Αιχμάλωτη Καρυάτιδα

(Με αφορμή τη σημερινή ανάρτηση στο kariatida62.blogspot.com)

Εμπόροι μάς αρπάξανε μια κόρη ζηλεμένη

και την κρατούν αιχμάλωτη κλέφτες πολιτισμένοι.

Την ψάχνει όφις οικουρός, τρίτος πια ο αιώνας,

Ερεχθηίδα θάλασσα σείει ο Ποσειδώνας,

αναστενάζει ο Κέκροπας, οδύρεται η Έρση,

η Πάνδροσος μοιρολογεί, η Άγραυλος προσμένει.

Την καρτερούν οι αδερφές που μένουνε θλιμμένες,

Καρυάτιδες με τ’ όνομα, κι οι έξι ξακουσμένες.

Τα πέπλα, τα κιονόκρανα αριστοσμιλεμένα,

τα μακριά τους τα μαλλιά λεπτοτεχνουργημένα.

Αθάνατά μας μάρμαρα των χιλιετηρίδων,

μέσα τους έχουν ζωντανό το πνεύμα των Ελλήνων,

αυτό το πνεύμα να σταθεί η νέα μας πυξίδα,

σαν πλοίο γοργοτάξιδο να πλεύσει η Πατρίδα.

Ο Λάκης

Στράβωσε η τύχη τού Λάκη προχτές

και χωροφύλακες ήρθαν στο σπίτι,

είπαν πως βρήκαν παλιές του κλεψιές,

ίσως μεγάλη τοιμάσουνε δίκη.

Βρήκαν σε τράπεζες χρήμα πολύ

και στ’ όνομά του θολές εταιρείες,

λεν πως τ’ αδίκημα είναι βαρύ

και για πολλές θα πληρώσει αμαρτίες.

Και των παιδιών του τα πλούτη πολλά,

όλα, για τρεις τους ζωές, βολεμένα,

δε θα ζητήσουν ποτέ τους δουλειά,

πριν μεγαλώσουνε, όλα λυμένα.

Πάντως οι γείτονες λένε, σωστός

ήταν ο Λάκης σε όλες τις σχέσεις,

μ’ όλους καλόκαρδος και γελαστός,

δεν αθετούσε ποτέ υποσχέσεις.

Σε κρατική εταιρεία παλιά,

πόστο γερό είχε ο Λάκης για χρόνια,

με ισχυρούς τα ’χε πάντα καλά

και πατριώτης μεγάλος στα λόγια.

Τώρα εκεί στο κελί μοναχός,

Λάκη, κατάλαβες πού έχεις φτάσει,

τότε που ήσουνα ένας φτωχός,

είχες τιμή και σε ξέραν εντάξει.

Οι δικολάβοι σου αγωνιούν

κι αναζητούν δικαστές λαστιχένιους,

λόγους στρεψόδικους ψάχνουν να βρουν,

όπως και σ’ άλλους πολλούς τιποτένιους.

Κι αν καταφέρουν «αθώος» να βγεις,

και τη χρηματολάσπη να πλύνεις,

πόσους γνωστούς σου και φίλους θα βρεις,

πού θα τραβήξεις να πας και να μείνεις;

Κι αν τα μικρόφωνα μπρος σου στηθούν,

όταν θα σ’ έχει αφήσει η τσιμπίδα,

τι θ’ απαντήσεις σ’ αυτούς που ρωτούν:

«Ποια έχεις τώρα, βρε Λάκη, Πατρίδα;»

(Σχετικές αναρτήσεις: «Η φωνή», «Πατρίδα 2011»)

Mπλογκ-Απολογισμός

Ξεκίνησα να βγω κι εγώ στων μπλογκ τη λεωφόρο,

κάποιοι μου είπαν πως εκεί το πνεύμα αειφόρο.

Τυχαία στάση Ρονταρτιστ, πληθώρα πονημάτων,

βιβλιοπαρουσιάσεων, μουσείων και θεάτρων,

πολλών ειδών πολιτισμού υπέροχων θεμάτων.

Και από κει σε άλλο μπλογκ σπουδαίων ποιημάτων,

το όνομα Ιπτάμενος, η χώρα Ολλανδία

και ασχολία σοβαρή με τη φιλοσοφία,

τροφή για σκέψη άφθονη, καλή ραδιοφωνία.

