Με αφορμή την εθνική επέτειο της 28ης Οκτωβρίου

Τέτοια μέρα θυμάμαι θα ξυπνούσα πολύ πρωί.. το άγχος βλέπεις.. το τύμπανο με περίμενε στην ντουλάπα- το φύλαγα σαν θησαυρό, μην τυχόν και πάθει κάτι. Είχαν προηγηθεί πολλές πρόβες στους δρόμους γύρω από το σχολείο και ατέλειωτες στο σπίτι χρησιμοποιώντας το στυλό πάνω στο γραφείο, στο τραπέζι.. μάλλον γινόμουν ενοχλητική αν κρίνω από την γκρίνια του μπαμπά και της μαμάς που δεν τους άφηνα σε ησυχία.. φοβόμουν όμως μη χάσω τον ρυθμό. Ήμουν τυμπανίστρια στις εθνικές παρελάσεις. Και η μεγάλη μέρα έφτανε.. η ανησυχία έντονη! Να συγχρονιστούμε, να μην σκοντάψουμε αλλά κυρίως μη μας φύγει η μπαγκέτα από το χέρι –τα στραγάλια που πετούσαν οι παρευρισκόμενοι μεγάλωνε τον κίνδυνο. Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί πετούσαν στραγάλια στις παρελάσεις. Η ομάδα των τυμπανιστών καταργήθηκε. Δε συμμετείχα ποτέ ξανά σε καμιά παρέλαση.

Περνώντας στο πανεπιστήμιο απομακρύνθηκε ακόμη περισσότερο η όλη διαδικασία των παρελάσεων. Οι φοιτητές δε συμμετέχουν στις παρελάσεις. Οι συζητήσεις και οι προβληματισμοί πήραν τη θέση των προβών. Γιατί γίνονται ακόμη παρελάσεις για τις εθνικές επετείους;

-          Ναι αλλά θα χάσουμε την εθνική μας ταυτότητα αν την καταργήσουμε.

-          Μπα γιατί τώρα οι μαθητές που συμμετέχουν ξέρουν το λόγο ύπαρξής τους;

-          Με τη διατήρησή τους εντείνουμε φαινόμενα υπέρμετρου εθνικισμού και ρατσισμού.

-          Μα αν καταργηθούν θα ξεχάσουμε την ιστορία μας.

-          Πλάκα μου κάνεις τα κοριτσάκια την έχουν δει πασαρέλα και όλοι μαζί βιάζονται να τελειώσει το όλο σκηνικό να πάνε να τα πιουν στα μπαράκια.  

-          Και κάθε χρόνο ξεφτιλίζονται μπροστά στις κάμερες που τους ρωτάνε τι γιορτάζουμε και πάντα μ#@ς λένε.

-          Και ξοδεύουμε και τόσα λεφτά! Αν θέλουν να διατηρήσουν την εθνική μας ταυτότητα ας διδάσκουν σωστά την ελληνική γλώσσα και την ιστορία. Τα  ζώα.

Οι αντιπαραθέσεις συνεχίζονταν και καταλήγαμε να φωνάζουμε μέσα στο κυλικείο της σχολής.

