ονειροπολώ

μονο σερφάρω και ενδοσκοπώ
(κι επίσης πλέκω και βλέπω σειρές στον υπολογιστή)

* ο πίνακας του Alfred Stevens (1823-1906)

heal thyself

Η πρόληψη και η θεραπεία της ασθένειας μπορούν να επιτευχθούν με την ανακάλυψη του "λάθους" μέσα μας και το ξερίζωμά του μέσω έντονης ανάπτυξης της αρετής που θα το καταστρέψει. Όχι πολεμώντας το λάθος, αλλά φέρνοντας μια τέτοια πλημμύρα της αντίθετής του αρετής, ώστε αυτό να εκδιωχθεί μέσα από τη φύση μας.

* Διαβάζω για τα ανθοιάματα Μπάχ. Το παραπάνω κείμενο είναι μετάφραση της τελευταίας παραγράφου του τρίτου κεφαλαίου από το βιβλίο του Dr Edward Bach Heal Thyself που υπάρχει εδώ.

αγκαλιά μέσα στο δυόσμο

ωωω, είσαι ο ήλιος της ζωής μου, όταν είμαι πλάι σου μοσχοβολάει το σύμπαν

(ω, μα είναι δύο, δύο! λες να ξεχειμώνιασαν παρέα στις καχεκτικές γλάστρες μου, λες να έβλεπα μια τον έναν, μια τον άλλον και να τους έπαιρνα για έναν; λες τώρα να κάνουν ένα σωρό μικρά και να χοροπηδάνε στο μπαλκόνι μου;)

στη μέση ο δυόσμος

Το pet μου, χθες αγκαλιά με την aloe vera και σήμερα στις ρίζες της θέλω-άμεση-μεταφύτευση-σε-μεγαλύτερη-γλάστρα-ειδάλλως-με-χάνετε τριανταφυλλιάς μου.
Πέρασε όλο το χειώνα στη ζαρντινιέρα και τώρα ξεμουδιάζει τα ποδαράκια του-μάλλον. Ελπίζω να μην θελήσει να δοκιμάσει και την πράσινη κουρτίνα-γιατί θα ουρλιάξω...

φίλα με ακόμα

...διάσημη για την αγάπη της για τα διαμάντια και για τους οκτώ γάμους της, η γυναίκα με τα ωραιότερα μάτια της μεγάλης οθόνης...

Ω, μα τι ωραίος, ωραίος, επικήδειος! Σήμερα στο μετρό έβλεπα τους ανθρώπους (πάλι) και σκέφτηκα πως, αν όλοι όσοι ήθελαν να πεθάνουν, πέθαιναν, (έτσι απλά ζητώντας το φωναχτά μια φορά από το υπερπέραν), τότε ένα σωρό προβλήματα θα λύνονταν στον κόσμο (θα υπήρχε περισσότερος χώρος και φαγητά για τους υπόλοιπους) αλλά, το πιο βασικό είναι που οι ίδιοι θα έπαυαν να ζούν δυστυχισμένοι.
Κοιτάζω τους ανθρώπους, ω μα πόσο πολλοί, πολλοί άνθρωποι, γύρω μου: πόσοι απ' αυτούς είναι καλά, αναρωτιέμαι. Τους περισσότερους φαίνεται να τους σφίγγουν τα ρούχα τους, να μη μπορούν να ταιριάξουν τα μαλλιά τους, να γυρίζουν από μια φρικτή, φρικτή, πολύχρονη δουλειά. Άραγε πόσοι απ' αυτούς πηγαίνουν τώρα σε μια ζεστή αγκαλιά; Που να κλείσει το μυαλό σου και να μη σκέφτεσαι τίποτα;

Ο (ελβετός σκηνοθέτης) Daniel Schmid είπε (στην ταινία η γάτα που σκέφτεται) πως όταν περιγράφεις κάποιον, περισσότερο περιγράφεις τον εαυτό σου. Χθες μόλις έλεγα (στη φίλη-φίλη μου) πως πάντως both σκεφτόμαστε ανθρωποκεντρικά κι επίσης βλέπουμε τον άνθρωπο προς τα μέσα, μέχρι το κόκκαλο, ψάχνοντας με το μαχαίρι την αλήθεια μας. Προσπαθούμε, νιώθω, παρατηρώντας τους άλλους να μάθουμε εμάς. Αυτό. Και να αγαπήσουμε τον άνθρωπο, και τον εαυτό μας.

