Αφησα χρώματα,
άφησα λέξεις,

το άρωμά μου άφησα...
μη και χαθείς
στην ομίχλη
ή
και στο λαβύρινθο
των δρόμων....

 

"ΤΝΤ for the senses" Ακρυλικά 60Χ90
 

Εnd of story...

Νυχοπατά στης σκέψης του τα'χνάρια ψάχνοντας μάταια εκείνον να βρει...
Ακροβατεί στης σιωπής του το κενό... με μόνο σχοινί ασφαλείας το βλέμμα του μέσα της...
Κοιτά γύρω της ανάμεσα στον κόσμο κι όλα τα πρόσωπα έχουν το πρόσωπό του...μα κανένα τ'άγγιγμα της ανάσας του που στάζει τρυφερότητα και πόθο... κανένα το χάδι του, μυστικός ψίθυρος στο δέρμα της, στα σπλάχνα της, στο κορμί της επάνω... τόσο διαφορετικό απ'όλα τ'άλλα...

Κανένα δε μοιάζει μ'άντρα που ξέρει να φιλήσει το σωστό πρόσωπο την κατάλληλη στιγμή ...
Tίποτα δε μοιάζει μ'άντρα που ξεδιψά γονατισμένος στη πηγή του έρωτά της ...
Τα μάτια της δεν μπορούν να βλέπουν πια... δεν υπάρχουν παρά μόνο για κείνον...
Κι η ανάσα της υπάρχει πια μόνο για το φιλί του...

...

Τα λόγια τα ψιθυριστά αν δε τα έχεις ξαναπεί πας ψάχνοντας.
Θέλει τόλμη!
Θέλει δύναμη...
Πρέπει να ξεπεράσεις τον εαυτό σου για να δώσεις στον άλλον να καταλάβει ότι του δίνεσαι.... Γιατί εκείνη την ώρα του δίνεσαι!
Ο ψίθυρος είναι ένα ατέλειωτο μυστικό του "κάποτε" ή ένα ατελείωτο μυστικό του "τώρα".
Μια αυθόρμητη εξομολόγηση, μια στιγμή τόσο διαφορετική από τις άλλες τις κοινές.
Λέξεις πλεγμένες με συναίσθημα... ό,τι και να ‘ναι αυτό το τελευταίο.
Συναίσθημα αντάρας ή νηνεμίας.
Ξεσπάς και αποκαλύπτεσαι μ’ έναν ξεχωριστό, ιδιαίτερο, αλλά τόσο αληθινό, τρόπο!
Ομως ξεσπάς...!
Κι είναι οι στιγμές του πάθους που φεύγουν τα πιο καλά κρυμμένα μυστικά.... που ξεσκεπάζονται όλα τα κρυμμένα κι ανείπωτα συναισθήματα... κι είναι τότε που πέφτουν όλα τα τείχη...

Πολλές φορές,από λάθος ή από κεκτημένη ταχύτητα φτάνουμε στο σημείο να θεωρούμε τα πολυτιμότερα ως δεδομένα και αυτονόητα.

Είναι φορές που αυτό μας οδηγεί σε φόβο, απόγνωση και κρίσεις ανασφάλειας.

Ετσι κι εγώ, σ’εκείνες τις στιγμές ξεσπάω. Μόνο σε σένα. Πάντα σε σένα. Γκρινιάζω. Απαιτώ. Οπως εκείνο το βράδυ... Αποκορύφωμα.
Νιώθω ένα δυνατό πόνο μέσα μου, σε κοιτάζω και βουρκώνω.
Με ρωτάς τί έχω, και τα δάκρυα κυλούν στο πρόσωπό μου. Γίνονται θάλασσες μανιασμένες. Λυγμοί. Θυμώνω και βροντώ το τηλέφωνο…Κλείνω εσένα έξω από την καρδιά μου… όχι γιατί δε σ’αγαπώ αλλα για να μη δεις πόσο πληγώθηκε..
Δεν είναι πως δεν καταλαβαίνω. Καταλαβαίνω και έχω περίσσια υπομονή.
Απέραντη αγάπη. Απέραντα συναισθήματα έρωτα, αγάπης και τρυφερότητας για σένα με κατακλύζουν.
Κι εκεί, μπλέκεται και το παράπονο.
Ξεφυτρώνουν "γιατί" που απαιτούν απάντηση, ικανοποίηση, διέξοδο.
Τα δάκρυα είναι το ξέσπασμα, όπως στη φύση ανοίγουν ξαφνικά οι ουρανοί, εκτονώνονται τα σύννεφα σε βροχή, και θολώνει για λίγο το τζάμι…Μα και τότε ησυχία δε βρίσκω γιατί σε βλέπω στα δάκρυά μου…
Μόνη λύτρωση, η αγκαλιά σου, το άγγιγμά σου, τα χείλη σου, το βλέμμα σου. Μόνη διέξοδος. Μόνη χαρά. Εσύ και εγώ.
Ενας κόμπος η χαρά μου, κι όμως, σαν θα’ρθείς, στάλα-στάλα θα σ’τη δώσω, για να δροσιστείς… Καρδιά μου…

 

Σ'αγαπάω συνηρημένα...

