Εφ'όλης της ύλης... μέτρημα

Υπάρχουν ...
Ανθρωποι που αναμασούν ληγμένες κονσέρβες "γνώσης" γιατί δεν έχουν δική τους...
Τοξικές υπάρξεις που δηλητηριάζουν ότι υπάρχει κοντά τους σε ακτίνα χιλιομέτρων...
Καρικατούρες ανθρώπων σε γκροτέσκο σκηνικό,μαριονέτες των παθών τους
που κρέμονται από μια λέξη για να σωθούνε...
Επαρμένες περσόνες που ψάχνουν μέσα από μια φράση για να προσδιοριστούνε...
Που παλεύουν μέσα από ένα διαφορετικό χρώμα ομπέλλας να διαφοροποιηθούνε...
Που δεν καταλαβαίνουν ότι αυτό που χρειάζεται δεν είναι να γίνεις κάτι διαφορετικό (όλοι είμαστε διαφορετικοί) αλλά απλά κάτι ιδιαίτερο...
Ανθρωποι με γερμένους από το βάρος της ζωής ώμους... ή με γερμένους ώμους από φορτωμένα λάθη και κατηγορίες αλλονών...
Παράσιτα που μόλις δουν ότι χάνουν το παιχνίδι της ζωής συμπαρασύρουν ότι βρουν στο πέρασμά τους με σκοπό να το πάρουν μαζί τους στην άβυσσο...
Ψυχές που ακροβατούν καθημερινά μεταξύ σκότους και φωτός...
που προσπαθούν να αναδειχθούν μέσα από τις κακές στιγμές κάποιου... κι αν ακόμη αυτές δεν υπάρχουν... δε πειράζει... εδώ είναι εκείνοι για να τις κατασκευάσουν...
Ανθρωποι που κρίνουν αβίαστα και κατηγορούν χωρίς να ξέρουν... ακόμη και κείνους που πάντα ήτανε με το μέρος τους...
Που παίρνουν λάθος μονοπάτι στη ζωή τους...
Που σε πυροβολούν εξ'επαφής και στέκονται από πάνω σου μέχρι να δουν την τελευταία σου ανάσα... να σιγουρευτούν...βάζοντάς σου τον καθρέπτη στο στόμα...
Ανθρωποι που'χουν κακή μνήμη...

Στο'χω πει?
Για μένα το να κρίνει κανείς λάθος... το να χειρίζεται κανείς λάθος διάφορες καταστάσεις ... είναι πιο επικίνδυνο από κάποιον με την μεγαλύτερη κακοσύνη.

Στο ισοζύγιο της ζωής δεν έχει σημασία ποιος έδωσε ή ποιος πήρε τα περισσότερα...
Σημασία έχει ποιος πλήγωσε λιγότερο, ποιος κατάλαβε πραγματικά τον άλλον...και ποιος εξακολουθεί να κοιτάζεται στον καθρέπτη του χωρίς να ντρέπεται...




Υ.Γ Πιθανή ομοιότητα με πρόσωπα και καταστάσεις είναι εντελώς συμπτωματική...

Υ.Γ.2 Είναι απίστευτο πως το άκουσμα... ή η ανάμνηση ενός κομματιού μπορεί να δώσει το έναυσμα να μετρήσεις...

Koινωνικό μήνυμα: Η ΛΑΓΑΝΑ ΣΩΖΕΙ ΖΩΕΣ!!

Η καλή μέρα λένε ότι φαίνεται από το πρωί αγαπημένο μου ιστολόγιο και αυτή τη φορά αποδείχτηκε περίτρανα ότι η λαϊκή ρήση έχει δίκιο!
Καθαρά Δευτέρα δεν σημαίνει να σου πλένει η βροχή τα τζάμια... Δεν είναι αυτή η ιδέα της Καθαράς Δευτέρας που μου αρέσει... έτσι με τις πρώτες πρωϊνές σταγόνες μάζεψα τα μπογαλάκια μου και την έκανα για Αθήνα.
Home sweet home!
Χάρισμά σας τα κούλουμα και τα σαρακοστιανά!
Εντάξει ρε γιαγιά ένα ταπεράκι με σκορδαλιά θα το πάρω, πως μπορώ ν'αντισταθώ ρε παιδιά? Ανθρωπος είμαι!
Πήρα λοιπόν το ταπεράκι μου και τα ζαρζαβατικά μου και γύρισα Αθήνα.
Με το που φτάνω λεω: Δε πάω να πάρω λαγάνα τώρα γιατί αν πάω σπίτι και ξεφορτώσω σιγά μη βγω με την βροχή μετά για λαγάνα... Ετσι στο δρόμο για το σπίτι σταμάτησα στο φούρνο.

Μετά από 15' αναμονή στην ουρά μόλις έπιασα την πολυπόθητη λαγάνα στα χέρια μου το πρώτο πράγμα που αναφώνησα είναι "Aυτή δεν είναι λαγάνα! Είναι μαξιλάρι!!".
Γιατί δεν ξερω για σας αλλά εγώ τη λαγάνα μου τη θέλω λεπτή και λίγο κριτσανιστή και όχι αφράτη γιατί τότε δεν είναι λαγάνα αλλά πλακέ φρατζόλα!
Τι να κάνω? σκέφτηκα...
Θα το καταπιώ κι αυτό... σε λίγο θα'μαι στο σπιτάκι μου μ'αναμένο το τζακάκι μου και θα απολαμβάνω τα σαρακοστιανά μου και το ουζάκι μου!
Παρκάρω στο γκαράζ, βγαίνω από το αμάξι και προσπαθώ να φορτωθώ τα πάντα σε μια δόση για να μην ξαναχρειαστεί να κατέβω στο γκαράζ... (ναι είμαι και τεμπέλα εκτός από γκρινιάρα)
Κάνω μερικά βήματα και ξαφνικά νιώθω τον κόσμο να φεύγει κάτω από τα πόδια μου.
Την ίδια στιγμή οι τσάντες που κρατούσα εκτοξεύονται δεξιά κι αριστερά και γω είμαι έτοιμη να προσγειωθώ με την μούρη στα πλακάκια!
Αν νομίζετε ότι είναι υπερβολές αυτά που λενε ότι τέτοιες στιγμές περνάει όλη η ζωή από τα μάτια σου τότε να σας ενημερώσω ότι πλανάσθαι πλάνην οικτρά. Γιατί μέσα σε λίγα μιλισεκόντ εγώ φαντάστηκα τον εαυτό μου με σπασμένο κεφάλι να αιμορραγεί στα πλακάκια και με δόντια σπασμένα και χυμένα στο πάτωμα...
Μετά σιωπή και μόνο ένας απίστευτος πόνος σε όλο μου το σώμα.
Εχω προσγειωθεί μπρούμυτα με ανοιχτά τα χέρια σαν εσταυρωμένος και όταν ανοίγω τα μάτια βλέπω το σκύλο να μου γλύφει τα μαλλιά και γω να είμαι με το πρόσωπο κολλημένο στη λαγάνα!
Ναι απίστευτο κι όμως αληθινό!
Η λαγάνα - μαξιλάρι με έναν μαγικό τρόπο ενώ όλες οι άλλες τσάντες εκτοξεύτηκαν μακριά εκατέρωθεν των απλωμένων μου χεριών βρέθηκε ακριβώς μπροστά μου στο κατάλληλο σημείο όπου είχε σκάσει το πρόσωπό μου!
Βυθισμένη καθώς ήμουν με τη μύτη στη ζεστή λαγάνα με έπιασε νευρικό γέλιο και όσο γελούσα πόναγα και άρχιζα το κλάμα μ'αποτέλεσμα οι άλλοι που σπεύσανε να με βοηθήσουν να μην ξέρουν τι κάνω...
"Γελάς τώρα ή κλαις?" μου λέγανε... γιατί ήμουν μπρούμυτα και δε με βλέπανε...
Μόνο που τους έπιασε και κείνους νευρικό γέλιο στη συνέχεια...
Γελούσα κι έκλαιγα ταυτόχρονα για περίπου 3' και μετά σιγά σιγά με τη βοήθεια των άλλων σηκώθηκα. Το αριστερό μου χέρι είχε γίνει μέσα σε τόσο λίγο διάστημα κοκκινόμαυρο και σε 15' είχε τουμπανιάσει σα να ήμουνα αθλητής του σούμο.
Το δεξί μου χέρι είχε τρανταχτεί σε τέτοιο σημείο στα δάχτυλα που κάποια απ'από τα νύχια μου ψιλομαύρισαν... και τα γόνατα... είχανε γίνει κατακόκκινα και δε με κρατούσανε...

