φίλε έλα απόψε που πονάω ή που δεν πονάω και τόσο πολύ.

Μεγάλη κουβέντα η λέξη φίλος, δε νομίζετε; Μέχρι πριν λίγα χρόνια δεν ήξερα καν πώς να ορίσω τον φίλο. Πολύ εύκολα έπαιρνε κάποιος αυτό το τίτλο από μένα. Τα τελευταία όμως χρόνια το σκέφτηκα πιο θοροουλι που λένε και στα εγγλέζικα, και έβγαλα έναν δικό μου ορισμό σχετικά με το ποιός είναι φίλος.
Φίλος είναι αυτός που είναι εκεί. Στη χαρά και στη λύπη. Κυρίως στη λύπη.Για να σε στηρίξει ή τελοσπάντων για να κάνει ό,τι μπορεί. Ο φίλος κάνει ό,τι μπορεί.Κι ας είναι το πιο μικρό πραγματάκι. 'Όπως πχ. να σου φέρει ένα παγωτό.Ή να σε πάρει τηλέφωνο να σου πει αυτό το "Γεια χαρα!Εδώ είμαι!". Κι ας λείπει. Είναι εκεί όμως.
Φίλος είναι αυτός που σ'αγαπάει.Δηλαδή κάνει το πρόβλημά σου δικό του . Στεναχωριέται με τη λύπη σου!Χαίρεται με τη χαρά σου. Κυρίως αυτό. Δύσκολο. Αλλά ο φίλος έτσι είναι. Θα χαμογελάσει πλατιά όταν του πεις τα όμορφα νέα, θα αρχίσει να ξεφωνίζει μαζί σου όταν πετύχεις έναν στόχο σου και όταν σε δει να κλαις θα κλάψει. Ή θα πάρει το χέρι σου και θα το σφίξει. Και δε θα κοιτάξει το ρολόι του.
Φίλος κάποιος γίνεται με πολλούς τρόπους.Νορμάλ και ανορθόδοξους. Μπορεί να τον ξέρεις από πάντα, και να είναι φίλος by default.Όλα τα παραπάνω να έχουν χτιστεί ή να υπάρχουν από πάντα. Ξέρεις όμως ότι υπάρχουν. Μπορεί πάλι, να τον γνώρισες σε μια στιγμή περίεργη και κάτω από συνθήκες που σας έκαναν να έχετε μια σχέση τελείως διαφορετική από αυτή που έχουν δύο άτομα που γνωρίζονται 2 μήνες. Από την άλλη μπορεί να ήταν και πάντα μπροστά στα μάτια σου και να μην το χες καταλάβει. Και μια βόλτα στη Χριστουγεννιάτικη Αθήνα να είναι αρκετή για να πεις, "μα είναι η φίλη μου!".
Ο φίλος δεν φεύγει.Είναι κοντά ακόμα κι αν χαθείτε κι αν αλλάξετε.Σ αγαπάει με τα ελλαττώματά σου. Κι αυτό το γεγονός κανει και σένα από μόνο σου να τον αγαπάς για όλα τα ελλατώματα του. Κι αν αυτό δε συμβαίνει, μάλλον δεν είσαι φίλος. Πόσοι όμως στ'αλήθεια μπορούν να δουν το καλό που κρύβει ο καθένας μέσα του; Και να το ξεχωρίσει από το ελλάτωμα με τέτοιο τρόπο ώστε το ελλάτωμα να γίνει προτέρημα και λόγος για περισσότερη αγάπη; Δεν ξέρω.Μπορεί και να το μπέρδεψα..Αλλά τους τελευταίους μήνες νιώθω μια κρίση ανάμεσα σε μένα και τις φίλες μου. Και προφανώς κατι κανω στραβά, κάπως χάνομαι κι εγώ και κλείνομαι, αυτό είναι ένα ελλάτωμα..Αλλά συμβαίνει.Και ξέρω πως κάποιες από αυτες το πιάνουν.Και με αγαπούν έτσι. Γιατί είναι φίλες..Με στεναχωρεί όμως η απόρριψη από ανθρώπους που περιμενα να με δεχτούν αλλιώς.Όπως κανω κι εγω.. Το παραπάνω ποστ δεν ηταν υποδειξεις Σκέψεις ήταν. Δεν ξέρω αν εγώ είμαι έτσι απέναντι σε αυτούς που θεωρώ φίλους μου.Αυτό προσπαθώ. Μπορεί να είμαι και λάθος. Αλλά τι να γίνει, έτσι είμαστε.. Οι άνθρωποι γενικότερα.

