Το Θεώρημα του Έρωτα!

Στα μαθηματικά στο σχολείο ήμουν μεγάλος μπουμπούνας.... Ενω φυσικοχημεία τη λάτρευα με τα μαθηματικά είχα ένα θέμα...το μυαλό αρνούταν να συνεργαστεί. Όταν είδα λοιπόν το θέμα για την πρόκληση κάρτας για την 5 Φεβρουαρίου στο Get Creative απόρησα και με τον εαυτό μου πως αμέσως μου ήρθε στο μυαλό μια μαθηματική πράξη λίγο παράδοξη μεν αλλά στον έρωτα τόσο μα τόσο αποδεδειγμένη ;) Μπορεί λοιπόν να μας μαθαίνουν απο την πρώτη δημοτικού πως 1+1=2 στον έρωτα όμως 1+1=1!!! Με αυτή τη μαθηματική πράξη λοιπόν στο μυαλό και με θέμα τι άλλο απο μια καρτούλα για την γιορτή των ερωτευμένων που πλησιάζει που δεν θα έχει όμως καθόλου το χρώμα του πάθους δηλαδή το κόκκινο έφτιαξα μια αστεία καρτούλα αυτή τη φορά για να σας εμνεύσω.

Τι λέτε λοιπόν θα παίξετε μαζί ακόμα μια φορά???? Αυτό το μήνα μια τυχερή νικήτρια θα κερδίσει ένα δωράκι απο τα 3little pigs για τα οποία καιρό τώρα θέλω να κάνω μια ξεχωριστή ανάρτηση και που όλο το αναβάλλω... Εδώ λοιπόν και μερικούς μήνες μαζί με τις αδελφές μου φτιάξαμε μαζί μια σελιδούλα με διάφορα χειροποιητα πραγματάκια και αυτός είναι και ο κυριώς λόγος για τον οποίο έχω αραιώσει τόσο πολύ τις αναρτήσεις μου...Μην νομίζετε λοιπόν πως τεμπελιάζω απεναντίας είμαι πιο παραγωγική απο ποτέ χιχι φτιάχνω θήκες για κινητά και καπνούς, καρφίτσες, στολιδάκια και πολλά πολλά άλλα πραγματάκια απο τσόχα ;) Περάστε μια βολτίτσα απο την σελίδα μας να δείτε! Αυτόν λοιπόν το μήνα είμαστε χορηγοί του Get Creative με δύο κιτ απο εξολοκλήρου ραμμένα στο χέρι τσόχινα στολιδάκια σε διαστάσεις τόσο μικροσκοπικές που τα κάνουν κυριολεκτικά αξιολάτρευτα και ιδιαίτερα προσιτά και ευκολόχρηστα σε όποιον τα κερδίσει για να διακοσμήσει με αυτά είτε καρτούλες είτε συνθέσεις. Για μένα η κατασκευή τους ήταν πρόκληση πραγματική γιατί σκεφτόμουν περισσότερο σαν χρήστης παρά σαν δημιουργός και ενώ απο τη μια ήθελά να είναι αρκετά περίτεχνα απο την άλλη δεν ήθελα να ξεφύγω σε διαστάσεις ώστε να μπορούν να χρησιμοποιηθούν όπως ένα κοινό αυτοκόλλητο. Ελπίζω να σας αρέσουν και να σας δελεάσουν λιγάκι να παίξετε μαζί μας :)

Καλό απόγευμα σε όλους!

Αν..ή αλλιώς σκέψεις της αϋπνίας!

Χτες το βράδυ απο την υπερένταση μιας κουραστικής μέρας δεν μπορούσα να κοιμηθώ με τίποτα. Αφού είδα ένα επεισόδιο  Grey's anatomy και ένα  Private practice (λες και δεν βλέπω αρκετό αίμα καθημερινά στην δουλειά...) έκλεισα το χαζοκούτι ξάπλωσα τα ανάσκελα και χάζευα το ταβάνι για ώρα.

Την ώρα που με πήρε μέχρι να αποκοιμηθώ έκανα διάφορες περίεργες σκέψεις.. Ξέρετε απο αυτές που κάνεις όταν το σώμα κοιμάται και το μυαλό δουλεύει ακόμα. Σκεφτόμουν όλα αυτά που ασχολούμαι και την σχέση που έχω με το καθένα ξεχωριστά, έτσι για να προσδιόρισω καλύτερα αυτή τη σχέση κατέληξα στην  εξής αλληγορία...

Αν οι χειροτεχνίες μου λοιπόν ήταν άνθρωποι....

Η τσόχα θα ήταν ο πιστός μου σύζυγος. Αυτός που δεν θα με απογοήτευε ποτέ και που όσο κουρασμένη και αν ήμουν θα με ανεχόταν. Αυτός που δεν θα μου έκρυβε δυσάρεστες εκπλήξεις και που θα μου συγχωρούσε πάντοτε τα λάθη μου.

Οι κάρτες θα ήταν ο εραστής μου. Εκείνος που θα με παιδεύε αλλά θα το ευχαριστιόμουν! Που δεν θα είχα καταφέρει να τον κατακτήσω 100% αλλά τα τσαλιμάκια του όχι μόνο δεν θα με κουράζαν αλλά θα  με έκαναν να τον θέλω περισσότερο.

Το art journaling και το mixed media θα ήταν η κολλητή μου. Εκείνη που θα έπαιρνα τηλέφωνο όταν θα είχα τις μαύρες μου και που πάντα με τα λόγια της θα με ηρεμούσε και θα με γαλήνευε. Εκείνη που δεν θα χρειαζόταν να σκεφτώ καθόλου πως να της μιλήσω μην και παρεξηγηθεί.

