Αναβίωση της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας
Η Ρωμαϊκή αυτοκρατορία με την Α΄οικουμενική σύνοδο που συγκάλεσε ο αυτοκράτορας Μέγας Κωνσταντίνος το 325 μ. Χ. απέκτησε και θρησκευτικό θρόνο, τον Πάπα Ρώμης.Το 330 μ. Χ. ο Μέγας Κωνσταντίνος μετέφερε την πρωτεύουσα της αυτοκρατορίας από τη Ρώμη στην Νέα Ρώμη.
Το 381 μ. Χ. η δεύτερη Οικουμενική Σύνοδος που συγκάλεσε ο αυτοκράτορας Θεοδόσιος Α’ αναγνώρισε την έδρα της Νέας Ρώμης ως Πατριαρχείο και της έδωσε τη δεύτερη θέση στα πρεσβεία, μετά την Ρώμη.
Το 395 μ. Χ. η Ρωμαϊκή αυτοκρατορία διχάστηκε σε Δυτική και Ανατολική με αποτέλεσμα να έχει διπλό πολιτικό θρόνο: Αυτοκράτορας Ρώμης και Αυτοκράτορας Νέας Ρώμης και διπλό θρησκευτικό: Πάπας Ρώμης και Πατριάρχης Νέας Ρώμης.
Το 451 μ. Χ. η τέταρτη Οικουμενική Σύνοδος της Χαλκηδόνας που συγ
Το 476 μ. Χ. έπεσε η Δυτική Ρωμαϊκή αυτοκρατορία και μαζί έπεσε και ο αυτοκρατορικός της θρόνος, ο θρησκευτικός της θρόνος όμως παρέμεινε.
Κληρονόμος του θρόνου της Ρώμης ήταν ο Αυτοκράτορας της Νέας Ρώμης και υπό την σκέπη του τελούσε και ο Πάπας Ρώμης, ο τελευταίος όμως συμμαχώντας με έναν από τους βάρβαρους λαούς που είχαν κατακλύσει τα εδάφη της Δυτικής Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, τους Φράγκους, κατάφερε να αποσπαστεί απο την Ανατολική αυτοκρατορία και να αυξήσει κατά πολύ όχι μόνο την θρησκευτική του κυριαρχία αλλά και την πολιτική του εξουσία και την οικονομική του δύναμη.
Το 800 μ. Χ. ο Παπικός θρόνος με ένα μοναδικό πραξικόπημα σε θρησκευτικό και πολιτικό επίπεδο αξίωσε ότι είναι κληρονόμος του στέμματος της Ρώμης και ότι μπορεί να το παραχωρήσει σε όποιον θέλει, έτσι έστεψε τον βασιλιά των φράγκων Καρλομάγνο ως αυτοκράτορα των Ρωμαίων και αναβίωσε μέσω της Φραγκίας την Δυτική Ρωμαϊκή αυτοκρατορία. Νέα έδρα της αυτοκρατορίας έγινε το Άαχεν της Γερμανίας.
Κατά την τελετή στέψης ακολουθήθηκε ένα τυπικό με το οποίο υπογραμμίζονταν τα πρωτεία του θρησκευτικού έναντι του πολιτικού θρόνου.
Έκτοτε άρχισε μια διαμάχη μεταξύ του Πάπα και του αυτοκράτορα για το ποιος έχει μεγαλύτερη εξουσία.
Ο Πάπας Ρώμης είχε επίσης διαμάχη με τον Πατριάρχη Νέας Ρώμης, (για τα πρωτεία στον Χριστιανισμό) πράγμα που οδήγησε στο σχίσμα του 1054.
Το 843 μ. Χ. με την συνθήκη του Βερντέν η αυτοκρατορία διαμελίστηκε από τους εγγονούς-διαδόχους του Καρλομάγνου σε τρία μέρη: το δυτικό, το ανατολικό και το κεντρικό, αυτό ήταν το πρώτο βήμα για τον σχηματισμό των τριών μεγάλων κρατών: της Γαλλίας, της Γερμανίας και της Ιταλίας.
Ο Πάπας Ρώμης είχε επίσης διαμάχη με τον Πατριάρχη Νέας Ρώμης, (για τα πρωτεία στον Χριστιανισμό) πράγμα που οδήγησε στο σχίσμα του 1054.
Το 843 μ. Χ. με την συνθήκη του Βερντέν η αυτοκρατορία διαμελίστηκε από τους εγγονούς-διαδόχους του Καρλομάγνου σε τρία μέρη: το δυτικό, το ανατολικό και το κεντρικό, αυτό ήταν το πρώτο βήμα για τον σχηματισμό των τριών μεγάλων κρατών: της Γαλλίας, της Γερμανίας και της Ιταλίας.
Ο τίτλος του αυτοκράτορα διατηρήθηκε λίγο ακόμα στους απογόνους του Καρλομάγνου, τους Καρολίδες που βασίλευαν κυρίως στο Δυτικό τμήμα (Γαλλία). Όμως το 962 μ. Χ. ο παπικός θρόνος έστεψε ως αυτοκράτορα των Ρωμαίων τον βασιλιά της Γερμανίας Όθωνα Α', και από τότε ο τίτλος μεταφέρθηκε στο Ανατολικό τμήμα (Γερμανία).
