ποίημα

Κάθε άνθρωπος που γνώρισα στη ζωή μου
με λιγόστεψε κατά έναν άνθρωπο.
Κάθε λέξη που εμπιστεύτηκα στο χαρτί μου
πήρε το μονόδρομο μιας εξήγησης και μου διέφυγε.

Ό,τι αξιώθηκα ν'αποχτήσω
με στέρησε απ'τη χαρά της προσμονής του
και μόνο το απραγματοποίητο με ξεπλήρωσε
με τη γαλήνη μιας ατελεύτητης εξάσκησης στην άρνηση.


~ Γιάννη Παπαϊωάννου, Το Πέρασμα

Εκεί που ζουν οι τίγρεις

Ν'ακούς αυτούς που σιωπούν γιατί έχουν πολύ ουρλιάξει...

Ένα μυστικό, όσο τρομερό κι αν είναι, αν δεν ειπωθεί ποτέ, είναι ενα τίποτα.


~ Jean-Marie Blas de Robles, Εκεί που ζουν οι τίγρεις (εκδ.Πόλις)

το χάδι

Δεν είναι μια λεπτή γραμμή αυτή που χωρίζει το να γράφεις από το "να γράφεις". Είναι κάτι παραπάνω από γραμμή, είναι τοίχος.

Τα σεμινάρια δημιουργικής γραφής, η ευκολία του πληκτρολογίου, το πλήθος των περιέργων που περιμένει σε κάθε γωνία του ίντερνετ, όλα αυτά κάνουν εύκολο σήμερα το να βγάλεις τα εσώψυχά σου στη φόρα, να τα εκθέσεις, ακόμα και να εκδοθείς.
Μ'αυτά και μ' αυτά, έφτασε το "γράφω" να σημαίνει ότι έχω τον τρόπο μου να πω με τρόπο έξυπνο (βλέπε πολύπλοκο, βλέπε εξυπνακίστικο) αυτά που σκέφτομαι κι αν επιπλέον μπορώ να τα δημοσιοποιήσω, γιατί όχι;

Έχω φτάσει να λυπάμαι, όχι τόσο πια για την ποσότητα του χαρτιού που ξοδεύεται, όσο -και κυρίως- για το χρόνο που σπαταλιέται στην ανάγνωση κειμένων επι κειμένων.
Όσο νωρίτερα αποφασίσει κανείς ότι ο χρόνος του είναι πολύτιμος και λίγος, τόσο πιο κερδισμένος θα βγει.

Πού θέλω να καταλήξω; Στο Χάδι του Αλέξανδρου Στεφανίδη.
Ένα βιβλίο όπως ακριβώς το συνέστησαν οι βιβλιόφιλοι φίλοι, μικρό αλλά αρκετό. Κείμενα που διαβάζονται σε δυό διαδρομές του μετρό, μια πηγαίνοντας το πρωί και μια γυρνώντας το μεσημέρι από τη δουλειά.
Το Χάδι είναι από τα βιβλία που θέλεις να έχεις στη βιβλιοθήκη σου, που θέλεις να συστήσεις, που θέλεις να χαρίσεις. Κι ο Αλέξανδρος Στεφανίδης είναι από τη μεριά του τοίχου με τους συγγραφείς.

Μη διστάζεις καθόλου, πρέπει να μοιραζόμαστε τέτοιου είδους χαρές και πληροφορίες.

- Tελικά σου άρεσε το βιβλίο, ε;
- Ο Τριστραμ Σάντι λες; Είναι 9 βιβλία το βιβλίο.
- ιιιιιιιιιιι...
- Το 4 κυρίως είναι απίστευτο, τα πρώτα όχι τόσο, ούτε ίσως τα τελευταία αλλά ο άνθρωπος έχει κάνει ΤΟ βήμα, δηλαδή γράφει σαν να μιλάει, διακόπτει, σχολιάζει, πετάγεται εδω κι εκεί, λέει "αυτό θα σας το πω 2 κεφάλαια παρακάτω", λέει "παρακάτω θα γράψω όπως σας υποσχέθηκα -και τι το ήθελα και σας το υποσχέθηκα;- ένα κεφάλαιο για μύτες κι ένα για καμαριερες", και τέτοια. Ένας φίλος όμως, το βρήκε αδύνατον να το διαβάσει. Γιαυτό διστάζω αλλά παράλληλα το θεωρώ must για βιβλιόφιλο, κάτι σαν το Θερβάντες-έτσι τον φαντάζομαι δηλαδή, δεν τον έχω διαβάσει.
- Αυτό καλοκαίρι μόνο.
- 1713-1768 έζησε ο Στερν, οπότε φαντάζεσαι πόσο πρωτοποριακός για την εποχή του ήταν; Και έκτοτε έγινε μεγάλη επιτυχία αλλά ο ίδιος πέθανε νέος πάμφτωχος απο φυματίωση, γιατί την έλεγε σε κληρικούς και πολιτικούς.