Το scrapbooking τέλος θα ήταν ο συγγενής μου, η ξαδέλφη εκείνη που θα την αγαπούσα λόγο συγγένειας αλλά που ώρες ώρες θα με εκνεύριζε και θα με τσάντιζε τόσο που δεν θα ήθελα να την δώ μπροστά μου. Φυσικά πάντα στο τέλος θα τα βρίσκαμε και θα κάναμε υπέροχη παρέα μέχρι τον επόμενο καβγά μας.

Ναι το ξέρω πως ίσως νομίζετε πως τα έχω χάσει αλλά κάπως έτσι είναι η σχέση μου με τον κάθε ένα τομέα χωριστά και το ανακάλυψα χτές βράδυ μεταξύ ύπνου και ξύπνιου. Φυσικά μετά ξεράθηκα και το επόμενο που θυμάμαι είναι το εκνευριστικό ξυπνητήρι να χτυπάει επίμονα.

Και μετά απο αυτή την εισαγωγή να σας πω πως σήμερα με επισκέφτηκε η "ξαδέλφη" που λέγαμε πιο πάνω και πως σε γενικές γραμμές καλά περάσαμε χωρίς να τσακωθούμε ιδιαίτερα χαχα δηλαδή έφτιαξα μια σύνθεση  για την πρόκληση της Χρύσας και το Scrap and Grap που είχε ως θέμα την παρακάτω φωτό έμπνευσης :

Για να πάιξω σε αυτή την πρόκληση έπρεπε να φτιάξω μια σύνθεση με τα δύο χρώματα της φωτό συν δύο ακόμα, να χρησιμοποιήσω μια φωτό χωρίς πρόσωπα αλλά αντικείμενα και το θέμα της σύνθεσης να είναι κάτι που αγαπώ.

Έτσι έφτιαξα αυτή την σύνθεση:

Και επειδή τον τελευταίο καιρό μια κούραση την έχω... καταφύγιο βρίσκω όπως πάντα στην αγκαλιά του πιστού μου "συζύγου" για να ξεκουράζομαι! Ιδού τα πειστήρια :

Αυτά τα ολίγα για σήμερα. Ελπίζω να μην σας ζάλισα ;)
Καλό απόγευμα σε όλους!!
υγ: Λίγο τουρλού η σημερινή ανάρτηση χιχι.

Συνέντευξη με τον "Γιακουμή"

Puccarina: Σήμερα το μπλόγκ μας έχει την τιμή να φιλοξενεί τον "Γιακουμή". Πες μας "Γιακουμή" μου λίγα λόγια για σένα...?

Γιακουμής: Λέγομαι Γιακουμής , έχω μόλις 11 εκ ύψος και λίγα γραμμάρια βάρος. Είμαι Υδροχόος με ωροσκόπο Ζυγό. Αγαπημένο μου χρώμα είναι το μπλέ και αγαπημένο μου φαγητό οι λαχανοντολμάδες!

Puccarina: Και με τι ασχολείσαι?

Γιακουμής: Έχω κάνει πολλές δουλειές απο σερβιτόρος σε Αριανό εστιατόριο μέχρι υδραυλικός σε διαστημόπλοια αλλά η κρίση χτύπησε και εμένα και τον τελευταίο καιρό ήμουν άνεργος. Για καλή μου τύχη βρέθηκε ο Κύριος Μπόμπος και μου έδωσε δουλειά. Σε λίγες μέρες λοιπόν ξεκινάω την καρίερα μου ως Νεραίδος των δοντιών. Αύριο κιόλας ταξιδεύω να γνωρίσω και απο κοντά το καινούριο μου αφεντικό που αν και δεν το έχω δεί ακόμα είναι σκέτη γλύκα!

Puccarina: Οικογένεια έχεις???

Γιακουμής: (το προσωπάκι του συννεφίαζει) έχω....και μάλιστα μεγάλη αλλά δεν θα ήθελα να μιλήσω πολύ γιαυτό το θέμα μιας και πρόσφατα έχασα τον δίδυμο αδελφό μου..μεγάλη συμφορά με χτύπησε και ακόμα προσπαθώ να το ξεπεράσω. Βλέπετε ο κακομοίρης ο Λυκούργος έπεσε στα χέρια του Φόν Δημητράκη (λυγμός) και πέρασε τα πάνδεινα! Αιωνία του η μνήμη...

Puccarina: Τα θερμά μου συλληπητήρια....Αλλά ποιός είναι ο φον Δημητράκης?

Γιακουμής: Ένα αγοράκι 3 χρονών που ακόμα μπερδεύει το "χαίδευω" με το "διαλύω" αλλά επειδή είναι μικρούλης προσπαθώ να μην του κρατήσω κακία.

Puccarina: Και η υπόλοιπη οικογένεια σου?

Γιακουμής: Ε αυτούς θα τους γνωρίσετε σιγά σιγά θα σας τους στέλνω να τους παίρνετε συνέντευξη. Είναι όλοι τους φοβεροί τύποι!

Puccarina: Πρίν σε αφήσουμε θα κάνεις μια ευχή για όλους όσους μας διαβάζουν?

Γιακουμής: Εύχομαι σε όλα τα παιδάκια του κόσμου να αγαπάνε τα παιχνίδια τους και να τους φέρονται με τρυφερότητα και σεβασμό... Σε όλους δε τους μεγάλους εύχομαι να μην ξεχνάνε ποτέ πως και εκείνοι υπήρξαν κάποτε παιδία ;)

Puccarina: Γιακουμή μου, σε ευχαριστούμε για την μίνι συνέντευξη, περιμένουμε με αγωνία να γνωρίσουμε την υπόλοιπη οικογένεια σου. Σου ευχόμαστε καλή σταδιοδρομία στην καινούρια σου δουλειά και καλό ταξίδι. Α και μην ξεχάσεις να πάρεις και καμία δραμαμίνι γιατί έχω πληροφορίες πως τα ελληνικά Ελτα έχουν πολλές αναταράξεις στα ταξίδια τους! 

Καλό απόγευμα σε όλους!

