Lumaktaw sa pangunahing content

Mga Post

Ipinapakita ang mga post na may label na Dresden

tungkol sa mga lumang gusali at bagong kamera

Nitong nakaraang dulong sanlinggo, nagpasiya akong gawin ang isang bagay na matagal ko nang hindi nagagawa: ang maglakad-lakad nang walang destinasyon, walang tiyak na patutunguhan, habang nagmamasid sa makasaysayang mga bahagi ng lunsod. Ang Semper Opera sa Theaterplatz

tungkol sa pagpapadala ng mga postcard

Bihira ang mga pagkakataong nakatanggap ako ng postcard; karamihan pa sa mga ito ay hindi talaga para sa akin, kundi para sa buong pamilya. Kung tama ang pagkakaalala ko, si Kuya Toto, ang pinsan kong tripulante noon sa isang cruise ship , ay nagpadala ng mga postcard sa amin noong maliit na bata pa lang ako. Nang makapag-asawa si Diche at manirahan sa Europa, nakatanggap kami ng mga postcard mula sa Iceland, England, at kung saan-saan pang mga lugar kapag nagbabakasyon sila. Bago kami maghiwa-hiwalay para sa postdoc , nagpadala nagbigay (hindi na dumaan sa koreo ang mga ito kundi binitbit na niya pauwi) rin si Ekkay ng mga postcard mula sa mga paglilibot niya sa Cambodia at Vietnam. Oo, literal na mabibilang sa daliri ang mga pagkakataong tumanggap ako ng postcard. Larawan: D. Berthold. Postcard mula rito .

tungkol sa pagbisita sa Asian Shop sa Dresden

Batay sa pagsasalita at sa mga pagkilos niya sa loob ng tindahan, siya rin siguro ang may-ari nito. Isang maliit at singkit na babae, nasa mga 40 ang edad niya sa tantiya ko. Kanina pa siya nagpapaikut-ikot sa tindahan, tumutulong sa pag-aayos ng estante, tumatao sa kaha sa tuwing may magbabayad, nakikipaghuntahan sa mga parokyanong sa palagay ko ay suki na rito.

tungkol sa pagbomba sa Dresden

Miyerkules ngayon, at kailangan kong dumalo sa aming pagpupulong. Hindi ako nagmamadali dahil ang Tram 13 patungo sa aking destinasyon ay humihinto sa tapat mismo ng aming gusali. Pero para maiba naman, binalak kong pumunta muna sa city center  bago tumungo sa pulong ngayong araw na ito. Sa halip na alas-sais, alas-singko ng hapon ako umalis. Mabuti na lamang at gayon ang ipinasya ko. Kuha mula sa labas ng bintana. Ang gusali sa tapat ay ang St.-Benno-Gymnasium. Dito humihinto ang Tram 13.

tungkol sa Happy Meal ng McDo

Dito sa Dresden, pinakamarami ang outlets ng McDonalds sa lahat ng mga fastfood. Dahil napaka-accessible nito, halos buwan-buwan ay may pagkakataon akong bumisita. Kung tinatamad magluto, o inabot na ng gutom. O kaya naman, kung, tulad ngayon, naisipan kong basta lumabas at magliwaliw. Ang McDonalds sa Prager Straße sa Dresden. Kung pangglobong presensiya ang pag-uusapan, ang McDonalds naman talaga ang nangunguna at di pa napapantayan. Napasok ng McDo ang halos lahat ng mga bansa, kahit pa yaong mga ayaw sa impluwensiyang Amerikano. Siyempre pa, may mga pagkakaiba sa menu sa iba't-ibang lugar upang bumagay sa mga lokal na tradisyon at panlasa. Sa Pilipinas, halimbawa, may  fried chicken at spaghetti (na matamis din, parang sa Jollibee). Kamakailan lang, sa India, nabalitang may bubuksang isang vegetarian restaurant . Pero kahit may pagkakaiba, mayroon ding mga pagkakatulad. Halimbawa, ang pangunahing pagkakakilanlan nito na Big Mac ay tiyak na nasa lahat halos ng o...

tungkol sa paglalakad ng mga papeles sa mga opisina ng gobyerno

Kailangan ng pera, panahon, at lakas (pati na lakas ng loob) para maglakad ng papeles sa Pilipinas. Dahil ito sa pagsasama-sama ng maraming iba't-ibang salik. Una na rito ang dami ng tao, lalo na sa Maynila at mga kalapit na lugar. Nariyan din ang kakulangan ng pondo ng mga ahensiya para pasulungin ang kalidad ng kanilang serbisyo. Madalas, sangkot din dito ang pag-uugali ng ibang mga tauhan ng mga opisina; bagamat hindi naman lahat, ang iba sa mga ito ay umaasta na para bang utang na loob mo pa sa kanila na gawin nila ang kanilang trabaho. May mga nanghihingi rin ng lagay at pampadulas kung minsan. Literal akong naglakad; nilista ko para di ako mawala. Ito ang unang pumasok sa isip ko nang sabihin ni Sabine (ang mabait na secretary ng aming Institute) na pupunta ako sa mga opisina ng gobyerno. Aba, nagbababala rin ang librong ibinigay niya: asahan na daw na ang mga Aleman ay mahilig sa burukrasya. Dahil sa mga karanasan ko sa Pilipinas, talagang kinabahan ako sa paglalakad...

tungkol sa Dresden

Sa Hongkong, habang hinihintay ang flight papunta sa Frankfurt. Disyembre 2011 Una akong nakarating sa Dresden noong Disyembre 2011. Halos kalahating taon na noon mula nang makuha ko ang aking Doktorado sa Unibersidad ng Pilipinas. Nagtatrabaho ako bilang Assistant Professor of Physics sa National Institute of Physics ng UP, kung saan din ako nagtapos. Isang kalakaran para sa mga bagong PhD na mag-apply para sa postdoctoral position sa ibang institusyon (kadalasan na ay sa ibang bansa) upang mapalawak ang mga kaalaman, at makakuha ng bagong mga larangan ng pananaliksik na dadalhin nila pabalik sa Pilipinas. Sa puntong ito, naghanap din ako. Lalo pa't ito lang ang paraan para makapanatili ako sa trabaho ko bilang guro. Sa tulong ng aking adviser, si Dr. Christopher Monterola, kinausap namin ang Head ng isang research group sa Max Planck Institute for the Physics of Complex Systems. Si Prof. Holger Kantz ay mula sa Nonlinear Time Series Analysis Group; isang kilalang siyenti...