Duch Lata budzi wspomnienie o naszych początkach.

-Pani Anetko, paaani Anetko, czy pani wie, kto do pani teraz dzwoni?- pyta szczebiotliwie i z charakterystyczną manierą męski niewątpliwie głos po drugiej stronie słuchawki.

Baranieję, bo jako żywo ów zmanierowany trel niczego mi nie przypomina. Ze znanymi mi gejami jestem chyba na „ty”, ale coż, być może nie o wszystkim wiem.

-Eeeee... nie wiem...- niepewnie odpowiadam.

-Pani Anetko droga, dzwoni do pani Duch Lata!

Ja pierdzielę! Ktoś tu ani chybi zmysły postradał, upalne słońce na mózg się rzuciło i chyba tym razem nie mnie.

-A jakie pani ma kwiatki w ogrodzie?- pyta Duch Lata, nie zrażony moim stłumionym  rechotem, który niewątpliwie słyszy w po drugiej stronie kabla- Czy może azalie?

„Azalie... Jezus Maria, dlaczego akurat azalie, jak wyglądają azalie...???” -usiłuję sobie przypomnieć i mózg nie podsuwa mi żadnego obrazka- „Czy ja mam azalie? A w ogóle, to co to za pytanie?” Chwilę zastanawiam się, czy ujawnienie gatunku moich roślin w ogrodzie może czymś mi zagrażać. Cholera, wszędzie inwigilacja, wszędzie cię dopadną, nie znasz dnia, ani godziny...

To nie był dobry Duch, gdyż chciał ode mnie wyłudzić pieniądze pod pozorem sprzedania mi książki lub (i) czasopisma, które miało w założeniu zmienić moje życie. Czy książka o wsadzaniu w grunt iglaków może zmienić czyjeś życie? Jako, że asertywności mam aż w nadmiarze, szybko uporałam się sobie znanym egzorcyzmem z owym złym, pazernym Duchem Lata.

Kontakt z Duchem Lata obudził we mnie lekko tylko drzemiącego Ducha Przekory, który bytuje płytko pod moją skórą i gotowy jest wyleźć na świat pod najmniejszym nawet pretekstem. Duch Przekory obudził z głębokiego snu Ducha Zimy.

Znam przynajmniej dwie rodziny, które powodowane różną motywacją, zamierzają zrobić ten sam krok, co my kiedyś, czyli rzucić w cholerę swoje dotychczasowe życie i wynieść się na wieś. Zakładam, ze takich osób mniej lub bardziej zdecydowanych jest więcej w eterze. Dla Was obudziłam Ducha Zimy w ten upalny czas. Przeczytajcie, jak wyglądała pierwsza zima zakamieniałych mieszczuchów, gówniarzy po 20-stce, którzy postawili swoje życie na jedną kartę, spalili za sobą wszystkie mosty i wylądowali na zupełnym końcu świata, gdzie dosłownie diabeł mówi „dobranoc”.

Wiosną 2002 roku spisałam nasze prawdziwe przygody w formie praw Murphy’ego:

1. Jeżeli właśnie przeprowadziłeś się na wieś, nie jesteś jeszcze do końca zorganizowany, musisz wiedzieć, że pierwsza zima, jaką przyjdzie ci spędzić w nowym miejscu, okaże się zimą stulecia.