Το επίσημο όνομα της αυτοκρατορίας ήταν Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία (Imperium Romanum), τον 12ο αιώνα προστέθηκε ο όρος Αγία (Sacrum) και τον 15ο αιώνα ο τίτλος κατέληξε Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία του γερμανικού έθνους (Sacrum Imperium Romanum Nationis Germanicae). Γνωστή και ως πρώτο Ράιχ. Πρωτεύουσα είχε το Άαχεν και στον οκτάγωνο καθεδρικό ναό της πόλης γίνονταν οι στέψεις βασιλέων και αυτοκρατόρων.
Η αδιάλειπτη διαδοχή των αυτοκρατόρων συνεχίστηκε μέχρι το 1806. Ο τελευταίος Καίσαρ (Κάιζερ) της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, Φραγκίσκος Β' των Αψβούργων, υποχρεώθηκε σε παραίτηση από τον Ναπολέοντα Βοναπάρτη στην Βιέννη το 1806, δύο χρόνια όμως πριν την παραίτηση του, δηλαδή το 1804, δημιούργησε την Αυστριακή αυτοκρατορία (1804-1867) και έγινε ο πρώτος Κάϊζερ της Αυστρίας ως Φραγκίσκος Α΄. Η Αυστριακή Αυτοκρατορία μετά το 1867 συνεχίστηκε ως Αυστροουγγρική Αυτοκρατορία (1867-1918). Με το τέλος του Α' Παγκ. Πολέμου το 1918 ο τελευταίος Κάιζερ της Αυστροουγγρικής Αυτοκρατορίας ο Κάρολος Α' υποχρεώθηκε να παραιτηθεί από τον θρόνο.
Τις μέρες εκείνες παραιτήθηκε και ο τελευταίος Κάιζερ της Γερμανικής αυτοκρατορίας, ο Γουλιέλμος Β' ή Βίλχελμ Β', διότι εκτός της Αυστρίας και στην Γερμανια, με την ίδρυση της Γερμανικής αυτοκρατορίας (Deutsches Kaiserreich) (1871-1918) ή αλλοιώς δεύτερο Ράιχ, έγινε προσπάθεια να διατηρηθεί ο τίτλος του Καίσαρα.
ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΡΩΜΑΙΚΗ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ
Το 1453 μ.Χ. έπεσε η Ανατολική Ρωμαϊκή αυτοκρατορία και μαζί έπεσε και ο αυτοκρατορικός της θρόνος, ο θρησκευτικός της θρόνος όμως παρέμεινε.
Το 1472 ο Ιβάν 3ος της Ρωσίας ο Μέγας νυμφεύθηκε τη Ζωή Σοφία Παλαιολογίνα, ανιψιά του τελευταίου Βυζαντινού αυτοκράτορα Κωνσταντίνου ΙΑ' Παλαιολόγου, και μέσω του γάμου αυτού διακήρυξε ότι είναι ο νόμιμος κληρονόμος των δικαιωμάτων επί του θρόνου της Νέας Ρώμης , τα οποία ήταν περιζήτητα στην τότε μεσαιωνική Ευρώπη, μετά την κατάρρευση της Ανατολικής Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας.
Ο Ιβάν Γ΄ διακήρυξε ότι μεταξύ άλλων κληρονομεί και το δικέφαλο αετό, τον οποίο έκανε θυρεό δικό του και του νεοσύστατου βασιλείου του.
Επίσης ο Ιβάν ανακήρυξε τη Μόσχα σε Τρίτη Ρώμη, αφού η Νέα Ρώμη βρισκόταν ήδη υπό οθωμανική κατοχή. Συγχρόνως έλαβε τον τίτλο του καίσαρα εκ του λατινικού: Caesar, Ρώσικα: Czar (Τσάρος).
Διακήρυξε ακόμα ότι τα πρωτεία του Οικουμενικού πατριαρχείου περιέρχονται στην αρχιεπισκοπή της Μόσχας, που αργότερα (1589) αναβαθμίσθηκε σε πατριαρχείο, μέχρις ότου απελευθερωθεί το πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως και σταματήσει το καθεστώς να διορίζεται οικουμενικός πατριάρχης από ένα αλλόθρησκο ηγέτη, όπως χαρακτήριζε τον Οθωμανό σουλτάνο. Από τότε ξεκίνησε και η διαμάχη για τα πρωτεία μεταξύ των πατριαρχείων Νέας Ρώμης και Τρίτης Ρώμης. Όμοια διαμάχη (για τα πρωτεία) είχε ο Πάπας Ρώμης με τον Πατριάρχη Νέας Ρώμης.
