birinde hayatımın yaşadığım boyutunda yaptıklarımı az önce sorgularken,mutsuzken...
Bazen dengeler sarsılmasın diye mi oluyor bu tamamlamalar anlayabilmiş değilim.Tam durduğum yerde içimin kabasını sıyırıp geçiyor satırları, paylaşmak, belki birine daha ulaşmak ve bir yere sabitlemek istedim.
Ve dün kararlar aldım tekrar,alması bile ruhumu hafifleten...
Mutlu olmak için yapmam gerekenler değilde,"en gereksiz detaylarda nasıl mutlu olurum"'u yazdım başa, çoğaltıkka çoğalttım.
Ve bakış açılarımın renginin pek çok kişiyi, en başta da sonralar da seni etkileyeceğini düşündüm.
Bir anda sıkılmaktan, çabuk yorulmaktan, usanmaktan,hep bir dürtüsel arayışta olmaktan vazgeçtim, pişmeyi seçtim her tavda...
Ve seni pişirmeyi bu yolla.
Bir kuşun ölümüne dahi, bir mezar kazabilmek için orada olduğunu anlaman bunun için şükre uyanman için.
Ve en can alıcı kararda hayatımın, sevdiğim şeylerle meşgul etmekle yükseleceğiydi en son. Sevdiğim, doyduğum, inandığım şeylerle uğraşıyor ve oralarda var oluyor olmamın beni tazeleyeceği, taze başarılar getireceği, bunun için de alternatiflerimin temellerini atmalıyım dediğim son kararımdı bu yazı üstüne.
Bu gel gitte dönemeci güzel dönmemi sağladı bu dünyanın öbür ucunda ölen adam ve sana kalın puntolarla bir kaç kelam yollamamı...
Sevgiler,Ebru
*
Kendini sevmek
(Bu satırların yazarı Facundo Cabral'dı. Arjantinli şarkıcı. Geçen cumartesi sabahı Guatemala'da havaalanına giderken arabasında taranarak öldürüldü. 74 yaşındaydı)
Hayır, bunalımda değilsin; sadece dalgınsın. İçindeki hayatın dalgınlığı bu. Ve bir de seni çevreleyen hayatın dalgınlığı: Yunuslar, ormanlar, denizler, dağlar, ırmaklar...
Kardeşinin düştüğü yere sakın düşme; bir insana üzüleceğine, dünyada 6 milyar insanın yaşadığını düşün. Hem sonra, yalnız yaşamak o kadar da kötü bir şey değil.
Örneğin bana tek başıma yaşamak iyi geliyor. Ne yapmak istediğime tek başıma karar verebiliyorum ve yalnızlığım sayesinde kendimi tanımayı öğrendim ki, yaşamak için bu çok önemli.
Babanın 70 yaşına gelince kendini yaşlı hissettiği için düştüğü yere düşme. Baban Musa'nın 80 yaşında bir kavme rehberlik ettiğini, Rubinstein'ın 90'ında Chopin'i yorumladığını unuttu.
Hayır, bunalımda değilsin; sadece dalgınsın.
O nedenle de bir şeyler yitirdiğini sanıyorsun. Oysa imkansız bir şey bu, çünkü sahip olduğun her şey sana verildi. Başındaki tek saç kılını bile kendin uzatmadın, o nedenle hiçbir şeyinin sahibi değilsin.
Üstelik hayat senden bir şeyler alıp götürmüyor, seni bir şeylerden kurtarıyor. Daha yükseklere uçabilmen, mükemmelliğe ulaşabilmen için seni hafifletiyor. Beşikten mezara kadar hep okuldayız ve senin sorun dediklerin aslında gördüğümüz dersler.
Hayır, kimseyi yitirmedin; ölen sadece bizden biraz önce gitti, çünkü orada hepimiz buluşacağız. Üstelik, sevginin en güzel yanı, hep kalbinde olması. Kim İsa'nın öldüğünü söyleyebilir? Ölüm yok, sadece taşınmak var.
