Kredens

Jak się roz­stać z twoimi upar­ty­mi us­ta­mi.
Co wieczór ocze­kują na mnie po­między ok­nem a bo­kiem ciem­ne­go kre­den­su - przy­par­te w kąt do daw­ne­go mie­szka­nia pająka.
Pająki przepędziła mo­ja mat­ka - uz­bro­jona w miotłę i uśmiech - ale two­je us­ta oparły się i miot­le i jej naiw­nym słowom.
Zos­tały w kącie.
Co wieczór kładę się do łóżka sa­ma i wte­dy zaczy­nają świecić - naj­pierw są lek­ko zielo­ne - żółkną jak liście żeby or­gią pur­pu­rowe­go dzi­kiego wi­na stać się o półno­cy. Odkąd mam two­je us­ta uwie­rzyłam w duchy. Północ bi­je - dwa­naście po­wol­nych uderzeń wkręca się w bok kre­den­su - czer­wienią mo­jej upar­tej krwi. 

Halina Poświatowska