Το 1721 ο τσάρος Πέτρος Α΄ ο Μέγας κατάργησε το πατριαρχείο της Τρίτης Ρώμης και όρισε την Ιερά Σύνοδο ένα κρατικό όργανο στελεχωμένο από κοσμικούς υπαλλήλους για να διαχειρίζεται και να ελέγχει την εκκλησία της Ρωσίας. Το Νοέμβριο του 1917 αποκαταστάθηκε η Πατριαρχική περιωπή της Ρωσικής Εκκλησίας και επανήλθε πια το Πατριαρχείο.
Ο Οίκος των Ρομάνοφ ή Ρομανώφ όπως έχει παραφθαρεί στα ελληνικά, υπήρξε η κυβερνώσα δυναστεία τουΒασιλείου της Ρωσίας και κατόπιν της Ρωσικής Αυτοκρατορίας για τρεις αιώνες. Πρώτος τσάρος του οίκου είναι ο Μιχαήλ Α', ο οποίος εξελέγη από τηΜεγάλη Εθνοσυνέλευση το 1613, και τελευταίος ο Νικόλαος Β' ο Αιματοβαμμένος που εκθρονίσθηκε από την Φεβρουαριανή Επανάσταση το 1917 και εκτελέσθηκε τον επόμενο χρόνο.
Το
1918 ηταν η χρονιά που κάθε αναβίωση της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας είτε
στη Δύση είτε στην Ανατολή έσβησε και όλοι οι πολιτικοί θρόνοι της
έπεσαν.
Το μόνο που παρέμεινε από την αυτοκρατορία ήταν ο θρησκευτικός της θρόνος: στη Δύση ο Πάπας Ρώμης και στην Ανατολή ο Πατριάρχης Τρίτης Ρώμης. (αφού ο Νέας Ρώμης εκτός του ότι είχε πολύ μειωμένη δικαιοδοσία είχε πια περιέλθει υπό τον έλεγχο του Πάπα Ρώμης).
Και αφού όλοι οι αυτοκρατορικοί θρόνοι είχαν αφανισθεί και μοναδικός νόμιμος κληρονόμος του στέμματος απέμεινε ο θρησκευτικός θρόνος, ήταν η τέλεια ευκαιρία για αυτόν να ανασυστήσει την αυτοκρατορία αλλά ταυτόχρονα είχε έρθει και η ώρα για την τελική αναμέτρηση μεταξύ των δύο διεκδικητών: του Πάπα Ρώμης και του Πατριάρχη Τρίτης Ρώμης.
Πρώτος και πολύ δυναμικά ξεκίνησε την ανασύσταση της αυτοκρατορίας ο θρόνος της Τρίτης Ρώμης.
Με την Ρωσική Επανάσταση κατάφερε όχι μόνο να εξαφανίσει τον
πολιτικό (τσαρικό) θρόνο αλλά και να επαναφέρει τον υποβαθμισμένο (για 200 χρόνια) θρησκευτικό θρόνο, στην Πατριαρχική του τιμή και δόξα.
Το σημαντικότερο όμως ήταν ότι προσπάθησε να ανασυστήσει την αυτοκρατορία αφανίζοντας κάθε εθνική συνείδηση και επιβάλλοντας παντού την ιδέα ενός Σοβιετικού λαού και μιας Σοβιετικής Ενωσης.
Αμέσως αντέδρασε ο θρόνος της Ρώμης και ξεκίνησε και αυτός μια αντίστοιχη προπαγάνδα υπέρ της ιδέας ενός Ευρωπαϊκού λαού και μιας Ευρωπαϊκής Ενωσης. Πρωτοπόρος σ'αυτή την προσπάθεια ήταν ένας Αυστρο-ούγγρος ευγενής, ο Ριχάρδος-Νικόλα von Coudenhove-Καλλέργης. Αυτός οραματιζόμενος την αναβίωση της αυτοκρατορίας του Καρλομάγνου, έγραψε το 1922 στο Βερολίνο το άρθρο "Pan-Europa - a proposal" όπου διατύπωνε το όραμα μιας πολιτικά, οικονομικά και στρατιωτικά ενωμένης Ευρώπης. Το 1923 έκδωσε το Pan-European Manifesto (Paneuropa) και ίδρυσε την Pan - European Movement γνωστή και ως International Paneuropean Union.
Στο οργανωτικό σχήμα εντάχθηκαν κορυφαίοι πολιτικοί όπως ήταν ο γάλλος πρωθυπουργός Briand αλλά και ο Ελευθέριος Βενιζέλος.
Επειδή όμως ο θρόνος της Τρίτης Ρώμης άρχισε να κερδίζει έδαφος με τον επεκτατισμό της Σοβιετικής Ενωσης, αυτό ανάγκασε τον θρόνο της Ρώμης να πάρει πιό δραστικά μέτρα.
