Xa temos os principáis partidos e sedes da tempada de pesca de troitas en coutos 2008. Aquí están os partidos e as sedes:
- 18 Marzo: río Lor, couto de A Labrada
- 20 Marzo: río Vea, couto de Souto de Vea
- 22 Marzo: río Barcala, couto de Negreira
- 29 Marzo: río Arenteiro, couto de Carballiño sen morte
- 5 Abril: río Deza, couto de Taboada
- 12 Abril: río Anllóns, couto de Verdes
- 19 Abril: río Viñao, couto de Boborás
- 31 Maio: río Masma, couto de Mondoñedo (reo)
- 7 Xuño: río Miño, couto de Ombreiro
- 20 Setembro: río Eume, couto de Ombre (reo)
Aínda estou pendente da segunda volta dos coutos, así que é posible que teña máis partidos de coutos.
Como podedes ver, temos un inicio da tempada duro, con 4 partidos no mes de Marzo que poden facer que a tempada se incline para un ou outro lado da balanza.
Como dicía Xulio Cesar, "Alea jacta est".
Mostrando entradas con la etiqueta Coutos. Mostrar todas las entradas
Mostrando entradas con la etiqueta Coutos. Mostrar todas las entradas
miércoles, 6 de febrero de 2008
lunes, 20 de agosto de 2007
2007-08-11: Couto de Sinde, río Ulla (A Estrada)
Último couto "oficial" da tempada (non sei se acabarei indo a algún sen morte ou intensivo) no terreo do Ulla, dificil estadio por outro lado.
Sinde... moi bo couto, moi boa paisaxe. Incrible... da gusto andar por alí. Alá fomos eu, meu irmán, súa muller y as rapazas de paseo por alá. Sí, de paseo, porque mentres estiveron por alí, non lle adiquei a concentración necesaria para poder pescar. Máis ben estiven con eles por alí, mirando bichiños, tentando ensinarlle un pouco á cola de rata (a meu irmán gustalle pero todavía non sabe) e mostrándolle ás rapazas as cousas do río, incluso as molladuras (que raro, non?). o que se dí pescar, ata ese momento, nin comezara.
Pois nada, a iso das 7 da tarde decidiron marchar. E nese momento encontreime co irmán de Rubén, outro troiteiro crónico. Crucei o río (máis ben collín o coche e din a toda a volta, porque estaba cheo de auga...) e púxenme a falar con él.
Xa levaba unhas cuantas capturas, aínda que o día non daba moito de sí. Un bo reo e unha troita de trinta e pico. Non está mal... había ser eu... Finalmente, logo dun diálogo "troiteiro", deixoume unha Ranger prateada do nº 2. Xa eran as 8 da tarde, e pouco máis iba a pescar.
Pero triunfei nuns 40 minutos de inspiración. 4 troitas (unha de vinte cm) e unha escapada rosadiña e grandocha foron o resultado final. Mágoa dela, e de novo sen cámara.
Así, non se pode....
Sinde... moi bo couto, moi boa paisaxe. Incrible... da gusto andar por alí. Alá fomos eu, meu irmán, súa muller y as rapazas de paseo por alá. Sí, de paseo, porque mentres estiveron por alí, non lle adiquei a concentración necesaria para poder pescar. Máis ben estiven con eles por alí, mirando bichiños, tentando ensinarlle un pouco á cola de rata (a meu irmán gustalle pero todavía non sabe) e mostrándolle ás rapazas as cousas do río, incluso as molladuras (que raro, non?). o que se dí pescar, ata ese momento, nin comezara.
Pois nada, a iso das 7 da tarde decidiron marchar. E nese momento encontreime co irmán de Rubén, outro troiteiro crónico. Crucei o río (máis ben collín o coche e din a toda a volta, porque estaba cheo de auga...) e púxenme a falar con él.
Xa levaba unhas cuantas capturas, aínda que o día non daba moito de sí. Un bo reo e unha troita de trinta e pico. Non está mal... había ser eu... Finalmente, logo dun diálogo "troiteiro", deixoume unha Ranger prateada do nº 2. Xa eran as 8 da tarde, e pouco máis iba a pescar.
Pero triunfei nuns 40 minutos de inspiración. 4 troitas (unha de vinte cm) e unha escapada rosadiña e grandocha foron o resultado final. Mágoa dela, e de novo sen cámara.
Así, non se pode....
domingo, 17 de junio de 2007
16-06-2007: Couto de Couso, río Ulla
Aqui estamos outra vez para contarvos as miñas penurias no río. Esto vai de mal en peor, non recordo tal temporada dende hai anos... igual estoy predestinado a carón do meu Celta, que así lle vai este ano...