Ποτέ, ποτέ δεν βγάζουν αποτέλεσμα αυτές οι σκέψεις. Κάθε φορά μου φαίνεται πως έχω κάνει ένα βήμα παραπέρα, μετά αποδεικνύεται πως μόνο κύκλους κάνω. Όχι, ψέματα: πηγαίνω παραπέρα. Αλλά αργά, αργά, κοντεύει μισός αιώνας και δεν ξέρω πόσα (λίγα) εκατοστά μετακινήθηκα μέσα μου.

* ο τίτλος είναι από το τραγούδι του υπέροχου, υπέροχου (που τραγουδάει και νομίζεις πως σε χαιδεύει) Κωστή Μαραβέγια (που το τραγουδάει μαζί με, και σε στίχους και μουσική του Πάνου Μουζουράκη, για να λέμε και τα πράγματα με το όνομά τους)

υπέροχο ζουμπουλί

Αν δείτε μία στριμωγμένη στο τζάμι του μετρό, βουρκωμένη σαν πατημένο λεμόνι, εγώ είμαι. Προσπαθώντας να χωνέψω αυτό που η καθημερινότητα βγάζει από μέσα μου/δείχνει ότι είμαι.
Αν δείτε μία να κλαίει οδηγώντας, τρίβωντας τα μάτια στον ήλιο και πασαλίβοντας τη μάσκαρα, εγώ είμαι πάλι, απαρηγόρητη που είναι έτσι οι άνθρωποι γύρω μου. Απαρηγόρητη που είναι τόσα αυτά που πρέπει να πάρω απόφαση ότι έτσι είναι και τελείωσε, τέρμα η συζήτηση/τα παζάρια, ως εδώ.
Τέτοιες ώρες, η σκέψη πως η τα βιβλία παρηγορούν, πως η τέχνη θεραπεύει, φαίνονται αστείες, παρηγοριά στον άρρωστο, παθέτικ που λέμε κι εμείς στην αγγλία.
Όμως, η αλήθεια να λέγεται, το ανοιξιάτικο αεράκι έξω από τον Άγιο Αντώνιο, όπως κάθε χρόνο τέτοιο καιρό, με έκανε να ξεχάσω τα πριν και να νιώσω ανάλαφρη, και πως κοίτα να δεις, τελικά ξεχνιούνται τα άσχημα και οι πόνοι, κοίτα να δεις τι ωραία είναι που είμαι εδώ, που αναπνέω, το τίποτα είναι ανάλαφρο, είναι σχεδόν ωραίο.

* An Orchard in Spring ~ Claude Monet (1840-1926)

ποίηση

Η νέα κλείνει τα μάτια της και βλέπει εμπρός της τον Ποτέμκιν. Δεν είναι ανάγκη καν να του μιλήσει. Γυρνά ο Ποτέμκιν και την πιάνει από τη μέση. Αυτή τον δέχεται, όπως εδέχθη τον κέλητα η φοράδα, και οι στεναγμοί που της ξεφεύγουν είναι τόσο γλυκείς, που παύουν τον σκοπό τους τα τζιτζίκια.

μια ιστορία Αγάπης: the end

Δεν ξέρω πόσα χρόνια ζουν οι πολικές αρκούδες. Αλλά νομίζω πως ο Κνούτ πέθανε από αγάπη.

sweet, sweet home

Σου έκοψα δυό μαύρα λάχανα, να τα πάρετε μαζί σας αύριο, μαζί κι έξι αυγά από τις κότες μας.