Και μετά ξεσπάει η περιβόητη ιστορία του αλβανού μαθητή που ενώ διέπρεψε στην ελληνική εκπαίδευση εμείς οι πολιτισμένοι και Δημοκρατικοί Έλληνες του στερήσαμε το δικαίωμα να σηκώσει την Ελληνική σημαία στην παρέλαση. Είναι προσβολή να σηκώνει Αλβανός την Ελληνική σημαία. Αυτοί θέλουν να πάρουν μέρος της χώρας μας κι εμείς θα τους αφήσουμε να σηκώσουν την Ελληνική σημαία; Ας του δώσουν έπαινο για την απόδοσή του στο σχολείο. Άκου τη σημαία!  Άκουγα αποσβολωμένη. Είναι προσβολή να θέλει κάποιος ξένος να σηκώσει τη σημαία της χώρας σου; Όταν την καίνε Έλληνες σέβονται περισσότερο το σύμβολο; Ποιος είναι Έλληνας; Ακολουθούν και οι συζητήσεις ότι οι Αλβανοί δε σέβονται τη χώρα που τους δίνει να φάνε και εκεί νομίζω ότι τα έχω χάσει τελείως. Από τη μία δεν τους επιτρέπεις να ενσωματωθούν στη χώρα, τους παραγκωνίζεις, τους ταπεινώνεις αλλά μετά αναρωτιέσαι γιατί δε σε σέβονται! Όταν ένα παιδί γεννηθεί στην Ελλάδα, ή έρθει στη χώρα μετά από κακουχίες στη ζωή του, φοιτήσει στο ελληνικό σχολείο, αποδίδει καλύτερα από κάθε Έλληνα συμμαθητή του, μιλάει άπταιστα την Ελληνική γλώσσα, αγαπάει τη χώρα που του επέτρεψε να ελπίζει και να μεγαλώσει με αξιοπρέπεια και σε καλύτερες συνθήκες απ’ ότι οι γονείς τους, νιώθει τιμή να σηκώσει το σύμβολο της πατρίδας σου κι εσύ τον απαξιώνεις πως περιμένεις να νιώσει αυτό το παιδί; Τι συναισθήματα θα αναπτύξει για τη  χώρα σου και τους πολίτες της; Αλλά ξέχασα.. πάντα φταίνε αυτοί, οι ξένοι! 

Μας στέρησαν το δικαίωμα στο όνειρο;

Οι εξαγγελίες περικοπών στο δημόσιο τομέα της Αγγλίας την προηγούμενη Τετάρτη δε με ξάφνιασαν. Δε με βρήκαν απροετοίμαστη, καθώς δεν επρόκειτο για κάποιο μυστικό ότι η οικονομία της Αγγλίας δεν βρίσκεται στα καλύτερά της κι ας μη γινόταν τόσος ντόρος στα διεθνή μέσα ενημέρωσης.  

Θυμάμαι πως από όταν ξεκίνησε όλος αυτός ο θόρυβος στα ελληνικά Μ.Μ.Ε για την εθνική μας οικονομία φίλοι και γνωστοί μου εκμυστηρεύονταν τα σχέδιά τους να μεταναστεύσουν προς τα βόρεια. Θεωρούσαν ότι εδώ τα πράγματα είναι εύκολα και οι θέσεις εργασίας εξασφαλισμένες. Τα νέα της Τετάρτης όμως προφανώς μας επανέφεραν στην πραγματικότητα και δικαιολόγησαν τους προβληματισμούς που εξέφραζα σε κάθε τέτοια κουβέντα. Έβλεπα και βλέπω και εδώ (στην Αγγλία) γονείς να ανησυχούν για το μέλλον των παιδιών τους. Πολλοί από τους διδακτορικούς φοιτητές επέλεξαν αυτήν την πορεία όχι γιατί ήθελαν να συνεχίσουν τις σπουδές τους στον ακαδημαϊκό χώρο  αλλά γιατί το είδαν σαν μια δουλειά που τους εξασφάλιζε έναν αξιοπρεπή μισθό. Τραγικό; Μπορεί..

