Μια τεράστια παύση...

Τι ειρωνεία.. το τελευταίο μου post αναφέρεται στην πορεία για τη μνήμη του δολοφονημένου Αλέξη. Μια πορεία που χαρακτηρίστηκε από βίαια επεισόδια, συμπλοκές και σπασίματα.
Μάιος 2010.. πορείες ανά την Ελλάδα ως διαμαρτυρία για τα νέα μέτρα λόγω της οικονομικής κρίσης και του δανεισμού από το ΔΝΤ. Κι αυτή τη φορά επεισόδια μόνο που αυτή τη φορά δεν περιορίστηκαν σε σπασίματα πολυκαταστημάτων, αυτοκινήτων και τραπεζών.. Τρεις νεκροί ο απολογισμός κι ένα βρέφος που δεν γεννήθηκε ποτέ.. μια τεράστια παύση για να το χωνέψω.. να μπορέσω να καταλάβω πως φτάσαμε στο σημείο να σκοτωνόμαστε μεταξύ μας.. γράφτηκαν τόσα πολλά. Θα φανώ ενδεχομένως κυνική αλλά τα δακρύβρεχτα κείμενα που διάβασα ενώ με άγγιξαν συναισθηματικά με θύμωσαν κιόλας πολύ.. γράμματα για το μωρό που δεν γνώρισε ποτέ αυτόν τον κόσμο, γράμματα από το μωρό για μας που μείναμε πίσω… Αρκετά! Δε θα απαλύνουν τον πόνο των οικογενειών τέτοια κείμενα. Φυσικά όλοι θέλουμε να εκφράσουμε τα πιο θερμά μας συλλυπητήρια στις οικογένειες των τόσο άδικα χαμένων ανθρώπων κρατώντας ωστόσο κάποιες ισορροπίες γι’ αυτό και δυσκολεύτηκα να γράψω κι εγώ.. για να μην πέσω σε τέτοια ατοπήματα.
Τρεις νεκροί.. από διαδηλωτές, από προβοκάτορες? Δε μ’ ενδιαφέρει.. το ζήτημα είναι ότι τρεις άνθρωποι χάθηκαν εν καιρώ Δημοκρατίας! Και είμαστε όλοι συνένοχοι. Με αγώνες κατακτήσαμε το δικαίωμα να μπορούμε να εκφράζουμε τη γνώμη μας ελεύθερα, να απεργούμε, να διαδηλώνουμε και εμείς οι ίδιοι καταπατάμε τις πιο βασικές αρχές της Δημοκρατίας. Να σεβόμαστε τη γνώμη και τη στάση του συμπολίτη μας.. αυτοί οι άνθρωποι στην τράπεζα επέλεξαν για όποιους δικούς τους ή άνωθεν λόγους να εργάζονται εκείνη τη μέρα και να μη συμμετέχουν στις απεργιακές κινητοποιήσεις.. όχι μόνο δεν ακούσανε τους λόγους για τους οποίους βρίσκονταν στη δουλειά τους, προφανώς δε σεβάστηκαν τη θέση τους και το χειρότερο τους τιμώρησαν δια θανάτου.
Μία πορεία που έχασε κάθε της νόημα από τη στιγμή που δολοφονήθηκαν τρείς άνθρωποι, πολίτες που τώρα πια σκέφτονται ακόμη περισσότερο αν έχει νόημα να κατεβαίνουν και να διαδηλώνουν για τα δικαιώματά τους και νέα παιδιά που τρέμουν για το μέλλον τους..
Αλήθεια, τι ακολουθεί άραγε; Πότε θα καταλάβουμε επιτέλους ότι έχουμε δύναμη να αλλάξουμε τα πάντα αλλά πρέπει καταρχήν να κάνουμε το πρώτο και πιο δύσκολο βήμα.. να αλλάξουμε τους εαυτούς μας..

