Το κατοχικό σύνδρομο...

Μην μου πείτε πως δεν έχετε μια γιαγιά , έναν μπαμπά ή κάποιον στην οικογένεια που να πάσχει απο το λεγόμενο "κατοχικό" σύνδρομο...Και αν δεν ξέρετε τι είναι το κατοχικό σύνδρομο να σας πώ μερικά συμπτώματα που μπορεί να σας βοηθήσουν στην διαγνωσή του.

Σύμπτωμα 1: "Φάε παιδάκι μου όλο σου το φαί" ! Τι κι αν έχεις περιτά κιλά, τι κι αν έφαγες πριν απο μία ώρα ο πάσχων απο το σύνδρομο επιμένει να σκάσεις στο φαί και σε περίπτωση που δεν το κάνεις τότε ή το τρώει εκείνος ή το βάζει σε ταπεράκι για το βράδυ...
Σύμπτωμα 2: "Δεν πετάμε τίποτα κάπου θα χρειαστεί..." Απο συσκευασίες παγωτού που για τον πάσχων γίνονται εξαιρετικά ταπεράκια...ώς παλία σεντόνια που γίνονται εξαιρετικές πετσέτες κουζίνας (κοινώς πατσαβούρες...), τίποτα δεν είναι πραγματικά άχρηστο!
Σύμπτωμα 3: "Καλέ το παιδί αδυνάτισε..." Ακόμα και αν ο παιδιάτρος βρίσκει το μωρό μέσα στις φυσιολογικές καμπύλες ανάπτυξης στα μάτια του "ασθενούς" το μωρό μοιάζει με παιδάκι της Αφρίκης.
Σύμπρωμα 4: "Βάζε κανένα φράγκο στην άκρη" Η αποταμιευση είναι αρετή δεν αντιλέγουμε αλλά το να κάνεις μασούρι τα λεφτά και να τα κρύβεις κάτω απο το στρώμα είναι ένδειξη της νόσου!

Μέχρι και πρίν απο δύο χρόνια κάπως έτσι θα ξεκινούσα την συγκεκριμένη ανάρτηση...πολύ απλά γιατί τέτοια πράγματα σκεφτόμουν για ανθρώπους που παρά την αφθονία υλικών αγαθών επέμεναν να φοβόνται στηριζόμενοι σε άσχημες αναμνήσεις στην "σωστή" διαχειρισή τους. Βλέπετε εγώ είμαι ένας άνθρωπος όπως οι περισσότεροι της γενιάς μου που μάθαμε στα "πολλά". Ο φόβος των προηγούμενων γενεών και οι στερήσεις είχαν σαν αποτέλεσμα να γαλουχηθεί μια γενιά καταναλωτών χωρίς όριο. Μια γενιά όχι κακομαθημένων πλουσιόπαιδων αλλά απλών παιδιών της μεσαίας τάξης που οι γονείς τους και οι παππούδες τους για να μην υποφέρουν απο κακουχιές και περιορισμούς μαθημένοι ήδη στα λίγα συνέχισαν να στερούνται για να δώσουν στα παιδία τους τα πάντα... για να μπορέσουν εκείνα να κάνουν τα όνειρα τους πραγματικότητα.

Ώσπου ήρθε η "κρίση" και το μπαλόνι που με τόσο κόπο φούσκωναν επι χρόνια με θυσίες εκείνοι έσκασε! Το σπιτάκι που με αίμα έχτισαν για τα παιδία τους έγινε τεκμήριο και εκείνα τώρα καλούνται να πληρώσουν το χαράτσι. Οι σπουδές που με ιδρώτα κατάφεραν να τους εξασφαλίσουν , προσόντα που δεν βρίσκουν ανταπόκριση στην αγορά και διαβατήριο για την "ξενιτιά". Ακόμα και το "φίλημα κατουρημένων ποδιών" για να βρούν μια θεσούλα στον κανακάρη τους ή στην κοκόνα τους στο δημόσιο μπούμεραγκ γύρισε. Έτσι μετά απο όλα όσα έκαναν έφτασαν στη δύση της ζωής τους να συνεχίζουν να αγχώνονται για το μέλλον των παιδιών τους λέγοντας μετά απο κάθε αναστεναγμό "εμείς είμαστε συνηθισμένοι αλλά εσείς όχι...".

