Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Ιστορία. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Ιστορία. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

24 Μαΐου 2015

Remembrance and Learning from World War II

Dear participants,
Distinguished guests,
It gives me a great pleasure and honour to welcome you all here today on behalf of the Joint Council on Youth of the Council of Europe. It is the co-decision body which brings together governmental officials and youth organisations in the framework of the co-management system of the Council of Europe and that establishes the youth sector’s priorities, objectives and budgets. One of the activities of the Joint Council on Youth that is of significant importance is the bilateral cooperation between the Council of Europe and the Russian Federation in the field of youth policy, in the framework of which this seminar is organised.

This year we commemorate the seventieth Anniversary of the end of the Second World War, the most destructive and widespread war of all times; the greatest disaster in the history of the humanity! Over 60 million people were killed, which was over 3% of the 1939 world population. Millions of people faced political, racial and religious persecution, including Jews, Roma, homosexuals and disabled people. In 1945, Europe has been looted and nearly ruined by this bloody war.

A couple of weeks ago, I was watching a very interesting interview with a war witness telling his story. Stepan Karnaukhov, aged 90 nowadays, is among the surviving veterans of the Great Patriotic War. His narrative was shocking and touching... “We didn’t know the sweet excitement or a tenderness of the first love. Instead we had wounds and bandages soaked in blood”, he said. And concluded crying “The war stole our youth. That’s not listed among the losses of war”. This is only one of the million witnesses of how deeply the war affected people back then. People like him survived the war carrying its horrors and nightmares through their whole lives. They have to live with it for more than 70 years...

In this point, please let me put an emphasis on the role of youth during the Second World War. The Second World War had a major and determinant impact on the lives of young people. Many youth left school to join the labour force or the military. Young people -regardless their age or gender- were fighting in the trenches to defend their homeland and to oust fascism. They kept their morale high and showed their bravery and patriotism in the battlefield.

But also when their countries were occupied, they kept on fighting for their liberation! In every country there were recruits by many young people eager for freedom. They were recruited voluntarily and formed illegal resistance groups, creating a strong youth movement with enormous potential! They were the catalysts of freedom and encouraged the whole population and nation with their strong commitment.

The remembrance of the Second World War is vital to keep our collective memory alive; to remember the victims and survivors; to honour the heroes; to raise awareness on the consequences of this tragedy. A famous philosopher, George Santayana, wrote that “Those who cannot remember the past are condemned to repeat it”. We should always remember our past, but not be dependent from it totally!

The occasion of this Anniversary should be used not only as a remembrance, but also as a learning; learning of our mistakes, our differences, our similarities, our common grounds, ourselves. The Second World War was a great lesson to all of us! It taught us what humans are really able to do to destroy each other; how much pain can a man stand; how a real catastrophe looks like. The atomic bombings of Hiroshima and Nagasaki, the Holocaust and the Distomo massacre are only a few of the many fatal incidents during the war. The numerous war crimes and crimes against humanity commited -including genocides, massacres, persecutions, slave labour, and pogroms- can be called as a “black page” in our history.

But despite this disaster, this was not the end of Europe. The joint actions and efforts of the Allied Forces who fought united against fascism and Nazism inspired the European nations and founded the Council of Europe in order to achieve a greater unity between countries. Today, we are here meeting in the Palais de l' Europe, a building that symbolises the unity of Europe; a building that houses all the European nations. One should highlight that Europe wasn’t dead after the war; it was just heavily wounded. Europe achieved to regenerate through the ashes! But we are not there yet. There are many more things to be done in order to unite the whole Europe with respect to democracy and human rights.

We have many more challenges to overcome. The extremism and racism are in a rise; xenophobia still haunts many of our cities; military conflicts are on-going on our ground; unemployment, financial crisis, political instability and institutional distrust trigger more tensions; violence, terrorism and hate speech are not eliminated yet!

Dear participants,
Use these few days of the seminar to work on your thoughts, dreams and hopes about our common future. Look back in the past and plan the future wisely. It is in our hands never to live such a disaster again; we don’t deserve these tragedies. Take advantage of your youth and challenge the current stability or regression wherever you face it. Take initiatives and change your communities in local and national level. We should strive and fight all together for a more united Europe; a more fair Europe with respect to democracy, human rights and minorities; a Europe that is based on common understanding and tolerance; a Europe for all the Europeans! Probably the way is long but we already started it. Please don’t forget only one thing; you are not only the future of Europe; you are the present too!

My speech during the official opening of the seminar "Remembrance and learning from the Second World War" organised by the Council of Europe at the occasion of the 70th anniversary of the end of the Second World War!

Watch the speech:

Bookmark and Share
Read more...

27 Σεπτεμβρίου 2013

Κροατία και Ευρωπαϊκή Ένωση

Την 1η Ιουλίου 2013, η Κροατία προσχώρησε στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Έτσι, η Ένωση διευρύνθηκε κατά ένα μέλος (φτάνοντας τα 28) και άρχισε να εδραιώνεται στα Βαλκάνια. Ως επακόλουθο, αναπτύσσεται έντονος διάλογος και κριτική σχετικά με την ορθότητα της ένταξης και τα οφέλη που αυτή μπορεί να έχει τόσο για την Κροατία, όσο και για την Ευρωπαϊκή Ένωση. Όμως, η ένταξη αυτή μόνο εύκολη δεν ήταν και η πορεία προς αυτή διήρκησε αρκετά χρόνια.

Η Κροατία (μαζί με τη Σλοβενία) είχε αρχίσει να αναπτύσσει αποσχιστικές τάσεις από τη Σοσιαλιστική Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γιουγκοσλαβίας ήδη από τα τέλη της δεκαετίας του ’80. Σε αντίθεση με τις περισσότερες γιουγκοσλαβικές δημοκρατίες, η Κροατία είχε επιτύχει ενίσχυση του παραγωγικού δυναμικού και προσέλκυση ξένων επενδύσεων. Η Κροατία έβλεπε, πλέον, τη συμμετοχή της στη γιουγκοσλαβική ομοσπονδία ως ανώφελο βάρος που δεν της προσέφερε κανένα πρακτικό πλεονέκτημα κι έτσι άρχισε να προσανατολίζεται στην Ευρωπαϊκή Κοινότητα. Η άνοδος των εθνικιστών το 1990 με ηγέτη τον Franjo Tuđman δημιούργησε εντάσεις με τους Σέρβους που οδήγησαν στον Πόλεμο της Κροατικής Ανεξαρτησίας. Εν μέσω όλων αυτών των εντάσεων, η Κροατία ανακήρυξε την ανεξαρτησία της τον Ιούνιο του 1991.

Κατά τη διάρκεια του πολέμου, ο οποίος διεξήχθη ανάμεσα σε Κροάτες που πολεμούσαν για την ανεξαρτησία τους και Σέρβους της Κροατίας που αντιδρούσαν στην απόσχιση από τη Γιουγκοσλαβία, οι απώλειες ήταν μεγάλες. Περίπου 8.000 ήταν τα θύματα της κροατικής πλευράς, ενώ περίπου 14.000 αυτά της σερβικής πλευράς. Η κύρια περίοδος του πολέμου ήταν το διάστημα 1991-1992. Ακολούθησαν μικρής εντάσεως συγκρούσεις μέχρι το 1995. Τον Αύγουστο του 1995, χάρη στην επιχείρηση “Καταιγίδα” και με τη βοήθεια του ΝΑΤΟ, οι Κροάτες ανακατέλαβαν την Κράινα, μια περιοχή υπό σερβικό έλεγχο. Ως αποτέλεσμα της επιχείρησης αυτής, σημειώθηκε η μεγαλύτερη μετακίνηση πληθυσμού στην Ευρώπη μετά το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, καθώς 200.000 Σέρβοι αναγκάστηκαν μέσα σε τρεις ημέρες να εγκαταλείψουν τις εστίες τους!

Έχοντας αφήσει πίσω τον πόλεμο, η Κροατία ξεκίνησε από νωρίς τον ευρωπαϊκό προσανατολισμό της. Το 1998, κατά τη διάρκεια της πρωθυπουργίας του Zlatko Mateša, δημιουργήθηκε το Υπουργείο Ευρωπαϊκής Ολοκλήρωσης. Λίγα χρόνια αργότερα, το Φεβρουάριο του 2003, κατατέθηκε η επίσημη αίτηση για ένταξη στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Από τον Ιούνιο του 2004, η Κροατία απολαμβάνει το καθεστώς υποψήφιας χώρας, αλλά οι ενταξιακές διαπραγματεύσεις αναβάλλονται και ξεκινούν τελικά τον Οκτώβριο του 2005.

Όμως, οι διαπραγματεύσεις “παγώνουν” τον Απρίλιο του 2009 εξαιτίας της συνοριακής διαμάχης με τη Σλοβενία για τον Κόλπο του Piran. Η Σλοβενία (ήδη μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης) άρει τα εμπόδια στις διαπραγματεύσεις πέντε μήνες αργότερα. Εν τέλει, οι διαπραγματεύσεις ολοκληρώνονται τον Ιούνιο του 2011 και το Δεκέμβρη του ίδιου έτους υπογράφεται η Συνθήκη Προσχώρησης.

Στις 22 Ιανουαρίου 2012 διεξήχθη στην Κροατία δημοψήφισμα για την ένταξη της χώρας στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Το 66,27% των πολιτών υπερψηφίζει την ένταξη, ενώ 33,13% τάσσεται κατά της ένταξης. Μια από τις αρνητικές πτυχές του δημοψηφίσματος είναι η χαμηλή συμμετοχή, καθώς μόλις το 43,51% των πολιτών συμμετείχε σε αυτό! Αυτό έδωσε την αφορμή για σκληρή κριτική τόσο στην Ε.Ε., όσο και στην κροατική κυβέρνηση από μερίδα της αντιπολίτευσης. Παρ’ όλα αυτά, η ένταξη επικυρώθηκε από το Κροατικό Κοινοβούλιο.

Σήμερα η Κροατία αποτελεί μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αλλά τώρα που ο θόρυβος από τους πανηγυρισμούς για την ένταξη έχει κοπάσει, θα πρέπει να γίνει ουσιώδης κριτική αποτίμηση της ένταξης αυτής. Πολλοί υποστηρίζουν πως για να επιτευχθεί η υπερψήφιση της ένταξης στο δημοψήφισμα του 2012 χρησιμοποιήθηκαν τρεις “μύθοι”.

Πρώτος και βασικός μύθος είναι αυτός της οικονομικής ευημερίας που θα έρθει αυτόματα με την είσοδο στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Ο δείκτης ανεργίας φτάνει ήδη στο 16,7% με τα αντίστοιχο ποσοστό στη νεανική ανεργία να ξεπερνά το 55%. Η οικονομία τους βρίσκεται σε ύφεση και είναι σχετικά αποδυναμωμένη. Η Κροατία εντάχθηκε στην Ε.Ε. στη χειρότερη οικονομικά περίοδο και οι Κροάτες παρέμειναν δύσπιστοι για την ευημερία που θα τους βρει. Αρκετοί υποστηρίζουν πως η κυβέρνηση απείλησε έμμεσα με αναστολή πληρωμών των συντάξεων αν το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος δεν ήταν θετικό...

Δεύτερος μύθος είναι αυτός της απομάκρυνσης από την αβεβαιότητα των Βαλκανίων και της (πολιτικής, οικονομικής και κοινωνικής) σταθερότητας. Οι Κροάτες έχοντας βιώσει πρόσφατα έναν αιματηρό πόλεμο θέλουν να μην εμπλακούν ξανά σε ένοπλες συγκρούσεις. Η Ευρωπαϊκή Ένωση, μέσω των ανοιχτών συνόρων και του διαπολιτισμικού διαλόγου, είναι ο εγγυητής της ασφάλειας των Κροατών και του εξευρωπαϊσμού τους. Τα Βαλκάνια αποτελούν εστία διαμάχης, η Ευρώπη εστία συνεργασίας και σταθερότητας.