Η κατάσταση όμως είναι τέτοια που οι επιλογές μας ενδεχομένως δε γίνονται βάσει του τι αγαπάμε αλλά του τι μπορούμε να κάνουμε τώρα και τι θα μας εξασφαλίσει ένα καλύτερο παρόν.. για το μέλλον δε σχεδιάζουμε πια.. κι αυτό είναι όντως τραγικό.. φοβόμαστε πια να ονειρευτούμε κι αυτή είναι για ’μενα προσωπικά  η πιο μεγάλη  συνέπεια της οικονομικής κρίσης.. η στέρηση του δικαιώματος να ονειρεύεσαι το μέλλον σου.. γιατί αυτή η κατάσταση έχει ολισθηρές συνέπειες. Ένας άνθρωπος που έχει πάψει να ονειρεύεται, πως θα διεκδικήσει το μέλλον του; Ένας άνθρωπος που έχει πειστεί ότι ακόμη και να βρει δουλειά είναι τυχερός πως θα διεκδικήσει τα δικαιώματά του;  Ένας άνθρωπος που έχει πάψει να πιστεύει ότι υπάρχει, μπορεί να υπάρξει ένα καλύτερο αύριο δεν απολαμβάνει, δε ζει ούτε το σήμερα.. βυθίζεται στη μιζέρια, στο σκοτάδι  και τελικά δε ζει!

Ναι, δε ζει.. γιατί τι σημαίνει να ζεις; Όχι δε θα απαντήσω σαν φιλόσοφος ούτε και θα κάνω φιλοσοφική ανάλυση περί του τι είναι η ζωή, τι είναι ο άνθρωπος.. αλλά ίσως είναι μια ευκαιρία και αυτή μέσα στις όποιες δυσκολίες να επανακαθορίσουμε τι σημαίνει ζωή, τι σημαίνει ευτυχία για τον καθένα μας.. Τα ακριβά ρούχα, ο πολυτελής τρόπος ζωής; Και μετά τι; Όλα αυτά δεν είναι που οδήγησαν σε ψεύτικες ανθρώπινες σχέσεις, σε ψεύτικα ιδανικά και αξίες και τελικά σε μια ψευδή σύλληψης του εαυτού μας και των στόχων μας.. Μας έκαναν να πιστεύουμε πως είμαστε ευτυχισμένοι με κάθε νέα τσάντα που αγοράζουμε, με κάθε νέο αυτοκίνητο.. μας έκαναν να πιστεύουμε πως όσα πιο πολλά υλικά αγαθά έχουμε τόσο πιο ευτυχισμένοι θα είμαστε.. μα τα υλικά αγαθά δεν εξαντλούνται ποτέ.. πάντα θα λανσάρουν κάτι νέο, πιο μοδάτο, πάντα θα δημιουργούν τεχνητές ανάγκες κι εμείς ποτέ δε θα ‘μαστε ευτυχισμένοι.. γιατί αν είχαμε το χρόνο να σκεφτούμε τι μας κάνει ευτυχισμένους θα είχαμε τα μισά από αυτά που μας ανήκουν, δε θα κατοικούσαμε στις μεγαλουπόλεις και τελικά η οικονομία που στηρίζεται σε όλο αυτό το σκεπτικό και την ψυχολογία του καταναλωτή θα κατέρρεε, αλλά εμείς θα ήμασταν  ευτυχισμένοι.. μας μετέτρεψαν από πολίτες σε καταναλωτές.. διαμαρτυρόμαστε ως προς τις καταναλωτικές αλλαγές που επιφέρει η οικονομική κρίση κυρίως.. ως πολίτες τι κάνουμε;

Ξαναδιαβάζοντας το κείμενο μάλλον δεν βλέπω καμία συνοχή, δεν είναι αυτά που ήθελα να γράψω ξεκινώντας.. αυτές οι σκέψεις είναι που καταπιέζονται όμως μάλλον στο κεφάλι μου και βρήκαν την ευκαιρία να ξεπηδήσουν μέσα από διάσπαρτες λέξεις.. 