Ben, pois onte acerqueime ata o couto de Couso no Ulla, couto salmoneiro que últimamente é ira das críticas dos pescadores xa que últimamente non se collen salmóns nel dende hai uns anos. Bótanlle a culpa á pasarela de formigón que fixeron, pero eu penso que non é problema deso, senón que a subida tena moi fácil a carón da presa, na que hai certas aberturas nas que o salmón, á minima subida do caudal, pega un chimpo e xa está camiño ás frezaderas.
Deixando este tema a carón (non é un post adicado a isto), cóntovos como foi o desastroso día no Ulla.
Cheguei ó río as 12:00 da mañá. Se ben normalmente vou temprano, decidín ir a estas horas xa que o día non estaba moi ben (vento e chuvia) e decidín aproveitar o mediodía, xa que soen mostrar máis actividade nesas horas.
Alá fun coa Ranger do nº 1 de cobre, e logo de dúas horas logrei pillar a primeira (15 cm). Algo é algo. 3 minutos despóis logrei quitar no mesmo sitio unha de 19 cm. Eran sobre as dúas da tarde e parecía que empezaba o movemento.
Seguín cara arriba pola orilliña, e alí saquei a grande do día: 25 cm de bravura. E a última do día tamén. Porque somentes tuva unha picada máis, desta vez pola tarde cando andaba a practicar ca cola de rata e lle metín unha ninfa. A miña primeira picada ca ninfa. Lástima que esta se soltase.
O día pouco máis foi. Disfrutei moito nesas 5 horas de pesca, se ben as capturas non acompañaron. Practiquei ca cola de rata diferentes artes: mosca seca e ninfa. Ademáis, puxérache o baixo de línea trenzado en lugar do antigo baixo de sedela que lle tiña, e a verdade é que se se gaña en comodidade, pérdese en lanzamento: qué condenado é de lanzar....
Fotoss non teño porque non levei a cámara, pero algunha eivos de poñer dalgunha das visitas que lle fago a miúdo para descansar.
Ó final: Couso 0 - 3 Menda lerenda.
PD: destacar que xa se esgotou o cupo de salmóns o día 12 de Xuño. Así o dicía un cartel dos gardas de Medio Ambiente.
Ben, pois onte acerqueime ata o couto de Couso no Ulla, couto salmoneiro que últimamente é ira das críticas dos pescadores xa que últimamente non se collen salmóns nel dende hai uns anos. Bótanlle a culpa á pasarela de formigón que fixeron, pero eu penso que non é problema deso, senón que a subida tena moi fácil a carón da presa, na que hai certas aberturas nas que o salmón, á minima subida do caudal, pega un chimpo e xa está camiño ás frezaderas.
Deixando este tema a carón (non é un post adicado a isto), cóntovos como foi o desastroso día no Ulla.
Cheguei ó río as 12:00 da mañá. Se ben normalmente vou temprano, decidín ir a estas horas xa que o día non estaba moi ben (vento e chuvia) e decidín aproveitar o mediodía, xa que soen mostrar máis actividade nesas horas.
Alá fun coa Ranger do nº 1 de cobre, e logo de dúas horas logrei pillar a primeira (15 cm). Algo é algo. 3 minutos despóis logrei quitar no mesmo sitio unha de 19 cm. Eran sobre as dúas da tarde e parecía que empezaba o movemento.
Seguín cara arriba pola orilliña, e alí saquei a grande do día: 25 cm de bravura. E a última do día tamén. Porque somentes tuva unha picada máis, desta vez pola tarde cando andaba a practicar ca cola de rata e lle metín unha ninfa. A miña primeira picada ca ninfa. Lástima que esta se soltase.
O día pouco máis foi. Disfrutei moito nesas 5 horas de pesca, se ben as capturas non acompañaron. Practiquei ca cola de rata diferentes artes: mosca seca e ninfa. Ademáis, puxérache o baixo de línea trenzado en lugar do antigo baixo de sedela que lle tiña, e a verdade é que se se gaña en comodidade, pérdese en lanzamento: qué condenado é de lanzar....
Fotoss non teño porque non levei a cámara, pero algunha eivos de poñer dalgunha das visitas que lle fago a miúdo para descansar.
Ó final: Couso 0 - 3 Menda lerenda.
PD: destacar que xa se esgotou o cupo de salmóns o día 12 de Xuño. Así o dicía un cartel dos gardas de Medio Ambiente.
domingo, 10 de junio de 2007
09-06-2007: Couto de A Labrada, río Lor
Señores e señoras.... Segundo rosco da tempada 2007! (o primeiro non o puxen no blog que ca mala ostia que tiña, non fun capaz de articular palabra algunha)
Que vos podo comentar acerca do Lor. O río é precioso: moi clariño de auga, cunhas táboas perfectas, unhas correntes maravillosas.... pero outro ano saímos de alí cun rosco.
