Tony Allen

Tony Oladipo Allen

(1940 - 2020)

Pharoah Sanders "Live in Paris 1975"

Día Internacional do Jazz, así que imos con algo do xénero.

A recomendación de hoxe é dun dos grandes do jazz espiritual. Pharoah Sanders. A historia de Sanders é unha desas de loita contra os elementos, ata convertirse nun dos máis grandes, evolucionando dende o bebop cara o free jazz e o modal, e incorporando a rítmica africana nas súas composicións. Sen dúbida considerado un dos saxofonistas máis grandes da historia.

Nos seus primeiros anos chegou a grabar con Sun Ra, pero a comezos dos 60s pasou á primeira liña da man de John Coltrane, e trala súa morte continuou como pilar fundamental da banda de Alice Coltrane.

Dende ahí evolucionou ao jazz espiritual, plasmado en álbumes coma "Tauhid" ou "Karma" lanzados con Impulse! en 1967 e 69 respectivamente. Precisamente 'The Creator Has A Master Plan', a base do álbum "Karma", é unha das pezas centrais deste "Live in Paris 1975" que hoxe vos recomendamos, pero sen a parte vogal.

O álbum foi gravado polo Pharoah Sanders Quartet o 17 de novembro de 1975 no Grand Aditorium de Paris, sede do Studio 104 da Maison da Radio pública. A formación estaba composta por Sanders ao saxo, Danny Mixon piano e órgano, no contrabaixista Calvin Hill, e o baterista Greg Bandy. 

O repertorio daquela note repasaba algunhas das coposicións máis exitosas dos seus primeiros álbumes coma frontman: dúas partes de 'Love is Here', 'Farrell Tune', 'The Creator...', a suave 'IWant to talk about you', e o apoteósico final de 'Love is Everywhere' incorporando as voces cerimoniais, e rematando cun fantástico solo de Sanders.

Un concerto icónico, moitas veces mencionado, pero que nunca ata o de agora vira a luz coa suficiente calidade. Dende marzo xa o tedes dispoñible no selo Transversales Disques.

PHAROAH SANDERS "Live in Paris 1975 (Lost ORTF Recordings)"

(Transversales Disques, 2020)

Sun Ra: "Space is the Place" Expanded Edition

Xa vos temos recomendado moito material de Sun Ra neste blog, incluído este mesmo filme, pero estes días estivemos a revisalo, así que ahí vai de novo.

Sun Ra, filósofo, músico i extraterrestre. Un dos maiores xenios do planeta da música, e por suposto un dos máis excéntricos. Pioneiro na introducción de instrumentos electrónicos no jazz, todo se lle quedou pequeno, coa súa Sun Ra Arkestra superou os límites que ninguén se chegou a contemplar. Ataviado como herdeiro do deus Ra na terra levou o freejazz á súa dimensión espacial, i é que ata a súa morte, sempre dixo que viña de Saturno...

"Space is the place" foi o seu 12º álbum, seguramente o máis exitoso da súa extensa carreira. Publicado en 1973, cando contaba xa cunha recoñecida traxectoria, tanto coma músico de jazz e coma figura do espectáculo. En 1959 protagonizara xa o documental The Cry of Jazz, pero daquela era só un destacado jazzman, non un profeta de Saturno.

O filme xestouse na Universidade de Berkeley, na que Sun Ra coincidira co Jim Newman, que logo se convertiría en afamado productor televisivo e creador de arte audiovisual.

A gravación do álbum foi a escusa perfecta para dar renda solta á creatividade de Newman e Ra. O guión correu a cargo de Sun Ra e Joshua Smith, coa dirección de John Coney e baixo a produción de Newman. 

Space is the Place estreouse en novembro do 74, e o resultado foi un filme tan complexo coma delirante, a medio camiño entre o blaxploitation da época e un thriller galáctico, sobre o que podedes atopar moitas crónicas e reseñas. Pero como bo cine experimental será mellor que o vexades primeiro e vos deixedes levar polo free jazz espacial de Sun Ra & His Arkestra e as escenas imposibles que recrean, e logo volvades a ler sobre as súas repercusións sociais (nas loitas raciais pola igualdade de dereitos) e incluso as múltiples interpretacións sociolóxicas e ata economicas que se teñen feito sobre o filme. Unha peza de culto dende o principio.