Σε σειρά.

Mood: ΟΚ.

Listening :Pink Floyd -Granchester Meadows στο ριπιτ

Eating : Τώρα τίποτα..Πριν λίγο κοτόπουλο με πατάτες στον φούρνο μαγειρεμένο από τον φοβερό συγκάτοικο Μήτσο.

Drinking: Κόκκινο κρασί.Μπεκροπίνω μόνη μου that is

Thinking:Αυτά που πρόκειται να γράψω και άλλα πολλά που θα τα γράψω μάλλον αύριο ή όποτε.

Χαομένα όλα στο κεφάλι.Λογικό να αγχώνεσαι και να μην μπορείς να κουνήσεις.Και η λύση είναι τόσο απλή.Μια βαθιά ανάσα κι ένα τσακ ώστε να τα βάλεις όλα κάτω και να δεις τί πρέπει να κάνεις και με ποια σειρά.Τόσο απλά.Κι αμέσως επέρχεται η ηρεμία.Γιατί ξέρεις πλέον.Και να, πώς να το κάνουμε, όταν ξέρεις είναι αλλιώς.Έχεις την σιγουριά

Έτσι έκανα κι εγώ σήμερα.Από το πρωί το απέφευγα τεχνιέντως, αν και το είχα στο μυαλό μου.Δεν πήγαινε άλλο.Με έφαγε το άγχος και ο πανικός πέρσι, δεν θα μπορούσα πάλι..Έπρεπε να γίνει.Μετά από ένα γεμάτο πρωινό και έναν απολαυστικότατο καφέ κάθησα, πήρα βαθιά ανάσα και έβγαλα το μπλοκάκι μου.Άνοιξα τα mail μου και το site του πανεπιστημίου, τον οδηγό σπουδών και είδα που βρίσκομαι και τι μένει και τι πρέπει να γίνει.Δεν λέω,έβαλα μεγαλεπίβολους στόχους, αλλά γιατί όχι;Εξάλλου έτσι είμαι εγώ ΚΑΝΟΝΙΚΑ.Όταν πω "Θα το καταφέρω" το καταφέρνω.Γενικότερα, ο λόγος μου συμβόλαιο που λέμε.Αστείο.Κακό.

Μπήκε λοιπόν το πρόγραμμα.Απομένει η πραγματοποίησή του.Με αρχή την Τετάρτη που ΠΡΕΠΕΙ να περάσουμε το μάθημα.Τόσο απλά.Και μετά όλα θα πάρουν το δρόμο τους.

Με την Ε. σκεφτόμασταν τι είναι τόσο διαφορετικό και μας έχει πιάσει αυτός ο πανικός και το "δεν ξέρω τι μου γίνεται σε φάση".Και ψιλοβρήκαμε την απάντηση.Και την λύση.Αυτή που λέω εδώ.Σιγά σιγά και βήμα βήμα. Αυτά για απόψε.

χαμογελα

Χαμόγελα.Ή χαμογέλα.
Έχω θέμα με τα χαμόγελα.Και με τους ανθρώπους που χαμογελάνε όμορφα.Ή που απλά χαμογελάνε, διότι δεν υπάρχει χαμόγελο που να μην είναι ωραίο..