Τρίτος μύθος είναι αυτός της εξάλειψης (ή μείωσης της διαφθοράς). Τα βαλκανικά κράτη φημίζονται για την εκτεταμένη διαφθορά και η Κροατία δεν υστερεί ούτε σε αυτό τον τομέα. Η διαφθορά συνεχίζει να πλήττει τόσο την πολιτική, όσο τη δικαιοσύνη. Η ένταξη στην Ε.Ε. θα οδηγούσε σε κάθαρση και η εφαρμογή ευρωπαϊκών οδηγιών θα καταπολεμούσε αποτελεσματικά τη διαφθορά σε όλα τα επίπεδα.

Αυτοί οι “μύθοι” μπορεί στο μέλλον να καταρριφθούν, αλλά πέτυχαν το σκοπό τους κατά τη διάρκεια του δημοψηφίσματος. Η Κροατία έχει πολλά μέτωπα να αντιμετωπίσει και μέχρι τώρα δείχνει να επιβεβαιώνει τους επικριτές της ένταξής της που μιλούσαν για βεβιασμένη απόφαση ένταξης. Ένα από τα πιο σημαντικά είναι η απροθυμία συνεργασίας με το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο για την πρώην Γιουγκοσλαβία, καθώς αρνείται να παραδώσει πρώην στρατηγούς που κατηγορούνται από το δικαστήριο για εγκλήματα πολέμου. Η άρνηση εφαρμογής του Ευρωπαϊκού Εντάλματος Σύλληψης έχει οδηγήσει τον Πρωθυπουργό Zoran Milanović σε πολιτική απομόνωση από τους Ευρωπαίους και η Κροατία αναμένεται να υποστεί βαρύτατες κυρώσεις αν δεν αλλάξει τη στάση της στο ζήτημα.

Η Κροατία έχει πολλά να προσφέρει και να πάρει από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Αποτελεί τη δεύτερη χώρα των δυτικών Βαλκανίων που προσχωρεί στην Ευρωπαϊκή Ένωση και ανοίγει το δρόμο για την μελλοντική ένταξη της Σερβίας. Επιβεβαιώνει, επίσης, την επιθυμία των Ευρωπαίων για διεύρυνση στα Βαλκάνια και τις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης. Σήμερα που η Ευρωπαϊκή Ένωση περνάει την πιο δύσκολη φάση της και δέχεται σκληρή κριτική, η ένταξη της Κροατίας θα δείξει με απτά αποτελέσματα αν ένα κράτος μέλος επωφελείται ή όχι από την ένταξη σε πολλά επίπεδα.

Bookmark and Share
Read more...

27 Μαρτίου 2013

Ανακαλύπτοντας τη Σιέρα Λεόνε


Η Αφρική πάντοτε γοητεύει με το μυστήριο που την περιβάλει. Οι περισσότεροι Έλληνες και Δυτικοί γνωρίζουν ουσιαστικά ελάχιστα πράγματα για τα 54 αφρικανικά κράτη και τους λαούς που κατοικούν σε αυτά, ιδίως για τα υποσαχάρια. Δεν είναι απίθανο αρκετοί να μην μπορούν να αριθμήσουν έστω δέκα από αυτά τα κράτη. Για τους Δυτικούς, η Αφρική χωρίζεται σε 2 ή 3 ζώνες το πολύ ως προς την ομαδοποίηση των λαών: τη Βόρεια Αφρική, την υποσαχάρια Κεντρική Αφρική και τη Νότια Αφρική.

Πολλοί Έλληνες έμαθαν για πρώτη φορά πως υπάρχει χώρα στην Αφρική με το όνομα Σιέρα Λεόνε από την εκπομπή του Αντώνη Κανάκη. Σκοπός μου δεν είναι να αναπαράγω τα όσα ειπώθηκαν και διαδραματίστηκαν στη διάρκεια της εκπομπής, αλλά να πάω ένα βήμα παραπέρα στην παρουσίαση της Σιέρα Λεόνε και των συνθηκών που οδήγησαν στο να είναι μια από τις τελευταίες χώρες παγκοσμίως στην κατάταξη με βάση τον Δείκτη Ανθρώπινης Ανάπτυξης του Ο.Η.Ε. (180η το 2011). Η εκπομπή του Κανάκη έμεινε στη “ρηχή” παρουσίαση της Σιέρα Λεόνε, προβάλλοντας, κυρίως, το σπουδαίο έργο που επιτελεί εκεί (και σε πολλές άλλες χώρες) η Action Aid. Με ελάχιστες εξαιρέσεις, δεν μίλησε με ανθρώπους που βίωσαν το αιματηρό παρελθόν της χώρας, αλλά προέβαλε το μέλλον της· τα χαμογελαστά παιδιά που αισιοδοξούν πως θα καταφέρουν να μορφωθούν και να ξεφύγουν από τη φτώχεια. Δυστυχώς, όμως, τα παιδιά στη Σιέρα Λεόνε δεν ήταν πάντα χαμογελαστά...

Η Δημοκρατία της Σιέρα Λεόνε, όπως είναι η επίσημη ονομασία της, είναι κράτος στη Δυτική Αφρική και συνορεύει με τη Γουινέα και τη Λιβερία. Έχει πληθυσμό περίπου 6 εκατομμύρια, μισή έκταση από την Ελλάδα και το όνομά της σημαίνει “Οροσειρά των Λεόντων”. Αποτελούσε βρετανική αποικία ως την ανεξαρτησία της το 1961 και σημαντικό κέντρο για το δουλεμπόριο σκλάβων το 18ο αιώνα. Η οικονομία της χώρας στηρίζεται στην αγροτική παραγωγή και τα ορυχεία, κυρίως διαμαντιών, ενώ είναι από τους μεγαλύτερους παραγωγούς τιτανίου και βωξίτη, μεγάλη παραγωγός χρυσού και έχει ένα από τα μεγαλύτερα κοιτάσματα ρουτιλίου στον κόσμο!

Ήδη μέσα σε λίγους μήνες την περίοδο 1967-1968 στη Σιέρα Λεόνε πραγματοποιήθηκαν τρία πραξικοπήματα που οδήγησαν σε πολιτικές, κοινωνικές και οικονομικές ανατροπές. Αποτέλεσμα; Ο πρώτος Πρόεδρος Siaka Stevens ανατρέπεται, αλλά το 1968 καταφέρνει να επανέλθει στην εξουσία και το 1978 εισάγει νέο Σύνταγμα, το οποίο αναγνωρίζει την ύπαρξη μόνο ενός κόμματος. Έτσι, διασφαλίζει την μακρόχρονη παραμονή του κόμματός του και του ιδίου στην ηγεσία της χώρας. Το 1985, ο Stevens αποχωρεί από την πολιτική μετά από 18 χρόνια στην εξουσία και δεύτερος Πρόεδρος εκλέγεται ο Υποστράτηγος Joseph Saidu Momoh. Όλα αυτά τα χρόνια, η διαφθορά κυριαρχούσε στην πολιτική ζωή, υπήρχε κακοδιαχείριση και εκλογική βία που οδήγησε σε αποδυνάμωση της κοινωνίας, κατάρρευση του εκπαιδευτικού συστήματος και απογοήτευση των πολιτών.

Υπό αυτές τις συνθήκες, το Μάρτιο του 1991, οι αντάρτες του Ενωμένου Επαναστατικού Μετώπου (RUF) εξαπέλυσαν επιθέσεις στα ανατολικά της χώρας και μέσα σε λίγους μήνες κατάφεραν να πάρουν τον έλεγχο των αδαμαντωρυχείων στην περιοχή Kono. Ο κυβερνητικός στρατός ανίκανος να αντισταθεί οπισθοχώρησε προς την πρωτεύουσα Freetown. Τον Απρίλιο του 1992, ο Λοχαγός Valentine Strasser ανέτρεψε με πραξικόπημα τον Momoh και ανέλαβε να πολεμήσει τους αντάρτες. Όμως, τον Ιανουάριο του 1996, ο Υπουργό Άμυνας και Αντιπρόεδρος Julius Maada Bio ανατρέπει με τη σειρά του τον Strasser και προκηρύσσει εκλογές τις οποίες κερδίζει ο Ahmad Tejan Kabbah. Η κυβέρνηση του τελευταίου δεν θα μακροημερεύσει, καθώς ο Στρατηγός Johny Paul Koroma τον ανατρέπει πραξικοπηματικά, αναστέλλει το Σύνταγμα και καταργεί τα πολιτικά κόμματα...

Τον Οκτώβριο του 1997, το Συμβούλιο Ασφαλείας του Ο.Η.Ε. αναλαμβάνει δράση και επιβάλλει κυρώσεις στη Σιέρα Λεόνε απαγορεύοντας την είσοδο όπλων και πετρελαϊκών προϊόντων στη χώρα, ενώ τον Ιούλιο του 1998 αποφασίζει την αποστολή ειρηνευτικής δύναμης. Με τη βοήθεια των μισθοφόρων, ο Kabbah καταφέρνει να επιστρέψει και πάλι στην εξουσία. Ενώ οι μάχες συνεχίζονται με αμείωτο ρυθμό, παρά κάποιες ενδιάμεσες διαπραγματεύσεις και συμφωνίες, το Μάιο του 2000, η Μ. Βρετανία αποστέλλει στρατιωτική δύναμη και καταφέρνει να απωθήσει τους αντάρτες από την πρωτεύουσα. Στις 18 Ιανουαρίου 2002, ο Πρόεδρος Kabbah κήρυξε την επίσημη λήξη του ενδεκαετούς εμφυλίου πολέμου.

Μετά από ειδικά δικαστήρια που σχηματίστηκαν, αρκετοί κατηγορούμενοι για εγκλήματα πολέμου και εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας καταδικάστηκαν και από τις δυο πλευρές. Σημαντικότερη ήταν η καταδίκη του πρώην ηγέτη της Λιβερίας Charles Taylor (που στήριζε το RUF), το 2012 από το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης, για αυτουργία και συνέργεια σε εγκλήματα πολέμου

Ο εμφύλιος πόλεμος της Σιέρα Λεόνε έχει μείνει στην ιστορία για την αγριότητά του. Είναι χαρακτηριστικό πως μετά από μια επίθεση του RUF στην πρωτεύουσα Freetown οι νεκροί ανήλθαν σε περίπου 7.000 μέσα σε 10 ημέρες! Οι βάρβαρες συγκρούσεις, αυτά τα έντεκα χρόνια, στοίχισαν τη ζωή σε 50.000 ανθρώπους και άφησαν περισσότερους από 10.000 ακρωτηριασμένους. Όσοι επέζησαν είχαν να αντιμετωπίσουν και το λιμό μετά. Η οικονομία της χώρας καταρρακώθηκε ακόμη περισσότερο, αφού το λαθρεμπόριο διαμαντιών αποτελούσε τη βασική πηγή εισοδήματος για τους αντάρτες. Κατά τη μεγαλύτερη διάρκεια του εμφυλίου, σημαντικό ρόλο υπέρ του κυβερνητικού στρατού έπαιξε η παρουσία μισθοφορικών στρατών που τον ενίσχυσαν χάρη στις εκκαθαρίσεις που έκαναν.

Και οι δυο αντιμαχόμενες πλευρές έχουν κατηγορηθεί για ωμότητες. Πέρα από τους ακρωτηριασμούς και τους θανάτους, περισσότερα από 5.500 παιδιά εξαναγκάστηκαν να πολεμήσουν, πολλές φορές ενάντια σε μέλη της οικογένειάς τους. Είναι χαρακτηριστικό πως η στρατολόγηση των αγοριών ξεκινούσε από τα 5 έτη και οδήγησε στη δημιουργία παιδιών-στρατιωτών που στιγματίστηκαν για πάντα σωματικά και ψυχολογικά!