Ben, o couto da Labrada está na estrada N-120 dirección Ponferrada, xusto no límite co concello de Quiroga. Pasades a ponte que pasa por riba do río e uns 500 metros máis adiante hai un cruce cara a esquerda. Collédelo e o couto xa está alí (na metade, máis ou menos). Para ir dende A Estrada, tendes que coller dirección Lalín-Rodeiro e logo dirección Monforte, entrando nos corredoiros e xa comunica directamente ca N-120.
Alá chegamos sobre as 8 e media da mañá, nun día marcado pola néboa e as nubes. Vamos, que facía un día caralludo. Logo de tomar o rutinario café, e facerlle a mítica visita ó Sr. Roca antes de ir ó río, comezamos a pescar.... perdón, a mollar a culleriña.
Creo que foron un par de picadas, pero nada máis. Intentámolo con todo: culleriñas de diferentes tipos, mosca afogada, mosca seca e ata intenteino ca ninfa (non son precisamente experto nestas cousas), e nada de nada. Nin unha soa troita.
É o segundo ano no que levo un rosco neste río. Non o entendo. O río está ben, e ten zonas perfectas. Pero non houbo maneira. Non sei, quizá para o ano que ven.
Amósovos unhas fotiños do río (algunha do ano pasado):
Arriba, a presa e mais a ponte onde comezamos pescar. Abaixo, diferentes zonas do río.
Esta última toma é do ano pasado, na ponte do século XVII creo...
Conclusión (futboleira neste caso): empate a ceros no "Lor - Menda lerenda", nun partido duro, no que abundaron as ocasións de gol do equipo local (lanzamentos ás copas das árbores) que puido golear claramente.
Que vos podo comentar acerca do Lor. O río é precioso: moi clariño de auga, cunhas táboas perfectas, unhas correntes maravillosas.... pero outro ano saímos de alí cun rosco.
Ben, o couto da Labrada está na estrada N-120 dirección Ponferrada, xusto no límite co concello de Quiroga. Pasades a ponte que pasa por riba do río e uns 500 metros máis adiante hai un cruce cara a esquerda. Collédelo e o couto xa está alí (na metade, máis ou menos). Para ir dende A Estrada, tendes que coller dirección Lalín-Rodeiro e logo dirección Monforte, entrando nos corredoiros e xa comunica directamente ca N-120.
Alá chegamos sobre as 8 e media da mañá, nun día marcado pola néboa e as nubes. Vamos, que facía un día caralludo. Logo de tomar o rutinario café, e facerlle a mítica visita ó Sr. Roca antes de ir ó río, comezamos a pescar.... perdón, a mollar a culleriña.
Creo que foron un par de picadas, pero nada máis. Intentámolo con todo: culleriñas de diferentes tipos, mosca afogada, mosca seca e ata intenteino ca ninfa (non son precisamente experto nestas cousas), e nada de nada. Nin unha soa troita.
É o segundo ano no que levo un rosco neste río. Non o entendo. O río está ben, e ten zonas perfectas. Pero non houbo maneira. Non sei, quizá para o ano que ven.
Amósovos unhas fotiños do río (algunha do ano pasado):
Arriba, a presa e mais a ponte onde comezamos pescar. Abaixo, diferentes zonas do río.
Esta última toma é do ano pasado, na ponte do século XVII creo...
Conclusión (futboleira neste caso): empate a ceros no "Lor - Menda lerenda", nun partido duro, no que abundaron as ocasións de gol do equipo local (lanzamentos ás copas das árbores) que puido golear claramente.
domingo, 20 de mayo de 2007
8 días d'ouro do Corte Inglés
Vouvos relatar brevemente (porque non merece moito máis) estes 8 días de ouro, coma os do Corte Inglés, no que fun os ríos Masma (Mondoñedo), Anllóns (Verdes) e Vea (Souto de Vea, A Estrada).
13-05-2007: Couto de Mondoñedo Lote nº 2, río Masma
Qué vos podo dicir deste río, o Masma, máis que pestes del.
Alá fomos os tres con couto salmoneiro no lote nº 2, que casualmente, era o peor dos tres, polo menos o peor de andar. Menuda selva amazónica! Casi 400 km para só pillar un reo! Un miserable e anano reo! E inda por riba, perder culleriñas a mansalva (4 en total).