Χρηματοδότησε και προώθησε δύο ολοκληρωτικά καθεστώτα που αμφότερα έκαναν αναφορές στην αρχαία ή την μεσαιωνική «Ρώμη»: η φασιστική Ιταλία του Μουσσολίνι και η ναζιστική Γερμανία του Χίτλερ. Η ιδεολογία της Μείζωνος Γερμανικής Αυτοκρατορίας (Großdeutsches Reich) (1933–1945) ή Τρίτο Ράιχ, οραματιζόταν μια αναγεννημένη Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία του Γερμανικού Έθνους που θα εξαπλωνόταν προς ανατολάς, έχοντας πρώτα καθυποτάξει και ενώσει όλους τους ευρωπαϊκούς λαούς υπό το Άρειο σκήπτρο της. Το Τρίτο Ράιχ βρήκε το άδοξο τέλος του όταν ο Κόκκινος Στρατός μπήκε νικητής στο Βερολίνο το 1945.
Μετά απ'αυτήν την αναμέτρηση του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, και αφού οι δύο θρόνοι όρισαν με την Διάσκεψη της Γιάλτας τα μεταξύ τους σύνορα, η διαμάχη μεταξύ των θρόνων της Ρώμης και της Τρίτης Ρώμης συνεχίστηκε με ανταγωνισμό σε:
οικονομικό επίπεδο (Σχέδιο Μάρσαλ - Κομεκόν),
στρατιωτικό επίπεδο (ΝΑΤΟ - Σύμφωνο Βαρσοβίας),
ιδεολογικό επίπεδο (Καπιταλισμός - Κομμουνισμός)
και γεωπολιτικό επίπεδο ανάμεσα σε δύο κύρια μπλοκ χωρών (το Δυτικό μπλοκ, με ηγέτιδα δύναμη τις ΗΠΑ και το Ανατολικό μπλοκ με ηγέτιδα δύναμη την ΕΣΣΔ).
Εμεινε γνωστός στην ιστορία ως Ψυχρός Πόλεμος.
Οι δύο υπερδυνάμεις μπήκαν σε μακρόχρονο στρατιωτικό ανταγωνισμό, διέθεταν κολοσσιαία οπλοστάσια πυρηνικών όπλων προκειμένου να εξασφαλισθεί η βέβαιη ολοκληρωτική καταστροφή του αντιπάλου εάν αυτός επιχειρούσε πρώτος επίθεση.
Το δόγμα αυτό είναι γνωστό σαν Αμοιβαία Εξασφαλισμένη Καταστροφή (Mutually Assured Destruction ή MAD).
Κατά την διάρκεια όμως του ψυχρού πολέμου ο θρόνος της Ρώμης έβαλε ξανά σε εφαρμογή το παγωμένο, λόγω του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, σχέδιο του Coudenhove-Καλλέργη γιά την ανασύσταση της αυτοκρατορίας μέσω της Ευρωπαικής ιδέας.
Με μία σειρά από συνθήκες όπως:
η Συνθήκη των Βρυξελλών (1948),
η Συνθήκη των Παρισίων (1951),
οι Συνθήκες της Ρώμης (1957),
η Συνθήκη των Βρυξελλών - Συνθήκη Συγχωνεύσεως (1965)
και η Ενιαία Ευρωπαϊκή Πράξη (1986),
οι οποίες συνοδεύτηκαν απο πληθώρα επιδοτήσεων και επιχορηγήσεων ο θρόνος της Ρώμης δελέασε και παγίδευσε τους λαούς της Δυτικής Ευρώπης μέσα στο τερατώδες, τύπου Φανκεστάιν, κατασκεύασμα της Ευρωπαϊκής Ενωσης.
Τελικά την περίοδο 1985-89 ο θρόνος της Ρώμης έφτασε σε κάποια συμφωνία σύγκλισης με τον θρόνο της Τρίτης Ρώμης και ο τελευταίος αποδέχτηκε τα πρωτεία του Παπικού θρόνου και την παπική προσέγγιση γιά την αυτοκρατορική ολοκλήρωση μέσω της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Ετσι το 1991 η Σοβιετική Ενωση διαλύθηκε και τα κράτη που την αποτελούσαν άρχισαν να προσχωρούν στην Ευρωπαϊκή Ενωση, η οποία από ανοικτή αγορά μετατράπηκε (Συνθήκη του Μάαστριχτ - 1992) σε ένα ομοσπονδιακό κράτος η αλλοιώς σε μία σοβιετικού τύπου δικτατορία.
Το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο σχεδιάστηκε σαν το Ανώτατο Σοβιέτ δηλ. κάτι εντελώς διακοσμητικό και η Ευρωπαϊκή Επιτροπή είναι όμοια με το Πολιτικό Γραφείο δηλ. μια ολιγαρχία που κανείς δεν την εκλέγει, σε κανένα δεν λογοδοτεί και ότι θέλει νομοθετεί και επιβάλει.
Με πρόσχημα την ανάπτυξη και την ευημερία όλα τα εθνικά κράτη υπερχρεώθηκαν με ανεξέλεγκτα και υπέρογκα δάνεια με αποτέλεσμα την απώλεια της εθνικής τους κυριαρχίας και ανεξαρτησίας και την κατάσχεση όλου του εθνικού τους πλούτου, είτε ιδιωτικού είτε κρατικού, από κάποιους παγκόσμιους τοκογλύφους που ονομάζονται "ΔΑΝΕΙΣΤΕΣ" και ουδείς γνωρίζει ποιοι είναι. Το θέλημα αυτών των "δανειστών" εξυπηρετεί πλέον σήμερα ολόκληρο το τσίρκο των "ΘΕΣΜΩΝ" δηλ. των διάφορων συμβουλίων, συνεδρίων και επιτροπών της Ευρωπαϊκής Ενωσης.
