O couto de Negreira está formado por dous ríos: o Barcala, río principal, e o Albariño. O primeiro deles, nado a 340 m. de altitude no monte Comado, trátase dun afluente do Tambre pola marxe dereita, cuns 19 Km de percorrido aproximadamente, que atravesa os municipios de A Baña e Negreira. O segundo deles, o Albariño, trátase dun afluente, que baixa dos Altos de Freixeiro, ata desembocar no Barcala. En total, o couto ten unha lonxitude de 8 km., e ten como límite inferior a ponte Vilachán (Barcala) e coma límite superior, as pontes de Rial (Barcala) e Triáns (Albariño). A principal especie piscícola e, como non, a troita, aínda que tamén habita o escalo.
Nesta tempada 2007, a cota de captura é de 10 pezas, sendo o mínimo 17 cm. Os días de pesca permitidos son tódolos días da semán, agás Luns (se non é festivo). Podedes expedir coutos en dous lugares: Casa Salvador, Negreira (981 88 53 12) e Bar Mezquita, Negreira (981 88 51 28).
Para chegar ó couto, basta con coller dirección Negreira, e alí ir cara o pazo. Colleredes un empedrado e uns 40 metros despóis, encontraredes unha ponte, que pasa por riba do Barcala. Se seguides a estrada 50 metros arriba dirección Muxía, colledes o primeiro desvío á dereita (e malo de coller, ten unha costa un pouco empinada), e chegades dereitiño á ponte Vilachán.
O couto non está mal, ó principio hai unhas zonas de correntes, áptas para as culleriñas e moscas. Logo, encontrámonos unha zona de pozas, para continuar con outra zona de correntes. Pasada unha presa grande, encontrámonos cun tramo bastante longo de poza (non a recomendo se estades á culleriña), e ó acabar este tramo aparece a desembocadura do Albariño, cunhas bonitas correntes. Seguindo polo Barcala arriba, atoparemos un refuxio de pescadores, cunha zona merendero, por se a alguén lle entra a fame. Pouco máis arriba subín, xa que o andado é un bo tramo para facer en 5-6 horiñas.
A continuación amósovos unhas instantáneas do río:
Ben, despois de describir o couto, cóntovos a miña experiencia nel. Como todo troiteiro que se precie, levantéime tempraniño, sobre as 6 e media da mañá. Marchei da casa ás 7 en punto, co fin de chegar ás 8 ó río. Despóis de cruzarme co radar da patrulla de Tráfico (espero que non chegue nada á casa), e unha chamada da natureza ó baño de gasolinera de Negreira, cheguei ó río.
Encontreime cun paisano recén chegado, o cal iba a miñoca. Mal asunto, xa que iba a ter que adiantalo ca culleriña. Logo de cambiarme, comecei o día. Tras unha picada, ós 20 minutos de comezar, saquei a primeira: unha bonita xouva de 15 cm. Algo é algo.
Despóis de sobrepasar as pozas, e ó troiteiro, collín a segunda do día: nin 12 cm. debía ter. Mal iba o día: non picaban ben, facía algo de frío, xa levaba dúas horas... non estaba moi convencido do día. Pero un nunca se rinde, e continuéi ca miña ilusión de coller máis.
Esta acabouse cando parei a tomar o bocata cuns paisanos cortando unhas árbores a carón do río, cerquiña da desembocadura do Albariño. Boa xente. Ata me ofrecían quintos de Estrella, pero millor non beber cando un está na labor.
Logo do bocata, atopeime un "especimen" de troiteiro. O típico borde que apenas fala, e contesta mal ás preguntas típicas de troitero: "qué, pican?", ou "levamos algo?". Espero que non lle pique unha troita nunca máis.
Pouco máis arriba, caeron a terceira e a cuarta do día: otras dúas xouvas, as últimas do día. Despois de 1 hora máis de pesca e mala ostia, decidín marchar. Sorte que tiven de encontrar a un señor que me levou de novo á ponte (agradézollo infinitamente, e sinto mancharlle o coche), porque xa non podía moito máis ca alma.
Encontreime cun paisano recén chegado, o cal iba a miñoca. Mal asunto, xa que iba a ter que adiantalo ca culleriña. Logo de cambiarme, comecei o día. Tras unha picada, ós 20 minutos de comezar, saquei a primeira: unha bonita xouva de 15 cm. Algo é algo.
Despóis de sobrepasar as pozas, e ó troiteiro, collín a segunda do día: nin 12 cm. debía ter. Mal iba o día: non picaban ben, facía algo de frío, xa levaba dúas horas... non estaba moi convencido do día. Pero un nunca se rinde, e continuéi ca miña ilusión de coller máis.
Esta acabouse cando parei a tomar o bocata cuns paisanos cortando unhas árbores a carón do río, cerquiña da desembocadura do Albariño. Boa xente. Ata me ofrecían quintos de Estrella, pero millor non beber cando un está na labor.
Logo do bocata, atopeime un "especimen" de troiteiro. O típico borde que apenas fala, e contesta mal ás preguntas típicas de troitero: "qué, pican?", ou "levamos algo?". Espero que non lle pique unha troita nunca máis.
Pouco máis arriba, caeron a terceira e a cuarta do día: otras dúas xouvas, as últimas do día. Despois de 1 hora máis de pesca e mala ostia, decidín marchar. Sorte que tiven de encontrar a un señor que me levou de novo á ponte (agradézollo infinitamente, e sinto mancharlle o coche), porque xa non podía moito máis ca alma.
Xúntovos unha toma dun xurelo do Barcala:
Conclusión do couto: bo río, cunhas zonas de correntes excelentes. Iba un pouco cheo, pero conto que dentro duns meses estea en millores condicións, e que faga menos frío, que senón as troitas non se moven. Eso sí, un pouco sucio, xa que había algún que outro vertido onda a desembocadura do Albariño. Unha pena.Nota: os textos e descripcións do couto foron sacadas do coleccionable de "Caza e pesca galega"
No hay comentarios:
Publicar un comentario