Ακόμη δε μπορώ να καταλάβω τι έγινε...
Αλλα ξέρω ότι όλα γίνονται για κάποιο λόγο...
Αυτή τη φορά για να μου δείξει κάποιος ότι εξακολουθεί να με προσέχει σε κάθε δύσκολη στιγμή...
Δε μπορώ να καταλάβω πως η τσάντα με την ανακύκλωση που είχε αδεια μπουκάλια από το χωριό απομακρύνθηκε από κοντά μου και δεν έσπασε ούτε ένα μπουκάλι...
Θα μπορούσα να είχα πέσει σε ένα σωρό από σπασμένα γυαλιά κι όμως ... έπεσα σε μια λαγάνα - μαξιλάρι... που μου έσωσε στην κυριολεξία τη ζωή!
Δεν θέλω και δεν μπορώ να σκεφτώ τι θα είχε συμβεί αν δεν είχα σταματήσει να πάρω εκείνη τη λαγάνα...
Ούτε μπορω να σκεφτώ τι θα'χε συμβεί αν δεν υπήρχε αυτή η ανώτερη δύναμη που πάντα με σώζει την τελευταία στιγμή... και έχει συμβεί πολλές φορές... (ακόμη θυμάμαι τη νταλίκα από το αντίθετο ρεύμα που δίπλωσε μπροστά μου για να σταματήσει μόλις 50 εκ από το αμάξι μου...)
Αυτή τη στιγμή εκτός από σκορδαλιά βρωμάω και κρεμμυδύλα γιατί όλο το βράδυ για να μου φύγει το πρήξιμο στο χέρι και στα πόδια έβαλα φέτες κρεμμυδιού και δέθηκα με επιδέσμους...
Πονάει όλο μου το κορμί από το τράνταγμα... κουτσαίνω (αν και έφυγε το πρήξιμο) και δεν μπορώ να ανέβω στην ταράτσα να σκεπάσω το σπανάκι και την ρόκα μου που είχα ξεσκεπάσει τις προάλλες και που τώρα το έχει καλύψει το χιόνι...
Θέλω να κάνω μπάνιο και μόνη μου δε μπορώ...
Αντε βρε!
Και του χρόνου!
Με πολλές πολλές λαγάνες!

...and the Oscar goes to...

Οσοι με ξέρουνε καλά ξέρουνε ότι έχω μια φυσική απέχθεια σε κάθε είδους βράβευση και βραβείο. Το έχω δηλώσει επανηλειμένως και απερίφραστα ότι ποτέ μου δεν κατάλαβα τι νόημα έχουνε οι βραβεύσεις ανάμεσά μας.

Ερχόμενη από έναν άλλον χώρο - όχι πιο αγγελικά πλασμένο - αλλά όπου τα πράγματα λέγονταν με το όνομά τους και δεν χρειαζότανε ποτέ να χρυσώσουμε το χάπι σε κάποιον για να το πάρει, αδυνατώ να καταλάβω γιατί στο μπλογκοχωριό μας βάζουμε όλα τ'αβγά στο ίδιο καλάθι.
Προσωπικά δεν βρίσκω κανένα μα κανένα απολύτως λόγο που θα πρέπει να βαφτίσω ένα παιχνίδι "βραβείο".
Πως να το κάνουμε βρε παιδιά? Είναι βραβείο ένα παιχνίδι ερωτοαπαντήσεων?
Οχι!
Παιχνίδι είναι .... χιουμοριστική συνέντευξη είναι... ευκαιρία για να γνωριστούμε καλύτερα... είναι αλλά βραβείο ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ!
Δεν είναι ανάγκη μανάρι μου να μου πεις ότι είναι βραβείο για να το παραλάβω.
Το παίρνω και έτσι γιατί είμαι παιχνιδιάρικο κοριτσάκι και δεν μπορώ με τίποτα ν'αντισταθώ σε προκλήσεις - προσκλήσεις.
Πες μου ότι με θες να περάσω απ΄το χώρο σου για να παίξω και θα σου διακτινιστώ αυτοστιγμή με το πιο πονηρό μου χαμόγελο και την πιο παιχνιδιάρικη διάθεση έτοιμη για όλα...
Μα μη μου χρυσώσεις το χάπι με "βραβεία" γιατί θα με περιμένεις μέχρι τη Δευτέρα Παρουσία.
Θεωρώ ότι είναι τιμή να μου δώσει κάποιος πάσα για παιχνίδι, γιατί αυτό δείχνει ότι ενδιαφέρεται για μένα... ότι γουστάρει την παρέα μου και θέλει να παίξουμε μαζί.
Για μένα αυτό είναι αρκετό βραβείο από μόνο του!
Δεν χρειάζομαι τίποτα άλλο για να "επιβεβαιωθώ"... γιατί περί αυτού δεν πρόκεται άλλωστε?
Για την επιβεβαίωσή μας δεν γίνονται όλα?
Επιβεβαίωση ότι αξίζουμε...
Επιβεβαίωση ότι γράφουμε καλά...
Επιβεβαίωση ότι είμαστε αγαπητοί στους γύρω μας...
Αν ναι... τότε η δική μου επιβεβαίωση λέγεται φιλία και όχι βραβείο...
και αυτή επιβεβαιώνεται μέσα από το γεμάτο μου mailbox, μέσα από τα σχόλια και μέσα από τις πάσσες που μου κάνετε για παιχνίδια.

Ευχαριστώ πολύ που με τιμάτε με την παρέα σας. Αυτή και μόνο μου είναι αρκετή και είναι για μένα πιστέψτε με το καλύτερο βραβείο!

Παιχνίδια παίζω λοιπόν...
Βραβεία δεν παραλαμβάνω και μη σας κακοφαίνεται.

Ηθελα απλά να εξηγηθώ για ποιο λόγο δεν έχω φορέσει κανένα από τα βραβεία που μου χαρίσατε σαν "παράσημο" στη red thin line...
Αντίθετα θεωρώ υπέροχο δώρο αυτές τις εικόνες που χαρίζετε ο ένας στον άλλον και γιατί θα πρέπει να υποβαθμίζουμε την αξία τους λέγοντάς τα βραβεία πάλι δε το κατάλαβα.
Δεν υπάρχει πιο όμορφο δώρο από την εικόνα που σου στέλνει κάποιος με δυο λόγια φιλίας κι αγάπης που έχει γράψει ειδικά για σένα! Για σένα προσωπικά και όχι για άλλους 10 ως δωρο φιλίας και όχι βράβευσης που το μοιράζει το ίδιο σε άλλους 30.
Και στην τελική δε θεωρώ ότι είμαι ανώτερη για να βραβεύσω τον οποιοδήποτε εδω μέσα.
Γιατί βραβείο δίνει ο ανώτερος στον κατώτερο...

Με όλα αυτά ελπίζω να ξεκαθάρισα τη θέση μου και θα ήθελα να ζητήσω ένα μεγάλο συγνώμη σε μια ψυχή που προσπαθώντας να μπω στο κλίμα του χώρου έπεσα κι εγώ στο "ατόπημα" κι έφτιαξα ένα "βραβείο κονσέρβα" και της το έδωσα αν και μέσα μου δε μου καθότανε καθόλου καλά αυτή μου η πράξη.... και παρόλο που η ίδια με ευχαρίστησε με περισσή ευγένεια...

Την επόμενη μέρα έπεσα πάνω σε αυτό το βιντεάκι του ποιητή Ντίνου Χριστιανόπουλου και κατάλαβα τι ήταν αυτό που δε μου πήγαινε καλά στην όλη πράξη... (τελικά οι συμπτώσεις γίνονται όντως για κάποιο λόγο)
Ελπίζω να αφιερώσετε 4' από το χρόνο σας για να το δείτε γιατί τότε θα καταλάβετε πολλά... τόσο για τη θεωρία των "βραβείων" όσο και για τον υπέροχο αυτό άνθρωπο μέσα από τις αλήθειες που λέει.

Γίνε ξανά η γυναίκα που είσαι!

Εγώ η ξεδιάντροπη ...
πλάσμα χαμερπές μα ονειρεμένο,
στα χέρια σου απόλυτα παραδομένο...
στης αγάπης σου τα σύνορα πάντα ξενιτεμένο...
στο βωμό της λήθης σου θυσιασμένο...

Εγώ η ανυπόταχτη ψυχή...
που μάταια ψάχνει στο λαβύρινθο την πόρτα της καρδιάς σου για να μπει...
στιγμές ρανίδες μαρτυρίου κι ο ίσκιος μου ασήκωτος σταυρός...
κι ο Γολγοθάς μου να μ' οδηγεί στα πόδια σου εμπρός...

Εγώ η ανυπέρβλητη, η τέλεια ως έλεγες ερωμένη...
Στο βωμό της αγάπης σου θυσιασμένη...
στα "θέλω" μου τα δύσκολα, στα "πρέπει" τα δικά σου
με την ψυχή στο βλέμμα σου γονάτισα μπροστά σου...
κι ένα κομμάτι θέλησα να γίνω απ'την καρδιά σου...

Εγώ η δεινή ακροβάτισα μα και του πόθου σου αναλαμπή,
η πιο γλυκιά σου υπέρβαση...η πιο μεγάλη ανατροπή...
κάθε που χάνομαι σε σένα έρχομαι να με βρω...
κάθε που φεύγεις μακριά, μέσα μου σ'αναζητώ...

Εγώ των γέλιων και των δακρύων σου άγρυπνος φρουρός...
Μάγισσα των αισθήσεων, γητεύτρα του κορμιού σου...
στ'απάνεμο της καρδιάς μου εσύ ναυαγημένος...
στην εστία του έρωτά μου... στα στήθη μου κοιμάσαι λαβωμένος...
ασύμμετρη απειλή για σένανε που είσαι βολεμένος...

Ολα εγώ...
Ολα σε μένα τα προσάπτεις...
Λόγια, αισθήματα... άλογες πράξεις...
Μα δες... τούτα εδώ τα λόγια σου δανείστηκα για να σου δείξω πως όλα για μενα τα κατάλαβες ... μα την προσκυνήτρα μου καρδιά ποτέ δε τη μετάλαβες...

Στέκομαι όρθια ξανά... γιατί είμαι εγώ αυτή που είμαι!...

ΜΙΚΡΕΣ ΑΓΓΕΛΙΕΣ...

Πικρά συναισθήματα και πονεμένες σκέψεις ψάχνουν άλλη ψυχή να παρασιτίσουν...
Ο παρών ξενιστής τους πέθανε...

Στην πλάκα μου θα πω να γράψουν:
"Eνθα κείται μια αθεράπευτα ερωτευμένη..."

One way tichet...