Το θηρίο αυτό που προς το παρόν ονομάζεται Ευρωπαϊκή Ενωση και αποσκοπεί στην αναβίωση της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας έχει πλέον αποκτήσει τρομερή δύναμη και είναι έτοιμο να αφανίσει κάθε έννοια περί έθνους η εθνικής συνείδησης:
ΤΑ ΣΟΒΙΕΤΙΚΑ ΤΑΝΚΣ ΠΟΥ ΜΠΗΚΑΝ ΣΤΗΝ ΟΥΓΓΑΡΙΑ ΤΟ 1956, Η ΣΤΗΝ ΤΣΕΧΟΣΛΟΒΑΚΙΑ ΤΟ 1968, ΟΤΑΝ ΑΥΤΕΣ ΟΙ ΔΥΟ ΧΩΡΕΣ ΤΟΛΜΗΣΑΝ ΝΑ ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΟΥΝ ΤΗΝ ΕΘΝΙΚΗ ΤΟΥΣ ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΣΟΒΙΕΤΙΚΗ ΕΝΩΣΗ, ΘΑ ΜΟΙΑΖΟΥΝ ΜΕ ΑΘΩΑ ΓΑΤΑΚΙΑ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΙΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΕΣ ΥΑΙΝΕΣ ΠΟΥ ΘΑ ΕΞΑΠΟΛΥΣΕΙ Η ΕΥΡΩΠΑΙΚΗ ΕΝΩΣΗ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΟΠΟΙΟΥ ΤΟΛΜΗΣΕΙ ΝΑ ΜΙΛΗΣΕΙ ΓΙΑ ΕΘΝΙΚΗ ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑ.
Επίσης ο εχθρός πλέον έπαψε να είναι ο κομμουνισμός ή ο καπιταλισμός αλλά έγινε ο Ισλαμισμός.
Με το κόλπο των δίδυμων πύργων (2001) και στην συνέχεια με την εξ Ευρώπης χρηματοδοτούμενη τζιχαντιστική τρομοκρατία, ο Παπικός θρόνος προσπαθεί να δημιουργήσει τις συνθήκες για την τελευταία σταυροφορία που θα αφανίσει το Ισλάμ, θα αποκαταστήσει τον ναό του Σολομώντα και θα εγκαθιδρύσει την παγκόσμια κυριαρχία του.
Εκτός από το σχέδιο για την ανασύσταση της αυτοκρατορίας, ο παπικός θρόνος προχωρούσε παράλληλα και το σχέδιο για την επανένωση του διχασμένου θρόνου της αυτοκρατορίας (δηλ. την ένωση των εκκλησιών).
Ηδη από το 1902 ο πατριάρχης Νέας Ρώμης που ηταν φερέφωνο του πάπα, κάλεσε με εγκύκλιο την ανατολική ορθόδοξη εκκλησία να προσεγγίσει την δυτική,
Το 1920 με δεύτερη εγκύκλιο κάλεσε όλες τις χριστιανιστικες εκκλησίες για ένωση.
Το 1948 ιδρύθηκε από προτεστάντες, αγγλικανούς και το πατριαρχείο Νέας Ρώμης, το παγκόσμιο συμβούλιο εκκλησιών.
Το 1952 με τρίτη εγκύκλιο ο πατριάρχης Νέας Ρώμης κάλεσε όλες τις εκκλησίες να συνεργαστούν
Το 1964 ο πατριάρχης Νέας Ρώμης συνάντησε τον πάπα Ρώμης στα Ιεροσόλυμα και εγκαινίασε τον διάλογο αγάπης.
Την ίδια χρονιά ο ο θρόνος της Ρώμης έκδωσε διάταγμα με το οποίο κάλεσε όλους τους ρωμαιοκαθολικούς να συνεργαστούν για την ένωση των εκκλησιών υπό την έννοια όμως οτι όλες οι εκκλησίες θα επιστρέψουν στον αρχικό κορμό της ρωμαιοκαθολικής εκκλησίας απ'όπου χωρίστηκαν, και υπ'αυτό το καθεστώς άρχισε να συμετέχει και στο παγκόσμιο συμβούλιο εκκλησιών.
Στις 7 -12 -1965 με ταυτόχρονες τελετές στη Ρώμη και στη Νέα Ρώμη έγινε η άρσις των αναθεμάτων (που ίσχυαν από το 1054).
Εκτοτε το σχέδιο ένωσης των εκκλησιών προχωρά με γρήγορους ρυθμούς και μετά την υποταγή και του πατριάρχη της Τρίτης Ρώμης ο παπικός οικουμενισμός είναι πλέον μονόδρομος.