υγ1: Την ιδέα για το Γιακουμή μου την έδωσε η φίλη Βάλια δείχνοντας μου αυτό εδώ και ζητώντας μου να φτιάξω κάτι ανάλογο για τον μικρούλη της. Έτσι ένα ζεστό απογευματάκι γεννήθηκε ο Γιακουμής.

υγ2: Η πρώτη μου απόπειρα που ομολογουμένως δεν ήταν και τόσο επιτυχημένη και βάση της οποίας φτιάχτηκε ο Γιακουμής (ο δίδυμος αδελφός Λυκούργος....) άφησε την τελευταία του πνοή στα χέρια του γίου μου Φον Δημητράκη που του πήρε κυριολεκτίκα το σκάλπ παίζοντας μαζί του. Ελπίζω και εύχομαι να μπορέσω να τον επιδιορθώσω και να τον αναστήσω και αν τα καταφέρω τότε θα τον μετονομάσω Λάζαρο χαχα.  



My felt tree

Εδώ και πολύ καιρό ήθελα να φτιάξω ένα δωράκι για ένα νεογέννητο κοριτσάκι... Επειδή από έμπνευση όμως μηδέν και με τον χρόνο να με πιέζει σε πρώτη φάση έφτιαξα κάτι από αυτά που είχα ξαναφτιάξει στο παρελθόν και ήμουν έτοιμη.

Λόγω κάποιων ατυχιών... όμως το πακέτο μου δεν πρόλαβε να φύγει στην ώρα του με αποτέλεσμα το κοριτσάκι να γεννηθεί και εγώ η γαϊδάρα να μην το έχω ταχυδρομήσει ακόμα! Xτες λοιπόν το βράδυ πάνω που είχα πάρει απόφαση πρωί πρωί να ταχυδρομήσω επιτέλους το δωράκι έπεσα πάνω σε αυτό  και ερωτεύτηκα... Φυσικά από την πρώτη ματιά κατάλαβα πως δεν υπήρχε περίπτωση να καταφέρω να πετύχω την τελειότητα του πρωτότυπου αλλά μέσα μου κάτι με έτρωγε να δοκιμάσω!

Με συνεργό την αϋπνία μου και κίνητρο την επιθυμία μου να κάνω ένα ξεχωριστό και μοναδικό δωράκι έβγαλα τσόχες και κλωστές και ξεκίνησα. 

Γύρω στις τρεις τα ξημερώματα είχα τελειώσει...και από την κούραση δεν μπορούσα καν να εκτιμήσω αν το αποτέλεσμα ήταν της προκοπής...(να σας πω εδώ πως για την συγκεκριμένη κατασκευή έκοψα 130! φυλλαράκια με το χέρι και τα έραψα επίσης στο χέρι!) Το άφησα λοιπόν πάνω στο πάγκο και είπα να το ξαναδώ το πρωί.

Από το άγχος μου 9 το πρωί ήμουν στο πόδι και πριν καλά καλά ανοίξει το μάτι μου έτρεξα να δω στο φως της μέρας τι είχα φτιάξει...Η αλήθεια είναι πως θα μπορούσα να το κάνω και καλύτερο αλλά για πρώτη προσπάθεια ήμουν πολύ ευχαριστημένη. Όσο έπινα καφέ σκεφτόμουν ποιο από τα δύο δωράκια να πάω στο ταχυδρομείο και όταν ο καφές τελείωσε και εγώ απόφαση δεν είχα πάρει επειδή φοβήθηκα πως στο τέλος θα το ανέβαλα και πάλι τύλιξα προσεκτικά το δεύτερο δωράκι και έτρεξα στο ταχυδρομείο.

Θεώρησα πως όσο αποτυχημένη και να ήταν η πρώτη μου προσπάθεια δεν έπαυε να είναι κάτι που φτιάχτηκε από το πρώτο δευτερόλεπτο για το συγκεκριμένο μωράκι και αυτό ήταν που είχε σημασία...

Αύριο λοιπόν πρωί πρωί το δωράκι μου θα έχει φτάσει στο παραλήπτη του και ελπίζω να αρέσει σε πρώτη φάση στην μαμά και αργότερα στην ίδια την μικρούλα. 

Το δεντράκι έχει ύψος περίπου 20 εκατοστά και η μικρή κουκουβαγίτσα (μόλις 5 εκ ύψος!)  δεν είναι κολλημένη ή ραμμένη για να μπορείς να την τοποθετήσεις όπου εσύ θες. Σκοπός μου είναι να φτιάξω και άλλες μικρούλες κουκουβαγίτσες και να τις ταχυδρομήσω και αυτές ώστε να μπορεί η μικρούλα να παίζει μαζί τους αλλάζοντας τους θέσεις στα κλαριά! Στην βάση του δέντρου έβαλα και λίγο ρύζι για να εξασφαλίσω έτσι την σταθερότητα του δέντρου. Όλα τα στοιχεία πάνω στο δεντράκι είναι ραμμένα εκτός από την καρδούλα που την πρόσθεσα το πρωί και αναγκαστικά την κόλλησα (σιχαίνομαι την κόλλα όταν δουλεύω με τσόχα αλλά αναγκαίο κακό...). 

Σίγουρα θα δοκιμάσω να φτιάξω και άλλα δεντράκια αλλά αυτό θα έχει πάντα ξεχωριστή θέση στην καρδία μου μιας και είναι το πρώτο μου!

Αλικάκι μου να σου ζήσει λοιπόν και επίσημα η  Αννή σου!!! Να είναι η ζωή της όμορφη σαν παραμύθι και σε μια γωνίτσα αυτού του παραμυθιού να την βλέπει και να την συντροφεύει η κουκουβαγίτσα μου πάνω στο δεντράκι της! 

Καλό απόγευμα σε όλους ;)



Μπορεί να αργώ αλλά δεν ξεχνώ!

