Μερικές αποκαταστάσεις

 

Αποκατάσταση βλαβών αλλά και των αδικιών

και πλείστων προβλημάτων.

Εκφράσεις καθημερινές,

με πες και πες γίναν σωστές.

Όμως

οι αδικίες αίρονται, οι βλάβες εντοπίζονται

και αντιμετωπίζονται, μα δεν αποκαθίστανται.

Όσο για τα προβλήματα

ή θ’ απομείνουν άλυτα ή κάποιοι θα τα λύσουν,

μα σχήμα είναι οξύμωρο να τ’ αποκαταστήσουν.

Και τι αποκαθίσταται;

Υγεία, υδροδότηση, τάξη, ηλεκτροδότηση

και ό,τι άλλο φέρεται στην πρότερη ορθότητα,

με λίγα λόγια, σαν θα ρθεί ξανά η ομαλότητα.

Καινούριοι δημοτικιστές μάς λένε το παράξω,

ίσως γιατί μπερδεύουνε παράγω – παραγάγω,

θ’ αρχίσουν άραγε να λεν εξάξω και εισάξω;

Άλλοι αντί για πιθανόν μάς κοπανούν το πιθανά,

θ’ αργήσουν άραγε πολύ να πουν και το τυχόν τυχά;

Όσο για τα ξενόγλωσσα,

πολλοί που λένε τα σιντίς, τα φιλμς και τα κομπιούτερς,

να λένε πρέπει τα τρακτέρς, τα τάπερς και τα φούτερς.

Κι αφού γεμίσαμε φωτό αντί φωτογραφία,

θα πρέπει συνεπέστεροι με την ξενογραφία

να γράφουνε ορθό, πεζό,

τυπό, πλαστό και συντομό…

Φαίνεται να πληθύνονται της γλώσσας μας τα πάθη,

αφού τυφλά δεχόμαστε και σπουδαγμένων λάθη.

Όπως τυφλά δεχόμαστε τα κλικ και τα λοκ-ντάουν,

ενώ καλά ξεχάσαμε τα λίμιτ απ και ντάουν.

Ως πότε

 

Ωραίος είν’ ο τόπος του, χειμώνα - καλοκαίρι,

όπου κοιτάξει, ομορφιές τον παίρνουν απ’ το χέρι.

Ο χείμαρρος, το ξάγναντο, το πέτρινο τ’ αλώνι,

οι μυγδαλιές, τα έλατα, το πετροχελιδόνι.

Παράδεισος ο τόπος του και κόλαση αντάμα,

απάνω απ’ το κεφάλι τους ακονισμένη λάμα.

Τίποτα δεν ορίζουνε· τα πάντα οι δυνάστες –

με συνεργάτες βδελυρούς εδραιωμένες κάστες.

Ωραίος είν’ ο τόπος του, κι εκείνος τον λατρεύει,

για μια ζωή ελεύθερη ο πόθος περισσεύει.

Μα οι πολλοί, λεν, καρτερούν θαύμα υπεσχημένο·

σε προφητεία οι παλιοί το βρήκανε γραμμένο.

Παράδεισος ο τόπος του στην κόλαση δεμένος,

κι αυτός από μικρό παιδί στον τύραννο σκυμμένος.

Μα τώρα πια στα δεκαεφτά διψά ελευθερία

και δε μπορεί να καρτερεί να βγει η προφητεία.

Ωραίος είν’ ο τόπος του, το ξέρει και το λέει,

και στους δικούς του δήλωσε, αυτός ξανά δεν κλαίει.

Τράβηξε για το ξάγναντο, ώρες προτού να φέξει.

Με άλλους απροσκύνητους για λευτεριά θα τρέξει.

Σχετικά ποιήματα  1, 2, 3, 4, 5, 6

Βαλλόμενοι παγκοσμίως

 

Υπομέτριοι στα πόστα εναντίον όλων βάλλουν

και για τα λεγόμενά τους και οι ίδιοι αμφιβάλλουν.

Έωλα στοιχεία δίνουν και στη σύγχυση συμβάλλουν.

Συνεχείς απαγορεύσεις δίχως μέτρο επιβάλλουν,

σε πολλές δοκιμασίες τούς πολίτες υποβάλλουν

και τις σταθερές τού κόσμου δια της βίας μεταβάλλουν.

Σωρηδόν νομοθετούνε και το Σύνταγμα προσβάλλουν,

θεωρούν δικαίωμά τους και στα σπίτια να εισβάλλουν.

Ανερμάτιστοι λογάδες τεχνηέντως μάς διαβάλλουν,

θεωρίες ξετυλίγουν, στις φοβίες υπερβάλλουν

και το ηθικό μας θέλουν διαρκώς να καταβάλλουν.

