Κάλεσμα γαλήνης

Λίγος ο χρόνος για βόλτες, αλλά κάπου βρίσκεται.
Περπατώ και φωτογραφίζω.

Μπορώ να κοιτώ τη θάλασσα για ώρες χωρίς να βαρεθώ.
Η μονοτονία σε κάνει να βαριέσαι, αλλά εδώ δεν υπάρχει μονοτονία. Όταν περνά η ώρα κοιτώντας το γαλάζιο, τότε νομίζεις ότι η κάθε στιγμή είναι διαφορετική, σαν να ζεις κάτι καινούριο χωρίς να χρειάζεται να στρέψεις το βλέμμα αλλού.

Νομίζεις ότι αυτό το ακούραστο νερό ξεπλένει για λίγο τη βλακωδώς αιματοκυλισμένη πραγματικότητα.
Στη δύση, ο ήλιος θέλει να τον κοιτάμε χωρίς να μας τυφλώνει.
Η μέρα αρραβωνιάζεται τη νύχτα, χωρίς ρολόι και ημερολόγιο.

Το ακανόνιστο πέρασμα των πουλιών είναι το αντίδοτο στη βαρύτητα του κάθε παράλογου "πρέπει".
Τόσο εύκολα νικιέται η βαρύτητα σ' αυτό το πέταγμα που λες ότι είναι αδύνατο και αστείο να μην είμαστε ελεύθεροι.

Κι όμως, κάποιοι ονειρεύονται ταξίδια και κατοικία στον Άρη.
Λες και το πρόβλημα στη γη δεν είναι η απληστία και η αρπαγή, αλλά κάτι άλλο (σαν τι;) που θέλουμε να εγκαταλείψουμε.
Λερώσαμε ένα αστέρι, να λερώσουμε κι άλλο ένα;