Σήμερα, η κατάσταση στη Σιέρα Λεόνε συνεχίζει να είναι τραγική. Οι πληγές του πολέμου δεν έχουν επουλωθεί ακόμα και θα αργήσουν πολύ ακόμα. Ο ντόπιος πληθυσμός (ειδικά στην ανατολική περιοχή Kono) προσπαθεί σε πρόχειρα ορυχεία, με τεράστιους λάκους από νερό και βουνά από λάσπη, να βρει ένα διαμάντι που θα του εξασφαλίσει το δικαίωμα στο όνειρο. Όχι πως θα γίνει πλούσιος, απλά θα εξασφαλίσει για κάποιο διάστημα τροφή και ίσως εκπαίδευση για τα παιδιά. Άλλωστε, τα διαμάντια πωλούνται στη Σιέρα Λεόνε προς 100-600$, όταν στη Δύση κοστίζουν τουλάχιστον 5.000$ και φτάνουν αρκετές φορές πάνω από τις 15.000$ το καράτι.

Ετησίως, τα διαμάντια που εξάγονται από τη Σιέρα Λεόνε αξίζουν στη Δύση 300 έως 450 εκατομμύρια δολάρια. Τα κοιτάσματα διαμαντιών που ανακαλύφθηκαν το 1932, μετά από 80 και πλέον χρόνια δεν έχουν καταφέρει να εξασφαλίσουν στους κατοίκους της Σιέρα Λεόνε βασικά είδη πρώτης ανάγκης και διαβίωσης, όπως πόσιμο νερό, τροφή, ιατρική περίθαλψη. Κι ας μην αναφερθούμε καλύτερα σε “πολυτέλειες”, όπως η εκπαίδευση... Με κατά κεφαλή Α.Ε.Π. μόλις 1.400$ και το 70% του πληθυσμού κάτω από τα όρια της φτώχειας σίγουρα δεν μπορεί κανείς να είναι ιδιαίτερα αισιόδοξος για το μέλλον αυτής της χώρας. Ειδικά, αν αναλογιστούμε και πως το προσδόκιμο ζωής είναι τα 56 έτη αντιλαμβανόμαστε άμεσα γιατί αυτή η χώρα χρίζει ανθρωπιστικής βοήθειας. Η Σιέρα Λεόνε είναι μια από τις χώρες που πληρώνει ακριβά το τίμημα για το πλούσιο υπέδαφός της. Τα “ματωμένα διαμάντια” συνεχίζουν να τροφοδοτούν τη Δύση με κοσμήματα και την Αφρική με αίμα και πόνο...

Bookmark and Share
Read more...

28 Δεκεμβρίου 2012

Ανασκόπηση 2012


Σε λίγες ημέρες το 2012 θα αποτελεί παρελθόν και θα εισέλθουμε στο 2013, παρά τις προφητείες των Μάγια περί καταστροφής του κόσμου. Στα τέλη κάθε χρόνου συνηθίζουμε όλοι μας, εκτός από σχέδια για τη νέα χρονιά, να κάνουμε μια ανασκόπηση του έτους που τελειώνει. Ανασκόπηση προσωπική, πολιτική, οικονομική ή άλλου είδους. Μια σύντομη ανασκόπηση των σημαντικότερων γεγονότων του 2012 θα προσπαθήσω να κάνω κι εγώ στην παρούσα ανάρτηση.

Το 2012 είχε αρκετές εξελίξεις κυρίως στον πολιτικό και οικονομικό τομέα στην Ελλάδα και τον υπόλοιπο κόσμο. Ήταν, όμως, μια χρονιά “φτωχή” σε γεγονότα αν συγκριθεί με τις προηγούμενες χρονιές και τις καταιγιστικές εξελίξεις που επέφεραν. Είναι η γνωστή ηρεμία πριν την καταιγίδα ή κάτι άλλο;

Στην παγκόσμια πολιτική σκακιέρα, οι ισορροπίες διατηρήθηκαν στην πλειοψηφία τους. Στις Η.Π.Α., ο Ομπάμα θα συνεχίσει για άλλα τέσσερα χρόνια να εφαρμόζει την πολιτική του, στη Ρωσία ο Πούτιν επέστρεψε στον προεδρικό θώκο, ενώ η μόνη ουσιαστική και σημαντική αλλαγή προέκυψε στη Γαλλία με τον Ολάντ να διαδέχεται τον Σαρκοζί στην Προεδρία. Στην Ελλάδα βιώσαμε ουσιαστικά μια “βελούδινη” αλλαγή στην εξουσία παρά τις δυο εκλογικές διαδικασίες που διεξήχθησαν, τις μετεκλογικές διεργασίες και την πόλωση που θα αναμενόταν να υπάρχει...

Το περιοδικό ΤΙΜΕ, το οποίο από το 1927 ανακηρύσσει το “πρόσωπο της χρονιάς”, επέλεξε φέτος να τιμήσει τον Πρόεδρο των Η.Π.Α. Μπάρακ Ομπάμα. Δυστυχώς, δεν μπορώ να συμφωνήσω με αυτή την επιλογή παρόλο που η επανεκλογή του Ομπάμα είναι ένα σημαντικό γεγονός για τις Η.Π.Α. και όχι μόνο. Η επιλογή πολιτικών προσώπων ως σημαντικότερα της χρονιάς αποτελούσε κοινή πρακτική τα παλαιότερα χρόνια που κυριαρχούσε η προσωποκεντρική πολιτική. Το ΤΙΜΕ πέρυσι ανακήρυξε ως “πρόσωπο της χρονιάς” τον ανώνυμο διαδηλωτή και πολλοί (ανάμεσά τους κι εγώ) ήταν αυτοί που θα ανέμεναν ανάλογη ανακήρυξη και αυτή τη χρονιά...

Πρόσωπο της χρονιάς για εμένα είναι ο άνεργος. Ο ανώνυμος άνεργος. Είτε αφορά έναν 55χρονο που απολύθηκε λίγα χρόνια πριν τη σύνταξη, είτε αφορά έναν 25χρονο πτυχιούχο που δεν βρίσκει εργασία, είτε αφορά οποιονδήποτε άλλο ενεργό πολίτη που θέλει εργασία και δεν μπορεί να βρει μια. Τα στατιστικά στοιχεία είναι ενδεικτικά της τραγικής κατάστασης που υπάρχει αυτή τη στιγμή παγκόσμια όσον αφορά την ανεργία και την απασχολησιμότητα. Πρόσφατα στοιχεία δείχνουν πως ο δείκτης ανεργίας βρίσκεται στο 26% στην Ελλάδα, στο 26,2% στην Ισπανία και στο 11,1% στην Ευρωπαϊκή Ένωση! Φυσικά, το πρόβλημα δεν είναι μόνο μεσογειακό ή ευρωπαϊκό, αφού πολλές χώρες σε όλες τις ηπείρους έχουν μεγάλο δείκτη ανεργίας είτε ως συνέπεια της χρηματοπιστωτικής κρίσης, είτε ως συνέπεια άλλων παραγόντων.

Η υψηλή ανεργία έχει πολλές άμεσες και έμμεσες συνέπειες. Μια από τις σημαντικότερες από αυτές είναι η αύξηση του αριθμού των αστέγων. Οι “νεοάστεγοι” είναι δημιούργημα της κρίσης και της ανεργίας που πλήττει την κοινωνία. Στην Ελλάδα μόνο, οι νεοάστεγοι υπολογίζονται σε περισσότερους από 20.000, αριθμός τεράστιος αν αναλογιστεί κανείς πως ο τυφώνας Sandy που έπληξε τις δυτικές ακτές του Ατλαντικού τον προηγούμενο Οκτώβριο άφησε πίσω του περίπου 200.000 αστέγους! Και να σκεφτεί κανείς πως ο ένας στους πέντε έχει ανώτερο ή ανώτατο μορφωτικό επίπεδο...

Για να διαμορφωθεί η κατάσταση που περιγράφηκε παραπάνω, συνέβαλλαν τα μέγιστα οι κυβερνητικές δυνάμεις της χώρας. Το Μνημόνιο 2 (που υπερψηφίστηκε το Φεβρουάριο) και το Μνημόνιο 3 (που υπερψηφίστηκε το Νοέμβριο) ουσιαστικά διέλυσαν όσα εργασιακά δικαιώματα και όσες κοινωνικές παροχές είχαν καταφέρει να διασωθούν από τις προηγούμενες ρυθμίσεις. Η κοινωνική συνοχή έχει διαταραχθεί, ενώ τα συνεχιζόμενα μέτρα προκαλούν οργή και αγανάκτηση στους πολίτες που πλέον δεν κατευνάζονται με ανούσιες εξαγγελίες...

Η κατάσταση, δυστυχώς, φαίνεται πως έχει ξεφύγει από κάθε έλεγχο και μοιάζει να οδεύουμε προς την (οικονομική και κοινωνική) καταστροφή. Είναι σαν να βρισκόμαστε στο διάστημα και να κοιτάμε κάτω στο κενό πριν το μεγάλο άλμα που το αποτέλεσμά του θα είναι αβέβαιο. Ο Felix Baumgartner κατάφερε να προσγειωθεί ασφαλής στη Γη και να διηγείται το επίτευγμά του. Ας ελπίσουμε να μπορέσουμε κι εμείς, ως χώρα, να “προσγειωθούμε” ομαλά και όλη αυτή η περιπέτεια να αποτελεί μια δυσάρεστη ανάμνηση. Άλλωστε ό,τι δεν μας σκοτώνει μας κάνει πιο δυνατούς...

Bookmark and Share
Read more...

16 Απριλίου 2012

Που ανήκει η Ελλάδα;

Στο YouTube είναι ανεβασμένο ένα βίντεο που έχει διαδοθεί ευρέως τα τελευταία χρόνια σε όλα τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Πρόκειται για ένα στιγμιότυπο από τις εργασίες του ελληνικού κοινοβουλίου το 1977, όπου καλούνταν να πάρει την απόφαση για την ένταξη της Ελλάδας στις Ευρωπαϊκές Κοινότητες. Ο Ανδρέας Παπανδρέου τονίζει πως η απόφαση ένταξης της Ελλάδας, η πιο κρίσιμη για το έθνος ως τότε, πάρθηκε στο βωμό του “ανήκομεν εις την Δύση”. Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής παρεμβαίνει και δηλώνει ρητά πως η Ελλάδα ανήκει στο δυτικό κόσμο είτε από παράδοση, είτε από συμφέροντα. Τότε, ο Α. Παπανδρέου του απαντά πως η Ελλάδα “ανήκει στους Έλληνες”...

Έχουν περάσει 35 χρόνια από τη λεκτική διαμάχη Παπανδρέου-Καραμανλή για τη σφαίρα επιρροής στην οποία ανήκει η Ελλάδα, αλλά απάντηση σαφής δεν έχει δοθεί ακόμα. Πολλοί προσπάθησαν να τοποθετήσουν κατά τη διάρκεια των αιώνων την Ελλάδα σε διάφορες σφαίρες επιρροής ανάλογα με τα συμφέροντά τους. Από τα πρώτα χρόνια μετά την Επανάσταση του 1821 δημιουργήθηκαν κόμματα που εξυπηρετούσαν τα συμφέροντα των (τότε) Μεγάλων Δυνάμεων (Αγγλικό του Μαυροκορδάτου, Γαλλικό του Κωλέττη, Ρωσικό του Μεταξά). Το κάθε κόμμα προσπαθούσε να φέρει σε θέση ισχύος τα συμφέροντα και τη διπλωματία της χώρας που “εκπροσωπούσε” και πίστευε πως θα βοηθήσει περισσότερο την Ελλάδα στα πρώτα χρόνια της ανασύνταξης μετά την Επανάσταση.

Το θέμα με τους γεωγραφικούς προσδιορισμούς και τις σφαίρες επιρροής ήρθε ξανά στην επιφάνεια πριν από μερικά χρόνια. Ο Κώστας Καραμανλής απέβλεπε σε συμμαχίες με “ορθόδοξα χριστιανικά” κράτη με κύριους εταίρους τη Ρωσία και τη Βουλγαρία. Κύριος στόχος ήταν η εξυπηρέτηση της Ρωσίας στη μεταφορά φυσικού αερίου στη νότια Ευρώπη, ενώ υπήρξαν και μικρές αμυντικές συμφωνίες.