Είσαι και συ σαν και μένα τον τελευταίο καιρό?
Οργίζεσαι με αυτά που βλέπεις γύρω σου?
Κλαις όταν βλέπεις τους ξένους να χορεύουν στα αποκαϊδια μας?
Δακρύζεις εύκολα όταν ακούς ξένους να μας συμπαραστέκονται με τον ένα ή τον άλλο τρόπο?

Τις μέρες αυτές έχω αναλάβει εθελοντική εργασία για το Σώμα Ελληνων Οδηγών Κηφισιάς... Μου δώσανε ένα κομμάτι του βιβλίου "Βήματα στον κόσμο" για δακτυλογράφιση με σκοπό την επανεκτύπωσή του.
Εντελώς τυχαία λοιπόν μου έπεσαν οι σελίδες που αφορούν στη σημαία μας και στον Εθνικό μας ύμνο.
Ξεκίνησα να δακτυλογραφώ και εκεί κάπου προς τα μέσα του ύμνου με πήρανε τα κλάματα. Μια περίεργη ανατριχίλα διαπέρασε το σώμα μου στη θέα αυτών των στίχων των τόσο πολύ λησμονημένων... Δεν δάκρυσα. Εκλαψα!

Εγώ που ποτέ δεν υπήρξα εθνικίστρια... αν και πάντα αγαπούσα την πατρίδα και ήμουν πάντα της άποψης ότι και οι γυναίκες σ'αυτή την χώρα θα έπρεπε να περνούν ένα μικρό σεμινάριο π.χ. ένα μήνα στο στρατό για να μαθαίνουν την χρήση των όπλων.
Εγώ που πάντα ήμουν χαλαρή και φιλελεύθερη έκλαψα διαβάζοντας τον εθνικό μας ύμνο!

Tελευταία νιώθω περίεργα...
Πιάνω περίεργα vibes στον αέρα...
Ενα πράγμα σαν την νηνεμία πριν την καταιγίδα...
Και ως γνωστόν η διαίσθησή μου ποτέ δε με κορόϊδεψε.
Κάτι μεγάλο έρχεται... Κάτι θα γίνει... με καλή κατάληξη όμως.
Ναι! Οσο κι αν σας φαίνεται περίεργο θα έλθουν καλύτερες ημέρες.
Οταν είσαι στον πάτο του πηγαδιού το καλό της υπόθεσης - γιατί υπάρχει και τέτοιο - είναι ότι μπορείς να κοιτάξεις ΜΟΝΟ προς τα πάνω.
Θεωρώ ότι δεν είναι αδιέξοδο...
Απλά ένας μονόδρομος που ΠΡΕΠΕΙ να τον πάρουμε για να μπορέσουμε σε φύγουμε από το σημείο που είμαστε παγιδευμένοι τώρα...
Το τρένο ερχεται... Σε λίγο θα είναι εδώ... Για μας...
Είμαστε έτοιμοι να πηδήξουμε πάνω του και να φύγουμε μακριά?
Εχουμε τα κότσια?



Υ.Γ Την ώρα που έγραφα τη λέξη vibes στις 10.05 έγινε σεισμός!!

ΙF YOU...

Kαι ναι! ΗΡΘΕ!...
Eνας αριθμός που θα δώσει λύση σε όλα μας τα προβλήματα...
Ακούστε το και θα καταλάβετε... :))

Same mistake?

Eχω μάθει τόσα πολλά από τα λάθη μου που σκέφτομαι να κάνω κι άλλα...
Πολλά ακόμη...
Ποτέ όμως τα ίδια...
Οχι πια... Οχι εγώ...
Υπάρχουν τόσα άλλα για να μάθω...

Καλή μας μέρα!

Mix & Μatch

Το blog μου πάσχει από έλλειψη εύθυμου mood, και είπα να κάνω κάτι γι’ αυτό.

Ολα τα credits στο φίλο που ξέρει να με κάνει να γελώ όταν είμαι έτσι στέλνοντάς μου ανέκδοτα...

Στο κουπέ ενός τρένου κάθονται από τη μια μεριά ένας Έλληνας και ένας Γερμανός και από την άλλη μια γριά 80 χρονών και μια εικοσάχρονη γκομενάρα με ένα super mini, πολύ προκλητική, χωρίς να γνωρίζει ο ένας τον άλλον.

Όλη την ώρα o Έλληνας και ο Γερμανός έτρωγαν τη κοπέλα με τα μάτια τους, αλλά δεν τολμούσαν να κάνουν κάτι λόγω της γριάς.

Σε κάποια στιγμή το τρένο μπαίνει σε ένα tunel και τότε μέσα στο βαθύ σκοτάδι:ΦΑΑΑΑΠ!!!!! ακούγεται o ήχος μιας σφαλιάρας...

Σκέφτεται o Έλληνας: Ο άτιμος o Γερμανός βρήκε την ευκαιρία τώρα με το σκοτάδι, έβαλε χέρι στη μικρή και αυτή του έριξε σφαλιάρα!

Σκέφτεται ο Γερμανός: Ο παλιο-Έλληνας έβαλε χέρι στη μικρή ... κι έφαγα ΕΓΩ τη σφαλιάρα!

Σκέφτεται η γκόμενα: Κάποιος απο αυτούς τους δύο μαλάκες πήγε να μου βάλει χέρι, το έβαλε κατά λάθος στην ΓΡΙΑ και η γριά του έριξε σφαλιάρα!!!

Σκέφτεται και η γριά: Κουφάλα Γερμανέ ... ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΤΟΧΗ ΣΤΗΝ ΧΡΩΣΤAΓΑ!!!.

Κάποιος καθόταν στο μπαρ του αεροδρομίου της Ατλάντα, όπου πρόσεξε μια
πανέμορφη γυναίκα να κάθεται δίπλα του. Σκέφτηκε "Πω πω, κουκλάρα,
πρέπει να είναι αεροσυνοδός. Αλλά σε ποια εταιρία?" Ελπίζοντας να σπάσει
τον πάγο, σκύβει στο πλάι και ψιθυρίζει το σλόγκαν της Delta

"Love to fly and it shows" ;

Εκείνη τον κάρφωσε με ένα παραξενεμένο βλέμμα, οπότε αυτός σκέφτεται
"Σκατά, δεν δουλεύει για τη Delta". Λίγο αργότερα, θυμήθηκε ένα άλλο
σλόγκαν

"Something special in the air" ;

Εκείνη τον κοίταξε με το ίδιο παραξενεμένο βλέμμα, οπότε αυτός ξέγραψε
και την American Airlines. Αμέσως μετά δοκίμασε το σλόγκαν της United

"I would really love to fly your friendly skies" ;

Αυτή τη φορά η γυναίκα γύρισε και του απάντησε

"What the fuck do you want" ;

Αυτός χαμογέλασε, και κάθισε κανονικά στην καρέκλα του και είπε...
"Aaaa, Olympic Airways."

Ένα λάθος κόμμα μπορεί να σου χαλάσει όλη τη σύνταξη, έλεγε η δασκάλα στο σχολείο.Τώρα κατάλαβα ότι δεν εννοούσε τα γραπτά.

Στην τελική μήπως θα πρέπει να κάναμε μια Οικουμενική Κυβέρνηση μ'έναν Γερμανό, έναν Αγγλο, έναν Γάλλο κι έναν Ιταλό? Ούτως ή άλλως ανέκδοτο έχουμε γίνει!!

" Λ"

Μια νύχτα ακόμη παραδομένη στη σκέψη σου
δέσμια της δικής σου προσμονής
με το κορμί να ουρλιάζει στη δική σου απουσία
πρόσφορο και τάμα στον έρωτά σου
και την καρδιά ριγμένη στο κατώφλι σου για να τη δρασκελίσεις.

Εριξα σπόρους στις χαραμάδες της ψυχής μου
μικρές ελπίδες ν'ανθίσουνε την Ανοιξη...
Ενας ψίθυρος χαϊδεύει τα αυτιά μου,
είναι τ'αγγιγμά σου που σε θυμίζει...

Θραύσματα απουσίας κεντάνε τα μάτια μου...
Δικλείδες ασφαλείας βαθιά θαμένα ερωτηματικά μου
Εσύ ο μεγάλος κι απέλπιδος έρωτας
Εσύ ο τρανός στα μεγάλα "πρέπει" σου
κι ο ελάχιστος στα μικρά μου τα "θέλω"
Εσύ θεός και δαίμονας μαζί
Εσύ είσαι αυτό... Αρχή και Τέλος...

Μια πολύ διδακτική ιστορία...

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ο Μίμης ένα μικρό σπουργίτι…

Το πρώτο χιόνι που έπεσε εκείνη τη χρονιά (τον πρώτο χειμώνα που βίωνε ο Μίμης) ήταν πραγματικά μια δύσκολη στιγμή για κείνον. Δεν είχε ξαναδεί ποτέ του χιόνι και τρόμαξε…

Τα φτερά του σκεπάστηκαν από ένα λεπτό στρώμα πάγου και δυσκολευόταν πολύ να πετάξει. Όταν η δεύτερη χιονοθύελλα παραλίγο να τον σκοτώσει άρχισε να σκέφτεται σοβαρά μήπως θα έπρεπε να πετάξει λίγο πιο νότια μαζί με τα άλλα πουλάκια. Ετσι ένα γκρίζο πρωϊνό του Γενάρη τράβηξε προς το νότο.

Πριν προλάβει να καλύψει 5 μίλια τα φτερά του άρχισαν να καλύπτονται από πάγο.

Μην μπορώντας να κρατηθεί πια στον αέρα έπεσε αναίσθητος στο έδαφος.