1 χρόνος από τον φόνο του Αλέξη.. τον τιμήσαμε με συμπλοκές κι ακόμη περισσότερη βία

Με σπασίματα, προσαγωγές, ξύλο και εικόνες ντροπής να κάνουν το γύρο του κόσμου τιμήσαμε τη μνήμη του αδικοχαμένου Αλέξη. Κάποιοι ανεγκέφαλοι σε κάθε πορεία εισβάλλουν στο πλήθος που διαδηλώνει μετατρέποντας τον αγώνα διαμαρτυρίας ευσυνείδητων πολιτών σε καραγκιοζιλίκι ενώ από την άλλη πλευρά κάποιοι εξίσου ανεγκέφαλοι από τις αστυνομικές δυνάμεις σπάνε στο ξύλο όποιον βρίσκουν μπροστά τους αμαυρώνοντας και στιγματίζοντας ολόκληρο το ελληνικό σώμα.
Τα γεγονότα προφανώς τα παρακολουθώ από τα διαδικτυακά ελληνικά μίντια αλλά και τα αγγλικά sites και την τηλεόραση που όπως πριν ένα χρόνο, έτσι και φέτος παρουσιάζουν την Ελλάδα σαν «ξέφραγκο αμπέλι», αν και ίσως αυτή να είναι και η πραγματικότητα. Και καλούμαι έπειτα να απαντήσω στο τι συμβαίνει στην Ελλάδα.. και άντε να εξηγήσεις.
Ένας φόνος πριν ένα χρόνο σήκωσε χιλιάδες νέους από τον καναπέ τους, ξεσήκωσε την κοινωνία αλλά ταυτόχρονα έσπευσαν πολιτικάντηδες να τον καπηλευτούν και ανεγκέφαλοι να τον αμαυρώσουν με βίαια επεισόδια. Σε πορείες που γίνονται κατά της ανεξέλεγκτης βίας εκ μέρους της αστυνομίας, για την προάσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων ξεσπούν ακόμη πιο βίαια επεισόδια.
Οι παράγοντες που έχουν οδηγήσει σε αυτήν την πραγματικότητα είναι πολυεπίπεδοι. Θεωρώ όμως τους πιο θεμελιώδεις την έλλειψη παιδείας, εκπαίδευσης και κοινωνικών υποδομών. Σε μερικές μέρες και πάλι η «φασαρία» θα καταλαγιάσει όμως τα αίτια που τη δημιούργησαν θα συνεχίσουν να υπάρχουν και θα δοθεί και πάλι μία αφορμή για να ξυπνήσει και πάλι τις συνειδήσεις όλων των νέων που βιώνουν την καταπίεση, την αναξιοκρατία, το ανέλπιδο μέλλον από μία κοινωνία και ένα κράτος που επιδεικτικά τους αγνοεί και μια αστυνομία- τρομονομία που αντί να διασφαλίζει την προστασία τους τους θεωρεί εν δυνάμει εγκληματίες.

Στο όνομα της δημόσιας ασφάλειας όλο και πιο εντατικά τα κατασταλτικά μέτρα!!