Menuda desfeita de día... Non picaban, o río era jodido de andar, chovía... pero eso sí, o río dentro do que cabe, era bonito. Tiña boas táboas y algunha poza chamativa. De feito, ten a poza do Capitán, como se lle chama alí, na que paran os salmóns a descansar. Pouco máis teño que contar: chegar ó couto foi cousa de Tom Cruise, menos mal que tomando o café mañaneiro atopamos un paisano que moi amablemente nos levou onda él.
Capturas fináis: eu 1 reo e 4 culleriñas perdidas, Nuñez 2 troitas e 2 culleriñas, e Rubén 5 troitas.
Conclusión: se non tendes ganas de imitar a Tarzán, non vaiades.
17-05-2007: Couto de Verdes, río Anllóns
Que millor que ir o día das Letras Galegas que ó río do bardo Pondal, o Anllóns. Repetimos couto logo da decepción do ano anterior, no que atopamos o río un poouco cheo e chocolate de máis.
O río é precioso. Moita corriente, fermosas táboas, e prácticamente ningunha poza. O maior problema do día: non picaban. E iso que o día comezou cunha troita no segundo lance. Pero todo o mundo sabe que o que ben empeza, mal acaba. E así foi.
Logo de mallar e mallar no río, e facer varios kilómetros de río, non fumos quen (Rubén e máis eu) de sacar máis de 5 troitas eu e 10 él, das cales creo que só unha daba a medida. Non se daban, e xa escoitamos a máis dun dicindo que o río e "capotero, capotero".
A culleriña do día: a Koala nº 1 de cobre, que xa non se fabrica e da cal gardamos algún exemplar. O resto do día queda en anécdotas con troiteiros e caídas (o meu móvil aínda está a recuperarse do chapuzón).
Conclusión: volverei o ano que ven, e espero que desta vez poidamos coller boas pezas.
19-05-2007: Couto de Souto de Vea, río Vea
E para rematar a faena e as ofertas, fun eu só o couto do Vea, preto da casa. E nin con esas. Somentes 4 troitas (unha de 22 e outra de 23, as outras dúas eran xurelos), e un par delas que caíron. Aqui xa non era que non se daban: e que non había nada!
O río xa vai moi baixo, e xa non hai moito sitio onde lanzar. Ata 2 metros de brizo cubría o río en certos tramos (verídico, logo poño as fotos). Pouco máis hai que contar: moito frío, pouca auga, poucas picadas e por sorte, ningunha culleriña perdida. Menos mal, porque este mes estouno notando no banco.
Conclusión: é millor pillar este couto máis ó principio da tempada, que é cando ten máis auga e podes lanzar en máis sitios.
Ben, 8 días de rebaixas, 7 troitas e 5 culleriñas perdidas --> Desfeita total!
13-05-2007: Couto de Mondoñedo Lote nº 2, río Masma
Qué vos podo dicir deste río, o Masma, máis que pestes del.
Alá fomos os tres con couto salmoneiro no lote nº 2, que casualmente, era o peor dos tres, polo menos o peor de andar. Menuda selva amazónica! Casi 400 km para só pillar un reo! Un miserable e anano reo! E inda por riba, perder culleriñas a mansalva (4 en total).
Menuda desfeita de día... Non picaban, o río era jodido de andar, chovía... pero eso sí, o río dentro do que cabe, era bonito. Tiña boas táboas y algunha poza chamativa. De feito, ten a poza do Capitán, como se lle chama alí, na que paran os salmóns a descansar. Pouco máis teño que contar: chegar ó couto foi cousa de Tom Cruise, menos mal que tomando o café mañaneiro atopamos un paisano que moi amablemente nos levou onda él.
Capturas fináis: eu 1 reo e 4 culleriñas perdidas, Nuñez 2 troitas e 2 culleriñas, e Rubén 5 troitas.
Conclusión: se non tendes ganas de imitar a Tarzán, non vaiades.
17-05-2007: Couto de Verdes, río Anllóns
Que millor que ir o día das Letras Galegas que ó río do bardo Pondal, o Anllóns. Repetimos couto logo da decepción do ano anterior, no que atopamos o río un poouco cheo e chocolate de máis.
O río é precioso. Moita corriente, fermosas táboas, e prácticamente ningunha poza. O maior problema do día: non picaban. E iso que o día comezou cunha troita no segundo lance. Pero todo o mundo sabe que o que ben empeza, mal acaba. E así foi.
Logo de mallar e mallar no río, e facer varios kilómetros de río, non fumos quen (Rubén e máis eu) de sacar máis de 5 troitas eu e 10 él, das cales creo que só unha daba a medida. Non se daban, e xa escoitamos a máis dun dicindo que o río e "capotero, capotero".