Aínda que Space is the Place está inspirada no álbum do mesmo nome, preparouse unha banda sonora específica, pero non se publicou como tal oficialmente ata 1993, trala morte de Sun Ra, co selo de Evidence Music, cos temas tal e como foran arranxados para o filme. 

No 2015, pasado o 40 aniversario da súa estrea, lanzouse unha versión extendida do filme con moitos extras: Space is the Place Expanded Edition, coa cinta restaurada e incluíndo algunhas escenas eliminadas (sobre todo con prostitutas), ademáis dun libro de 125 páxinas con fotos da rodaxe e deseños, e entrevistas cos cineastas e músicos da Sun Ra Arkestra, ademais do cd coa banda sonora definitiva.

Aquí a tedes, unha xoia de visión obrigatoria:

Beat Bronco Organ Trio "Road Trip"

Da man dos amigos de Will Work 4 Funk chéganos a recomendación de Road Trip, o LP de debút da banda Beat Bronco Organ Trio, publicado o pasado 28 de febrero de 2020 polo selo suizo Rocafort Records.

Beat Bronco está composto por músicos experimentados da escea soul/funk madrileña: Gabri Casanova ao órgano Hammond e teclados, Lucas de Mulder á guitarra e Antonio Pax Álvarez á batería. Todos coñecidos por ter pertencido a bandas como The Sweet Vandals, Speaklow ou Mighty Vamp entre moitas outras referencias.

Presentáronse en sociedade o pasado abril de 2019 co 7” "Easy Baby" b/w "Geriatric Dance" (Rocafort Records). Este single de adianto (xa esgotado) permitiulles xirar durante toda a segunda metade do ano, ofrecendo o seu directo por media xeografía española.

BEAT BRONCO ORGAN TRIO "Road Trip"

(Rocafort Records, 2020)

"Road Trip" está composto por 9 temas orixinais máis unha versión de "Hey Hey", o clásico blusero de Nova Orleáns de Dave Bartholomeu e único tema non instrumental do conxunto. O álbum comeza con “Easy Baby”, un medio tempo jazz funk espectacular que establece o tono do LP.

Sen pretender reinventar o xénero, 'Road Trip' ofrece a suficiente frescura e variedade para manterte apegado ao tocadiscos nos seus case 40 minutos de duración. Dende 'Crispy Time', que bebe directamente dos primeiros Meters, o acelerado funk do tema homónimo 'Beat Bronco' ata a máis jazz 'Eternal Question'. 

O LP inclúe tamén varas colaboracións, como a espectacular sección de ventos no trallazo funk con toques swing 'Hard Play' ou a pegadiza flauta de Chip Wickham en 'Squirtly'.

En resumen, un bo exercicio de jazz funk co órgano Hammond como protagonista e que nos obliga a seguir a Beat Bronco de cerca para intentar cazalos en directo e na espera de futuras novas referencias.

· "Road Trip" no bandcamp de Rocafort Records.

· Beat Bronco Organ Trio na web de WillWork4Funk.
· Web de Rocafort Records.

-Ptooff!-

Koko-Jean & The Tonics "Hair Whip"

Imos con máis lanzamentos de música negra.

A semana pasada saía ao mercado a primeira referencia do novo proxecto da explosiva Koko-Jean Davis, ex dos The Excitements. A nova banda chámase Koko-Jean & The Tonics, na que se acompaña por Victor Puertas, e Anton Jarl e Dani Baraldes dos Mambo Jambo.

O seu primeiro lanzamento é este EP "Hair Whip (do the do)", unha descarga de rhythm and blues, producida por Dani Nel-Lo.

Son 4 temas, 'Bus Stop', 'Make a Man Out of You', 'Hair Whip' e 'Whatcha Gonna Do?' nas que alternan dúas pezas máis rhythm'n'blues con outras dúas máis funk'n'soul. 

Xa dispoñible na web de Buen Ritmo Records.

KOKO-JEAN & THE TONICS "Hair Whip (do the do)"

(Buen Ritmo Records, 2020)

Dr. Rubberfunk "My Life at 45"

Máis recomendacións que nos chegan dende Will Work 4 Funk.

Hoxe presentámosvos a Dr. Rubberfunk, o alcume de Simon Ward, productor, mesturador e multi-instrumentista, que despois dunha década centrado na producción e nos remixes volve con novo lp.