* Picking Wildflowers by Eduardo Leon Garrido

ονειροπαρμένοι

Είμαστε εμείς οι ονειροπαρμένοι τρελλοί της γης
με τη φλογισμένη καρδιά και τα έξαλλα μάτια.
Είμαστε οι αλύτρωτοι στοχαστές και οι τραγικοί ερωτευμένοι.
Χίλιοι ήλιοι κυλούνε μες στο αίμα μας
κι ολούθε μάς κυνηγά το όραμα του απείρου.
Η φόρμα δεν μπορεί να μας δαμάσει.
Εμείς ερωτευτήκαμε την ουσία τού είναι μας
και σ’ όλους μας τους έρωτες αυτήν αγαπούμε.
Είμαστε οι μεγάλοι ενθουσιασμένοι κι οι μεγάλοι αρνητές.
Κλείνουμε μέσα μας τον κόσμο και δεν είμαστε τίποτα απ’
αυτόν τον κόσμο.
Οι μέρες μας είναι μια πυρκαγιά κι οι νύχτες μας ένα πέλαγο.
Γύρω μας αντηχεί το γέλιο των ανθρώπων.

Είμαστε οι προάγγελοι του χάους.

* Το ποίημα έχει τίτλο Εμείς οι λίγοι (1950) και προέρχεται από το βιβλίο Γραπτά Γιώργου Β.Μακρή (Εστία 1986) το οποίο μπήκε στη ζωή μου ουρανοκατέβατα προχθές (και ωωω, είμαι πιο πολύ κι από κατενθουσιασμένη!).

Ανατρέποντας Προκαταλήψεις

Οι πιο άγνωστες κι ανεξερεύνητες, οι πιο κρυφές αχαρτογράφητες περιοχές, δεν βρίσκονται στα βάθη κάποιου ωκεανού, ούτε σε μια σκοτεινή άκρη του διαστήματος. Το μεγαλύτερο μυστήριο, το πιο ενδιαφέρον αίνιγμα, παραμένει ο άνθρωπος, η ποικιλότητά του, τα συναισθηματικά και πνευματικά υλικά που ορίζουν την ρευστότητα της ύπαρξής του. Κι αν όλοι λίγο πολύ υποθέτουμε, θεωρούμε, ότι γνωρίζουμε κάτι για τον εαυτο μας και τους άλλους, συχνά μοιάζουμε χαμένοι όταν βρισκόμαστε αντιμέτωποι με κάτι που ξεπερνά τα στενά σύνορα της προσωπικής μας εμπειρίας.

* Η πρώτη παράγραφος από τον χαιρετισμό του Διευθυντή του Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης Δημήτρη Ειπίδη για το Παράλληλο Πρόγραμμα του φεστιβάλ "Έτσι Είμαι-Ανατρέποντας Προκαταλήψεις".

πικρή και γλυκιά μαζί

Σας έφερα τρία βαζάκια μαρμελάδα γκρειπφρουτ.

* Summer by Frank W. Benson

the alexandria quartet

O Λώρενς Ντάρελ πέθανε το 1990. Τότε ήταν ήδη 3 χρόνια που δούλευα στην τράπεζα.
Ποιός τον έφερε στο δρόμο μου άραγε; Μου είναι αδύνατον να θυμηθώ. Δε θυμάμαι πως ξεκίνησαν όλα.
Θυμάμαι να πηγαίνω στο κατώι του βιβλίου και να ψάχνω για τα βιβλία τα επόμενα από τη Justin, και να τα βρίσκω στα ράφια κάτω από το ταμείο προς τα δεξιά. Και να εντυπωσιάζομαι που έχουν το ίδιο θαυμάσιο εξώφυλλο αλλά σε (πάλι θαυμάσια) διαφορετικά χρώματα.
Αλλά το πρώτo; τη Justin; τον Λώρενς Ντάρελ ποιός μου τον σύστησε;
Πιθανόν κάποιο βιβλιοκριτικό σχόλιο, ή αναφορά σε άλλο βιβλίο. Τότε, παλιά, ίσως διάλεγα κι από το εξώφυλλο καμιά φορά.
Θα μου πεις τώρα τι σημασία έχει πως έγινε η αρχή. Το αποτέλεσμα μετράει, η συνάντηση. Που άμα τον βρήκα στη ζωή μου αυτόν τον άνθρωπο, αυτή τη γλώσσα, αυτή τη γραμματοσειρά, δεν ξαναχάνονται από μέσα μου ποτέ.