Σκοπός της κυβέρνησης ήταν να ενταθούν τα κατασταλτικά μέτρα. Να ασκήσουν την πολιτική τους ιδεολογία κεκαλυμμένοι ωστόσο υπό το πέπλο του κοινού καλού. Δε θα κάνω μακρά ιστορική αναδρομή. Ας θυμηθούμε μόνο πως έδρασε – ή μάλλον δεν έδρασε- η αστυνομία όταν κάποια ομάδα ανθρώπων έσπαγε στο κέντρο της Αθήνας προ λίγου καιρού καταστήματα και αυτοκίνητα. Η αστυνομία ήταν παντελώς απούσα. Στα δελτία ειδήσεων φυσικά ο κόσμος φάνηκε αγανακτισμένος. Εν μέρει από την αδράνεια της αστυνομίας αλλά εκείνο που κραύγαζε ο κόσμος ήταν ότι οι πολίτες δε νιώθουν πια ασφαλείς. Και εδώ ακριβώς έρχεται η εξουσία να δώσει την άμεση –αλλά όχι αναγκαστικά και αποτελεσματική- λύση. Έτσι βεβιασμένα (;), υπό το βάρος της κοινής γνώμης(;) η κυβέρνηση παρουσιάζει μια σειρά κατασταλτικών μέτρων γυρνώντας στα χρόνια του σκοταδισμού και της χούντας, φροντίζοντας όμως να έχει ήδη περάσει στον κόσμο την αντίληψη ότι όποιος είναι νομότυπος και φιλήσυχος πολίτης δεν έχει να φοβηθεί τίποτα.
Αρχικά λοιπόν, έρχεται η ποινικοποίηση της κουκούλας. Και απορούμε όλοι.. το πρόβλημα των αστυνομικών και αυτό που τους εμπόδιζε στη σύλληψη των ταραξιών ήταν η κουκούλα; Δηλαδή αν δε φορούσαν κουκούλα οι δράστες την επόμενη φορά που θα αντάμωναν στην επόμενη διαδήλωση ή στην επόμενη δράση τους οι αστυνομικοί θα τους θυμόνταν και θα τους συλλάμβαναν, όπως το παιδί με τα πράσινα παπούτσια. Το ερώτημα ωστόσο απαντάται λίγες μόλις μέρες μετά από την ίδια την κυβέρνηση που προτείνει χρήση καμερών σε δημόσιους χώρους. Τώρα μάλιστα. Η πρόθεση είναι ξεκάθαρη. Απαγορεύεται η κουκούλα προκειμένου να διευκολύνεται η λήψη και κατ’ επέκταση η σύλληψη.
Πέρα από τα σημαντικά ηθικά ζητήματα και ζητήματα περί ανθρωπίνων δικαιωμάτων που εγείρονται από το συγκεκριμένο ζήτημα και θα αναλύσω σε επόμενο κείμενο, θέλω να σταθώ στην αποτελεσματικότητα αυτών των μέτρων. Σε ιδιωτικούς χώρους, όπως σε τράπεζες, λειτουργούν κλειστά συστήματα ασφαλείας με κάμερες εδώ και χρόνια. Σταμάτησαν μήπως να γίνονται ληστείες; Μήπως συνελήφθηκε η πλειοψηφία των δραστών; Τι μας κάνει να πιστεύουμε λοιπόν ότι αν αυτό το σύστημα εφαρμοστεί στους δρόμους και στους δημόσιους χώρους θα λειτουργήσει; Και ποιος εγγυάται ότι οι κάμερες θα συλλέγουν στοιχεία μόνο για εκείνους που διαπράττουν αξιόποινες πράξεις; (εδώ περνάμε στα ηθικά ζητήματα βέβαια)
Όσο ο κόσμος πεινάει, όσο τα ποσοστά ανεργίας αυξάνονται, όσο οι κοινωνικές ανισότητες μεγαλώνουν, όσο το σύστημα εκπαίδευσης δεν προσφέρει Παιδεία, όσο οι νέοι δεν μπορούν να κάνουν όνειρα τόσο τα φαινόμενα βίας θα αυξάνονται, οι επιθέσεις σε ό,τι συμβολίζει την πλουτοκρατία θα εντείνονται, οι πορείες θα στιγματίζονται από συγκρούσεις με την αστυνομία, με την εξουσία, με τους «άλλους».

Σκεψεις... σε μια Ελλάδα κρίσης

Υπάρχουν νέοι άνθρωποι που ακόμη έχουν οράματα ζωντανά, που δεν πτωούνται και συνεχίζουν να διοχετεύουν όλη τους την ενέργεια δημιουργικά, κινητοποιούν κι άλλους νέους ανθρώπους διεκδικώντας ένα καλύτερο αύριο.. η ΜΚΟ "Δημιουργικές Γέφυρες" δημοσιοποιεί τις σκέψεις των μελών της αυτές τισ δύσκολες για τη Δημοκρατία στιγμές..