"My Life at 45" é o seu cuarto álbum, no que retoma a súa forma de coleccionar pezas de 7'' a modo de continuación do seu segundo largo "My Life at 33" (GPS Recs., 2006). No 2010 firmou con Jalapeno Records, escudería coa que lanzou o seu terceiro lp -"Hot Stone"-, cos que tamén editaría os traballos da súa outra banda Olympic Cyclone Band, pero cos que sobre todo se adicou a labores de producción.

Dez anos despois da última entrega, retoma o seu proxecto de Dr Rubberfunk.

DR RUBBERFUNK "My Life at 45"

(Jalapeno Records, 2020)

"My Life at 45" é en realidade unha recopilación de temas lanzados previamente en formato 7'', como á vella usanza, numeradas do 1 ao 4 dende xullo do 2018.

No álbum recóllense 8 daqueles temas, ademáis de novas pezas, cunha acertada secuenciación que lle aportan continuidade.

Ao longo do álbum aterna temas instrumentais con pezas vogais. Destaca John Turrell, dos Smoove & Turrell, poñendo voz á bluesera 'Boom!' que abre o disco, e co que xa colaborara no EP " Northern Comfort" do 2010. As outras colaboracións son as de Izo FitzRoy e Stephanie Whitelock, con dous temas cada unha, que son as pezas máis soul do álbum. 

Os músicos adicionais destas sesións, ademáis do propio Ward, foron os seus acompañantes habituais Jim Oliver e Jonathan James, ademáis de Ben Castle, poñendo o saxo en 'Canvas Cathedral'. 

Entre as pezas instrumentais atopamos puro divertimento e xogos moito máis elaborados: o blues contundente de 'Pressure Cooker' e o máis pausado de 'Steppin' In', o funky-blues de 'Slim's Mood', os medios tempos relaxantes de 'Hey!' ou 'How Beautiful' como a peza máis bailonga. 

Pode resultar un tanto irregular de primeira escoita, pero ten unha boa colección de temas que vos encaixarán en calquera momento.

"My Life at 45" no bandcamp de Dr Rubberfunk.

Dr Rubberfunk na web de WillWork4Funk.

Ephemerals "The Third Eye"

Comezamos semana cunha recomendación un tanto diferente ao habitual.

Ephemerals son unha das bandas británicas con maior proxección do momento, e están a ser recoñecidas pola súa arricada proposta de vangarda.

Epherals reuníronse en torno ás figuras de Nicolas Hillman Mondegreen, guitarrista e compositor da banda, e o vocalista Wolfgang Patrick Valbrun, nunha formación que se multiplica en directo en función das necesidades de cada proposta. Por exemplo, na xira de presentación do seu anterior álbum presentaban 13 músicos en escea, con arpista e cuarteto de corda incluídos.

O recoñecemento de Ephemerals está a crecer con cada traballo. O seu primeiro álbum "Hype Machine" (Mondegreen, 2014) era unha colección de temas de soul tradicional, e xa foi aclamado coma un dos mellores do seu ano. Nas seguintes entregas seguiron a ampliar os seus rexistros, con elevadas doses de evolución en cada traballo, sobre todo no seu terceiro lp "Egg Tooth" (Jalapeno Records, 2017): afrobeat, funk, R&B, psicodelia, ata a incorporación do jazz de vangarda nestes últimos anos.

EPHEMERALS "The Third Eye"

(Jalapeno Records, 2020)

"The Third Eye" é a continuacion lóxica desa evolución, incorporando as novas perspectivas do jazz máis vangardista e espiritual, mesturadas con elementos pop, e incluso estruturas moito máis populares. Extremos estilísticos que se mesturan e funcionan de xeito harmónico, e sempre ao servizo dunha letras comprometidas. A mensaxe é unha das claves de Ephemerals: a liberdade social e do individuo, a ruptura dos clichés de clase, raza, xénero ou sexualidade, pero tamén temas habitualmente incómodos como a depresión ou o suicidio, sen deixar de lado tampouco ás súas implicacións no plano político.

'Poly' funciona coma intro do álbum, en clave spoken word e introducindo pouco a pouco a tódolos músicos case en clave ethio jazz, para dar paso a 'Blur', a peza máis festiva do álbum, cunha cadencia machacona e voces dobradas. 