Nie wiem, jak to było w innych miastach, ale w latach 90-tych we Wrocławiu śnieg był czymś zupełnie egzotycznym. Jeśli popadało i utrzymał się on na ulicach dłużej, jak dwie doby, był to stan klęski. Zdarzyło się to może ze dwa razy, kiedy mieliśmy trudności z wyjechaniem z własnego podwórka. Nic nie zapowiadało zmiany klimatu, tym bardziej, że propaganda karmiła nas apokaliptyczną wizją efektu cieplarnianego. Coś chyba jednak poszło nie tak. Dekadę później, czyli w bliższych nam czasach, abstrakcyjny twór, zwany „propagandą”, aby zachować „twarz” wpiera w nas przeświadczenie, że efekt cieplarniany właśnie polega na oziębieniu się klimatu. I co gorsze- ludzie w to uwierzyli. To jest chyba ten przypadek, kiedy białe jest czarne, a czarne jest białe. W każdym razie, nie wdając się w politykę, na samym wstepie wdepnęliśmy w niezłe białe gówno. Przed wigilią 2001 roku tak napadało, że tyle śniegu nie widział nikt z żyjących w okolicy ludzi ani wcześniej, ani do tej pory. W ciągu jednej doby popadało tak, że nie ma w kraju takiego pługa, co by się z tą zaspą uporał. Do naszego domu wydeptaliśmy sobie ścieżkę, śnieg sięgał nam po pachy. Mijając dom sąsiada, zasypany po dach (!!!-jakże żałuję, że w tamtych czasach nie myślałam o dokumentacji fotograficznej) spotkaliśmy jednego z Mamunów (mamuny-wiecznie zawiane okoliczne byty, przypuszczalnie należące do jakiegoś podgatunku ludzi, ale to nie jest do końca pewne), który nic nie mówił, tylko płakał. W sumie nie wiadomo, czemu płakał? Właściciele domu uciekli do rodziny do miasta zostawiając Mamuna, aby jakoś ogarnął ten kataklizm i chociaż okienka poodsłaniał. Istniało bowiem prawdopodobieństwo, że jak przyjdzie roztop, chatka popłynie wartkim strumieniem wprost do Kwisy i podryfuje hen w kierunku Bałtyku. Mamun zatem machał łopatą i płakał. Wszelkie próby nawiązania z nim kontaktu kończyły się jeszcze większymi spazmami, zatem uznając nasze poczynania za bezcelowe, zajęliśmy się swoimi, jakże skomplikowanymi w tej sytuacji sprawami.

2. Jeżeli właśnie wybierasz się po zakup łańcuchów na koła samochodu, to okaże się że dzień wczorajszy był ku temu ostatnią okazją, ponieważ w nocy spadł śnieg i nie możesz dziś bez łańcuchów ruszyć z domu.

To właśnie nam się przydarzyło, ale wkrótce okazało się, że i tak nie ma sprawy, gdyż dobę później, nawet z łańcuchami, nie ma możliwości ruszyć się z domu.

3. Jeżeli masz nieduży skład drewna na opał i liczysz, że zima będzie tak łagodna, jak przez ostatnie 30 lat, to okaże się, że tym razem braknie ci drewna już w połowie stycznia.

-Macie tu tyle drewna, że na dwie zimy wam wystarczy- mówi człowiek, od którego we wrześniu przejęliśmy dom.

„No, na dwie zimy to chyba nie, ale w pierwszym roku będziemy mieli spokój”- myślę sobie zadowolona jak jaka głupia widokiem wypełnionej po dach drewutni.

Skład drewna na „dwie zimy” okazał się być spróchniały. Drewno przelatywało przez nowy piec i kupka znikała w zastraszającym tempie. Cholera, to już drugi raz, kiedy zaufaliśmy naszemu poprzednikowi.

Pierwszą wpadkę zaliczyliśmy już na początku, we wrześniu.

-Kupcie tylko nowy piec, rury, kaloryfery są w porządku- zapewniał nas właściciel.

Rada dla kupujących dom- nigdy, przenigdy nie ufajcie swoim poprzednikom, choćby nie wiem, jak dobre wrażenie robili. W każdym domu kryją się jakieś niespodzianki, każdy właściciel chce coś ukryć. Rury i kaloryfery okazały się być porozmarzane i po prostu dziurawe.

Pech chciał, że wrzesień okazał się być niemiłosiernie zimnym i mokrym miesiącem (ale za to jakie grzyby były!), to chyba był już ten wstęp do ocieplenia się klimatu. Zanim znaleźliśmy ekipę do wymiany rur, minął miesiąc. Październik okazał się być jeszcze gorszą pod względem pogody porą, a potem było już tylko gorzej. Póki ekipa nie orurowała na nowo całego domu (miedziane wąskie, ekonomiczne rurki) grzaliśmy sypialnię piecykiem na prąd. Ku naszej zgrozie przez jakiś czas używaliśmy zepsutej (o tym też nie wiedzieliśmy) elektrycznej kuchni do gotowania posiłków, oczywiście po poprzedniku. Rachunek, jaki przyszedł za prąd, po prostu nas zabił. 900 zł w 2001 roku było kwotą z nóg zwalającą.