Πρίν μέρες πέτυχα στην τηλεόραση ένα γεροντάκι που απελπισμένο στο άκουσμα της επιπρόσθετης μειώσης της συνταξής του δήλωνε με αγωνία..."και εγώ πως θα βοηθήσω τα παιδία μου και τα εγγόνια μου?". Αυτός ο άνθρωπος με 500 ευρώ σύνταξη δεν ενδιαφερόταν τι θα απογίνει ο ίδιος αλλά πως θα βοηθήσει τα παιδία και τα εγγόνια του...

Τα τελευταία 2 χρόνια έχω περάσει απο διάφορα στάδια σχετικά με τις εξελίξεις στην χώρα μας. Απο την επιλεκτική αδιαφορία σαν ένδειξη διαμαρτυρίας, τον θυμό, την απελπισία, την απογοήτευση μέχρι και την συνειδητοποιήση της κατάστασης και την αποδοχή. Ότι έχει γίνει έχει γίνει και λίγο πολύ όλοι φταίμε και ας μην τα φάγαμε όλοι μαζί! Δεν έχει νοήμα να ψάχνεις να ρίξεις ευθύνες ή καλύτερα όπως λένε οι φίλοι μας οι Άγγλοι "να κάθεσαι και να κλαίς πάνω απο το χυμένο γάλα"...όσο και να κλαίς στο πάτωμα θα μείνει! Σημασία έχει τι κάνουμε απο εδώ και πέρα. Πολιτικός (φτού φτού) δεν είμαι , πρώτη γυμνασίου ήμουνα γραμματέας στο πενταμελές του τμήματος μου και εκεί τελείωσε η πολιτική μου καρίερα. Ούτε έχω την ψευδαίσθηση πως εγώ θα σώσω την χώρα ( δυστυχώς ο μπαμπάς μου δεν ήταν ο Σούπερμαν για να μου κληροδοτήσει υπεράνθρωπα γονίδια). Είμαι η Πουκαρίνα και είμαι καλά! Βασικά είμαι η Πουκαρίνα και μαθαίνω να είμαι καλά με όσα έχω...Προσπαθώ να μάθω απο τα λάθη του παρελθόντος, επανατοποθετώ τα δεδομένα μου για ακόμα μια φορά και ελπίζω να αποτελώ τη μητέρα ενός αυριανού ανθρώπου που μπορεί και εκείνος να μην φέρει υπεράνθρωπα γονίδια , αλλά να μπορεί μαζί με όλους τους αυριανούς πολίτες αυτής της χωράς να κάνουν την διαφορά!

Στα πλαίσια αυτής της επανατοποθέτησης των δεδομένων φιλτράρω πλέον και διαφορετικά το λεγόμενο "κατοχικό σύνδρομο". Δεν μπορώ να πώ πως ακόμα το ενστερνίζομαι 100% κύριως όσον αφορά το υπερβολικό τάισμα των παιδιών...αλλά φυλάω τα μπωλάκια απο το παγωτό και βάζω μεσα διάφορα πραγματάκια που αφορούν τις χειροτεχνίες μου , τα παλία σεντόνια μπορεί να μην τα κάνω πετσέτες κουζίνας αλλά τα χρησιμοποιώ για να πειραματίζομαι με την ραπτομηχανή μου και καμία φορά βγαίνουν και χρήσιμα πραγματάκια..., προσπαθώ να ψωνίζω τρόφιμα και να μαγειρεύω σε ποσότητες τέτοιες ώστε να μην αναγκάζομαι να πετάω στα σκουπίδια αλλά ούτε και να φυλάω στο ψυγείο και τέλος αν και δυσκολεύομαι να κάνω αποταμίευση μιας και δεν περισσεύει πλέον σάλιο ιεραρχώ καλύτερα τις ανάγκες μου. Νομίζω πως σε γενικές γραμμές είμαι σε καλό δρόμο.Πριν περίπου ένα μήνα βγήκαν και τα πρώτα μαρουλάκια απο τον κήπο μας και νοστιμότερη σαλάτα δεν έχω ξαναφάει στην ζωή μου!