Και πάλι τα ποιήματα σε μία Μαργαρίτα,

με βίντεο και θέατρο κι ωραία περασμένα

και καλοπροβαλλόμενα μη γίνουν ξεχασμένα.

Στο μπλογκ της Ρένας ανθηροί στίχοι καλαισθησίας,

λεπτότητας, διαφάνειας, πολλής ευαισθησίας.

Σε άλλο μπλογκ πανέμορφο, η Φιλαναγνωσία,

γιορτές σχολείων, κείμενα, σωστή φωτογραφία,

η δράστις μια φιλόλογος αρχαίας εμπειρίας

κι αν είναι πια στη σύνταξη, στο πνεύμα νεανίας.

Πολλά βρήκα ποιήματα σε μια Στιχομυθία.

Ο Γιώργος είναι πλοηγός σε νέα ανθολογία,

πλεόνασμα ευγένειας, σωστή φιλοξενία.

Εκεί βρήκε τους στίχους μου ωραίος λογοτέχνης,

ο γλαφυρός Χριστόφορος, δεινός αριστοτέχνης,

πληθώρας φίλων και γνωστών, σχολίων αποδέκτης.

Κοντά εκεί συνάντησα και έναν Λεβιάθαν

με πλήθος αναρτήσεων πολλοί πια τον εμάθαν.

Προσφάτως συναντήθηκα και μ’ έναν Ευρυτάνα,   

που όλο ψάχνει στα βουνά εκεί που ζει η Ελλάδα.

Ελλάδα ψάχνει και πονά και μπλογκ αγαλματένιο,

το έχει μια Καρυάτιδα και είναι τιμημένο,

εικόνες, στίχοι, κείμενα, μουσεία και τραγούδια,

μοιάζει ορθάνοιχτη αγκαλιά με όμορφα λουλούδια.

Φίλοι, τα μπλογκ σας ανοιχτά πολύτιμα βιβλία,

πηγές-φορείς πολιτισμού γίνονται πια σχολεία.

Όσοι τ’ ωραίο ψάχνουνε, στα μπλογκ σας θα το βρούνε

και λίγο-λίγο πιο ψηλά όλοι θα σηκωθούνε.

Μετά από μια, κι άλλη θα ’ρθει καινούρια ηλιαχτίδα,

θ’ ανθίσουν πάλι οι μυγδαλιές στη δύστυχη πατρίδα.

*apaideias.blogspot.com

Ευθύνη

                 (4.4.2012 Συνταξιούχος αυτοπυροβολήθηκε

                  στην πλατεία Συντάγματος εις ένδειξιν

                  διαμαρτυρίας…)  

  

Νέα κραυγή απ’ το κέντρο τής χώρας,

κι άλλη γροθιά στο στομάχι γερή,

νέο προμήνυμα άγριας μπόρας.

Χρέος μας, όλοι να μείνουμε ορθοί.

Χρόνια αφήσαμε φίδια και βδέλλες,

δίχως αιδώ σε δανείων τρυφή,

πλήθος ασήμαντων χρίσαμε ηγέτες.

Βάραθρο χάσκει μπροστά μας βαθύ.

Όσο κι αν είναι μεγάλη η οδύνη,

τώρα θα γίνει ο λόγος ευθύς,

ήρθε για όλους καινούρια ευθύνη,

πρώτα η πατρίδα μας κι ύστερα εμείς.

    (οι στίχοι αυτοί αποτελούν θλιβερή συνέχεια των

    αναρτήσεων : «Τριάντα χρόνια», «Ισχνέςαγελάδες»,  

    «Ηφωνή»)

Ελληνικά 1

Ήρθε η Λάχεσις τη νύχτα και με βρήκε

κρατώντας των Μοιρών απόφαση ρητή:

Την ως τα σήμερα ζωή μου τη διαγράφουν,

και από αύριο μου δίνουν νέα αρχή.

Και μόνο δυο επιλογές μπροστά μου είχα,

χωρίς εφόσον, αντιρρήσεις και γιατί.

Η νέα μοίρα μου, γραμμένη τι θα γίνω,

τι θα πετύχω στην καινούρια μου ζωή.