1 χρόνος από τον φόνο του Αλέξη.. τον τιμήσαμε με συμπλοκές κι ακόμη περισσότερη βία

Με σπασίματα, προσαγωγές, ξύλο και εικόνες ντροπής να κάνουν το γύρο του κόσμου τιμήσαμε τη μνήμη του αδικοχαμένου Αλέξη. Κάποιοι ανεγκέφαλοι σε κάθε πορεία εισβάλλουν στο πλήθος που διαδηλώνει μετατρέποντας τον αγώνα διαμαρτυρίας ευσυνείδητων πολιτών σε καραγκιοζιλίκι ενώ από την άλλη πλευρά κάποιοι εξίσου ανεγκέφαλοι από τις αστυνομικές δυνάμεις σπάνε στο ξύλο όποιον βρίσκουν μπροστά τους αμαυρώνοντας και στιγματίζοντας ολόκληρο το ελληνικό σώμα.
Τα γεγονότα προφανώς τα παρακολουθώ από τα διαδικτυακά ελληνικά μίντια αλλά και τα αγγλικά sites και την τηλεόραση που όπως πριν ένα χρόνο, έτσι και φέτος παρουσιάζουν την Ελλάδα σαν «ξέφραγκο αμπέλι», αν και ίσως αυτή να είναι και η πραγματικότητα. Και καλούμαι έπειτα να απαντήσω στο τι συμβαίνει στην Ελλάδα.. και άντε να εξηγήσεις.
Ένας φόνος πριν ένα χρόνο σήκωσε χιλιάδες νέους από τον καναπέ τους, ξεσήκωσε την κοινωνία αλλά ταυτόχρονα έσπευσαν πολιτικάντηδες να τον καπηλευτούν και ανεγκέφαλοι να τον αμαυρώσουν με βίαια επεισόδια. Σε πορείες που γίνονται κατά της ανεξέλεγκτης βίας εκ μέρους της αστυνομίας, για την προάσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων ξεσπούν ακόμη πιο βίαια επεισόδια.
Οι παράγοντες που έχουν οδηγήσει σε αυτήν την πραγματικότητα είναι πολυεπίπεδοι. Θεωρώ όμως τους πιο θεμελιώδεις την έλλειψη παιδείας, εκπαίδευσης και κοινωνικών υποδομών. Σε μερικές μέρες και πάλι η «φασαρία» θα καταλαγιάσει όμως τα αίτια που τη δημιούργησαν θα συνεχίσουν να υπάρχουν και θα δοθεί και πάλι μία αφορμή για να ξυπνήσει και πάλι τις συνειδήσεις όλων των νέων που βιώνουν την καταπίεση, την αναξιοκρατία, το ανέλπιδο μέλλον από μία κοινωνία και ένα κράτος που επιδεικτικά τους αγνοεί και μια αστυνομία- τρομονομία που αντί να διασφαλίζει την προστασία τους τους θεωρεί εν δυνάμει εγκληματίες.