Όταν το μυαλό του καθάρισε, συνειδητοποίησε πως είχε πέσει στη μέση ενός αχυρώνα. Εκείνη ακριβώς τη στιγμή, τον πλησίασε ένα πελώριο ζώο που κατάλαβε πως ήταν αγελάδα. Την είδε να προχωράει προς το μέρος του, αλλά ήταν πολύ μουδιασμένος και εξαντλημένος για να πετάξει μακριά από τις μεγάλες οπλές της.

Ακριβώς τη στιγμή που η αγελάδα βρέθηκε από πάνω του, προς μεγάλη του έκπληξη και τρόμο, άδειασε το έντερό της πάνω του.

Ενώ η κοπριά τον σκέπαζε, ο Μίμης σκέφτηκε πως είχε έρθει η ώρα να πεθάνει. Δεν χρειάστηκαν όμως παρά λίγα δευτερόλεπτα για να καταλάβει πόσο υπέροχα ζεστή ήταν η γελαδίσια κοπριά. Ενιωσε τόσο καλά, ώστε έβγαλε το κεφάλι του από το σωρό και άρχισε να τιτιβίζει.

Η μοίρα θέλησε μια γάτα, που εκείνη την ώρα τριγυρνούσε στον αχυρώνα, να ακούσει τα τιτιβίσματα του Μίμη. Βλέποντας το νεαρό σπουργίτι στο έδαφος, ξέθαψε τον Μίμη από την κοπριά και τον έφαγε.

Η ιστορία του Μίμη μας προσφέρει 3 ηθικά διδάγματα, οπότε και ο θάνατός του δεν είναι μάταιος:

-Οσοι σε έχουν χεσμένο δεν είναι κατ’ανάγκην εχθροί σου.

-Οσοι σε βγάζουν από τα σκατά δεν είναι κατ’ανάγκην φίλοι σου.

-Αν νοιώθεις όμορφα και ζεστά μέσα στα σκατά κράτα το στόμα σου κλειστό(σκάσε) και απόλαυσέ το!

Προσοχή! Oποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα και καταστάσεις δεν είναι καθόλου συμπτωματική!

Kατά συρροήν κλαυσίγελος

Eίναι καιρός τώρα που θέλω να γράψω για τα πολιτικά τεκταινόμενα, να πάρω θέση (όχι ότι σας νοιάζει) απλά θέλω εγώ να μιλήσω γιατί νιώθω ότι πνίγομαι….

Από την άλλη πάλι δε θέλω να μιάνω αυτό το χώρο με σκέψεις βρώμικες και σιχαμερές όσο η πολιτική γιατί πιστέψτε με όταν αρχίσω να μιλώ γι’αυτή είναι απίθανο να αποφύγω τα μπινελίκια όσο κι αν το θέλω. Δεν είναι η φύση μου τέτοια, μα γίνομαι χυδαία μόνο στο κρεββάτι και όταν μιλώ για πολιτική... Ελπίζω να μου συγχωρέσετε αυτό μου το χούι. Θα προσπαθήσω να μην ξαναδείτε αυτό μου το πρόσωπο ποτέ...

Είναι καιρός που σε καθημερινή βάση ζω έναν κλαυσίγελο και νιώθω μια χαρμολύπη… μια φάση που αν κάποιος δε με ήξερε θα πίστευε ότι πάσχω από μανιοκατάθλιψη ή ότι έχω τουλάχιστον μια διχασμένη προσωπικότητα…

Χθες διάβαζα ΦΕΚ του 11/11 όπου εγκρίθηκαν 800.000.000 ευρώ εν μέσω κρίσης για το πολιτικό γραφείο του Πάγκαλου… ‘(

Mετά σερφάροντας δεξιά κι αριστερά έπεσα σε κάτι πανό διαδηλωτών που με έκαναν να γελάσω με την ευστοχία τους: :)))

Κατόπιν θυμήθηκα αυτούς που το κράτος έχει εθιμοτυπικά ονομάσει «τρομοκράτες» και «αναρχικούς» εγώ τους λέω τρομοκράτες του κώλου και περιθωριακούς και θα σας εξηγήσω στη συνέχεια γιατί το λέω αυτό.

Θεωρώ ότι όποιος έχει ιδεολογία (γιατί ναι και η τρομοκρατία αλλά και η αναρχία έχει) και έχει κότσια πάει και ρίχνει βόμβα στο μπουρδέλο που λέγεται χάρην αστεϊσμού "βουλή", μολότωφ στο σπίτι του υπουργού, ρουκέτα στου πρωθυπουργού έτσι για να το πάρουνε το μηνυματάκι όλοι αυτοί οι αλήτες που λυμαίνονται χρόνια τώρα τον τόπο ετούτο… και δεν πάνε να βάλουν φωτιά στην επιχείρηση του καθενός από εμάς πολίτη !! Γιατί αυτή η επιχείρηση μαλάκα αρχιδοκουκουλοφόρε μου, δίνει δουλειά σε τόσους εργαζόμενους… και από αυτήν ζούνε τόσες οικογένειες, κατάλαβες?

Κατάλαβες ότι τα δημόσια μνημεία και τη δημόσια περιουσία που εσύ ως ηλίθιος βανδάλισες πρέπει εμείς πάλι να την πληρώσουμε?? Και όταν λέω εμείς εννοώ εγώ και συ αναρχομαλάκα (αν βέβαια μπορείς εσύ να συνεισφέρεις)

Κατάλαβες ότι η δημοκρατία μόλις πέθανε στη χωρα που τη γέννησε????

Επίσης τα πήρα στο κρανίο και για έναν άλλον λόγο. Χθες βράδυ είχα τηλεφώνημα από ένα βουλευτή για να με ενημερώσει ότι έκλεισε ραντεβού με κάποιον στη βουλή για τη φιλοζωική μου ομάδα και εμμέσως πλην σαφως για να μου δώσει γραμμή τι θα ψηφίσω στις εκλογές…Του το’κλεισα κατάμουτρα.Δε θα πάω στο προγραμματισμένο για σήμερα ραντεβού! Θα στείλω άλλον γιατί στην κατάσταση που είμαι αστράπτω και βροντώ… και όχι λιακάδα δεν είμαι αλλά ηλιακή καταιγίδα μεγάλου βαθμού!

Αν μετά από τόσα χρόνια υπάρχουν άνθρωποι που ασχολούνται με το απορρυπαντικό με τους μπλε πράσινους και κόκκινους κόκκους δεν φταίω εγώ… ούτε βέβαια το απορρυπαντικό… εκείνο να πουλήσει θέλει… (και πουλάει! γιατί ξε-πλένει πολύ καλά!)

ΦΤΑΙΝΕ ΕΚΕΙΝΟΙ ΚΑΙ Ο ΚΑΜΕΝΟΣ ΤΟΥΣ ΕΓΚΕΦΑΛΟΣ!!

Ενίοτε βέβαια φταίμε και ΕΜΕΙΣ!

Γιατί δεν έχουμε ούτε τα κότσια να ρίξουμε το λευκό...Οχι εγώ και συ και 3 άλλοι γραφικοί ώστε να πάει "ευγενική χορηγία" στο πρώτο κόμμα αλλα ΟΛΟΙ μαζί ώστε να πιάσουμε το 51% σε λευκά και να τους στείλουμε όλους αδιάβαστους στα σπιτάκια τους!!!

Γιατί δεν είμαστε ικανοί για μια και μοναδική φορά να λειτουργήσουμε ΣΥΛΛΟΓΙΚΑ σαν μια γροθιά... και περιμένουμε την σωτηρία πίσω από τους υπολογιστές και από τους ανώνυμους χάκερς.

Από την άλλη λυπήθηκα και με τους έρμους τους αστυφύλακες που με μισθό 800 ευρώ το τελευταίο που θα’θελαν ήταν να τρέχουν και να κυνηγούν κουκουλοφόρους με κίνδυνο τη ζωή τους… αλλά και εξοργίστηκα με όλους εκείνους που ξεπούλησαν την χωρα για ένα πινάκιο φακής και που μας βάζουν τώρα να αλληλοσκοτωνόμαστε για να κερδίσουν χρόνο… Εννοια σας… και τα ψωμιά σας είναι λίγα… Και ναι είναι πολύ κλισέ το «η βία φέρνει βία» αλλά πιστέψτε με «όπου δεν πίπτει λόγος πίπτει ράβδος» όπως λέει ο σοφός λαός!

Και βέβαια αναρωτιέμαι…

Αν εγώ η «βολεμένη» των Β.Π αισθάνομαι έτσι οργισμένη πως θα έπρεπε να αισθάνονται οι άνθρωποι που κυριολεκτικά λιμοκτονούν?

Που έχουνε χάσει την δουλειά τους και την αξιοπρέπειά τους?

Που έχουνε παγώσει τα σχέδια για το μέλλον τους?

Νιώθω τόσο μα τόσο ανήμπορη να βοηθήσω και αυτό με εκνευρίζει αφάνταστα!

Είμαι άνεργη τα τελευταία χρόνια.

Εχω το αμάξι εδώ και 2 μήνες καθηλωμένο στο γκαράζ γιατί δεν έχω να πληρώσω την ασφάλεια.!

Κυκλοφορώ με το ποδήλατο καθημερινά αν και έχω διαλυμένα από το βόλλευ γόνατα.

Κι όμως σκεπτόμενη τα προβλήματα των ανθρώπων γύρω μου κάθε πρωί κοιτώ τον ουρανό και λέω «Δοξα σοι ο Θεός» που είμαι έτσι!!(που δεν έχω δουλειά, ούτε αμάξι, ούτε μπορώ να γραφτώ στο γυμναστήριο ή να πληρώσω φυσιοθεραπείες για το γόνατό μου!)