Η Ρωμαϊκή αυτοκρατορία από το 2010 και μετά, μέ επιταχυνόμενες κατασχέσεις, ιδιωτικοποιήσεις και οικονομικές-πολιτικές ενοποιήσεις ανασυγκροτείται και επιστρέφει παντοδύναμη και οικουμενική υπό την σκέπη ενός και μοναδικού αυτοκράτορα: του Πάπα Ρώμης (ο οποίος ήδη από το 1870 με την Πρώτη Βατικανή Σύνοδο έχει γίνει αλάθητος και η εξουσία του υπέρτατη).
ΠΗΓΗ
Το μόνο που παρέμεινε από την αυτοκρατορία ήταν ο θρησκευτικός της θρόνος: στη Δύση ο Πάπας Ρώμης και στην Ανατολή ο Πατριάρχης Τρίτης Ρώμης. (αφού ο Νέας Ρώμης εκτός του ότι είχε πολύ μειωμένη δικαιοδοσία είχε πια περιέλθει υπό τον έλεγχο του Πάπα Ρώμης).
Και αφού όλοι οι αυτοκρατορικοί θρόνοι είχαν αφανισθεί και μοναδικός νόμιμος κληρονόμος του στέμματος απέμεινε ο θρησκευτικός θρόνος, ήταν η τέλεια ευκαιρία για αυτόν να ανασυστήσει την αυτοκρατορία αλλά ταυτόχρονα είχε έρθει και η ώρα για την τελική αναμέτρηση μεταξύ των δύο διεκδικητών: του Πάπα Ρώμης και του Πατριάρχη Τρίτης Ρώμης.
Πρώτος και πολύ δυναμικά ξεκίνησε την ανασύσταση της αυτοκρατορίας ο θρόνος της Τρίτης Ρώμης.
Με την Ρωσική Επανάσταση κατάφερε όχι μόνο να εξαφανίσει τον
πολιτικό (τσαρικό) θρόνο αλλά και να επαναφέρει τον υποβαθμισμένο (για 200 χρόνια) θρησκευτικό θρόνο, στην Πατριαρχική του τιμή και δόξα.
Το σημαντικότερο όμως ήταν ότι προσπάθησε να ανασυστήσει την αυτοκρατορία αφανίζοντας κάθε εθνική συνείδηση και επιβάλλοντας παντού την ιδέα ενός Σοβιετικού λαού και μιας Σοβιετικής Ενωσης.
Αμέσως αντέδρασε ο θρόνος της Ρώμης και ξεκίνησε και αυτός μια αντίστοιχη προπαγάνδα υπέρ της ιδέας ενός Ευρωπαϊκού λαού και μιας Ευρωπαϊκής Ενωσης. Πρωτοπόρος σ'αυτή την προσπάθεια ήταν ένας Αυστρο-ούγγρος ευγενής, ο Ριχάρδος-Νικόλα von Coudenhove-Καλλέργης. Αυτός οραματιζόμενος την αναβίωση της αυτοκρατορίας του Καρλομάγνου, έγραψε το 1922 στο Βερολίνο το άρθρο "Pan-Europa - a proposal" όπου διατύπωνε το όραμα μιας πολιτικά, οικονομικά και στρατιωτικά ενωμένης Ευρώπης. Το 1923 έκδωσε το Pan-European Manifesto (Paneuropa) και ίδρυσε την Pan - European Movement γνωστή και ως International Paneuropean Union.
Στο οργανωτικό σχήμα εντάχθηκαν κορυφαίοι πολιτικοί όπως ήταν ο γάλλος πρωθυπουργός Briand αλλά και ο Ελευθέριος Βενιζέλος.
Επειδή όμως ο θρόνος της Τρίτης Ρώμης άρχισε να κερδίζει έδαφος με τον επεκτατισμό της Σοβιετικής Ενωσης, αυτό ανάγκασε τον θρόνο της Ρώμης να πάρει πιό δραστικά μέτρα.
Χρηματοδότησε και προώθησε δύο ολοκληρωτικά καθεστώτα που αμφότερα έκαναν αναφορές στην αρχαία ή την μεσαιωνική «Ρώμη»: η φασιστική Ιταλία του Μουσσολίνι και η ναζιστική Γερμανία του Χίτλερ. Η ιδεολογία της Μείζωνος Γερμανικής Αυτοκρατορίας (Großdeutsches Reich) (1933–1945) ή Τρίτο Ράιχ, οραματιζόταν μια αναγεννημένη Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία του Γερμανικού Έθνους που θα εξαπλωνόταν προς ανατολάς, έχοντας πρώτα καθυποτάξει και ενώσει όλους τους ευρωπαϊκούς λαούς υπό το Άρειο σκήπτρο της. Το Τρίτο Ράιχ βρήκε το άδοξο τέλος του όταν ο Κόκκινος Στρατός μπήκε νικητής στο Βερολίνο το 1945.