Sen dúbida na segunda parte do álbum atopamos moita máis versatilidade que é realmente o salientable deste disco. 'Avatar' unha peza de jazz máis convencional con maior presenza de arpa e a melodía vocal máis pop de todo o álbum. A continuación, 'Origin' e 'Rising'  dúas pezas moi semellantes e as máis destacadas do álbum, nas que despregan o maior potencial musical da banda dun xeito moi sinxelo pero con maior contundencia ca no resto do traballo, e tamén na esixencia vocal de Valbrun.

O final do álbum funciona coma unha miscelánea realmente diversa. Coa estridente 'Thiefin', a experimentación instrumental de 'Homebody' e a lánguida 'Instagram', coma un mantra laiándose da superficialidade vacua das redes, pero cun espectacular final no musical.

En definitiva un traballo moi evolucionado, experimental por riba de todo, e cunha proposta moi pouco convencional, pero que resulta adictivo de principio a fin. Un álbum que podedes escoitar dunha sentada, e volver a poñelo a xirar de novo e seguir quedando con ganas de descubrir máis do que vos quedou atrás nas anteriores. E se tedes curiosidade por velos en directo, a finais de marzo farán paradas en Madrid e Barcelona.

"The Third Eye" no bandcamp de Ephemerals.

Ephemerals na web de WillWork4Funk.

Gil Scott-Heron. 10º anviersario de "I'm New Here"

En maio do 2011 falecía o enorme Gil Scott-Heron, un auténtico visionario, que nunca foi totalmente comprendido nin suficientemente reivindicado.

O seu último traballo fora lanzado un ano antes: "I'm New Here", o seu álbum de despedida. Levaba máis de 15 anos sen lanzar material novo, e tardou anos en rematar este disco, case gracias ao empeño de Richard Russell. O resultado foi espectacular. Nel mesturaba soul, hip hop e pop sen deixar de experimentar co son e reinventando algúns temas doutros xéneros, artistas e épocas aparentemente imposibles. É un álbum duro, chego de interludios de spoken word con mensaxes incomodas, e verdades coma puños. A súa propia vida.

Ahí estaban a fantástica nudeza de 'I'm new here' con voz e a guitarra de Pat Sullivan a pelo emulando a Bill Callahan, a fonda 'Your Soul and Mind', a desgarradora 'I'll take care of you', a autobiográfica 'New York is killing Me', e sobre todo a sobrecolledora rítmica de 'Me and the devil' na que daba outra dimensión á tonada de Robert Johnson, coa colaboración de Damon Albarn.

Xusto antes do seu pasanmento, lanzárase unha versión de remixes do álbum, a cargo de Jamie XX (dos The XX) que levaba por título "We're New Here", aínda que isto non volo recomendo...

GIL SCOTT-HERON

"I'm New Here (10th Anniversary Expanded Edition)"

(XL Recordings, 2020)

Cando se cumpren 10 daquel lanzamento, XL Recordings lanza unha versión expandida do álbum. Unha edición dobre coa reedición do "I'm New Here" orixinal, e un disco extra con dous temas inéditos daquelas sesións que foran excluídos do álbum ('King Henry IV', e unha versión de 'Handsome Johnny' de Richie Havens), ademáis de versións dalgún dos seus clásicos, coma 'Winter in America' ou 'Is that Jazz' que tamén foran gravados novamente naquelas sesións.

GIL SCOTT-HERON & MAKAYA McCRAVEN

"We’re New Again (A Reimagining By Makaya McCraven)"

(XL Recordings, 2020)

A conmemoración do 10º aniversario do "I'm New Here" non se queda ahí. XL Recordings lanzou tamén a semana pasada unha nova revisión do álbum. Neste caso o encargado foi o baterista e productor Makaya McCraven, reimaxinando o álbum ata convertelo en "We're New Again", no que mestura partes da gravación orixinal con electrónica e improvisacións en directo con invitados de luxo coma Jeff Parker, Michelle Hutcherson, Fred Jackson ou Ben Lamar entre outros. O resultado é realmente sorprendente, e máis que recomendable.

Os 5 do Black Grooves 2019

Os nosos imprescindibles do Black Grooves do 2019. 
Este ano o deixamos en 5 que hai pouco consenso...