"Με μεγάλη θλίψη παρακολουθούμε τα γεγονότα που ξετυλίγονται στην χώρα μας. Η απώλεια μιας ψυχής, ενός παιδιού είναι πολύ βαρύ, και ειδικά κάτω από αυτές της συνθήκες. Αυτό όμως που πρέπει όλοι να σκεφτούμε είναι την συνολική κατάσταση του συστήματος μας, τον τρόπο που ζούμε, και συμπεριφερόμαστε ο ένας στον άλλον, την καταστροφή της γης μας, και των αξιών μας. Πρέπει να ανησυχούμε που δεν ‘ζητάμε’ πια, που δεν περιμένουμε ‘κάτι’ καλύτερο, που έχουμε αποδεχτεί τα πάντα.
Να ανησυχούμε που πρέπει να φτάνουμε στα άκρα σαν κοινωνία, να αγανακτούμε για να εκφραστούμε.
Φτάνει πια.
Το συμβάν αυτό που έγινε, μας άγγιξε όλους, τον καθένα διαφορετικά, την μάνα, τον αδελφό, τον πατέρα, τον εργαζόμενο, τον πλούσιο τον φτωχό, άγγιξε τον «άνθρωπο» και αυτό είναι που έχει σημασία.…Λέγεται αδικία…
Αυτό το συμβάν λοιπόν, στάθηκε αφορμή να βγει η συσσωρεμένη οργή των ανθρώπων, Όλων μας...γιατί έχουμε καταλάβει τι κόσμο έχουμε φτιάξει…και δεν μας αρέσει, σε κανέναν…..αλλά η βία δεν έφερε ποτέ αποτελέσματα....οι συμβολικές, στρατηγικές πράξεις όμως πάντα έφερναν αποτελέσματα.
Για να σεβαστούμε την ψυχή του κάθε ανθρώπου που χάνεται γύρω μας για κάποιο άδικο λόγο( και ξέρουμε όλοι ότι υπάρχουν πολλοί..), να διαδηλώσουμε με σεβασμό στο πολιτισμό, με ειρήνη ανάμεσα μας και με αγάπη για να δείξουμε ότι έναν τέτοιο κόσμο θέλουμε.
Πρέπει να κατανοήσουμε την κατάσταση και το σύστημα στο οποίο βρισκόμαστε(το οποίο λειτουργεί με γνώμονα την αναισθησία προς κάθε μορφή ζωης), για να μάθουμε να το χρησιμοποιούμε ετσι ώστε να αλλάξουμε τα σημερινά δεδομένα ζωης γύρω μας. Δεν πρέπει να υπάρχει μόνο η «αντίδραση», αλλά και η «πρόταση» για κάτι που να μας ικανοποιεί
Ας αρχίσουμε συλλογικά την δημιουργία αυτού του κόσμου, γιατί όλοι το θέλουμε, το έχουμε ανάγκη και είμαστε κομμάτι αυτού του κόσμου και ‘εμείς’…


