Ο Δάσκαλος Δημήτριος Μπούγας

Ο Δάσκαλος Δημήτριος Μπούγας υπήρξε εμβληματική μορφή για το Βαλτινό, καθότι διατέλεσε για πολλά χρόνια δημοδιδάσκαλος στο δημοτικό σχολείο του χωριού και με τις παιδαγωγικές και εκπαιδευτικές του υπηρεσίες πρόσφερε μεγάλο έργο στα δύσκολα χρόνια του τόπου μας. Πρωτοπόρος στο επάγγελμά του, έγινε αποδεκτός και αξιολάτρευτος από τους μαθητές, γονείς και χωριανούς, τόσο που το όνομά του ταυτίστηκε με το Βαλτινό.

Μαζί του γαλουχήθηκαν, μεγάλωσαν και έμαθαν γράμματα πολλές γενιές ανθρώπων.
Ο Δημήτριος Μπούγας του Βασιλείου, δημοδιδάσκαλος, γεννήθηκε το 1912 στην Ελάτη Τρικάλων Θεσσαλίας και απεβίωσε στις 11-10-1966.

Στο περιοδικό «ΜΕΤΕΩΡΑ» του 1968 δημοσιεύθηκε ένα ποίημα του Ηλία Κεφάλα, για τον Δημήτρη Μπούγα, με τίτλο «ΣΤΟΝ ΤΑΦΟ ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΜΠΟΥΓΑ».

Ο ποιητής το υπογράφει με το ψευδώνυμο «ΜΑΡΙΟΣ ΞΩΤΙΚΟΣ».

"ΣΤΟΝ ΤΑΦΟ ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΜΠΟΥΓΑ

Άκουσε νύχτα τους θρήνους μου…

Ω σεις αχτίδες της υπέρκαλλης Σελήνης

μη μπλέγεσθε στα δάκρυά μου.

Αστέρια, αστέρια,

ψυχρές τελείες στον απέραντο ουρανό

σε λίγο θα σβύσετε.

Τούτες οι άσπρες κολώνες, οι παράξενες σιλουέττες,

οι μεγάλοι σταυροί και η κάθε πλάκα

μαρτυρούν πόσες ψυχές ανθρώπινες

σβήσαν και χάθηκαν…

Τι είναι η ζωή; Πυγολαμπίδα!...

Ω! πόσο τραγική η διαπίστωσις.

Τούτα τα στενά δρομάκια μες τους τάφους,

κρατούν τα αχνάρια κι ό,τι άλλο έμεινε

σε αιώνια διαμαρτυρία προς το Θάνατο.

Τούτη η λουσάτη συνοικία των νεκρών

με τους μαρμάρινους και ξύλινους σταυρούς,

τούτα τα αγριόχορτα και τα ημερολούλουδα

αιώνια διαμαρτυρία, στον άνθρωπο αιώνια.

Λευκέ σταυρέ μου,

που σε τύλιξε η ματιά κι η αγωνία μου,

αγαπημένε μας νεκρέ

που είναι το βλέμμα σου; Που είναι το χέρι σου;

Και που η λύρα με τη Μούσα;

Πόσο ωραίοι που ήταν οι καιροί,

μα πέρασαν και χάθηκαν τα ίχνη τους.

Τους θέρισε ο αδικητής ο Χρόνος.

Δημήτρη Μπούγα!

Να φθάρθηκε το σώμα σου το ζωηρό κι ανήσυχο;

ή μήπως μες στο χώμα λειώνει ακόμα;

Άδικος πούναι ο θάνατος και φοβερός συνάμα.

Αξέχαστε αδερφέ μας,

το πνεύμα σου δεν έφυγε μαζί σου, δεν σ’ ακολούθησε,

αγάπησε τον κόσμο κι έμεινε.

Η ενθύμησή σου είναι ακόμα νωπή…

Αλοίμονο, αυτή τη νυχτιά

τα αστέρια κόμπιασαν, φοβήθηκαν,

δέθηκε κόμπο ο σπαραγμός, με την αγωνία

κι η απελπισία με το δάκρυ.

Πως ήταν δυνατόν νεκρέ της ψυχής μας

να σβύση το άστρο σου το φωτεινό,

να σβύση υπέρλαμπρο καντήλι

τις μέρες που ο αγέρας δεν φυσούσε;

Άδικα τα ερωτήματα, στις κρύες πλάκες

πικρά τα κλάματα, ανώφελη η αγωνία,

τούτες οι ώρες που χάνονται έτσι άσκοπα

ευωδιάζουν από το πολύτιμο μύρο της ζωής…

Δεν ξέρεις πότε έρχεται ο Θάνατος.

Μα τον θάνατο ένα είναι που δεν τον φοβάται!

ΤΟ ΠΝΕΥΜΑ…"

ΜΑΡΙΟΣ ΞΩΤΙΚΟΣ (Ηλίας Κεφάλας)

Φωτο: από την κηδεία του

Αποφοίτησε, από το Γυμνάσιο Τρικάλων το 1932 και στη συνέχεια τελείωσε αριστούχος, από την Παιδαγωγική Ακαδημία Τριπόλεως το έτος 1936.

Πρόσφερε ευσυνείδητα τις εκπαιδευτικές του υπηρεσίες από το 1937 έως 1941 στο δημοτικό σχολείο Μεσοχώρας και από το 1942 ως το 1966 στο δημοτικό σχολείο Βαλτινού Τρικάλων.
Ήταν ένας δάσκαλος πολύ καταρτισμένος και καλός γνώστης των εκπαιδευτικών και παιδαγωγικών θεμάτων.