1 MICHAEL KIWANUKA "Kiwanuka" (Polydor / Interscope Records)
2 BLACK PUMAS "Black Pumas" (ATO Records)
3 DURAND JONES & The Indications "American love call" (Dead Oceans)
4 SUGARAY RAYFORD "Somebody Save Me" (Forty Below Records)
5 ROBERT RANDOLPH & The Family Band "Brighter Days" (Provogue)

The Mighty Mocambos "2066"

Máis edicións que nos chegan vía WillWork4Funk.

Comezamos co último álbum dos tremendos Mighty Mocambos.

"2066" é o seu terceiro lp, que consolida unha carreira con máis dunha treintena de 7'' con numerosas colaboracións ou como banda de acompañamento, ademáis dos lanzamentos da súa banda paralela The Bacao Rhythm & Steel Band coa que teñen outro bo puñado de lanzamentos.

Comezamos a seguirlles a pista aló polo 2015 por un 7'' que lanzaron xunto con Lee Fields, e dende entón xa non puidemos deixar de escoitalos (ver "Where do we go for here"). As colaboracións da banda xermana son máis que recoñecibles, xunto a figuras coma Gizelle Smith, Charlie Funk dos Afrika Bambaataa ou Ice T dos míticos Body Count. Todos eles aparecen ademáis neste novo álbum. A solvencia da banda está máis que demostrada coa súa frenética traxectoria de lanzamentos dende o 2008. E o seu novo álbum funciona á perfección coma unha síntese de todos estes anos e reúne toda esa gran cantidade de influencias.

THE MIGHTY MOCAMBOS "2066"

(Mocambo Records / Légére Recordings, 2019)

"2066" é un álbum certamente ambicioso. Aos oito membros da banda únense oitros seis músicos adicionais, e a colaboración dos vocalistas antes mencionados.

O álbum comeza ben arriba, con 'Preaching the choir', unha peza instrumental no que aparecen os coros de Nichola Richards, que toma todo o protagonismo vocal en 'Stronger', na que tamén comparte voces co MC JSwiss. 

O álbum discorre alternando instrumentais con pezas vocais, destacando as extraordinarias 'Superstrada' e 'Concrete Stardust', e a festiva 'Macumba' para pechar a cara A. En medio, a fantástica aparición de Lee Fields, poñendo toda a súa pegada soul na peza 'Where do we go from Here' que xa aparecera no 7'' do 2015 que vos comentamos máis arriba.

A cara B presenta unha secuencia inversa, comezando e rematando con temas vocais. Abre 'Take on the World', á que segue unha das pezas máis curiosas do álbum, 'Here we go' un funk realmente explosivo que ensambla á perfección coas voces infantís dos Mocambo Kidz cun acabado realmente pegadizo. Seguen tres instrumentais: 'Return to Space', 'Golden Shadow' e 'Today', todas marca da casa. E para rematar recuperan novamente 'Bounce that Ass' xunto con Ice T e Charlie Funk, un tema de funk e hip hop que xa incluíran no seu 7'' do 2018 compartido con estes clásicos do xénero, e que ten todos eses elementos doutra época que o fai realmente irresistible.

"2066" no bandcamp de Mocambo Records.
Mighty Mocambos na web de WillWork4Funk.

The New Mastersounds "Shake It"

Xa vos temo recomendado uns cantos traballos dos británicos The New Mastersounds, especialmente prolíficos nos últimos anos.

Logo das segunda entrega das "Nashville Sessions" e os "Renewable Energy" do ano pasado, o seu novo traballo chámase "Shake It", e coma sempre é outra elegante descarga de jazz, funk e rock.

Para esta ocasión contaron con Lamar Williams Jr como vocalista convidado, ademáis das colaboracións de Mike Olmos e Jason Mingledorff nos metais, e Jeff Franca (dos Thievery Corporation) na percusión.

A contribución de Williams aporta unha nova perspectiva ás composicións, ao tratarse do primeiro álbum vocal da banda en 20 anos de traxectoria, e iso nótase no dinamismo do álbum, moito máis variado que de costume.

Dende o positivismo de 'Shake it', a nostalxia de 'Let's go Back' e de 'Too Late to Worry' cos seus aires cinematográficos, ou a súa particular homenaxe a Aretha Franklin en 'Love they Deserve'. 