Μικρή διάβαζα την Πολυάννα....και τσαντιζόμουν απίστευτα. Για όσες δεν έχετε διαβάσει βιβλία με την Πολυάννα να σας πώ περιληπτικά πως ήταν ένα κοριτσάκι που περνούσε τα πάνδεινα αλλά είχε βρεί ένα τρόπο να επιβιώνει το λεγόμενο παιχνίδι της χαράς! Τι ήταν αυτό το παιχνίδι...? όταν της συνέβαινε κάτι τραγικό στη ζωή της εκείνη χαιρόταν γιατί σκεφτόταν κάτι ακόμα τραγικότερο που θα μπορούσε να της συμβεί και έτσι ήταν ευτυχισμένη! Το πόσο με εκνέυριζε αυτό το παιχνίδι της χαράς δεν λέγεται..."Έσπασα το πόδι μου αλλά είμαι ευτυχισμένη γιατί θα μπορούσα να σπάσω και τα δύο" έλεγε και φούντωνα εγώ με την χαζομάρα της.

Ώσπου έφτασα 25 χρόνια μετά να γίνω μια άλλη Πολυάννα! Ακόμα βέβαια χαζοχαρούμενη την θεωρώ εκείνη την Πολυάννα και όχι αρνούμαι να πάιξω το δικό της παιχνίδι της χαράς και να σκεφτώ καλά είμαστε σκεψου να ζούσες σε μια αφρικανική χώρα...Έχω εφεύρει όμως το δικό μου παιχνίδι της χαράς. Αφού είμαστε υγιείς όλα τα άλλα μπορούμε να τα φτιάξουμε σιγά σιγά! Αντλώ λοιπόν ενέργεια απο μικρά χαρούμενα γεγονότα και έτσι όλα τα άσχημα μοιάζουν να συρρικνώνονται.

Και αν αναρωτιέστε αν αυτό το μεσημεριανό ντελίριο θα καταλήξει κάπου να σας πώ πως θα καταλήξει! Με αφορμή το υποβόσκον "κατοχικό σύνδρομο" που με περιτριγυρίζει, δημιουργικά τουλάχιστον το τελευταίο καιρό προσπαθώ να "ανακυκλώνω". Υλικά φαινομενικά άχρηστα προσπαθώ να τα αξιοποιώ όσο καλύτερα μπορώ και όταν τα καταφέρνω τότε η ικανοποιήση που παίρνω είναι τέτοια που δεν περιγράφεται. Ανάμεσα στα "σκουπίδια" που θα ήθελα να χρησιμοποιήσω κάποια στιγμή ήταν κάτι ιαπωνικές εφημερίδες που έδωσαν στην μαμά μου και η οποία αφού τις διάβασε μου τις έδωσε. Με αφορμή λοιπόν την δεύτερη πρόκληση κάρτας του Get Creative έφτιαξα μια καρτούλα ακολουθώντας το sketch και χρησιμοποιώντας ένα κομμάτι εφημερίδας ως pattern paper.΄Ελπίζω να μην σας κούρασα και η καρτούλα μου να σας αρέσει.

Καλό απόγευμα σε όλους ;)
υγ: δεν έχετε παράπονο καιρό είχα να κάνω ανάρτηση σεντόνι και μαζεύτηκαν πολλά χαχα
υγ2:η προεκλογική περίοδος και ας μην την παρακολουθώ για να μην εκνευρίζομαι περισσότερο όπως καταλάβατε το κατιτίς της με έχει επηρεάσει...
υγ3: αγαπημένοι μου γονείς αν και ξέρω πως δεν παρακολουθείτε το μπλόγκ εγώ θέλω να σας πώ να μην ανησυχείτε!!!! Σας ευχαριστώ για όλα όσα κάνατε για μένα αλλά έχω και εγώ δύο άκρως λειτουργικά ποδαράκια που μπορούν να με στηρίξουν ανα πάσα στιγμή! Η μεγαλύτερη κληρονομιά που μου δώσατε δεν ήταν ούτε το ότι με σπουδάσατε , ούτε το ότι με παντρέψατε...αλλά ότι με κάνατε ένα σκεπτόμενο όν και αυτό ότι και να γίνει είναι η πιο πολύτιμη περιουσία μου και δυστυχώς για εκείνους δεν φορολογείται ;)

my "easy riders"

Τον σταυρώσαμε και φέτος τον Χριστό και εκείνος ξαναναστήθηκε! Ας ελπίσουμε φέτος να μάθαμε κάτι παραπάνω απο το Θείο δράμα και να βγήκαμε πιο σοφοί...

Χρόνια Πολλά σε όλους λοιπόν και Χριστός Ανέστη!

Μετά τα σουβλίσματα , τα αυγά κλπ κλπ και όντας ολίγον πτώμα απο τις δουλειές μιας και φέτος γιορτάσαμε το Πάσχα για πρώτη φορά σπίτι μου...είπα να φτιάξω το κάτιτις μου έτσι για να μπάινω σιγά σιγά σε ρυθμούς πρό Πάσχα.