Τον Κ. Καραμανλή ακολούθησε ο Γιώργος Παπανδρέου όταν παραμονές των εκλογών του 2009 ανακοίνωνε το πρόγραμμά του και υποσχόταν πως μετεκλογικά, κάτω από την ηγεσία του, η Ελλάδα θα γίνει “η Δανία του νότου”. Πράγματι, το προεκλογικό του πρόγραμμα περιλάμβανε μεταρρυθμίσεις και παροχές στα πρότυπα των Σκανδιναβικών χωρών που αν εφαρμοζόταν θα ανέβαζε το ποιοτικό επίπεδο της Ελλάδας. Εκ των υστέρων μπορούμε να πούμε πως τίποτα ουσιαστικό δεν έγινε και δίκαια το εγχείρημα του ΓΑΠ για “Δανία του νότου” μετατράπηκε (από δημοσιογράφους και μη) σε “Ζιμπάμπουε του βορρά”…

Οι γεωγραφικοί προσδιορισμοί, όμως, χρησιμοποιούνται όλο και περισσότερο στην καθημερινότητά μας. Έτσι, λοιπόν, έχουμε “μισθούς Βουλγαρίας” που σύντομα θα γίνουν “μισθοί Κίνας”, ενώ ταυτόχρονα έχουμε “τιμές Λονδίνου”! Η κυβέρνηση Παπαδήμου προσπαθεί να μας αποτρέψει από το να γίνουμε Αργεντινή, ενώ η αντιπολίτευση την κατηγορεί πως προσπαθεί να μας κάνει Ινδία. Εν τέλει η Ελλάδα έχει κάτι που να αναφέρεται σε όλα τα υπόλοιπα κράτη της οικουμένης εκτός από την ίδια τη χώρα μας.

Μπορεί κανείς να πει πως όλο αυτό είναι θεμιτό για να γίνεται πιο εύκολη η κατανόηση των δεδομένων και των καταστάσεων από το λαό. Δεν θα διαφωνήσω σε αυτό. Δεν μπορούμε, όμως, να διαφωνήσουμε και πως ένα μέρος αυτής της φρασεολογίας χρησιμοποιείται για να αποπροσανατολίσει τους πολίτες και να τους επιφέρει σύγχυση. Αυτό που χρειαζόμαστε είναι αυτό που είπε τότε ο Ανδρέας Παπανδρέου, η Ελλάδα να ανήκει στους Έλληνες. Δεν χρειάζεται να προσπαθήσουμε να μοιάσουμε στη Δανία, τη Γαλλία ή τον Καναδά, αλλά να προσπαθήσουμε με τις δικές μας δυνάμεις, δυνατότητες και ικανότητες να αναδείξουμε την Ελλάδα και να την κάνουμε από εδώ και στο εξής πεδίο αναφοράς των υπολοίπων κρατών για θετικούς λόγους. Να μην αποτελεί η Ελλάδα δορυφόρο κάποιων ισχυρότερων δυνάμεων και να μην είναι η Ελλάδα δέσμια συμφερόντων άλλων χωρών!

Σαφώς, η φράση αυτή δεν προσφέρεται για κάθε είδους υποστηρικτές ακραίων εθνικιστικών ιδεολογιών που ερμηνεύοντας κατά το δοκούν το κυριολεκτικό μήνυμα της πρότασης απαιτούν την εκδίωξη όλων των αλλοδαπών από την Ελλάδα παραβλέποντας το αληθινό νόημα που προτρέπει για πλήρη ανεξαρτησία της Ελλάδας από έξωθεν παρεμβάσεις και εξυπηρέτηση αλλότριων συμφερόντων! Όλοι οι κάτοικοι της Ελλάδας (Έλληνες και μη) οφείλουν να συνεργάζονται αρμονικά, μακριά από μισαλλοδοξίες και εχθρότητες, για την κοινωνική και προσωπική τους ανάπτυξη.

Bookmark and Share
Read more...

9 Μαρτίου 2012

Οι σύγχρονοι Βοργίες


Tο 15ο αιώνα υπήρξε μια σπουδαία οικογένεια στην Ιταλία, τα μέλη της οποίας κατέλαβαν υψηλές θέσεις και διαδραμάτισαν σημαντικό ρόλο στην ιστορία της εποχής. Για την οικογένεια αυτή και τα κυριότερα μέλη της γράφτηκαν τόσα πολλά από τους διάφορους χρονικογράφους, ιστορικούς και ιστοριοδίφες που έχει δημιουργηθεί ολόκληρη φιλολογία στηριζόμενη τόσο σε ιστορικές μαρτυρίες και έγγραφα όσο και σ’ ένα πλήθος θρύλων που περιλαμβάνουν ραδιουργίες, βιασμούς, αιμομιξίες, μέχρι και δολοφονίες. Ήταν οι Βοργίες! Μεταξύ των σημαντικότερων μελών της ήταν ο Πάπας Αλέξανδρος ΣΤ’, ο Καίσαρας Βοργίας και η Λουκρητία Βοργία.

Την εποχή που ήταν Πάπας ο Αλέξανδρος ΣΤ’, την τελευταία δεκαετία του 15ου αιώνα, εμφανίστηκε στη Φλωρεντία ένας Δομινικανός μοναχός που έκανε φλογερά κηρύγματα ενάντια στους εκπροσώπους της εξουσίας, τους Μεδίκους και τον Πάπα! Αρχικά έκανε κήρυγμα σε ένα μικρό σοκάκι, ύστερα σε μια πλατεία. Αργότερα στην εκκλησία του Σαν Μάρκο, κι όταν αυτή δεν επαρκούσε για το πλήθος των ακροατών, στη μητρόπολη της Φλωρεντίας! Είχε τεράστια επιρροή στα πλήθη της Φλωρεντίας και μάλιστα το 1494 κατάφερε να πάρει την εξουσία από τους Μεδίκους και να γίνει ο ηγέτης της πόλης. Ήταν ο Τζιρόλαμο Σαβοναρόλα…

Ο Πάπας μάθαινε για τις ολέθριες προφητείες του Τζιρόλαμο και για τα οργισμένα του κηρύγματα ενάντια στον “Αντίχριστο”, με το οποίο εννοούσε τον Αλέξανδρο ΣΤ’. Του ήρθε, όμως, μια δόλια σκέψη για το πώς θα καταπολεμούσε το μοναχό. Σύμφωνα με τον Πάπα “ο λαός αγαπάει τις ζοφερές προφητείες, είτε πραγματοποιούνται είτε όχι. Του αρέσει να ανατριχιάζει. Θα στείλουμε κάποιον στη Φλωρεντία που θα προφητεύσει πολύ πιο φρικτές συμφορές απ’ ό,τι αυτός”. Έτσι έστειλε στη Φλωρεντία έναν καλοσυνάτο Φραγκισκανό μοναχό, τον Ντομένικο ντα Πόντσο, και μάλιστα κατάφερε να του δοθεί άδεια να κάνει κήρυγμα στη μητρόπολη!

Όταν, λοιπόν, ο Τζιρόλαμο προφήτευε στην εκκλησία μια τρομακτική ξηρασία, ο Ντομένικο προφήτευε αμέσως στη μητρόπολη έναν επερχόμενο κατακλυσμό. Όταν ο Τζιρόλαμο προφήτευε την καταστροφή της Ιταλίας και την κατάκτησή της από έναν ξένο βασιλιά, ο Ντομένικο δεν προφήτευε κάτι λιγότερο από τη συντέλεια του κόσμου. Όμως, ο Ντομένικο έκανε και κάτι παραπάνω από το να προφητεύει. “Διαφώτιζε” τους κατοίκους της Φλωρεντίας για τον Τζιρόλαμο βάζοντάς τους υποψίες πως παρέβαινε το απόρρητο της εξομολόγησης και χρησιμοποιούσε τα στοιχεία αυτά για να τους πείθει ευκολότερα. Ο λαός έτρεχε από τον Τζιρόλαμο στο Ντομένικο κι από τον Ντομένικο στον Τζιρόλαμο κι έτσι γρήγορα δεν ήξερε πια τι του γινόταν από τη σύγχυση και τι να πιστέψει…

Αυτά όλα συνέβησαν τότε, τον 15ο αιώνα. Έχουν περάσει περισσότερα από 500 χρόνια και όλοι πιστεύουν πως τα πράγματα έχουν αλλάξει πολύ από τότε. Συμβαίνει, όμως, αυτό στην πραγματικότητα ή ζούμε μια επανάληψη της ιστορίας με διαφορετικούς πρωταγωνιστές; Αν όλα τα παραπάνω σας φαίνονται μακρινά, ξανασκεφτείτε το…

Εδώ και δυο χρόνια η Ελλάδα βρίσκεται στα πρόθυρα της χρεοκοπίας. Η κυβέρνηση που “κόπτεται” για τη σωτηρία της χώρας παίρνει όλο και πιο επώδυνα μέτρα σε βάρος του λαού και προς όφελος των δανειστών και των τραπεζών. Οι κοινωνικές ανισότητες αυξάνονται μέρα με τη μέρα και η αφαίμαξη των μεσαίων και χαμηλών κοινωνικών στρωμάτων δεν έχει σταματημό. Απέναντι σε αυτή τη νεοφιλελεύθερη και άκρως καταστροφική πολιτική της κυβέρνησης έχει ταχθεί η συντριπτική πλειοψηφία του λαού! Άλλοι με ακραίες προτάσεις και θέσεις κι άλλοι με πιο μετριοπαθείς…

Οι δυνάμεις αυτές μάχονται για τη διασφάλιση των κοινωνικών και εργατικών κεκτημένων δεκαετιών, κατακρίνοντας παράλληλα την ακολουθούμενη κυβερνητική πολιτική. Προτείνουν έξοδο από το ευρώ, από την Ευρωπαϊκή Ένωση, συνεργασία με νέες αγορές, μονομερή διαγραφή του χρέους και γενικά μια στροφή σε ανθρωποκεντρικές καθαρά πολιτικές. Σίγουρα, η υιοθέτηση των δικών τους προτάσεων ενέχει κάποιο ρίσκο, κυρίως για το πρώτο διάστημα της εφαρμογής τους, το οποίο και αποδέχονται. Εναντιώνονται στα στελέχη της εξουσίας και τους κατηγορούν για την πολιτική τους που οδηγεί τη χώρα στο αδιέξοδο. Τονίζουν, μάλιστα, πως οδηγούμαστε με μαθηματική ακρίβεια στην οικονομική καταστροφή που θα πλήξει τον απλό λαό και όχι την πλουτοκρατία, η οποία έχει εξασφαλίσει τα κεφάλαιά της σε λογαριασμούς στο εξωτερικό…

Η λογική λέει πως η κυβέρνηση θα ακολουθούσε αμυντική τακτική απέναντι στις φωνές αυτές και θα αντίκρουε τις κατηγορίες με σοβαρά επιχειρήματα και απτά στοιχεία. Κι όμως, η κυβέρνηση σπέρνει ακόμα μεγαλύτερη καταστροφολογία από τους κατακριτές της. Υπερτονίζει τη σημασία των δανειακών συμβάσεων και τις ανάγει σε ύψιστης αξίας ζητήματα. “Απειλεί” το λαό πως ενδεχόμενη άρνηση δανεισμού από το εξωτερικό θα οδηγήσει σε χρεοκοπία που θα επιφέρει σε ελάχιστες μέρες πείνα, ανέχεια και χάος! Βάζει το δίλημμα “επώδυνα μέτρα ή διάλυση της χώρας” σε εργαζόμενους και συνταξιούχους που με το ζόρι καταφέρνουν να συντηρήσουν τον εαυτό τους και την οικογένειά τους.