ξαφνικά

Πώς έγινε, νόμιζα πως ποτέ δεν ονειρεύτηκες να μείνεις σε νησί, ούτε κι εγώ στην πρωτεύουσα, πώς έγινε να έχεις για φίλους τόσους αγνώστους μου. Σπάνια, ευτυχώς, χάνω τον ενδιάμεσο χρόνο, βρίσκομαι στο πάρκο της χανθ και κλαίω, κλαίω, λέω δεν είμαι άρρωστη εγώ. Μπορεί γιαυτό να σιχαίνομαι την υγρασία της Θεσσαλονίκης και να μου φαίνεται πως όλα εκεί είναι σκοτεινά και μυρίζουν και δεν μπορώ να πάρω ανάσα. Πιο συχνά, όταν τρώω για βραδινό γιαούρτι αραιωμένο με γάλα και μέσα μουλιασμένες βούκες ψωμί, σκέφτομαι τη μαμά σου.

σημερινό

Βίος ανεόρταστος μακρά οδός απανδόχευτος.
 
Κι επειδή έχω εγώ έψαξα για να καταλάβω τι ακριβώς σημαίνει: Μια ζωή χωρίς γιορτές είναι σαν ένας μακρύς δρόμος χωρίς πανδοχείο.
 
~ Του Δημόκριτου, μέσω του μακάρι-να-είχα-τέτοιους-καθηγητές Roumpakis Yiannis

τα λίγα είναι πολλά

Δε θέλει πολλά πολλά η ευτυχία-να ζεις μόνο, να έχεις να φας, να είσαι ζεστά και να βγαίνεις βόλτα με παρέα.

ασιδέρωτο

Σήμερα βγήκαμε για μια μικρή βόλτα στη γειτονιά, καθήσαμε σ' ένα παγκάκι, βράδυ, και ήταν τόσο άνοιξη που θυμήθηκα όταν πηγαινοερχόμουν, σκέφτηκα Τι καλά, δεν πέρασαν οι μέρες, δεν έχω να φύγω για Θεσσαλονίκη.

Ποίημα

Αυτούς που ονειρεύονται τους αναγνωρίζεις, έχουν στα μάτια ένα πέπλο θλίψης. Έχουν τη μελαγχολία αποκοιμισμένη στην άκρη των χειλιών, έχουν το ύφος ανθρώπου που κάτι ψάχνει απελπισμένα. Το ονείρεμα είναι κουραστικό, δεν είναι για τον καθένα. Είναι για τους θαρραλέους όπως η θάλασσα και η αγάπη… 

~Ρομπέρτο Μπενίνι, via  Στα μονοπάτια της ποίησης

art

μερικές μέρες ότι κι αν έχεις να κάνεις σκέφτεσαι συνέχεια τη θάλασσα

τι θα φάμε

ΑΠΟΚΡΙΕΣ. ΤΙ ΘΑ ΦΑΜΕ; 
Posted on 21/02/2014 by Αλεξάνδρα Θωμά 
Αι απόκρεω είναι δυο, η κρεατινή και η τυρινή. Τι θα φάμε λοιπόν. Στην κρεατινή θα κάνουμε μια ωραία κρεατόπιτα και ένα απλό φαγητό όπως κεφτεδάκια με σάλτσα ντομάτας και πιλαφάκι ή μακαρόνια, σαλάτα, τυράκι, και ένα κεϊκ με πορτοκάλι. Κρεατόπιτα ή κοτόπιτα. 
Κρεατόπιτα. Υλικά.


Ένας χείμαρρος συνταγές.
Να γινόταν τα βλέπατε την κυρία Αλεξάνδρα, να την ακούγατε. Μιλάει όπως γράφει, κοφτά και γλυκά. Και όλες αυτές οι συνταγές είναι συνεχώς στο τραπέζι τους, μαζί με φίλους, από τα χέρια της νύφης της οι περισσότερες πια.

art

Μερικές μέρες όλα φαίνονται δύσκολα, φοβάσαι να κουνηθείς.