Τελευταία όπως έχετε καταλάβει κάτι έχω πάθει με τις συνθέσεις και όλο τα χεράκια μου με τρώνε να φτιάξω μια ακόμα. Λίγο τα καλά σας λόγια, λίγο που επιτέλους τύπωσα μερικές απο τις αγαπημένες μου φωτογραφίες και τις έχω πλέον άμεσα διαθέσιμες κάθε βράδυ όταν πέφτω για ύπνο σκέφτομαι διάφορες συνθέσεις...

Μια απο τις πιο πρόσφατα τραβηγμένες φωτογραφίες που ήθελα όπωσδήποτε να κάνω lo ήταν μια φωτογραφία της αδελφής μου και του μικρού. Το πρόβλημα μου με την συγκεκριμένη φωτογραφία ήταν πως τα χρώματα της ήταν τέτοια που το ιδανικότερο (στα δικά μου μάτια πάντα) χαρτί για βάση θα ήταν ένα μαύρο χαρτί. Το μαύρο είναι ένα χρώμα λιγουλάκι αδικημένο νομίζω και αρκετά δύσκολο στον χειρισμό του καλλιτεχνικά πρώτον γιατί είναι πολύ σκούρο και δεύτερον γιατί στις φωτογραφίες σπάνια βγαίνει καλό. Η αγάπη της μικρής μου αδελφής γιαυτό το χρώμα όμως (είναι κάτι σαν την Σωσώ απο τα εγκλήματα για να καταλάβετε...) με όπλισε με θάρρος και είπα να το τολμήσω.

Πάνω λοιπόν που είχα αρχίσει να φτιάχνω τα διακοσμητικά στοιχεία της σύνθεσης...δημοσιεύτηκε η πρόκληση σύνθεσης του Get Creative για τις 15 Απριλίου που είχε σαν θέμα το ακόλουθο sketch της Ελίνας:

και είπα να δοκιμάσω να το ακολουθήσω....

Και αυτή τη φορά η σύνθεση είναι τελείως "scrap" μιας και ο σπάγγος στο banner είναι περίσσεμα απο την μετακόμιση....,τα χαρτία επίσης περισσεύματα απο ένα παλιό μίνι άλμπουμ που είχα φτιάξει, το βεσπάκι είναι σφραγγίδα των paper smootches που επίσης είχα και τέλος με μια χαρτοταινία που ξέχασε ο μπογιατζής που μας έβαψε στο σπίτι φεύγοντας έφτιαξα ένα δικό μου washi tape απλά σφραγγίζοντας ένα ταιριαστό sentiment.

Το θέμα του τίτλου αυτή τη φορά μου το έλυσε το cricut με το οποίο έκοψα τη λέξη "easy" και με φαντασία, δύο επίπεδα χαρτιού και διασταλτικά αυτοκόλλητα της έδωσα "όγκο". Για το "riders" να ναι καλά ο ζαβός εκτυπωτής μου χαχα.

Τα χρώματα που αποφάσισα να δουλέψω ήταν το μαύρο, το kraft, το λευκό και το κόκκινο και αν και το τελικό αποτέλεσμα ήταν λιγάκι "σκληρό" στο μάτι έμεινα σχετικά ικανοποιημένη.

Το μόνο που χρειάστηκε να αλλάξω όσον αφορά το sketch ήταν ο προσανατολισμός και αυτό γιατί η φωτογραφία μου το απαιτούσε...ελπίζω το "καθρέφτισμα" του sketch που ακολούθησα να μην κάνει άκυρη την συμμετοχή μου.





Οι φωτογραφίες αδικούν λιγάκι την σύνθεση αλλά όπως έγραψα και πιο πάνω το άτιμο το μαύρο είναι τόσο μα τόσο δύσκολο στην φωτογράφιση....

Καλό απόγευμα σε όλους ;)

Walk in the rain...

Ο καιρός τις τελευταίες μέρες πάνω που πιστέψαμε πως το καλοκαιράκι ήταν καθοδόν σαν να γύρισε πάλι. Λες και ο καιρός πάει πακέτο με το θείο δράμα της μεγάλης εβδομάδας και θρηνεί και εκείνος με βροχούλες και κρύο...

Την βροχή την αγαπάω πολύ και ας εκνευρίζει τους περισσότερους. Μ αρέσουν οι μυρωδιές που "ξυπνάει", ο ήχος της, ακόμα και η μελαγχολία που συνήθως την συνοδεύει.

