✿ *Δεν έχω πια χρόνο για τους ανθρώπους που δεν έχουν Ψυχή...

Μια μέρα βρέθηκα με μια παρέα φίλων που είχαν μωρά, σχεδόν νεογέννητα. Με τα μικρά τους πατουσάκια, τα τρυφερά σαν μπαμπακάκι μικρά χεράκια, τα απαλά μεταξένια μαλλάκια, αλλά πάνω από όλα, εκείνο το αγνό ύφος τής ολικής αθωότητας... Εκείνο το συντριπτικά ανεπιτήδευτο ύφος που δεν έχει "γράψει" ακόμα μέσα τους καμία σελίδα, καμία έννοια, καμία σκέψη... Αυτόματα έκανα την σκέψη ότι μεγαλώνουμε, κι όσο μεγαλώνουμε, κανείς μας δεν θυμίζει πια εκείνα τα αθώα κι αγνά μωρά που γεννηθήκαμε, κυρίως όμως, κανείς μας δεν θέλει(;) να θυμάται ότι κάποτε υπήρξε μια αγνή λαμποκοπημένη σελίδα.

Πως γινόμαστε έτσι οι άνθρωποι; Πως μεγαλώνοντας παίρνει του καθενός η ψυχή ένα άλλο μονοπάτι, όπου άλλο οδηγεί στο "δάσος", άλλο στο "ξέφωτο", άλλο σε ένα "πηγάδι" θολωμένο και βαθύ; Κι έπειτα καλούμαστε όλοι μαζί να συμβιώσουμε με κάθε καρυδιάς.."μονοπάτι". Πόσο αφόρητο;
Και κάπου εκεί που λες, να 'σου και σκάνε μύτη όλοι εκείνοι οι τύποι που σου τρολάρουν επίμονα τη ζωή, επί το..παλαιότερον, στην ροκανίζουν.

 .........................................................................................................................

"Οι τοξικοί άνθρωποι -ή αλλιώς ψυχολογικά βαμπίρ- προσπαθούν να είναι δίπλα μας για να μας ρουφούν διαρκώς ενέργεια και να τρέφονται από την δική μας ζωή, γιατί έτσι τους βολεύει. Συχνά δεν έχουν αυτοεκτίμηση και δεν ξέρουν να αγαπούν. Αν δεν μπορούμε να τους απομακρύνουμε, τότε πρέπει να εξασκηθούμε έτσι ώστε να μην μας επηρεάζουν" Απόσπασμα 

.........................................................................................................................

Υπάρχουν άνθρωποι που τρέφονται με το να σου γαμάνε την ζωή. Κατά συρροή και κατ' εξακολούθηση, ο τρόπος που σε "πλευρίζουν" είναι εκείνος που έχουν μάθει καλύτερα: με δηλητήριο.. Έχουν το χάρισμα να δηλητηριάζουν την ψυχή σου, τις στιγμές σου, τις αναμνήσεις που συλλέγεις για το μέλλον. Έκαστος στο είδος του, και οι δηλητηριώδεις τύποι στην ικανότητά τους παύλα ικανοποίησή τους, να σε πληγώνουν...
Πόσες φορές πιστεύουν αλήθεια ότι μπορούν να σου σπάσουν την καρδιά;

Με την ίδια "παχυδερμία" που σου τινάζουν τον ψυχισμό στον αέρα, με την ίδια ακριβώς παχυδερμία, επιστρέφουν μετά από το φαρμάκι χαμογελαστοί, με το ύφος "δεν τρέχει και τίποτα" και "πάλι με χρόνια με καιρούς πάλι θα σου αλλάξω τα φώτα, τι; Δεν με έμαθες πια; Έλα μωρέ, εγώ που σε αγαπάω!"... Άνθρωποι, που δεν αγάπησαν ποτέ ούτε τα ίδια τους τα άντερα, δεν συμβιβάστηκαν ποτέ με το μέσα τους, δεν έδωσαν πο-τέ μιά δεκάρα τσακιστή για το αν, έστω και μια φορά ρε φίλε, μια κουβέντα που σου πέταξαν σαν φτυσιά, ήταν βαριά σαν ταφόπλακα...
.........................................................................................................................

