Εδώ είμαι

Εδώ είμαι.Ζω ακόμα, αν και είχα κάποιες αμφιβολλίες τη Δευτέρα.Χωρίζω, δεν χωρίζω, είμαστε δεν είμαστε (τίποτα δεν είμαστε βρε-λέει ο Σαββόπουλος), κλάμα κακό, δεν αντέχω, δεν μπορώ, μην κλαις, δεν μπορώ να σε βλέπω να κλαις,, και τι να κάνουμε,τι νόημα έχει, έχει έχει, κι αν δεν έχει, έχω αντοχή, μπορεί και όχι, μπορεί και ναι.Φλου κατάσταση, σκληρές απαντήσεις από αυτούς που με αγαπάνε, καλά κάνουν, αλλά εγώ δεν ξέρω αν μπορώ να το δω τώρα.Δηλαδή το βλέπω, αλλά νομίζω αλλιώς , πιστεύω αλλιώς, αλλιώς θέλω να γίνει, και θα γίνει γιατί μπορώ και γιατί είμαι γαμάτη και ότι θέλω το καταφέρνω.
Ζω λοιπόν.Και σήμερα πήγα βόλτα με το ποδήλατο και το κρύο μου πάγωνε το πρόσωπο και το μυαλό και δεν σκεφτόμουν και πολύ. Έριξε και μια βροχή σαν χαλάζι, μικρά κομματάκια πάγου και μου την έσπαγε αλλά μου άρεσε ταυτόχρονα γιατί ήταν σαν λύτρωση κάπως. Δεν ξέρω τίποτα, δεν θέλω τίποτα, μόνο να είμαστε μαζί και να είμαστε καλά.Και εύχομαι γι αυτό.Το χαβά μου δηλαδή.
Βράζει το κοτόπουλο τώρα.Πιλάφι θα κάνω σαν αυτό που έκανε η γιαγιά μου, η Ελένη. Τελευταία φορά που την θυμάμαι να το φτιάχνει (στάνταρ το είχε ξαναφτιάξει και μετά, απλώς δεν το θυμάμαι) ήταν ένα μεσημέρι στο χωρίο.Είχε ανάψει φωτιά στο αυλιδάκι για να ζεστάνει το ζουμί και να βράσει το ρύζι."Γαμοπίλαφο!" φώναζα εγώ και χαιρόμουν! Νερά κάτω, είχαμε κάνει μπάνιο εγώ και η Ελένη στο αυλιδάκι και τα είχαμε κάνει κώλο όλα!
Γλυστρησε η γιαγιά, έπεσε κάτω, έσπασε το χέρι.Το πιλάφι με κάποιο τρόπο το έκανε.Έβαζε τον παππού να το φτιάχνει θαρρώ.Μετά πήγε στο νοσοκομείο και έβαλε γύψο και μετά ήρθε και η μαμά μου από την Αθήνα και χαιρόμουν. Δεν το είχα φχαριστηθεί το πιλάφι εκείνη τη μέρα.Σήμερα λέω να το φχαριστηθώ πολύ.Λέμε τώρα.
Όρεξη καμία. Πρώτη μέρα χωρίς διάβασμα και νιώθω άπραγη.Και θέλω να μπω σε ρυθμούς.LastFm radio για την ώρα και πάλι καλά να λες.Δεν μπορούσα να ακούσω μουσική 2 μέρες τώρα.Τράτζικ.
Πάω να ξαφρίσω την κότα.