Ή επιστήμονας σοφός σε ξένη χώρα,

σ’ όλον τον κόσμο δοξασμένος, ξακουστός,

ή υλοτόμος ταπεινός εδώ στα ίδια,

όμως και γνώστης τής ελληνικής καλός.

Χωρίς ταλάντευση καμιά κι αμφιβολία,

είπα θα μείνω, και ας είμαι ταπεινός,

τι να τα κάνω τα παγκόσμια μεγαλεία,

σε άλλη γλώσσα και πατρίδα ξακουστός;

Όχι γιατί του Λεωνίδα η χώρα είναι –

γενναίους όλοι αποκτούν και τους τιμούν,

(και κάποιοι που δεν έχουν, από άλλους κλέβουν,

φανταχτερά κι αδιάντροπα τους εξυμνούν).

Εδώ, για πάντα με αυτή τη θεία γλώσσα

των Ολυμπίων, των Μουσών και των σοφών,

διαλεκτικής, φιλοσοφίας, ρητορείας,

δεξαμενή παλιών και νέων ορισμών.

Εδώ, για πάντα με αυτή τη θεία γλώσσα

του Αρχιμήδη, του Ευκλείδη, του Θαλή,

για κάθε πράξη και για κάθε θεωρία,

της επιστήμης όλης βάση και αρχή.

Εδώ, για πάντα με αυτή τη θεία γλώσσα

από τον  Όμηρο γεμάτη με πυρσούς,

για κάθε τι που φανερώνουν οι αισθήσεις,

για προσιτούς μα και βαθείς συλλογισμούς,

μυριάδες λέξεις και χιλιάδες αποχρώσεις,

υπέροχους στο νόημα συνδυασμούς.

Βουνά

Αιώνια, περήφανα, αδούλωτα βουνά μου,

σε σας ρίχνω τα μάτια μου πρωί σαν σηκωθώ,

σαν φύλακες ορθώνεστε μες στον ορίζοντά μου,

όλη την ιστορία μου απάνω σας θωρώ.

Στις κορυφές σας, στις πλαγιές, στα διάσελα, στις ράχες,

στα ξάγναντα, στα ρέματα, στα βράχια, στους γκρεμούς,

για τον αγώνα της ζωής μεγάλες δώσαν μάχες,

οι πρόγονοί μου πάλεψαν σε όλους τους καιρούς.

Σκληρή δουλειά στα δάση σας, σκληρή στα βοσκοτόπια,

ο κόπος τους ατέλειωτος, μεγάλος ο καημός,

και άρπαγες αδίστακτοι σ’ όλα τα κακοτόπια,

να κάνουνε λιγότερο το λιγοστό τους βιος.

Και σαν ξεσπούσε πόλεμος, πριν μεγαλώσει η ειρήνη,

σε σας το μετερίζι τους και η απαντοχή,

κι αν η σκλαβιά τούς πλάκωνε κι αβάσταχτη η οδύνη,

σε σας πάλι το σπίτι τους και η καταφυγή.

Τι ν’ άκουσαν τα πεύκα σας, τα έλατα, οι οξιές σας,

πόσα ντουφέκια λάλησαν μέσα στις ρεματιές,

πόσα τραγούδια ανάβλυσαν κάτω απ’ τις σκιές σας,

πόσες φωτιές ανάψανε στις καθαρές καρδιές!

Αθάνατα, αγέρωχα, ελεύθερα βουνά μου,

σας βλέπω και σας χαίρομαι σε κάθε εποχή,

μέσα σας είν’ οι ρίζες μου και τα θεμέλιά μου,

χωρίς εσάς φτωχότερη ολόκληρη η ζωή.

Μοναξιά 2

Ένα δεντράκι φυτέψαμε οι δυο μας

και το ποτίζαμε πάντα μαζί,

κι όπως μεγάλωνε, καρποφορούσε,

κι ήταν γλυκύτατοι όλοι οι καρποί.

Πέρασαν κι έφυγαν κάμποσα χρόνια,

ήρθε και γύρισε άλλος καιρός,

όμως εγώ επιμένω ακόμα

και μοναχός το ποτίζω ο πικρός.