jarig

bijna lente

jarig

thuis

Dit weekend hebben we een Poolse couchsurfer te gast. Een jonge hovenier die door Europa trekt om iets van de wereld te zien en om te bepalen waar hij het best zijn eigen bedrijfje kan starten.

Mijn ambitie is om iedere couchsurfer het gevoel te geven dat hij een oude vriend is die zich thuis voelt in ons huis. Iedere keer is het weer een avontuur om een wildvreemde, waar je hooguit wat mails mee hebt gewisseld, te ontvangen en te ontdekken wie hij is en hoe hij in het leven staat. Tot nu toe zijn het altijd bijzondere en fijne ervaringen geweest waar we allemaal (en ik hoop de surfers in kwestie ook) erg veel voldoening uit halen.

Altijd als we logés hebben zie ik opeens haarscherp mijn huis door de ogen van een ander. De onvolkomenheden, maar vooral ook de warmte en de knusheid van ons nest. Zo snijdt het mes aan twee kanten: als Damian straks vertrekt hebben we niet alleen het gevoel dat we zelf op reis zijn geweest, maar hebben we ook hernieuwde waardering voor ons huis als de vertrouwde basis waar we graag naar terugkeren.

triomf

bergen

kwali-tijd

Als één ding me verbaasd heeft aan het hebben van kinderen, dan is het het rare tijdsbesef dat daar mee gepaard gaat. Als ze er net zijn lijkt te tijd acuut langzamer te gaan. De doorwaakte nachten, de intensieve zorg, het levensritme dat opeens door een kind bepaald wordt, ieder grassprietje dat onderweg door je peutertje uitgebreid onderzocht wordt terwijl jij "even snel" een boodschap wilt doen.

Kijk je er op terug dan ben je verbijsterd: wat is er met de tijd gebeurd? Hoe kan het dat ze opeens zo groot zijn geworden en zoveel zelf kunnen? Het liefst zou je af en toe de tijd stil willen zetten om een bepaalde fase wat langer vast te houden. Maar vanaf het moment dat ze voor de eerste keer op je buik liggen, zijn ze subtiel begonnen zich los te maken en zelfstandig te worden.

Mijn 'baby' is inmiddels tien (en-een-half, zou hij er zelf in één adem achteraan zeggen). Ik heb twee keer met mijn ogen geknipperd en nu ben ik moeder van twee tieners. En iedere keer vind ik DIT de meest bijzondere leeftijd en zou ik de tijd even stil willen zetten. Maar dan blijkt de volgende fase weer minstens zo speciaal te zijn. Ik kan de tijd niet stil zetten, maar ik kan me wel bewust zijn van dit moment en daar optimaal van genieten.

Het is hier in Den Haag voorjaarsvakantie en dit weekend gaan mijn zoon en ik er met zijn tweeën op uit. Een heerlijk lang weekend samen naar buiten, in de frisse winterkou, met alle tijd en aandacht van de wereld.

koelkastfoto's

Een aantal van jullie vroeg me al waarom het aan de andere kant zo stil was geworden. Eerlijk is eerlijk: ik vond dat ik niet echt iets spannends te melden had. Maar tijdens de vakantie heb ik weer wat inspiratie opgedaan, dus Mieb Eet is weer geactiveerd en ik heb een stukje geschreven over portiebeheer. Ik was daar na het publiceren nog even mee bezig, vandaar dat dit blogje min of meer in het verlengde ligt.

In films zie je weleens dat mensen foto's van zichzelf op de koelkast hangen als schrikbeeld. Als een soort verwijtend uithangbord: als je deze koelkast te vaak opent ga je er weer zo uitzien. Of misschien nog wel erger. Ik lees het ook weleens als dieettip: die onflatteuze foto van jezelf "op je dikst" in bikini of in een iets te strakke jurk zou het ultieme middel zijn om je consequent tot worteltjes en blaadjes sla te beperken.

Vanochtend tijdens het sporten bedacht ik me wat een raar advies dat eigenlijk is. Waarom zou je jezelf zo straffen iedere keer dat je de koelkast opent? Waarom zou je jezelf zo willen conditioneren dat je eten met "lelijk" en "dik" associeert? En zeker als de termen "lelijk" en "dik" over jezelf gaan, wat voor positiefs bereik je daar dan mee? Eten is meer dan een beetje brandstof om je lichaam aan de gang te houden. Het is heeft te maken met genieten, met traditie, met samen zijn. Sterker nog: eten kan juist het verschil maken om je energiek, fit en lekker in je vel te voelen. Dat gevoel krijg je niet bepaald als je iedere keer dat je iets te eten wilt pakken om je oren wordt geslagen met een "dikke foto".

Ik voel meer voor het omgekeerde: zoek een foto van jezelf waarop je straalt, ongeacht je gewicht. Een foto van een moment dat je je geweldig voelde, trots was op jezelf of zichtbaar genoot. Hang hem bewust niet op de koelkast, maar op een andere plek waar je hem regelmatig tegen komt. Zorg dat je die foto vaak bekijkt. Niet alleen als je een dip hebt, maar iedere dag. En neem jezelf voor om weer zo te stralen als op dat moment. Door van jezelf te houden en goed voor je lijf te zorgen. En probeer eten niet te associëren met dik en lelijk, maar met fit, energiek en stralend. Volgens mij is dat een stuk effectiever.

mij-tijd

(2 x op de foto klikken om te vergroten)