Ο κόσμος των Ελλήνων crafters είναι ένας αξιοθαύμαστος κόσμος. Ζω μέσα σε αυτόν εδώ και δύο χρόνια σχεδόν και μονίμως με εκπλήσσει ευχάριστα...Δεν λέω είμαστε οι περισσότερες θεότρελες , για τα σίδερα για την ακρίβεια χεχε. Προτιμάμε να ξοδεύουμε και το τελευταίο μας ευρώ σε υλικά και παρόλαυτα γκρινιάζουμε πως δεν έχουμε αρκετά...Ζαλίζουμε τους άντρες-συντρόφους-παιδιά μας με ορολογίες τύπου distressing , embossing, scoring κλπ και εκείνοι οι ταλαίπωροι ακόμα και αν δεν καταλαβαίνουν τι θέλουμε να πούμε προσπαθούν να δείξουν ενθουσιασμό γιατί σε περίπτωση που τολμήσουν να ρωτήσουν "τι θέλει να πει ο ποιητής" ξέρουν πως θα ακολουθήσει πολύωρη αναλυτικότατη περιγραφή...Όποτε συναντιόμαστε μεταξύ μας νοιώθουμε τέτοια χαρά που βρεθήκαμε με κάποιον που μιλάει την ίδια γλώσσα που οι σιελογόνοι  αδένες δεν προλαβαίνουν να κάνουν την δουλειά τους και ξεραίνεται το στόμα μας από την λογοδιάρροια....Μαζεύουμε σαν ρακοσυλλέκτες ότι μπορείς να φανταστείς (από κορδέλες μέχρι χαρτόκουτα νουνού..) γιατί που ξέρεις κάπου μπορεί να μας φανούν χρήσιμα!!! Και το βασικότερο όλων μας διακρίνει μια ευαισθησία και μια γενναιοδωρία άνευ προηγουμένου, λέξεις όπως ανταγωνισμός δεν υπάρχει στο λεξιλόγιο μας την έχει αντικαταστήσει ο όρος "πηγή έμπνευσης" γιατί οι όμορφες δουλειές άλλων προκαλούν θαυμασμό και κίνητρο για επιπλέον δημιουργία...Είμαι όπως καταλάβατε πολύ περήφανη που ανήκω και εγώ σε αυτό τον όμορφο κύκλο και η σημερινή ανάρτηση είναι αφιερωμένη σε όλους τους συνοδοιπόρους (και ειδικά σε μια) αυτού του ταξιδιού της δημιουργίας.

Το Κατερινιώ είναι ο "καλλιτέχνης" της παρέας μας! Ζει στο εξωτικό Ηράκλειο της Κρήτης και οι δημιουργίες της έχουν πάντα τόσο "βάθος"! Πολύπλευρη πολυτάλαντη και απίστευτα επικοινωνιακή είναι από "τις κόλλες" της ομάδας μας που μας κρατούν ενωμένες!Αν ήταν υλικό θα ήταν κάτι με υφή 100% . Αν και δεν έχω καταφέρει να την γνωρίσω ακόμα από κοντά  την φαντάζομαι χαμογελαστή, με πηγαίο χιούμορ και μια μικρή δόση "μαγκιάς" (ξέρετε αυτή την καλή μαγκιά που εμένα μου λείπει...). Πιστεύω πως είναι γνήσιο παιδί της Κρήτης έχει όλα αυτά που λατρεύω στου Κρητικούς με μόνη διαφορά πως η μόνη βεντέτα που έχει ανοίξει εκείνη είναι με τα πινέλα, τους γύψους και τις μπογιές της! Αυτός ο "καθαρός" λοιπόν άνθρωπος πριν από αρκετούς μήνες γνωρίζοντας με ελάχιστα μου έστειλε ένα πακετάκι με υλικά φέλτ. "Είναι κρίμα μου είπε να τα έχω και να αραχνιάζουν ,θα στα στείλω μπας και σε σένα φανούν χρήσιμα"! Έτσι ένα πρωί ο ταχυδρόμος έφερε το κουτί με τα καλούδια από την Κρήτη και η χαρά μου ήταν απίστευτη. Όταν την πίεσα να μου πει τι θα μπορούσα να της στείλω για αντάλλαγμα μου έδειξε κάτι απίστευτα φέλτ κεκάκια που θα ήθελε να έχει ένα για να το κρεμάσει στο αυτοκίνητο της.

Για μήνες το σκεφτόμουν...Οι 3D φέλτ κατασκευές δεν είναι και το φόρτε μου...Ήθελα να είναι κάτι όμορφο γιαυτό και το καθυστερούσα. Ώσπου την περασμένη εβδομάδα το πήρα επιτέλους απόφαση πως από το να με περνάει η κοπέλα για γαϊδάρα καλύτερα να με θεωρήσει ατάλαντη και είπα να δοκιμάσω και ότι βγει. Το τελικό αποτέλεσμα βγήκε συμπαθητικό έως χαριτωμένο θα έλεγα αλλά και πάλι δεν έβρισκα τον τρόπο που κάτι τέτοιο θα μπορούσε  να κρεμαστεί στον καθρέφτη ενός αυτοκινήτου....Έφτιαξα έτσι και μια κλασσική πλέον κουκουβαγίτσα με κορδελίτσα για το αυτοκίνητο  που έχει γίνει άλλωστε και το σήμα κατατεθέν μου. Για να συμπληρώσω το δωράκι έφτιαξα μια καρτούλα tag (το μόνο ίσως που πλησιάζει λιγάκι το στύλ της παραλήπτριας) και ένα κουτάκι για να βάλω μέσα το γλυκάκι μου. Σήμερα τα έκανα δεματάκι και τα έστειλα επιτέλους στον προορισμό τους.