Η προσπάθεια σπίλωσης των κατακριτών της κυβέρνησης θα έπεφτε στο κενό αν γινόταν μόνο από τα κυβερνητικά στελέχη. Σημαντικό ρόλο στον μετριασμό των αρνητικών (προς την κυβέρνηση) φωνών και την ενίσχυση της καταστροφολογίας παίζουν τα ΜΜΕ. Σε τηλεοπτικές και ραδιοφωνικές εκπομπές, σε εφημερίδες και blogs, εκατοντάδες “ειδικοί” (υπερ)τονίζουν τα αρνητικά της μη σύναψης νέων δανείων και δίνουν ρεσιτάλ εσχατολογίας με τις περιγραφές τους για τις μετα-χρεοκοπίας μέρες που θυμίζουν Αποκάλυψη! Φυσικά, κανείς από αυτούς δεν έχει ζήσει κάποια χρεοκοπία, αλλά η “αλάθητη διαίσθησή” τους αυτό τούς υπαγορεύει…

Όλα τα παραπάνω καταδεικνύουν πως υπάρχει οργανωμένη προσπάθεια εκφοβισμού και εκβιασμού των πολιτών. Μάλιστα, οι σύγχρονοι “ηγεμόνες” χρησιμοποιούν τακτικές του 1500 που απ’ ό,τι φαίνεται δουλεύουν ακόμα! Η καταστροφολογία είναι διάχυτη όλη μέρα στα ΜΜΕ και υπαγορεύει πως μόνο η παρούσα κυβέρνηση είναι ικανή να μας σώσει από τον επερχόμενο όλεθρο… Οι ομοιότητες μεταξύ του Πάπα Αλέξανδρου ΣΤ’ και της ελληνικής κυβέρνησης είναι παραπάνω από εμφανείς. Το ίδιο και οι ομοιότητες μεταξύ των επικριτών της κυβέρνησης και του μοναχού Σαβοναρόλα. Είναι πασιφανές πως οι σύγχρονοι “Βοργίες” είναι διατεθειμένοι να κάνουν τα πάντα για να συνεχίσουν να βρίσκονται στην εξουσία…

Bookmark and Share
Read more...

30 Ιανουαρίου 2012

Ματωμένη Κυριακή


Η Βόρεια Ιρλανδία είναι μια από τις τέσσερις χώρες του Ηνωμένου Βασιλείου. Η Δημοκρατία της Ιρλανδίας πέτυχε την ανεξαρτησία της από το Ηνωμένο Βασίλειο το 1922, μετά από πολλούς αγώνες. Από τότε το νησί είναι διαιρεμένο με πολλές σημαντικές, ένοπλες ή μη, συγκρούσεις να το συνοδεύουν στο μεσοδιάστημα.

Σήμερα συμπληρώνονται 40 χρόνια από τη Ματωμένη Κυριακή (Domhnach Na Fola). Πρόκειται για ένα γεγονός που έλαβε χώρα στο Derry της Βόρειας Ιρλανδίας στις 30 Ιανουαρίου 1972. Είναι ένα από τα λίγα γεγονότα παγκοσμίως που έχουν επηρεάσει τόσο πολύ τη σύγχρονη τέχνη. Πολλά σχετικά ποιήματα και τραγούδια έχουν γραφτεί, ταινίες έχουν γυριστεί, ενώ σημαντικότατη ήταν η επιρροή του στις τοιχογραφίες του Derry και γενικότερα της Βόρειας Ιρλανδίας.

Όλα ξεκίνησαν όταν σε μια πορεία διαμαρτυρίας που οργανώθηκε από την “Ένωση για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα της Βόρειας Ιρλανδίας” για την κατάσταση που επικρατούσε στη Βόρεια Ιρλανδία σχετικά με τα ανθρώπινα δικαιώματα, στην περιοχή Bogside, 26 άτομα πυροβολήθηκαν από τα μέλη του 1ου Τάγματος του Βρετανικού Συντάγματος Αλεξιπτωτιστών. Δεκατρείς άνθρωποι, εκ των οποίων έξι ήταν ανήλικοι, πέθαναν αμέσως, ενώ άλλος ένας πέθανε ύστερα από 4,5 μήνες υποκύπτοντας στα τραύματά του. Δύο άτομα τραυματίστηκαν από οχήματα του στρατού.

38 χρόνια αργότερα, στις 15 Ιουνίου 2010, δημοσιοποιήθηκε το επίσημο πόρισμα για τα γεγονότα της Ματωμένης Κυριακής, μετά από μακρόχρονη και ενδελεχή έρευνα υπό την εποπτεία του πρώην δικαστή του Ανώτατου Δικαστηρίου, Λόρδου Saville του Newdigate (Έκθεση Saville). Σύμφωνα με την έκθεση αυτή, κανένα από τα θύματα δεν έφερε την παραμικρή ευθύνη, ενώ τα γεγονότα δεν μπορούν να χαρακτηριστούν δικαιολογημένα. Κανένα από τα θύματα δεν συνιστούσε απειλή ή έκανε κάτι που θα δικαιολογούσε τους πυροβολισμούς, ενώ κάποια από αυτά και τους τραυματίες έφευγαν ή βοηθούσαν άλλους τραυματίες την ώρα των πυροβολισμών. Ο στρατός ήταν αυτός που άνοιξε πυρ απροειδοποίητα και χωρίς να υπάρχει πριν κάποια πράξη εναντίον του (είτε βομβιστική επίθεση, είτε λιθοβολισμός). Επίσης, κάποιοι από τους στρατιώτες δήλωσαν ψέματα σχετικά με τα γεγονότα.

Η ιστορία των ταραχών στη Βόρεια Ιρλανδία έχει μακρά ιστορία σχεδόν ενός αιώνα! Μάλιστα, από τα τέλη της δεκαετίας του 1960 ξεκίνησε μια περίοδος εθνοπολιτικών συγκρούσεων στη χώρα που επεκτάθηκαν στην Αγγλία, τη Δημοκρατία της Ιρλανδίας και την Ευρώπη. Οι Ταραχές (Na Trioblóidí), όπως αποκαλείται αυτή η περίοδος, είχαν ως κύρια ζητήματα το συνταγματικό καθεστώς της Β. Ιρλανδίας και οι σχέσεις μεταξύ των Προτεσταντών Ενωτικών και των Καθολικών Εθνικιστών. Οι Ενωτικοί υποστηρίζουν τη συνέχιση κάποιας μορφής πολιτικής ένωσης των νήσων της Ιρλανδίας και της Μεγάλης Βρετανίας και επικεντρώνονται στη διατήρηση της Β. Ιρλανδίας στο Ηνωμένο Βασίλειο. Από την άλλοι, οι Εθνικιστές υποστηρίζουν την ένωση της Ιρλανδίας και την αποχώρηση από το Ηνωμένο Βασίλειο.

Οι Ταραχές είχαν πολιτικές και στρατιωτικές (ή παραστρατιωτικές) διαστάσεις. Σημαντική δράση σε όλο αυτό το διάστημα είχε και ο Ιρλανδικός Δημοκρατικός Στρατός (IRA) και τα παρακλάδια του που αποτελούν το στρατιωτικό σκέλος των εθνικιστών. Οι νεκροί έφτασαν τους 3524, με τις αντιμαχόμενες πλευρές των Ιρλανδών και του βρετανικού στρατού να καταγράφουν σοβαρές απώλειες σε πολύ βίαιες συγκρούσεις. Από αυτούς οι 1857 ήταν πολίτες άσχετοι με στρατιωτικές ή τρομοκρατικές επιχειρήσεις! Οι Ταραχές τελείωσαν στο Μπέλφαστ με τη “συνθήκη της Μεγάλης Παρασκευής” στις 10 Απριλίου 1998. Ωστόσο, η σποραδική βία συνεχίζεται από τότε…

Σημαντικό γεγονός για την πολιτική της Βόρειας Ιρλανδίας και την προσπάθεια εκτόνωσης της κατάστασης είναι πως στις εκλογές της 8ης Μαΐου 2007, για τη Συνέλευση της Βόρειας Ιρλανδίας, τα δύο μεγαλύτερα κόμματα “Δημοκρατικό Κόμμα Ενωτικών” και “Sinn Féin”, τα οποία εκπροσωπούν τους Προτεστάντες Ενωτικούς και τους Καθολικούς Εθνικιστές αντίστοιχα, σχημάτισαν κυβέρνηση συνεργασίας. Αυτό συνέβη και στις επόμενες εκλογές της 5ης Μαΐου 2011.

Σίγουρα έχουν γίνει πολλά βήματα ειρήνευσης στη Βόρεια Ιρλανδία από τη δεκαετία του ’60 ως σήμερα. Όμως, η Κυριακή 30 Ιανουαρίου 1972 ήταν η μέρα που πέθανε η αθωότητα…

Bookmark and Share
Read more...

26 Δεκεμβρίου 2011

Ανασκόπηση 2011


Άλλη μια χρονιά φτάνει στο τέλος της. Γεγονότα σημαντικά συνέβησαν και φέτος στην Ελλάδα και όλο τον υπόλοιπο κόσμο. Μπορεί ημερολογιακά να συνέβησαν μέσα στο 2011, αλλά σίγουρα θα επηρεάσουν το 2012 και τις επόμενες χρονιές. Ας κάνουμε λοιπόν μια ανασκόπηση του 2011…

Το περιοδικό ΤΙΜΕ στην ετήσια ανακήρυξη τού “προσώπου της χρονιάς” επέλεξε να τιμήσει τον ανώνυμο διαδηλωτή. Όπως χαρακτηριστικά αναφέρεται στο εξώφυλλο του περιοδικού στις 26 Δεκεμβρίου: “Πρόσωπο της χρονιάς: Ο διαδηλωτής. Από την Αραβική Άνοιξη στην Αθήνα, από την κατάληψη της Wall Street στη Μόσχα”. Αντιπροσωπεύει πολλά κινήματα παγκόσμιας διαμαρτυρίας -για παράδειγμα την Αραβική Άνοιξη, το κίνημα των αγανακτισμένων, το κίνημα για την κατάληψη της Wall Street και το κόμμα του τσαγιού- καθώς και τις διαδηλώσεις σε Ελλάδα, Ρωσία και Ινδία μεταξύ άλλων. Η επιλογή δεν είναι καθόλου τυχαία. Είναι απολύτως εύστοχη και δίνει τον παλμό για το τι πραγματικά συνέβη μέσα στο 2011. Από την αρχή ως το τέλος!

Η Αραβική Άνοιξη είναι ένα επαναστατικό κύμα διαδηλώσεων και διαμαρτυριών που έλαβε χώρα στη Μέση Ανατολή και τη Βόρεια Αφρική. Αν και ξεκίνησε στις 18 Δεκεμβρίου 2010 εξαπλώθηκε και εντάθηκε καθ’ όλη τη διάρκεια του 2011. Εκδηλώθηκαν εξεγέρσεις στην Τυνησία και την Αίγυπτο, εμφύλια σύρραξη στη Λιβύη, εξεγέρσεις στο Μπαχρέιν, τη Συρία και την Υεμένη. Μεγάλες διαδηλώσεις έγιναν επίσης στην Αλγερία, το Ιράν, το Ιράκ, την Ιορδανία, το Μαρόκο και το Ομάν. Μικρότερες οργανωμένες διαμαρτυρίες έγιναν στο Τζιμπουτί, το Κουβέιτ, τον Λίβανο, τη Μαυριτανία, τη Σαουδική Αραβία και το Σουδάν. Κοινό γνώρισμα των διαδηλώσεων ήταν η αντίσταση με καμπάνιες, απεργίες, πορείες, καθώς και η χρήση κοινωνικών δικτύων (όπως το Facebook, το Twitter και το YouTube) για την οργάνωση, την επικοινωνία και την ενημέρωση περί των προσπαθειών των κρατών για καταπίεση και λογοκρισία. Το σύνθημα των διαδηλωτών στον αραβικό κόσμο ήταν “Ο λαός θέλει να πέσει το καθεστώς”.

