ochtendpagina's

En voor je het weet is het zomaar diep in het nieuwe jaar; de tijd van kerst tot nu is omgevlogen. Ook al is dit niet mijn favoriete tijd van het jaar, ik moet zeggen dat ik er ieder jaar meer plezier in krijg om de periode rond de feestdagen zo huiselijk en knus mogelijk te maken met oude en nieuwe tradities. 

de voor-foto van ons kerstdiner. De na-foto durf ik hier niet te tonen.

met mijn zoon tijdens een korte vakantie met z'n tweetjes naar de sneeuw

Maar dat was niet waar ik het vandaag over wil hebben. Waar ik het wel over wil hebben is mijn voornemen voor 2014: ik wil mijn creativiteit dit jaar de vrije teugel geven. Omdat ik de neiging heb om in mijn hoofd te wonen en voor mijn werk ook veel denkwerk verricht, heb ik weleens het idee dat ik het creatieve vlammetje kwijtraak. Iets wat mij verontrust, want ik weet dat ik het vlammetje wel ergens heb sluimeren, maar ik kan er niet altijd bij. Soms ben ik het contact een periode lang zelfs helemaal kwijt. En dat terwijl ik ervaren heb dat ik in periodes dat ik wel borrel van de inspiratie ook effectiever ben op alle andere terreinen en bovendien meer energie heb. 

Ik weet niet meer wie me er op wees, maar ik heb het boek The Artist's Way gekocht om dit gevoel te doorbreken. The Artist's Way is in feite een bijna spirituele methode die je in twaalf weken leert je blokkades te herkennen, inspiratie te zoeken, actief aan de slag te gaan en te genieten van het proces, niet alleen van het resultaat. Niet alles in het boek spreekt me aan (ik moet soms wat wennen aan de toon van de auteur) maar, inmiddels in de derde week, merk ik dat er echt iets met me gebeurt. Er zijn twee specifieke dingen die me al heel veel ruimte hebben gebracht: mijn commitment aan het schrijven van ochtendpagina's en het plannen van een wekelijks kunstenaarsuitje.

Sinds eind december begin ik iedere dag met het schrijven van drie pagina's in een schrift. Niet meer, maar vooral ook niet minder. Ik schrijf alles achter elkaar zonder aandacht te besteden aan interpunctie, aantrekkelijk taalgebruik of een logische verhaallijn. Ik zet op werkdagen de wekker iets eerder om trouw aan de slag te gaan en dat proces levert erg interessante dingen op. 

Meestal beginnen mijn drie pagina's met wat ik de dag ervoor gedaan heb en wat ik de komende dag ga doen. Daarna volgt doorgaans een kleine crisis waarin ik een aantal regels verklaar dat ik echt niet weet wat ik moet schrijven en dat het dit keer écht niet gaat lukken om de 'verplichte' pagina's vol te krijgen. En dan ontstaat er vaak iets. Een idee, iets wat me dwars zit, een overpeinzing. En het lijkt vervolgens alsof ik een conversatie met mezelf aan ga. Het kan een zeurderig idee zijn, zoals dat ik me te kort gedaan voel door iets of iemand. Al schrijvend ontdek ik waar het gevoel vandaan komt en weet ik het te relativeren of ontdek ik wat ik er mee zou kunnen doen. Soms merk ik dat ik ergens boos over ben en zie ik opeens haarscherp ik dat ik onbewust jaloers ben, of erg onzeker. Echt, wat ik aantref is bepaald geen visitekaartje dat ik met de buitenwereld wil delen. Al schrijvend kom ik in contact met de schaduwzijde van mijzelf en ik schrik soms van mijn innerlijke chagrijnige zeurpiet, de onzekere kleuter of het opgeblazen ego.