Ve öte tarafta seni harika insanlar bekliyor: Gandi, Michael Ange, Walt Whitman, Aziz Augustin, Teresa Ana, anneannen ve de yoksulluğun insanı sevgiye daha da yaklaştırdığına, çünkü paranın insanı birçok şeyden uzaklaştırdığına ve bizleri birbirimizden kuşkulanır hale getirdiğine inanan annem.
Sadece sevdiğini yap, mutlu olduğunu göreceksin. Sevdiğini yapan başarmaya mahkumdur. O başarı da vakti saati gelince ortaya çıkacaktır, çünkü orada olması gerektiği an kendiliğinden orada olacaktır.
Hiçbir zaman zorunluluktan ya da uzlaşmak adına yapma; sadece sevgi için yap. O zaman keyif içinde yaşayacaksın ve o keyifle her şey mümkün olacak. Ve de hiç çaba harcamayacaksın. Çünkü hayatın doğal gücü seni harekete geçirecek.
Eşimin ve kızımın içinde bulunduğu uçak düştüğünde beni de hayatın o doğal gücü ayağa kaldırdı. Doktorlar en fazla 3-4 ömür biçtiklerinde beni hayatta tutan da o doğal güç oldu.
Tanrı sana bakmanla yükümlü tuttuğu bir insan verdi. O insan sensin. Önce kendini özgür ve mutlu kılmalısın ki, sonra başkalarıyla gerçek hayatı paylaşabilesin.
Kendinle barış, aynada kendine bak orada gördüğün insan Tanrı'nın eseridir. Hemen o an mutlu olmaya karar ver, çünkü mutluluk bir kazanımdır. Üstelik mutluluk bir hak değil görevdir; çünkü sen mutsuz olursan, seni sevenleri de üzeceksin.
Unutma, yaşamak için yeteneği ve cesareti olmayan bir kişi, bir tek kişi, 6 milyon insanı öldürttü.
Sevinmek için o kadar çok fırsat var ve dünyadaki yolculuğumuz o kadar kısa ki, acı çekmek zaman kaybından başka bir şey değil.
Kışın karı, baharın çiçekleri, Perugia çikolatası, Fransız baget ekmeği, Meksika takosu, Şili şarabı, denizler, dereler, Brezilya'nın futbolu, Binbir Gece Masalları, İlahi Komedya, Don Kişot, Pedro Paramo, Manzanero'nun bolerosu, Whitman'ın şiirleri, Mahler'in, Mozart'ın, Chopin'in, Bethooven'in müzikleri, Caravaggio'nun, Rembrandt'ın, Velasquez'in, Picasso'nun ve Tamayo'nun tabloları...
Yaşama sevinci veren o kadar çok şey bulabilirsin ki. Ve kansere ya da AIDS'e yakalanırsan ortaya iki sonuç çıkabilir ki ikisi de geçerlidir: O kazanırsa, seni acıkarak, üşüyerek, uykusu gelerek, 'Canım çekti, haklıyım, şüphelerim var' gibi vıdı vıdılarıyla sana eziyet çektiren bedeninden kurtarır.
Yok, sen kazanırsan, daha alçakgönüllü, daha müteşekkir olursun ve bu da seni kolayca mutlu eder.
Hayır, bunalımda değilsin; sadece şaşkınsın. Sana ihtiyacı olan çocuğa yardım et ki, o çocuk da oğlunun yol arkadaşı olsun. Yaşlılara yardım et ki, sen yaşlandığında gençler de sana yardım etsinler.
Ölçüsüz ver; göreceksin, karşılığında sen de ölçüsüz alacaksın. Sevginin objesine hatta sevginin kendisine dönüşecek kadar sev. Ve birkaç cinayetin ve birkaç intiharın dengeni bozmasına izin verme;
iyi çoğunluktadır ama sessiz olduğu için fark edilmez. Bir bomba bir okşamadan daha çok gürültü çıkarır ama her bomba için hayatı besleyen milyonlarca okşama vardır.
Zaman gündelik telaşlarla geçip giderken bir gün yürekli bir arkadaşın eklentisi ile bilgim olan bir haberin yazısıydı az sonra ekleyeceğim.
