Último couto "oficial" da tempada (non sei se acabarei indo a algún sen morte ou intensivo) no terreo do Ulla, dificil estadio por outro lado.
Sinde... moi bo couto, moi boa paisaxe. Incrible... da gusto andar por alí. Alá fomos eu, meu irmán, súa muller y as rapazas de paseo por alá. Sí, de paseo, porque mentres estiveron por alí, non lle adiquei a concentración necesaria para poder pescar. Máis ben estiven con eles por alí, mirando bichiños, tentando ensinarlle un pouco á cola de rata (a meu irmán gustalle pero todavía non sabe) e mostrándolle ás rapazas as cousas do río, incluso as molladuras (que raro, non?). o que se dí pescar, ata ese momento, nin comezara.
Pois nada, a iso das 7 da tarde decidiron marchar. E nese momento encontreime co irmán de Rubén, outro troiteiro crónico. Crucei o río (máis ben collín o coche e din a toda a volta, porque estaba cheo de auga...) e púxenme a falar con él.
Xa levaba unhas cuantas capturas, aínda que o día non daba moito de sí. Un bo reo e unha troita de trinta e pico. Non está mal... había ser eu... Finalmente, logo dun diálogo "troiteiro", deixoume unha Ranger prateada do nº 2. Xa eran as 8 da tarde, e pouco máis iba a pescar.
Pero triunfei nuns 40 minutos de inspiración. 4 troitas (unha de vinte cm) e unha escapada rosadiña e grandocha foron o resultado final. Mágoa dela, e de novo sen cámara.
Así, non se pode....
Suscribirse a:
Enviar comentarios (Atom)
2 comentarios:
Son a visita número 3000, noraboa.
Agora tes que ir ó reo. Hai couto no Ulla e no Lérez. Eu bou a Coruña.
Xa che contarei.
o carallo é coller o couto... a ver se encontro un
Publicar un comentario