲ ποτέροις πιστεύσειας ἄν, τοῖς ἐκείνης
ὅρκοις ἢ τοῖς σεαυτοῦ ὀφθαλμοῖς; ἐπίσκεψαι γὰρ
ἀκριβῶς ὑποβλέψας ποτὲ τοὺς κροτάφους αὐτῆς, ἔνθα
μόνον τὰς αὐτῆς τρίχας ἔχει: τὰ δὲ ἄλλα φενάκη βαθεῖα.
περὶ δὲ τοὺς κροτάφους ὁπόταν ἀσθενήσῃ τὸ φάρμακον,
ᾧ βάπτεται, ὑπολευκαίνεται τὰ πολλά. καίτοι τί τοῦτο;
βίασαί ποτε καὶ γυμνὴν ἰδεῖν.
Χαρμίδης
οὐδεπώποτέ μοι πρὸς τοῦτο ἐνέδωκεν.
Τρύφαινα
εἰκότως: ἠπίστατο γὰρ μυσαχθησόμενόν σε
τὰς αὐτῆς λεύκας. ὅλη δὲ ἀπὸ τοῦ αὐχένος ἐς τὰ γόνατα
παρδάλει ἔοικεν. ἀλλὰ σὺ ἐδάκρυες τοιαύτῃ μὴ συνών; [p. 310]
ἦ που τάχα καὶ ἐλύπει σε καὶ ὑπερεώρα;
Χαρμίδης
ναί, ὦ Τρύφαινα, καίτοι τοσαῦτα παρ᾽
ἐμοῦ λαμβάνουσα. καὶ νῦν ἐπειδὴ χιλίας αἰτούσῃ οὐκ εἶχον
διδόναι ῥᾳδίως ἅτε ὑπὸ πατρὶ φειδομένῳ τρεφόμενος,
Μοσχίωνα ἐσδεξαμένη ἀπέκλεισέ με, ἀνθ᾽ ὧν λυπῆσαι
καὶ αὐτὸς θέλων αὐτὴν σὲ παρείληφα.
Τρύφαινα
μὰ τὴν Ἀφροδίτην οὐκ ἄν ἧκον, εἴ μοι
προεῖπέ τις ὡς ἐπὶ τούτοις παραλαμβανοίμην, λυπῆσαι
17%2
[p. 260]
ἄλλην, καὶ ταῦτα Φιλημάτιον τὴν σορόν. ἀλλ᾽ ἄπειμι, καὶ
γὰρ ἤδη τρίτον τοῦτο ᾖσεν ἀλεκτρυών.
Χαρμίδης
[4]
μὴ σύ γε οὕτως ταχέως, ὦ Τρύφαινα:
εἰ γὰρ ἀληθῆ ἐστιν ἃ φὴς περὶ Φιληματίου, τὴν πηνήκην
καὶ ὅτι βάπτεται καὶ τὸ τῶν ἄλλων ἀλφῶν, οὐδὲ προς2βλέπειν
ἂν ἔτι δυναίμην αὐτῇ.
Τρύφαινα
ἐροῦ τὴν μητέρα, εἴ ποτε λέλουται μετ᾽ αὐτῆς:
περὶ γὰρ τῶν ἐτῶν κἂν ὁ πάππος διηγήσεταί σοι, εἴ γε ζῇ ἔτι.
Χαρμίδης
οὐκοῦν ἐπειδὴ τοιαύτη ἐκείνη, ἀφῃρήσθω
μὲν ἤδη τὸ διατείχισμα, περιβάλλωμεν δὲ ἀλλήλους καὶ
φιλῶμεν καὶ ἀληθῶς συνῶμεν: Φιλημάτιον δὲ πολλὰ χαιρέτω.
