Μπροστά στη βία

 

Είναι άνθρωπος καλός, πράος και διαλλακτικός

και τη βία πάντοτε την καταδικάζει.

Κι όταν τούτος ο καλός βλέπει τον παλιάνθρωπο

να χτυπάει άδικα και να οργιάζει;

Βάζει στο τσεπάκι του λόγια – θεωρίες,

σπεύδει ν’ απομακρυνθεί από φασαρίες.         

Οι καλοί, αδιάφοροι κι εφησυχασμένοι.

Οι νταήδες άνετοι κι αποθρασυμένοι.  

Κι άλλες αρχές

 

Έχω αρχές, μου έλεγε ο φίλος μου ο Λάκης,

και με αυτές πορεύομαι.

Και στη ζωή μου προσπαθώ όσο μπορώ να τις τηρώ.

Να είμαι πάντα δίκαιος, ακέραιος, ειλικρινής,

αδέσμευτος και συνεπής.

Ήρθε και γύρισε ο καιρός και βρέθηκε ο Λάκης

σε κάποιο πόστο ισχυρό, προσοδοφόρο,

με εύνοια κομματική από δικό του συγγενή.

Τα δίκαιος κι αδέσμευτος κι ειλικρινής και συνεπής

σαν λέξεις φάνηκαν παλιές.

Και μια στιγμή τον ρώτησα:

Τι γίνονται, βρε Λάκη μου, εκείνες οι καλές αρχές;

Κι εκείνος μού απάντησε:

Δεν έφταναν, βρε φίλε μου, εκείνες οι παλιές αρχές,

και τώρα έχω κι άλλες!

Χαμογελάσαμε κι οι δυο.

Αλλιώς αυτός.

Αλλιώς εγώ!

Επιμηθείς στην αποικία

 

Στον κόσμο της η αποικία,

κι ας έβλεπαν τον πόλεμο κοντά.

Οι κυβερνήτες περί άλλα.

Κι όταν στεντόρεια του κήρυκα η φωνή,

τρεχάτοι στα παντοπωλεία,

συνήθεια γνωστή στην αποικία.

Με τη μικρή μου

 

Ο ύπνος πάλι μακρινός

και το ρολόι δείχνει τρεις.

Το ξυπνητήρι στις εφτά

να πάω πρώτα τη μικρή

κι εγώ τροχάδην στη δουλειά.

Στις πέντε πίσω τη μικρή,

στο σπίτι μας εγώ κι αυτή,

θέλει να παίξουμε μαζί

κι εγώ ξεκούραση ζητώ,

μα μ’ έχει ανάγκη η μικρή

και μ’ αγαπάει και πολύ.

Και κάποιο δάκρυ μου σαν δει,

φωνάζει «μη μου κλαις μπαμπά,

θα ρθεί η καλή μας η μαμά».

Τη σφίγγω μες στα χέρια μου

κι αυτή με τα χεράκια της,

και τρέχουν δάκρυα βροχή

πίσω από την πλάτη της,

δε θέλω πάλι να με δει.

Πρέπει ν’ αντέξω πιο πολύ,

το έχω χρέος στη μικρή

και να κρατώ το ψέμα μου

για τη μαμά που δε θα ’ρθεί,

πως πήγε τάχα στο γιατρό,

σε κάποιον τόπο μακρινό.

Σε τόπο δίχως γυρισμό!

Ω συ μικρή μου απαντοχή,

μαζί σου αντέχω πιο πολύ,

σαν με κοιτάς, σαν μου μιλάς·

μου δίνεις δύναμη πολλή!

Μάνος Χατζιδάκις

 

Πολύχρωμες οι μουσικές του,

λεπταισθησία στους ρυθμούς,

ευρείες οι επιλογές του

με κλασικούς κι ελληνικούς.

Με πνεύμα πάντοτε γενναίο

αδέκαστος και σοβαρός,

επίμονος για το Ωραίο,

απόλυτος και αυστηρός.

Για τα στραβά με παρρησία,

αμείλικτος στους φασισμούς,

αγέρωχος στην εξουσία,

δριμύς για τους λαϊκισμούς.

Η μόνιμή του αγωνία

το ήθος τού ελληνισμού.

Η προσφορά του αιωνία.

Πυλώνας τού πολιτισμού!

(28 χρόνια)

 

Μόνον ο μισθός

 

–Το Σύνταγμα κουρελιασμένο, απαγορεύσεις σωρηδόν,

θα λες πού πας, τι ώρα φεύγεις και θα δηλώνεις το παρών,

Δε βγαίνεις από το νομό σου, ούτε στη θάλασσα θα πας,

το ψάρεμα κι αυτό κομμένο και το κυνήγι το ξεχνάς.