Ik besef: dit klinkt niet bepaald inspirerend of als iets wat veel energie geeft. Toch ben ik nu al erg gehecht aan de ochtendpagina's. Iedere keer opnieuw heb ik na deze braindump het gevoel dat ik grondig puin heb geruimd en dat de brij aan gedachten uit de weg is. Ik sta meer open voor wat er die dag gebeurt en heb een aangename ruimte in mijn hoofd. En passant leer ik ontzettend veel over mezelf. Niet de fijne, met een soft focus en een gouden randje opgefleurde versie van mij (zoals ik graag zou hebben dat anderen mij zien), maar de rauwe kant, de onzekerheid, de dingen die me belemmeren. Het mooiste is: ik ontwikkel voorzichtig aan begrip en zelfs wat compassie voor die schaduwzijde, en dat maakt dat ik mijn innerlijke criticaster effectiever de mond kan snoeren. 

Het uitvoeren van een wekelijks kunstenaarsuitje is het tweede deel van het commitment. De methode veronderstelt dat je niet alleen je piekergedachten van je af moet schrijven, maar ook dat je je bron moet voeden met inspiratie. En daarom is de opdracht om wekelijks een inspirerend uitstapje met jezelf te plannen. Dat kan van alles zijn: naar een museum, naar de kinderboerderij, een klimwand trotseren; iets ondernemen zonder ander doel dan dat je plezier, speelsheid of prettige spanning ervaart. Deze uitdaging vind ik lastiger, omdat het me dwingt mijn calvinistische opvatting los te laten dat iets 'nut' moet hebben. Desondanks ben ik begonnen met pianolessen, heb ik een tuinontwerp gemaakt en heb ik mezelf een week lang als reisfotograaf gedragen.

Ik heb nog geen idee hoe deze methode verder gaat verlopen, maar de eerste drie weken hebben me al een hoop gebracht en ik kan het van harte aanraden aan degenen die ook hun creatieve vlammetje weer willen oppoken. Wordt vervolgd.

mijn week als reisfotograaf bracht me (o.a.) naar Scheveningen

armbreien

Met Sinterklaas in aantocht zijn we in huize Bewuste Eenvoud druk bezig met de nodige voorbereidingen. Het is inmiddels een goede gewoonte om niet alle cadeaus (al dan niet tweedehands) te kopen, maar om ook een paar dingen zelf te maken. En daarom ben ik voor het eerst sinds tijden weer aan het breien geslagen. En niet zomaar breien, maar ik ben inmiddels 'hooked'  aan het breien zonder naalden. Op Youtube vond ik dit filmpje met instructies voor het breien van een grove colsjaal (infinity scarf), waarbij je je armen in plaats van je naalden gebruikt. Het was eerst even uitzoeken hoe het precies werkte, maar als je eenmaal de slag te pakken hebt dan gaat het als een tierelier. Echt, in een half uurtje heb je een prima sjaal. Zo heb ik inmiddels op bestelling een knalgele gemaakt en direct er achteraan een grijs-blauwe. Per sjaal nam het hooguit een half uurtje in beslag. Een kleine impressie:

Een maisgeel exemplaar voor mijn nicht (geshowd door mijn dochter die hem vervolgens zelfs in bed om hield)

Arm-breien in actie. Let vooral ook op mijn flitsende pyamabroek

Het grijs-blauwe exemplaar die zo lekker zit dat ik overweeg hem zelf te houden

Het gewone breien ben ik ook nog niet verleerd, maar gaat naar verhouding een stuk trager

En mijn haakproject ligt even te verstoffen in de hoek

Kortom, het huis is op dit moment even omgetoverd tot een wollige werkplaats en je kunt deze winter mijn vrienden en familie op straat herkennen aan de flitsende arm-gebreide sjaals.

fotocursus

De opdracht voor mijn fotocursus was deze week om stillevens te fotograferen. Nu is het in deze tijd van het jaar erg verleidelijk om alleen maar glimmende kersttaferelen vast te leggen, maar ik probeerde tijdens mijn tripje aan het tuincentrum die verleiding te weerstaan.