Απο παιδάκι τρελαινόμουν όταν έβρεχε πιο πολύ για να χρησιμοποιήσω την ομπρελίτσα μου που με τη δαντελίτσα στο τελειώμα της με έκανε να νοιώθω σαν κυρία άλλης εποχής. Σαν ενήλικας κυκλοφορώ με λιγότερο φανταχτερές ομπρέλες αν και τις περισσότερες φορές προτιμώ να μην κρατάω καθόλου ομπρέλα και ας βραχώ. Για μένα δεν υπάρχει τίποτα διασκεδαστικότερο απο το να κάνεις βόλτα στο ψιλόβροχο χωρίς ομπρέλα νοιώθω λές και οι ψιχάλες ξεπλένουν κάθε κακή σκέψη...και ας κινδυνεύω να γυρίσω σπίτι μετά με πνευμονία!

Σήμερα το πρωί ψιλοβρεχε σχεδόν όλη μέρα και επειδή είχα κάποιες εξωτερικές δουλείες βγήκα βιαστικά στην βροχή. Το αγχος να τελειώσω τις δουλείες μου δεν με άφησε αρχικά να απολαύσω την βόλτα μου στο γυρισμό όμως δεν αντιστάθηκα και έκανα μια μικρή βολτίτσα έτσι για να θυμηθώ πως είναι να περπατάς στην βροχή. Αν και γύρισα με ένα τέταρτο καθυστέρηση και βρεγμένη ώς το κόκκαλο είχα χαλαρώσει τόσο πόλυ που ειλικρινά ακόμα και τα φτερνίσματα που ακολούθησαν δεν με ενόχλησαν καθόλου.

Όταν λοιπόν το μεσημεράκι κατέβηκα να ράψω τίποτα και το μάτι μου έπεσε σε μια αυτοκόλλητη chipboard ομπρελίτσα που είχε ξεμείνει απο κάποιο πακετάκι που είχα αγοράσει στο παρελθόν δεν μπόρεσα για ακόμα μια φορά να αντισταθώ και έφτιαξα μια καρτούλα.

Με την καρτούλα αυτή θα συμμετάσχω στην πρόκληση κάρτας για της 5 Απριλίου του Get Creative που έχει ώς θέμα μια καρτούλα με αυτοκόλλητα.

Ελπίζω τις επόμενες μέρες να μπορέσω επιτέλους να χαλιναγωγήσω την δημιουργικότητα μου που τελευταία πολύ ατίθαση έχει γίνει και δεν οργανώνεται με τίποτα!

Εύχομαι σε όλους σας Καλή Ανάσταση και Καλό Πάσχα μέσα απο την καρδία μου!
υγ:τα καλά σας λόγια στην προηγούμενη ανάρτηση ειλικρινά μου δίνουν αυτοπεποίηθηση για να συνεχίσω να φτιάχνω συνθέσεις...σας ευχαριστώ!

You color my days

Το ξέρω πως έχω χαθεί τελευταία...Λίγο οι ετοιμασίες για το Πάσχα, λίγο κάποια πραγματάκια που ετοιμάζω για πολλούς και διαφόρους λόγους με έχουν κρατήσει μακρυά απο την μπλογκογειτονιά.

Το σαββατοκύριακο που μας πέρασε όμως δεν μπόρεσα να κρατηθώ και καθυστερώντας άλλα πράγματα που μεταξύ μας είχαν προτεραιότητα έφτιαξα κάτι!

Απο όλες τις φωτογραφίες του μικρού μου υπάρχει μια που αγαπώ ιδιαίτερα. Τραβήχτηκε απο την αδελφή μου (τι πρωτότυπο...) τον περασμένο Οκτώβριο την ώρα που ο μικρός ζωγράφιζε χωρίς να καταλάβει καν πως τον τραβάνε φωτογραφία. Αυτή τη φωτογραφία απο τότε έλεγα πως πρέπει κάποια στιγμή να την κάνω σύνθεση αλλά ως γνωστόν μονίμως το άφηνα για το μέλλον.