Μετά απ'αυτήν την αναμέτρηση του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, και αφού οι δύο θρόνοι όρισαν με την Διάσκεψη της Γιάλτας τα μεταξύ τους σύνορα, η διαμάχη μεταξύ των θρόνων της Ρώμης και της Τρίτης Ρώμης συνεχίστηκε με ανταγωνισμό σε:
οικονομικό επίπεδο (Σχέδιο Μάρσαλ - Κομεκόν),
στρατιωτικό επίπεδο (ΝΑΤΟ - Σύμφωνο Βαρσοβίας),
ιδεολογικό επίπεδο (Καπιταλισμός - Κομμουνισμός)
και γεωπολιτικό επίπεδο ανάμεσα σε δύο κύρια μπλοκ χωρών (το Δυτικό μπλοκ, με ηγέτιδα δύναμη τις ΗΠΑ και το Ανατολικό μπλοκ με ηγέτιδα δύναμη την ΕΣΣΔ).
Εμεινε γνωστός στην ιστορία ως Ψυχρός Πόλεμος.
Οι δύο υπερδυνάμεις μπήκαν σε μακρόχρονο στρατιωτικό ανταγωνισμό, διέθεταν κολοσσιαία οπλοστάσια πυρηνικών όπλων προκειμένου να εξασφαλισθεί η βέβαιη ολοκληρωτική καταστροφή του αντιπάλου εάν αυτός επιχειρούσε πρώτος επίθεση.
Το δόγμα αυτό είναι γνωστό σαν Αμοιβαία Εξασφαλισμένη Καταστροφή (Mutually Assured Destruction ή MAD).
Κατά την διάρκεια όμως του ψυχρού πολέμου ο θρόνος της Ρώμης έβαλε ξανά σε εφαρμογή το παγωμένο, λόγω του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, σχέδιο του Coudenhove-Καλλέργη γιά την ανασύσταση της αυτοκρατορίας μέσω της Ευρωπαικής ιδέας.
Με μία σειρά από συνθήκες όπως:
η Συνθήκη των Βρυξελλών (1948),
η Συνθήκη των Παρισίων (1951),
οι Συνθήκες της Ρώμης (1957),
η Συνθήκη των Βρυξελλών - Συνθήκη Συγχωνεύσεως (1965)
και η Ενιαία Ευρωπαϊκή Πράξη (1986),
οι οποίες συνοδεύτηκαν απο πληθώρα επιδοτήσεων και επιχορηγήσεων ο θρόνος της Ρώμης δελέασε και παγίδευσε τους λαούς της Δυτικής Ευρώπης μέσα στο τερατώδες, τύπου Φανκεστάιν, κατασκεύασμα της Ευρωπαϊκής Ενωσης.
Τελικά την περίοδο 1985-89 ο θρόνος της Ρώμης έφτασε σε κάποια συμφωνία σύγκλισης με τον θρόνο της Τρίτης Ρώμης και ο τελευταίος αποδέχτηκε τα πρωτεία του Παπικού θρόνου και την παπική προσέγγιση γιά την αυτοκρατορική ολοκλήρωση μέσω της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Ετσι το 1991 η Σοβιετική Ενωση διαλύθηκε και τα κράτη που την αποτελούσαν άρχισαν να προσχωρούν στην Ευρωπαϊκή Ενωση, η οποία από ανοικτή αγορά μετατράπηκε (Συνθήκη του Μάαστριχτ - 1992) σε ένα ομοσπονδιακό κράτος η αλλοιώς σε μία σοβιετικού τύπου δικτατορία.
Το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο σχεδιάστηκε σαν το Ανώτατο Σοβιέτ δηλ. κάτι εντελώς διακοσμητικό και η Ευρωπαϊκή Επιτροπή είναι όμοια με το Πολιτικό Γραφείο δηλ. μια ολιγαρχία που κανείς δεν την εκλέγει, σε κανένα δεν λογοδοτεί και ότι θέλει νομοθετεί και επιβάλει.
Με πρόσχημα την ανάπτυξη και την ευημερία όλα τα εθνικά κράτη υπερχρεώθηκαν με ανεξέλεγκτα και υπέρογκα δάνεια με αποτέλεσμα την απώλεια της εθνικής τους κυριαρχίας και ανεξαρτησίας και την κατάσχεση όλου του εθνικού τους πλούτου, είτε ιδιωτικού είτε κρατικού, από κάποιους παγκόσμιους τοκογλύφους που ονομάζονται "ΔΑΝΕΙΣΤΕΣ" και ουδείς γνωρίζει ποιοι είναι. Το θέλημα αυτών των "δανειστών" εξυπηρετεί πλέον σήμερα ολόκληρο το τσίρκο των "ΘΕΣΜΩΝ" δηλ. των διάφορων συμβουλίων, συνεδρίων και επιτροπών της Ευρωπαϊκής Ενωσης.
