Διάβαση η Καινή

"Επειδή έτσι έμαθες απ' τη μαμά σου. Για αυτό λες ότι τα πιστεύεις"

"Όταν μιλάς για ανθρώπινη ψυχή, εσύ αναφέρεσαι σε εγκέφαλο και στο έσχατο επίπεδο φτάνεις ως τον ηλεκτρισμό."

"Επιστήμη και Θεός δεν ταιριάζουν"

Έτσι μου έλεγαν διάφοροι φίλοι επιστήμονες, άθεοι κατά την ομολογία τους, όταν μιλούσαμε για Χριστό και Εκκλησία.

Τις λίγες φορές που προσπάθησα ν' απαντήσω δεν έπεισα κανέναν. Μάλιστα, έλεγα πως ούτε τον εαυτό μου θα έπειθα με τέτοια λόγια που σκέφτηκα να πω, αν δεν ήμουν ήδη πεπεισμένος (απ' τη μαμά μου άραγε;)

Η ύπαρξη του Θεού δεν αποδεικνύεται, διότι ο Θεός δεν ορίζεται. Άρα ίσως να είναι ένα κατασκεύασμα της ανθρώπινης ανάγκης. Το ότι και η ανυπαρξία του είναι επίσης αναπόδεικτη δεν αλλάζει τα πράγματα, διότι μόνο το υπαρκτό επιδέχεται αποδείξεως. Το φιλοσοφικό ζεύγος λογική - αλήθεια παραμένει ζεύγος για κάποιους, ενώ για άλλους δεν συνιστά ζεύγος, αλλά ταύτιση (αλήθεια = λογική). Η πίστη υπόκειται στη βούληση.

Έτσι σαν σκόρπιο σχόλιο θα θυμηθώ ότι κατά την παράδοση της Ορθοδοξίας όσοι απέκτησαν τη Θεοπτία δεν είχαν κατά νου πρωτίστως και αποκλειστικά τον Θεό, αλλά το πρόσωπο του ενσαρκωμένου Ιησού (αυτό αποδεδειγμένο). Μετά όλα έγιναν καθαρά και καινά (αυτό αναπόδεικτο). Ο Ιησούς μίλησε για Θεό (κι αυτό αποδεδειγμένο).

Παραθέτω το στιχηρό του Γεωργίου Ακροπολίτου (13ος αιώνας) που ψάλλεται κατά την περιφορά του Επιταφίου.
Δεν αποδεικνύει τίποτα. Μόνο η ποιητική δύναμη υπάρχει. Δύναμη αναπόδεικτη, αλλά υπαρκτή.
Ο Ιησούς φαίνεται ως ο Μέγας Ξένος. Το πώς ταιριάσαμε Αυτόν τον Ξένο με διάφορες θεωρίες περί της ανωτερότητας της δικής μας ράτσας είναι κάτι που δεν κατάλαβα ποτέ μου.

(Ελπίζω ο υπολογιστής των επισκεπτών να υποστηρίζει το πολυτονικό. Αλλιώς η ανάγνωση θα είναι δυσχερής κι εκεί που πάω να παραθέσω ομορφιά θα βγει η ασχήμια των ακατανόητων χαρακτήρων)


Τὸν ἥλιον κρύψαντα τὰς ἰδίας ἀκτῖνας καὶ τὸ καταπέτασμα τοῦ ναοῦ διαῤῥαγὲν τῷ τοῦ Σωτῆρος θανάτῳ ὁ Ἰωσὴφ θεασάμενος, προσῆλθε τῷ Πιλάτῳ καὶ καθικετεύει λέγων·
Δός μοι τοῦτον τὸν ξένον, τὸν ἐκ βρέφους ὡς ξένον ξενωθέντα ἐν κόσμῳ.
Δός μοι τοῦτον τόν ξένον, ὃν ὁμόφυλοι μισοῦντες θανατοῦσιν ὡς ξένον.
Δός μοι τοῦτον τὸν ξένον, ὃν ξενίζομαι βλέπειν τοῦ θανάτου τὸν ξένον.
Δός μοι τοῦτον τὸν ξένον, ὅστις οἶδε ξενίζειν τοὺς πτωχοὺς καὶ τοὺς ξένους.
Δός μοι τοῦτον τὸν ξένον, ὃν Ἑβραῖοι τῷ φθόνῳ ἀπεξένωσαν κόσμῳ.
Δός μοι τοῦτον τὸν ξένον, ἵνα κρύψω ἐν τάφῳ, ὃς ὡς ξένος οὐκ ἔχει τὴν κεφαλὴν ποῦ κλίνῃ.
Δός μοι τοῦτον τὸν ξένον, ὃν ἡ μήτηρ ὁρῶσα νεκρωθέντα, ἐβόα·
Ὦ Υἱὲ καὶ Θεέ μου, εἰ καὶ τὰ σπλάγχνα τιτρώσκομαι καὶ καρδίαν σπαράττομαι νεκρόν σε καθορῶσα, ἀλλὰ τῇ σῇ ἀναστάσει θαῤῥοῦσα μεγαλύνω.
Καὶ τούτοις τοίνυν τοῖς λόγοις δυσωπῶν τὸν Πιλᾶτον ὁ εὐσχήμων λαμβάνει τοῦ Σωτῆρος τὸ σῶμα, ὃ καὶ φόβῳ ἐν σινδόνι ἐνειλήσας καὶ σμύρνῃ κατέθετο ἐν τάφῳ τὸν παρέχοντα πᾶσι ζωὴν αἰώνιον καὶ τὸ μέγα ἔλεος.



