μαζί σου είναι εδώ

Αχ, μετράμε τα χρόνια
και κάνουμε τομές εδώ κι εκεί
και σταματούμε κι αρχίζουμε
και διστάζουμε μεταξύ των δύο.
Αλλά πόσο είναι ενιαία, όσα μας συναντούν,
πως συγγενεύουν μεταξύ τους,
γεννιούνται και μεγαλώνουν και διαμορφώνονται
και κατά βάθος εμείς δεν έχουμε παρά
να είμαστε εδώ,
με απλότητα, έντονα,
όπως η γη είναι εδώ,
καταφάσκοντας τις εποχές,
φωτεινή και σκοτεινή και ολόκληρη μέσα στο χώρο,
μη ζητώντας να αφεθεί σε κάτι άλλο,
παρά στο δίχτυ ων επιρροών και των δυνάμεων,
που μέσα του τα αστέρια νιώθουν ασφαλή.

*Rainer Maria Rilke "Γράμματα για τον Cezanne"
(εκδόσεις Ροές, μετάφραση Κωνσταντίνας Ψαρρού)

**Longstone Lighthouse

* * * * * * *

07:00 π.μ.

Σήμερα η Μαρία Αντουανέτα άργησε ένα τέταρτο να φύγει από το σπίτι για τη δουλειά της το πρωί. Έτσι έμαθε πως οι χειρονάκτες (σικ) που περιμένουν καθισμένοι στα πόδια τους, με τα σάντουιτς στο χέρι τυλιγμένα σε μπλε σακούλες σούπερ μάρκετ και τις σχολικές τσάντες στον ώμο, που περιμένουν λοιπόν κάθε πρωί στο πεζοδρόμιο, έξω από το πολυκατάστημα με τα είδη υγιεινής, ΔΕΝ περιμένουν τον συνάδελφο με το αυτοκίνητο να περάσει να τους πάρει για τη δουλειά. Περιμένουν για δουλειά, απλώς. Απλώς για δουλειά.

Δώδεκα άνθρωποι έσκυψαν στα παράθυρα του αυτοκινήτου που σταμάτησε, οι δύο μπήκαν αμέσως μέσα, ο ένας ξαναβγήκε αμέσως έξω-δεν συμφώνησε με τους όρους φαίνεται. Τους υπόλοιπους τους άφησα να παζαρεύουν ακόμα, γιατί άναψε το φανάρι κι έπρεπε να ξεκινήσω.

*Την φωτογραφία την έβγαλα προ μηνός, σε μια βόλτα στους δρόμους του Windsor (!).

* * * * * * *

μαζί σου είναι σαν με καθαρό νερό...

Πόσες φορές στην ζωή σου φοράς μια μπλούζα; Την αγαπημένη σου; Πολλές; Πόσες; Εκατοντάδες; Χιλιάδες; Αμέτρητες;

Πόσα χρόνια θα ζήσεις; Θα είναι ποτέ αρκετά; Φτάνουν άραγε για να χορτάσεις την αίσθηση που σου προκαλεί ένα συγκεκριμένο κομμάτι ύφασμα;

Σήμερα έμαθα πως ένα ρούχο μπορεί και να το φοράς για την αίσθηση που έχεις στην επαφή του με το δέρμα σου, που μπορεί να είναι τόσο ευχάριστη ώστε η κατάστασή του να μην έχει πια τον πρωτεύοντα ρόλο.

Γιατί το πώς αισθάνεσαι είναι που έχει σημασία, αυτό είναι που μας ζεσταίνει, που μπορεί να κάνει την καρδιά μας να φουσκώσει, να μας ανθίσει, να μας πάει παραπέρα στη ζωή. Όταν χαθούμε στο πως φαινόμαστε, ε, τότε δεν έχει άλλο να πεις, παρά το ότι χανόμαστε κυριολεκτικά.

Μέχρι να καταλάβω τι γίνεται στη ζωή-και ν’ αρχίσω να ζω, έγινα κιόλας εβδομήντα έξη, κι έχω βγάλει το εισιτήριο, περιμένω στη σειρά να με καλέσουν… Εσείς μην κάνετε έτσι, να ζήσετε, από τώρα…

*Το ρούχο είναι μια βαμβακερή μπλούζα με άσπρες και πράσινες ρίγες.