A culleriña do día: a Koala nº 1 de cobre, que xa non se fabrica e da cal gardamos algún exemplar. O resto do día queda en anécdotas con troiteiros e caídas (o meu móvil aínda está a recuperarse do chapuzón).
Conclusión: volverei o ano que ven, e espero que desta vez poidamos coller boas pezas.
19-05-2007: Couto de Souto de Vea, río Vea
E para rematar a faena e as ofertas, fun eu só o couto do Vea, preto da casa. E nin con esas. Somentes 4 troitas (unha de 22 e outra de 23, as outras dúas eran xurelos), e un par delas que caíron. Aqui xa non era que non se daban: e que non había nada!
O río xa vai moi baixo, e xa non hai moito sitio onde lanzar. Ata 2 metros de brizo cubría o río en certos tramos (verídico, logo poño as fotos). Pouco máis hai que contar: moito frío, pouca auga, poucas picadas e por sorte, ningunha culleriña perdida. Menos mal, porque este mes estouno notando no banco.
Conclusión: é millor pillar este couto máis ó principio da tempada, que é cando ten máis auga e podes lanzar en máis sitios.
Ben, 8 días de rebaixas, 7 troitas e 5 culleriñas perdidas --> Desfeita total!
sábado, 14 de abril de 2007
14-04-2007: Couto Carballiño sen morte, río Arenteiro
E repetimos no sen morte, igual co ano pasado, coa mesma ilusión igual co ano pasado, .... e con decepción igual co... igual co... co ano pasado non, dende logo!
Alá marchamos eu e máis Rubén, infatigable amigo de aventuras e desventuras, ás 7 e cuarto da mañá cara Carballiño, onde teríamos unha loita cara a cara co Arenteiro. Coma é habitual, contovos un pouquiño do río.
Nace a 840 m. de altitude, na Pena de Francia en Serra de Martiñá. Ten un percorrido de 33 Km. ata desembocar no río Avia, atravesando os concellos de Carballiño, Boborás, San Cristovo de Cea e Piñor de Cea. Conta co río Fontes, Asneiros, Mirela, Oseira e Marañao como afluentes principáis.
O Arenteiro conta con 3 coutos:
Aquí tendes unhas tomas do río:
Ben, ó que iba. Chegamos sobre as 8:15h da mañá. A peste que chegaba da depuradora, digamos que non era perfume Channel nº 5. Logo duns metros de río, vimos o causante do cheiro, que últimamente é fácil de atopar polos nosos ríos. Sen comentarios:
Inda así, hai que dicir que esta parte non era couto, que éste comezaba uns 100 metros máis arriba da tubería.
Ben, ó que ibamos. Lanza que lanza, e pola que levas por diante, a mañá pasaba de forma aburrida, con moi poucas picadas, e menos aínda de capturas (sobre as 10 da mañá, só levabamos dous xurelos cada ún). A verdade é que o día, a pesar de facer calor, non era o propicio.
Despóis de atravesar o bar pegado o río (precioso, recoméndovolo), as correntes desa zona e a ponte da estrada, o menda logrou pillar a única alegría do día: 30 cm de bravura.
O día seguía sen novidades, por non dicir que estabamos ata os collóns. Ás 12 da mañá, igual era millor marchar. Pero o día aínda non dera o millor. O meu colega Rubén, logo duns cantos insultos e blasfemias, xa un pouco queimado, lanzou preto da fervenza do fin do couto e.. sorpresa! Enganchou unha boa besta. O único que podo dicir (e asegúrovos que a vin cos meus propios ollo), é que pasaba do kilo, e que tiña unha cola grande coma un día sen pan. Tras loitar con ela durante uns segundos e tela preto da orilla, tomou a equivocada decisión de intentar levantala... e rompeu o sedal...
Non vos imaxinades a cara que se nos quedou... e a mala ostia que nos entrou... Tanta, que decidimos dar media volta cara o coche e coller a cola de rata para intentar millorar a marca de troitas que levabamos (dúas Rubén e catro eu).
Penso que o millor que puidemos facer é marchar para casa.. xa que nin cola de rata nin rabo de gato. Non querían darse... e para estes casos, é millor botar unhas instantáneas e pasar o tempo entre o entorno que nos rodeaba...
Nesta primeira, está o menda facendo que pesca ca cola. Nin unha soa picada, e iso que lle cambiei a mosca unhas cuantas veces.
Nesta outra, uns zapateiros tomando o sol (imaxinade o aburrimento do día que ata lle botamos fotos ós zapateiros).
Conclusión do día: imos dicir que non foi o millor día para ir a este couto, que ven pode darnos alegrías outro día. Iba baixo para a época na que estamos, pero así están tódolos ríos. Outro día será.