Γιατί όλοι έχουμε στερηθεί!

Αλλος στερήθηκε το χαβιάρι, την PRADA και τα σκι στην Αράχοβα, άλλος τα γαλλικά και την ιππασία του παιδιού του, άλλος το ψάρι που έτρωγε μια φορά το μήνα και το σινεμά του, άλλος την ανεξαρτησία του και το διαμερισματάκι του μακριά από τους γονείς, αλλος βασικά πράγματα διαβίωσης...ΟΛΟΙ ΟΜΩΣ ΕΧΟΥΜΕ ΣΤΕΡΗΘΕΙ!

Να είστε σίγουροι όμως ότι αυτό που εσάς σας φαίνεται "σιγά το πράγμα" για να στερηθεί κάποιος όπως π.χ. τα λούσα και τα μανικιούρ κάποιες καλομαθημένες κυριούλες, η στέρηση αυτή τις έχει στείλει στον καναπέ του ψυχίατρου γιατί τα μανάρια μου είχανε μάθει αλλιώς και ουδόλως τις λυπάται η άκαρδη Λιακάδα αυτές. Γιατί ξέρω ότι αυτές έχουν από καιρό κάνει τις καβάντζες τους!

Και πολύ φοβάμαι φίλοι μου ότι τον πάτο του πηγαδιού ακόμη δεν τον έχουμε ακόμη δει!

Ωστόσο δε μπορώ να μην σκεφτώ τον Σουρή αυτές τις μέρες... Το ποίημά του επίκαιρο όσο ποτέ για να μας δείχνει ότι τελικά ότι κι αν περάσουμε, όσες κακουχίες, όσους πολέμους και πτωχεύσεις ο έλληνας δεν αλλάζει ποτέ μα μένει πάντα ίδιος!

Ποιος είδε κράτος λιγοστό
σ' όλη τη γη μοναδικό,
εκατό να εξοδεύει
και πενήντα να μαζεύει;

Να τρέφει όλους τους αργούς,
νά 'χει επτά Πρωθυπουργούς,
ταμείο δίχως χρήματα
και δόξης τόσα μνήματα;

Νά 'χει κλητήρες για φρουρά
και να σε κλέβουν φανερά,
κι ενώ αυτοί σε κλέβουνε
τον κλέφτη να γυρεύουνε;

Όλα σ' αυτή τη γη μασκαρευτήκαν
ονείρατα, ελπίδες και σκοποί,
οι μούρες μας μουτσούνες εγινήκαν
δεν ξέρομε τί λέγεται ντροπή.

Σπαθί αντίληψη, μυαλό ξεφτέρι,
κάτι μισόμαθε κι όλα τα ξέρει.
Κι από προσπάππου κι από παππού
συγχρόνως μπούφος και αλεπού.

Θέλει ακόμα -κι αυτό είναι ωραίο-
να παριστάνει τον ευρωπαίο.
Στα δυό φορώντας τα πόδια που 'χει
στο 'να λουστρίνι, στ' άλλο τσαρούχι.

Σουλούπι, μπόϊ, μικρομεσαίο,
ύφος του γόη, ψευτομοιραίο.
Λίγο κατσούφης, λίγο γκρινιάρης,
λίγο μαγκούφης, λίγο μουρντάρης.

Και ψωμοτύρι και για καφέ
το «δε βαριέσαι» κι «ωχ αδερφέ».
Ωσάν πολίτης, σκυφτός ραγιάς
σαν πιάσει πόστο: δερβέναγάς.

Δυστυχία σου, Ελλάς,
με τα τέκνα που γεννάς!
Ώ Ελλάς, ηρώων χώρα,

τί γαϊδάρους βγάζεις τώρα;

Ασύμμετρη απειλή

Χτίζεις ένα τείχος δεξιά ίσαμε 5 μέτρα.

Βάζεις και συρματοπλέγματα κουλούρες, κι ηλεκτροφόρα σύρματα...

Ανοίγεις και μια τάφρο με νερό...

Χτίζεις ένα τείχος αριστερά με διπλά τούβλα χοντρά και μπόλικη λάσπη...

Πίσω σου υψώνεις μια μάντρα τεράστια με πλίθες και κάμερες ασφαλείας.

Ολοκληρώνεις το έργο σου ρίχνοντας δυο μαντρόσκυλα να φυλάνε την περίμετρο μπροστά που βλέπει στο γκρεμό.

Γαβγίζουν απειλητικά σε κάθε κίνηση που βλεπουνε στην τάφρο...

Μα τότε συνειδητοποιείς πως δεν τα χρειάζεσαι όλα αυτά.

Ο κίνδυνος έρχεται από μέσα…

Games people play...

Oλα τα παιχνίδια της ζωής , η ίδια μας η ζωή είναι σαν μια παρτίδα σκάκι, κι εμείς καλούμαστε να στρωθούμε στη μία άκρη της σκακιέρας,
απέναντι – όχι στον αντίπαλο – μα στον άνθρωπο,

απέναντι – όχι στον ανταγωνιστή- μα στον συναγωνιστή,

απέναντι σε αξίες που νομίζαμε χαμένες ή περιορισμένες σε άτομα που μετριούνται στα δάχτυλα του ενός μας χεριού.

Ειδοποιός διαφορά είναι ότι το σκάκι έχει κανόνες ενώ η ζωή όχι…

Ολες οι κινήσεις μας είναι σημαντικές… άλλες λιγότερο και άλλες περισσότερο…

Τα αποτελέσματα τους μπορεί να μην είναι άμεσα…μπορεί όμως και να είναι…όπως λοιπόν σε όλα τα παιχνίδια, έτσι λοιπόν και στη ζωή, σημασία πάντα δεν έχει το αποτέλεσμα, μα και το μέγεθος της προσπάθειας, όπως επίσης το άν έπαιξες"τίμια"ή οχι…

Γιατί εδώ στόχος δεν είναι να μάθεις να κερδίζεις αλλά να διαχειρίζεσαι την ήττα και να μαθαίνεις απ’αυτή.

Οι κινήσεις μας πάνω στη σκακιέρα, αβέβαιες.

Σκέψη…. Σιωπή… Κατάληξη.

Oταν κάτι ξεκινά με τα πιόνια αραδιασμένα με τάξη, όταν δεν χρειάζεται να μαντέψεις τί έχει να σου πει ο άνθρωπος απέναντί σου, μα συμπληρώνει ο ένας τις λέξεις του άλλου… τότε σκιαγραφείται ένα καθ’όλα ευχάριστο παιχνίδι!

Τότε χαίρεσαι… δεν έχεις πικρία για το χαμένο χρόνο, μόνο το πώς θα γεμίσεις ποιοτικά τούτη τη σχέση από εδώ και στο εξής, πώς θα προσφέρεις χαρά και φιλία στην ψυχούλα που κάθεται απέναντί σου και σε κοιτά ίσια στα μάτια, με βλέμμα καθαρό, γεμάτο τρυφερότητα, ανθρωπιά και άπειρα αποθέματα αγάπης… για τον εαυτό της, για τον άνθρωπό της, για σένα, για όλα.

Γιατί σε τούτη την παρτίδα σκάκι δεν υπάρχουν πιόνια και
αντίπαλοι…

Υπάρχουν μόνο φίλοι και συμπαίχτες…

Αλλωστε όλα τα πιόνια είναι εν δυνάμει βασίλισσες…

Γυναίκα φωτιά

Την είπε γυναίκα φωτιά...
Πάντα σιμά της γύριζε ... τόσο - όσο τη ζέστη της να χαίρεται...
Ποτέ του πολύ κοντά της από φόβο μην καεί...
Κι όμως ... ήταν εκείνος που πρώτος χόρεψε πάνω στ'αποκαϊδια της...

Αυτό που δεν ήξερε είναι ότι από τις στάχτες της γεννιέται...

Homus partaolas

Πανάρχαιος κανόνας – όχι της ζούγκλας αλλά της ζωής – η «Αρχή της μείζονος ωφέλειας», δηλαδή παίρνουμε ό,τι μπορούμε απ’ όπου μπορούμε άκοπα, χωρίς να πληρώσουμε κανένα αντίτιμο στην έξοδο!

'Η αλλιώς μπάτε σκύλοι αλέστε και αλεστικά μην δίνετε…

Χαρακτηριστικότατο specimen ο Ηοmus partaolas.

Είδος, σε πληθώρα δυστυχώς και όχι υπό εξαφάνιση…(σε προειδοποιώ και να το ξέρεις!)

Σημασία έχει τί δίνεις εσύ κι αν κάνεις εμπόριο.

Αν προσδοκάς να πάρεις ίσα ή περισσότερα μ’ αυτά που δίνεις τότε χρειάζεσαι εμπορική πολιτική και στρατηγική.

Ομως πρέπει να το ‘χεις μάνα μου.

Aν δε το έχεις σε έφαγε η μαύρη μαρμάγκα αφού είναι δεδομένο ότι μετά από λίγο καιρό θα είσαι μόνος και θα μαζεύεις τα κομμάτια σου μοιρασμένα εδώ κι εκεί δεν ανθρώπους που δεν τα εκτίμησαν δεόντως...

Επιλογή(α) by the book:

Eστω λοιπόν ότι το ‘χεις και πας για τα πολλά.

Γιατί μανίτσα μου ξενερώνεις αν στην πορεία σου προκύπτουν ακάλυπτες επιταγές, ελαττωματικό εμπόρευμα, κύκλος ζωής προϊόντος μικρότερος απ’ τον αναμενόμενο?

Η συναλλαγή σου είναι εμπορική οπότε οφείλεις να θεωρήσεις δεδομένο το ρίσκο, όπως και την πιθανή αποτυχία.