Νέα προσπάθεια υποβάθμισης της Ανώτατης Εκπαίδευσης της χώρας

Και ενώ η Ελληνική Παιδεία ταλανίζεται από πολλούς και σημαντικούς εσωτερικούς κι εξωτερικούς παράγοντες έρχεται να προστεθεί ακόμη ένα βαρύ πλήγμα. Παρά το ότι οι βιβλιοθήκες των Ελληνικών Πανεπιστημίων και Τεχνολογικών Ιδρυμάτων είναι ελλειπείς, η πρόσβαση σε ηλεκτρονικές βιβλιοθήκες δίνει τη δυνατότητα σε φοιτητές, ερευνητές και εν γένει ακαδημαϊκούς να εκπονήσουν την έρευνά τους με επάρκεια και χωρίς υψηλό κόστος. Ωστόσο φαίνεται ότι το Υπουργείο Παιδείας αντί για βήματα προς την ενίσχυση της δημόσιας δωρεάν Παιδείας, που παρά τα όποια προβλήματα καταφέρνει να παράγει σημαντική και αξιόλογη έρευνα, παρεμποδίζει το έργο της. Σε αντίθεση με τις υποσχέσεις του νυν Υπουργού Παδείας Άρη Σπηλιωτόπουλου για ενίσχυση της οριζόντιας δράσης των ακαδημαϊκών βιβλιοθηκών, συμπεριλαμβανομένων των συνδρομών στα ηλεκτρονικά περιοδικά για την τριετία 2009-2011, είναι ορατός και άμεσος ο κίνδυνος διακοπής πρόσβασης των Ανώτατων και Ερευνητικών Ιδρυμάτων σε περισσότερους από 9.000 τίτλους επιστημονικών ηλεκτρονικών περιοδικών. Κυρίως για όσους ασχολούμαστε με την έρευνα γίνονται άμεσα αντιληπτές οι ολέθριες συνέπειες που θα έχει μία τέτοια εξέλιξη. Ο Σύνδεσμος Ελληνικών Ακαδημαϊκών Βιβλιοθηκών έχει αναρτήσει σχετική ανακοίνωση στον ηλεκτρονικό ιστότοπο που διατηρεί ενώ με συλλογή ηλεκτρονικών υπογραφών κάνει μία ύστατη προσπάθεια να ασκήσει πίεση προς το Υπουργείο Παιδείας και να παρεμποδίσει μια τέτοια ενέργεια. Οι πιο καχύποπτοι και γνωρίζοντας το παρελθόν της παρούσας κυβέρνησης μπορούν εύκολα να κάνουν μια σύνδεση της υποβάθμισης των Ελληνικών Ανώτατων Εκπαιδευτικών και ερευνητικών Ιδρυμάτων με την προσπάθεια επιβολής και αναγνώρισης της ιδιωτικής εκπαίδευσης. Στην εποχή της νέας τεχνολογίας, της επανάστασης του διαδικτύου, της ηλεκτρονικής επικοινωνίας και πληροφόρησης εμείς γυρίζουμε στην εποχή του λίθου.
Συγχαρητήρια!

πηγή:neolaia.gr

Το Πολυτεχνείο ζει ή αφήσαμε να πεθάνει?