 

Δεν θα κυκλοφορείς τη νύχτα, δεν θα πηγαίνεις εκδρομές,

οι επισκέψεις σου κομμένες, με ραντεβού οι αγορές.

Με φίμωτρο και μοναχός σου, αλλιώς το πρόστιμο βαρύ.

Το τι σημαίνει ελευθερία στην άκρη πλέον ν’ αφεθεί. 

–Ε, τι να γίνει! θ’ ανεχτούμε, θα λέμε έχει ο θεός!

και με λειψή ελευθερία αρκεί να τρέχει ο μισθός.

–Ακρίβυνε πολύ το ρεύμα και παρασέρνει τις τιμές,

το αύριο μας καρτεράει χειρότερο από το χτες.

–Τους άτιμους, θα τους μαυρίσω, στα ύψη ο πληθωρισμός,

όλοι μας να ξεσηκωθούμε, δε θα μας φτάνει ο μισθός!

Ορθοί

 

Αδίστακτος σε απαιτήσεις,

κακόβουλος και προπετής,

θρασύτατος ο γείτονάς μας,

στρεψόδικος και αναιδής.

Ανέκαθεν οι πρόγονοί του

αρπαχτικοί και φονικοί,

είχαν ρημάξει τους δικούς μας,

τους λιγοστέψανε τη γη.

Και τώρα ακόμα, το δικό μας

το χωραφάκι το παλιό,

το έχει πάντα στο μυαλό του

αμετακίνητο σκοπό.

Οι λίγοι φίλοι του τον ξέρουν,

κανένας δεν τον συμπαθεί,

κάποτε άλλους καλοπιάνει,

κάποτε άλλους απειλεί.

Όσο για τους δικούς μας φίλους,

στα λόγια τους ευγενικοί,

για το δικό τους το συμφέρον

μες στους αιώνες κυνικοί.

Το χρέος μας βαρύ προβάλλει,

οι Θερμοπύλες φωνασκούν:

Ψηλά κρατήστε το κεφάλι,

οι βάρβαροι να μη διαβούν.

Η καλή Ανθούλα

 

Με το χαμόγελο και την καλή καρδιά της

κυλούσε της Ανθούλας ο καιρός.

Υπόδειγμα η οικογένειά της·

ο άντρας, το ζευγάρι, ο εγγονός.

Τα πάντ’ από τα χέρια της περνούσαν,

δουλειές ατέλειωτες, φροντίδες διαρκείς,

πώς τα κατάφερνε, καθόλου δε ρωτούσαν.

Κοντά της ήσαν όλοι ευτυχείς.

Εξήντα χρόνια, η καρδιά της κουρασμένη,

στα όριά της είχε φτάσει η αντοχή.

Από νωρίς ένα βραδάκι ξαπλωμένη.

Ακίνητη τη βρήκαν το πρωί.

Την κλαίνε όλοι την Ανθούλα την καημένη,

σαν κεραυνός για τους δικούς της συγγενείς.

Την είχανε καλή και δεδομένη,

κοντά της ήσαν όλοι ευτυχείς.

Τακτοποιούν σιγά-σιγά τα πράγματά της,

και σ’ ένα συρταράκι ακρινό

ανακαλύπτουν άγνωστα γραπτά της,

ημερολόγιό της μυστικό.

Στον εαυτό της οι εκμυστηρεύσεις,

γραμμένες λεπτομέρειες πολλές·

η κούραση, οι απογοητεύσεις,

εδώ και χρόνια, κάθε μέρα ως προχτές.

Διαβάζουνε τι είχε στην ψυχή της,

πληθώρα καρφωμένες βελονιές·

τα κρίματά τους βλέπουν οι δικοί της,

εκμεταλλεύσεις που τις νόμιζαν σωστές.

Καλά με την Ανθούλα τους περνούσαν,

στα χείλη της ο λόγος στοργικός.

Τη βόλεψή τους καθημερινά κοιτούσαν·

τους ήταν υπηρέτης βολικός. 

Με τού ανέμου το συμφέρον

 

Για την πατρίδα και το έθνος

οι διακηρύξεις ηχηρές·

δεδηλωμένος εθνικόφρων.

Μετά το δημοψήφισμα,

με νικητή το βασιλιά,

«πάππου προς πάππου βασιλόφρων».

Στο άλλο δημοψήφισμα,

με τελειωμένο βασιλιά,

«ανέκαθεν ελευθερόφρων».

Σε αλλαγή τού κλίματος,

με φανερούς υπαινιγμούς

πως είναι και αριστερόφρων».

Και όταν απεβίωσε,

τα σχόλια φαρμακερά:

εποχιόφρων, ανεμόφρων,

τρικυμιόφρων, τιποτόφρων.

Αλλά κανείς δεν έμαθε

των κληρονόμων τη χαρά:

Ένας κρυμμένος χρηματόφρων!