Οι ταραχές αυτές στην Τυνησία είχαν ως αποτέλεσμα την εκδίωξη του Προέδρου Ben Ali. Στην Αίγυπτο παραιτήθηκε ο Πρόεδρος Mubarak, ενώ κυβερνά ο στρατός με τη βία να συνεχίζεται ως σήμερα. Στη Λιβύη μετά τον εμφύλιο πόλεμο, την εκδίωξη και θανάτωση του Gaddafi, την κυβέρνηση έχει αναλάβει το Εθνικό Μεταβατικό Συμβούλιο. Στην Υεμένη, μετά από πολύμηνη εξέγερση, ο Πρόεδρος Saleh παραιτήθηκε, ενώ στη Συρία η εξέγερση συνεχίζεται με τους νεκρούς να φτάνουν τις πέντε χιλιάδες! Οι περισσότερες εξεγέρσεις πέτυχαν τους σκοπούς τους και θα μπορούσαν να προσφέρουν περισσότερα στους εξεγερμένους λαούς αν δεν “καπελώνονταν” από τις “Μεγάλες Δυνάμεις της Δύσης”…

Εκτός από εξεγέρσεις και διαδηλώσεις στη Μέση Ανατολή και την Αφρική, μαζικές κινητοποιήσεις είχαμε και στην Ελλάδα ενάντια στα οικονομικά μέτρα που εξήγγειλε η κυβέρνηση σε συμφωνία με εξωτερικούς πιστωτές. Η “αρχή” έγινε το Μάιο με το πανευρωπαϊκό κάλεσμα των Αγανακτισμένων. Στις 29 Ιουνίου η Βουλή ενέκρινε το Μεσοπρόθεσμο, παρά τις κινητοποιήσεις της 28ης και 29ης Ιουνίου. Οι διαδηλώσεις συνεχίστηκαν και κατά τη διάρκεια του Ιουλίου με μικρότερο όγκο διαδηλωτών όμως σε σχέση με τους δύο πρώτους μήνες των κινητοποιήσεων, γεγονός το οποίο αποδόθηκε στην αποθάρρυνση μέρους των διαδηλωτών από τα σοβαρά επεισόδια στα τέλη του Ιουνίου, που συνοδεύτηκαν από χρήση αστυνομικής βίας, αλλά και στην ελάττωση του κόσμου στα αστικά κέντρα λόγω των καλοκαιρινών διακοπών.

Από τις αρχές Σεπτεμβρίου η Ελλάδα σαρώθηκε από απεργιακό κύμα διαρκείας με πραγματοποίηση απεργιών από διαφορετικούς κλάδους, σχεδόν σε καθημερινή βάση. Είναι χαρακτηριστικό πως στο διάστημα από 1 Σεπτεμβρίου έως 20 Οκτωβρίου, μόνο τρεις μέρες δεν σημειώθηκε κάποια απεργιακή κινητοποίηση. Η διαδήλωση της 20ης Οκτωβρίου, όμως, σκιάστηκε από τον θάνατο ενός 53χρονου διαδηλωτή! Ακόμα μεγαλύτερης έκτασης διαμαρτυρίες σημειώθηκαν κατά την διάρκεια των εορτασμών για την 28η Οκτωβρίου. Κατά τη διάρκεια της μαθητικής παρέλασης στη Θεσσαλονίκη που πραγματοποιήθηκε στις 27 Οκτωβρίου, ακολούθησε στο τέλος της πορεία διαμαρτυρίας από ομάδες διαδηλωτών. Την επόμενη ημέρα οι διαμαρτυρίες ήταν πολύ εντονότερες. Στη Θεσσαλονίκη το πλήθος των διαδηλωτών που αποδοκίμαζε ακόμα και τον πρόεδρο της Δημοκρατίας, Κάρολο Παπούλια, οδήγησε στην ματαίωση της στρατιωτικής παρέλασης, γεγονός που συμβαίνει για πρώτη φορά!  Όλα αυτά οδήγησαν στην παραίτηση του Γ. Παπανδρέου και την ανάληψη πρωθυπουργικών καθηκόντων από τον Λ. Παπαδήμο.

Μια από τις αιτίες για την εξέγερση του φοιτητικού κινήματος στην Ελλάδα το 2011 ήταν και ο νέος νόμος της Α. Διαμαντοπούλου για την μεταρρύθμιση της ανώτατης εκπαίδευσης. Οι φοιτητές μαζικά αντιτάχθηκαν στο νόμο αυτό και με καταλήψεις διαρκείας προσπάθησαν να τον αποτρέψουν. Ανάλογες διαδηλώσεις μεγαλύτερης διάρκειας συνέβησαν και στη Χιλή εναντίον της εκεί εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης.

Ένα από τα συγκλονιστικότερα γεγονότα του 2011 ήταν και οι τρομοκρατικές επιθέσεις στη Νορβηγία τον Ιούλιο. Στις 22 Ιουλίου, περισσότεροι από 90 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους από μια έκρηξη βόμβας στο Όσλο και από τις σφαίρες ενός άντρα σε κατασκήνωση νεολαίας πολιτικού κόμματος στο νησί Ουτόγια. Ένας φανατισμένος ακροδεξιός ήταν ο υπαίτιος για τη χειρότερη εθνική τραγωδία στη Νορβηγία μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Φεύγοντας από τα αμιγώς πολιτικά και κοινωνικά γεγονότα, δεν μπορούμε να μην αναφερθούμε στον μεγάλο σεισμό και το τσουνάμι που έπληξε την Ιαπωνία στις 11 Μαρτίου. Αποτέλεσμα αυτού ήταν το πυρηνικό ατύχημα στο πυρηνικό εργοστάσιο της Φουκουσίμα, όπου  καταγράφηκε διαρροή μεγάλης ποσότητας ραδιενέργειας στο περιβάλλον.

Αυτά ήταν τα σημαντικότερα γεγονότα τους 2011 συνοπτικά. Σε λίγες μέρες τελειώνει μια χρονιά γεμάτη από εξελίξεις, θετικές και αρνητικές, σε όλα τα μέτωπα. Ζήσαμε πολλά και αναμένεται να ζήσουμε ακόμα περισσότερα στο μέλλον. Πάντως ένα πράγμα είναι σίγουρο. Αν αρκούσε ένα επίθετο για να περιγράψει το 2011, αυτό θα ήταν: επαναστατικό… 

Bookmark and Share
Read more...

17 Νοεμβρίου 2011

Αγώνας-αγώνας-αγώνας


“Το μήνυμα του Πολυτεχνείου παραμένει επίκαιρο”. Έχει καταντήσει κλισέ αυτή η φράση κυρίως επειδή τη χρησιμοποιούν στα μηνύματά τους ενόψει της επετείου της εξέγερσης του Πολυτεχνείου οι πολιτικοί. Κι όμως, το Πολυτεχνείο σε πείσμα πολλών παραμένει πιο επίκαιρο από ποτέ…

Τι κι αν πέρασαν 38 χρόνια από τότε; Εκείνοι οι νέοι πάλεψαν για ύψιστα ιδανικά που ακόμα δυστυχώς δεν έχουμε κατακτήσει πλήρως. Ζητούσαν Ψωμί, Παιδεία και Ελευθερία. Αγωνίζονταν για Εθνική Ανεξαρτησία, Λαϊκή Κυριαρχία, Κοινωνική Απελευθέρωση και Δημοκρατία. Και εν μέρει το πέτυχαν! Η χούντα μετά από λίγο έπεσε, το πολίτευμα άλλαξε, αλλά ριζικές αλλαγές στην κοινωνία δεν υπήρξαν. Αυτές θα καθυστερούσαν λίγο ακόμα και θα έρχονταν οριστικά το 1981…

Έχουμε φτάσει η καθημερινότητα που ζούμε να είναι παρόμοια με αυτή του 1973. Ζητάμε ακριβώς τα ίδια πράγματα! Οι μισθοί περικόπτονται, οι φόροι αυξάνονται και η ανεργία “καλπάζει”. Πολλοί συνάνθρωποί μας δεν έχουν τα βασικά μέσα για να επιβιώσουν. Η ανέχεια σε όλο της το μεγαλείο! Η Παιδεία χάρη στις άστοχες (αλλά συντονισμένες) προσπάθειες της υπουργού Παιδείας Α. Διαμαντοπούλου έχει αποδομηθεί εντελώς. Υποβαθμίζει με άθλιους νόμους τα ελληνικά πανεπιστήμια, ενώ στα σχολεία τα παιδιά δεν έχουν παραλάβει ακόμα τα βιβλία τους! Ελευθερία ουσιαστική δεν υπάρχει, μόνο τύποις. Οι ειρηνικές διαδηλώσεις και πορείες πνίγονται από τα χημικά και η ακραία καταστολή αποτελεί καθημερινό φαινόμενο.

Σήμερα, το 2011, 37 χρόνια μετά από την πτώση της χούντας, η Ελλάδα έχει και πάλι μια μη δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση. Η λαϊκή κυριαρχία και η εθνική ανεξαρτησία έχουν εκμηδενισθεί στο βωμό των μνημονίων του ΔΝΤ. Οι έξωθεν απειλές για μη καταβολή των δόσεων του δανείου έχουν μετατρέψει τους Έλληνες πολιτικούς σε πειθήνια όργανα του Σαρκοζί και της Μέρκελ. Ένα καίριο χτύπημα στη δημοκρατία είναι και ο διορισμός του εντολοδόχου πρωθυπουργού Λ. Παπαδήμου με υπουργούς και υφυπουργούς ακροδεξιά στοιχεία.

Πολλοί είναι αυτοί που κατηγορούν τη “γενιά του Πολυτεχνείου” πως είναι υπαίτια για τη σημερινή κατάσταση της Ελλάδας. Η αλήθεια βρίσκεται, όμως, αλλού. “Γενιά του Πολυτεχνείου” δεν είναι μόνο η Δαμανάκη, ο Λαλιώτης, ο Παπουτσής και οι λοιποί (τότε) φοιτητές που εξαργύρωσαν τη συμμετοχή τους στην εξέγερση με πολιτικά αξιώματα. Πρωτίστως, “γενιά του Πολυτεχνείου” είναι όλοι οι αφανείς ήρωες της εξέγερσης. Αυτοί που έδωσαν την ψυχή τους στον αγώνα και δεν προσπάθησαν να το χρησιμοποιήσουν για προσωπικό όφελος. Είναι οι χιλιάδες λαού, εργατών και φοιτητών που αντιστάθηκαν στη χούντα με σκοπό μια καλύτερη ελεύθερη και δημοκρατική Ελλάδα. Τέτοιες επιθέσεις στο κίνημα του Πολυτεχνείου γίνονται είτε από αδαείς, είτε από αντιτιθέμενους στην εξέγερση και οπαδούς της χούντας…

Οι νοσταλγοί της χούντας βρίσκονται πλέον εντός της βουλής και σε υπουργεία. Ο πρωθυπουργός διορίστηκε από εξωθεσμικά κέντρα εξουσίας. Η χώρα οδηγείται κάθε μέρα προς το χειρότερο. Για όλα αυτά, το Πολυτεχνείο παραμένει ζωντανό και επίκαιρο! Οι αγωνιστές και οι νεκροί του Πολυτεχνείου δεν έκαναν την εξέγερση για να δουν τους διώκτες τους 38 χρόνια μετά να διοικούν την Ελλάδα και να βρίσκονται σε θέση ισχύος. Η δημοκρατία, η λαϊκή κυριαρχία και η εθνική ανεξαρτησία πρέπει να επιστρέψουν και να εδραιωθούν στην Ελλάδα! Ο μόνος δρόμος είναι αγώνας-αγώνας-αγώνας…

ΥΓ: Αποτελεί τιμή για το κίνημα η μη κατάθεση στεφάνου από την Α. Διαμαντοπούλου. Οι φοιτητές τότε αγωνίστηκαν για αυτά που εκείνη καταστρέφει σήμερα. Σε αντίθετη περίπτωση θα έτριζαν τα κόκκαλα των νεκρών…

Bookmark and Share
Read more...