Καλή Διάβαση (Πάσχα) σε όλους.

Πρώτο αίμα

Ο συμβολικός αυτόχειρ του συντάγματος.
Φυσικά δεν είναι ακριβώς το πρώτο αίμα. Αυτοκτονίες με εκλυτικό παράγοντα την απόγνωση έχουν συμβεί και άλλες κατά τα τελευταία δύο χρόνια.

Αυτό που τράβηξε την προσοχή είναι ο συμβολικός τρόπος και φυσικά η συμβολική αναφορά στον Τσολάκογλου.
Ο Στρατηγός Τσολάκογλου, αφού υπέγραψε (20, 21, 23 Απριλίου - 1941) τα τρία πρωτόκολλα παραδόσεως στο αλβανικό μέτωπο, στη συνέχεια (30 - Απριλίου - 1941) ορκίστηκε ως ο πρώτος κατοχικός πρωθυπουργός της υπό κατοχή Ελλάδας έως τον Δεκέμβριο του επόμενου έτους.
Ο συμβολισμός του αυτόχειρα είναι σαφής. Μια υπό κατοχή χώρα και "διορισμένοι" κυβερνήτες.
Η αυτοχειρία δεν αποτελεί αντίσταση αυτή καθ' αυτή. Είναι η έσχατη πράξη διαμαρτυρίας και η άσκηση του εσχάτου δικαιώματος που διαθέτει ο μεμενωμένος άνθρωπος.
Τη βλέπουμε ως μια στρεβλή έστω πράξη αυτοδιάθεσης. Σίγουρα η αυτοδιάθεση με τέτοιον τρόπο δεν θα ήταν το επιθυμητό από τον αυτόχειρα. Είναι μια κίνηση που δείχνει ότι αφού δεν υπάρχει τρόπος να ζήσει όπως θέλει, τότε το μόνο που απομένει είναι να πεθάνει όπως θέλει. Είναι σαν να ορίζει τον τρόπο που ο ίδιος αποφασίζει για τις τελευταίες έστω στιγμές της ζωής του.
Πίσω από την αυτοχειρία αυτού του τύπου κρύβεται η πράξη ελευθερίας, η οποία είναι κατ' ουσίαν ανεπιθύμητη, αλλά παραμένει πράξη ελευθερίας.

Παρόμοια πράξη συνέβη και κατά τη στρατιωτική κατοχή. Πρόκειται για την περίπτωση του στρατιώτη Κωνσταντίνου Κουκίδη. Κατά την εισβολή των γερμανικών στρατευμάτων υποχρεώθηκε να κάνει την υποστολή της ελληνικής σημαίας από την ακρόπολη. Στη συνέχεια τύλιξε την ελληνική σημαία στο σώμα του και αυτοκτόνησε πέφτοντας κάτω.
Στη φωτογραφία φαίνεται η επιγραφή στο σημείο που έπεσε. Την τράβηξα πέρυσι, αλλά δυστυχώς το σπρέι κρύβει την ελληνική επιγραφή (απομένει στα αγγλικά).

Η δυσκολότερη αντίσταση - επανάσταση είναι αυτή της αυτοεξέτασης - αυτοπαραδοχής. Καλούμαστε όλοι να σταθούμε έναντι κατακτητών, συνεργατών και του εαυτού μας. Το τελευταίο είναι το πιο επώδυνο εγχείρημα, αλλά αναγκαίο.
Όλα στον κόσμο θα μείνουν ίδια, αν δεν συμβεί η εσωτερική αλλαγή στον καθένα.
Μην ξεχνάμε ότι ένα ανήθικο παρελθόν οδηγεί σ' ένα ζοφερό μέλλον.