το κεκάκι

το κεκάκι απο ψηλά

και μια κοντινή

η κουκουβαγίτσα

το κουτάκι

και το tag

Κατερίνα μου ξέρω πως το κεκάκι μου δεν πλησιάζει καν σε ομορφιά αυτά που μου είχες στείλει αλλά έκανα  ότι καλύτερο μπορούσα...Ελπίζω να βρει μια γωνίτσα στο εργαστηριάκι σου και κάθε φορά που το βλέπεις να γλυκαίνεσαι και να με σκέφτεσαι. Συγνώμη και πάλι για την καθυστέρηση αλλά όπως βλέπεις μπορεί να αργώ αλλά δεν ξεχνώ ;)

Καλό απόγευμα σε όλους!

.

More owls

Τελικά οι κουκουβάγιες είναι πολύ της μόδας τελευταία. Αφού να σκεφτείτε η δημοφιλέστερη ανάρτηση αυτού του μπλόγκ ήταν οι πρώτες κουκουβαγίτσες που είχα φτιάξει πέρσυ τα Χριστούγεννα... τυχαίο δεν νομίζω!

Όταν λοιπόν η μαμα- Ηλιάνα μου ζήτησε να τις φτιάξω για την βάφτιση της κορούλας της 10 μικρές κουκουβαγίτσες και μια μεγαλύτερη για να την βάλει πάνω στην βαφτιστική λαμπάδα δεν μπορώ να πώ πως έπεσα και απο τα σύννεφα.

Με χαρά λοιπόν σας παρουσιάζω τους φτερωτούς μου φίλους που μου κρατούσαν παρέα τις τελευταίες μέρες και που αύριο θα "πετάξουν" για τον προορισμό τους.

Ελπίζω η μαμά Ηλιάνα να μείνει ευχαριστημένη και εύχομαι μέσα απο την καρδία μου η βάφτιση της μικρούλας της να είναι όσο ονειρεμένη έχει φανταστεί!

Θα ήθελα να γράψω και άλλα , αλλά ο μπλόγκερ τα έχει παίξει τελείως σήμερα....είναι αδύνατο να δώσω στην ανάρτηση μου την μορφή που θέλω ουφ...

Καλό απόγευμα σε όλους!

Motherhood...

Βαθειά μέσα μου ήξερα πάντα πως κάποτε θα γινόμουν μανούλα. Ήμουν και εγώ απο τα κοριτσάκια εκείνα που βασάνιζαν τις κουκλίτσες τους στο όνομα της μητρότητας που είναι μάλλον χαραγμένη στα γονίδια των περισσοτέρων γυναικών. Τις έκανα μπάνιο, τις πήγαινα βόλτες με ζαβά καροτσάκια, τις ταίζα, τις νανούριζα και όλα αυτά τα σχετικά και όταν βαριόμουν τις παρατούσα σε μια άκρη για παίξω κρυφτό ή σχοινάκι...

Μετά ήρθε η εφηβεία και φυσικά το μυαλό μου μόνο στην μητρότητα δεν ήταν! Τότε με απασχολούσε περίσσοτερο αν θα στρώσει το "κοκκοράκι" (θέε μου αυτά τα 80's) στο μαλλί, αν θα μου κάνουν αφιερώσεις στο ραδιόφωνο ( Κούλα μ ακούς?) αν θα μου αγοράσει η μαμά τα βρωμερά all star που είχα βάλει στο μάτι και άλλα παρόμοια που όσες είσαστε κοντά ηλικιακά σίγουρα θα καταλαβαίνετε...

Και μετά ήρθαν τα φοιτητικά χρόνια. Περίοδος αφύπνισης όπως την λέω εγώ χωρίς ενοχλητικά σπυριά και ενοχλητικές ορμόνες. Σε αυτή τη φάση της ζωής μου νόμιζα πως βρισκόμουν σε μια αποκάλυψη και φωτισμένη σαν το Βούδα ανακάλυπτα όλο και καινούρια πράγματα. Κάθε καινούρια μέρα ένοιωθα λές και ξυπνούσα απο ύπνο αιώνων το μόνο που κοιμόταν ήσυχα και ανενόχλητα ήταν η ανάγκη της μητρότητας.Όσο σκέφτομαι την καφείνη που κατανάλωσα κατα τη διάρκεια αυτών των χρόνων δικαιολογώ ίσως αυτή τη συνεχή υπερδιέργεση που ένοιωθα.

Ωσπου οι σπουδές τελείωσαν και είχε έρθει η ώρα να σοβαρευτώ επιτέλους και να μεγαλώσω. Έλα μου όμως που αυτό δεν είναι διακόπτης και τον γυρνάς...Όταν ξεκίνησα να δουλεύω πράγμα που έγινε λίγους μήνες μετά το πτυχίο μου (καλές εποχές τότε!) στην αρχή ενθουσιάστηκα επιτέλους θα προσέφερα. Στην συνέχεια απογοητεύτηκα...Και στο τέλος συμφιλιώθηκα πως όλη η επιφοίτιση των φοιτητικών μου χρόνων ήταν φύκια για μεταξωτές κορδέλες! Νοστάλγησα τις κούκλες μου, τα σπυρία μου, τους καφέδες μου και μετά απο πολύ δουλειά σε προσωπικό επίπεδο κατάφερα να βρώ μια φόρμουλα συνδυασμού του ενήλικου σώματος μου με του αιώνια παιδικού-εφηβικού-φοιτητικού μυαλού μου.

Τη στιγμή λοιπόν που σαν άλλος Αρχιμήδης "εύρηκα" τις ισορροπίες μου ξαναγεννήθηκε μέσα μου αδιόρατα η ανάγκη της μητρότητας.

Όταν κράτησα το θετικό τέστ στα χέρια μου έκλαιγα και γέλαγα ταυτόχρονα... Χαιρόμουν και φοβόμουν ταυτόχρονα...Ήθελα να το μοιραστώ και να το κρατήσω μυστικό ταυτόχρονα...και γενικά ήμουν σε τέτοια σχιζοφρενική κατάσταση που τώρα που το σκέφτομαι και το γράφω κιόλας χαμογελάω μόνη μου! Δεν ξέρω αν ήταν παιχνίδι της χοριακής γοναδοτροπίνης των οιστρογόνων και της προγεστερόνης όλο αυτό ή αν ήταν απλά μια υγιής αντίδραση...