Om mezelf vervolgens thuis te oefenen in goede belichting van "dood materiaal" heb ik me vergrepen aan de knopendoos van mijn moeder (en voelde ik me weer vier jaar oud!). Een hoeslaken, wat spotjes en een geïmproviseerd statief deden de rest.

haken

Een paar maanden geleden vond ik dat ik maar eens moest leren haken. Eerder had ik al het breien ontdekt als meditatieve bezigheid, maar mijn begerig oog viel steeds op mooie gehaakte dingen. Ik haalde een naald, wat katoen en bekeek talloze tutorials op Youtube.

Het duurde even voor ik het onder de knie had, maar na een paar avonden had ik iets gefabriceerd dat toch heus op een "grannysquare" leek. En die werd gevolgd door een volgende. En nog één. Haken bleek zo mogelijk nog bevredigender dan breien, omdat er slechts één naald voor nodig is en een steekje laten vallen een stuk minder reparatie vergt. En je kunt er geweldige dingen mee. Zoals grannysquares maken.

Enfin, inmiddels zijn we zo'n 80 grannysquares verder en heeft mijn beste vriendin een prachtige zoon op de wereld gezet. Dat vroeg om een bijzonder kado. Het is dan ook niet zonder trots dat ik wat foto's plaats van mijn noeste arbeid en wat er van terecht gekomen is.

Op naar een nieuw project!

mij-tijd

(2 x op de foto klikken om te vergroten)

handwerk

Het is niet hip, maar ik ben dol op breien. Ik heb het al op jonge leeftijd van mijn moeder geleerd, die behoorlijk productief was - en is. Toen ik het huis uit ging had ik er jarenlang geen interesse in. Het paste slecht bij mijn coole imago, vond ik. Een paar jaar geleden kwam die interesse weer opborrelen. Niet omdat ik mooie patronen tegenkwam of de onstuitbare drang had om iets te creëren, maar omdat ik 's avonds op de bank vaak gedachteloos tv zat te kijken. Een erg onbevredigende bezigheid. En zo deden de breinaalden en wol opnieuw hun intrede.

Mijn eerste dekentjes werden door de kinderen dapper "knuffeldekentjes" genoemd. Vormeloze rechte en averechte lappen die nergens anders goed voor waren dan het toedekken van de knuffels Flappie en Konijntje. Maar al snel begon ik de smaak te pakken te krijgen en werden de projecten wat meer complex. Een groot bijkomend voordeel bleek, dat het erg bevredigend is om iets met je handen te maken. Breien is een erg rustgevende activiteit na een drukke dag én het scheelde me een hoop calorieën. Niet omdat het zo inspannend is, maar met een breiwerk in je handen graai je nu eenmaal niet zo snel in een bak chips. Een win-win-win situatie.

En toen doken er steeds vaker leuke patronen op van gehaakte spulletjes: mooie kleden voor over de bank, tasjes, omslagdoeken, leuke randjes voor handdoeken, de mogelijkheden zijn eindeloos. En toen ik vorig weekend door Frugal Living gewezen werd op deze geweldige site was ik op slag verliefd. Dat wil ik ook kunnen! Ik heb meteen bij de bieb een boek met de basisbeginselen gehaald en inmiddels heb ik een eerste proeflapje klaar. Nog niet bepaald het plaid met ragfijn patroon wat ik ooit hoop te produceren, maar het is een begin.

zelf maken: vlaggetjes slinger

Van nature ben ik een knutselkneus. Weliswaar vind ik het erg aanlokkelijk om met wol, stof en garen aan de gang te gaan, maar de waarheid is dat ik a: niet weet waar ik moet beginnen en b: geen geduld heb. Zo heb ik een jaar of 8 geleden een oude naaimachine aangeschaft, maar verder dan een proeflapje ben ik nooit gekomen omdat het garen steeds brak en ik niet snapte hoe ik dat weer in orde kreeg met al die spoeltjes en frutsels.