Por suposto, tamén aparece a cuota de pezas puramente instrumentais, coma 'Taking me down'  'Laying Low', 'Permission to Land' e 'On the UP'. Pero se queredes enerxía propoñemosvos poñer unha e outra vez 'Life Life Free', cun lucimento especial de teclados e metais. De despedida a doce 'Lovely Daze', un caremelo de soul jazz para deixarnos con gañas de máis ata a súa próxima entrega, que seguro que chegara moi cedo...

'Shake It' na web de WillWork4Funk.

THE NEW MASTERSOUNDS "Shake It"

(Color Red Records, 2019)

Alan Evans Trio (Ae3) "The Wild Root"

Mais recomendacións para esta semana.

Neste caso que tamén nos chega dende Will Work 4 Funk.

Hoxe achegámonos ao último traballo de Ae3, o trío de jazz soul funk do baterista Alan Evans, acompañado pola guitarra de Danny Mayer e o organista Kris Yunker, aínda que ao longo do álbum todos se alternan nos instrumentos e diferentes ocasións. Tres membros con carreiras máis que contrastadas en formacións coma Soulive, Eric Krasno Band ou Jen Durkin and the Business.

"The Wild Root" é o terceiro álbum deste proxecto, co que non presentaba novo material dende hai 5 anos ("Woodstock Sessións Vol.1", 2014), pero co que seguen a profundizar na intensidade do funk e soul dende as posibilidades dun formato de jazz, dende a rítmica do funk máis poderoso ou as pezas do soul máis doce.

O álbum ábrese dun xeito contundente, co rítmica da propia 'The Wild Root' seguida de 'Danny for Mayor', unha peza que se achega ao rock psicodélico dende o acid jazz. 'The Surveyor' e 'Ojo Kan' van facendo unha transición cara a parte máis soul e sentida do álbum, inspirados nas composicións do blaxploitation, ata a fermosa 'Nightside'.

Na cara B atopamos unha estructura semellante. Comeza coa enérxica 'Green Machine', con tódolos compoñentes acelerando tempos, e segue con 'Black Rider' único tema vocal do álbum, coa voz de Evans e as guitarras contundentes que o converten nunha peza de funk máis escuro e complexo. Con 'Regeneration' e 'Sanctuary' atopamos unha secuencia similar á cara anterior, avanzando cara unha rítmica moito máis amable, ao servicio das melodías, para rematar de xeito máis pausado, poñendo calma a un álbum que seguramente teredes a necesidade de volver a escoitar completo do tirón.

Ver na web de WillWork4Funk.

ALAN EVANS TRIO "The Wild Root"

(Vintage League Music, 2019)

Momo Said "Break the Rules"

Unhas cantas recomendacións antes de rematar a semana.
Imos con algo máis exótico que nos chega dende WillWork4Funk.
Momo Said é un músico italo-marroquí, compositor e arranxista, que o pasado setembro lanzou o seu primeiro traballo en formato longo, tras varios traballos en pequeno formato nos últimos seis anos.

"Break the Rules" é un álbum que se nutre das influencias máis variadas da música negra, dende as sinxelas bases do rap da vella escola, o p-funk do universo Parliament-Funkadelic, ou o RnB máis comercial, e todo salpicado de matices étnicos, afrobeat, e sempre con boas melodías. O resultado é un disco de baile actual, pero cheo de referencias a diferentes momentos e lugares. 
A carta de presentación é potente, con 'Sunny Side of the Street', funk-disco festivo, con tódalas papeletas para converterse nun auténtico hit, e as liñas e baixo de 'Basement', co seu toque jazzy e o rapeado con xogos de voces dobradas. Seguen pezas máis amables coma 'In Many Cases', 'Revolution, No Confusion' ou o funk 'Hold On' e 'Post Scriptum', que nos levan directamente a diferentes momentos dos 70s, con algunhas estruturas marabillosas de afrobeat.
Temas coma 'Loverman', con certos aires a Curtis Mayfield, e as dúas partes de 'Dry River' poñen a dose de baladas, menos interesante, pero que de seguro lle funcionará bastante ben. E para rematar a propia 'Break the Rules', que nos devolve á rítmica máis contemporánea con inspiración no mellor funk dos primeiros 70s, e 'Way out', para poñer ao álbum cunha peza coral.
Un álbum riquísimo en matices, e todo un exercicio de encaixe de diversas influencias para obter un son actualizado.
Seguro que vos sorprende.

Ver na web de WillWork4Funk.