Alá marchamos eu e máis Rubén, infatigable amigo de aventuras e desventuras, ás 7 e cuarto da mañá cara Carballiño, onde teríamos unha loita cara a cara co Arenteiro. Coma é habitual, contovos un pouquiño do río.
Nace a 840 m. de altitude, na Pena de Francia en Serra de Martiñá. Ten un percorrido de 33 Km. ata desembocar no río Avia, atravesando os concellos de Carballiño, Boborás, San Cristovo de Cea e Piñor de Cea. Conta co río Fontes, Asneiros, Mirela, Oseira e Marañao como afluentes principáis.
O Arenteiro conta con 3 coutos:
- sen morte: onde nós fomos. Ten o límite superior na presa da piscifactoría da Xunta, e o inferior no EDAR de Carballiño. Abonda a troita común, algún "chicle", escalo e anguía. Máximo de 4 coutos diarios. Días hábiles: todos (festivos incluídos) agás Luns e Xoves. Pódense expedir no Hotel Restaurante "Baccus", Avda Pontevedra 75 (988 273 226) e no Hotel Restaurante "O Xardín", Estrada de Pontevedra Km. 29 (988 530 208). Cebos: tódolos permitidos na normativa. A culleriña, cun gancho e sen arpón. Capturas permitidas: por suposto, ningunha.
- tramo 1 (pesca tradicional): falando cun traballador de piscifactoría, descubrín que é para pesca tradicional porque ten supostamente troita autóctona e non repoblada da piscifactoría, que é troita común centro-europea, máis fácil de criar cá autóctona. O límite superior é a Ponte de Trigás, e a Ponte de Segade no río Marañao, e o inferior na presa da Xesteira. Abonda a troita, escalo e anguía. Máximo de 12 coutos diarios. Días hábiles: todos (festivos incluídos) agás Luns e Xoves. Pódense expedir no Bar Lérida (988 270 026) e no Mesón O Noso Lar (988 272 653). Cebos: tódolos permitidos na normativa. Talla mínima de 19 cm. Capturas permitidas: 10 pezas
- tramo 2 (pesca intensiva): período hábil ata o 30 de Setembro. Repoblado con troita común centro-europea. O límite superior é a Presa da Xesteira, e o inferior na presa da piscifactoría da Xunta. Abonda a troita, escalo e anguía. Máximo de 125 coutos diarios. Días hábiles: todos (festivos incluídos) agás Luns e Xoves. Pódense expedir no Bar Lérida (988 270 026) e no Mesón O Noso Lar (988 272 653). Cebos: tódolos permitidos na normativa. Talla mínima de 19 cm. Capturas permitidas: 10 pezas
Aquí tendes unhas tomas do río:
Ben, ó que iba. Chegamos sobre as 8:15h da mañá. A peste que chegaba da depuradora, digamos que non era perfume Channel nº 5. Logo duns metros de río, vimos o causante do cheiro, que últimamente é fácil de atopar polos nosos ríos. Sen comentarios:
Inda así, hai que dicir que esta parte non era couto, que éste comezaba uns 100 metros máis arriba da tubería.
Ben, ó que ibamos. Lanza que lanza, e pola que levas por diante, a mañá pasaba de forma aburrida, con moi poucas picadas, e menos aínda de capturas (sobre as 10 da mañá, só levabamos dous xurelos cada ún). A verdade é que o día, a pesar de facer calor, non era o propicio.
Despóis de atravesar o bar pegado o río (precioso, recoméndovolo), as correntes desa zona e a ponte da estrada, o menda logrou pillar a única alegría do día: 30 cm de bravura.
O día seguía sen novidades, por non dicir que estabamos ata os collóns. Ás 12 da mañá, igual era millor marchar. Pero o día aínda non dera o millor. O meu colega Rubén, logo duns cantos insultos e blasfemias, xa un pouco queimado, lanzou preto da fervenza do fin do couto e.. sorpresa! Enganchou unha boa besta. O único que podo dicir (e asegúrovos que a vin cos meus propios ollo), é que pasaba do kilo, e que tiña unha cola grande coma un día sen pan. Tras loitar con ela durante uns segundos e tela preto da orilla, tomou a equivocada decisión de intentar levantala... e rompeu o sedal...
Non vos imaxinades a cara que se nos quedou... e a mala ostia que nos entrou... Tanta, que decidimos dar media volta cara o coche e coller a cola de rata para intentar millorar a marca de troitas que levabamos (dúas Rubén e catro eu).
Penso que o millor que puidemos facer é marchar para casa.. xa que nin cola de rata nin rabo de gato. Non querían darse... e para estes casos, é millor botar unhas instantáneas e pasar o tempo entre o entorno que nos rodeaba...