Αυτό το γράμμα δεν είναι μόνο γράμμα συμπαράστασης προς τον άδικο θάνατο ενός νέου, είναι και το μοίρασμα μιας σκέψης, έτσι ώστε να μπορούμε πραγματικά ίσως να αλλάξουμε κάτι γύρω μας πιο βαθιά. Να φυτέψουμε ρίζες άλλες…νέες. Ο σπόρος υπάρχει και είμαστε εμείς οι ίδιοι, οι άνθρωποι.
Ας μοιραστούμε εκτός από την «οργή» τις «ιδέες» μας.
Πώς θα γίνει αυτό που «ζητάμε»;
Πώς;! και Τι «ζητάμε» ακριβώς; Την παύση της βίας κατά των αθώων πολιτών? Η την παύση της γενικότερης ψυχολογικής, περιβαλλοντικής, και σωματικής βίας προς κάθε άνθρωπο? Και πως το «ζητάμε» αυτό? με βία? Λεηλασίες και τραυματισμούς? Μίσος και οργή? Κάψαμε την πόλη, αλλά δεν έχουμε πάρει το κλειδί…ακόμα.
Τώρα είναι η ώρα να δείξουμε ότι είμαστε όλοι μαζί, προς την ιδία κατεύθυνση…αυτή η κατεύθυνση, δεν πρέπει να έχει χρώμα, ούτε συμφέροντα, ούτε πολιτικές, αυτό που συμβαίνει έχει ρίζες που πηγάζουν από την κατάντια στην ποιότητα ζωης του είδους μας, εχει να κάνει με τον προβληματισμό και τον πόνο χιλιάδων που πασχίζουν να ζήσουν, σαν να είναι πολυτέλεια η ζωή μας..…ενώ η ζωή είναι δικαίωμα…
Ο κάθε ένας διαφορετικά δένει σε όλο αυτό το ταξίδι που έχουμε αρχίσει…
Ας βγούμε όλοι έξω στους λίγους υπάρχοντες δημόσιους χώρους,
Ας σταματήσουνε τα πάντα, ας σκεφτούμε λίγο πέρα από τον μικρόκοσμο μας… μόνο έτσι ακόμα και αυτός ο μικρόκοσμος έχει ελπίδες να γίνει καλύτερος…
Ας σταματήσει η παραγωγή οποιουδήποτε υλικού αγαθού της κοινωνίας που μας φροντίζει ‘υποτίθεται’, Ας σταματήσουμε την κατανάλωση μας, ας δείξουμε ότι πλέον δεν μας καλύπτουν μόνο ότι βλέπουν τα μάτια μας, θέλουμε κι αλλά…Ας είναι και οικονομικός πόλεμος, γιατί αυτός είναι ο βασιλιάς μας, το χρήμα. Όλα από εκεί πηγάζουν και από εκεί ξεκινάνε, χάσαμε την ηθική, την αρετή, το δίκαιο. Εμείς οι πρωτομάστορες της δημοκρατίας, εθελοτυφλούμε εν αγνοία μας η πραγματικά ξεχάσαμε την έννοια? Ηγούνται οι σοφοί της χώρας μας ή οι πολιτικοί με διπλώματα και χαρτιά? Η σοφία δεν ήταν ποτέ μόνο προϊόν της παιδείας,( γιατί η ποιότητα της παιδείας διαμορφώνεται από λίγους) αλλά πηγαία αντίληψη μιας πραγματικότητας η οποία μπορούσε να σκεφτεί τα σταθερά βήματα για το ανώτερο καλό όλων μιας κοινωνίας.
Γιατί μαζί με την σοφία χρειάζεται και το πνεύμα…που είναι αυτός ο ηγέτης που θα φέρει ξανά ένα όραμα για τον κόσμο? Μήπως μπορούμε όλοι μαζί να εκφράσουμε αυτή την ανάγκη μας ? μήπως είναι η ώρα να εμπιστευτούμε έναν άνθρωπο πραγματικά να μπει στην αρένα? Και ποιον? Ποιος είναι αυτός που δεν είναι «κολλημένος» ποιος είναι αυτός που κατανοεί την έκτακτη άμεση ανάγκη αλήθειας?
Έστω για μια μέρα ας βγούμε έξω από το σπίτι μας, το ‘κουτί’ που μας έχουνε βάλει οι προηγούμενες γενεές και ακόμα και ο εαυτός μας. Να βγούμε ‘έξω’ , όχι μόνο στις πορείες, αλλά έξω από το ‘κουτί’ μας, ας μιλήσουμε για αυτό που συμβαίνει γύρω μας, με τον διπλανό μας, ας γεφυρωθούμε…. όλοι…μαζί…παντού. Ας κοιταχτούμε στα μάτια με θάρρος, ας βρούμε το σημείο αναφοράς. Δηλώνοντας μια θέληση… να αλλάξει ΚΑΤΙ!
Τα γεγονότα καταστροφών των τελευταίων ημερών έχουν τον κίνδυνο να μας αποπροσανατολίσουν, πρέπει να μην κοιτάξουμε μόνο της τρελές ‘αντιδράσεις’ αλλά την ουσία πίσω από αυτές…δεν μπορούμε να μείνουμε στους «γνωστούς άγνωστους» αυτή την φορά, είναι μια καραμέλα που δεν έχει πια γεύση, πρέπει να προσπεράσουμε την τάση μας να γενικολογούμε και να κρυβόμαστε, και πρέπει να κοιτάξουμε την ρίζα του θέματος, που είναι ο τρόπος ζωής μας, η αξίωση ισχύος σε όλα τα επίπεδα ύπαρξης και η επιβολή αυστηρής πειθαρχίας στον τρόπο λειτουργίας μας μέσα σε μια κοινωνία.
Το σύστημα έτσι όπως το φτιάξανε οι πρόγονοι μας, έτσι και «εμείς» μπορούμε τώρα να αποφασίσουμε να το αλλάξουμε.
Ας είναι μια αρχή…όλο αυτό, μεταξύ μας να επικοινωνήσουμε για να συναποφασίσουμε σε τι κόσμο θέλουμε να ζούμε.. ας «Σκεφτούμε καλά…και ας Πράξουμε…» σκέψη…. και μετά….πράξη…
Αντίληψη, απόφαση, και πορεία…και αγάπη για την ίδια την ζωή σε όλα τα επίπεδα…"