Για εννέα μήνες παρα κάτι μέρες πέρασα μια φάση που μόνο αν την έχεις ζήσει μπορείς να την καταλάβεις και που όσα βιβλία και να διαβάσεις γιαυτή μόνο όταν "μπαίνεις στον χορό" χορεύεις πραγματικά.

Δεν θα σας κουράσω με την εμπειρία της γέννας μου αν και έχει πολύ πλάκα αυτή η ιστορία και κάποια στιγμή θα πρέπει να την γράψω. Μιλάμε για κανονικό θέατρο παραλόγου εγώ να πονάω και ο αναισθησιολόγος αντί να κάνει την επισκληρίδιο να έχει πιάσει ψιλή κουβέντα με τον σύζυξ για τα κοψίδια της Βοιωτίας!!! Ούτε για την πρώτη στιγμή που αντίκρυσα το Πουκαρινάκι ίσως γιατί αυτό ακόμα δεν ξέρω πως να το περιγράψω με λέξεις....

Ένα μεσημεράκι λοιπόν του Ιουλίου με καύσωνα έξω και πέντε μέρες μετά την γέννα επέστρεψα σπίτι και όταν η πόρτα έκλεισε πίσω και όλοι οι επισκέπτες ξαναγύρισαν στην ζωή τους εγώ κοίταξα αυτό το 53 εκατοστά πλάσμα που κοιμόταν ήρεμο (προς το παρόν τουλάχιστον) και συνειδητοποιήσα πως πλέον δεν θα ξαναήμουν μόνη ποτέ!

Αυτή η συνειδητοποίηση βέβαια διήρκησε λίγα λεπτά γιατί στην συνέχεια ξεκίνησε ένας απίστευτος αγώνας δρόμου. Ταίσματα, αλλάγματα, κλάμματα, μπάνιο και φτού και απο την αρχή!Χρόνος για να φιλοσοφήσω την καινούρια κατάσταση ανύρπακτος. Βλέπετε το πλασματάκι αυτό δεν ήταν σαν τις κουκλίτσες που όταν τις βαρίομουν απλά τις ακουμπούσα στο κρεββατάκι τους...

Ωσπου σχεδόν ενάμιση χρόνο μετά το τρέξιμο που μεταξύ μας απο κάποιο σημείο και μετά μπήκε στον αυτόματο ήρθε η ώρα της ενδοσκόπησης...Ανάμεικτα συναισθήματα, καινούρια άγχη που πλέον αφορούσαν όχι μόνο το τομαράκι μου, απίστευτη ευγνωμοσύνη για όλες τις στιγμές που μου είχε χαρίσει αυτό το πλάσμα, απίστευτη κούραση.

Φτάνω έτσι στο σήμερα όπου σχεδόν τρία χρόνια παίζω στην ομάδα που λέγεται "μαμάδες" χωρίς δυνατότητα μεταγραφής να έχω πάψει πλέον να κυνηγάω το κύπελο , βλέπετε όλοι οι παίκτες αυτής της ομάδας με το ζόρι στεκόμαστε στα πόδια μας, πιο γεμάτη και ευτυχισμένη απο κάθε άλλη φάση της ζωής μου να χτυπάω τα πλήκτρα του πληκτρολογίου μέσα στην μαύρη νύχτα γιατί μόνο τώρα έχω χρόνο να το κάνω.

Φυσικά αυτή "η κολώνια θα κρατάει χρόνια" αλλά μεταξύ μας το έχω πάρει πλέον απόφαση και δεν με νοιάζει καθόλου. Μπορεί κάθε καινούρια μέρα που ξημερώνει να κρύβει απογοητεύσεις (στην Ελλάδα ζούμε ας μην το ξεχνάμε), αγωνίες, τόνους ασιδέρωτα ρούχα και την μια ίωση πίσω απο την άλλη αλλά κρύβει ακόμα και άπειρες ευχάριστες εκπλήξεις που όσο κουρασμένος και αν είσαι σε κάνουν να χαμογελάς.

Αν λοιπόν με ρωτούσε κάποιος τι είναι η μητρότητα μάλλον θα απαντούσα ένα ταξίδι χωρίς επιστροφή γεμάτο εκπλήξεις που αξίζει να το κάνεις!

Η αλήθεια είναι πως γιαυτόν τον τομέα της ζωής μου δεν μ αρέσει να μιλάω και ο λόγος πως φοβάμαι μην πώ μεγάλες κουβέντες ή κάνω βαρυσήμαντες δηλώσεις που ο χρόνος θα αποδείξει πως δεν μπόρεσα να τηρήσω...Προσπαθώ να μεγαλώσω το Πουκαρινάκι επιστρατεύοντας τα καλύτερα κομμάτια του εαυτού μου και ελπίζω όχι να μην κάνω λάθη, λάθη θα κάνω σίγουρα, αλλά να μην κάνω τα ίδια λάθη δύο φορές! Ο χρόνος, ο μικρός, και η συνείδηση μου θα με κρίνουν πολλά πολλά χρόνια μετά...

Απλά ξεκίνησα να γράφω ένα "μικρό" πρόλογο για κάτι που έφτιαξα για μια μανούλα που σε λίγο καιρό θα γίνει μανούλα για δεύτερη φορά και για ακόμα μια φορά προέκυψε ένα ολόκληρο κατεβατό που ελπίζω να μην σας τρομάξει όταν το αντικρύσετε το πρωί.

Ελπίζω να σας αρέσει η φέλτ "μανούλα" μου.
Καλημέρα σε όλους!
υγ: το κείμενο το αφιερώνω σε όλες τις "συμπαίκτριες" μανούλες ;)

υγ2: Ράνια μου,νομίζω πως με αυτή την ανάρτηση είναι σαν να έπαιξα στο παιχνιδάκι που με κάλεσες ε?? Μόνο που δεν είπα 7 πράγματα για τον εαυτό μου αλλά 1007 χιχι.