Mijn sushi-project was een eerste stap in de goede richting van het handwerken. Maar mijn recente aanschaf van het boekje Naaien Enzo trok me over de streep: ik moest maar eens gaan naaien. De machine kwam na lang zoeken op zolder te voorschijn onder een laag oude kleden vandaan en bleek het nog prima te doen. En nadat ik me over de eerste schroom had heen gezet en een redelijk geslaagd proeflapje naaide, besloot ik dat ik best een écht project aan zou durven.

Met een aantal oude lapjes ben ik aan de slag gegaan om driehoekige vlaggetjes te naaien voor een slinger. En zowaar: het bleek een exercitie die zelfs een ongeduldige amateur met succes kan afronden en die bovendien geen cent heeft gekost!

Werkwijze:

1. knip uit een stuk karton een driehoek in het gewenste formaat

2. trek op de achterkant (de minder mooie kant, zo die er is) van een stukje stof de driehoekige mal na met de punt van de driehoek naar beneden.

3. klap de mal over de onderkant om (dat is de platte zijde tegenover de punt, als je begrijpt wat ik bedoel) en teken hem opnieuw na op de stof.

4. je hebt nu als het ware een ruitvorm op de achterkant van de stof getekend. Knip deze ruit heel netjes uit.

5. vouw de stof zodanig dubbel, dat je weer een driehoek krijgt met de mooie kant van de stof aan de buitenkant.

6. stik op de naaimachine met kleurig garen de dubbelgevouwen driehoek dicht. Let er daarbij op, dat je aan de vouwkant ongeveer een "tunneltje" overhoudt, die iets breder is dan het lint waar je de vlaggetjes aan wilt rijgen. Ik heb hem op ongeveer 1,5 centimeter dicht gestikt.

7. naai zoveel vlaggetjes in zoveel kleuren als je wilt.

8. leg de vlaggetjes in een leuke volgorde neer en rijg ze aan een koord.

Je ziet: een kind kan de was doen en ik ben over mijn ergste naaischroom heen.

Het leuke is om stofjes te gebruiken waar een herinnering aan zit: een oude trappelzak van de kinderen, een oud kussensloop of een jurkje dat niet meer past. Zo wordt het een slinger vol herinneringen die bij alle verjaardagen weer pontificaal in de kamer hangen.

zelf maken: onderzetters

Kerstvakantie! Eindelijk weer eens tijd om lekker te fröbelen na de eerste hectische decemberweken. Het eerste projectje op mijn lijstje vond ik een tijdje geleden op How about orange maar ik heb nog niet de tijd gehad om er mee aan de gang te gaan. Tot nu toe!

In het kader van de triviale knutselprojectjes: hoe vlecht ik onderzetters van oude tijdschriften?

1. scheur 6 bladzijdes uit een tijdschrift. Het is leuk als de kleurstelling een beetje bij elkaar past, maar dit is niet noodzakelijk. Knip de gescheurde einden netjes recht af.


2. Vouw de pagina's in de lengte doormidden en knip ze in tweeën.


3. Vouw de halve pagina's wederom in de lengte in tweeën en vervolgens in de lengte in drieën met de geknipte kant naar binnen.


4.Vouw iedere strip in de lengte dubbel.


5. Vouw twee strips om elkaar heen. Dit vormt de linksonder-hoek van je onderzetter.


6. Voeg een volgende strip toe die je aan de buitenkant om de horizontale strip heen vouwt.


7. Blijf steeds strips toevoegen, waarbij sommige om de buitenkant gevlochten zijn, en andere als het ware tussen twee strips beginnen. Vlecht om en om; draai regelmatig de onderzetter om zodat je ook de achterkant consequent om en om vlecht. Duw de losse strips goed strak tegen elkaar aan voor extra stevigheid.