Να ψωνίσεις από σβέρκο, να σου προκύψει Ζονγκ (αλήθεια τον θυμάστε κρυμμένο πίσω από την κουρτίνα με το Νο 3?) άνθρακες ο θησαυρός , γυαλάκια για Ινδιάνους.

Είσαι έτοιμη να τα αντιμετωπίσεις?

Εχεις αρχ... να στρίψεις τη ψωνία χωρίς να γυρίσεις να κοιτάξεις πίσω?

Εχεις καβάτζες? Ασφάλιση? Καλώς.

Δεν είσαι; Βολέψου με τις π***ριές του Ηοmus partaolas και κάνε τες γαργάρα…

Κοινώς την "ήπιες" για μια ακόμη φορά!

Επιλογή (β) by the heart:

Χωρίς ατζέντα, σημειώσεις, προκάτ,και χωρίς σχέδιο Εκτάκτου Ανάγκης.

Εκεί το ρίσκο διαφέρει. Έτσι και σου κάτσει απογειώθηκες !

Kι αν σου κάτσει… σου αλλάζει τη ζωή που λέει κι ο next door γείτονας στη διαφήμιση του Lotto.

Για πόσο; Για όσο. Το όσο, όσο και να ‘ναι φτάνει και κάνει.

Αν όμως ΔΕΝ σου κάτσει; (άρχιζε να κλαις από τώρα)

Στην περίπτωση αυτή, απλά την έκατσες ή, να το πω πιο κομψά, ούτε ψύλος στον κόρφο σου!

Διαλέγεις και παίρνεις το λοιπόν:

By the book με όλα τα constraints (με κλειδωμένο επιτόκιο) και με σταθμισμένο το ρίσκο ή

by the heart κι ό,τι ήθελε προκύψει?

Στην (β)περίπτωση φρόντισε να έχεις έτοιμο τον βαμμένο τοίχο/στόχο για κουτουλιές (τη σφραγίδα [να την! εδώ χτυπάμε το κεφάλι] θα στην προμηθεύσω εγώ, μην ταλαιπωρείσαι να το βάφεις/γράφεις).

Προσοχή! Το είδος κυκλοφορεί σε πολλά μεγέθη, χρώματα και φύλα...!

Μεγάλες προσδοκίες...

Oρισμένα πράγματα συμβαίνουν στη ζωή μας απλά επειδή πρέπει να συμβούν.

Ετσι απλά για να πειστούμε ότι μπορεί ένα όνειρο, μια επιθυμία να γίνει πραγματικότητα χωρίς όμως να φέρει την πολυαναμενόμενη ευτυχία, χωρίς να πραγματοποιήσει τις προσδοκίες, χωρίς να κατοχυρώσει την αξία του αλλά και για να παραμείνουμε με την απορία γιατί όταν ήταν όνειρο φάνταζε τόσο μαγευτικό…

Μήπως η επιθυμία δίνει μια άλλη διάσταση στη ζωή μας?
Μήπως το άγνωστο είναι πιο ενδιαφέρον και γι'αυτό μας ιντριγκάρει?
Ισως και να είναι έτσι, ίσως και όχι. Ποιος ξέρει…
Μάλλον κανείς ποτέ δε θα μάθει με σιγουριά ...
Καλή σας νύχτα και όνειρα γλυκά...

Κραυγή...κάτω απ'το φως της πανσελήνου...

Πρέπει να φύγω απο δώ…!!
Ανοιξέ μου να φύγω…μη με κρατάς άλλο κλεισμένη εδώ μέσα... με περιμένει…σε παρακαλώ άνοιξε...!

Τώρα το θέλω!
Κι ας ήλπιζα πρίν να μή μ’αφήσεις ποτέ ό,τι κι αν γίνει…

Τώρα πονάω…δώσε μου τα κλειδιά!
Κι εδώ μέσα και παντού…η αγάπη την μορφή του έχει…

Δυό μεγάλα μαύρα ινδιάνικα τόξα έχει για φρύδια...
Μπίλιες απο ανθόμελο ειν΄τα μάτια του…και το βλέμμα του στάζει φωτιά σαν πέφτει πάνω μου...
Τα χείλη του…θαρρείς κι έκοψε ένα παραδεισένιο τριαντάφυλλο και το έβαλε με προσοχή κάτω απο τα ρουθούνια του…και σαν χαμογελάσει βλέπεις όλη η λάμψη των αστεριών…
Τα φιλιά του είναι σαν την καυτή άμμο… και το σώμα του λατρεύει τη θάλασσα σαν το δικό μου… και βλέπει το δικό μου σα να’ναι θάλασσα…
Ετσι μοιάζει, δημιούργημα του πιό σπουδαίου ζωγράφου…καμωμένος ιδανικά για μένα…δε συμφωνείς?

…άνοιξέ μου επιτέλους…!

Με περιμένει…τον είδα…σε λίγο καιρό θα έχει μπει στη ζωή μου…το ξέρω... όπως πάντα το ξέρει η μάγισσα ψυχή μου... όπως τότε χρονια πολλά πριν που 'χα δει τον αλλον να έρχεται...

Οταν με δει θ’ανοίξει τα χέρια του να μ’αγκαλιάσει και ξαφνικά απο αγρίμι, θα γίνω κοριτσάκι, δικό του…θα χαιδέψει τα μαλλιά και τα μάγουλά μου…
Κι εγω θα αγγίζω το πρόσωπό του…και ύστερα την υπέροχη κλείδα του που απλώνεται τόσο αρρενωπά απ’το λαιμό ώς τους ώμους του και με κάνει δέσμια μιας συνεχούς ανατριχίλας…
Αφησέ με τώρα…άν δέν το κάνεις θα κλαίω ώσπου τα μάτια μου να ματώσουν…κι ύστερα θα είμαι άσχημη… δέν θέλω να με δεί άσχημη…
Πές μου οτι έχεις ακόμη τα κλειδιά…
Οτι δε τα'χεις χάσει...!
Ασε με τουλάχιστον να του στείλω μια λευκή κόλλα χαρτί…είναι ο μόνος που ξέρει να διαβάζει τη σιωπή μου…
Ανοιξέ μου…
…σε παρακαλώ!

Είναι ο έρωτας κολλητικός?

Δεν ξέρω θα σας γελάσω...
Το μόνο που ξέρω είναι ότι τελευταία ζω κι ερωτεύομαι μέσα από τους έρωτες των φίλων μου...
Υπάρχει ένα απίστευτα ερωτικό κλίμα γύρω μου... με κάνει και αισθάνομαι όμορφα... νιώθω πολύ χαρούμενη γι'αυτό που τους συμβαίνει τόσο που αντανακλάει αυτό επάνω μου.
Νιώθω το ευεργετικό άγγιγμα του έρωτα σε κάθε έκφανση της ζωής μου...
Εμπνεομαι ... να γράψω... να ζωγραφίσω... να δημιουργήσω...
Και αυτό με αποζημιώνει για τη δική μου "απουσία"
Δεν έχει σημασία που δεν είναι μέσα μου... ο έρωτας είναι γύρω μου και με αγκαλιάζει κάθε στιγμή με κάθε τρόπο... σα να βρίσκομαι χωρίς καπέλο κάτω από τον καυτό ήλιο...
Η σκέψη τους, γλυκές ανατριχίλες και όμορφα συναισθήματα ζωγραφίζουν ένα μόνιμο χαμόγελο στο πρόσωπό μου...
Γιατί ξέρω ότι αν και άργησε... είναι αυτό ακριβώς που τους αξίζει...!

Μια μελό, ρομαντική και όμως τόσο αληθινή ιστορία…

Τι κάνεις όταν νιώθεις ότι συναντάς τον έρωτα της ζωής σου?

Oχι… πες μου τι κάνεις!!!

Μαζεύεις όλο το κουράγιο σου και πας και του μιλάς?

Ψάχνεις να βρεις την πιο ωραία ατάκα να της πεις?

Η απλά κάθεσαι ανήμπορος και θάβεις τη μαγική στιγμούλα που μόλις ξεγλίστρισε από τα χέρια σου?

Φαίνεται ότι ο πρωταγωνιστής της ιστορίας ταλαντεύονταν μεταξύ των δύο πρώτων,για να καταλήξει στο τρίτο, ή όχι…

Συνέβη πριν από λίγο καιρό, στο μετρό της ΝΥ…

Εκείνος καθόταν αμέριμνος σε μιά γωνιά του μετρό και άκουγε μουσική..

Καστανός,ψηλός και αδύνατος(έτσι θα περιέγραφε τον εαυτό του μερικές ώρες μετά).

Σε κάποια επόμενη στάση μπήκε και εκείνη..

Πρώτη φορά ένοιωθε έτσι.

Τα λεπτά κυλούσαν και έψαχνε κάτι να πει.

Καταραμένες σκέψεις, έμοιαζαν να τον αποφεύγουν και στο μυαλό του συνεχώς αυτή.

Και πρωτού προλάβει να κάνει κάτι,αυτή τον κοίταξε,σηκώνοντας το βλέμμα από το ημερολόγιό της,του χαμογέλασε και βγήκε από το συρμό…

Και κάπου εκεί τελείωσαν όλα (ή μήπως άρχισαν?)

Το να ψάχνεις έναν άνθρωπο σε μια πόλη 8 εκ. ανθρώπων μάλλον ακατόρθωτο φαντάζει. Αλλά όχι για εκείνον.

Οχι για κάποιον που είναι αποφασισμένος!