Drewno zatem skończyło się nam niedługo po Nowym Roku.

4. Jeżeli w połowie stycznia zamówiłeś sobie drewno z lasu, to okaże się, że żaden kierowca nie będzie mógł ci go dostarczyć.

Śnieg nieco odpuścił, ale wciąż łatwo nie było. Nadal nie mieliśmy dojazdu do domu, auto przytomnie, przy pierwszych zapowiedziach śnieżyc, odprowadziliśmy do sąsiada w bardziej cywilizowaną część wioski. Nie to jednak było największym problemem. Nigdzie w rozsądnym promieniu nie znaleźliśmy transportu dla większej ilości drewna, jaki chcieliśmy zakupić, aby przetrwać drugą część zimy. Pozostało nam tylko jedno- wziąć sprawy w swoje ręce.

Teraz po latach i letnią porą śmiać mi się chce, jak sobie z tym nawet skutecznie poradziliśmy. Trochę drogo nam to wszystko wypadło, ale wtedy pieniędzy nie liczyliśmy, bo je po prostu mieliśmy zachowane na remonty i ogólne urządzenie się. Ciepły dom był dla nas priorytetem. Zakupiwszy w końcu te łańcuchy na koła poloneza, jeździliśmy do leśniczówki pod Węgliniec (40 km), gdzie kupowaliśmy po metrze drzewa i wieźliśmy go w bagażniku na parking do sąsiada. Od sąsiada, pożyczonymi od niego dziecięcymi sankami, zwoziliśmy paręset metrów do domu po jednej belce, na szczęście mamy od sąsiada głównie z górki. W sumie nawet wtedy wydawało mi się to zabawne. Przeżywaliśmy przygodę.

5. Jeśli trafiłeś na zimę stulecia i jakimś cudem dostarczono ci drewno na opał, musisz wiedzieć, że piła do cięcia drewna, zakupiona jesienią, na pewno się zepsuje.

Pod koniec stycznia przyszły roztopy, odetchnęliśy z ulgą, gdyż znaleźliśmy kierowcę, który zgodził się przewieźć 15 metrów drzewa z Węglińca. W swojej młodzieńczej naiwności myśleliśmy, że nasza przygoda dobiega końca, że zrobi się normalnie. Niestety, wypadł nam problem natury technicznej.

Chłop, pragnąc zaoszczędzić parę groszy, zdecydował się kupić używaną, przywiezioną z Niemiec piłę spalinową. I to był wielki błąd, gdyż zaczynając od nowa, należy zainwestować mądrze i w sprzęt, który rokuje na przyszłość. Chytry dwa razy traci. Następne nasze zakupy były już wynikiem uczenia się na błędach. Zakupiona po zimie w sklepie husqvarna hula po dziś dzień, podobnie, jak nabyta kilka lat później kosa spalinowa. Chwilowo jednak, z całą ciężarówką metrówek, podczas zimy stulecia, zostaliśmy w czarnej dupie.

6. Jeżeli w środku zimy stulecia zepsuła ci się piła do drewna, bądź pewien, że kupiłeś nietypowy model i nie znajdziesz części na wymianę w całym województwie.

To była masakra. Chłop jeździł wszędzie, od serwisów po dziuple. Nigdzie nie było tej części, którą trafił szlag. A mogło być tak pięknie.

7. Jeżeli nie zdążyłeś się jeszcze zagospodarować w nowym miejscu, trafiłeś na zimę stulecia, zasypało drogi i nie można do ciebie dojechać, zepsuła się piła i skończyło drewno na opał, ogrzewasz się piecykiem elektrycznym i właśnie zdałeś sobie sprawę, że nie może być już gorzej... MYLISZ SIĘ, bo właśnie wyłączyli ci prąd.

I dopiero wtedy się popłakałam.

Nie ma prądu- nie ma nic, nie ma wody, jest zimno, ciemno i straszno.

8. Jeżeli podczas zimy stulecia jakimś cudem wreszcie przywieziono ci drewno na opał, to właśnie skończyły się mrozy.

A wiecie co jest w tym wszystkim fajne? Nigdy, przenigdy, w żadnej sekundzie podczas tych dziesięciu lat nie przeklęłam i nie żałowałam swojej decyzji o osiedleniu się w tym pięknym, pełnym niespodzianek miejscu.