Οι σεσημασμένοι κράχτες κιτρινοφωνές εκβάλλουν,

άσχετους οθονοθήρες συστηματικά προβάλλουν,

σε ανησυχίες νέες τούς ακροατές εμβάλλουν,

κάνοντας τριχιά την τρίχα το κοινό πανικοβάλλουν.

Άρχοντες υποκρισίας στοργικά μάς περιβάλλουν,

επαΐοντες σπουδαίους μακριά τούς αποβάλλουν,

αποφάσεις αναγκαίες συνεχώς τις αναβάλλουν.

Σοβαρές αντιπροτάσεις κάπου-κάπου ξεπροβάλλουν.

Ποιοι μπορούνε τις Πατρίδες στη ζωή να ξαναβάλουν;

 

Η αλυσίδα τού αϊτού

 

Αιχμάλωτος αϊτός, δεμένος,

δε σταματά να προσπαθεί,

το ξέρει είναι σκλαβωμένος,

με πάθος λευτεριά ποθεί.    

Στα πόδια του η αλυσίδα

καθηλωμένο τον κρατά,  

δε χάνει όμως την ελπίδα

και τακτικά φτεροκοπά.

Πιστεύει πως μπορεί να σπάσει

τα σιδερένια του δεσμά,

στα ύψη του να ξαναφτάσει,

εκεί στ’ αδούλωτα βουνά.

Καιρός περνούσε, κι ο δυνάστης

κάποτε σκέφτηκε αλλιώς,

να ήταν ίσως από λύπη;

να ήταν άλλος ο σκοπός;

Το αποφάσισε τη νύχτα

κι ήρθε το άλλο πρωινό,

ξεκίνησε να λευτερώσει

τον ασυμβίβαστο αϊτό.

Του έβγαλε την αλυσίδα –  

ήταν η πρώτη του φορά –

και καρτερούσε πώς θ’ ανοίξει

λευτερωμένος τα φτερά.

Στη θέση του ο σκλαβωμένος·

δεν κάνει κίνηση καμιά,

αν και λυμένος, δεν πετάει,

κι έχει αδιάφορη ματιά.

Τον παίρνει εκείνος, τον σηκώνει,

προς τα ψηλά τον απωθεί,

κρατιέται ο αϊτός για λίγο

και πέφτει άβουλος στη γη.

Μέχρι και χτες φτεροκοπούσε,

αγωνιζόταν να λυθεί,

τώρα χωρίς την αλυσίδα

δε θέλει πια να υψωθεί.

Τη νύχτα πέθανε η ελπίδα,

στη σκέψη τίποτα καλό.

Από τα πόδια η αλυσίδα

πέρασε μέσα στο μυαλό…

(Απόδοση ενός παλιού παραμυθιού)

Καταστροφόφιλοι

 

Οι προβοκάτορες μπροστά,

κοντά τους οι ανωμαλίτες,

μόνος σκοπός το ρημαδιό.

Στην άκρη κάνουν οι πολίτες.

Στην άκρη κάνουν οι πολλοί,

μονάχα μεγαλοστομίες,

κι αφήνουν χώρο με σπουδή

στις άγριες μειοψηφίες.

Ντροπής εικόνες τακτικές

μιας πληγωμένης πολιτείας.

Και χάνεται το νόημα

της σοβαρής διαμαρτυρίας.

Ευτυχώς δημοκρατία

Φόβος και λογοκρισία στην παλιά δικτατορία,

η φυλάκιση αμέσως και για μια διαμαρτυρία.

Τους δικτάτορες υμνούσαν οι διαπιστευμένοι κράχτες,

ανεξέλεγκτα χτυπούσαν εκβαρβαρισμένοι δάρτες.

………………………………………………………

Τώρα στη Δανιμαρκία έχουνε δημοκρατία,

βασιλεύει η ευνομία και η αξιοκρατία.

Αστυνόμοι ασχολούνται μόνο με τούς λωποδύτες

και τη θαλπωρή τού νόμου νιώθουν όλοι οι πολίτες! 

Αντιβία

 

Πάλι την έδειρε ο Νότης τη Βασίλω,

γνωστές ακούστηκαν φωνές,

το ξέρει όλο το χωριό πως πέφτει ξύλο

όπως και πέρυσι, όπως και χθες.

Το ξέρει όλο το χωριό πως πέφτει ξύλο,

μα παραμένουν θεατές,

σημάδια βλέπουνε στην έρμη τη Βασίλω,

και οι κουβέντες της λειψές.

Με δύο βρέφη η καημένη η Βασίλω,

δεν έχει έναν συγγενή.

Της παραστέκεται η χήρα η Κοντύλω

που κακοπάθησε κι αυτή.