Το θηρίο αυτό που προς το παρόν ονομάζεται Ευρωπαϊκή Ενωση και αποσκοπεί στην αναβίωση της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας έχει πλέον αποκτήσει τρομερή δύναμη και είναι έτοιμο να αφανίσει κάθε έννοια περί έθνους η εθνικής συνείδησης:
ΤΑ ΣΟΒΙΕΤΙΚΑ ΤΑΝΚΣ ΠΟΥ ΜΠΗΚΑΝ ΣΤΗΝ ΟΥΓΓΑΡΙΑ ΤΟ 1956, Η ΣΤΗΝ ΤΣΕΧΟΣΛΟΒΑΚΙΑ ΤΟ 1968, ΟΤΑΝ ΑΥΤΕΣ ΟΙ ΔΥΟ ΧΩΡΕΣ ΤΟΛΜΗΣΑΝ ΝΑ ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΟΥΝ ΤΗΝ ΕΘΝΙΚΗ ΤΟΥΣ ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΣΟΒΙΕΤΙΚΗ ΕΝΩΣΗ, ΘΑ ΜΟΙΑΖΟΥΝ ΜΕ ΑΘΩΑ ΓΑΤΑΚΙΑ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΙΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΕΣ ΥΑΙΝΕΣ ΠΟΥ ΘΑ ΕΞΑΠΟΛΥΣΕΙ Η ΕΥΡΩΠΑΙΚΗ ΕΝΩΣΗ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΟΠΟΙΟΥ ΤΟΛΜΗΣΕΙ ΝΑ ΜΙΛΗΣΕΙ ΓΙΑ ΕΘΝΙΚΗ ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑ.
Επίσης ο εχθρός πλέον έπαψε να είναι ο κομμουνισμός ή ο καπιταλισμός αλλά έγινε ο Ισλαμισμός.
Με το κόλπο των δίδυμων πύργων (2001) και στην συνέχεια με την εξ Ευρώπης χρηματοδοτούμενη τζιχαντιστική τρομοκρατία, ο Παπικός θρόνος προσπαθεί να δημιουργήσει τις συνθήκες για την τελευταία σταυροφορία που θα αφανίσει το Ισλάμ, θα αποκαταστήσει τον ναό του Σολομώντα και θα εγκαθιδρύσει την παγκόσμια κυριαρχία του.
Εκτός από το σχέδιο για την ανασύσταση της αυτοκρατορίας, ο παπικός θρόνος προχωρούσε παράλληλα και το σχέδιο για την επανένωση του διχασμένου θρόνου της αυτοκρατορίας (δηλ. την ένωση των εκκλησιών).
Ηδη από το 1902 ο πατριάρχης Νέας Ρώμης που ηταν φερέφωνο του πάπα, κάλεσε με εγκύκλιο την ανατολική ορθόδοξη εκκλησία να προσεγγίσει την δυτική,
Το 1920 με δεύτερη εγκύκλιο κάλεσε όλες τις χριστιανιστικες εκκλησίες για ένωση.
Το 1948 ιδρύθηκε από προτεστάντες, αγγλικανούς και το πατριαρχείο Νέας Ρώμης, το παγκόσμιο συμβούλιο εκκλησιών.
Το 1952 με τρίτη εγκύκλιο ο πατριάρχης Νέας Ρώμης κάλεσε όλες τις εκκλησίες να συνεργαστούν
Το 1964 ο πατριάρχης Νέας Ρώμης συνάντησε τον πάπα Ρώμης στα Ιεροσόλυμα και εγκαινίασε τον διάλογο αγάπης.
Την ίδια χρονιά ο ο θρόνος της Ρώμης έκδωσε διάταγμα με το οποίο κάλεσε όλους τους ρωμαιοκαθολικούς να συνεργαστούν για την ένωση των εκκλησιών υπό την έννοια όμως οτι όλες οι εκκλησίες θα επιστρέψουν στον αρχικό κορμό της ρωμαιοκαθολικής εκκλησίας απ'όπου χωρίστηκαν, και υπ'αυτό το καθεστώς άρχισε να συμετέχει και στο παγκόσμιο συμβούλιο εκκλησιών.
Στις 7 -12 -1965 με ταυτόχρονες τελετές στη Ρώμη και στη Νέα Ρώμη έγινε η άρσις των αναθεμάτων (που ίσχυαν από το 1054).
Εκτοτε το σχέδιο ένωσης των εκκλησιών προχωρά με γρήγορους ρυθμούς και μετά την υποταγή και του πατριάρχη της Τρίτης Ρώμης ο παπικός οικουμενισμός είναι πλέον μονόδρομος.
Η Ρωμαϊκή αυτοκρατορία από το 2010 και μετά, μέ επιταχυνόμενες κατασχέσεις, ιδιωτικοποιήσεις και οικονομικές-πολιτικές ενοποιήσεις ανασυγκροτείται και επιστρέφει παντοδύναμη και οικουμενική υπό την σκέπη ενός και μοναδικού αυτοκράτορα: του Πάπα Ρώμης (ο οποίος ήδη από το 1870 με την Πρώτη Βατικανή Σύνοδο έχει γίνει αλάθητος και η εξουσία του υπέρτατη).
ΠΗΓΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου