Κι εγώ σαν άνεμος θα φύγω θα χαθώ
κι όπως θα φεύγω φως μου
θα σ' ονειρευτώ
να μ’ αγκαλιάζεις κι εγώ να προσπαθώ
για μια φορά να σ’ αρνηθώ.
Θα σ’ αρνηθώ...
-Και που λες, ο μπαμπάς είχε ένα μικρό σκάφος και όργωνε τις θάλασσες.
-Είχε και σένα μαζί του μαμά;
-Ναι μωρό μου. Βέβαια η αλήθεια είναι ότι εμένα η θάλασσα δεν με ξετρελαίνει.
-Τι; Με το ζόρι πήγαινες;
-Πολλές φορές ναι. Όχι ακριβώς με το ζόρι, αλλά για να κάνω το χατήρι του μπαμπά.
-Είσαι φοβιτσιάρα;
-Φοβιτσιάρα; Ουουουου! Μην το συζητάς! Άσε που είμαι και παράξενη!
-Μμμμ! Κάτι μας είπες τώρα! Και τι σε...παραξένευε;
-Εννοείς τι παραξενιές είχα με τη θάλασσα; Όλα! Μην με τσιμπήσει σφίγγα,
μην με κάψει ο ήλιος, μην κάνει και εμφανιστεί κάνας...καρχαρίας, ε να, τέτοια!
-Ναι, αλλά είναι ωραία στη θάλασσα, ειδικά άμα δεν έχει κύμα, ε μαμά;
-Μόνο ωραία; Ονειρεμένα! Θυμάμαι μια χρονιά που κάναμε διακοπές στο Ιόνιο.
-Εγώ που ήμουν μαμά;
-Δεν είχες γεννηθεί ακόμα μωρό μου.
-Κι εσείς μου αλωνίζατε τις θάλασσες ε;
-Αχαχα! Ε ναι. Και ξέρεις εκεί στο Ιόνιο τις περισσότερες ημέρες η θάλασσα είναι λάδι!
-Λάδι είναι όταν δεν έχει κύμα;
-Ναι μωρό μου. Και που λες, ένα βράδυ κοιμηθήκαμε στο σκάφος,
γιατί το πρωί είχαμε ταξίδι. Θα αλλάζαμε νησί.
-Σε ποιο νησί θα πηγαίνατε;
-Στην Κέρκυρα. Ξυπνήσαμε που λες το πρωί και γύρω μας ήταν ο Παράδεισος!
-Κι εσείς ο Αδάμ με την Εύα!!!
-Ναι, κάπως έτσι. Αλλά εμείς ήμασταν μέσα στη θάλασσα.
Φαντάσου τώρα μια θάλασσα λάδι όπως σου είπα. Ο ουρανός, η θάλασσα, τα βουνά.
-Κι εσείς!
-Κι εμείς. Ο μπαμπάς στο τιμόνι έτοιμος για το ταξίδι, εγώ το χαβά μου:
άνοιξα το ραδιόφωνο κι έψαχνα κάναν σταθμό με ωραία μουσική.
-Είχε και ραδιόφωνο το σκάφος;
-Όχι μόνο είχε ραδιόφωνο, αλλά είχε και πολύ καλά ηχεία!
Κι όπως σκίζαμε απαλά το πέλαγος κι αριστερά μας η στεριά
και δεξιά μας τα βουνά κι εμείς μεσοπέλαγα, το θυμάμαι σαν τώρα.
Ξεχύθηκε από τα ηχεία αυτό το τραγούδι...
θες ο έρωτας, θες που ήταν σα να γράφτηκε ακριβώς σαν μουσική επένδυση;
Πάντως, όσα χρόνια κι αν περάσουν μωρό μου,
κάθε φορά που θα το ακούω, θα θυμάμαι εκείνη την μαγική στιγμή,
που σκίζαμε τα κύματα κι αυτή η μελωδία απλωνόταν στον θαλασσινό αέρα
κι από τότε χαράχτηκε για πάντα βαθιά μέσα στο μυαλό μου.
Και δεν θα βρω εξήγηση καμιά, πως γίνεται και
κάποιες στιγμές περνούν στο υποσυνείδητο και δεν ξεχνιούνται ποτέ...
-Μαμά! Βρε μαμά! Με πήρες μονότερμα! Που πήγαν τα αυτιά σου;
-Στους πέντε ανέμους μωρό μου. Στους πέντε ανέμους...
...Κι εγώ σαν άνεμος θα φύγω θα χαθώ κι όπως θα φεύγω φως μου, θα ερωτευτώ
τους πέντε άνεμους. Μ’ αυτούς θα ξεχαστώ και δε θα ξαναρθώ. Να νανα νανα νανανανα...
*Ευχαριστώ πολύ την γλυκιά Κική που μου έδωσε την ευκαιρία να ξαναθυμηθώ μια από τις στιγμές που δεν πρόκειται να ξεχάσω ποτέ...
... "o pio pistos filos tou skylou" "Στους πέντε ανέμους": Στίχοι: Ιφιγένεια Γιαννοπούλου Μουσική: Στέφανος Κορκολής Φωτογραφία: Google ...
Σε προσκαλώ στο νέο μου blog Μια Πέτρα
...............................................................................................................