Ήμουν 6 χρονών και πήγαινα στην πρώτη δημοτικού.Ο Σ. ήταν το αγόρι που "αγαπούσα". Γιατί; Έκανε λακάκια όταν χαμογελούσε..
Στην δευτέρα γυμνασίου, είχα ερωτευτεί τον Π. , ένα αγόρι που κάναμε μαζί στίβο, και είχε πανέμορφο χαμόγελο.Και λίγα χρόνια πριν..τον Θάνο Καλλίρη που τον είχα λατρεμένο, για το χαμόγελο του γίνονταν όλα..Αχ...Έρωτες...
Τι να θυμηθώ, τι να ξεχάσω.Φέρτε μου νερό να ξαποστάσω.
Και στην 3η γυμνασίου, ο Χ., πάλι χαμογελούσε υπέροχα..κατα τ' αλλα ήταν ασχημούλης...Αλλά αυτό το χαμόγελο...ερωτας για 4 χρόνια τουλάχιστον -ανεκπλήρωτος- κι ακόμα όταν τον βλέπω να χαμογελάει, κάτι παθαίνω..Από τότε δεν θυμάμαι κανένα από τα "αγορια της ζωής μου" να μην χαμογελάει ωραία..
Δεν είναι όμως μόνο γκομενικό το θέμα..Μόλις δω άνθρωπο να χαμογελάει όμορφα ή εγκάρδια, αμέσως τον αγαπίζω.Νιώθω οικεία και όμορφα.Και κατα κανόνα τον κάνω φίλο μου. Έτσι πάει..
Είναι το χαμόγελο τόσο ωραίο πράγμα..Ειναι καθρέφτης γιατί μπορείς πάντα να καταλάβεις πότε είναι ειλικρινές και πότε όχι..Κι από τη στιγμή που ξέρεις αυτό δεν θες κάτι άλλο..Έτσι απλά.
Τελευταία βλέπω όλο και πιο λίγους ανθρώπους να χαμογελούν.Κι εγώ ακόμα.Χαμογελάω λίγο.Μόλις όμως το κάνω, έστω και με το ζόρι, νιώθω τέλεια.Άρα;;;;;ΧΑΜΟΓΕΛΑΜΕ.πολύ.
Σήμερα νομίζω ερωτεύτηκα λιγάκι ένα χαμόγελο.Που έσκαγε και χαμογέλαγε όλο το πρόσωπο..Αλλά απλώς αυτό..Ξέρεις..Ομορφιές..

το cd και το dvd

Λοιπόν ας μην λέω τα ίδια και τα ίδια.Οκ.Όλοι έχετε καταλάβει ότι δεν είμαι και στην καλύτερη φάση της ζωής μου αλλά το παλεύουμε και το καταφέρνουμε.Γιούπι γιάγια, γιούπι γιούπι για! Δεν έχω λοιπόν καμιά πρόθεση να γκρινιάξω σε αυτό το ποστ, ούτε και να το κάνω μουντό σαν το σημερινό Σάββατο. Ο μήνας έχει 26 και πριν 2 χρόνια ακριβώς φιλήθηκα με τον Π. πρώτη φορά.Και ένιωσα τη γη να χάνεται κάτω από τα πόδια μου και τα λοιπά και τα λοιπά.Η μελαγχολία λοιπόν ήταν αναπόφευκτη σήμερα θα πίστευε κανείς.Η Μαργαρίτα η Μαργαρώ όμως είναι γαμάτη και δεν μελαγχόλησε καθόλου. Έγραψα το σι ντι που είχα στο μυαλό μου και το έδωσα στον Π.Και όταν με ρώτησε γιατί, του είπα "Γιατί ο μήνας έχει 26 και σε αγαπάω όσο ποτέ". Και βασικό!Δεν μελαγχόλησα.
Πάμε στη συνέχεια.
Ξεκίνησα κατά τις 12 και κάτι , ποδαράτη (γιατί το ποδήλατο είχε ξεμείνει στο σπίτι της Θ.), να πάω στην Kruistraat που είναι το όπεν μάρκετ και το ταχυδρομείο..Και έκανα τα ψώνια μου, πήρα και ψωμάκι από ένα φούρνο, και πήγα τρεχάτη στο ταχυδρομείο να παραλάβω τον συστημένο φάκελο...Ο Μ. μου είχε πει πριν μια βδομάδα ότι θα μου έγραφε το "Songs from the road" του Leonard Cohen γιατί αποφασίσαμε ότι είναι απαίσιο που πια ο κόσμος δεν γράφει cd και κασέτες και απλώς ψάχνει ένα λινκ rapidshare να σου στείλει..Πάντα μένω σταθερή στην επιθυμία μου να φτιάχνω mix-cds στα άτομα που αγαπώ (βλ.Π.) ή γενικά να γράφω cd..Εν πάση περιπτώση..Έλαβα τον φάκελο ο οποίος μέσα είχε το cd γραμμένο, αλλά είχε και το αντίστοιχο DVD κανονικό..Και κωλοχάρηκα..Και είχε και ένα δισέλιδο γράμμα που με έκανε να χαμογελώ με αυτά που έλεγε..Και να γελάσω, και να συγκινηθώ..Αλλά κυρίως να χαμογελώ..Αν κάποιος ρίξει μια ματιά στα πρώτα ποστ μου, εκεί το 2007 και το 2008, θα καταλάβει πως ο Μ. ήταν πολύ σημαντικός για μένα τότε.Και τώρα είναι δηλαδή..Αλλά αλλιώς..Και εγώ σήμερα χαμογελώ γιατί έδωσα ένα cd , έλαβα ένα cd και ένα dvd και μια αγκαλιά σκέψεις..