Πριν περίπου ένα μήνα αποφάσισα να συμμετάσχω σε μια ανταλλαγή σελίδων. Για αυτή την ανταλλαγή θα έπρεπε να φτιάξω 31 σελίδες 6 επί 6 (ίντσες) για 31 διαφορετικά άτομα που με την σειρά τους θα μου στείλουν και εκείνα απο μια δική τους σελίδα. Στόχος κάθε άτομο που συμμετέχει σε αυτή την ανταλλαγή να έχει ένα μίνι άλμπουμ με 31 σελίδες άλλων! Οι σελίδες μου λοιπόν θα έπρεπε να είναι αντιπροσωπευτικές του "ύφους" μου , αν και μεταξύ μας ακόμα το ψάχνω...Σκέφτηκα λοιπόν πως αυτό που με αντιπροσωπεύει περισσότερο είναι η τσόχα σαν υλικό και πως θα ήταν αρκετά πρωτότυπο να φτιάξω τσόχινα διακοσμητικά για τις 31 σελίδες μου. Και ενώ στην αρχή μου φάνηκε έξυπνη ιδέα στην πορεία αποδείχτηκε πολύ πιο δύσκολο και χρονοβόρο απ ότι φανταζόμουν. Για να μην πολυλογώ ένας απο τους λόγους που έχω χαθεί είναι και αυτός. Όποτε ξεκλέβω λίγο χρόνο ράβω σαν τρελή τα διακοσμητικά για τις σελιδούλες μου.

Όταν έφτιαξα το πρώτο διακοσμητικό μόλις το αντίκρυσα αμέσως θυμήθηκα την φωτογραφία που σας προανέφερα. Ίσως γιατί θύμιζε απίστευτα παιδική ζωγραφία και είπα απο μέσα μου πως όταν θα τελειώνα με την ανταλλαγή θα έφτιαχνα μια σύνθεση με αυτή την φωτογραφία και τσόχινα διακοσμήτικα. Βέβαια για ακόμα μια φορά έκανα σχέδια που ανατράπηκαν.

Η πρόκληση για σύνθεση του Get Creative της 1ης Απριλίου μαντέψτε τι θέμα έχει....μια σύνθεση με χρήση υφάσματος και μόνο υφάσματος για τα διακοσμητικά στοιχεία! Και μετά σου λένε να μην πιστεύεις στο κάρμα. Όπως λοιπόν ίσως καταλαβάτε ήδη το Σάββατο αφού αγόρασα παπούτσια για την βαφτιστήρα πετάχτηκα στα γρήγορα και απο το φωτογραφείο και εμφάνισα την περιβόητη φωτογραφία. Η ώρα για να γίνει σύνθεση είχε επιτέλους έρθει!

Το απογευματάκι με αρκετές τύψεις πήρα κάποια απο τα διακοσμητικά που με κόπο είχα ράψει για τις σελιδούλες της ανταλλαγής , την φωτογραφία και κατέβηκα στο υπόγειο.

Δύο ωρίτσες αργότερα μετά απο διάφορα πειράματα σε πρωτόγνωρες τεχνικές (γάζωμα σε χαρτί, misting κλπ κλπ) η σελιδούλα μου ήταν έτοιμη και με χαρά σας παρουσιάζω την συμμετοχή μου.

Με χαρά μπορώ να δηλώσω πως μετά και απο αυτή τη σύνθεση σαν να νοιώθω λίγο καλύτερα με το τελικό αποτέλεσμα των συνθέσεων μου. Επιτέλους άρχισαν να με αντιπροσωπεύουν και αυτό με κάνει να θέλω να φτιάξω και άλλες...

Καλο βράδυ σε όλους ;)
υγ1: υπόσχομαι να πέσω με τα μούτρα πιά στην σελιδούλες της ανταλλαγής και μέσα στις επόμενες μέρες να έχω συμπληρώσει τα διακοσμητικά που "έκλεψα"! Πιστέυω πως με λίγη προσπάθεια θα είμαι μέσα στα χρονικά περιθώρια και ελπίζω τώρα που είδατε ένα μικρό preview αυτού που θα πάρετε απο μένα να σας αρέσει...
υγ2: και σε αυτή τη σύνθεση αν θα άλλαζα κάτι θα ήταν η μορφή του τίτλου αλλά όπως και στην προηγούμενη μιας και δεν έχω αυτοκόλλητα γράμματα (που θα αγοράσω υπόσχομαι σύντομα!) αναγκάστηκα να κάνω αλχημείες. Τύπωσα απο τον υπολογιστή γραμματάκια που θυμίζουν scrabble και τα χρωμάτισα για να δώσω ένα πιο παιχνιδιάρικο ύφος. "Στην αναβροχιά καλό και το χαλάζι" ;)