Αἴγισθος
ὦ Ζεῦ, δέδορκα φάσμ᾽ ἄνευ φθόνου μὲν οὐ
πεπτωκός: εἰ δ᾽ ἔπεστι νέμεσις, οὐ λέγω.
χαλᾶτε πᾶν κάλυμμ᾽ ἀπ᾽ ὀφθαλμῶν, ὅπως
τὸ συγγενές τοι κἀπ᾽ ἐμοῦ θρήνων τύχῃ.
Ὀρέστης
1470αὐτὸς σὺ βάσταζ᾽: οὐκ ἐμὸν τόδ᾽, ἀλλὰ σόν,
τὸ ταῦθ᾽ ὁρᾶν τε καὶ προσηγορεῖν φίλως.
Αἴγισθος
ἀλλ᾽ εὖ παραινεῖς κἀπιπείσομαι: σὺ δέ,
εἴ που κατ᾽ οἶκόν μοι Κλυταιμνήστρα, κάλει.
Ὀρέστης
αὕτη πέλας σοῦ: μηκέτ᾽ ἄλλοσε σκόπει.
Ὀρέστης
τίνα φοβεῖ; τίν᾽ ἀγνοεῖς;
Αἴγισθος
τίνων ποτ᾽ ἀνδρῶν ἐν μέσοις ἀρκυστάτοις
πέπτωχ᾽ ὁ τλήμων;
Ὀρέστης
οὐ γὰρ αἰσθάνει πάλαι
ζῶντας θανοῦσιν οὕνεκ᾽ ἀνταυδᾷς ἴσα;
Αἴγισθος
1480οἴμοι, ξυνῆκα τοὔπος: οὐ γὰρ ἔσθ᾽ ὅπως
ὅδ᾽ οὐκ Ὀρέστης ἔσθ᾽ ὁ προσφωνῶν ἐμέ.
Ὀρέστης
καὶ μάντις ὢν ἄριστος ἐσφάλλου πάλαι.
Αἴγισθος
ὄλωλα δὴ δείλαιος. ἀλλά μοι πάρες
κἂν σμικρὸν εἰπεῖν.
Ἠλέκτρα
μὴ πέρα λέγειν ἔα
πρὸς θεῶν, ἀδελφέ, μηδὲ μηκύνειν λόγους.
1485τί γὰρ βροτῶν ἂν σὺν κακοῖς μεμιγμένων
θνῄσκειν ὁ μέλλων οὐ χρόνου κέρδος φέροι;
ἀλλ᾽ ὡς τάχιστα κτεῖνε καὶ κτανὼν πρόθες
ταφεῦσιν, ὧν τόνδ᾽ εἰκός ἐστι τυγχάνειν,
ἄποπτον ἡμῶν: ὡς ἐμοὶ τόδ᾽ ἂν κακῶν
1490μόνον γένοιτο τῶν πάλαι λυτήριον.
