Η έννοια «παγανιστής» έχει προέλευση από την Παλαιά Διαθήκη. Στα ρωσικά, οι «εθνικοί» ονομάζονταν λαοί. Οι αρχαίοι Εβραίοι χρησιμοποιούσαν τον όρο «αμ» (עם) για να περιγράψουν τους εαυτούς τους και τον όρο «γκόι» (גוי) για να περιγράψουν άλλους λαούς. Εβραίοι = ο λαός, είναι ένας (εκλεκτός), και οι «γλώσσες» των εθνών είναι πολλές. Έτσι, οι ίδιοι οι Εβραίοι λάτρευαν έναν Θεό και ήταν σίγουροι ότι όλα τα άλλα έθνη (γλώσσες) λάτρευαν πολλούς θεούς. Εξ ου και η ταύτιση του όρου «γλώσσα» (γκόι) με τους ειδωλολάτρες πολυθεϊστές (οι Έλληνες έχουν ακριβώς αυτή τη λέξη: ειδολολάτρης). Στα λατινικά ο αντίστοιχος όρος είναι gentilis από το gēns, «λαός», «φυλές», «έθνη».Αυτή τη σημασία δανείστηκαν οι χριστιανοί, και πλέον η αντίθεση δεν αφορούσε τους Εβραίους και όλους τους άλλους, αλλά τα χριστιανικά έθνη, που αντιπροσωπεύουν την Εκκλησία του Χριστού και το ένα «άγιο έθνος» (ὁ ἱερὸς λαὸς), και τους λαούς και τους πολιτισμούς που λατρεύουν πολλούς θεούς. Αυτοί αποτελούν αυτό που επικράτησε να αποκαλείται «παγανιστές». Στην πραγματικότητα, οι « παγανιστές» ήταν τα ίδια τα χριστιανικά έθνη μέχρι να δεχτούν τον Χριστό.
Ο αρχαίος κόσμος δεν γνώριζε σχεδόν κανέναν άθεο με τη σύγχρονη έννοια και δεν μπορούσε να φανταστεί πώς ήταν δυνατόν για κάποιον να μην λατρεύει κανέναν. Μόνο ορισμένοι ακραίοι φιλόσοφοι, όπως ο Δημόκριτος και ο Επίκουρος στην Ελλάδα ή οι Τσαρβάκα-Λόκα στην Ινδία (καθώς και άλλα Ναστικά ρεύματα, όπως ο πρώιμος Βουδισμός Χιναγιάνα), διατύπωναν την παράξενη και αλλόκοτη για τον φυσιολογικό νου υπόθεση ότι «δεν υπάρχει Θεός». Αυτή ήταν μια εξαιρετικά περιθωριακή θέση. Είναι ενδιαφέρον ότι το Ταλμούδ χρησιμοποιεί τον όρο «Επικούρειοι» για τους «άθεους» και τους «παγανιστές».
Αλλά εδώ υπάρχει μια διαφοροποίηση. Σίγουρα οι μη εβραϊκοί και μη χριστιανικοί (καθώς και οι μη ισλαμικοί) πολιτισμοί είχαν τη δική τους κατανόηση και ερμηνεία των δικών τους παραδόσεων. Πολλοί από αυτούς ήταν πεπεισμένοι ότι και αυτοί λάτρευαν τον Ένα Θεό και ότι οι άλλες ιερές μορφές ήταν η μία ή η άλλη από τις προσωποποιημένες ιδιότητές του.
Έτσι, ο Πλάτων και ιδίως οι νεοπλατωνικοί έθεταν τον Ένα πάνω και πριν όλων των άλλων. Οι Καππαδόκες Πατέρες έδωσαν μαρτυρίες για τους «Υψιστάριους» (από το θεὸς ὕψιστος, ο Ύψιστος Θεός), μη Ιουδαίους που έδιναν έμφαση στη λατρεία του Ενός Θεού. Ορισμένες φορές οι ιστορικοί της θρησκείας εισάγουν ένα ενδιάμεσο μοντέλο του «ενοθεϊσμού» (κυριολεκτικά «μονοθεϊσμός») - μεταξύ του μονοθεϊσμού (ένας Θεός) και του πολυθεϊσμού (πολλοί Θεοί). Η ινδική advaito-vedanta δίνει έμφαση σε αυτή τη μη θεϊκή προσέγγιση με κάθε δυνατό τρόπο.
Ακόμη και ο φαινομενικός δυϊσμός του Ζωροαστρισμού εξακολουθεί να καταλήγει στον θρίαμβο του ενός Θεού-Φώτος, αλλά αυτός ο «μονοθεϊσμός» είναι δυναμικός και εσχατολογικός. Στην ιστορία, ωστόσο, υπάρχουν δύο απαρχές. Και η σκοτεινή κερδίζει στις τελευταίες εποχές. Αλλά προσωρινά. Μέχρι να έρθει ο απόλυτος θρίαμβος του Φωτός.
Οι προχριστιανικές και μη χριστιανικές παραδόσεις, εκτός από τις αβρααμικές παραδόσεις που αναγνωρίζονται ως μονοθεϊστικές (Ισλάμ και Ιουδαϊσμός), συνήθως αποκαλούνται «παγανιστικές» και «πολυθεϊστικές». Πράγμα που αποτελεί μια σαφή προσέγγιση και μια άποψη του ξένου γι' αυτές. Μονοειδωλολατρικές ή όχι, παραμένουν ιερές και βασίζονται στην πίστη σε κάτι «πνευματικό» που ξεκάθαρα υπερβαίνει το πεδίο της ύλης.