Σε δύο γέροντες μιλάει η Κοντύλω,

να κάνει κάτι το χωριό,

μια υποστήριξη στην άτυχη Βασίλω,

να σταματήσουν το θεριό.

Καμιά συγκίνηση. Τους γέρους δεν τους νοιάζει

και οι απόψεις τους παλιές:

«Mα μήπως γλώσσα κι η Βασίλω βγάζει

και τις χρειάζονται ξυλιές;».

Τους άφησε, δεν άξιζε τον κόπο,

μιαν άλλη λύση αναζητεί,

με τρεις φιλότιμες να βρούνε τρόπο

και η Βασίλω να σωθεί.

Καλά σχεδίασαν οι τέσσερις τη δράση

να συνετίσουν το θεριό,

αφού δεν βρίσκεται κανείς να τον δικάσει

μες στο αδιάφορο χωριό.

Σαββάτο βράδυ και οι τέσσερις, κρυμμένες

μες στην αυλή τον καρτερούν,

γυναίκες δυνατές, στη ζήση τους ψημένες,

το άδικο δεν το μπορούν.

Ανυποψίαστος ο Νότης στην αυλή του.

Ξάφνου τον τύλιξαν τριχιές,

σ’ έναν πεζόβολο δεμένο το κορμί του,

και γυναικείες άκουσε φωνές.

Σαν το αγρίμι που το πιάνει η παγίδα,

προσπάθησε ν’ αντισταθεί,

μα δεν του άφησαν καμιά ελπίδα.

Κι η απειλή τους προσταγή:

«Μη ξαναδείρεις τη Βασίλω, κακομοίρη,

αχρείο παλληκάρι τής φακής,

δεμένο θα σε πάμε στο γεφύρι

και στο ποτάμι θα βρεθείς».

Του είπαν κι άλλα τσουχτερά, αγριεμένα,

να γίνει άνθρωπος σωστός,

τον παρατήσανε με τα σκοινιά σφιγμένα

και μες στη νύχτα γίνανε καπνός.

Πετάχτηκε η Βασίλω τρομαγμένη,

σαν άκουσε του Νότη τη φωνή,

δεν το πιστεύει αυτό που τους συμβαίνει,

η ταραχή της φανερή.

Στα γρήγορα τον έλυσε το μπέη,

μα τώρα τον φοβάται πιο πολύ,

θυμός μεγάλος σίγουρα τον καίει

και άγρια θα έχει τη βουλή.

Φωνή δεν έχει ο νταής μπροστά της,

να πει δε βρίσκει λέξη μια,

σαν ντροπιασμένος αποφεύγει τη ματιά της,

αποτραβιέται στη γωνιά.

Μία βδομάδα να φανεί στο καφενείο,

φοβάται πως το ξέρει το χωριό.

Των γυναικών το βαρβαροδικείο

μάθημα τού ’δωσε γερό.   

Κυλούνε ήσυχα οι μέρες, οι βδομάδες,

το βλέμμα τής Βασίλως φωτεινό,

χαρούμενες κι οι τέσσερις κυράδες.

Ποτέ ξανά το ξύλο στο χωριό!

Του Συστήματος

Ανάλγητο το Σύστημα, κι εκείνοι αποφάσισαν.

Μελέτησαν τους τρόπους

κι αρχίσανε να εκτελούν γνωστούς Συστημανθρώπους.

«Αμήχανο» το Σύστημα μπροστά στα πρώτα θύματα,

δηλώσεις, διακηρύξεις.

Εκείνοι αλαζονικά μυστικοπροκηρύξεις.

«Ανήσυχο» το Σύστημα, καινούριους νόμους έθεσε

και πήρε κι άλλα μέτρα.

Παρούσες πια οι κάμερες και πέρ’ από τα κέντρα.

Απτόητο το Σύστημα, κι εκείνοι δε σταμάτησαν,

πιστόλια κελαηδούσαν,

όμως οι Συστημάνθρωποι κρυφά τούς καρτερούσαν.

Παμπόνηρο το Σύστημα, τους άφηνε απείραχτους

για όσα είχαν πράξει.

Η Γνώμη «εκπαιδεύτηκε»: ασφάλεια και τάξη!

Ακοίμητο το Σύστημα, στημένη η ενέδρα του,

εκείνοι τυφλωμένοι,

και την κατάλληλη στιγμή βρεθήκαν μαντρωμένοι.

Πανίσχυρο το Σύστημα, με νόμους και απόρρητα

τα μέσα του πληθαίνει,

των πολιτών τα μυστικά μπορεί και τα μαθαίνει.

Ακλόνητο το Σύστημα. Κι αφήνει περιθώρια

σ’ επίδοξους διαδόχους.

Ο  Όργουελ αποδεκτός με πρόσχημα υπόπτους…