Παραμυθάκι

Μια φορά και ένα καιρό
σ'ένα κόσμο μακρυνό
ζούσε μια πασχαλίτσα
με πουά κοντή φουστίτσα

Είχε μάτια καστανά
και πολύχρωμη καρδία
τα αστέρια όταν κοιτούσε
μια ελπίδα της γελούσε

Μα στον κόσμο τον σκληρό
είναι δύσκολο θαρρώ
να κρατήσεις στην καρδία σου
ζωντανά τα ονειρά σου

Και περνούσε ο καιρός
παγωμένος και σκληρός
ένοιωθε όλο και πιό μόνη
την ψυχή της να παγώνει

Επειδή όμως στην ζωή
έρχεται κάποια στιγμή
που όταν όλα είναι χαμένα
βγαίνει η αλήθεια απο το ψέμα

Σ ένα δρόμο ερημικό
συναντάει στο λεπτό
γκρί γατούλη ταξιδιάρη
με φατσούλα όλο χάρη

Τον κοιτάζει απο μακρυά
κάτι μέσα της χτυπά
λές και λιώνει όλο το χιόνι
την ψυχή της που πλακώνει

Και όσο εκείνος πλησιάζει
η ματία του μέλι στάζει
και κουνάει όλο χαρά
την ωραία γκρί ουρά

Φεύγει έτσι ο χειμώνας
που της φάνηκε αιώνας
και ανθίζει όλη η πλάση
την αγάπη να γιορτάσει

Τώρα δεν παραπατάει
ο γατούλης την κρατάει
που η καρδία του είναι μεγάλη
μαλακή σαν μαξιλάρι

Μέσα της τα βράδυα μπαίνει
τίποτα δεν την πικραίνει
και εκείνος τρυφερά
νιαουρίζει απο χαρά

Βγαίνει ο ήλιος το φεγγάρι
και το ταιριαστό ζευγάρι
αγαπίεται δυνατά
όσο ο χρόνος προχωρά...-

Το έγραψα πριν απο πολλά πολλά χρόνια και το ξαναβρήκα πριν μερικές εβδομάδες σε ένα ξεκαθάρισμα του εφηβικού μου δωματίου...δεν ξέρω γιατί δεν το πέταξα ίσως γιατί όταν το είχα γράψει ονειρευόμουν να μπορέσω κάποτε να το εικονογραφήσω κιόλας. Καλά δεν είναι και τίποτα σπουδαίο είναι γλυκούλικο όμως ε? Μέρες τώρα ήθελα να το "πετάξω" στο σύμπαν του διαδυκτίου αλλά δείλιαζα...Χτές έφτιαξα με αφορμή το ποιηματάκι-παραμυθάκι μια συνθεσούλα με τσόχα. Τα μόνα χρώματα τσόχας που μου έχουν απομείνει είναι κόκκινο, μαύρο, άσπρο και πράσινο...Έτσι προέκυψαν "οι ερωτευμένες πασχαλίτσες" που μεταξύ μας δεν μου πολυαρέσουν και σκοπέυω να τροποποιήσω λίγο το σχεδιάκι του πατρόν που έβγαλα. Αυτή τη φορά πάντως θυμήθηκα να βάλω κορδονάκι χαχα.

Καλο απόγευμα σε όλους!
υγ:με την ανάρτηση αυτή κατοχυρώνω τα πνευματικά διακαιώματα του ποιήματος μου χαχα όχι πως θα ήθελε κανένας να το περάσει για δικό του....
υγ2:βασικά ήθελα να βάλω γατούλα και πασχαλίτσα πάνω στο φύλλο για να ταιριάζει με το παραμυθάκι αλλά θα παρα ήταν σουρεαλιστικό άσε που δεν είχα γκρί τσόχα :p

"make a wish"

Τι κι αν μεγάλωσα εγώ ακόμα πιστεύω στα παραμύθια...Εσείς πιστεύετε??? Λένε πως οι νεραίδες κάνουν τις ευχές σου πραγματικότητα...Γιαυτό και εγώ θα κάνω μια ευχή σε καθεμία απο τις νεράιδες μου ελπίζοντας να βγεί πραγματική....
Do you believe in fairytales??? I still do!! They say that fairies make your wishes come true...So here are my wishes to each of my fairies hoping to come true...

Νεραϊδούλα της φωτιάς απο εσένα θέλω να κρατάς πάντα ζεστές τις καρδίες των ανθρώπων ιδιώς τώρα που το έχουν τόση ανάγκη.....
Fire fairy please keep warm people hearts especially these tough days....

Νεραϊδούλα του αέρα απο εσένα θέλω να φυσήξεις και να πάρεις μακρυά κάθε άσχημη σκέψη και έγνοια απο το μυαλό των ανθρώπων....
Wind fairy blow away all the bad thoughts from our minds...

Νεραϊδούλα του νερού απο εσένα θέλω να δροσίσεις τις διψασμένες για ηρεμία ψυχές μας...
Water fairy comfort our thirsty for peace souls

Και τέλος απο εσένα νεραϊδούλα της γής θέλω να μας συγχωρήσεις που κάθε τόσο σε πληγώνουμε και να συνεχίσεις να μας δίνεις τα δώρα σου...
And you Earth fairy forgive us for harming you and keep giving us your gifts...


Εσείς θα κάνετε μαζί μου καμία ευχή??? Που ξέρετε μπορεί οι νεραϊδούλες μου να είναι μαγικές και να γίνουν πραγματικότητα ;)
Will you make a wish with me???You never know my fairies may be magic and make them come true ;)


Καλο Σαββατόβραδο σε όλους!
Have a nice weekend!