Πάντα είχα μια προτίμηση στα συνηρρημένα...
Τα ένιωθα πιο άμεσα... πιο έντονα... πιο απόλυτα!
Γι'αυτό και πάντα...

Σ'αγαπώ έλεγα ... όχι σ'αγαπάω...

Το σ'αγαπάω επετεί... Το σ'αγαπώ απαιτεί!
Το σ'αγαπάω αναρωτιέται... Το σ'αγαπώ δηλώνει!
Το σ'αγαπάω εκλιπαρεί... Το σ'αγαπώ σε στέφει νικητή!
Το σ'αγαπάω μιζεριάζει... Το σ'αγαπώ ζει!
Το σ'αγαπάω είναι "λίγο"... Το σ'αγαπώ "πολύ"!
Το σ'αγαπάω είναι φιλικό... Το σ'αγαπώ είναι ερωτικό...

Ενα καυτό, λάγνο σ'αγαπώ σου στέλνω καρδιά μου και ας μην φτάσει ποτέ στον παραλήπτη του... Μου αρκεί που βγαίνει από μέσα μου και με ξαλαφρώνει... Εσύ να δω πως θα ξαλαφρώσεις...

Πόσους αιώνες χωράει η ψυχή μας?...

Πόσες καρδιές?

Δες το μύχιο όραμα, το απειροελάχιστο της άμμου άγγιξε φλέβα πολύτιμη και πες μου…

Πόσες ανάσες βαστάς να μοιραστείς?

Κρυμμένο μήνυμα...

Στάθηκε απέναντί του και τον κοίταξε σιωπηλή…

Με τα ξανθά της μαλλιά ανάκατα… χέρια λερωμένα με μπογιές…

δάχτυλα που κάποτε σύρθηκαν αχνοπατώντας το δέρμα του νεκρά...

το κουρασμένο και θολό απο τα δάκρυα βλέμμα της που κάποτε έφεγγε σα το φως του ήλιου…

κι όμως κάπου εκεί μέσα αχνοφέγγιζε η παλιά της ύπαρξη…

εκείνη με τα όνειρα και τον έρωτα αγκαλιά…

Επειτα στράφηκε στον τοίχο δίπλα της…

Λευκός κι άδειος φώναζε την απόλυτη σιωπή του τίποτα…

Κι εκείνο το λευκό λιτό χρώμα της αθωότητας… που είχε από καιρό χαθεί σε σκέψεις σκοτεινές...

Κάπου εκεί χάνεται και το βλέμμα της ανταμώνει τη θάλασσα….

Πίσω από το απόλυτο λευκό εκείνη βλέπει θάλασσα…

Τη θάλασσα, τα αποκαμωμένα της όνειρα κι εκείνον…που πάντα ήθελε μια μέρα μαζί του στη θάλασσα...

Ακούει τον απόηχο των κυμάτων που σκάνε απαλά στην ακροθαλασσιά, τις λέξεις αγάπης μέσα της και την φωνή του…

Νιώθει τη ζωή να περνάει δίπλα της ανίκανη να την κρατήσει…της φαίνεται αόρατη… της φαίνεται άσχημη δίχως εκείνον…

Κρυώνει…θέλει έναν ήλιο στην αγκαλιά της ή έστω μιά σταγόνα ήλιου απο μεσημέρι καλοκαιριού,στο στήθος της…

και έναν ουρανό … και φτερά να πετάξει σ’αυτόν…. Θέλει πολλά… και το ξέρει...

Μετά κοιτάζει μέσα της…

Βλέπει τη γύμνια της ψυχής της κι αναριγά…

«Δεν ήμουν έτσι εγώ» …. Ψελλίζει…

Διάβηκα την πύλη της ζωής ψάχνοντας ανθρώπους να με νιώσουν…

Αστοχη συμμετοχή το χελιδόνι μέσα της…

Καταδικασμένο a priori να μείνει στο παγκάκι της ζωής… Δίχως φτερά πώς να πετάξει?

Έναν ουρανό πάντα έψαχνε και φτερά για να πετάξει κοντά του…
Θάλασσα συναισθηματων την έλεγε ο άλλος... κι εκείνη έψαχνε μια ζωή τον Ωκεανό που θα παραδινόταν... δε συμβιβαζόταν με τίποτα λιγότερο απ'αυτό.

Οσο κι αν ακροβάτησε ομως, ήρθε η ώρα ν’αγαπηθεί…

Να παραδοθεί…

Συγνώμη να ζητήσει από τα όνειρα που έπνιξε για να μην υπάρξουν…

Να αγκαλιαστεί με το χθες και να αφεθεί επιτέλους στο αύριο…

Η έστω στο σήμερα…που τόσο την πληγώνει...

Βούτηξε το πινέλο στη μπογιά κι άρχισε να γράφει στον τοίχο...