Γύρισε σπίτι,έφτιαξε ένα site που το ονόμασε nygirlofmydreams.com (μπείτε να δείτε τη σελίδα) με μια ζωγραφιά αυτής και εκείνου και με λεπτομερή περιγραφή όλων των στοιχείων που είχε συγκρατήσει(στη photo φαίνεται η ζωγραφιά της κοπέλας στη σελίδα που έφτιαξε),παρακαλώντας όλους όσους το επισκέπτονταν να το μεταδώσουν και σε άλλους.

Ξεκίνησε έτσι κάτι πρωτοφανές, που σε 3 μέρες απέδωσε καρπούς.

Φίλος της κοπέλας την αναγνώρισε,και του έστειλε το mail της…

Ο ίδιος το επιβεβαίωσε στην ιστοσελίδα του,αναφέροντας πως ίσως συναντηθούν, και πως η συνέχεια, όπως αρμόζει, δε θα δημοσιευθεί στο internet, και εναπόκειται στη φαντασία μας..

Ισως χαζή, αλλά για μένα είναι η πιο αληθινή ρομαντική ιστορία που αποδεικνύει σε πείσμα των καιρών ότι ο ρομαντισμός υπάρχει και η τεχνολογία όχι μόνο δε τον σκοτώνει αλλά του δίνει ζωή!!

Η καλή η μέρα από το γκάλοπ φαίνεται!

Kαλημέρα!
Καλή βδομάδα!
Καλή ψηφοφορία!
Τι ψηφοφορία?
Α...ναι! Δε στο'πα!
Αποφάσισα να κάνω ένα γκάλοπ... έτσι από περιέργεια και να δω στατιστικά τι ζώδια διαβάζουνε τον χώρο μου.
Ξέρω ... εσύ είσαι με την τσίμπλα ακόμα στο μάτι και γω σου λέω τα τρελλά μου...!
Μα εχω σκοπό να ανταποδώσω στο τέλος με το ελιξίριο για ένα καλό ξύπνημα.

Πάντα στη ζωή μου για ένα περίεργο λόγο μπαίνανε άτομα από 4- 5 το πολύ 6 ζώδια...
Λες και δεν έχει 12 ο ζωδιακός κύκλος.
Ποτέ δεν υπήρξα προκατελειμένη με αυτά.
Ποτέ δεν πίστεψα στις χαζές καθημερινές προβλέψεις των περιοδικών.
Ομως στην πορεία του χρόνου όταν είδα ότι περιστοιχιζόμουνα διαρκώς από τα ίδια και τα ίδια ζώδια τα οποία επαναλαμβάνονταν σταθερά με απίστευτη συνεπεια είπα να το ψάξω λιγάκι.
Θεωρώ ότι τίποτα δεν είναι τυχαίο.
Μα τίποτα όμως!
Ολα εν σοφία εποίησε Εκείνος!
Τα άτομα που έχω έλθει πιο κοντά εδώ είναι ενός συγκεκριμένου ζωδίου... αυτά με τα οποία έχω ταυτιστεί περισσότερο είναι κι αυτά ενός συγκεκριμένου ζωδίου... ζώδια που πλέον έχω φτάσει σε σημείο να "μυρίζομαι" από μακριά. Γιατί όταν από τα 15 σου κάνεις την κλασσική ερώτηση "τι ζωδιο είσαι" έχεις αρχίσει και μαθαίνεις εμπειρικά κάποια πράγματα για τις "ποιότητες" των ζωδίων που τύφλα να'χει η Αση Μπίλιου και όλα τα βιβλία αστρολογίας.

Χθες βράδυ ρώτησα σε μέηλ το voulaki αν είναι κριός.
Για την ακρίβεια οχι απλά αν είναι κριός αλλά αν είναι κριός του Μάρτη μιας και έχω εντρυφήσει ιδιαίτερα στους κριούς του Μάρτη και ξέρω να τους ξεχωρίζω από τους κριούς του Απρίλη. Για μια ακόμη φορά έπεσα διάνα!
Θα σας παρακαλέσω λοιπόν για να μου φύγει η περιέργεια αυτή να πάτε να ψηφίσετε στο γκάλοπ που έχω βάλει δεξιά για το τι ζώδιο είστε.
Ευχαριστώ εκ των προτέρων και ανταποδίδω με ένα αστείο βιντεάκι για να ξεκινήσει η μέρα καλά! :)



Υ.Γ Ακολουθεί γκάλοπ με θέμα "εσείς πως τον πίνετε τον καφέ σας?" :-p

Φοβάμαι...

Oποια σκέψη μαζεύω, σκορπίζεται…
Oποια απόφαση παίρνω αναιρείται…
Oποια ερώτηση κάνω μένει αναπάντητη… (ειδικά μερικά γιατί…)
Oτι εύχομαι ποτέ δε γίνεται…
Oτι πιστεύω, ανατρέπεται
Oτι αγαπώ απομακρύνεται…
και φοβάμαι…
…………

φοβάμαι πια εμένα…

Υ.Γ. Σκέψεις αδέσποτες που ήρθαν στο μυαλό με το άκουσμα αυτού του κομματιού και του φανταστικού αυτού βίντεο...

Διαφορετικότητα...

Mου αρέσουν οι διαφορετικές παρέες.

Oπως και η ποικιλία στο φαγητό...

Μου αρέσουν οι διαφορετικοί άνθρωποι.

Πάντα στα πάρτυ μου υπήρχαν οι πιο ετερόκλητες παρέες.

Δε με νοιάζει αν είσαι straight ή gay.
Μαύρος, άσπρος ή κόκκινος με μπλε φτερά…
Αν έχεις μεταπτυχιακό ή πτυχίο.
Δεν είσαι η μόρφωσή σου.
Δεν είσαι η δουλειά σου.
Όπως (δεν) έλεγε η διαφήμιση, δεν είσαι το αυτοκίνητο σου.
Δεν είσαι ΟΥΤΕ το ρολόι που φοράς.

Ή τα παπούτσια σου.

Για την ακρίβεια δεν είσαι αυτό που φοράς αλλά αυτό που είσαι σε «φοράει»
Δεν είσαι η περιοχή που μένεις…

Δε με νοιάζει τίποτα αρκεί να έχεις κάτι ενδιαφέρον να πεις. :)

7 things (blogοπαίχνιδο)

Moυ είπανε ότι είναι βραβείο... και το πήρα η γαϊδούρα κι έφυγα χωρίς να ανέβω στο βήμα και να δώσω τις δημόσιες ευχαριστίες μου στη μαμά μου, στο σκύλο μου, στους φίλους μου... σε κείνον που μου το πρόσφερε (βλ. delirius tremens) ... να πω ένα κατιτίς τελος πάντων!
Δεν είναι που είμαι αγενής...
Είναι που ποτέ δεν κατάλαβα τι παίζει εδώ μέσα με τα βραβεία... Τι νόημα έχουν και κυρίως γιατί blogoπαιχνιδα που πάνε από "χέρι σε χέρι" ονομάζονται βραβεία... Εκεί μια σύγχιση δε μπορώ... θα το πω ότι την έχω...
Είναι και που τόσα χρόνια εδω μέσα δεν ήμουνα καθόλου interactive και αποφάσισα μόνο τα τελευταία 2 χρόνια να βγω από το καβούκι μου και να αρχίσω να διαβάζω τι παίζει δεξιά κι αριστερά... οπότε δεν καταλαβαίνω και πολλά εδω μέσα... ευελπιστώ ότι εν καιρώ θα το κατακτήσω το θέμα.
Αν τώρα το έπαιρνε η Levina θα έλεγε ευχαριστίες και μάτσα μούτσα και γλύκες και θα το εβλεπε ως βραβείο...
ο Ξύλινος ιππότης θα το έβλεπε ως πρόσκληση και θα έπραττε τα δέοντα, όπερ και έκανε... ενώ εγώ που είμαι κριάρι το βλέπω σαν πρόκληση και ένα πεταμένο γάντι μπροστά μου είναι αρκετό για να με κάνει να ακονίσω και να γυαλίσω τα κερατάκια μου...

Πάμε λοιπόν να το φάμε το κεφάλι μας... γιατί είμαι σίγουρη ότι μετά απ'αυτό θα με δείτε με άλλο μάτι...

Πρέπει λοιπόν να αποκαλύψω 7 πράγματα που δεν ξέρετε για μένα και μετά να κάνω πάσα σε άλλα 15 παιδάκια... (γιατί μόνο 15??? :(

1) 1.72

2) 70

3) νο 39

4) Ημουνα βολλεϋμπωλίστρια προ αμνημονεύτων ετών (δε με βοηθάει το αλτσχαϊμερ να θυμάμαι το πότε) σε ομάδα της Α' Εθνικής, εχω μάλιστα βρεθεί σε μεγαλο δίλλημα παίζοντας κάποια στιγμή απέναντι στην ομάδα μου τον ΠΑΟ... αλλα τελικά επικράτησε το ανταγωνιστικό μου πνεύμα :)

5) Εχω βραβευτεί σε διαγωνισμό μαγειρικής. Η εταιρεία ΦΑΓΕ το 2000 κάλεσε τον κόσμο να της στείλει διάφορες συνταγές και τις 10 καλύτερες τις εκδοσε σε ένα βιβλιαρακι που λεγότανε "Oι 10 καλύτερες συνταγές του 2000" Εκεί υπάρχει η συνταγή μου με το όνομά μου και την διεύθυνσή μου :)

6) Bαριέμαι... βαριέμαι πολύ εύκολα και πολύ συχνά... Βαριέμαι πρόσωπα και καταστάσεις, δουλιές. Αυτός είναι και ο λόγος που έχω αλλάξει τόσα πολλά επαγγέλματα. Από πωλήτρια σε μπουτίκ στο κολωνάκι μέχρι υπεύθυνη P.R και γραμματέας διεύθυνσης στο METAXA μέχρι υπεύθυνη μηχανοργάνωσης στο Μπόμπολα (ΕΘΝΟΣ) και υπεύθυνη φωτορεπορτάζ στο μεγαλύτερο κέντρο φωτορεπορταζ στους Αδελφούς Αναγνωστόπουλους. Ναι όπως καταλάβατε όταν βαριέμαι φεύγω... και καμμιά αύξηση ή bonus δε μπορεί να με κρατήσει...