~ Harry Watson

Έλα

Ο έρωτας δεν υπάρχει. Εκτός από τον προς εαυτόν. Αυτό είναι που κάνει να βλέπουμε σαν έρωτα την επιθυμία να είμαστε δίπλα σε κάποιον που μας αρέσει: γιατί έτσι περνάμε όμορφα. Ή για να γονιμοποιηθούμε. Επίσης, για να έχουμε αυτί να ακούει τις σκέψεις μας. Για να είμαστε ζευγάρι όταν μας καλούν σε γάμους και βαφτήσια. Για να μην τρώμε μόνοι μπροστά στην τηλεόραση αλλά να τρώμε με παρέα μπροστά στην τηλεόραση. Για να ζεσταίνουμε τα κρύα πόδια μας το βράδυ. Για να κοιμόμαστε καλύτερα: δεν έχει ύπνο σαν αυτόν που κάνεις με το μπράτσο του αγαπημένου σου για μαξιλάρι. Είναι απόλαυση, είναι χαλάρωση, είναι παυσίπονο, χαλαρωτικό, ηρεμιστικό και αντικαταθλιπτικό μαζί. Ομώς όχι, τι λέω, ο έρωτας δεν υπάρχει. Είναι ψευδαίσθηση, είναι παραμύθι. Αν το αντικείμενό του "έρωτά" σου δεν σε θέλει, πονάς, πονάς, πονάς, πονάς, ε κάποια στιγμή προχωράς παρακάτω. Ζεις.

Κι εκεί που ζεις, σιγά-σιγά, σχεδόν από το τίποτα, κάποιος σου γράφει ένα ποίημα, από τη χαρά του που λαχταράς να τον δεις όσο εκείνος εσένα.

~ Εδώ, μαζί με άλλες 19 ιστορίες. Και η εικοστή.

βόλτα

Περπατάω στο Παρίσι μέσα στο google maps και, χωρίς να θυμάμαι την οδό, βρίσκω το ξενοδοχείο όπου μείναμε πριν 13 χρόνια. Αναγνωρίζω ένα ένα τα μαγαζιά που προσπερνούσαμε τρέχοντας κάθε μέρα λόγω παγωνιάς για να μπούμε στο σταθμό του Μετρό. Βλέπω τους δρόμους, τα κτήρια, τα μπαλκόνια, τα μαγαζιά και τα θυμάμαι σαν να ήταν χθες. Γιατί δεν μπήκαμε στο σουπερμάρκετ; Γιατί δεν καθήσαμε πουθενά για καφέ; Ποιά ήμουν τότε, ήμουν άλλη; Πού ήμουν η εγώ;

ταινίες

About Schmidt (2002)

Cantando dietro i paraventi (2003) 

Nebraska (2013) 

Reign Over Me (2007) 

Για το Νεμπράσκα δεν έχω λόγια. Ένα χιούμορ σαν Αδελφοί Κοέν, υπέροχο. Ελπίζω να πάρει Όσκαρ καλύτερης ταινίας.

Το Reign over me και το Σχετικά με το Σμιτ, υπέροχα επίσης.

little window on my little world

   On 11 December 1957, Beckett heard from Con Leventhal, that his wife and Beckett's own former love, Ethna MacCarthy, was suffering from terminal cancer of the throat. He was utterly devastated. He wrote immediately to ask whether there was any specialist whom they could consult or any form of specialised treatment that they could obtain, either in Britain or America, adding "I need' nt tell you you may count on me financially up to the limit". He was to repeat this offer on several subsequent occasions.

   From December until Ethna's death eighteen months later, Beckett wrote her long, sometimes very beautiful letters, which can only be described as touching love letters written to someone for whom he had never lost his feelings of deep affection. Uncharacteristically, he deliberately padded his letters out with what he called "my silly news" so as to interest and entertain her while she was ill at home or in hospital: "I suppose the best I have to do", he wrote to her, "is to open for you my little window on my little world."

~ Damned To Fame-The Life of Samuel Beckett, by James Knowlson (p.442)

~ Η φωτογραφία είναι από εδώ.

Portrait of Wally (2012)

ταινίες

A Christmas Tale (2008) 

(μια περίεργη, όμορφή ταινία, με τον τρόπο που μπορεί μια γαλλική ταινία να είναι περίεργη και όμορφη μαζί)

The Life of Emile Zola (1937)

(o οποίος πέθανε από αναθυμιάσεις του μαγκαλιού στην κρεβατοκάμαρά του τη νύχτα)

Il y a longtemps que je t'aime (2008)

 
 Μήπως θα πρέπει να βαθμολογώ τις ταινίες; Αυτή θα έπαιρνε 10 (στα 10)

ταινίες

 

rush (2013)

 Να η απόδειξη πώς μια ταινία μπορεί να είναι από τις καλύτερες (στο ατομικό μας σύμπαν, πάντα) ενώ έχει ένα θέμα που δεν σ' ενδιαφέρει καθόλου.
Οι ταινίες είναι παραμύθια. Κι όταν ο παραμυθάς σε καθηλώσει για δυό ώρες στη θέση σου, σε κάνει να βγαίνεις κάθε τόσο από την υπόθεση και να σκέφτεσαι ω-δες πώς το έδειξε αυτό, τότε αυτή τη λες μια κυριολεκτικά καλή ταινία.
(Το Rush λέει την ιστορία του Νίκυ Λάουντα, λίγο πριν και λίγο μετά το ατύχημα.)

summer hours (2008)

Wu Qingyuan (2006)