Nesta primeira, está o menda facendo que pesca ca cola. Nin unha soa picada, e iso que lle cambiei a mosca unhas cuantas veces.
Nesta outra, uns zapateiros tomando o sol (imaxinade o aburrimento do día que ata lle botamos fotos ós zapateiros).
Conclusión do día: imos dicir que non foi o millor día para ir a este couto, que ven pode darnos alegrías outro día. Iba baixo para a época na que estamos, pero así están tódolos ríos. Outro día será.
domingo, 25 de marzo de 2007
24-07-2007: Couto de Negreira, rio Barcala
Coma ben vos dixen, a próxima entrada deste blog sería para comentarvos as aventuras que me ocorrerían no couto de Negreira, cos ríos Barcala e Albariño. Antes de comezar cas aventuras, vouvos falar acerca del.
O couto de Negreira está formado por dous ríos: o Barcala, río principal, e o Albariño. O primeiro deles, nado a 340 m. de altitude no monte Comado, trátase dun afluente do Tambre pola marxe dereita, cuns 19 Km de percorrido aproximadamente, que atravesa os municipios de A Baña e Negreira. O segundo deles, o Albariño, trátase dun afluente, que baixa dos Altos de Freixeiro, ata desembocar no Barcala. En total, o couto ten unha lonxitude de 8 km., e ten como límite inferior a ponte Vilachán (Barcala) e coma límite superior, as pontes de Rial (Barcala) e Triáns (Albariño). A principal especie piscícola e, como non, a troita, aínda que tamén habita o escalo.
Nesta tempada 2007, a cota de captura é de 10 pezas, sendo o mínimo 17 cm. Os días de pesca permitidos son tódolos días da semán, agás Luns (se non é festivo). Podedes expedir coutos en dous lugares: Casa Salvador, Negreira (981 88 53 12) e Bar Mezquita, Negreira (981 88 51 28).
Para chegar ó couto, basta con coller dirección Negreira, e alí ir cara o pazo. Colleredes un empedrado e uns 40 metros despóis, encontraredes unha ponte, que pasa por riba do Barcala. Se seguides a estrada 50 metros arriba dirección Muxía, colledes o primeiro desvío á dereita (e malo de coller, ten unha costa un pouco empinada), e chegades dereitiño á ponte Vilachán.
O couto non está mal, ó principio hai unhas zonas de correntes, áptas para as culleriñas e moscas. Logo, encontrámonos unha zona de pozas, para continuar con outra zona de correntes. Pasada unha presa grande, encontrámonos cun tramo bastante longo de poza (non a recomendo se estades á culleriña), e ó acabar este tramo aparece a desembocadura do Albariño, cunhas bonitas correntes. Seguindo polo Barcala arriba, atoparemos un refuxio de pescadores, cunha zona merendero, por se a alguén lle entra a fame. Pouco máis arriba subín, xa que o andado é un bo tramo para facer en 5-6 horiñas.
A continuación amósovos unhas instantáneas do río:
Conclusión do couto: bo río, cunhas zonas de correntes excelentes. Iba un pouco cheo, pero conto que dentro duns meses estea en millores condicións, e que faga menos frío, que senón as troitas non se moven. Eso sí, un pouco sucio, xa que había algún que outro vertido onda a desembocadura do Albariño. Unha pena.
O couto de Negreira está formado por dous ríos: o Barcala, río principal, e o Albariño. O primeiro deles, nado a 340 m. de altitude no monte Comado, trátase dun afluente do Tambre pola marxe dereita, cuns 19 Km de percorrido aproximadamente, que atravesa os municipios de A Baña e Negreira. O segundo deles, o Albariño, trátase dun afluente, que baixa dos Altos de Freixeiro, ata desembocar no Barcala. En total, o couto ten unha lonxitude de 8 km., e ten como límite inferior a ponte Vilachán (Barcala) e coma límite superior, as pontes de Rial (Barcala) e Triáns (Albariño). A principal especie piscícola e, como non, a troita, aínda que tamén habita o escalo.
Nesta tempada 2007, a cota de captura é de 10 pezas, sendo o mínimo 17 cm. Os días de pesca permitidos son tódolos días da semán, agás Luns (se non é festivo). Podedes expedir coutos en dous lugares: Casa Salvador, Negreira (981 88 53 12) e Bar Mezquita, Negreira (981 88 51 28).
Para chegar ó couto, basta con coller dirección Negreira, e alí ir cara o pazo. Colleredes un empedrado e uns 40 metros despóis, encontraredes unha ponte, que pasa por riba do Barcala. Se seguides a estrada 50 metros arriba dirección Muxía, colledes o primeiro desvío á dereita (e malo de coller, ten unha costa un pouco empinada), e chegades dereitiño á ponte Vilachán.