              Οι άνθρωποι μπορεί να μην θυμούνται τι έκανες ή τι τους είπες, αλλά πάντα θα θυμούνται πως τους έκανες να αισθανθούν ~ Μάγια Αγγέλου

.........................................................................................................................
Με την μύτη ψηλά, αφού νομίζουν ότι αυτοί είναι κι άλλος κανείς, θεωρούν ότι έχουν βρει την χρυσή τομή ανάμεσα σε εσένα που σε έχουν "της καρπαζιάς" και στους άλλους που τους παρουσιάζονται ως οι πιο...φανταστικοί χαρακτήρες έτοιμοι να αγαπήσουν και να αγαπηθούν! Αγαπιούνται ποτέ αλήθεια;... Υπάρχει άνθρωπος που μπορεί να αγαπήσει ουσιαστικά και άνευ όρων έναν άνθρωπο που επιλέγει να συμπεριφέρεται με "καρφί και πέταλο", υιοθετώντας την μέθοδο "on-off" για να συναναστρέφεται εκείνους που ολοφάνερα μισεί; Ή μήπως τους ζηλεύει κατάφωρα;... Διότι όσο κι αν κρύβονται(;) "είναι πολλά τα κόμπλεξ Άρη"...

Μπορεί να κυκλοφορούν άπειρα εγχειρίδια, δεκάλογοι, σωστές μέθοδοι, ασκήσεις αναπνοής κλπ., για τον ιδανικό τρόπο συμπεριφοράς απέναντι σε τοξικά απόβλητα με μορφή ανθρώπου, η αλήθεια όμως είναι ότι το αποτέλεσμα τών αμέτρητων προσβολών, της υποτίμησης, του αυταρχισμού, του σκωτσέζικου "σ' αγαπώ-δεν σ' αγαπώ, σου μιλώ-δεν σου μιλώ", οδηγεί μαθηματικά σε μονόδρομο: δεν θα χάσεις εσύ τον χρόνο τής μιάς και πολύτιμης ζωής σου, δεν θα χάσεις την ψυχή σου για να ανεχτείς κάθε αμετανόητο και τοξικό πλάσμα, που αποδεδειγμένα δεν έχει Ψυχή. Μπορεί να σε αναγκάζουν οι συνθήκες τής ζωής να συναναστραφείς τοξικούς, ωστόσο όλα τα πράγματα έχουνε όρια και κόκκινες γραμμές. Ο σεβασμός απέναντι στον εαυτό μας επιβάλλεται! Κι οι τοξικοί ας πάρουν αυτό που τους αξίζει: την περιφρόνηση όσο πιο γρήγορα γίνεται: χθες...
Δεν διαθέτω άλλο χρόνο (ούτε κι αν-τ-οχή) για όλους εκείνους που δεν έχουν ψυχή, και που πλανώνται ότι ο χρόνος είναι άπειρος για άπειρα λάθη και πληγές...

 ...................................................................................................

 ................................................................................................... 

  Όταν οι άνθρωποι σού δείχνουν ποιοι πραγματικά είναι, να τους πιστεύεις, την πρώτη φορά ~ Μάγια Αγγέλου
................................................................................................... 
Η αρχική τέλεια εικόνα είναι της ταλαντούχας φίλης Δήμητρας Ψυχογυιού από εδώ και εδώ. Η δεύτερη είναι από το Pinterest.
* Ο τίτλος τής ανάρτησης είναι παράφραση τής φράσης τού Μπουκόφσκι: "Δεν έχω πια χρόνο για τα πράγματα που δεν έχουν ψυχή".

✰♡*•˛❤˛•*✰✰♡*•˛❤˛•*✰✰♡*•˛❤˛•*♡✰

        

❤¸¸.•*¨*•♫ ............................οι σκέψεις μου κάνουν θόρυβο............................❤¸¸.•*¨*•♫