Κραυγή...κάτω απ'το φως της πανσελήνου...

Πρέπει να φύγω απο δώ…!!
Ανοιξέ μου να φύγω…μη με κρατάς άλλο κλεισμένη εδώ μέσα... με περιμένει…σε παρακαλώ άνοιξε...!

Τώρα το θέλω!
Κι ας ήλπιζα πρίν να μή μ’αφήσεις ποτέ ό,τι κι αν γίνει…

Τώρα πονάω…δώσε μου τα κλειδιά!
Κι εδώ μέσα και παντού…η αγάπη την μορφή του έχει…

Δυό μεγάλα μαύρα ινδιάνικα τόξα έχει για φρύδια...
Μπίλιες απο ανθόμελο ειν΄τα μάτια του…και το βλέμμα του στάζει φωτιά σαν πέφτει πάνω μου...
Τα χείλη του…θαρρείς κι έκοψε ένα παραδεισένιο τριαντάφυλλο και το έβαλε με προσοχή κάτω απο τα ρουθούνια του…και σαν χαμογελάσει βλέπεις όλη η λάμψη των αστεριών…
Τα φιλιά του είναι σαν την καυτή άμμο… και το σώμα του λατρεύει τη θάλασσα σαν το δικό μου… και βλέπει το δικό μου σα να’ναι θάλασσα…
Ετσι μοιάζει, δημιούργημα του πιό σπουδαίου ζωγράφου…καμωμένος ιδανικά για μένα…δε συμφωνείς?

…άνοιξέ μου επιτέλους…!

Με περιμένει…τον είδα…σε λίγο καιρό θα έχει μπει στη ζωή μου…το ξέρω... όπως πάντα το ξέρει η μάγισσα ψυχή μου... όπως τότε χρονια πολλά πριν που 'χα δει τον αλλον να έρχεται...

Οταν με δει θ’ανοίξει τα χέρια του να μ’αγκαλιάσει και ξαφνικά απο αγρίμι, θα γίνω κοριτσάκι, δικό του…θα χαιδέψει τα μαλλιά και τα μάγουλά μου…
Κι εγω θα αγγίζω το πρόσωπό του…και ύστερα την υπέροχη κλείδα του που απλώνεται τόσο αρρενωπά απ’το λαιμό ώς τους ώμους του και με κάνει δέσμια μιας συνεχούς ανατριχίλας…
Αφησέ με τώρα…άν δέν το κάνεις θα κλαίω ώσπου τα μάτια μου να ματώσουν…κι ύστερα θα είμαι άσχημη… δέν θέλω να με δεί άσχημη…
Πές μου οτι έχεις ακόμη τα κλειδιά…
Οτι δε τα'χεις χάσει...!
Ασε με τουλάχιστον να του στείλω μια λευκή κόλλα χαρτί…είναι ο μόνος που ξέρει να διαβάζει τη σιωπή μου…
Ανοιξέ μου…
…σε παρακαλώ!