"Fire" Fairy

Καλό μήνα σε όλους!!!
υγ: καλά καταλάβατε ήρθαν τα μαλλιά μου!!! και αποφάσισα να φτιάξω μια σειρά απο νεραίδες 4 για την ακρίβεια μία για κάθε στοιχείο...πρώτη η νεράιδα της φωτίας!
υγ2:σήμερα δεν έχω καθόλου όρεξη να γράψω αμπελοφιλοσοφίες μάλλον είμαι άρρωστη...η απλά μελαγχολική αλλά αυτό φαίνεται νομίζω.

"felt" like something new?

(προετοιμαστείτε ψυχολογικά θα είναι μια μεγάαααλη ανάρτηση...)

Τελικά οι βελόνες θα με κυνηγάνε μια ζώη! Δεν με φτάνανε οι βελόνες στην δουλειά τώρα παίζω μαζί τους και όλο τον ελεύθερο χρόνο μου... Δυστυχώς η σχέση μου με την ραπτομηχανή δεν λέει να βελτιωθεί! Δεν μπορώ με τίποτα να την δαμάσω όσο κι αν παλεύω, και το παλεύω πιστέψτε με. Έτσι μετά απο κάθε αποτυχημένη προσπάθεια με την ραπτομηχανή επιστρέφω στο ράψιμο στο χέρι για παρηγορία.

Πρίν απο αρκετές εβδομάδες είχα αποπειραθεί να ράψω μια θήκη για βελονάκια για να το χαρίσω σε μία φίλη ;) αλλά δυστυχώς :( το αποτέλεσμα ήταν μετριότατο! Οι ατέλεις πολλές τόσο πολλές που ακόμα δεν της το έχω ταχυδρομήσει απο την ντροπή μου. Ιδού η θηκούλα της ντροπής:

Επειδή όμως ο καιρός περνούσε και εγώ είναι να μην τάξω κάτι είχα δώσει στον εαυτό μου διορία μέχρι το σαββατοκύριακο ή να φτιάξω μια καινούρια ή να ταχυδρομήσω την πρώτη. Κυριακή λοιπόν βραδάκι είπα να στρωθώ και με ευλάβεια να ξαναδοκιμάσω. Απλοποιήσα λιγάκι το σχέδιο για να έχω μεγαλύτερη πιθανότητα επιτυχίας και ξέκινησα. Τρείς ωρίτσες μετά κρατούσα στα χέρια μου την δεύτερη αποτυχημένη θηκούλα!!!





Δεν σας κρύβω πως η απογοήτευση μου ήταν τόσο μεγάλη που σκέφτηκα να επιστρέψω την ραπτομηχανή στην μαμά μου! Τελικά όμως την κράτησα...την έβαλα στο κουτί της μέχρι να ξαναβρώ το κουράγιο να την χρησιμοποιήσω και πάλι.

Κάπως όμως έπρεπε να πάρω και πάλι τα πάνω μου. Βρήκα λοιπόν για ακόμα μια φορά παρηγοριά στις τσόχες μου και στο ράψιμο στο χέρι που σχεδόν ποτέ δεν με προδίδει. Καθαρή Δευτέρα μεσημεράκι αφού το πήραμε απόφαση πως φέτος αετό δεν θα πετούσαμε με τόσο βροχή που έριχνε έκατσα να βγάλω ένα σχεδιάκι που σε κάποιο etsy shop (συγχωρείστε με που δεν θυμάμαι ποιό...είμαι απαράδεκτη) είχε πάρει το μάτι μου. Θυμόμουν σχεδόν αμυδρά την εικόνα μιας και την είχα δεί πριν πολύ πολύ καιρό τότε που ακόμα δεν έφτιαχνα δικά μου πατρόν και το είχα θαυμάσει αλλά και προσπεράσει μιας και δεν υπήρχε διαθέσιμο κάπου έτοιμο το πατρόν. Μετά όμως απο τις τελευταίες μου προσπάθειες ένοιωσα αρκετά δυνατή να δοκιμάσω να φτιάξω κάτι παρόμοιο. Ζωγράφισα έτσι τα στοιχεία και με υπομονή έφτιαξα ίσως ότι πιο σύνθετο έχω φτιάξει μέχρι στιγμής.





Απο την χαρά μου όμως που το αποτέλεσμα έβγαινε όπως το ήθελα την έκανα και πάλι την πατάτα μου....ξέχασα να ράψω το κορδονάκι για να μπορώ να το κρεμάσω στον τοίχο!!!Έτσι υποχρεωτικά τώρα για να μην πάει χαμένο θα πρέπει να βάλω λίγη πετονιά και να κάνω μια μικρή ατέλεια. Ίσως αν βρώ ένα shadow box αρκετά μεγάλο να το βάλω μέσα και να το κάνω καδράκι σίγουρα πάντως κάτι θα το κάνω.

Ευτυχώς τα αποθέματα σε τσόχες σχεδόν τελείωσαν και μέχρι να βρώ χρόνο να κατεβώ στην Αθήνα για ανεφοδιασμό θα σας ξεκουράσω λιγάκι απο τις απανωτές αναρτήσεις με τσόχινα χιχι. Περιμένω όμως προμήθειες απο μέρα σε μέρα απο μαλλιά για needle felting οπότε με τις βελόνες όπως έγραψα και στην αρχή δεν ξεμπερδεύω εύκολα!

Καλημέρα σε όλους!
υγ: Σας ευχαριστώ για τα κάλα σας λόγια για τα τσόχινα μου! Η αλήθεια είναι πως κάτι έχω στο μυαλό μου για να εκμεταλευτώ αυτή μου την αγάπη αλλά θέλω λιγάκι χρόνο μέχρι να το επεξεργαστώ και να το πάρω απόφαση....
υγ2: Άλεξ τελικά άνθρακας ο θυσαυρός με τις ζαβές κουκουβάγιες όπως κατάλαβες θα μείνεις...αύριο τις πάω ταχυδρομείο ελπίζοντας να αγνοήσεις τις ατέλειες...