το Λουλιώ

Αχ αυτό το Λουλιώ . Κοριτσάκι μια σταλιά το έστειλαν από την Κάρυστο οι δικοί του να μπει στη δούλεψη της Νόνας και εκείνη πια το ξεχώρισε από την πρώτη κιόλας στιγμή . Είχαν προηγηθεί οι αδελφαδες του σε σπίτια συγγενικά , η Σοφιά και η Αννίτσα .και σαν έμαθαν οι γονείς της πως ζητούσαμε κοπέλα γιατί η προηγούμενη την παντρέψαμε το έστειλαν το καημενάκι δώδεκα χρονών με τον μεταφορέα στο άψε σβήσε . Ήταν μια σπιθαμή , αδυνατούτσικο με μια αφάνα για μαλλιά και δυο λαμπερά μαύρα μάτια . « Πως λένε μάτια μου » την ρώτησε η Νόνα μόλις την αντίκρισε « Λουλιώ θειά » απάντησε εκείνο « και τι θα πει μάτια μου Λουλιώ πως σε βάφτισαν » « Βιολέτα θειά » .Και τότε η Νόνα χαμογέλασε και έγειρε στη μάνα και ψιθύρισε « Ζέστανε νερό να το πλύνουμε , να το σουλουπώσουμε και μετά να το ταΐσουμε να πιάσει και λίγο κρέας πάνω του . Τι μας το έστειλαν εδώ οι ευλογημένοι ένα τόσο δα παιδάκι που να ξέρει από δουλειές του σπιτιού ». Έτσι και έγινε και το Λουλιώ αντί για δουλικό που του όρισε η μοίρα έγινε η ψυχοκόρη της Νόνας μας . Τέτοια αγάπη η μια στην άλλη ,μαζί πλάγιαζαν στην κάμαρη της γιαγιάς , η Νόνα στο κρεβάτι και εκείνη στο ντιβανακι απέναντι , μαζί ξεκίναγαν το πρωί τις δουλειές νοικοκυριό , μαγειρική , κηπουρική . Τα βράδια σαν αποσώνανε οι δουλειές της μάθαινε γράμματα και κέντημα . Είχε μια λαχτάρα για το κέντημα το Λουλιώ , αργότερα την έγραψε η Νόνα στην οικοκυρική σχολή και έμαθε όλες τις βελονιές και έγινε κεντήστρα ξακουστή . Κένταγε με όλα τα χρώματα του ουράνιου τόξου , αριστουργήματα , ήταν άφταστη ακόμη στο ασπροκέντημα , στη χρυσοβελονιά . Ένα βραδυ του φθινοπώρου , χτύπησε η πόρτα μας και έφερε στη Νόνα ο μπακάλης προξενιά για το Λουλιώ το γιό του . Τους καλοδεχτήκαμε , τους κεράσαμε και αφού ήθελε και το Λουλιώ μας , η Νόνα έδωσε την ευχή της . Σαν όνειρο τον θυμάμαι τα γάμο της στο σπιτικό μας . Μια ψυχούλα το Λουλιώ …….., θεός σχωρέστηνε και εκείνη και την Νόνα μας !!!! Η συμμετοχή μου στο παιχνιδι των λεξεων της Φλωρας μας που ξαναξεκινησε τουτη την ανοιξη με την Μαρία μας