Πριν έξι χρόνια.. τέτοια μέρα πριν από έξι χρόνια πέρασα για πρώτη φορά το κατώφλι του Πολυτεχνείου. Από όταν ήμουν παιδί τέτοιες μέρες τραγουδούσα με τη χορωδία του σχολείου στις επετείους για να αποτίσουμε φόρο τιμής σ’ αυτά τα παιδιά.. τραγούδια αντιστασιακά. Μαρία απ’ τη Σπάρτη, Ορέστη απ’ το Βόλο.
Ανατρίχιασα. Αφήσαμε κόκκινα γαρύφαλλα στο άγαλμα που κείτεται τόσα χρόνια, στην ίδια θέση, στην είσοδο του κτιρίου. Ανέβαινα τις σκάλες.. δεξιά κι αριστερά φωτογραφικό υλικό από εκείνη τη μέρα, τη νύχτα. Από εκείνον τον εφιάλτη. 17 Νοέμβρη 1973. Φοιτητές που σφύζουν από πάθος για ζωή. Από πάθος για να κατακτήσουν τα ιδανικά τους. Φοιτητές που δε φοβούνται τον θάνατο γιατί αγαπούν να ζουν ελεύθερα. Φοιτητές που όρθωσαν το ανάστημά τους, συμπαρέσυραν τον ελληνικό λαό και συμπαρασύρθηκαν από τα τανκς.
Δάκρυα άρχισαν να κυλάνε στο πρόσωπο μου.. τα σκουπίζω βιαστικά. Νοιώθω ενοχές. Δεν δικαιούμαστε ούτε καν να δακρύζουμε γι’ αυτά τα παιδιά που χάθηκαν. Για όλους εκείνους που θυσιάστηκαν, που πάλεψαν για την Ελευθερία. Για την Ελευθερία που εμείς μόνοι μας σήμερα χαρίσουμε, ξεπουλάμε. Για την Ελευθερία της διακίνησης των ιδεών που εμείς απαρνηθήκαμε για να διακινούμε τα καλά και συμφέροντα.
Κοίταζα τις φωτογραφίες και χάθηκα μέσα τους. Άκουγα τα ποδοβολητά, τον ερασιτεχνικό ραδιοφωνικό σταθμό.. «Εδώ Πολυτεχνείο, εδώ Πολυτεχνείο!» Αναρωτήθηκα πως κάνουν μάθημα σε αυτό το κτίριο που σηματοδότησε και συμβολίζει τη δύναμη, τη θέληση, τον αγώνα για Ελευθερία, για Δημοκρατία. Πως οι φοιτητές που κάνουν μάθημα σ’ αυτούς τους τοίχους που ποτίστηκαν με αίμα δεν πρωτοστατούν στη σημερινή φίμωση, στη σημερινή χούντα που έχει τυλιχτεί τον μανδύα της ψευτοδημοκρατίας και μας καταδυναστεύει, μας αποχαυνώνει.
Αναρωτήθηκα όμως επίσης, πως εκείνη η γενιά, η γενιά του Πολυτεχνείου μπορεί και κοιμάται τα βράδια... αυτά τα βράδια κυρίως τα γεμάτα θύμισες, τα γεμάτα φωνές. Πως οι ήρωες εκείνης της εποχής αναρριχήθηκαν στην εξουσία κι έχασαν τα ιδανικά τους. Τα ιδανικά για τα οποία ρίσκαραν τη ζωή τους εκείνη τη νύχτα, τα ιδανικά για τα οποία συμφοιτητές τους έπεσαν νεκροί. Αυτές οι αναμνήσεις δεν τους στοιχειώνουν;
Θα μπορούσα να γράψω ένα λογύδριο, ένα σεντόνι ολόκληρο και να καταλογίζω ευθύνες στη γενιά του Πολυτεχνείου που καταπάτησε όλες τις αρχές για τις οποίες αγωνίστηκε, στη γενιά τη δική μου που αφήνει τους πολιτικούς και τους πολιτικάντηδες να οδηγούν τη χώρα μας στον ξεπεσμό, στην κατηφόρα. Να καταλογίσω ευθύνες που ανεχόμαστε να ξεπουλάνε έννοιες όπως η Δημόσια Παιδεία και το Άσυλο τόσο οι πολιτικοί παράγοντες, όσο όμως και οι φοιτητοπατέρες που λαϊκίζουν και τους αφαιρούν κάθε νόημα και τις εκμηδενίζουν.
Δε θα το κάνω όμως. Δεν έχει καμία σημασία. Μερικές φωτογραφίες μόνο. Απλά να μας θυμίσουν πως τίποτα δεν είναι δεδομένο. Να μας θυμίσουν πως κάποιοι άνθρωποι δε φοβήθηκαν να πεθάνουν για τα μεγάλα ιδανικά.

"..αν είναι ο θάνατος πάντοτε-δεύτερος είναι. Η ελευθερία πάντοτε είναι πρώτη."
Γ. Ρίτσος.

Η πολιτική δεν είναι ποδόσφαιρο!

