(....)Bu ikinci ise, acı çekmenin tatlı yönlerinin, onun gerekliliğinin şarkısını söylüyor; acının üstesinden gelmek ya da onu yok etmek istemiyor, tersine, acıda derinleşmek, onu canlı kılmaktan söz ediyordu.
Sözlere dönüştürdüğümüzde, şöyle diyordu ilk ses kabaca: Acı acıdır, bu konuda pazarlığa gerek yok. Acıyla acı çekilir. Acının üstesinden gelebilecek güçler vardır. Öyleyse ara bu güçleri, onlara özen göster, onları deneyimle, kendini onlarla donat! Ama eğer sonsuza değin sürekli acı çekmek istiyorsan, o zaman sen bir delisin, iradesizin birisin.
Kabaca çevirdiğimizde şöyle diyordu ikinci ses: “ Acı yalnızca acı verir, çünkü sen ondan korkuyorsun. Acı onu büyüttüğün için acı verir. Ondan kaçtığın için ardından gelir. Kaçmamalısın, gözünde büyütmemelisin , korkmamalısın. Sevmelisin. İç dünyanın derinliklerinde çok iyi biliyorsun ki, yalnızca tek bir büyü, tek bir güç, tek bir kurtuluş ve tek bir mutluluk vardır ve ona da 'sevmek' denir. Öyleyse sev acıyı! Ona karşı koyma, ondan kaçma! Tadına bak, içinin ne denli tatlı olduğunu göreceksin, kendini ona ver, karşı koyma ona! Acı veren, yalnızca senin karşı koyuşundur, başka bir şey değil. Acı acı değildir, ölüm de ölüm, eğer sen onları acı ve ölüme dönüştürmezsen.
Hermann Hesse-BOZKIR KURDU'NUN DÜŞ YOLCULUKLARI /Bir parça anı Defteri (sf.169-170)Remzi Kitabevi
Hesse sorularımı cesaretlendirip, onlara ışık tutmakta.
Ama , cevabı bilene değin sürmeli sorular.