**Η τελευταία παράγραφος δεν έχει καμία σχέση με τα προηγούμενα εκτός του ότι την άκουσα κι αυτήν σήμερα, και βρήκα πως είναι εντελώς σχετική με τα προηγούμενα…

* * * * * * *

athens by night

Μα, είναι δυνατόν να μιλούσαμε δύο άτομα επί τέσσερις ώρες?
Είναι.

Γίνεται να κλείνεις τα 41 και να μπαίνεις στα 42, και να μη σε απασχολεί ούτε το πριν, ούτε το μετά (ούτε το πάτωμα που θέλει σφουγγάρισμα), παρά μόνο το τώρα?
Γίνεται.

Μπορεί ο λόγος που δεν θέλω καθόλου να πάω πίσω, να είναι ότι φοβάμαι πως θα πονέσω?
Μπορεί.

Εγώ είμαι αυτό το ευπροσάρμοστο (χα!) άτομο που ζει εδώ και μήνες χωρίς τα βιβλία του, χωρίς τη μάσκαρα και ένα πλήθος ακόμη αντικειμένων κάποτε ζωτικών για την επιβίωσή του (εδώ πάλι χα!), και δεν τρέχει τίποτε?
Εγώ είμαι.

Χωράνε σκέψεις κι εμπειρίες χρόνων σ’ έναν καφέ απέναντι από την Ακρόπολη?
Χωράνε, ναι.

(Ο Κρόνος-επιτέλους-είναι με το ένα πόδι έξω από τον Λέοντα.)

* * * * * * *

Η Πολυάννα έχει πάει διακοπές

Καταμεσής κατακαλόκαιρο, τώρα που είμαστε λίγοι, και νιώθω πιο ήσυχη πως κρύβομαι καλά πίσω από το δάκτυλό μου, θέλησα να μοιραστούμε την παραπάνω φωτογραφία-πρόκληση.

Πρόκληση μεγάλης τρυφερότητας, τρεμουλιάσματος στη καρδιά, και συνομιλίας με τα μωράκια της φωτογραφίας στον υπολογιστή-το σπίτι άδειο. Από εκείνα τα λόγια-ήχους που βγαίνουν αυτόματα από μέσα σου όταν βλέπεις τόσο αέρινα/σάρκινα μικράκια, και δεν είχες ποτέ δικό σου για να σε προσγειώσει στην πραγματικότητα.

Η Έλενα μου είπε σήμερα, όπως και πολλές άλλες μου έχουν πει εξάλλου, δεν ξέρω αν είναι καλύτερο να κάνεις παιδιά ή να μην κάνεις, είναι πολύ δύσκολο, πέρασα πολλά δύσκολα χρόνια, τώρα πέρασαν μα, τώρα δεν θα το ξεκινούσα, ήταν που ήμουν κάτω από τα τριάντα, λίγο ανέμελη και εντελώς ανυποψίαστη, έτσι μπόρεσα και τα έβγαλα πέρα.

Και είναι κι άλλα τα νέα. Ένας μικρός που έπαθε όσα φέρνει η ώρα προχθές στη θάλασσα και δεν θέλω να μάθω λεπτομέρειες, η γιαγιά του Φώτη που πέθανε χθες (χθες το είδα) στο παρά πέντε, ο κύριος Μπέργκμαν που πέρασε πέντε πενταετείς γάμους για να βρει τη γυναίκα που θα τον συντρόφευε στα επόμενα 24 χρόνια-και μετά την έχασε αλλά δεν την έχασε, την ένιωθε δίπλα του ακόμη κι ανυπομονούσε να την συναντήσει .

Επίσης η Χρυσούλα δεν έχει παρέα να πάει να δει το Χάρυ Πόττερ στο σινεμά, κι εγώ δεν είμαι εκεί για να πάω μαζί της.

Γενικά, εκτός από ζέστη κάνει και λίγο στεναχώρια, αλλά όχι τόση ώστε να μας βάλει κάτω. Τόση μόνο όσο να ξαναβρώ τη γνώριμη γκρίνια μου-μα πως νόμισα πως την είχα χάσει?!

* * * * * * *