28 Οκτωβρίου 2011

Από την εθνική υπερηφάνεια στην εθνική απαξίωση


Έχουν περάσει 71 χρόνια από το ιστορικό ΟΧΙ του ελληνικού λαού στις δυνάμεις του άξονα Ιταλία και εν συνεχεία μερικούς μήνες αργότερα στη Γερμανία. Οι Έλληνες αποτέλεσαν παράδειγμα προς μίμηση για όλους τους αντιστεκόμενους στο ναζισμό και φασισμό λαούς! Όλοι εξήραν τη μαχητικότητα και  την αυταπάρνησή τους. Σήμερα, 71 χρόνια μετά, η Ελλάδα που δεν κατάφερε να υποδουλωθεί με τον πόλεμο για περισσότερα από τριάμισι χρόνια (4/1941 - 10/1944), είναι σήμερα οικονομικά υποδουλωμένη και θα συνεχίσει να είναι για αρκετά χρόνια ακόμα…

Ό,τι δεν κατάφεραν οι Γερμανοί τότε το έχουν καταφέρει σήμερα. Η οικονομική υποτέλεια των Ελλήνων είναι γνωστή, ενώ η ομάδα δράσης υπό τον Horst Reichenbach αναμένεται να αναλάβει πιο “ενεργό” ρόλο στη διακυβέρνηση της χώρας με ταυτόχρονη απώλεια εθνικής κυριαρχίας και ό,τι αυτό συνεπάγεται. Τα μεσαία και χαμηλά οικονομικά στρώματα της κοινωνίας έχουν πάψει πια να ελπίζουν πως θα βγούμε από την κρίση και θα ορθοποδήσουμε. Αυτό είναι ίσως το πιο ανησυχητικό από όλα: η έλλειψη ελπίδας!

Πολλοί περίμεναν τη σημερινή ημέρα για να γιορτάσουν και να θυμηθούν τις ένδοξες στιγμές του παρελθόντος. Ειδικά πολιτικοί που θα έκαναν διθυραμβικές τηλεοπτικές δηλώσεις περί “εθνικής ομοψυχίας και συστράτευσης”, “ένδοξου γένους” και “ιστορικής παρακαταθήκης”. Δυστυχώς, όλα αυτά ανήκουν, όμως, στο παρελθόν. Ο σύγχρονος Έλληνας δεν νιώθει “ένδοξος” όταν απολύεται από τη δουλειά του στα 55. Ο σύγχρονος Έλληνας δεν μπορεί να επιδείξει ομοψυχία όταν δεν έχει φαγητό να ταΐσει την οικογένειά του. Ο σύγχρονος Έλληνας δεν ενδιαφέρεται για ιστορικές παρακαταθήκες όταν δεν έχει επαρκείς κοινωνικές παροχές, όπως ιατρική κάλυψη σε περίπτωση ασθένειας.

Που οδηγεί όλο αυτό; Στα σημερινά γεγονότα! Οι πολίτες δεν ενδιαφέρονται πλέον για τις παρελάσεις και τις διαλύουν. Ο τρόπος και οι άνθρωποι που το κάνουν αυτό σαφώς και προκαλεί δικαιολογημένες αντιδράσεις. Είναι δυνατόν να διαδηλώνουν οπαδοί του Ηρακλή και του Ολυμπιακού Βόλου μια τέτοια μέρα με αστεία οπαδικά αιτήματα; Πως γίνεται οι ακροδεξιοί που ήταν λάβροι εναντίον του εθνοπροδότη (όπως έλεγαν) Παπανδρέου, όταν αποφάσισε περικοπές στις παρελάσεις τώρα να σταματούν την παρέλαση; Όλοι αυτοί οι ακροδεξιοί δεν στοχοποιούν πολιτικούς όταν δεν παρευρίσκονται σε εκδηλώσεις εθνικών εορτών; Όλο αυτό το ετερόκλητο μείγμα ανάγκασε σε ματαίωση τις σημερινές παρελάσεις. Φυσικά και πολλοί ήταν οι εργαζόμενοι ή άνεργοι που θέλησαν να διαμαρτυρηθούν για περικοπές, απολύσεις και κατάργηση των εργασιακών κεκτημένων, αλλά χάθηκαν στο πλήθος… Άλλωστε αυτοί είναι συνεπείς στις απεργιακές και αγωνιστικές κινητοποιήσεις και δεν περίμεναν τη σημερινή ημέρα για να δηλώσουν τα δίκαια αιτήματά τους!

Τι ακούστηκε στη Θεσσαλονίκη; Φράσεις όπως “να φύγουν οι μασόνοι από την εξουσία” και “να φύγει ο Μπουτάρης που θέλει τζαμί” δείχνουν το επίπεδο και τα ακράδαντα επιχειρήματα αρκετών διαμαρτυρόμενων εκ Θεσσαλονίκης! Πολλοί από αυτούς που διαμαρτύρονται είναι οι ίδιοι που εκλέγουν θριαμβευτικά τον (καταδικασμένο) Ψωμιάδη (γνωστό και ως Ζορό), είναι οι ίδιοι που κάνουν σημαία τα λόγια του Άνθιμου, αυτοί που κάνουν συλλαλητήρια για τις ταυτότητες και τη Μακεδονία και αυτοί που μετά τις παρελάσεις θα γέμιζαν τις καφετέριες και τα ουζερί… Προφανώς δεν είναι η πλειοψηφία γιατί αν όντως ήταν τότε θα είχε καταλυθεί κάθε έννοια λογικής, δημοκρατίας και συλλογικότητας στην Θεσσαλονίκη και την Ελλάδα.

Όλα τα σημερινά γεγονότα είχαν και θετικά αποτελέσματα. Αρκετοί για πρώτη φορά συνειδητοποίησαν πως πατριωτισμός δεν είναι οι παρελάσεις και οι δηλώσεις εθνικοφροσύνης, αλλά το πραγματικό ενδιαφέρον για την πατρίδα. Αρκετοί κατάλαβαν πως το έθνος συνεχίζει να υπάρχει και χωρίς παρελάσεις. Αυτό που έπρεπε να γίνει εδώ και χρόνια από τους “προοδευτικούς” του τόπου, έγινε από τους διαμαρτυρόμενους. Είναι γνωστό τοις πάσι πως οι παρελάσεις και κυρίως οι μαθητικές αποτελούν αναχρονιστικά μιλιταριστικά κατάλοιπα δικτατορικών καθεστώτων. Μαθητές-στρατιωτάκια που παρελαύνουν μπροστά στην “εξουσία” του τόπου, είτε πρόκειται για πολιτική, θρησκευτική κ.ά. Τα μαύρα περιβραχιόνια ή μαντήλια και η στρέψη του κεφαλιού στα αριστερά δεν αποτελούν ανυπακοή ή απειθαρχία. Η συμμετοχή και μόνο στην παρέλαση και ο στρατιωτικός βηματισμός αποτελεί δείγμα υπακοής και πειθαρχίας. Η μόνη μορφή απειθαρχίας και ανυπακοής είναι η μη συμμετοχή στις παρελάσεις! Είναι εξοργιστικό μαθητές να παρελαύνουν από συνήθεια, αλλά να μην γνωρίζουν το λόγο και να μην έχουν διδαχθεί από την ιστορία μας…

Όσον αφορά το στρατιωτικό σκέλος των παρελάσεων είναι υποκριτικό να υποστηρίζεται πως οι Έλληνες νιώθουν υπερήφανοι για τη χώρα τους επειδή βλέπουν τα τανκς στο δρόμο! Άρματα μάχης υπερκοστολογημένα, πυραυλικά συστήματα που έχουν πληρωθεί αλλά δεν έχουμε παραλάβει, “τυφλά” αεροπλάνα, ελικόπτερα χωρίς συντήρηση και υποβρύχια που “γέρνουν” δεν τονώνουν το εθνικό μας φρόνημα! Είναι προτιμότερο ο στρατός να λειτουργεί ομαλά κι ας μην επιδεικνύει τα όπλα του παρά να κάνει επιδείξεις και να είναι ανοργάνωτος. Μην ξεχνάμε επίσης τις μίζες και τις συμφωνίες κάτω από το τραπέζι γύρω από όλα αυτά. Τα εθνικιστικά συνθήματα των στρατευμένων αποτελούν απλά το κερασάκι στην τούρτα…

Κλείνοντας πρέπει να τονίσω πως την 28η Οκτωβρίου δεν την γιορτάζουμε για να βλέπουμε ταινίες με τον Πρέκα, να αποστηθίζουμε ιστορικά γεγονότα και να βλέπουμε τα παιδιά μας στις παρελάσεις. Το ΟΧΙ έχει βαθύτερο νόημα. Πρέπει να διδαχθούμε από την ιστορία και να λέμε ΟΧΙ στην καθημερινή μας ζωή σε πράγματα που είναι ενάντια στην ηθική και τα πιστεύω μας. Αυτό θα είναι ένα μεγάλο κέρδος για όλους μας. Οι μέρες που ζούμε είναι δύσκολες και στο μέλλον ίσως γίνουν χειρότερες. Ας αγωνιζόμαστε συστηματικά για τη δημοκρατία και την ελευθερία μας! Το χρωστάμε σε όλους αυτούς που έδωσαν τη ζωή τους για αυτά τα αυτονόητα για εμάς σήμερα. Καλό αγώνα…

Bookmark and Share
Read more...

6 Αυγούστου 2011

Πόσο σοσιαλιστική είναι η Σοσιαλιστική Διεθνής;


Πριν από μήνες έγιναν οι γνωστές εξεγέρσεις στον αραβικό κόσμο που ακόμα δεν έχουν ολοκληρωθεί και η αξιολόγησή τους είναι ανέφικτη έπειτα από τόσο σύντομο χρονικό διάστημα. Ένα αξιοσημείωτο αυτών των εξεγέρσεων είναι πως οι περισσότεροι από τους ηγέτες εναντίον των οποίων στράφηκαν οι διαδηλωτές δήλωναν σοσιαλιστές και τα κόμματά τους ήταν μέλη της Σοσιαλιστικής Διεθνούς! Παράδοξο; Ίσως αν δεν δούμε σε βάθος κάποια επιπλέον στοιχεία και κάποιες ιδιαιτερότητες…

Καταρχάς, η Σοσιαλιστική Διεθνής είναι μια διεθνής οργάνωση, στην οποία συμμετέχουν σοσιαλιστικά, εργατικά και σοσιαλδημοκρατικά κόμματα από ολόκληρο τον κόσμο. Ιδρύθηκε το 1951 ως συνέχεια της Διεθνούς των Εργατικών και Σοσιαλιστικών Κομμάτων, η οποία αποτελούσε μετεξέλιξη της Β΄ Διεθνούς που υπήρχε από το 1889 και είχε σημαντική διεθνή πολιτική δράση μέχρι τα χρόνια του μεσοπολέμου. Πρόεδρος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς είναι σήμερα ο Γιώργος Παπανδρέου που μόνο σοσιαλιστική δεν μπορεί να χαρακτηριστεί η κυβερνητική του πολιτική…

Η πρώτη χώρα από την οποία ξεκίνησαν οι εξεγέρσεις ήταν η Τυνησία. Στόχος ήταν η εκδίωξη του Προέδρου Zine El Abidine Ben Ali. Ο Ben Ali, 75 ετών, είχε λάβει στρατιωτική εκπαίδευση στη Γαλλία και ακολούθησε στρατιωτική και μετέπειτα πολιτική καριέρα. Διορίστηκε Πρωθυπουργός από τον Habib Bourguiba την 1η Οκτωβρίου του 1987 και με βάση το Σύνταγμα θα ήταν διάδοχος του. Πέντε εβδομάδες μετά, κήρυξε το γηραιό πολιτικό Bourguiba ασθενή και ανίκανο να κυβερνήσει, αναλαμβάνοντας ο ίδιος Πρόεδρος, το Νοέμβριο του 1987. Κυβέρνησε συνεχόμενα ως το 2011! Το κόμμα του, Συνταγματικός Δημοκρατικός Συναγερμός, άνηκε στη Σοσιαλιστική Διεθνή, από την οποία διεγράφη μετά τις αναταραχές…

Μετά την Τυνησία, σειρά στις εξεγέρσεις πήρε η Αλγερία. Οι διαδηλωτές εκεί καλούσαν τον Πρόεδρο Abdelaziz Bouteflika σε παραίτηση. Ο Bouteflika, 74 ετών, είχε πρωτοστατήσει στον απελευθερωτικό αγώνα της Αλγερίας ενάντια στη Γαλλία και από το 1962 εκλέχθηκε βουλευτής. Ο Bouteflika κατήλθε υποψήφιος στις εκλογές το 1999 ως ανεξάρτητος και εξελέγη με το 74% των ψήφων. Πριν την ψηφοφορία αποχώρησαν από το γύρο όλοι οι άλλοι υποψήφιοι, επικαλούμενοι φόβους για νοθεία. Επανεξελέγη το 2004 με ποσοστό 85% και το 2009 με ποσοστό 90,24%. Κυβερνά ως σήμερα, ενώ το κόμμα του, Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο, αν και δεν ανήκει στη Σοσιαλιστική Διεθνή υποστηρίζει τον μαρξισμό και χαρακτηρίζεται αριστερό.

Τέλη Ιανουαρίου με αρχές Φεβρουαρίου κάνουν τη δική τους επανάσταση οι Αιγύπτιοι με κύριο αίτημα την παραίτηση του Προέδρου Hosni Mubarak. Ο Mubarak, 83 ετών, υπηρέτησε σε πολλές διοικητικές θέσεις στην Αιγυπτιακή Πολεμική Αεροπορία και προήχθη μέχρι το βαθμό του πτεράρχου. Μετά τη δολοφονία του προκατόχου του, Προέδρου Anwar Sadat, το 1981, έγινε Πρόεδρος της Αραβικής Δημοκρατίας της Αιγύπτου. Επανεξελέγη στις εκλογές του 1987, 1993, 1999 και 2005, δηλαδή κυβέρνησε για τριάντα συνεχόμενα χρόνια από το 1981 ως το 2011! Το κόμμα του, Εθνικό Δημοκρατικό Κόμμα, διεγράφη από τη Διεθνή Σοσιαλιστική και διαλύθηκε…

Σειρά στις αραβικές εξεγέρσεις έχει η Λιβύη. Ο εμφύλιος πόλεμος που συνεχίζεται γίνεται για να ανατραπεί το καθεστώς του Muammar al-Gaddafi. Ο Gaddafi, 69 ετών, ήταν ο ηγέτης μιας μικρής ομάδας Λίβυων αξιωματικών του στρατού που έκανε πραξικόπημα και ανέτρεψε τον βασιλιά Idris το 1969. Από τότε μέχρι σήμερα, ο Gaddafi αποτελεί τον de facto ηγέτη της Λιβύης παρά τις όποιες αμφισβητήσεις και διαμαρτυρίες. Τα 42 χρόνια στην εξουσία τον κάνουν έναν από τους μακροβιότερους μη-βασιλικούς ηγέτες στην ιστορία! Όσον αφορά την ιδεολογία του, ο Gaddafi έχει ενσωματώσει τις ιδέες του αραβικού σοσιαλισμού και του αραβικού εθνικισμού στην πολιτική φιλοσοφία του που δημοσιεύθηκε στο Πράσινο Βιβλίο το 1975…

Από τις πιο πρόσφατες χρονικά εξεγέρσεις που σημειώνονται είναι αυτή στη Συρία. Περισσότεροι από 1300 διαδηλωτές έχουν δολοφονηθεί σε μια άνευ προηγουμένου κυβερνητική αντίδραση από τον Πρόεδρο Bashar al-Assad. Ο Assad, 46 ετών, είναι Πρόεδρος της Συρίας από το 2000, οπότε και διαδέχθηκε τον πατέρα του. Σπούδασε οφθαλμολογία στο Λονδίνο και αρχικά δεν σκόπευε να γίνει Πρόεδρος. Αντ' αυτού, για το αξίωμα προαλειφόταν ο αδερφός του, ο οποίος, όμως, σκοτώθηκε σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα. Ο Assad έλαβε στρατιωτική εκπαίδευση και το 1999 έφθασε στο βαθμό του συνταγματάρχη. Το 2007 επανεξελέγη στην προεδρία με το 97,6% των ψηφισάντων να τάσσεται υπέρ του! Το κόμμα του, Σοσιαλιστικό Αναγεννησιακό Κόμμα ή όπως είναι γνωστό Ba'ath, υποστηρίζει τον αραβικό σοσιαλισμό και εθνικισμό, αντιτίθεται στον δυτικό ιμπεριαλισμό και καλεί σε ένωση τους Άραβες, αλλά δεν ανήκει στη Σοσιαλιστική Διεθνή.

Ένα από τα κόμματα που άνηκαν στη Σοσιαλιστική Διεθνή και διεγράφη, αλλά δεν συνδέεται άμεσα με τις αραβικές εξεγέρσεις, είναι το Ιβοριανό Λαϊκό Μέτωπο στην Ακτή Ελεφαντοστού. Ηγέτης του ήταν ο 66 ετών καθηγητής ιστορίας Laurent Gbagbo, ο οποίος αντιστάθηκε στο καθεστώς του Félix Houphouët-Boigny. Έγινε Πρόεδρος της Ακτής Ελεφαντοστού το 2000 και παρέμεινε ως το 2011 όταν συνελήφθη. Στη θητεία του υπήρξαν πολλές κρίσεις κι ένας εμφύλιος πόλεμος!

Τα παραπάνω είναι τα χαρακτηριστικότερα παραδείγματα πολιτικών που δήλωναν σοσιαλιστές ή άνηκαν στη Σοσιαλιστική Διεθνή, ενώ στην ουσία ήταν στυγνοί δικτάτορες. Οι περισσότεροι ξεκίνησαν ως απελευθερωτές για το λαό τους ενάντια σε απολυταρχικά καθεστώτα και κατείχαν θέσεις στο στρατό. Με την πάροδο, όμως, του χρόνου μεταλλάχτηκαν οι ίδιοι σε ηγέτες αυταρχικών καθεστώτων που ουδεμία σχέση είχαν με το σοσιαλισμό και τη δημοκρατία. Φυσικά, πολλοί Ευρωπαίοι σοσιαλιστές πολιτικοί ακολουθούν απόλυτα νεοφιλελεύθερη πολιτική, αλλά αυτοί τουλάχιστον δεν έχουν εγκαθιδρύσει καθεστώτα και σέβονται τους δημοκρατικούς θεσμούς…

Ήταν τελικά όλοι αυτοί οι Άραβες ηγέτες σοσιαλιστές; Σε αυτό το σημείο πρέπει να “βάλουμε στο παιχνίδι” έναν νέο πολιτικό όρο: τον αραβικό σοσιαλισμό. Ο όρος “αραβικός σοσιαλισμός” επινοήθηκε από τον Σύριο φιλόσοφο Michel Aflaq, έναν από τους ιδρυτές του κόμματος Ba'ath, για να διακρίνει τη δική του εκδοχή της σοσιαλιστικής ιδεολογίας από το διεθνιστικό μαρξιστικό σοσιαλισμό στην Ανατολική Ευρώπη και την Ανατολική Ασία, και την σοσιαλδημοκρατία στην Δυτική Ευρώπη. Για τους υποστηρικτές της ιδεολογίας αυτής, ο αραβικός σοσιαλισμός ήταν αναγκαία συνέπεια της αναζήτησης για αραβική ενότητα και ελευθερία, καθώς μόνο ένα σοσιαλιστικό σύστημα ιδιοκτησίας και ανάπτυξης θα ξεπερνούσε την κοινωνική και οικονομική κληρονομιά του ιμπεριαλισμού και της αποικιοκρατίας. Ο αντι-πνευματικός σοσιαλισμός της Ανατολικής Ευρώπης και της Ανατολικής Ασίας με την αθεΐα θεωρήθηκε ακατάλληλος για τον αραβικό κόσμο. Όπως με τη σοσιαλιστική ιδεολογία σε όλο τον κόσμο υπήρξε ιστορικά ισχυρή διεθνιστική τάση, έτσι συνέβη και στον αραβικό σοσιαλισμό. Ωστόσο, βασιζόταν κυρίως στον αντι-ιμπεριαλισμό και τη μη-δέσμευση, ιδιαίτερα κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου. Ενώ ο Αραβικός σοσιαλισμός στα χρόνια της ακμής του προώθησε ένα μεγάλο μέρος του οικονομικού και κοινωνικού προγράμματος του σοσιαλισμού της Ανατολικής Ευρώπης, τα πνευματικά θεμέλια του επέβαλλαν κάποια όρια στην επαναστατική δυναμική του: η ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής θα έπρεπε να εθνικοποιηθεί, αλλά μόνο στο πλαίσιο περιορισμού των παραδοσιακών αξιών, όπως η ατομική ιδιοκτησία και κληρονομιά. Οι αποκαλούμενες πρωτόγονες κοινωνικές δομές, όπως η φεουδαρχία, ο νομαδισμός, οι θρησκευτικές φατρίες και η καταπίεση των γυναικών, θα έπρεπε να ξεπεραστούν, αλλά όχι εις βάρος της διάρρηξης των κοινωνικών δεσμών που αποτελούσαν την αραβική ταυτότητα! Με λίγα λόγια, ο αραβικός σοσιαλισμός είναι η ισλαμική έκδοση του μαρξιστικού σοσιαλισμού κομμένη και ραμμένη στα μέτρα των μουσουλμάνων που αρνούνται την απόρριψη κάποιων στερεοτύπων και ξεπερασμένων παραδόσεων, εντούτοις θέλουν να αποκαλούνται σοσιαλιστές και μάχονται για την αραβική ενότητα…

Γιατί, όμως, η Σοσιαλιστική Διεθνής επί τόσα χρόνια υπέθαλπε την απολυταρχία των αραβικών καθεστώτων; Αυτή είναι μια ρητορική ερώτηση που δύσκολα θα απαντηθεί όσα χρόνια κι αν περάσουν! Η μόνη λογική απάντηση είναι πως ίσως δεν είχε πλήρη εικόνα των τεκταινόμενων εντός του αραβικού κόσμου και της αρκούσαν οι διατυπώσεις των Αράβων αξιωματούχων. Είναι μια σχέση αλληλεπίδρασης που βοηθά και τις δυο πλευρές. Από τη μια, οι Ευρωπαίοι σοσιαλιστές δεν έχουν πλήρη εικόνα για τη ζωή στις αραβικές χώρες, αλλά συνεργάζονται με τις ηγεσίες τους για διάφορα ζητήματα, είτε οικονομικά, είτε πολιτικά. Από την άλλη, οι Άραβες ηγέτες δεν δίνουν ξεκάθαρη εικόνα στους υπολοίπους για τον τρόπο διοίκησής τους, αλλά φροντίζουν να εξυπηρετούν τα συμφέροντά τους, ώστε να προωθήσουν τις διεκδικήσεις τους αργότερα… Δούναι και λαβείν κατά κάποιο τρόπο με θύματα τους Άραβες πολίτες!

Δυστυχώς, το συμπέρασμα όλων των παραπάνω, αλλά και όσων ζούμε και μαθαίνουμε καθημερινώς, είναι πως ελάχιστοι δηλωμένοι σοσιαλιστές ηγέτες δρουν ως τέτοιοι. Οι περισσότεροι εφαρμόζουν νεοφιλελεύθερες τακτικές κυρίως όταν κυβερνούν και η Σοσιαλιστική Διεθνής δεν θα μπορούσε να μην επηρεαστεί από αυτό. Οι εποχές που ηγέτες σαν τον Willy Brandt έδιναν το στίγμα τους στη Σοσιαλιστική Διεθνή έχουν περάσει. Η Σοσιαλιστική Διεθνής τείνει να γίνει ένας απλός σύνδεσμος ετερόκλητων κομμάτων. Ιδιαίτερα σε αυτές τις εποχές της κρίσης, θα έπρεπε η Σοσιαλιστική Διεθνής να δείχνει το δρόμο προς την αριστερά και το σοσιαλισμό στους πολίτες του κόσμου. Ας ελπίσουμε τουλάχιστον οι Ευρωπαίοι σοσιαλιστές πολιτικοί να μην επηρεαστούν από τον αραβικό σοσιαλισμό και τον υιοθετήσουν…

Bookmark and Share
Read more...
Related Posts with Thumbnails

  © Blogger templates Newspaper III by Ourblogtemplates.com 2008

Back to TOP