Μέσω των μορφών τους («ειδώλων») απευθύνονται σε ασώματες και άυλες απαρχές, δυνάμεις, πνεύματα. Το γεγονός ότι λατρεύουν ένα «άψυχο άχυρο» είναι μια έντονα δηκτική και αφελής αντίληψη. Κάτι άλλο είναι ότι ο χριστιανισμός περιγράφει αυστηρά και με σαφήνεια τις δομές του πνευματικού κόσμου και επιβεβαιώνει τη διάκριση των πνευμάτων -αγγελικών και δαιμονικών. Οι αγγελικές δυνάμεις είναι πιστές στον Χριστό, και συνεπώς φύλακες των χριστιανών και της Εκκλησίας. Το ίδιο και οι στρατιές των αγίων, οι εικόνες των οποίων λατρεύονται ευλαβικά από τους πραγματικούς χριστιανούς.
Ωστόσο, είναι γελοίο για τους χριστιανούς να εκθέτουν τον «παγανισμό» με βάση την υλιστική επιστήμη, η οποία δεν αναγνωρίζει τίποτε άλλο παρά μόνο ύλη. Ο υλισμός που ανθεί στην κοινωνία μας σήμερα, ο οποίος ενσταλάζεται στα παιδιά από την εποχή που είναι μικρά, είναι πολύ κατώτερος και πιο χυδαίος από την ειδωλολατρία. Δεν αναγνωρίζει καθόλου πνευματικούς κόσμους, χλευάζει την ιερότητα, διαλύει τον κόσμο.
Είναι ωμός κυνισμός, στρατευμένος αθεϊσμός και άγνοια. Και εδώ είναι το πιο ενδιαφέρον πράγμα: επικρίνοντας δικαίως τον παγανισμό, οι σύγχρονοι χριστιανοί είναι κατά κάποιο τρόπο εκπληκτικά ανεκτικοί στον υλισμό, τον ατομισμό, την επιστημονική εικόνα του κόσμου, που βασίζεται στον δηλωτικό αθεϊσμό ή σε κάποια τερατώδη αίρεση (όπως ο Ουνιταριανισμός του Νεύτωνα).
Η Κάπιστσε Περούνα (σ.τ.μ. ειδωλολατρικός ναός στο Βλαδιβοστόκ) μας τρομάζει (δικαίως), ενώ ένα βιβλίο φυσικής της πέμπτης δημοτικού ή η θεωρία του Δαρβίνου για την προέλευση των ειδών μας αφήνει αδιάφορους.
Αυτό είναι κάπως περίεργο. Αν υποστηρίζουμε τη χριστιανική κοσμοθεωρία, την υποστηρίζουμε σε όλα. Και ο συνεχιζόμενος πόλεμος με τη Δύση (απλώς αντιχριστιανική, αθεϊστική, υλιστική, σατανιστική) είναι πολύ πιο εύκολο να εξηγηθεί στους χριστιανούς παρά στους «παγανιστές».
Αυτός είναι ο πόλεμος των έσχατων καιρών, όπου ο Κάτεχον πολεμά τον Αντικείμενο, τον «υιό της απώλειας», προσπαθώντας να αναβάλει τον ερχομό του Αντιχρίστου.
Επιπλέον, οι σημερινοί «νεοπαγανιστές» δεν προέρχονται από την προχριστιανική παράδοση ή από μη χριστιανικούς ιερούς πολιτισμούς. Είναι το σημερινό αδύναμο προσομοίωμα, που θεμελιώθηκε έπειτα από αιώνες παρεξηγήσεων και αναπαριστά κάποια άσχημη καρικατούρα.
Είναι σαν να προσπαθείς να γίνεις «φασίστας» βλέποντας 17 Στιγμές της Άνοιξης (σ.τ.μ. σοβιετική τηλεοπτική σειρά). Πρόκειται για την περίπτωση της Ουκρανίας, όπως φαίνεται. Η αλήθεια του «νεοπαγανισμού» είναι ότι μετά την εποχή του υλισμού, η ανθρωπότητα εισέρχεται σε μια μετα-υλιστική εποχή, όταν στρατιές σκοτεινών πνευμάτων, που στη Βίβλο ονομάζονται «ορδές του Γωγ και Μαγώγ», εισβάλλουν στον κόσμο για να καταλάβουν μια ψυχικά αποδυναμωμένη ανθρωπότητα που έχει ξεφύγει από τα σωτήρια χριστιανικά θεμέλια.
Αυτή η εισβολή μπορεί να λάβει χώρα μέσω επινοημένων λατρειών και παραληρηματικών τελετουργιών, μέσω θεσμοθετημένων διαστροφών, μέσω του μεταμοντέρνου πολιτισμού και της τέχνης. Προηγείται όμως το γιγαντιαίο έργο του Σύγχρονου πολιτισμού να ξεριζώσει τη χριστιανική κοσμοθεωρία στις κοινωνίες και να την αντικαταστήσει με τον αθεϊστικό υλισμό. «Νεοπαγανισμός"-εμμονή, αλλά η επιστημονική κοσμοθεωρία είναι πολύ πιο τοξική.
Επιπλέον, η σύγχρονη εκδοχή του σατανισμού, συμπεριλαμβανομένου αλλά κάθε άλλο παρά περιορισμένου στον «νεοπαγανισμό», κατέστη δυνατή ακριβώς λόγω του τεράστιου έργου του φιλοσοφικού, επιστημονικού και καθημερινού υλισμού. Αυτό είναι κάτι που πρέπει να λάβουμε υπόψη μας.
Αλεξάντερ Ντούγκιν
Μετάφραση: Οικονόμου Δημήτριος