MOMO SAID "Break the Rules"

(Tam Tam Studio Recoordings, 2019) 

Esta noite: Black Grooves!

Ven.27: Black Grooves

Coa chegada de setembro imos recuperando as sesións habituais de cada mes.

O vernes 27, a entrega da serie Black Grooves...

Clay McMurray

Clay McMurray

(1953-2019)

Motown & Red Cap Records

Art Neville

Art Neville

(1937-2019)

The Meters / Neville Brothers / The Funky Meters

Esta noite: Black Grooves!

The New Mastersounds "The Nashville Sessions 2"

Máis novidades que nos chegan dende WillWork4Funk.

Noutras ocasións xa vos recomendamos traballos dos fantásticos The New Mastersounds. A banda de Leeds leva xa 20 anos sen pausa, e desta vez volven ás improvisacións en directo.

O pasado lanzaron dous álbumes, "Renewable Energy" (One Note Recs) que incluímos na nosa selección dos mellores álbumes do Black Grooves do 2018, e este "The Nashville Sessions 2", que obviamente é unha continuación das sesións que lanzaran no 2016.

A premisa é sinxela, o cuarteto reunido no estudio de Nashville Welcome to 1979, 100% analóxico, rodeados de uns poucos convidados como público, e desenrolando improvisacións sobre unhas melodías de partida, ademáis de dous temas do Renewable. Dende ahí xurde a fusión de funk, jazz e rock, elementos groovie ou de jazz modal, coa única diferencia con respecto á colección anterior nos teclados -ao Hammond engaden un sintetizador analóxico-. O resultado non podía ser outro que o dunha banda en pleno estado de madurez divertíndose, e transmitindo toda esa enerxía positiva.

O certo é que é para escoitar de tirón, pero se precisades de recomendacións, quédome cos sete minutazos de desenrolo rítmico e a guitarra afiada de 'Thermal Bad', o achegamento ao modal en 'Afro Metropolis', ou a setenteira 'All I Want (Right Now)', que xunto con '3 on the B' teñen a Herbie Hancock como claro referente. E para pechar os 9 minutos de relaxante rítmica tropical de 'Six Underground'.

E se queredes máis, pois xa teñen dous novos 7'' no mercado, e seguro que o próximo álbum en camiño. Seguiremos desfrutando do seu groove.

Web de The New Mastersounds.

WillWork4Funk.

THE NEW MASTERSOUNDS "The Nashville Sessions 2"

(One Note Records, 2018)

The Public Opinion Afro Orchestra "Naming & Blaming"

Imos con recomendacións para esta semana. 

Neste caso que chegan dende WillWork4Funk. 

Hoxe traémosvos a The Public Opinion Orchestra, unha big band de Melbourne que practica un afrobeat adictivo, respectando a instrumentación clásica do xénero e as súas estructuras, engadindo toques de hip-hop vocal que alterna cos xogos de voces do canon, e solos de vento propios do jazz. Unha mestura hipnótica en longos desenrolos dos temas, nos que destacan as ricas percusións, as posibilidades dos metais e os xogos corais. 
Abordan o afrobeat en toda a súa dimensión, non só no musical, tamén nas letras, combativas e comprometidas, dando continuidade as problemáticas panafricanistas que dununciaba Fela Kuti nos 70s, xa con outra dimensión xeracional.

"Naming & Blaming" é o seu segundo álbum, lanzado en novembro do ano pasado. Ademáis tamén teñen un álbum anterior "Do Anything Go Anywhere" do 2010, que descoñeciamos, ademáis de un par de singles do 2011 e do 2015, pero que tamén vos recomendamos.

'No Passport', 'Fight so Hard', 'Medicine' ou a propia 'Naming & Blaming' inclúen longos coa estructura clásica do afrobeat e melodías bastante recoñecibles do xénero, con coidadas incorporacións de jazz e con spoken e rap, alternando as melodías de Lamine Sonko como voz principal e as intervencións de MC One Sixth. Para rematar, o tema máis breve e enérxico, 'The System', unha peza explosiva que concentra tódolos elementos en só 4 minutos de pura maxia.

Bandcamp de The POAO.

Ver na web de WillWork4Funk.

THE PUBLIC OPINION AFRO ORCHESTRA "Naming & Blaming"

(Hopestreet Recordings, 2018)