O couto non está mal, ó principio hai unhas zonas de correntes, áptas para as culleriñas e moscas. Logo, encontrámonos unha zona de pozas, para continuar con outra zona de correntes. Pasada unha presa grande, encontrámonos cun tramo bastante longo de poza (non a recomendo se estades á culleriña), e ó acabar este tramo aparece a desembocadura do Albariño, cunhas bonitas correntes. Seguindo polo Barcala arriba, atoparemos un refuxio de pescadores, cunha zona merendero, por se a alguén lle entra a fame. Pouco máis arriba subín, xa que o andado é un bo tramo para facer en 5-6 horiñas.
A continuación amósovos unhas instantáneas do río:
Ben, despois de describir o couto, cóntovos a miña experiencia nel. Como todo troiteiro que se precie, levantéime tempraniño, sobre as 6 e media da mañá. Marchei da casa ás 7 en punto, co fin de chegar ás 8 ó río. Despóis de cruzarme co radar da patrulla de Tráfico (espero que non chegue nada á casa), e unha chamada da natureza ó baño de gasolinera de Negreira, cheguei ó río.
Encontreime cun paisano recén chegado, o cal iba a miñoca. Mal asunto, xa que iba a ter que adiantalo ca culleriña. Logo de cambiarme, comecei o día. Tras unha picada, ós 20 minutos de comezar, saquei a primeira: unha bonita xouva de 15 cm. Algo é algo.
Despóis de sobrepasar as pozas, e ó troiteiro, collín a segunda do día: nin 12 cm. debía ter. Mal iba o día: non picaban ben, facía algo de frío, xa levaba dúas horas... non estaba moi convencido do día. Pero un nunca se rinde, e continuéi ca miña ilusión de coller máis.
Esta acabouse cando parei a tomar o bocata cuns paisanos cortando unhas árbores a carón do río, cerquiña da desembocadura do Albariño. Boa xente. Ata me ofrecían quintos de Estrella, pero millor non beber cando un está na labor.
Logo do bocata, atopeime un "especimen" de troiteiro. O típico borde que apenas fala, e contesta mal ás preguntas típicas de troitero: "qué, pican?", ou "levamos algo?". Espero que non lle pique unha troita nunca máis.
Pouco máis arriba, caeron a terceira e a cuarta do día: otras dúas xouvas, as últimas do día. Despois de 1 hora máis de pesca e mala ostia, decidín marchar. Sorte que tiven de encontrar a un señor que me levou de novo á ponte (agradézollo infinitamente, e sinto mancharlle o coche), porque xa non podía moito máis ca alma.
Encontreime cun paisano recén chegado, o cal iba a miñoca. Mal asunto, xa que iba a ter que adiantalo ca culleriña. Logo de cambiarme, comecei o día. Tras unha picada, ós 20 minutos de comezar, saquei a primeira: unha bonita xouva de 15 cm. Algo é algo.
Despóis de sobrepasar as pozas, e ó troiteiro, collín a segunda do día: nin 12 cm. debía ter. Mal iba o día: non picaban ben, facía algo de frío, xa levaba dúas horas... non estaba moi convencido do día. Pero un nunca se rinde, e continuéi ca miña ilusión de coller máis.
Esta acabouse cando parei a tomar o bocata cuns paisanos cortando unhas árbores a carón do río, cerquiña da desembocadura do Albariño. Boa xente. Ata me ofrecían quintos de Estrella, pero millor non beber cando un está na labor.
Logo do bocata, atopeime un "especimen" de troiteiro. O típico borde que apenas fala, e contesta mal ás preguntas típicas de troitero: "qué, pican?", ou "levamos algo?". Espero que non lle pique unha troita nunca máis.
Pouco máis arriba, caeron a terceira e a cuarta do día: otras dúas xouvas, as últimas do día. Despois de 1 hora máis de pesca e mala ostia, decidín marchar. Sorte que tiven de encontrar a un señor que me levou de novo á ponte (agradézollo infinitamente, e sinto mancharlle o coche), porque xa non podía moito máis ca alma.
Xúntovos unha toma dun xurelo do Barcala:
Conclusión do couto: bo río, cunhas zonas de correntes excelentes. Iba un pouco cheo, pero conto que dentro duns meses estea en millores condicións, e que faga menos frío, que senón as troitas non se moven. Eso sí, un pouco sucio, xa que había algún que outro vertido onda a desembocadura do Albariño. Unha pena.Nota: os textos e descripcións do couto foron sacadas do coleccionable de "Caza e pesca galega"
Suscribirse a:
Entradas (Atom)