Έχω βρεθεί σε συζητήσεις περί ποδοσφαίρου που καταλήγουν να πιάνονται στα χέρια. Κυνηγητό στους δρόμους, φασαρίες στα γήπεδα είναι συνήθη φαινόμενα. Γι’ αυτό και το ποδόσφαιρο χάνει συνεχώς φιλάθλους και οι κερκίδες δεν έχουν παρά τους φανατικούς οπαδούς που ακολουθούν πιστά τις ομάδες τους όπου κι αν παίζουν. Αλλά είναι οι ίδιοι οπαδοί κι ανακυκλώνονται συνεχώς. Είναι οι ίδιοι που βρίζουν προπονητές και παίκτες αλλά σε μία καλή στιγμή ή απέναντι στον αντίπαλο είναι έτοιμοι να αυτοπυρποληθούν για την Ομάδα!
Η πολιτική όμως δεν είναι ποδόσφαιρο. Κι αλίμονο αν την βλέπουμε ως τέτοια. Κυρίως η νέα γενιά. Κάποτε υπήρχαν τα «πράσινα» και τα «μπλε» καφενεία, «φουρτουνάκηδες» και «βροντάκηδες», εχθροί. Οι παππούδες αρπάζονταν μην τους θίξεις τον ηγέτη. Πέρασαν πολλά χρόνια όμως από τότε. Υποτίθεται ότι τώρα πια έχουμε αναπτυχθεί, έχουμε εξελιχθεί, έχουμε εκπαιδευτεί στη Δημοκρατία. Η γενιά μας είναι πιο μορφωμένη, και δεν εννοώ αποκλειστικά ακαδημαϊκά. Υποτίθεται σκεφτόμαστε πιο κριτικά. Έχουμε τα μάτια μας ανοιχτά. Έχουμε γνωρίσει κι άλλους κόσμους. Έχουμε ταξιδέψει. Μετά από πέντε χρόνια διακυβέρνησης της ΝΔ δεν νοείται να βγαίνουν άνθρωποι, νέοι άνθρωποι και να υπερασπίζονται με τέτοιο σθένος την κυβέρνηση. Δεν μπορεί κάθε μέρα να προκύπτει ένα νέο σκάνδαλο και να υπάρχουν άνθρωποι που εξακολουθούν να διαρρηγνύουν τα ιμάτια τους για την προράσπιση της χειρότερης όντως κυβέρνησης μετά τη μεταπολίτευση. Γιατί είναι η χειρότερη κυβέρνηση μετά τη μεταπολίτευση είτε αυτό οφείλεται σε διεθνείς συγκυρίες, είτε στην ανικανότητά τους. Η Ελλάδα έχει μείνει πίσω σε κάθε τομέα. Στην οικονομία, στην υγεία, στην παιδεία. Σε κάθε τομέα. Σε κάθε ζωτικό για τους πολίτες της τομέα.
Όσο υπάρχουν πολίτες και πολιτικοί όμως που εμφανίζονται φανατισμένοι να προσπαθούν να μας πείσουν για τα οφθαλμοφανή, όσο υπάρχουν πολιτικοί που διασύρονται από «παράθυρο» σε «παράθυρο» και φτάνουν σε ντελίριο με φωνές και γλώσσα χειρότερη του πεζοδρομίου, τόσο οι πολίτες θα απέχουν όλο και περισσότερο από τη συμμετοχή στα κοινά. Τόσο η Δημοκρατία εκπίπτει. Τόσο θα δίνουμε την δύναμη σε μια μειοψηφία να καθορίζει το μέλλον μας. Δεν καταλαβαίνω τι κέρδος μπορεί να έχει ένας μικροεπιχειρηματίας, ένας χαμηλόμισθος, ένας νέος άνεργος να προασπίζεται με τέτοιο φανατισμό την κυβέρνηση, την όποια κυβέρνηση. Οι «μεγάλοι» τα τρώνε, οι «μεγάλοι» έχουν συμφέροντα από τα διαπλεκόμενα. Εμείς τι λόγο έχουμε να φανατιζόμαστε; Πείτε μου έναν!! Το ίδιο στα πολιτικά όργανα, το ίδιο στις πολιτικές νεολαίες.. γι’ αυτό και δεν υπάρχει ελπίδα..
Οι πολιτικοί συνηθίζουν να μιλάνε με ποδοσφαιρικούς όρους, οι πολίτες όμως δεν επιτρέπεται στο όνομα της Δημοκρατίας να βλέπουν την πολιτική ως ποδόσφαιρο.

P.S να ευχαριστήσω τον αγαπημένο dr.Seeng για την φωτο.Πάντα δημιουργικός!