8. Werk het laatste stukje af door de uitstekende strips om te vouwen en tussen twee andere strips te duwen, of door ze met een klein beetje lijm of dubbelzijdige tape vast te zetten. En klaar is de onderzetter!

sushi breien 2

Ja hoor, hij is af! Je zou er bijna een beetje weemoedig van worden, want hoe vaak heb je nou een project waar je samen met je dochter avond aan avond aan kan klussen?

sushi breien

Surprises maken is elk jaar een stressverhogende factor binnen huize Bewuste Eenvoud. Beter gezegd: het was een stressverhogende factor toen we in ons oude leven nog probeerden twee meer dan full-time banen te combineren met lange reistijden en veel avondactiviteiten. En dan uiteraard op de laatste avond een originele surprise proberen te fabriceren.

Ik betrap mezelf er dit jaar voor het eerst op dat ik het heerlijk vind om een beetje mee te klussen. Bovendien zijn we voor de verandering een keer op tijd begonnen én hebben we een leuk idee, dus alle sterren staan gunstig. Mijn dochter en ik zijn namelijk sushi aan het breien. Klinkt ingewikkeld, maar valt erg mee. Zelfs als je, zoals ik, alleen maar recht-toe-recht-aan kunt breien.

dit is nog niet het volledige plaatje; er worden nog twee nigiri's (van die rechthoekjes) bijgemaakt. Eén met een stukje ei en één met een garnalenstaartje

Ik heb niet meegeteld hoeveel pennen ik precies heb gebreid maar grofweg is de werkwijze als volgt:

maki-sushi's (de plak-methode):

- knip de bodem van een klein flesje (ik heb de bodem van een zakflesje Spa geknipt) op ongeveer vier centimeter af
- brei een rechte lap in zwart (of donkergroen) van ongeveer zes cm breed en zo lang dat hij strak om de flessenbodem past
- naai met een steekje de zijkant dicht zodat je een soort koker krijgt
- doe de koker om de flessenbodem en vouw hem om

- vingerhaak een witte draad voor de rijst en een ander kleurtje voor de vulling (wij hebben gekozen voor komkommer-groen en tonijn-paars)
- plak dit in een dichte spiraalvorm op de bodem van de fles (wij hebben hier dubbelzijdige tape gebruikt)

maki-sushi (de brei-methode):

- brei een lap van ongeveer acht centimeter breed
- begin met wit voor het langste stuk en eindig met de kleur(en) van je sushivulling
- vouw de lap dubbel en zet hem met een steekje vast
- rol hem op met de sushikleur aan de binnenkant
- zet de buitenkant ook met een steekje vast zodat hij niet meer uitrolt

nigiri-sushi:

- knip de onderkant uit een pakje drinken zodat het een mooie rechthoek wordt
- brei in tricotsteek een wit kruisvormig lapje op zodanige afmetingen dat het onderste en bovenste stukje op de korte kant passen en het brede stuk van het kruis om het pakje heen gevouwen kunnen worden en aansluiten (knip evt. eerst een papiertje op maat, zodat je kunt meten)
- leg het wollen kruis over het pakje heen en naai de zijkanten dicht
- brei het stukje vis (op de foto: tonijn van dieppaarse wol) door een langwerpig stukje in rechte steek te breien, ongeveer twee keer zo lang en breed als de witte onderkant.
- naai het stukje aan drie kanten dicht, vouw het binnenstebuiten en naai de laatste kant dicht (evt. met wat vulling erin om hem bol te laten staan)
- zet de tonijn (of andere vulling naar keuze) met een steekje vast aan het witte onderstuk.

We zijn nog bezig een garnalenstaartje te breien/haken van witte en oranje wol en een stukje ei, dat met een klein sliertje nori (zwarte wol) aan de rijst wordt vastgezet. Mochten we het dan nog niet zat zijn komt er nog een blaadje sla, een stukje roze gember en een bolletje wasabi bij.

Ik zal het eindresultaat uploaden als het klaar is!