7) Κάνω συλλογή νομισμάτων σύγχρονων αλλά και αρχαίων που αγοράζω από διάφορους οίκους και κάθε τόσο πηγαίνω στο νομισματικό μουσείο για αποσφράγιση και νομιμοποίηση της διαδικασίας... Επίσης "συλλέγω" βραβεία... ενα χρυσό από τορνουά στο πινγκ πονγκ, ένα χάλκινο στο βόλλευ από το πρωτάθλημα, ένα ασημένιο στο τρέξιμο από τότε που πήγαινα Λύκειο, ένα χάλκινο σε πανελλήνιο διαγωνισμό εκπαίδευσης σκύλων με ένα αδέσποτο που εκπαίδευσα μόνη μου... Επειδή θεωρώ τα βραβεία αυτά κιτς τα έχω καταχωνιασμένα κάπου και δεν τα έχω κρεμασμένα.

Τη σκυτάλη παίρνουν η Anima, Levina, serenata, Storyman, Παλιάτσος, Λύχνος Καιόμενος, Αλχημιστής, DarkSun, Summertime Blues, Nina (που χρωστάει και το 3rd degree), Leviathan, Nayagos sto galazio, Μahler, Hengeo, Hλι,

Το ότι παλιμπαιδίζω σας το είπα ή το έχετε ήδη καταλάβει? :-p

Y.Γ. Διευκρινήσεις τα νούμερα δεν επιδέχονται...

Zώντας στην Ουτοπία

Δεν είναι μεμπτό να οραματίζεσαι την Ουτοπία.
Την κάθε Ουτοπία …
Αλλωστε την «Ουτοπία» την ονόμασαν έτσι αυτοί που λύγισαν νωρίς και παραιτήθηκαν από την επιδίωξή της…
Μην τους μοιάσεις!
Μόνο τα νεκρά ψάρια κολυμπούν με το ρεύμα.
Πρώτα η ζωή!

Mην αφήσεις σκοτάδι να απλωθεί στην Ουτοπία σου...
Μην αφήσεις καμμιά βροχή να χαλάσει τη λιακάδα της...
Μην προδώσεις ποτέ το όνειρό σου...
Μη...

Kρύο... Καιρός για δυο!

Kαι για τρεις μην σου πω... γιατί όλοι οι καλοί χωράνε!

To κρύο μας φέρνει πιο κοντά… πόσο μάλλον το χιόνι… που προστάζει παρεϊστικη διάθεση και χαλαρωτικούς ρυθμούς που τελευταία έχουμε ξεχάσει και τους έχουμε τόσο ανάγκη.

Ανάψτε λοιπόν το τζάκι, καλέστε τον αγαπημένο σας ή όσοι δεν μπορείτε να τον έχετε τους φίλους σας, για να απολαύσετε μια όμορφη μέρα cocooning…

Είτε πρόκειται για πρωϊνό με λουκουμάδες, τηγανίτες και τσίπουρο είτε για γεύμα με μεζέδες και κρασί ή μια υπέροχη μακαρονάδα, ένα είναι το σίγουρο ότι όλοι θα έλθουν πιο κοντά μετά από μια τέτοια χαλαρωτική μάζωξη…
Είτε προτιμήσετε να επικοινωνήσετε ουσιαστικά με τους αγαπημένους σας, συζητώντας και παίζοντας επιτραπέζια είτε να χαλαρώσετε με ένα DVD ή να αφεθείτε στο ρομαντισμό της στιγμής στα χέρια του συντρόφου η μέρα αυτή θα σας μείνει αξέχαστη και θα σας αποζημιώσει…
Αν πάλι δεν έχετε παρέα... πάρτε το τηλέφωνό σας δίπλα στο τζάκι ή το βιβλίο σας αν διαβάζετε και περάστε την ώρα σας διαβάζοντας ή μιλώντας με ανθρώπους που είχατε καιρό να ακούσετε... Να είστε σίγουροι πως θα χαρούν να σας ακούσουν!

Φορέστε την πιο καλή σας διάθεση και απολαύστε την…!
Οι μικρές αυτές στιγμές είναι που ομορφαίνουν και δίνουν νόημα στη ζωή και που δε στοιχίζουν τίποτα...!

Υ.Γ Εγω απόψε θα βάλω λουκανικάκια και πατατούλες να ψήνονται σε μια άκρη του τζακιού και θα συνοδέψω μ'αυτά το κρασάκι μου... :)

ΠΟΤΕ ΜΗ ΛΕΣ "ΠΟΤΕ"!

Αστείο μου φαίνεται, τρελλό μου φαίνεται, αλλά η πραγματικότητα βρίσκει τους πιο ευφάνταστους τρόπους να σε κάνει να αμφιβάλεις ακόμα και για το ίδιο σου το λογικό.

Αυτή η ειρωνία του να λές: … «Αυτό? Εγώ, Ποτέ!» και την άλλη στιγμή να δίνεις ρεσιτάλ στον ίδιο αυτό ρόλο, με στέλνει για βρούβες.

Η αντοχή μας πάνω από όλα σε αυτές τις καταστάσεις είναι απίστευτη.

Τη μια στιγμή δεν μπορούμε να πιστέψουμε στα μάτια μας και την άλλη, πλήρως προσαρμοσμένοι στο σενάριο ψάχνουμε να εμβαθύνουμε, να φιλοσοφήσουμε και να γελάσουμε με την π…. τη ζωή.

Κουνάω το κεφάλι μου και γράφω, μην μπορώντας ούτε και η ίδια να πιστέψω στις στροφές του εαυτού μου.

Ποπ, Τανγκό, Passo doble και χιπ χοπ.

Ολα σε μια πίστα., με πρωταγωνίστρια, κριτική επιτροπή και κοινό εμένα την ίδια, να καγχάζω, να γιουχάρω, να βαθμολογώ, και να ιδρώνω δίνοντάς τα όλα, σαν εκείνους τους πλανόδιους ανθρώπους ορχήστρα ...

Τουλάχιστον τα δίνω όλα· δεν κρατάει αυτό το άτιμο το σαρκίο ούτε ένα ευρώ για το εισiτήριο της επιστροφής.

Το κορμί φευγάτο, και η ψυχή να κρατάει τα τελευταία οχυρά.

Στηθείτε, χαμογελάστε, και μετά από μια εβδομάδα περάστε να μας πείτε αν πόνεσε.

Γιατί όταν ξεμουδιάσετε, θα το νοιώσετε. Όλο!... πιστέψτε με!

Ετσι είναι, μονολογώ...

Τα μεγάλα χαστούκια τα τρως όρθιος, και ούτε που προλαβαίνεις να ανοιγοκλείσεις τα μάτια. Αλλες φορές πάλι καταλαβαίνεις τον πόνο μετά απο καιρό, εντελώς ετεροχρονισμένα και τρελαίνεσαι.

Ετσι είναι ο θάνατος, ο χωρισμός, η αρρώστια, το μίσος, η ζήλεια, και το σαράκι του ανεκπλήρωτου έρωτα.

Δεν ήξερες δεν ρώταγες? Πληροφορίες εντός...

Ετσι είναι ό,τι μας τρώει την ψυχούλα μας, μας σκοτεινιάζει το βλέμμα, και κλέβει το χαμόγελό μας. Το πραγματικό. Οχι αυτό το δήθεν, το ψεύτικο.

Αδυσώπητο, αδηφάγο και μη αναστρέψιμο είναι το προσωπικό σαράκι του καθενός μας…

Μου θυμίζει το μύθο του Προμηθέα, που βρίσκεται σιδηροδέσμιος στον Καύκασο, με το όρνεο να του τρώει το συκώτι και κάθε μέρα αυτό να ξαναγίνεται.

Γιατί? Για την αγάπη.

Πόνεσε πολύ ο άμοιρος ο Προμηθέας για την αγάπη που είχε στους ανθρώπους...

Τιμωρήθηκε γι αυτήν. Και μετά ήρθε ο Ηρακλής και έκοψε τις αλυσίδες που κρατούσαν δέσμιο τον Προμηθέα και τον ελευθέρωσε απο το μαρτύριό του.

Ετσι απλά…

Ξέρω έναν τέτοιο άνθρωπο που τρέφεται για να τρέφει τον πόνο της αγάπης του.

Και όλη τη ματαιότητα του πόνου του τη μεταλλάσσει σε όνειρα, για να αντέξει και να πονέσει αύριο περισσότερο.

Ασκεφτο να τον πω?

Ερωτευμένο να τον πω?

Προμηθέα θα τον πω!

Γιατί ταμπέλες στους ανθρώπους δεν μου αρέσει να βάζω.

Γιατί ο πόνος, όποιος και να 'ναι είναι ιερός!

Και γιατί πιστεύω πως όσο μέσα μας βρίσκεται ένας Προμηθέας που βασανίζεται, βρίσκεται και ένας Ηρακλής που απελευθερώνει.

Φτάνει να τον αφήσουμε να σπάσει τις αλυσίδες. Φτάνει να τον αφήσουμε!

Καλό μήνα σας εύχομαι! Ελπίζω έτσι για αλλαγή το μήνα τούτο να δώσετε ψήφο εμπιστοσύνης στον Ηρακλή που έχετε μέσα σας...