απομυθοποιούσα πραγματικότητα

Σήμερα, καθώς έφτιαχνα το κρεβάτι, σκεφομουν πως άδικα γεννήθηκα, κανένα μάθημα δεν έχω μάθει σ' αυτή μου τη ζωή, μεταξεταστέα θα μείνω, σίγουρα. Πάλι τραπεζικός θα ξαναγεννηθώ, πάλι λιοντάρι, να ανοίγω την καρδιά μου στον πάσα ένα, στις γιαγιάδες της γειτονιάς, να πέφτω κάτω και να γελάω (τάχα μου) μ' εμένα, μέσα μου να ζεματιέμαι, να γυρίζω σπίτι και να κόβω τις φλέβες μου.
Θέλω να κάνω ένα βήμα μπροστά, να προχωρήσω. Όχι η καθημερινότητα, όχι. Ο εγκέφαλός μου. Το μυαλό μου, οι σκέψεις μου. Να γλιτώσω από μένα.

Εδώ και μέρες το σκέφτομαι, αυτή η Πολυάννα, αυτή η Μαίρη Πόππινς, αυτό το χαμόγελο. Ποια σατανική εμπειρία της παιδικής ηλικίας τα φύτεψε μέσα μου; Ποιo άρρωστο γονίδιο; Δεν θέλω άλλη αισιοδοξία. Δεν θέλω άλλο μην το βάζεις κάτω, προσπάθησε κι άλλο, συνέχισε, μπορείς. Είσαι δυνατή. Θέλω να εγκαταλείψω, να βάλω το κεφάλι κάτω και να το πάρω απόφαση, να βιώσω το πένθος και να πάει καλιά του. Να τελειώνουμε πια με όλα. Με τις γκρίνιες, με τα σχέδια, με τα όνειρα, με τις αισιοδοξίες. Με τη δύναμη. Δεν έχουμε άλλη, ας το πάρουμε απόφαση.
(χαχαχα, το κείμενο γύρισε μόνο του σε πληθυντικό ευγενείας, Μαρίας Αντουανέτας, χαχαχα)

* μια επιθυμία υπέρβασης, εδώ

λουλούδια

Eίχε τις δικές του αγαπημένες γωνιές στη βουνοσειρά, γνώριμές του χρόνια τώρα από τους περιπάτους του-ακριβώς όπως ένας εραστής έχει τ' αγαπημένα του μέρη όπου θα μπορούσε ν' αποθέσει ένα φιλί-στον αυχένα ή στην καμπύλη του στήθους.
Εξάλλου είχε στο μυαλό του ένα πραγματικό λουλουδοκαλαντάρι που τού 'λεγε, σχεδόν με τη μέρα, ότι οι αμυγδαλιές θάχουν ανθίσει στο Κάρμι, ή τ' αγριοτριαντάφυλλα επάνω από τη Λάπηθο. Στη μνήμη του διατηρούσε ένα ζωντανό λουλουδοχάρτη της βουνοσειράς και ήξερε με ακρίβεια πού έπρεπε να πάει για τις ανεμώνες και τα κυκλάμινά του, τα βατράχια και τα νεκρολούλουδά του. Ούτε και λάθεψε ποτέ.

(πικρολέμονα, σελ.255)

όνειρο

Aν ήταν στο χέρι μου, θα κοιμόμασταν κάθε βράδυ
τυλιγμένοι ο ένας γύρω απ' τον άλλον
σαν κροταλίες σε χειμερία νάρκη.

— William S. Burroughs

το ένα καλύτερο από το άλλο (*)

(*) γκρέιπφρουτ, σε σύγκριση με το πορτοκάλι (αριστερά), σε γεύση, άρωμα, χρώμα, υφή.

σαν ήλιοι

Να κάνω γλυκό γκρειπφρουτ; λικέρ γκρειπφρουτ; μαρμελάδα γκρειπφρουτ;
Να τα κάνω χυμό, φαί; Πόσες επιλογές έχω;
Να τα κρατήσω για κάτι μέρες σαν σήμερα-να ξύνω αυτό το όμορφο κίτρινο, να μυρίζω την ευτυχία, και να χαίρομαι με το τίποτε;

Downton Abbey

Για έρωτες και τέτοια είναι, που κοιτάζονται στα μάτια κι εγώ συγκινούμαι, και πετάει η καρδιά μου, και χαίρομαι...